Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Kazimierz Maczewski (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Anna Sokołowska, Sędzia WSA Ewa Wojtysiak, Protokolant sekretarz sądowy Anna Furtak-Biernat, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 5 lutego 2015 r. sprawy ze skargi K. D. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie odmowy wznowienia postępowania w sprawie zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych za 2002 rok od dochodów nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów lub pochodzących ze źródeł nieujawnionych oddala skargę.

Z akt administracyjnych sprawy wynika, że w dniu 07.05.2013 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Szczecinie wydał ostateczną decyzję nr[...] , uchylającą w całości decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w K. P. z dnia 24.09.2010 r., nr [....] i ustalającą K. D. wysokość zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych za 2002 r. w kwocie [...] zł od dochodów nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów lub pochodzących ze źródeł nieujawnionych.

Podatnik złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie na ww. decyzję organu odwoławczego. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie po rozpoznaniu sprawy na posiedzeniu niejawnym, postanowieniem z 28.11.2013 r., sygn. akt I SA/Sz 727/13, odrzucił skargę, z uwagi na nieuiszczenie przez Skarżącego wpisu od skargi i jednocześnie złożenie po terminie wniosku o przyznanie prawa pomocy w postaci zwolnienia od kosztów sądowych.

Nie zgadzając się z takim postanowieniem Podatnik złożył skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej, postanowieniem z 27.03.2014 r. sygn. akt II FSK 784/14, Naczelny Sąd Administracyjny odrzucił skargę Strony stwierdzając, że nie spełnia ona wymogów stawianych przez art. 176 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, co uniemożliwiło dokonanie jej merytorycznej oceny.

W dniu 25.03.2014 r. do Izby Skarbowej w Szczecinie wpłynął wniosek Podatnika z 15.01.2014 r. (data nadania w placówce pocztowej - 13.03.2014 r.), dotyczący wznowienia postępowania zakończonego ww. decyzją ostateczną organu odwoławczego z dnia 07.05.2013 r.

Uzasadniając wniosek Podatnik powołał się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 18.07.2013 r., sygn. akt SK 18/09, który został opublikowany w Dzienniku Ustaw w dniu 27.08.2013 r. (Dz. U. z 2013 r., poz. 985).

Po rozpatrzeniu wniesionego żądania Dyrektor Izby Skarbowej w Szczecinie decyzją z dnia 08.05.2014 r., nr [...] odmówił wznowienia postępowania stwierdzając, że czynności wstępne służące zbadaniu wystąpienia formalnych podstaw, mimo że wykazały spełnienie trzech przesłanek, tj. żądanie zostało wniesione do właściwego organu, dotyczyło postępowania zakończonego decyzją ostateczną, jak również zostało wniesione przez legitymowany podmiot, a jako podstawa wznowienia wskazana została przyczyna wymieniona w art. 240 § 1 pkt 8 Ordynacji podatkowej (O.p.), to jednak nie dopełniono niezbędnego warunku, a mianowicie żądanie Podatnika zostało wniesione w dniu 13.03.2014 r., a więc już po upływie terminu, o którym mowa w art. 241 § 2 pkt 2 O.p., tj. miesiąca od dnia wejścia w życie orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z dnia 18.07.2013 r., sygn. akt SK 18/09 – upływającego z dniem 27.09.2013 r.

W odwołaniu od decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w Szczecinie z 08.05.2014 r., odmawiającej wznowienia postępowania Podatnik podniósł, że decyzja ta oparta jest na błędnym uzasadnieniu prawnym i błędnej wykładni prawa.

Zdaniem Podatnika, art. 241 O.p. dopuszcza wznowienie postępowania ze względu na wyrok Trybunału Konstytucyjnego jedynie w ciągu miesiąca od dnia uprawomocnienia się tego wyroku, "jednak oczywistością potwierdzoną orzecznictwem jest, że reguła ta nie może mieć zastosowana do nieprawomocnych decyzji". Niedopuszczalne jest bowiem wszczęcie przez organ podatkowy postępowania wznowieniowego zakończonego wydaniem ostatecznej decyzji podatkowej, w sytuacji gdy wszczęto postępowanie sądowej kontroli tej decyzji. Każda ingerencja organu administracji w sprawę, w której wszczęto postępowanie sądowoadministracyjne, a wykraczająca poza dyspozycję art. 54 § 3 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, jest niedopuszczalna, jako godząca w określoną w art. 45 ust. 1 oraz art. 77 ust. 2 Konstytucji RP zasadę prawa do sądu (vide: wyrok NSA z 08.02.2012 r., sygn. akt II FSK 2292/10).

W ocenie Podatnika, uznać zatem należy, że w tego typu sprawach, okres do złożenia wniosku ulega wydłużeniu do czasu zakończenia kontroli sądowo- administracyjnej. Tezę tę popierają inne wyroki wojewódzkich sądów administracyjnych. Wobec tego, dopiero zakończenie administracyjnej i sądowej kontroli decyzji dawało Stronie możliwość złożenia wniosku w trybie art. 241 Ordynacji podatkowej. Ponadto wskazać należy, ze przyjęcie innej tezy w niniejszym postępowaniu doprowadziłoby do sytuacji, w której w obiegu prawnym pozostałaby decyzja dotknięta poważną wadą prawną - niekonstytucyjnością, stwierdzoną ponad wszelką wątpliwość. W ocenie strony, organy państwa prawnego powinny zmierzać do wyeliminowania takich przypadków. Brak tego typu działań jest oczywistym naruszeniem zasady praworządności wyrażonej w art. 120 O.p. i zasady zaufania wyrażonej w art. 121 O.p.

Po rozpatrzeniu sprawy na skutek wniesionego odwołania Dyrektor Izby Skarbowej w Szczecinie decyzją z dnia 29.07.2014 r., nr [...] , utrzymał w mocy ww. własną decyzję z 08.05.2014 r., odmawiającą wznowienia postępowania.

Uzasadniając takie rozstrzygnięcie organ odwoławczy wskazał, że wstępna analiza złożonego wniosku pod kątem dopuszczalności wznowienia postępowania podatkowego, doprowadziła do stwierdzenia, że żądanie Podatnika zostało wniesione do organu właściwego i dotyczy postępowania zakończonego decyzją ostateczną, Podatnik posiada interes prawny w rozumieniu art. 133 § 1 w zw. z art. 241 § 2 pkt 2 O.p. jest więc legitymowany do prawnie skutecznego domagania się rozpatrzenia określonego w nim żądania, we wniosku wskazano jako podstawę wznowienia przyczynę wymienioną art. 240 § 1 pkt 8 O.p.

Wniosek Podatnika nie spełniał jednak dodatkowego warunku, bowiem został złożony z przekroczeniem terminu wskazanego w art. 241 § 2 pkt 2 O.p. Żądanie Podatnika zostało wniesione w dniu 13.03.2014 r., natomiast miesięczny termin od dnia wejścia w życie orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z dnia 18.07.2013 r., sygn. akt SK 18/09, upływał z dniem 27.09.2013 r. Wobec tego, że powyższe przesłanki muszą być spełnione łącznie, odwołanie Podatnika nie mogło więc być uwzględnione.

Odnosząc się do argumentacji zawartej w odwołaniu organ zauważył,

że przepisy Ordynacji podatkowej, co do zasady, nie ograniczają w czasie uprawnień podatnika do złożenia wniosku w sprawie wznowienia postępowania - z wyjątkiem terminów zawartych w treści art. 241 § 2 i zastrzeżenia wynikającego z art. 245 § 1

pkt 3 lit. b O.p. Ponadto, zakreślony w art. 241 § 2 pkt 2 O.p. termin do wznowienia postępowania odnosi się do decyzji ostatecznych, a nie – jak uważa Strona -prawomocnych.

W przedmiotowej sprawie, na dzień wejścia w życie orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego, tj. 27.08.2013 r., funkcjonowała w obrocie prawnym decyzja ostateczna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Szczecinie w dniu 07.05.2013 r., nr [..] , uchylająca w całości decyzję organu I instancji i ustalająca Podatnikowi podatek dochodowy za 2002 r. od dochodu nieznajdującego pobycia w ujawnionych źródłach przychodów lub pochodzących ze źródeł nieujawnionych. Nie było więc – w ocenie organu - żadnych przeciwwskazań do złożenia wniosku o wznowienie postępowania w oparciu o art. 240 § 1 pkt 8 O.p., nawet przy uwzględnieniu okoliczności złożenia przez Stronę w dniu 10.06.2013 r. skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie na powyższą decyzję, która została odrzucona przez ten Sąd w dniu 28.11.2013 r. (sygn. akt I SA/Sz 727/13) - z uwagi na nieuiszczenie przez Skarżącego wpisu od skargi.

Zdaniem organu, prawodawca nie pozwala na wydłużenie terminu do złożenia wniosku o wznowienie postępowania, nawet w sytuacji, gdy ostateczna decyzja jest objęta kontrolą sądowoadministracyjną. Termin przywołany w art. 241 § 2 pkt 2 O.p. jest terminem zawitym, którego nie można w żaden sposób wydłużać, ani przywracać.

Odnosząc się do wskazanego w odwołaniu art. 54 § 3 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, i argumentu, że ingerencja organu administracji w sprawę, w której wszczęto postępowanie sądowoadministracyjne godzi w określoną w art. 45 ust. 1 oraz art. 77 ust. 2 Konstytucji RP zasadę prawa do sądu (ze wskazaniem na wyrok NSA z 08.02.2010 r., sygn. akt II FSK 2292/10), organ odwoławczy stwierdził, że w kwestiach nadzwyczajnych postępowań administracyjnych prowadzonych po wniesieniu skargi do sądu (lub jednocześnie ze skargą) istnieją niejednolite stanowiska orzecznicze. Organy podatkowe nie mogą jednak w indywidualnej sprawie odstąpić od stosowania przepisu ustawy podatkowej, który podatnik uznaje za sprzeczny z Konstytucją. Ponadto, w wyroku NSA z 09.10.2013 r., sygn. akt II FSK 2497/13, wskazano, że "w Ordynacji podatkowej brak jest natomiast jakichkolwiek prawnych przeciwwskazań do wznowienia postępowania w przypadku zawisłości sprawy - rozstrzygniętej decyzją dotychczasową - w postępowaniu sądowoadministracyjnym". W wyroku tym wskazano również, że "istnieje jasno sprecyzowany, jednoznaczny przepis - art. 240 § 1 pkt 8 Ordynacji podatkowej, przewidujący, w sytuacji w nim określonej, wznowienie postępowania na żądanie strony, które musi zostać wniesione w stosunkowo krótkim terminie - 1 miesiąca (w tym przypadku od dnia wejścia w życie orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego - art. 241 § 2 pkt 2 tej ustawy). Z drugiej strony, w obowiązującym stanie prawnym, jak wywiedziono wyżej, brak jest przepisu, który ustanawiałby negatywną przesłankę wznowienia postępowania (czy też szerzej rzecz ujmując uruchomiania innego nadzwyczajnego trybu administracyjnego) - w postaci uprzedniego wszczęcia postępowania sądowoadministracyjnego".

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie K. D. – reprezentowany przez doradcę podatkowego - wniósł o uchylenie w całości zaskarżonej decyzji organu odwoławczego z powodu naruszenia prawa materialnego oraz przepisów postępowania, a także o zasądzenie od organu na rzecz Skarżącego zwrotu kosztów postępowania według norm prawem przewidzianych.

Zaskarżonej decyzji Skarżący zarzucił:

1) rażące naruszenie art. 241 Ordynacji podatkowej,

2) naruszenie art. 120 i art. 121 Ordynacji podatkowej,

3) naruszenie art. 77 ust. 2 Konstytucji RP.

W uzasadnieniu skargi Skarżący powielił w znacznej części argumentację zawartą w odwołaniu i ponownie wskazał, że zaskarżona decyzja oparta jest na błędnym uzasadnieniu prawnym i błędnej wykładni prawa.

Zdaniem Skarżącego, art. 241 Ordynacji podatkowej dopuszcza wznowienie postępowania ze względu na wyrok Trybunału Konstytucyjnego jedynie w ciągu miesiąca od dnia uprawomocnienia się tego wyroku, jednak oczywistością potwierdzoną orzecznictwem jest, że reguła ta nie może mieć zastosowana do nieprawomocnych decyzji. Podatnik ponownie przywołał wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 20.02.2014 r., sygn. akt I FSK 530/13, w którym wskazano, że "w celu zapobieżenia dwutorowości postępowania administracyjnego i sądowoadministracyjnego wyłączona jest możliwość podjęcia postępowania administracyjnego w trybie nadzwyczajnym po wniesieniu skargi do sądu administracyjnego". Podobną tezę wysnuł NSA w wyroku z 11.02.2014 r., sygn. akt II GSK 680/13, argumentując, że: "wniesienie prawnie skutecznej skargi do sądu administracyjnego stanowi przeszkodę do wszczęcia w sprawie nadzwyczajnego postępowania administracyjnego. Oznacza to, że wszczęcie nadzwyczajnego postępowania administracyjnego lub podatkowego, mające na celu weryfikację aktu objętego skargą, powinno wyprzedzać wszczęcie postępowania sądowego inicjowanego wniesieniem skargi".

Skarżący uważa, że z ww. wyroków wyraźnie wynika, iż złożenie wniosku o wznowienie postępowania podatkowego po złożeniu skargi do sądu administracyjnego jest bezskuteczne. Wskazał przy tym, że powyższe orzeczenia zostały wydane w okresie późniejszym niż powołany przez organ - w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji - wyrok sądu, który jest odosobniony od ogólnie przyjętej linii orzeczniczej. W ocenie Skarżącego, każda ingerencja organu administracji podatkowej w sprawę, w której wszczęto postępowanie sądowoadministracyjne, a wykraczająca poza dyspozycję art. 54 § 3 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi jest niedopuszczalna, jako godząca w określoną w art. 45 ust. 1 oraz art. 77 ust. 2 Konstytucji RP zasadę prawa do sądu (zgodnie z ww. wyrokiem NSA z 08.02.2012 r., sygn. akt II FSK 2292/10).

Uznać więc należy, że w przedmiotowej sprawie termin na złożenie wniosku o wznowienie postępowania został dotrzymany. Dopiero bowiem zakończenie administracyjnej i sądowej kontroli decyzji opisanej we wniosku o wznowienie postępowania dawało stronie prawo do wniesienia żądania w trybie art. 241 O.p. Zdaniem Skarżącego, przyjęcie innej tezy doprowadziłoby do sytuacji, w której w obiegu prawnym pozostałaby decyzja dotknięta poważną wadą prawną - niekonstytucyjnością, stwierdzoną ponad wszelką wątpliwość. Organy państwa prawnego powinny zaś zmierzać do wyeliminowania takich przypadków, gdyż zaniechanie tego typu działań jest oczywistym naruszeniem zasady praworządności wyrażonej w art. 120 O.p. oraz zasady zaufania wyrażonej w art. 121 O.p.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej w Szczecinie wniósł o jej oddalenie, nie znajdując podstaw do zmiany stanowiska wyrażonego w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie z w a ż y ł, co następuje:

Po dokonanej kontroli legalności zaskarżonej decyzji Sąd uznał, że decyzja ta nie narusza prawa i dlatego skarga nie mogła zostać uwzględniona.

Na wstępie wskazać należy, że stosownie do art. 240 § 1 pkt 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) – dalej: O.p. - w sprawie zakończonej decyzją ostateczną wznawia się postępowanie, jeżeli została wydana na podstawie przepisu, o którego niezgodności z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej, ustawą lub ratyfikowaną umową międzynarodową orzekł Trybunał Konstytucyjny.

Zgodnie z art. 241 § 2 pkt 2 O.p.: "Wznowienie postępowania z przyczyny wymienionej w art. 240 § 1 pkt 8 lub 11 następuje tylko na żądanie strony wniesione w terminie miesiąca odpowiednio od dnia wejścia w życie orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego lub publikacji sentencji orzeczenia Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.".

W razie dopuszczalności wznowienia postępowania organ podatkowy wydaje postanowienie o wznowieniu postępowania (art. 243 § 1), natomiast "odmowa wznowienia postępowania następuje w drodze decyzji" (art. 243 § 3 O.p.).

Odnosząc przytoczone przepisy do niespornego stanu faktycznego rozpoznawanej sprawy stwierdzić należy, że prawidłowo w zaskarżonej decyzji organ odwoławczy stwierdził, że składając przedmiotowy wniosek o wznowienie postępowania podatkowego skarżący Podatnik spełnił wstępne przesłanki dotyczące takiego nadzwyczajnego postępowania, bowiem: żądanie wniósł do organu właściwego i dotyczy ono postępowania zakończonego decyzją ostateczną, ponadto Podatnik posiada interes prawny w rozumieniu art. 133 § 1 w zw. z art. 241 § 2 pkt 2 O.p., jest więc legitymowany do prawnie skutecznego domagania się rozpatrzenia określonego we wniosku żądania, a nadto, we wniosku wskazał podstawę wznowienia - przyczynę wymienioną art. 240 § 1 pkt 8 O.p.

Zasadnie jednak także organ odwoławczy stwierdził, że wniosek Podatnika nie spełniał jednak istotnego warunku, gdyż został złożony z przekroczeniem terminu wskazanego w art. 241 § 2 pkt 2 O.p. Żądanie Podatnika zostało bowiem wniesione w dniu 13.03.2014 r., natomiast wskazany w tym przepisie miesięczny termin, liczony od dnia wejścia w życie orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z dnia 18.07.2013 r., sygn. akt SK 18/09, upływał z dniem 27.09.2013 r. Wyrok Trybunału wszedł bowiem w życie w dniu 27.08.2013 r., tj. w dniu ogłoszenia w Dzienniku Ustaw pod poz. 985 tego wyroku. Stwierdzenie to oparte jest na przepisie art. 190 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, w myśl którego, orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego wchodzi w życie z dniem ogłoszenia (o ile Trybunał Konstytucyjny nie określi innego terminu utraty mocy obowiązującej aktu normatywnego).

Spełnienie tej przesłanki, tj. zachowania ustawowego terminu do złożenia wniosku o wznowienie postępowania podatkowego wniesienia jest niezbędne do skutecznego uruchomienia procedury wznowieniowej, zatem jej niespełnienie skutkuje odmową wszczęcia postępowania wznowieniowego. Niewątpliwie też termin określony w art. 241 § 2 pkt 2 O.p. jest terminem zawitym i nie podlega przywróceniu. Również Trybunał Konstytucyjny uznał, że wskazany przepis "jest zgodny z art. 2, art. 32 ust. 1 i art. 190 ust. 4 Konstytucji RP oraz nie jest niezgodny z art. 64 ust. 2 Konstytucji RP" (wyrok TK z 24.11.2009 r., SK 36/07, OTK-A 2009, Nr 10, poz. 151).

Odnosząc się do argumentacji zawartej w skardze stwierdzić należy,

że niewątpliwie też zakreślony w art. 241 § 2 pkt 2 O.p. termin do wznowienia postępowania odnosi się do decyzji ostatecznych, a nie – jak uważa Skarżący – do prawomocnych.

Prawidłowo więc organ odwoławczy stwierdził, że w rozpoznawanej sprawie, na dzień wejścia w życie orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego, tj. 27.08.2013 r., funkcjonowała w obrocie prawnym decyzja ostateczna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Szczecinie w dniu 07.05.2013 r., nr[...] . Nie było więc żadnych przeciwwskazań do złożenia wniosku o wznowienie postępowania w oparciu o art. 240 § 1 pkt 8 O.p., w terminie wynikającym z art. 241 § 2 pkt 2 O.p., nawet przy uwzględnieniu okoliczności złożenia przez Stronę w dniu 10.06.2013 r. skargi do WSA w Szczecinie na powyższą decyzję ostateczną. Na marginesie należy jedynie zauważyć, że skarga ta została odrzucona przez ten Sąd w dniu 28.11.2013 r. (sygn. akt I SA/Sz 727/13) - z uwagi na nieuiszczenie przez Skarżącego wpisu od skargi, a skarga kasacyjna Skarżącego od tego postanowienia została odrzucona postanowieniem NSA z 27.03.2014 r. (sygn. akt II FSK 784/14).

Odnosząc się do argumentacji Skarżącego z powołaniem się na art. 54 § 3 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi i orzecznictwo sądów administracyjnych stwierdzić należy, że wprawdzie w kwestiach nadzwyczajnych postępowań administracyjnych prowadzonych po wniesieniu skargi do sądu (lub jednocześnie ze skargą) sądy wyrażały niejednolite poglądy, jednak Sąd w składzie rozpoznającym przedmiotową sprawę podziela pogląd wyrażony w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 09.10.2013 r., sygn. akt II FSK 2497/13, w którym wskazano, że "w Ordynacji podatkowej brak jest natomiast jakichkolwiek prawnych przeciwwskazań do wznowienia postępowania w przypadku zawisłości sprawy - rozstrzygniętej decyzją dotychczasową - w postępowaniu sądowoadministracyjnym". Również w wyroku NSA z 15.07.2014 r., sygn. akt I GSK 576/13 wskazano, że "toczące się postępowanie sądowe mające na celu zbadanie legalności określonej decyzji nie stoi na przeszkodzie uruchomieniu postępowania mającego na celu wznowienie postępowania w sprawie zakończonej kontrolowaną przez sąd decyzją z zastrzeżeniem obowiązku zawieszenia postępowania nadzwyczajnego do czasu prawomocnego zakończenia postępowania sądowego. Przyjęcie odmiennego poglądu prowadziłoby wskutek upływu terminu, do nieuzasadnionego pozbawienia strony prawa skorzystania z instytucji procesowej umożliwiającej wyeliminowanie z obrotu prawnego decyzji, w związku z zaistnieniem przesłanki wznowieniowej, której sąd nie mógłby usunąć. (...). Za trafne zatem należy uznać stanowisko (...), iż złożenie wniosku o wznowienie postępowania podczas toczącego się postępowania sądowo- administracyjnego, w sytuacji oczywistego istnienia przesłanki z art. 240 § 1 pkt 8 o.p., powinno skutkować wszczęciem postępowania wznowieniowego i zawieszeniem go na zasadzie art. 201 § 1 pkt 2 o.p. do czasu wydania przez sąd prawomocnego orzeczenia.". Podobny pogląd wyrażono też w wyrokach NSA: z 15.07.2014 r., sygn. akt I GSK 544/13, z 17.07.2014 r., sygn. akt I GSK 580/13 i z 24.07.2014 r., sygn. akt I GSK 609/13.

Również w wyroku NSA z 04.12.2014 r., sygn. akt II GSK 1530/13, Sąd stwierdził, że "nie może również zasługiwać na uwzględnienie stanowisko (...), że nie jest możliwe wznowienie postępowania w niniejszej sprawie w sytuacji, gdy na decyzję ostateczną z dnia 29 kwietnia 2010 r. została wniesiona skarga do sądu administracyjnego i toczy się postępowanie sądowoadministracyjne. (...). Należy z całym przekonaniem stwierdzić, że prawu do skorzystania przez stronę postępowania administracyjnego ze wskazanej w art. 240 § 1 o.p. formy kontroli decyzji ostatecznej poprzez złożenie stosownego wniosku i uruchomienie postępowania zmierzającego do wznowienia postępowania nie stoi na przeszkodzie prowadzona kontrola tej decyzji przez sąd administracyjny (...). Ze względu na realizowaną przez sąd administracyjny kontrolę określonego rozstrzygnięcia, nie jest możliwe jedynie prowadzenie przez organ postępowania wznowieniowego i dlatego po złożeniu wniosku o wznowienie postępowania musi ono zostać zawieszone aż do prawomocnego zakończenia kontroli sądowej. (...). Należy jeszcze raz podkreślić, że już samo złożenie wniosku o wznowienie postępowania wszczyna wstępne postępowanie, prowadząc do oceny dopuszczalności wznowienia na zasadzie art. 243 § 1 lub 3 o.p. i w dalszej dopiero kolejności – w razie stwierdzenia, że wniosek oparty jest o ustawowe przesłanki wznowienia – do rozstrzygnięcia na zasadzie art. 245 § 1 pkt 1, pkt 2 lub pkt 3 o.p.".

Podzielając te poglądy dodatkowo stwierdzić należy, że zarzut skargi, iż dopiero zakończenie sądowej kontroli decyzji opisanej we wniosku o wznowienie postępowania daje stronie prawo do wniesienia żądania w trybie art. 241 O.p., bowiem przyjęcie innej tezy doprowadziłoby do sytuacji, w której w obiegu prawnym pozostałaby decyzja dotknięta poważną wadą prawną (niekonstytucyjnością), jest nietrafny, gdyż przytoczone wyżej poglądy orzecznictwa pozwalają właśnie – przy zachowaniu przez podatnika ustawowego terminu do złożenia wniosku – na wyeliminowanie decyzji wydanych na podstawie przepisów niezgodnych z Konstytucją RP.

Sąd orzekający w sprawie nie znalazł więc podstaw do uwzględnienia zarzutów skargi. Nie znalazł też podstaw do stwierdzenia, że zaskarżona decyzja została wydana z innymi naruszeniami przepisów prawa materialnego lub przepisów postępowania podatkowego, w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy.

Z uwagi na powyższe, na podstawie art. 151 p.p.s.a. skargę należało oddalić.