drukuj    zapisz    Powrót do listy

6031 Uprawnienia do kierowania pojazdami, Inne, Samorządowe Kolegium Odwoławcze, Uchylono zaskarżony wyrok i przekazano sprawę do ponownego rozpoznania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny, I OSK 2349/12 - Wyrok NSA z 2013-11-22, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

I OSK 2349/12 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2013-11-22 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2012-09-14
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Jolanta Rudnicka
Leszek Kiermaszek
Marek Stojanowski /przewodniczący sprawozdawca/
Symbol z opisem
6031 Uprawnienia do kierowania pojazdami
Hasła tematyczne
Inne
Sygn. powiązane
III SA/Wr 125/12 - Wyrok WSA we Wrocławiu z 2012-06-05
Skarżony organ
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
Treść wyniku
Uchylono zaskarżony wyrok i przekazano sprawę do ponownego rozpoznania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny
Powołane przepisy
Dz.U. 2005 nr 108 poz 908 art. 98 ust. 1
Ustawa z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym - tekst jednolity
Dz.U. 2013 poz 267 art. 9,41,43
Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego - tekst jednolity
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Marek Stojanowski (spr.) sędzia NSA Jolanta Rudnicka sędzia del. NSA Leszek Kiermaszek Protokolant asystent sędziego Dorota Kozub-Marciniak po rozpoznaniu w dniu 22 listopada 2013 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej P. W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 5 czerwca 2012 r. sygn. akt III SA/Wr 125/12 w sprawie ze skargi P. W. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w J. z dnia [...] stycznia 2012 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przywrócenia terminu do wniesienia odwołania I. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu we Wrocławiu; II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w J. na rzecz P. W. kwotę 357 (trzysta pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wyrokiem z dnia 5 czerwca 2012 r. sygn. akt III SA/Wa 125/12 oddalił skargę P.W.na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w J. z dnia [...] stycznia 2012 r. nr [...] o odmowie przywrócenia terminu do wniesienia odwołania.

Powyższy wyrok zapadł w następującym stanie faktycznym i prawnym.

Starosta [...] decyzją z dnia [...] lutego 2010 r. nr [...] – działając w oparciu o art. 151 § 1 pkt 2 w związku z art. 145 § 1 pkt 2 K.p.a. oraz art. 90 ust 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 ze zm.) – uchylił decyzję własną, ostateczną decyzję z [...] stycznia 2008 r. o wydaniu prawa jazdy kat. B P. W. (pkt 1), odmówił wydania prawa jazdy kat. B (pkt2) oraz zobowiązał ww. osobę do zwrotu prawa jazdy do Wydziału Komunikacji Starostwa Powiatowego w J., w terminie 7 dni od dnia, kiedy decyzja stanie się ostateczna (pkt 3).

W dniu 5 grudnia 2011 r. P.W. wniósł odwołanie od decyzji z [...] lutego 2010 r. wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu do jego wniesienia.

Postanowieniem z dnia [...] stycznia 2012 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w J. odmówiło stronie przywrócenia terminu do złożenia odwołania.

Organ wskazał, że cudzoziemiec P.W. składając w dniu 30 stycznia 2008 r. wniosek o wydanie prawa jazdy wskazał, że zamieszkuje pod adresem w P. Taki adres wynikał także z potwierdzenia zameldowania cudzoziemca na pobyt stały. Po wydaniu stronie prawa jazdy, P.W. nie zawiadomił Starosty [...] o zmianie pobytu stałego w Polsce, ani o tym, że w Polsce już nie mieszka. Wskutek sprzeciwu Prokuratora Rejonowego w J. organ I instancji wznowił postępowanie w sprawie wydania prawa jazdy. Zawiadomienie o wszczęciu tego postępowania oraz postanowienie o wznowieniu postępowania zostały przesłane pod adres w P. Przesyłki odebrał E.M. podając się za "gospodarza". Natomiast przesyłka pocztowa zawierająca decyzję z [...] lutego 2010 r. powróciła do Starostwa Powiatowego w J. z adnotacją poczty: "adresat nie mieszka pod tym adresem". W tych warunkach Starosta przyjął, że decyzja została prawidłowo doręczona i wszczął procedurę zwrotu prawa jazdy za pośrednictwem niemieckiego urzędu właściwego w sprawach uprawnień do kierowania pojazdami. W wyniku informacji uzyskanej od niemieckiego urzędu P.W. dowiedział się o decyzji z [...] lutego 2010 r. i wniósł od niej odwołanie wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu do jego wniesienia. Powołując treść art. 98 ust 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym oraz załącznika nr 1 do rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie wzorów dokumentów stwierdzających uprawnienia do kierowania pojazdami (Dz. U. Nr 89, poz. 855 ze zm.), organ wskazał, że obowiązkiem posiadacza prawa jazdy jest zawiadomienie starosty o zmianie adresu. Obowiązku tego nie dopełnił P.W., a zatem zasadnie organ skierował przesyłkę na dotychczasowy adres w P. i uznał ja za doręczona w dniu 5 lutego 2010 r., bo taka data wynika z adnotacji poczty. Od tej daty biegł 14-dniowy termin do wniesienia odwołania, które wpłynęło dopiero w dniu 5 grudnia 2011 r.

W ocenie Kolegium strona nie uprawdopodobniła, że wniesienie odwołania po upływie terminu było niezawinione. Wnioskodawca podniósł, że nie wiedział o decyzji, ponieważ polski adres podał Staroście jedynie na potrzeby uzyskania polskiego prawa jazdy. Po uzyskaniu tego dokumentu P.W. nie przebywał i nie mieszkał już w Polsce i o tym fakcie nie zawiadomił organu, który mu wydał prawo jazdy. Z uwagi na brak zawiadomienia o zmianie adresu, wszelka korespondencja od organu wydającego prawo jazdy mogła i powinna być kierowana pod adres, który widniał w dokumentach przedłożonych przez stronę oraz w dokumencie prawa jazdy. Zdaniem Kolegium naruszenie przez stronę obowiązku wynikającego z art. 98 ustawy Prawo o ruchu drogowym wskazuje, że uchybienie terminu do wniesienia odwołania nie nastąpiło bez winy strony.

Skargę na postanowienie wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu P.W. Wniósł w niej o uchylenie zaskarżonego postanowienia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wyrokiem z 5 czerwca 2012 r. oddalił skargę.

W uzasadnieniu Sąd podniósł, że w sprawie należało ustalić, czy rozstrzygnięcia zawarte w przesyłkach pocztowych kierowanych na adres skarżącego w P. wywołały skutki prawne. Adres wskazał skarżący jako adres zameldowania na pobyt czasowy. Zameldowanie zostało dokonane na podstawie oświadczenia skarżącego z dnia 2 stycznia 2008 r., według którego skarżący jako cudzoziemiec ubiegający się o otrzymanie prawa jazdy w Polsce przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przez co najmniej 185 dni w każdym roku kalendarzowym ze względu na swoje więzi osobiste. Był to wymóg uzyskania prawa jazdy w Polsce, wynikający z art. 90 ust 1 pkt 5 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Według art. 97 ust 1 ww. ustawy, dokument stwierdzający uprawnienie do kierowania pojazdem wydaje, za opłatą oraz po uiszczeniu opłaty ewidencyjnej, starosta właściwy ze względu na miejsce zamieszkania osoby ubiegającej się, a w uzasadnionych przypadkach - właściwy ze względu na miejsce czasowego pobytu. Wynika z tego, że w sprawach wydawania dokumentów uprawniających do kierowania pojazdami mechanicznymi przepisy prawa materialnego ustalają właściwość organu według aktualnego miejsca zamieszkania strony. Artykuł 98 ust 1 tej ustawy stanowi natomiast, że osoba posiadająca uprawnienie do kierowania pojazdem jest obowiązana niezwłocznie zawiadomić starostę o utracie prawa jazdy, pozwolenia do kierowania tramwajem, o zniszczeniu tych dokumentów w stopniu powodującym ich nieczytelność, a także o zmianie stanu faktycznego wymagającego zmiany danych w nich zawartych.

Na podstawie art. 100 ust 1 pkt 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym, Minister Infrastruktury wydał w dniu 21 stycznia 2004 r. rozporządzenie w sprawie wydawania uprawnień do kierowania pojazdami (Dz. U. Nr 24, poz. 215 ze zm.). Załącznik nr 1 do rozporządzenia zawiera opisowy wzór krajowego prawa jazdy, który ustala w pkt 3.4 rodzaje wypełnianych danych, w tym adres. Dalej Sąd przywołał przepisy Działu IV, rozdziału 1a ustawy prawo o ruchu drogowym "Centralna ewidencja kierowców". Ewidencję tę utworzono na podstawie art. 100a ust. 1 ustawy. W ewidencji, którą prowadzi w systemie teleinformatycznym minister właściwy do spraw administracji publicznej, gromadzone są między innymi dane o osobach posiadających lub którym cofnięto uprawnienia do kierowania pojazdami silnikowymi (art. 100a ust. 2 w zw. z ust. 4), w tym adresy ich zamieszkania (art. 100b ust. 1 pkt 3) oraz dane dotyczące:

a) zatrzymania dokumentu stwierdzającego uprawnienie oraz jego zwrócenia,

b) cofnięcia uprawnienia oraz jego przywrócenia,

c) utraty dokumentu stwierdzającego uprawnienie oraz jego odnalezienia,

d) zastosowania środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów (art. 100b pkt 10).

Dane te są aktualizowane na podstawie informacji przekazywanych do ewidencji przez organy wskazane w art. 100b ust. 2 ustawy oraz udostępniane w trybie art. 100c – art. 100e ustawy, wymienionym tam organom i osobom.

Na podstawie art. 100e ustawy Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji wydał w porozumieniu z ministrem finansów, rozporządzenie z dnia 3 sierpnia 2001 r. w sprawie centralnej ewidencji kierowców (Dz. U. Nr 92, poz.1028), określające:

1) sposób prowadzenia ewidencji,

2) warunki i sposób współdziałania podmiotów, które przekazują dane do ewidencji,

3) rodzaj danych zgromadzonych w ewidencji, które mogą być udostępnione poszczególnym podmiotom, o których mowa w art. 100c ust. 1-3,

4) wysokość opłat za udostępnienie danych zgromadzonych w ewidencji oraz warunki i sposób ich wnoszenia.

Z powołanych przepisów ustawy Prawo o ruchu drogowym oraz z przepisów wykonawczych do tej ustawy wynika zdaniem Sądu, że prawodawca uznał adres kierowcy (osoby uprawnionej do kierowania pojazdami silnikowymi) za jedną z danych zawartych w dokumencie prawa jazdy, a także w prowadzonych rejestrach urzędowych, podlegającą obowiązkowi aktualizacji. Do aktualizacji adresu, czyli podawania właściwemu organowi aktualnego adresu zobowiązany jest kierowca. Obowiązek ten aktualizuje się w każdym przypadku zmiany miejsca zamieszkania kierowcy i nie jest zależny od prowadzonego postępowania w jego sprawie.

Skarżący ubiegając się o polskie prawo jazdy podał adres w P. jako adres zamieszkania, wpisany następnie do jego prawa jazdy. Z uwagi na to organy orzekające były uprawnione do wysyłania na ten adres pism urzędowych, w tym postanowienia z dnia [...] stycznia 2010 r. o wznowieniu postępowania oraz decyzji z dnia [...] lutego 2010 r. Pismo wysłane przez organ na adres osoby, wprowadzony do ewidencji urzędowej, wywołuje skutki prawne. Decyzja z [...] lutego 2010 r. została, zatem skutecznie doręczona dnia 5 lutego 2010 r., a termin do wniesienia odwołania upłynął dnia 19 lutego 2010 r. Skarżący uchybił terminowi do wniesienia odwołania niewątpliwie własnej winy, gdyż nie spełnił ustawowego obowiązku aktualizacji swego adresu. W rozpatrywanej sprawie nie zachodziły, zatem okoliczności, które w świetle art. 58 § 1 K.p.a. uzasadniałyby przywrócenie uchybionego terminu. Skarżący nie uprawdopodobnił, bowiem, że uchybienie terminu nastąpiło bez jego winy.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wywiódł P.W., wnosząc o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji oraz orzeczenie o kosztach postępowania przez Sąd I instancji.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono:

1. naruszenie prawa materialnego, tj. art. 98 ust 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym w związku z treścią załącznika nr 1 do rozporządzenia z dnia 21 kwietnia 2004 r., poprzez:

a) błędna wykładnię przepisu i uznanie, że zgodnie z jego treścią skarżący zobowiązany był do zawiadomienia Starosty [...] o zmianie miejsca zamieszkania i niezamieszkiwaniu pod adresem w P. pod rygorem doręczania przez organ korespondencji na powyższy adres w przyszłych postępowaniach administracyjnych ze skutkiem prawnym doręczenia;

b) błędna wykładnię przepisu i uznanie, że pomimo zakończenia postępowania o wydanie skarżącemu prawa jazdy wszelka korespondencja od organu mogła i powinna być kierowana pod adres, który widniał w dokumentach przedłożonych przez skarżącego przy ubieganiu się o wydanie prawa jazdy;

2. naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.) – dalej w skrócie: "P.p.s.a." oraz art. 145 § 1 pkt 1 lit c P.p.s.a. poprzez oddalenie skargi i nieuchylenie postanowienia w sytuacji, gdy:

a) z naruszeniem dyspozycji przepisów art. 7 i 77 K.p.a. wbrew obowiązkom wynikającym z przepisów postępowania nie zebrał i nie rozpatrzył w sposób wyczerpujący materiału dowodowego, w szczególności w zakresie:

• okoliczności doręczenia skarżącemu przez Starostę zawiadomienia o wszczęciu postępowania oraz postanowienia o wznowieniu postępowania na adres w P. do rąk podającego się za gospodarza E.M., w sytuacji, gdy skarżący w dniu odebrania pism nie zamieszkiwał już pod przedmiotowym adresem,

• ustalenia, czy E.M. podjął się oddania ww. pism do rąk ich adresata tzn. P.W. mimo, że skarżący nie zamieszkiwał pod tym adresem,

• okoliczności nieprzekazania skarżącemu pism przez E. M.,

• ustalenia, od kiedy skarżący nie zamieszkuje pod adresem w P.;

b) z naruszeniem art. 61 § 4 K.p.a. oraz art. 43 K.p.a. błędnie uznał, że organ I instancji dopełnił obowiązku prawidłowego zawiadomienia skarżącego o wszczęciu (wznowieniu) postępowania poprzez wysłanie do skarżącego na adres w P. zawiadomienia o wszczęciu postępowania oraz postanowienia o wznowieniu postępowania w sytuacji, gdy oba pisma odebrane zostały przez podającego się przez gospodarza E. M.,

c) z naruszeniem art. 41 § 1 i § 2 K.p.a. błędnie uznał, że skarżący miał obowiązek zawiadomienia Starosty o każdej zmianie swojego adresu w toku postępowania, o którym nie miał wiedzy oraz że zaniechał on obowiązku zawiadomienia organu o zmianie adresu, co uzasadniało doręczanie pism skarżącemu pod adresem znanym z poprzedniego postępowania ze skutkiem prawnym.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej skarżący wyjaśnił, że zawarty w art. 98 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym obowiązek służy uaktualnieniu danych w postaci adresu jedynie na dokumencie prawa jazdy. Obowiązek ten nie został poddany żadnemu rygorowi, a z całą pewnością nie został poddany rygorowi doręczania pism na adres, który widnieje w dokumentach przedłożonych przy ubieganiu się do wydanie prawa jazdy, po zakończeniu postępowania o wydanie prawa jazdy. Tym samym jego uchybienie nie ma wpływu na obowiązek organów do każdorazowego ustalania aktualnego adresu zamieszkania stron, w przypadku wszczynania nowych postępowań z ich udziałem. Stwierdzenie przez organ, że strona nie mieszka pod dotychczasowym adresem, zobowiązuje organ do ustalenia nowego adresu strony celem zawiadomienia jej o wszczęciu postępowania. Przepis art. 41 K.p.a. może mieć zastosowanie tylko, wtedy, gdy zmiana adresu strony nastąpiła po jej zawiadomieniu o wszczęciu postępowania. Przewidziany w art. 98 ust 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym obowiązek aktualizacji danych zawartych w prawie jazdy nie wyłącza stosowania art. 41 K.p.a. Nadto należy obalić domniemanie doręczenia skarżącemu pisma na adres w P., albowiem pisma nie zostały przekazane skarżącemu, brak deklaracji E.M., że podejmuje się on przekazania pism adresatowi, brak dowodów, że osoba ta pełniła w tym czasie funkcję gospodarza, a nadto w okresie tym skarżący nie zamieszkiwał pod tym adresem.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do treści art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) – dalej w skrócie: "P.p.s.a.", Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej z urzędu biorąc pod rozwagę jedynie nieważność postępowania.

Wobec tego, że w rozpoznawanej sprawie nie zachodzi żadna z okoliczności skutkujących nieważnością postępowania, o jakich mowa w art. 183 § 2 P.p.s.a., a nadto nie zachodzi również żadna z przesłanek, o których mowa w art. 189 P.p.s.a., które Naczelny Sąd Administracyjny rozważa z urzędu dokonując kontroli zaskarżonego skargą kasacyjną wyroku Sądu I instancji, Naczelny Sąd Administracyjny dokonał kontroli zaskarżonego wyroku w zakresie wyznaczonym podstawami skargi kasacyjnej. Zarzuty skargi kasacyjnej okazały się zasadne.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w J. z dnia [...] stycznia 2012 r. o odmowie przywrócenia terminu, zostało wydane w postępowaniu wznowieniowym, co jest kluczowe dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

Otóż w wyniku sprzeciwu Prokuratora Rejonowego w J., Starosta [...] wznowił postępowanie zakończone ostateczną decyzją z dnia [...] stycznia 2008 r. o wydaniu prawa jazdy kat. B P. W. Zawiadomienie o wszczęciu postępowania wznowienowego, jak również postanowienie Starosty [...] z dnia [...] stycznia 2010 r. o wznowieniu z urzędu postępowania zakończonego ww. decyzją ostateczną, przesłane zostały do P.W.na adres: ul. [...] P., który strona podała we wniosku o wydanie polskiego prawa jazdy i który następnie został wpisany do polskiego dokumentu prawa jazdy. Organy administracji publicznej, a następnie Sąd I instancji uznały, że w niniejszej sprawie zastosowanie znajduje art. 98 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 ze zm.), który stanowi, że osoba posiadająca uprawnienie do kierowania pojazdem jest obowiązana niezwłocznie zawiadomić starostę o utracie prawa jazdy, pozwolenia do kierowania tramwajem, o zniszczeniu tych dokumentów w stopniu powodującym ich nieczytelność, a także o zmianie stanu faktycznego wymagającego zmiany danych w nich zawartych, w tym również o zmianie adresu. Nieuczyninie zadość temu obowiązkowi skutkować miałoby tym, że organy uprawnione byłyby do dokonywania doręczeń na dotychczasowy adres ze skutkiem doręczenia.

Z tak postawioną tezą nie sposób się zgodzić.

Przede wszystkim uszło uwadze Sądu I instancji, że powołany art. 98 ust 1 i inne wskazane w zaskarżonym wyroku przepisy ustawy Prawo o ruchu drogowym nie miały w ogóle zastosowania w rozpoznawanej sprawie. Postępowanie w przedmiocie wydania prawa jazdy zostało zakończone, natomiast postępowanie administracyjne wszczęte na skutek sprzeciwu Prokuratora Rejonowego w J. jest już nowym, odrębnym postępowaniem, do którego stosuje się reguły przewidziane w Kodeksie postępowania administracyjnego, w tym te dotyczące doręczeń, tj. art. 41 § 1 i 2 K.p.a. oraz art. 43 K.p.a.

Zgodnie z art. 41 § 1 K.p.a., w toku postępowania strony oraz ich przedstawiciele mają obowiązek zawiadomić organ administracji publicznej o każdej zmianie swego adresu. W myśl zaś art. 41 § 2 K.p.a., w razie zaniedbania obowiązku określonego w § 1, doręczenie pisma pod dotychczasowym adresem ma skutek prawny. Jednakże na organie ciąży, wynikający z art. 9 K.p.a., obowiązek pouczenia strony o powinności wynikającej z art. 41 § 1 K.p.a. Dla przyjęcia fikcji doręczenia na nieaktualny adres w przypadku niepoinformowania przez stronę organu o zmianie adresu w toku postępowania konieczne jest faktyczne doręczenie stronie pouczenia o skutkach zaniechania powiadomienia o zmianie adresu. Jeżeli pierwsze doręczenie nie zostało dokonane skutecznie (poprzez jego faktyczne odebranie), przyjęcie fikcji doręczenia nie jest możliwe, gdy jednocześnie organowi wiadomo, że adres, na który wysłano pismo nie jest prawidłowy.

Z kolei przepis art. 43 K.p.a. reguluje tzw. doręczenie zastępcze i stosowany jest w wypadku nieobecności adresata w domu uniemożliwiającej bezpośrednie doręczenie mu pisma. Warunkiem skuteczności doręczenia zastępczego jest spełnienie przewidzianych w przepisie przesłanek występujących łącznie. Po pierwsze musi wystąpić warunek, aby adresat był nieobecny w domu, i po drugie pismo można doręczyć tylko dorosłemu domownikowi (sąsiadowi lub dozorcy domu) a osoba ta musi przyjąć pismo osobiście oraz za pokwitowaniem, o ile podjęła się oddania pisma adresatowi.

Podstawową kwestią w sprawie było więc ustalenie, czy doszło do skutecznego doręczenia P. W. pierwszego pisma organu w postępowaniu wznowieniowym, tj. zawiadomienia o wszczęciu tego postępowania (art. 61 § 4 K.p.a.), a w konsekwencji, do skutecznego doręczenia decyzji Starosty [...] z dnia [...] lutego 2010 r.

Z akt sprawy jednoznacznie wynika, że w dniu wszczęcia postępowania wznowieniowego P.W. nie mieszkał już pod adresem: ul. [...] P. Pod tym adresem posiadał on jedynie meldunek czasowy do dnia 19 kwietnia 2008 r. Jednocześnie w aktach sprawy znajduje się aktualny adres strony w Niemczach. Organ – pomimo, że posiadał aktualny adres skarżącego kasacyjnie – to nie doręczył mu na ten adres zawiadomienia o wszczęciu postępowania wznowieniowego, w tym pouczenia o treści art. 40 § 4 K.p.a. (o obowiązku ustanowienia pełnomocnika do doręczeń w kraju) oraz art. 41 § 1 K.p.a. i skutkach zaniedbania zawartych w nich obowiązków (art. 41 § 2 i art. 40 § 5 K.p.a.). Za nieprawidłowe należy uznać skierowanie przez organ przesyłki na nieaktualny adres w Polsce.

Wyjaśnić także należy, że doręczenie stronie pisma, również doręczenie zastępcze na podstawie art. 43 K.p.a., będzie skuteczne jedynie wówczas, gdy zostanie dokonane pod prawidłowym adresem. Tym samym do skutecznego doręczenia, na adres: ul. [...] P., w ogóle nie mogło dojść. Natomiast, gdyby nawet przyjąć, iż wskazany adres to miejsce zamieszkania skarżącego, wówczas doręczenie zastępcze kolejnego pisma organu (postanowienia o wznowieniu postępowania administracyjnego) i tak nie mogłyby zostać uznane za skuteczne, bowiem brak na zwrotnym potwierdzeniu odbioru adnotacji, iż osoba odbierająca (E.M. podający się za "gospodarza") podejmuje się przekazania korespondencji jej adresatowi.

Z kolei przesyłki zawierające decyzję organu I instancji z dnia [...] lutego 2010 r. dwukrotnie kierowane do skarżącego wróciły do nadawcy z adnotacją poczty: "adresat nie mieszka pod tym adresem", "adresat wyprowadził się".

W konsekwencji, należało rozważyć, czy decyzja Starosty [...] z dnia [...] lutego 2010 r., przesłana na nieaktualny adres w Polsce, została w ogóle skutecznie doręczona P. W. Jeżeli nie doszło do skutecznego jej doręczenia, to tym samym nie doszło do uchybienia terminu do złożenia odwołania i nie jest uzasadnione składanie przez skarżącego kasacyjnie wniosku o przywrócenie terminu do jego wniesienia.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, Sąd I instancji wadliwie ocenił stanowisko Samorządowego Kolegium Odwoławczego w J. Z tego względu zaskarżony wyrok podlega uchyleniu.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd I instancji powinien uwzględnić wskazania zawarte w wyżej zaprezentowanych rozważaniach.

W tym stanie rzeczy Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 185 § 1 i art. 203 pkt 1 P.p.s.a., orzekł jak w sentencji wyroku.



Powered by SoftProdukt