Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Julia Szczygielska Sędziowie: Sędzia WSA Mieczysław Górkiewicz (spraw.) Sędzia NSA Zygmunt Wiśniewski Protokolant: Katarzyna Grott po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 10 grudnia 2009 r. sprawy ze skargi sp. z o.o. z/s w Ł. na postanowienie D. Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego we W. z dnia [...]Nr [...] w przedmiocie odmowy uwzględnienia wniosku z dnia [...]r. L.dz. [...] oddala skargę.

Dolnośląski Wojewódzki Inspektor Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego we W., po rozpatrzeniu zażalenia [...] spółki z o.o. z siedzibą w Ł. na postanowienie Prezydenta Wrocławia z dnia [...]r. nr [...], odmawiające uwzględnienia wniosku z dnia 6 kwietnia 2009 r., postanowieniem z dnia [...] r. nr [...] utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie.

W uzasadnieniu organ II instancji przedstawił tok postępowania w sprawie. Jako wierzyciel, [...] spółka z o.o. , pismem z dnia 6 kwietnia 2009 r. zwróciła się do Zarządu Geodezji i Katastru we W. z wnioskiem o udzielenie informacji, czy wskazane we wniosku osoby będące dłużnikami spółki, są lub były właścicielami, współwłaścicielami, użytkownikami wieczystymi nieruchomości, budynków lub lokali, położonych w mieście W. i podanie numerów ksiąg wieczystych bądź zbioru dokumentów dla ustalonych nieruchomości. Do wniosku dołączono nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym Sądu Okręgowego w K. z dnia [...] sygn. akt XIII GNc 521/02/M oraz postanowienie Sądu Okręgowego w K. z dnia 28 stycznia 2008r. Sygn. akt XIII GCo 17/08/M wraz z klauzulą wykonalności.

Prezydent W. postanowieniem z dnia [...] nr [....] odmówił uwzględnienia wniosku. W uzasadnieniu organ I instancji wskazał, że informacje o gruntach, budynkach i lokalach są jawne i to na ich otrzymanie powinno być nakierowane działanie wnioskującego. W ocenie organu przedmiotem żądania wynikającego z wniosku nie jest jednak uzyskanie zaświadczenia konkretnej, określonej treści- dotyczącej wskazanej przez wnoszącego nieruchomości lub potwierdzenia informacji na temat wskazanej nieruchomości, lecz poszukiwanie majątku nieruchomego należącego do wskazanych we wniosku osób.

Na powyższe postanowienie [....] spółka z o.o. z siedzibą w Ł., złożyła zażalenie wnosząc o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania organowi I instancji. W uzasadnieniu skarżący wskazali, że do udostępnienia danych w postaci wykazów, o których mowa w §51 ust. 1 rozporządzenia w sprawie ewidencji gruntów i budynków, nie stosuje się trybu udostępniania danych o którym mowa w art. 24 ust. 3 ustawy. Zatem, zdaniem skarżącej spółki, nie będzie miał tu zastosowania art. 5 ustawy o ochronie danych osobowych, skoro ustawa Prawo geodezyjne i kartograficzne reguluje jedynie tryb wydawania wypisów i wyrysów z operatu ewidencyjnego a nie udzielenie informacji.

Organ II instancji rozpatrując zażalenie wskazał, że zgodnie z art. 51 ust.5 Konstytucji- zasady i tryb gromadzenia oraz udostępniania informacji określa ustawa. W szczególności, sprawy te regulują przepisy ustawy z dnia 17 maja 1989r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz.U. z 2005r. Nr 240, poz. 2027 ze zm.) oraz akty wykonawcze do ustawy. Zgodnie z art. 24 ust. 2 oraz art. 20 ust. 1 , ust. 2 pkt 3 i 4 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz.U. z 2005 r. nr 240, poz. 2027, zwane także dalej p.g.ik.), jawne i powszechnie dostępne są informacje o gruntach, budynkach i lokalach zawarte w operacie ewidencyjnym. Przepis art. 24 ust. 3 tej ustawy, wyraźnie określa krąg podmiotów na żądanie których wypisy z operatu ewidencyjnego zawierające dane osobowe o których mowa w art. 20 ust. 2 pkt 1 i 2 są wydawane przez organ prowadzący ewidencję gruntów i budynków. Podstawową formą udzielania pisemnych informacji z operatu ewidencji gruntów i budynków jest wypis z rejestru gruntów w zakresie obejmującym dane, o których mowa w art. 24 ust. 3 tej ustawy. Treść i formę wypisu z operatu ewidencyjnego określono w załączniku nr 5 do rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz.U. Nr 38, poz. 454 ze zm.). Artykuł 24 ust. 3 p.g.ik. ustala zasady wydawania wypisów poszczególnym kategoriom wnioskodawców. Dla osób fizycznych i prawnych niebędących właścicielami nieruchomości, której wypis ma dotyczyć, przewidziano wymóg istnienia po ich stronie interesu prawnego w uzyskaniu wypisu. Wskazano także, że z uwagi na to, że wypis jest zaświadczeniem w rozumieniu kpa, w takiej sprawie stosuje się także zasady kpa o wydawaniu zaświadczeń. Według art. 217 § 2 kpa, zaświadczenie wydaje się, jeśli urzędowego potwierdzenia określonych faktów lub stanu prawnego wymaga przepis prawa oraz gdy osoba ubiega się o nie ze względu na swój interes prawny w urzędowym potwierdzeniu określonych faktów lub stanu prawnego. Zatem zarówno z przepisów k.p.a. jak i powołanej ustawy p.g.ik. wynika więc, że osoba fizyczna niebędąca właścicielem nieruchomości wpisanej do ewidencji może uzyskać wypis, gdy wykaże interes prawny. Powołano się przy tym na sformułowaną na gruncie orzecznictwa, definicję interesu prawnego. Organ II instancji podkreślił, że przedmiotem żądania wnioskodawcy jest poszukiwanie majątku nieruchomego wskazanych we wniosku osób, a nie potwierdzenie określonych faktów lub stanu prawnego zgodnie z art. 217 k.p.a. Wnioskodawca występując jako wierzyciel nie posiada interesu prawnego do uzyskania żądanych informacji, gdyż posiada jedynie interes faktyczny, a wobec tego nie ma podstawy dla organu do udzielenia informacji. Jest to bowiem czynność z zakresu prawa cywilnego, która może być dochodzona w postępowaniu cywilnym, a nie w postępowaniu administracyjnym, na podstawie prawa geodezyjnego i kartograficznego. Podkreślono, powołując się na wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 10 czerwca 2009r. III SA/Wr 535/07, że podstawą prawną interesu wierzycieli w postępowaniu egzekucyjnym są przepisy proceduralnoprawne a nie materialnoprawne. Do wyjawienia majątku dłużnika jest bowiem właściwy sąd powszechny, prowadzący postępowanie w trybie art. 913 - 920 kpc. W konkluzji organ II instancji stwierdził, że nie mógł udzielić wnioskodawcy informacji dotyczących osób wskazanych we wniosku ani w trybie przepisów ustawy p.g.ik. ani też w trybie k.p.a. poprzez wydanie zaświadczenia.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego skarżąca spółka zarzuciła zaskarżonemu postanowieniu naruszenie prawa materialnego, w szczególności art. 20 i 24 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne, art. 218 kpa poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie przepisów rozporządzenia z dnia 29 marca 2001 r. Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz.U. Nr 38 poz. 454 z 2001 r.), a w szczególności § 17, § 22, § 23, § 24, § 25, § 29, § 32, § 51, § 73, załącznika nr 5; art. 23 ustawy o ochronie danych osobowych, art. 7 i art. 64 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, naruszenie art. 7, 77, 80 oraz 107§ 3 k.p.a. w związku z art. 140 k.p.a.. Spółka wniosła o uchylenie postanowień obydwu instancji oraz o zobowiązanie organu I instancji do wydania żądanych informacji zgodnie z wnioskiem z dnia 6 kwietnia 2009r.

W uzasadnieniu skargi spółka zarzuciła, że stanowisko organów administracji jest błędne. Spółka ma bowiem interes prawny do uzyskania wnioskowanych informacji. Wskazała, że zwróciła się do organu I instancji nie z wnioskiem o wydanie zaświadczenia z ewidencji gruntów w trybie art. 24 ust. 3 ustawy p.g.ik., ale z wnioskiem o udzielenie informacji, o których mowa w art. 20 ust.1 ustawy, a które to z mocy przepisu art. 24 ust.2 są jawne i powszechnie dostępne. Zdaniem spółki udzielenie informacji o których mowa w art. 20 ust. 1 nie wymaga formy wypisu czy wyrysuj i nie stosuje się zatem trybu przewidzianego w art. 24 ust.3 ustawy. Powołano się przy tym na § 51 rozporządzenia ministra rozwoju regionalnego i budownictwa z 29 marca 2001r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków, z którego wynika, że Starosta udostępnia dane ewidencyjne nie tylko w formie wypisów i wyrysów, ale też w innych formach podanych w tym przepisie. Zdaniem strony z powyższego przepisu wynika, w konfrontacji z treścią § 29 pkt 6 i § 32 ust. 2 tego rozporządzenia, że starosta udostępnia dane ewidencyjne m.in. w postaci wykazów podmiotów ewidencyjnych obejmujących jednostki i organy, oznaczenia jednostek rejestrowych gruntów, jednostek rejestrowych budynków, jednostek rejestrowych lokali oraz pozycji kartoteki budynków i kartoteki lokali, związanych z poszczególnymi osobami , jednostkami organizacyjnymi i organami. Jak wywodzi dalej skarżąca spółka, wykaz o którym mowa w tym przepisie nie jest wypisem z ewidencji gruntów o jakim mowa w § 51 ust. 1 pkt 2 nie stosuje się też do niego trybu udostępniania danych o jakim mowa w art. 24 ust.3 p.g. i k. Z relacji przepisów art. 24 ust.2 i art. 24 ust. 2 ustawy wynika, że wyrysy i wypisy są szczególna formą udzielenia informacji z operatu ewidencyjnego. Wyrysy i wypisy mogą być wydane tylko właścicielom, a innym podmiotom gdy wykażą interes prawny. Zdaniem strony tryb udostępniania danych z operatu ewidencyjnego jest zatem zróżnicowany w zależności od tego czy wnioskodawca żąda wydania wypisu lub wyrysu z operatu ewidencyjnego czy też udzielenia informacji w innej formie. Udzielenie informacji w innej formie niż wyrys czy wypis z operatu ewidencyjnego nie może być warunkowane wskazaniem przesłanki interesu prawnego która jest warunkiem wydania wypisu czy wyrysu. Wskazano powołując się na orzecznictwo Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, że przedwczesne jest wydanie postanowienia o odmowie wydania z operatu ewidencyjnego wypisu lub wyrysuj wobec nie udowodnienia interesu prawnego w tym zakresie, skoro nie zostało ustalone, czy wnioskodawca domagał się wydania wpisu, wyrysuj bądź też dokonania innej czynności związanej z udostępnieniem danych z ewidencji. Wywiedziono ponadto, że z regulacji przepisów art. 20 i 24 p.g.ik. oraz wydanych na jej podstawie przepisów wykonawczych, należy przyjąć, że udzielenie informacji o gruntach budynkach i lokalach o udostępnienie których zwróciła się strona mają charakter przedmiotowo podmiotowy i w zakresie w jakim informacje te dotyczą podmiotów ewidencyjnych zastosowanie znajdzie ustawa z dnia 29 sierpnia 1997r. o ochronie danych osobowych (tj. Dz.U. Nr 101 poz.926). Zdaniem strony skoro ustawa dopuszcza przetwarzanie danych osobowych dla celów realizowanych przez administratorów danych albo odbiorców danych (art.23 tej ustawy), a za cel taki uważa się w szczególności dochodzenie roszczeń z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej, to z taką sytuacją mamy do czynienia w rozpatrywanej sprawie.

Natomiast zdaniem strony skarżącej w niniejszej sprawie nie znajduje zastosowania art. 5 ustawy o ochronie danych osobowych, jako ze ustawa prawo geodezyjne i kartograficzne normuje w sposób szczególny jedynie wydawanie wypisów i wyrysów z operatu ewidencyjnego a nie udzielanie informacji w innej formie. W opinii strony skarżącej udzielenie informacji z operatu ewidencyjnego, o które zwróciła się do organu ewidencyjnego, nie będzie zaświadczeniem w myśl przepisów art.217 i następne, jako że nie zwracała się do organu o urzędowe potwierdzenie określonych faktów lub stanu prawnego, a jedynie o udzielenie zwykłej informacji zawierającej wskazane dane.

Wskazano również, że wywody organu odwoławczego w zakresie braku interesu prawnego wierzyciela w tym zakresie należy uznać za błedne. Zdaniem skarżącej spółki, w istocie interes prawny musi wynikać z normy prawa materialnego, jednak nie w taki sposób jak przyjmuje to organ odwoławczy. Na poparcie tej tezy przywołano szereg poglądów wyrażonych w orzecznictwie i doktrynie na temat pojmowania "interesu prawnego", które zdaniem strony potwierdzają jej wnioskowanie. Potwierdzeniem interesu prawnego wierzyciela, jest w opinii skarżącej, klauzula wykonalności potwierdzająca, że określony tytuł egzekucyjny uprawnia do egzekucji oraz poleca wszystkim urzędnikom oraz osobom, których może dotyczyć, aby postanowienia tytułu wykonały, a gdy o to prawnie będą wezwane, udzieliły pomocy.

Spółka odwołała się też do innych orzeczeń sądowych. Zdaniem skarżącej, wynika z nich, że pojęcie interesu prawnego musi być rozumiane szeroko. Nie może być ograniczone do wskazania konkretnego przepisu, który wskazuje obowiązek organu do określonego działania. W rozpatrywanej sprawie jest to udzielenie informacji z ewidencji gruntów i budynków. Interes prawny skarżącej wynika z prawa do ochrony praw majątkowych spółki. Kodeks cywilny w art. 527 chroni wierzyciela przed działaniami nieuczciwych dłużników. Wierzyciel musi mieć jednak możliwość uzyskania informacji znajdujących się w posiadaniu organu administracji. Udzielenie żądanych informacji bezpośrednio wpływa na sferę praw skarżącej, dając jej możliwość zaspokojenia się z majątku dłużników. Ustalenie posiadanych przez dłużnika nieruchomości zmierza bezpośrednio do realizacji uprawnień wierzyciela do dochodzenia jego roszczeń, czyli do zagwarantowanej przez konstytucję ochrony praw majątkowych (art. 64 Konstytucji). Akceptacja stanowiska organów administracji powodowałoby, że w zasadzie jedynym uprawnieniem wierzyciela byłaby możliwość złożenia do komornika wniosku o wszczęcie egzekucji.

W odpowiedzi na skargę organ II instancji podtrzymał stanowisko zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia oraz wniósł o oddalenie skargi. Wskazując dodatkowo, że zgodnie z art. 51 ust.5 Konstytucji zasady i tryb gromadzenia oraz udostępniania informacji określa ustawa. Jednocześnie przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia o ochronie danych osobowych określają zasady postępowania przy przetwarzaniu danych osobowych w zbiorach danych. Art. 5 tej ustawy stanowi, ż jeżeli przepisy odrębnych ustaw, które odnoszą się do przetwarzania danych, przewidują dalej idącą ich ochronę, niż wynika to z niniejszej ustawy to stosuje się przepisy tych ustaw. W szczególności, zgodnie z § 44 w zw. z §53 ust.1 rozporządzenia w sprawie ewidencji gruntów i budynków, do zadań starosty związanych z prowadzeniem ewidencji, należy ochrona danych ewidencyjnych przed ich utratą, zniszczeniem, niepożądaną modyfikacją, nieuprawnionym do nich dostępem i ujawnieniem a także udostępnianie danych ewidencyjnych z zastosowaniem przepisów o ochronie danych osobowych. Jak podkreślił organ, udostępnianie danych ewidencyjnych przez właściwy organ odbywać się może jedynie w formie określonej § 51 ust. 1 oraz § 52 ust. 1 i 2 rozporządzenia w sprawie ewidencji gruntów i budynków. Zaś podstawowa forma udzielania pisemnych informacji z operatu ewidencji gruntów i budynków, w zakresie obejmującym dane, o których mowa w art.20 ust.1 i 2 ustawy p.gik. jest wypis z rejestru gruntów, jego treść i forma unormowana została w załączniku nr 5 do rozporządzenia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Zaskarżone postanowienie nie narusza prawa materialnego, ani też organy obu instancji nie chybiły przepisom postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy, bądź skutkującym wznowieniem tego postępowania.

Podstawę materialnoprawną zaskarżonego postanowienia stanowią przepisy ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (tekst jedn. Dz.U. z 2005 r. Nr 240, poz. 2027 ze zm.) oraz akty wykonawcze do tej ustawy. Podstawę proceduralnoprawną stanowią natomiast przepisy kpa, w szczególności regulacje działu VII o wydawaniu zaświadczeń.

Z okoliczności mniejszej sprawy wynika, i tak też przyjęły organy orzekające w tej sprawie, wbrew zarzutom skargi, że skarżąca spółka jako wierzyciel dysponujący tytułem egzekucyjnym wobec osób, wymienionych z imienia nazwiska w swoim wniosku z dnia 14 kwietnia 2009r. zwróciła się do Zarządu Geodezji i Katastru we W. podanie informacji czy osoby w nim wymienione są lub były właścicielami, współwłaścicielami, użytkownikami wieczystymi nieruchomości, budynków lub lokali, położonych w obszarze właściwości miejscowej organu I instancji i podanie numerów ksiąg wieczystych bądź numerów zbioru dokumentów dla ustalonych nieruchomości. W wniosku wskazano, że informacje te zostaną wykorzystane w postępowaniu egzekucyjnym. Zatem wniosek o takiej treści był podstawą wydania na podstawie art. 217-219 k.p.a. w związku z art. 20 ust. 1 i 24 ust.2 ustawy prawo geodezyjne i kartograficzne postanowienia z dnia 4 maja 2009r. odmawiającego uwzględnienia wniosku strony, oraz postanowienia Dolnośląskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego utrzymującego w mocy zaskarżone postanowienie.

Sąd podziela w części zarzuty zawarte w skardze w zakresie motywów którymi kierował się organ II utrzymując w mocy decyzję pierwszej instancji w zakresie powołania się na treść art. 24 ust. 3 ustawy prawo geodezyjne i kartograficzne niemniej należy stwierdzić, że nie miało to istotnego wpływu na treść samego rozstrzygnięcia. O ile bowiem, co wydaje się bezsprzeczne, skarżąca spółka nie domagała się udostępnienia danych ewidencyjnych z operatu ewidencyjnego zawierającego dane osobowe dotyczące właściciela nieruchomości i jego miejsce zamieszkania w formie określonej w tym przepisie tj. wypisu, o tyle zarówno rozstrzygnięcie wydane w tej sprawie jak i jego podstawa prawna szczegółowo wskazana w decyzji organu I instancji są prawidłowe. Dlatego też za uchybienie nie mające wpływu na wynik sprawy należy uznać powołanie się przez organ na przepis owego art. 24 ust. 3 ustawy uzależniający wydanie wypisu z operatu ewidencyjnego w przypadku innych podmiotów niż właściciele i podmioty publiczne lub podmioty realizujące zadania publiczne, od legitymowania się interesem prawnym związanym z gruntami, budynkami lub lokalami, nie mający zastosowania w stanie faktycznym tej sprawy, w sytuacji gdy, podstawą wydania postanowienia odmownego był przepis (art.217 § 2 pkt 2 k.p.a.) odwołujący się równieżdo interesu prawnego wnioskodawcy.

Należy bowiem podkreślić, że zdaniem Sądu orzekającego w tej sprawie, niezależnie od treści wniosku o udostępnienie danych, jak podnosi skarżąca spółka dotyczących w tym przypadku informacji zawartych w ewidencji gruntów i budynków odnoszących się do gruntów budynków i lokali czy też innych danych dotyczących właściciela i miejsca jego zamieszkania, będzie podlegał on rozpoznaniu w formach, uregulowanych przepisami prawa materialnego, w tym wypadku ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne oraz Kodeksu postępowania administracyjnego w zakresie trybu wydawania zaświadczeń (por wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 2 lipca 2008r. sygn. akt II SA/GL 1055/07, LEX nr 499782)

Przez ewidencję gruntów i budynków (kataster nieruchomości) zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 8 ustawy - Prawo geodezyjne i kartograficzne rozumie się jednolity dla kraju, systematycznie aktualizowany zbiór informacji o gruntach, budynkach i lokalach, ich właścicielach oraz o innych osobach fizycznych lub prawnych władających tymi gruntami, budynkami i lokalami. Natomiast państwowy zasób geodezyjny i kartograficzny to zbiór map oraz materiałów fotogrametrycznych, teledetekcyjnych, rejestrów, wykazów, informatycznych baz danych, katalogów danych geodezyjnych i innych opracowań pozostałych w wyniku wykonania prac geodezyjnych i kartograficznych (art. 2 pkt 10 cyt. ustawy). W istocie tak jak podnosi to skarżąca spółka ewidencja gruntów i budynków zawiera informacje wskazane w art. 20 ust. 1 i 2 ustawy. Z mocy art. 24 ust. 1 i 2 Prawa geodezyjnego i kartograficznego, operat ewidencyjny, który składa się z map, rejestrów i dokumentów, zawiera informacje o gruntach, budynkach i lokalach, zaś informacje te są jawne. Wypisy i wyrysy z operatu ewidencyjnego są wydawane na żądanie właścicieli lub osób fizycznych i prawnych, w których władaniu znajduje się grunt, budynek i lokal, osób fizycznych i prawnych oraz innych jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej, które mają interes prawny w tym zakresie, a także na żądanie zainteresowanych organów administracji rządowej i jednostek samorządu terytorialnego (art. 24 ust. 3 ustawy).

Należy powtórzyć za organem, że w świetle regulacji (obszernie przywoływanych przez stronę w skardze) Rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 20 marca 2001r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz.U. Nr 38, poz. 454.) które m.in. określają formy udostępniania danych ewidencyjnych przez starostę (§51 ust. 1) także w formach innych niż wypisy i wyrysy. Ttreść i forma wypisu i wyrysu z operatu ewidencyjnego jest znormalizowana i określona postanowieniami załącznika nr. 5 do powołanego wyżej rozporządzenia. Istota wypisu polega na odzwierciedleniu treści aktualnych danych w obowiązującym operacie prowadzonych w formie określonego rejestru (gruntów, budynków, lokali) czy kartoteki (budynków, lokali). W świetle postanowień ust. 1 pkt 5, 6 i 7 tego załącznika nieodzowną część informacji zawartych w każdym wypisie z rejestru gruntów stanowią także dane dotyczące podmiotów ewidencyjnych oraz identyfikatory tych podmiotów, numery księgi wieczystej lub nazwa i numer dokumentu określającego identyfikatory tych podmiotów oraz dane i identyfikatory osób, jednostek organizacyjnych i organów posiadających inne niż własność prawa do nieruchomości oraz wyszczególnienie tych praw. Przepis ust. 3 określa zakres danych wypisów z rejestru budynków i lokali oraz z kartotek budynków i lokali. Wypisy z tych rejestrów i kartotek również charakteryzują się tym, iż zawierają m.in. dane określające właścicieli budynków i lokali. Zgodnie art. 20 ust. 1 ustawy, ewidencja gruntów i budynków obejmuje - co do gruntów - informacje dotyczące ich położenia, granic, powierzchni, rodzajów użytków gruntowych oraz ich klas gleboznawczych, oznaczenia ksiąg wieczystych lub zbiorów dokumentów, jeżeli zostały założone dla nieruchomości w skład, którego wchodzą grunty. Zgodnie natomiast z art. 20 ust. 2 pkt 1 w ewidencji gruntów i budynków wykazuje się także właściciela, a w odniesieniu do gruntów państwowych i samorządowych - inne osoby fizyczne lub prawne, w których władaniu znajdują się grunty i budynki lub ich części. Na tle takiej redakcji przepisów art. 20 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy, ukształtował się powszechnie przyjęty w orzecznictwie sądów administracyjnych pogląd (), że przedmiotem ewidencji gruntów i budynków są dane o charakterze przedmiotowym (art. 20 ust. 1 pkt 1, 2 i 3) oraz dane o charakterze podmiotowym (art. 20 ust. 2 pkt 1) por. np. wyrok NSA z dnia 1998.10.07 II SA 1094/98 Lex 41305. Przesłanka wykazania interesu prawnego w uzyskaniu informacji podmiotowo-przedmiotowej z operatu ewidencyjnego w formie wypisu z ewidencji w trybie art. 24 ust. 3 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne, prowadzi do wniosku, że przedmiotem jawnych, udzielanych odpłatnie na żądanie wszystkich zainteresowanych w trybie art. 24 ust. 2 ustawy informacji o gruntach, budynkach i lokalach mogą być tylko informacje o charakterze przedmiotowym, a więc nie zawierające danych, o których mowa w art. 20 ust. 2 pkt 1 ustawy.

Jak wynika z orzecznictwa, nawet żądanie wypisu z rejestru gruntów obrazującego aktualny stan ewidencji, nie wyłącza żądania wydania opartego na przepisie art. 217 § 2 pkt 2 kodeksu postępowania administracyjnego zaświadczenia obrazującego stan ewidencji na inną datę, ale wówczas warunkiem powstania po stronie organu posiadającego dane, obowiązku wydania zaświadczenia, jest wykazanie interesu prawnego w urzędowym poświadczeniu określonych faktów lub stanu prawnego. (por. wyrok WSA w Krakowie z dnia 2008.02.07 sygn. III SA/Kr 733/07 niepubl.)

Istotnie tak jak podnosi skarżąca spółka przepisy § 44 Rozporządzenia w sprawie ewidencji gruntów i budynków zaliczają do zadań starosty jako organu prowadzącego ewidencję gruntów m.in. udostępnianie danych ewidencyjnych (pkt 4) i ochronę danych ewidencyjnych przed ich utratą, zniszczeniem, niepożądaną modyfikacją, nieuprawnionym do nich dostępem i ujawnieniem (pkt 5). W myśl przepisu § 53 Rozporządzenia starosta przy wykonywaniu zadań, o których mowa w § 44 pkt 5 stosuje odpowiednio przepisy o ochronie danych osobowych.

Powyższe regulacje wbrew zarzutom skargi prowadzą jednak do wniosku, iż oparte na przepisie art. 24 ust. 2 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne żądanie udzielenia informacji o gruntach, budynkach i lokalach mających charakter przedmiotowo-podmiotowy, w zakresie w jakim informacje dotyczą podmiotów określonych art. 20 ust. 2 pkt 1 ustawy musi być rozpatrzone z uwzględnieniem zasad udostępniania danych osobowych przewidzianych w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (tj. Dz.U. z 2002 r. Nr 101, poz. 926 z późn.zm.), szczególnie w kontekście ich ochrony.

Informacje z zasobu geodezyjnego i kartograficznego, nawet o ile nie przybierają formy odpisu i wyrysu, mogą dotyczyć jedynie konkretnego (zindywidualizowanego) gruntu, budynku, bądź lokalu, z którym przecież każdorazowo związany jest właściciel bądź inna osoba fizyczna lub prawna nim władająca. Mimo bowiem, że stronie skarżącej znane są nazwiska, imiona czy adresy dłużników, to żądanie od organów prowadzących ewidencję gruntów informacji czy są lub byli właścicielami określonych nieruchomości oraz przeprowadzenia poszukiwania czy w ewidencji przypisana jest im własność, wspówłasność lub użytkowanie wieczyste nieruchomości i udzielenia o tym informacji, niewątpliwie pośrednio zmierza do udzielenia informacji o danych osobowych. Zatem w przypadku, gdy nie chodzi o wydanie wypisu i wyrysu z operatu ewidencyjnego, informacje pochodzące z zasobu geodezyjnego i kartograficznego przybierają formę zaświadczenia w rozumieniu art. 217 k.p.a. Tymczasem zgodnie z art. 217 § 2 k.p.a., zaświadczenie wydaje się, jeżeli:

1) urzędowego potwierdzenia określonych faktów lub stanu prawnego wymaga przepis prawa,

2) osoba ubiega się o zaświadczenie ze względu na swój interes prawny w urzędowym potwierdzeniu określonych faktów lub stanu prawnego.

Prawidłowo zetem uznały organy orzekające , iż w niniejszej sprawie nie zachodzi żadna z powyższych sytuacji. Niesporne jest bowiem, iż skarżąca Spółka ubiegała się o udzielenie informacji o majątku dłużnika co wyraźnie wynika z treści wniosku. Taki stan rzeczy uzasadnia zaś przyjęcie istnienia po jej stronie interesu faktycznego, a nie - interesu prawnego w urzędowym potwierdzeniu danych i to bliżej nieskonkretyzowanych, skoro w istocie chodzi o poszukiwanie majątku w celu wdrożenia egzekucji komorniczej.

Uzyskanie takich dokumentów jest uzależnione od wykazania własnego, indywidualnego interesu prawnego (por. wyr NSA z dnia 22 lutego 2007 r., sygn. akt I OSK 560/06). Kategoria interesu prawnego jest kategorią materialnoprawną i dlatego dla wykazania takiego interesu należy wskazać przepis prawa materialnego zobowiązujący organ do wydania dokumentu lub uprawniający wnioskującego do jego otrzymania. Za taką, przeważającą w orzecznictwie i doktrynie materialną koncepcją interesu prawnego, bezpośredniego, aktualnego i sprawdzalnego opowiada się Sąd orzekający w tej sprawie. Obszerne rozważania skargi prowadzone w tym zakresie, szeroko prezentujące procesową koncepcję interesu prawnego, z przywołaniem sygnatur orzeczeń, wydanych jednak w odmiennych stanach faktycznych, powołanych niejako na potwierdzenie tej koncepcji nie zasługują na uwzględnienie. Potwierdzeniem istnienia interesu prawnego wnioskodawcy (będącego jednocześnie wierzycielem) nie jest klauzula wykonalności potwierdzająca, że określony tytuł egzekucyjny uprawnia do egzekucji.

W rozpatrywanej sprawie skarżąca ma bezspornie interes w uzyskaniu żądanych informacji w zakresie danych zawartych w ewidencji gruntów i budynków. Jest to jednak interes faktyczny, a nie interes prawny z punktu widzenia przepisów procedury administracyjnej oraz prawa geodezyjnego i kartograficznego. Interes ten nie może być więc traktowany jako przesłanka do żądania od organu wydania zaświadczenia - wypisu z ewidencji gruntów. Nie można zaś uznać za przepisy uzasadniające interes prawny strony przepisów proceduralnych Kodeksu postępowania cywilnego, dotyczących postępowania egzekucyjnego. Poszukiwanie majątku nieruchomego dłużników nie należy zaś do procedury administracyjnej, lecz uregulowane jest przepisami art. 913-9201 k.c. W szczególności też, przepis art. 797 k.p.c., nie nakłada na wierzyciela obowiązku przedłożenia dowodów stwierdzających stan majątkowy dłużnika (por.wyr. WSA w Poznaniu z dnia 13 marca 2008 r., sygn. akt I Po 102/08, niepubl)

Przychylając się w pełni do powyższej argumentacji, Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził zatem, że zaskarżone postanowienie nie narusza prawa. Podkreślenia wymaga zaś fakt, iż skarżąca działając jako wierzyciel nie była zwolniona od wykazania interesu prawnego w żądaniu udzielenia informacji, które winny przybrać formę zaświadczenia w czasie uwzględnienia wniosku. Interesu prawnego nie można też wywodzić z treści art. 353 § 1 k.c., który to przepis nie dotyczy w żadnej mierze zasad udostępnienia danych z ewidencji gruntów i budynków. Wypis z ewidencji nie jest też niezbędny dla przeprowadzenia postępowania egzekucyjnego, zaś ustanowienie hipoteki przymusowej dotyczy zindywidualizowanej nieruchomości. Wymogów takich nie spełniał zaś wniosek skarżącej Spółki, który nie wskazywał żadnej konkretnej nieruchomości dłużników, lecz w istocie zmierzał do uzyskania informacji o ich majątku, czemu nie służy ewidencja gruntów i budynków. Stąd też prawidłowo organy obydwu instancji orzekły o odmowie wydania zaświadczenia z braku przesłanek ustawowych (art. 219 k.p.a.).

Żądania skarżącej są zatem co istoty bezzasadne. Sąd stwierdza więc, że w konsekwencji także szczegółowe zarzuty skargi naruszenia przepisów rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków nie zasługują na uwzględnienie. Bezprzedmiotowe są też zarzuty niezastosowania art. 23 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych, art. 7 i 64 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej Sąd podkreśla, że załatwiając sprawę skarżącej organy orzekające działały na podstawie i w granicach prawa. Nie naruszyły zatem ani art. 7 Konstytucji RP, ani art. 6 kpa.

Nie zasługują także na uwzględnienie zarzuty skargi dotyczące naruszenia art. 7, 77, 80 kpa. Żądane przez skarżącą zaświadczenie wydawane jest zgodnie z art. 217 kpa w sytuacji, jeśli urzędowego potwierdzenia określonych faktów lub stanu prawnego wymaga przepis prawa oraz gdy osoba ubiega się o nie ze względu na swój interes prawny w urzędowym potwierdzeniu określonych faktów lub stanu prawnego. Zaświadczenie potwierdza określone fakty lub stan prawny. Organ II instancji słusznie zatem zauważył, że przed wydaniem zaświadczenia organ nie prowadzi postępowania wyjaśniającego. Zarzuty skargi są zatem także w tym zakresie bezprzedmiotowe. W konsekwencji podniesione przez skarżącą zarzuty należało uznać za chybione. Skarga podlegała zatem oddaleniu jako nieuzasadniona na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

.