Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Tomaszewska (spr.), Sędziowie Sędzia NSA Małgorzata Gorzeń, Sędzia NSA Bogusław Szumacher, Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Agnieszka Zalewska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 29 maja 2008 r. sprawy ze skargi P. K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie odmowy umorzenia zaległości w zryczałtowanym podatku dochodowym od osób fizycznych za 2003 r. 1. uchyla zaskarżoną decyzję; 2. określa, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana.

Wnioskiem z dnia 22 marca 2007 r. P.K. zwrócił się do Naczelnika Urzędu Skarbowego o umorzenie zaległości w podatku od towarów i usług oraz w zryczałtowanym podatku dochodowym od osób fizycznych za 2003 r. w łącznej kwocie około 123.000 zł wraz z należnymi odsetkami za zwłokę.

Uzasadniając wniosek podatnik podał, że przedmiotowe zaległości podatkowe powstały w wyniku wydania przez Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej decyzji określających wysokość zobowiązań podatkowych we wskazanych tytułach podatkowych. Przyjęto bowiem założenie, że miał nadwyżkę paliwa do kutra, która została potraktowana jako sprzedaż opodatkowana. Podatnik podał, że zlikwidował prowadzoną wcześniej działalność gospodarczą, zezłomował wykorzystywany do tej działalności gospodarczej kuter, a uzyskane z tego środki w wysokości 70.000 zł przeznaczył na spłatę części zaległości podatkowej w zryczałtowanym podatku dochodowym od osób fizycznych za 2003 rok. Poinformował, że nie posiada żadnych środków finansowych i majątku na pokrycie istniejących zaległości podatkowych i naliczonych od nich odsetek. Podkreślił, że nie widzi możliwości ani obecnie, ani też w przyszłości wywiązania się z ciążących na nim zobowiązań. Jest bezrobotny, bez prawa do zasiłku. Wraz z czwórką dzieci i niepracującą żoną utrzymują się z pracy dorywczej i pomocy rodziny. Wyjaśnił, że najmłodsza córka od urodzenia jest ciężko chora, a jej leczenie jest kosztowne. Podatnik podkreślił, że umorzenie zaległości podatkowych wraz z odsetkami umożliwi jemu i rodzinie na życie bez stresu i skupienie się na leczeniu chorej córki.

Naczelnik Urzędu Skarbowego ustalił, że na dzień złożenia wniosku podatnik posiadał zaległość w zryczałtowanym podatku dochodowym od osób fizycznych za 2003 rok w wysokości 9.371,69 zł, należne zaś odsetki za zwłokę stanowiły kwotę 2.744,00 zł. Organ uznał, iż trudna sytuacja materialna wnioskodawcy, jak również ciężka choroba córki, nie może stanowić wystarczającej podstawy do umorzenia istniejących zaległości podatkowych i odsetek. Za przyznaniem ulgi nie przemawia w ocenie organu także fakt spłacenia znacznej części zaległości w tym tytule podatkowym, bo jest to obowiązek każdego podatnika. Tak więc zdaniem organu powołane we wniosku okoliczności nie mają charakteru nadzwyczajnych. Zdaniem organu trudna sytuacja finansowa państwa stoi na przeszkodzie uwzględnieniu wniosku. W związku z powyższym decyzją z dnia [...] Naczelnik Urzędu Skarbowego odmówił wnioskodawcy przyznania wnioskowanej ulgi. W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że nie ma przeszkód, aby podatnik podjął pracę, co umożliwi mu wywiązanie się z ciążących na nim zobowiązań.

W odwołaniu od tej decyzji podatnik wniósł o jej uchylenie albo jej zmianę przez uwzględnienie wniosku zarzucając organowi pierwszej instancji, iż w swych rozważaniach nie uwzględnił wszystkich okoliczności, które podatnik przedstawił w toku postępowania. Ponownie podał, że jest osobą bezrobotną bez prawa do zasiłku i że aktualnie pracuje dorywczo (do 15 czerwca) przy klarowaniu sprzętu rybackiego, uzyskując z tego tytułu od 400 do 800 zł miesięcznie oraz że bez pomocy rodziny nie jest w stanie utrzymać siebie, dzieci i żony, a także leczyć ciężko chorej córki.

Dyrektor Izby Skarbowej, po rozpatrzeniu odwołania, zaskarżoną decyzją utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji.

W uzasadnieniu organ odwoławczy podniósł, że decyzje w tym przedmiocie mają charakter uznaniowy, użyte zaś w art. 67a § 1 pkt 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 8, poz. 60 z 2005r. z późn. zm) pojęcia ważnego interesu podatnika oraz interesu publicznego są klauzulami generalnymi, nie precyzującymi praw i obowiązków stron stosunków prawnych. Jak wskazał organ odwoławczy, przesłanka ważnego interesu podatnika wymaga ustalenia sytuacji majątkowej podatnika oraz skutków ekonomicznych, jakie wystąpią po jego stronie w wyniku realizacji zobowiązania. Jednakże organ podatkowy musi wziąć pod uwagę także i to, że względy społeczne wymagają, aby zobowiązania podatkowe były realizowane. Przesłanka interesu publicznego wymaga uwzględnienia wartości wspólnych dla całego społeczeństwa, a nie tylko dotyczących konkretnego podatnika.

Organ odwoławczy zwrócił uwagę, że przyczyną powstania zaległości w zryczałtowanym podatku dochodowym było nierzetelne prowadzenie przez podatnika ewidencji księgowych. Zdaniem organu nie leży w interesie publicznym przyznawanie ulg w spłacie zaległości podatkowych, będących następstwem nierzetelnego prowadzenia ewidencji księgowych.

Ponadto zdaniem organu dla uzyskania wnioskowanej ulgi nie jest także wystarczające powoływanie się przez podatnika na ogólnie trudną sytuację finansową rodziny. Jakkolwiek bowiem sytuacja ta nie jest łatwa, to jednak nie ma ona charakteru wyjątkowego.

Zdaniem organu fakt, że podatnik pozostaje obecnie bez pracy nie oznacza, że taka sytuacja będzie miała charakter stały. Podatnik jest w wieku, w którym istnieją realne szanse na znalezienie zatrudnienia, a przy tym nie wskazywał, aby istniały jakiekolwiek zdrowotne przeciwwskazania do podjęcia pracy. Okoliczność, że córka podatnika jest przewlekle chora także nie stanowi obiektywnej przeszkody do podjęcia zatrudnienia, skoro opiekę nad córką sprawuje żona podatnika, która otrzymuje z tego tytułu zasiłek pielęgnacyjny. Sytuacja podatnika nie jest więc na tyle zła, aby wykluczała uregulowanie istniejących zaległości w przyszłości.

Uwzględniając zatem sytuację finansową strony oraz okoliczności powstania zaległości podatkowych, organ odwoławczy uznał, że nie mogły być one wystarczającym argumentem do umorzenia zaległości podatkowej wraz z odsetkami za zwłokę. Przy ocenie słusznego interesu podatnika, organ podatkowy musi mieć bowiem na uwadze interes fiskalny Państwa i interes publiczny, w tym także innych podatników. Przychylenie się do wniosku strony stawiałoby ją w pozycji uprzywilejowanej w stosunku do podatników, którzy terminowo i prawidłowo wywiązują się ze swoich obowiązków wobec Skarbu Państwa, co naruszałoby zasady sprawiedliwości społecznej i równości wobec prawa.

P.K. złożył skargę na powyższą decyzję Dyrektora Izby Skarbowej. W uzasadnieniu wskazał, że mieszka wraz z żoną i czwórką dzieci w mieszkaniu rodziców o powierzchni 47m2, którzy w całości ponoszą koszty utrzymania tego mieszkania. Poinformował, że uzyskane ze złomowania kutra środki w wysokości 70.000 zł przeznaczył na spłatę części zaległości podatkowej. Nie posiada żadnych środków finansowych i majątku na pokrycie istniejących zaległości podatkowych i naliczonych od nich odsetek. Podkreślił, że nie widzi możliwości ani obecnie, ani też w przyszłości wywiązania się z ciążących na nim zobowiązań, które są ogromne. Jest bezrobotny, bez prawa do zasiłku. Wraz z czwórką dzieci i niepracującą żoną utrzymują się z pracy dorywczej i pomocy rodziny. Żona od lipca otrzymuje zasiłek w kwocie 150 zł, on sam pracuje dorywczo przy klarowaniu sprzętu rybackiego i zarabia od 400 zł do 800 zł miesięcznie. Wyjaśnił, że najmłodsza córka od urodzenia jest ciężko chora, ma wodogłowie i wszczepioną w związku z tym zastawkę, a jej leczenie jest kosztowne. Częste wyjazdy na rehabilitację i wizyty u lekarzy utrudniają skarżącemu podjęcie stałego zatrudnienia. Podatnik podkreślił, że umorzenie zaległości podatkowych wraz z odsetkami umożliwi jemu i rodzinie na życie bez stresu i skupienie się na leczeniu chorej córki.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej podtrzymał dotychczasowe stanowisko i wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do przepisów art. 3 § 1 i 145 § 1 pkt c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. nr153, poz.1270) wojewódzkie sądy administracyjne powołane są do kontroli działalności administracji publicznej i stosując środki przewidziane w ustawie mogą uchylić decyzję organu wówczas gdy stwierdzą naruszenie przepisów prawa.

W rozpatrywanej sprawie decyzja organu I instancji została wydana w oparciu o art. art. 67a § 1 pkt 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. nr 137, poz.926 z późn. zm.), zwanej dalej O.p., w myśl którego organ podatkowy, na wniosek podatnika, z zastrzeżeniem art. 67b, w przypadkach uzasadnionych ważnym interesem podatnika lub interesem publicznym, może umorzyć w całości lub w części zaległości podatkowe, odsetki za zwłokę lub opłatę prolongacyjną.

Słuszność mają organy skarbowe, gdy twierdzą, że umorzenie podatku lub udzielenie ulgi podatkowej, o której mowa w cytowanych przepisach ma charakter decyzji uznaniowej. Zawarty bowiem w nich zwrot "może" oznacza, że w każdym wypadku decyzja będzie wydana w ramach uznania organu podatkowego. Podkreślić zaś należy, że uznanie administracyjne nie wyraża się w swobodzie oceny, w danym stanie faktycznym sprawy, okoliczności odpowiadających kierunkowym dyrektywom wyboru, ale w możliwości negatywnego dla podatnika rozstrzygnięcia nawet przy ustaleniu ważnego interesu podatnika. ( p. wyrok WSA w Warszawie z 03.06.2004r. o sygn.III SA 212/03 LEX nr 147341)

Uznanie administracyjne nie polega jednakże na zupełnej dowolności działania organu administracji i podlega kontroli sądowej. Zakres uznania administracyjnego jest określony przez prawo, a w sytuacji takiej, z jaką mamy do czynienia w niniejszej sprawie, kiedy przepisy prawa materialnego, tj. art.67a § 1 Ordynacji podatkowej nie zawierają żadnych obiektywnych kryteriów, zakres ten wynika z przepisów proceduralnych, określających zasady działania organów administracji państwowej. Uznanie administracyjne nie przekreśla zatem stosowania w postępowaniu w zakresie ulg i umorzeń zasad ogólnych postępowania wyrażonych w przepisach Ordynacji podatkowej. Kontroli Sądu podlega natomiast sposób, w jaki nastąpiło zebranie i rozpatrzenie materiału dowodowego oraz to, czy swobodne uznanie organu podatkowego nie przekształciło się w uznanie dowolne. Kontroli sądu administracyjnego nie podlega tym samym uznanie samo w sobie, lecz uzasadnienie stanowiska organu.

Jeżeli zatem organ podatkowy stwierdzi, iż w sprawie zachodzi przesłanka, o której mowa w tych przepisach Ordynacji podatkowej, tj. ważny interes podatnika, powinien przeprowadzić wnikliwą analizę jego sytuacji materialnej w celu ustalenia rzeczywistych możliwości płatniczych, z uwzględnieniem całokształtu okoliczności sprawy. Po dokonaniu tej analizy powinien natomiast ocenić, czy i w jakiej ewentualnie kwocie zaległość należy umorzyć.

Właściwa ocena występowania bądź braku przesłanek zastosowania ulgi podatkowej w konkretnej sprawie może być dokonana tylko po wszechstronnym i wnikliwym rozważeniu całokształtu materiału dowodowego (art. 191 Ordynacji podatkowej), a poprzedzać ją powinno wyczerpujące zebranie materiału dowodowego (art. 187 Ordynacji podatkowej) oraz dokładne wyjaśnienie i rozważenie wszystkich okoliczności faktycznych (art. 121 Ordynacji podatkowej). Zdaniem składu orzekającego, organy podatkowe przeprowadziły postępowanie dowodowe w niniejszej sprawie z naruszeniem powyższych przepisów procesowych.

Oceniając zaskarżoną decyzję w pierwszej kolejności należy podkreślić, że argumentacja zawarta w jej uzasadnieniu odnosząca się do przyczyn powstania zaległości podatkowej nie może mieć wpływu na rozstrzygnięcie wniosku strony, bowiem nie jest to przesłanka wynikająca z art. 67a § 1 Ordynacji podatkowej. Podstawą niestosowania ulg nie powinna być ocena przyczyn, które spowodowały powstanie zaległości podatkowych. Brzmienie art. 67a § 1 Ordynacji podatkowej wskazuje, że o możliwości ich umorzenia winno decydować to, czy podatnik znajduje się aktualnie w szczególnej sytuacji majątkowej i osobistej, która uniemożliwia mu zapłatę zaległego podatku oraz należności ubocznych. Przesłanki umorzenia zostały bowiem określone w sposób pozytywny poprzez wskazanie, że jest to możliwe i dopuszczalne jeśli zaistnieje stan, który można uznać za waży interes podatnika lub ważny interes publiczny. Brak jest natomiast oznaczenia przesłanek negatywnych, takich jak np. zawinione zachowanie podatnika prowadzące do powstania zaległości podatkowej, których wystąpienie umożliwiałoby - nawet pomimo zaistnienia przesłanek pozytywnych, uwzględnienie wniosku podatnika. Jest to więc uprawnienie podatnika niezależne od tego, jakie przyczyny doprowadziły do powstania stanu zaległości podatkowej. (tak też m.in. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 24 stycznia 2008 r., sygn. akt I SA/Gd 698/07, niepublik.)

Podnieść należy, iż w niniejszej sprawie organ odwoławczy szeroko przedstawił w decyzji uzasadnienie braku, jego zdaniem, interesu publicznego w wydaniu rozstrzygnięcia uwzględniającego żądanie strony. Z argumentacji przedstawionej w decyzji wynika, że organ odwoławczy uznał, iż interes publiczny przemawia przeciwko uwzględnieniu wniosku podatnika. Taka argumentacja świadczy o niezrozumieniu istoty uregulowania przesłanek decydujących o możliwości przyznania ulgi. Orzekając o umorzeniu zaległości podatkowych, organ podatkowy za podstawę rozstrzygnięcia może mieć albo przesłankę ważnego interesu podatnika, albo przesłankę interesu publicznego, albo obie te przesłanki łącznie. Nie można natomiast podzielić zapatrywania, że organy podatkowe zobowiązane są do rozstrzygania spraw z uwzględnieniem ważnego interesu podatnika, jeżeli nie stoi temu na przeszkodzie interes publiczny, przez który organy podatkowe zdają się rozumieć interes budżetu państwa. Użyty w art. 67a § 1 pkt 3 spójnik "lub" wyraża możliwość zamienną, co oznacza, że obie wymienione przesłanki mają charakter równorzędny. (tak też Gruszczyński Bogusław, Niezgódka-Medek Małgorzata, Hauser Roman, Kabat Andrzej, Babiarz Stefan, Dauter Bogusław: Ordynacja podatkowa. Komentarz; Warszawa 2007; Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis, wydanie IV, s. 929).

Ponadto zdaniem Sądu organ odwoławczy w niniejszej sprawie w sposób zbyt ogólnikowy i niedostateczny rozważył przesłankę do udzielenia wnioskowanej ulgi związaną z indywidualnym interesem podatnika. Organy podatkowe wbrew ciążącemu na nich obowiązkowi nie zebrały w tym zakresie całego materiału dowodowego i nie wyjaśniły w sposób dostateczny stanu faktycznego, stąd też wyprowadzona przez nie ocena nosi cechy dowolności. Wprawdzie to po stronie podatnika, który ubiega się o przyznanie ulgi w postaci umorzenia zaległości, jako tego, kto występuje o określone uprawnienie, leży obowiązek wykazania, że w dotyczącej go sprawie spełnione są przesłanki, o których mowa w art. 67a § 1 Ordynacji podatkowej (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 22 października 1999 r., III SA 7580/98, Lex Polonica Maxima w wersji na październik 2006 r.), to jednak nie zwalnia to organów podatkowych z obowiązków określonych w art. 122 i art. 187 § 1 Ordynacji podatkowej. W postępowaniu dotyczącym zastosowania jednej z ulg przewidzianych w art. 67 a Ordynacji podatkowej organy podatkowe nie są zwolnione z obowiązku gromadzenia materiału dowodowego i ustalania z urzędu stanu faktycznego w zakresie niezbędnym do rozstrzygnięcia sprawy. Jeżeli zatem zdaniem organów dla rozstrzygnięcia istotne są takie okoliczności, jak wysokość wydatków ponoszonych w związku z leczeniem córki, to nie jest wystarczające stwierdzenie, że podatnik nie wskazał wysokości tych wydatków, konieczne jest bowiem podjęcie czynności dowodowych w celu ustalenia tej okoliczności.

Wbrew stanowisku organu odwoławczego skarżący nie powoływał się na ogólnie trudną sytuację finansową, lecz wskazywał na konkretne okoliczności, które świadczyły jego zdaniem o istnieniu po jego stronie ważnego interesu przemawiającego za przyznaniem wnioskowanej ulgi. Wskazywał w szczególności na fakt utrzymywania sześcioosobowej rodziny, w tym ciężko chorego dziecka, pozostawania bez stałej pracy, możliwość podejmowania jedynie dorywczego zatrudnienia z uwagi na chorobę dziecka i związaną z tym konieczność jego rehabilitacji i leczenia, niskie dochody rodziny. Argumentacja organu, że przecież skarżący znajduje się w wieku, w którym ma realne możliwości podjęcia pracy jest niewystarczająca. Dla właściwej oceny sytuacji rodziny skarżącego konieczne jest przeprowadzenie postępowania dowodowego w celu ustalenia, jakie skarżący ma realne możliwości podjęcia pracy w miejscu swojego zamieszkania (przy uwzględnieniu posiadanych kwalifikacji i sytuacji na tamtejszym rynku pracy), jakie wynagrodzenie może z tego tytułu otrzymywać, jakie obecnie są dochody sześcioosobowej rodziny, wysokość ponoszonych wydatków, w tym związanych z chorobą córki. Dopiero ustalenie tych okoliczności pozwoliłoby organom na dokonanie właściwej oceny, czy w sprawie zachodzi ważny interes podatnika.

Niezależnie od powyższego, zdaniem Sądu, nie sposób się zgodzić ze stanowiskiem organu wyrażonym w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, iż sytuacja skarżącego, jakkolwiek trudna, nie jest wyjątkowa. W tej ocenie opartej zresztą o zasadę równości, z której wywiedziono niedopuszczalność takiego traktowania strony, które uprzywilejowywałoby ją wobec innych podatników, regulujących swoje zobowiązania, nie wzięto w szczególności pod uwagę trudnej sytuacji rodzinnej podatnika i ciężkiej choroby córki. W przypadku, gdy w rodzinie podatnika występuje tego rodzaju sytuacja organ rozpatrując wniosek o przyznanie ulg podatkowych nie może ograniczać się tylko do analizowania dochodów i stanu majątkowego strony, bez zbadania czy wystarczają one do zaspokojenia bieżących, koniecznych potrzeb takiej rodziny, które ze względu na stan zdrowia jej członków są odmienne od potrzeb większości społeczeństwa. Dlatego też porównywanie takiego podatnika z innymi podatnikami, którzy nie są obarczeni tego rodzaju problemami, godzi w zasadę równości i zasadę sprawiedliwości społecznej. Ponadto rozpatrując sprawę o charakterze uznaniowym organ, niezależnie od wnikliwego zbadania przesłanek do zastosowania uznania, czego w tej sprawie zabrakło, musi podejmować rozstrzygnięcie w sposób zgodny z także z innymi dyrektywami wynikającymi z Konstytucji, w szczególności z art. 68 ust. 3 i 69, które odnoszą się m.in. do obowiązków władz publicznych wobec osób niepełnosprawnych. Wypełnianie tych obowiązków polegających na zapewnieniu opieki i pomocy osobom niepełnosprawnym mieści się w realizacji interesu publicznego, o którym mowa w art. 67a § 1 Ordynacji podatkowej, a który nie może być zawężany do ochrony interesów fiskalnych państwa. Zresztą ochrona interesów fiskalnych powinna być rozważana nie tylko od strony dochodowej budżetu, związanej z zabezpieczaniem jego wpływów, ale również od strony wydatkowej, związanej z koniecznością uruchomienia środków z pomocy społecznej, jeśli na skutek odmowy przyznania ulgi podatkowej rodzina podatnika będzie zmuszona do korzystania ze świadczeń w ramach takiej pomocy. Dlatego też, gdy osoba niepełnosprawna lub chora jest członkiem rodziny strony ubiegającej się o przyznanie jednej z ulg podatkowych, niezbędne jest rozważenie, czy odmowa przyznania takiej ulgi i w konsekwencji spowodowanie konieczności natychmiastowego uregulowania całej zaległości wraz z odsetkami, nie zagrozi egzystencji rodziny, w tym osób chorych i niepełnosprawnych. Taki też pogląd został wyrażony w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 stycznia 2007 r., sygn. akt I FSK 477/06, publik. w ONSA z 2008 r., nr 2, poz. 32, który Sąd orzekający w niniejszej sprawie w pełni podziela.

Podejmując rozstrzygnięcie co do zasadności zastosowania ulgi podatkowej w niniejszej sprawie organy powinny uwzględnić wreszcie także i tę okoliczność, że skarżący w znacznej części uregulował swe zobowiązania względem budżetu państwa przeznaczając na ten cel cały dochód, jaki otrzymał ze zezłomowania kutra. Wprawdzie słusznie organ odwoławczy wskazał, że płacenie podatków jest obowiązkiem każdego, to jednak postępowanie skarżącego świadczy o tym, że nie zachowuje on biernej postawy wobec swych obowiązków podatkowych a ich nieuregulowanie w całości jest wynikiem braku środków, a nie jego złej woli. Fakt zatem przeznaczenia kwoty 70.000 zł - w świetle niewątpliwie trudnej sytuacji skarżącego - na spłatę zaległości podatkowych nie powinien pozostawać zupełnie obojętny dla organu podatkowego podejmującego rozstrzygnięcie w ramach uznania administracyjnego.

Podsumowując, wysnuta z poczynionych przez organy podatkowe ustaleń faktycznych ocena nieuwzględniająca tego, że odmowa ulgi w spłacie zaległości podatkowej powodując konieczność uregulowania zobowiązania w znacznej kwocie podważyć może podstawy egzystencji zobowiązanego, narusza prawo materialne, poprzez niewłaściwe korzystanie z przewidzianego w art. 67a § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej, uznania administracyjnego. Narusza również prawo procesowe, tj. art. 122, art. 187 § 1, art. 191 Ordynacji podatkowej, jak i art. 121 tej ustawy, przy czym dokonaną przez Sąd wykładnię wymienionych wyżej przepisów prawa należy uwzględnić przy ponownym rozpoznaniu sprawy.

Mając powyższe na względzie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i lit. c) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.) uchylił zaskarżoną decyzję.

Zgodnie z dyspozycją art. 152 P.p.s.a. Sąd orzekł, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana.