Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA - Izabella Janson, Sędzia WSA - Sławomir Fularski, Sędzia WSA - Justyna Mazur (spr.), Protokolant st. spec. - Sylwia Wojtkowska-Just, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 lipca 2015 r. sprawy ze skargi S. w G. na decyzję Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia [...] września 2014 r. nr [...] w przedmiocie określenia kwoty dofinansowania przypadającej do zwrotu oddala skargę

Decyzją z dnia [...] września 2014 r. znak: [...] Minister Infrastruktury i Rozwoju (dalej: "organ odwoławczy", "Minister") działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (j.t. Dz.U. z 2013 r., poz. 267 ze zm.; dalej: "k.p.a.") oraz art. 207 ust. 12 i art. 67 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U.

z 2013 r. poz. 885 ze zm.; dalej: "u.f.p.") oraz art. 211 ust. 4b ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych (Dz. U. nr 249, poz. 2104 ze zm.; dalej: "u.f.p. 2005") w związku z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o finansach publicznych (Dz. U. nr 157, poz. 1241 ze zm.)

w zw. z art. 207 ust. 1 pkt 1 i 3 u.f.p. po rozpatrzeniu odwołania S. w G. (dalej: "skarżący", "Beneficjent", "S.") od decyzji Instytucji Wdrażającej Centrum Systemów Informacyjnych Ochrony Zdrowia (dalej: "IW CSIOZ", "organ I instancji") z dnia [...] maja 2012 r. (sygn. CSIOZ-WFE-SFK.6080.359.2012; 2012-09558) - orzekł o utrzymaniu w mocy zaskarżonej decyzji.

U podstaw podjętego w tej sprawie rozstrzygnięcia legły następujące ustalenia:

Decyzją z dnia [...] maja 2012 r. działając na podstawie art. 207 ust. 9 u.f.p. Instytucja Wdrażająca Centrum Systemów Informacyjnych Ochrony Zdrowia, działając na podstawie porozumienia z dnia [...] października 2007 r. z Instytucją Pośredniczącą - Ministerstwem Zdrowia (dalej: "IP") w sprawie systemu realizacji Programu Operacyjnego Infrastruktura i Środowisko dla priorytetu XII Bezpieczeństwo Zdrowotne i poprawa efektywności systemu ochrony zdrowia orzekła o zwrocie środków w kwocie 488 979,80 zł przekazanych Samodzielnemu Publicznemu Zakładowi Opieki Zdrowotnej w G. (dalej także: "S.

w G."), w celu realizacji projektu nr [...] pn. "Świadczenia na wysokim poziomie w powicie gostyńskim - zakup specjalistycznych środków transportu sanitarnego".

Organ I instancji w uzasadnieniu decyzji wskazał, iż Beneficjent na podstawie umowy o dofinansowanie (nr [...]) na realizację projektu pn. "Świadczenia na wysokim poziomie w powiecie gostyńskim - zakup specjalistycznych środków transportu sanitarnego"; dalej "Projekt"), zawartej w dniu

1 lipca 2009 r. dokonał zakupu dwóch specjalistycznych ambulansów

z wyposażeniem i realizował zadania związane z przygotowaniem Projektu. W dniu 28 października 2009 r. Beneficjent otrzymał zaliczkę w wysokości 633.452,23 zł oraz w dniu 4 października 2010 r. refundację poniesionych wydatków w ramach płatności końcowej na kwotę 33.338,41 zł. Od 1 lipca 2011 r. Beneficjent nie udziela świadczeń opieki zdrowotnej na podstawie umowy zawartej z dyrektorem oddziału wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia (dalej także: "NFZ"), ani nie udziela świadczeń zdrowotnych finansowanych ze środków publicznych na podstawie innych tytułów w rodzaju odpowiadającym zakresowi projektu. Organ I instancji podniósł, iż zgodnie z zapisami § 19 ust. 4a umowy o dofinansowanie w przypadku rozwiązania umowy o dofinansowanie w sytuacji dokonania przez Beneficjenta zasadniczej modyfikacji Projektu, kwota wymagana do zwrotu odpowiada liczbie miesięcy okresu trwałości, które pozostały do upływu 5 lat od zakończenia realizacji Projektu, a w którym Beneficjent nie zdołał utrzymać trwałości Projektu. Wskazano, że kwota do zwrotu została obliczona zgodnie z postanowieniem § 19 ust. 4a umowy

o dofinansowanie. Podając sposób obliczenia kwoty zwrotu IW CSIOZ wskazała, że Beneficjent zachował trwałość projektu przez okres 16 miesięcy, to jest 27% wymaganego 5-letniego okresu trwałości projektu i powinien zwrócić część dofinansowania za pozostały okres.

We wniesionym odwołaniu, skarżący zarzucił organowi I instancji wydanie decyzji z naruszeniem przepisów:

1) art. 207 ust. 1 u.f.p.,

2) art. 57 ust. 1 rozporządzenia 1083/2006 z dnia 11 lipca 2006 r. ustanawiającego przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego oraz Funduszu Spójności i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 1260/1999 (Dz. U. UE L 210 z 31 lipca 2006 r., s. 25 ze zm., dalej: "rozporządzenie 1083/2006"),

3) § 19 ust. 4a umowy o dofinansowanie.

Beneficjent wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i umorzenie postępowania pierwszej instancji w całości. Wskazał jednocześnie na doręczenie decyzji bezpośrednio SPZOZ, mimo, iż w postępowaniu przed organem I instancji został ustanowiony pełnomocnik.

W uzasadnieniu odwołania Beneficjent wskazał, iż skarżący w dniu [...] kwietnia 2012 r. złożył wniosek o rozłożenie należności na raty oraz umorzenie odsetek

i wydanie zaskarżonej decyzji przed rozpatrzeniem tego wniosku było przedwczesne.

Następnie podkreślono, że twierdzenie, zgodnie z którym S. dokonał znaczącej modyfikacji Projektu, na który uzyskał dofinansowanie ze środków unijnych, jest całkowicie bezzasadne, albowiem nie podpisanie kontraktu z NFZ nie jest rezultatem jakichkolwiek działań czy zaniechań S., lecz rezultatem szeregu błędów popełnionych przez organy NFZ, w następstwie których Beneficjentowi bezprawnie odmówiono podpisania kontraktu. W obrocie prawnym pozostała decyzja Dyrektora [...] Oddziału Wojewódzkiego NFZ, wskazująca S. jako podmiot, z którym powinna zostać zawarta umowa na świadczenie usług medycznych w zakresie odpowiadającym Projektowi.

Dalej w uzasadnieniu odwołania Beneficjent podnosi, że interpretacja przez CSIOZ przepisu art. 57 ust. 1 rozporządzenia 1083/2006 jest nietrafna z uwagi na fakt, iż przepis ten wyraźnie wskazuje osobę beneficjenta jako tego, który swoim działaniem doprowadził do znaczącej modyfikacji projektu, a w przedmiotowej sprawie to nie S. zerwał kontrakt z NFZ, lecz organy NFZ bezprawnie odmówiły mu podpisania kontraktu, dlatego też to organom NFZ należy stawiać zarzut naruszenia zasady trwałości.

Beneficjent zarzucił organowi I instancji, że ani w zaskarżonej decyzji, ani we wcześniejszych pismach, nie wykazał, że w niniejszej sprawie ziściła się którakolwiek spośród określonych w art. 207 ust. 1 u.f.p. przesłanek. Według S. żadna

z okoliczności określonych w art. 207 ust. 1 u.f.p. w przedmiotowej sprawie nie zachodzi.

Organ odwoławczy, wskazaną na wstępie niniejszego uzasadnienia decyzją

z dnia [...] września 2014 r. orzekł o utrzymaniu w mocy zaskarżonej decyzji z dnia [...] maja 2012 r.

Wskazał, iż doręczenie decyzji o zwrocie z dnia [...] maja 2012 r. nastąpiło

z naruszeniem art. 40 § 2 k.p.a., gdyż pomimo prawidłowego zawiadomienia

o ustanowieniu pełnomocnika organ I instancji ww. decyzję doręczył bezpośrednio stronie, a nie prawidłowo ustanowionemu w sprawie pełnomocnikowi. Niemniej jednak pełnomocnik strony, pomimo błędnego doręczenia, w ustawowym terminie wniósł odwołanie od ww. decyzji, co przesądza o fakcie, że treść decyzji była mu znana, co dodatkowo potwierdził poprzez złożone przez niego oświadczenie z dnia [...] lipca 2014 r. W konsekwencji, w opinii Ministra Infrastruktury i Rozwoju, naruszenie przez CSIOZ art. 40 § 2 k.p.a. nie miało wpływu na wynik sprawy.

Organ odwoławczy zauważył także, iż organ I instancji wydając decyzję nie wskazał, która z enumeratywnie wymienionych w art. 207 ust. 1 u.f.p. okoliczności wystąpiła w niniejszym przypadku. Wskazanie jednakże wyraźnie na przyczynę rozwiązania umowy o dofinansowanie, będącej przesłanką wydania decyzji o zwrocie w wyniku braku zwrotu środków przez Beneficjenta w terminie wynikającym

z wezwania, o którym mowa w art. 207 ust. 8 u.f.p., zdaniem organu odwoławczego, mimo powyższego uchybienia sprawia, że wydana decyzja nie zasługuje na uchylenie mimo stwierdzonego uchybienia.

Jednocześnie organ odwoławczy zauważył, iż w stosunku do określonej kwoty zwrotu 455.641,39 zł (przekazanej 28 października 2009 r.), a zatem w okresie obowiązywania u.f.p.2005, podstawę wydania decyzji powinien stanowić art. 211 ust. 1 pkt 1 u.f.p. 2005. Niemniej jednak, w opinii Ministra, błędnie podana podstawa prawna nie stanowi przesłanki do jej uchylenia, ze względu na fakt, iż przepisy obu ustaw jednakowo regulują podstawy wydania decyzji. Wskazano jednocześnie, że wbrew twierdzeniu skarżącego w pierwszej kolejności należy ustalić czy Beneficjent jest zobowiązany do zwrotu środków, z uwagi na to, iż powyższe może stanowić uzasadnienie do prowadzenia postępowania w przedmiocie umorzenia.

Przechodząc do meritum sprawy, organ odwoławczy podtrzymał stanowisko IW CSIOZ, zgodnie z którym brak udzielania świadczeń zdrowotnych z zakresu ratownictwa medycznego przez Beneficjenta na podstawie umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej zawartej z oddziałem wojewódzkim NFZ (lub udzielania świadczeń zdrowotnych finansowanych ze środków publicznych na podstawie innych tytułów w rodzaju odpowiadającym zakresowi Projektu) w okresie 5 lat od zakończenia realizacji projektu stanowi jego zasadniczą modyfikację w rozumieniu art. 57 rozporządzenia 1083/2006. Zakupione przez Beneficjenta ambulanse, zgodnie z Projektem, miały być wykorzystywane w ramach państwowego systemu ratownictwa medycznego, na podstawie umowy z publicznym płatnikiem. Brak kontraktu na udzielanie ww. świadczeń stanowił podstawę do rozwiązania umowy

o dofinansowanie na podstawie jej § 19 ust. 2 pkt 2, a w konsekwencji w świetle art. 207 ust. 1 u.f.p. przesłankę uprawniającą do wydania przez IW CSIOZ decyzji

o zwrocie wypłaconych środków. Organ odwoławczy wskazał jednocześnie, iż poprzez wykorzystanie przez Beneficjenta środków przeznaczonych na realizację programów finansowanych z udziałem środków europejskich niezgodnie

z przeznaczeniem z uwagi na wykorzystywanie zakupionych ambulansów niezgodnie z celem, do którego zostały przeznaczone, tj. w ramach państwowego ratownictwa medycznego została spełniona przesłanka z art. 207 ust. 1 pkt 1 u.f.p.

Ponadto organ odwoławczy wskazał, iż w związku z zasadniczą modyfikacją projektu, w następstwie której rozwiązano umowę o dofinansowanie, można uznać, że tym samym doszło również do spełnienia przesłanki, o której mowa w art. 207 ust. 1 pkt 3 u.f.p., ponieważ środki, które Beneficjent posiadał po tym zdarzeniu niewątpliwie stały się pobranymi nienależnie tj. bez podstawy prawnej.

Zauważył, iż Beneficjent podpisując umowę o dofinansowanie zobowiązał się do zrealizowania Projektu w pełnym zakresie, zgodnie z umową o dofinansowanie

i wnioskiem o dofinansowanie (§ 4 ust. 1 w zw. z ust. 3), w którym określony jest szczegółowy cel Projektu. Minister podniósł, iż określając cel i zakres Projektu na potrzeby określenia zasadniczej modyfikacji projektu należy mieć na uwadze postanowienia Szczegółowego Opisu Priorytetów PO IiŚ w ramach priorytetu XII: Bezpieczeństwo zdrowotne i poprawa efektywności systemu ochrony zdrowia, działania 12.1.: Rozwój systemu ratownictwa medycznego, zgodnie z którym warunkiem niezbędnym dla uzyskania dofinansowania jest posiadanie przez beneficjentów konkursowych, będących niepublicznymi oraz publicznymi zakładami opieki zdrowotnej, udzielających świadczeń zdrowotnych w zakresie ratownictwa medycznego, umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej zawartej z oddziałem wojewódzkim NFZ albo udzielanie świadczeń zdrowotnych finansowanych ze środków publicznych na podstawie innych tytułów. W ramach Konkursu nr 1, organizowanego przez CSIOZ, do dofinansowania wyłaniane były projekty

w zakresie zakupu specjalistycznych środków transportu sanitarnego (ambulansów) wraz z wyposażeniem na potrzeby specjalistycznych i podstawowych zespołów ratownictwa medycznego.

Warunkiem udziału w Konkursie organizowanym przez CSIOZ, zgodnie z § 11 ust. 1 Regulaminu Konkursu zamkniętego nr 1/2008 z dnia 30 grudnia 2009 (dalej: "Regulamin Konkursu"), było przedstawienie dokumentu potwierdzającego udzielanie przez zakład opieki zdrowotnej, którego projekt dotyczy świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych z budżetu państwa, z części, której dysponentem jest właściwy wojewoda. Jak słusznie wskazał organ I instancji, brak spełnienia ww. kryterium formalnego skutkuje odrzuceniem wniosku o dofinansowanie (§ 24 Regulaminu Konkursu), a w konsekwencji brakiem możliwości podpisania umowy

o dofinansowanie i otrzymania dofinansowania na co słusznie zwrócił uwagę organ

I instancji. Na podstawie wymienionych dokumentów programowych i umowy

o dofinansowanie cel Projektu był od początku wyraźnie określony i sposób jego realizacji nie powinien budzić żadnych wątpliwości. Znany był również okres czasu przez jaki Projekt nie może być poddany zasadniczej modyfikacji. Wskazano na § 4 ust. 8 i 9 umowy o dofinansowanie, podnosząc, iż nie była dopuszczalna zmiana umowy w zakresie warunków realizacji projektu, w rezultacie której projekt przestałby spełniać kryteria wyboru projektów, według których był oceniany oraz w zakresie warunków realizacji projektu, której rezultatem byłoby nieprzyznanie projektowi dofinansowania w czasie, gdy projekt podlegał ocenie w ramach procedury wyboru projektów.

Minister podkreślił, że zgodnie z umową o dofinansowanie to Beneficjent zawsze pozostaje jedynym podmiotem odpowiedzialnym za realizację Projektu i na Beneficjencie spoczywa odpowiedzialność za jego realizację oraz zapewnienie trwałości w rozumieniu art. 57 ust. 1 rozporządzenia 1083/2006 przez okres 5 lat od zakończenia realizacji Projektu do czego wprost zobowiązał się na podstawie § 16 ust. 1 umowy o dofinansowanie. Zauważył, iż w niniejszej sprawie zapewnienie trwałości Projektu wiązało się bezpośrednio z udzielaniem przez Beneficjenta świadczeń zdrowotnych z zakresu ratownictwa medycznego na podstawie umowy

o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej zawartej z publicznym płatnikiem tj. oddziałem wojewódzkim NFZ lub też udzielanie przez Beneficjenta świadczeń zdrowotnych finansowanych ze środków publicznych na podstawie innych tytułów

w rodzaju odpowiadającym zakresowi Projektu (np. w ramach podwykonawstwa) Beneficjent poprzez bezpośrednie wskazanie w poszczególnych postanowieniach umowy o dofinansowanie (§ 16 ust. 3, § 19 ust. 2 pkt 2) doskonale wiedział, że brak udzielania przez niego ww. świadczeń, do realizacji których służył sprzęt zakupiony

w ramach Projektu, jest równoznaczne z poddaniem Projektu zasadniczej modyfikacji.

Organ odwoławczy stwierdził zatem, iż wskazany przez Beneficjenta we wniosku o dofinansowanie oraz w umowie o dofinansowanie cel, nie został w pełni zrealizowany. Pomimo zakupu dwóch ambulansów wraz z wyposażeniem na potrzeby specjalistycznych i podstawowych zespołów ratownictwa medycznego, jak zakładał Projekt, S. jedynie przez okres 16 miesięcy świadczył usługi zdrowotne w ramach umowy z NFZ, stanowiących 27 % wymaganego okresu trwałości. W związku z tym Beneficjent nie zachował trwałości projektu przez 44 miesiące (73 % okresu trwałości) i tym samym nie utrzymał wskazanego przez siebie celu.

Zdaniem Ministra, przyczyna nie udzielania świadczeń przez Beneficjenta, wywołująca skutek w postaci poddania Projektu zasadniczej modyfikacji, jest w tym przypadku bez znaczenia. Wbrew twierdzeniom skarżącego przepis art. 57 ust. 1 rozporządzenia 1083/2006 nie wskazuje na beneficjenta jako na podmiot, którego działanie lub zaniechanie powoduje powstanie zasadniczej modyfikacji Projektu. Przepis ten nie określa również winy beneficjenta w dokonaniu zasadniczej modyfikacji. Przepis posługuje się ogólnym wyrażeniem "poddanie (operacji) zasadniczej modyfikacji". W przypadku poddania Projektu zasadniczej modyfikacji, niezależnie od tego czyim działaniem zostanie spowodowana można mówić

o naruszeniu trwałości projektu, za który zgodnie z umową odpowiedzialny jest beneficjent.

Jednocześnie Minister zwrócił uwagę, że wyeliminowanie z obrotu prawnego wadliwej decyzji Prezesa NFZ, wskutek której Beneficjent został pozbawiony kontraktu, nie wywołało skutku w postaci podpisania umowy z Beneficjentem

i udzielania przez niego świadczeń zdrowotnych, a tym samym ambulanse nie były przez niego wykorzystywane zgodnie z celem Projektu. Uzyskanie korzystnych rozstrzygnięć sądowych nie spowodowało również, że S. w G. będzie udzielał świadczeń opieki zdrowotnej z mocą wsteczną tj. poczynając od dnia 1 lipca 2011 r.

W skardze złożonej na decyzję Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia [...] września 2014 r. skarżący zarzucił naruszenie:

1) przepisów postępowania administracyjnego tj. art. 138 § 1 pkt 1, art. 40 § 2 k.p.a. oraz przepisów procedury statuujących zasadę praworządności - art. 6

i 7 k.p.a.;

2) art. 57 ust. 1 rozporządzenia 1083/2006;

3) art. 207 ust. 1 pkt 1 i 3 u.f.p.

Wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji, jak i poprzedzającej jej decyzji organu I instancji w całości.

W uzasadnieniu skargi skarżący podniósł m.in., iż decyzja organu I instancji, jak i utrzymująca ją w mocy decyzja Ministra zostały wydane z naruszeniem przepisów art. 207 ust. 1 i 3 u.f.p., art. 57 ust. 1 rozporządzenia 1083/2006 oraz § 19 ust. 4a umowy o dofinansowanie nr [...]. Zdaniem skarżącego najbardziej fundamentalne znaczenie ma w niniejszej sprawie całkowicie bezzasadne twierdzenie, że S. w G. dokonał "znaczącej modyfikacji" projektu, na który uzyskał dofinansowanie ze środków unijnych. Powyższe stanowisko organów I i II instancji, w ocenie skarżącego, nie znajduje oparcia ani

w okolicznościach faktycznych sprawy, ani w przepisach prawa zastosowanych

w niniejszej sprawie.

Skarżący podniósł m.in., iż organowi I i II instancji wiadomym było, że "...brak kontraktu na świadczenia zdrowotne, zawartego z wojewódzkim oddziałem Narodowego Funduszu Zdrowia..." nie był rezultatem jakichkolwiek działań, czy zaniechań S. w G. Logicznie biorąc dopiero wówczas można byłoby zasadnie twierdzić, że to S. w G. dokonał "znaczącej modyfikacji" projektu, oznaczającej naruszenie przezeń zasady trwałości projektu.

Zauważył także, iż organom I i II instancji znane są doskonale

z dotychczasowej wymiany korespondencji okoliczności, które przyczyniły się do powstania sytuacji, w której S. w G. pozostał bez kontraktu

z Wielkopolskim Oddziałem Wojewódzkim Narodowego Funduszu Zdrowia.

O okolicznościach tych w decyzji organu I instancji nie było nawet najbardziej lakonicznej wzmianki. Natomiast Minister w końcowych rozważaniach całkowicie je zbagatelizował mimo, iż S. w G. bezprawnie odmówiono podpisania kontraktu na świadczenia zdrowotne z zakresu ratownictwa medycznego, a WSA

w Warszawie uchylił z tego powodu kilka decyzji Prezesa NFZ wydanych w stosunku do S. w G.

Zdaniem skarżącego, interpretacja przepisu art. 57 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 1083/2006, przyjmowana przez organ I instancji, a oparta na założeniu, że przyczyny nieudzielania świadczeń przez Beneficjenta, są w świetle tego przepisu bez znaczenia oraz, że w związku z tym każdy przypadek nierealizowania projektu oznacza naruszenie zasady trwałości projektu oraz jego "znaczącą modyfikację", jest nietrafna i nie do pogodzenia z konstytucyjną zasadą państwa prawnego. Powyższy przepis wyraźnie akcentuje osobę beneficjenta jako tego, który swoim zaniechaniem lub działaniem, względnie działaniem osób, którymi się posłużył, doprowadził do znaczącej modyfikacji projektu. W niniejszej sprawie sytuacja taka nie miała miejsca. To nie S. w G. zerwał kontrakt, ani nie on przegrał konkursu na kontrakt realizowany z dofinansowaniem ze środków unijnych, jak również to nie S. w G. przyczynił się do niepodpisania umowy z [...] Oddziałem Wojewódzkim NFZ na świadczenia medyczne

w zakresie ratownictwa medycznego. To organy Narodowego Funduszu Zdrowia bezprawnie odmówiły mu podpisania umowy celem realizacji kontraktu na świadczenia w zakresie ratownictwa medycznego. Tak, jak podnosi skarżący, to organom NFZ należy stawiać zarzut, że to one z naruszeniem prawa doprowadziły do zerwania kontraktu i tym samym naruszenia trwałości projektu, który miał być realizowany z dofinansowaniem ze środków unijnych. Negatywnymi konsekwencjami bezprawnych działań organów NFZ nie można obarczać S., gdyż byłoby to nie do pogodzenia z podstawowymi zasadami porządku prawnego obowiązującego

w naszym kraju.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo

o postępowaniu przez sądami administracyjnymi (j.t. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.; dalej: "p.p.s.a."), sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Oznacza to, iż sąd rozpoznając skargę ocenia, czy zaskarżona decyzja nie narusza przepisów prawa materialnego bądź przepisów postępowania administracyjnego. Zgodnie z art. 134 p.p.s.a. Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną w niej podstawą prawną. Nie może przy tym wydać orzeczenia na niekorzyść strony skarżącej, chyba że dopatrzy się naruszenia prawa skutkującego stwierdzeniem nieważności zaskarżonego aktu lub czynności. Zgodnie z art. 145 § 1 p.p.s.a., Sąd uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie: uchyla decyzję lub postanowienie w całości albo w części, jeżeli stwierdzi: naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy (pkt 1 lit. a-c), stwierdza nieważność decyzji lub postanowienia

w całości lub w części, jeżeli zachodzą przyczyny określone w art. 156 k.p.a. lub

w innych przepisach (pkt 2), stwierdza wydanie decyzji lub postanowienia

z naruszeniem prawa, jeżeli zachodzą przyczyny określone w k.p.a. lub w innych przepisach (pkt 3).

Dokonując oceny zaskarżonej decyzji w tak zakreślonych granicach uznać należy, iż skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Z bezspornych ustaleń stanu faktycznego niniejszej sprawy wynika, iż w dniu 1 lipca 2009 r. pomiędzy Centrum Systemów Informacyjnych Ochrony Zdrowia

w Warszawie a Samodzielnym Publicznym Zespołem Opieki Zdrowotnej w Gostyniu została zwarta umowa o dofinansowanie nr [...] Projektu nr [...] pt. "Świadczenia na wysokim poziomie

w powiecie gostyńskim – zakup specjalistycznych środków transportu sanitarnego"

w ramach działania 12.1. Rozwój systemu ratownictwa medycznego priorytetu XII Bezpieczeństwo zdrowotne i poprawa efektywności systemu ochrony zdrowia Programu Operacyjnego Infrastruktura i Środowisko 2007-2013. Aneksem nr [...] z dnia 2 marca 2010 r. wprowadzono zmiany w ww. umowie, w zakresie wskazanym w Aneksie, o którym mowa. Zgodnie z § 16 ust. 1 umowy z dnia 1 lipca 2009 r. Beneficjent zobowiązał się do zapewnienia trwałości Projektu, w rozumieniu art. 57 ust. 1 rozporządzenia 1083/2006, w okresie 5 lat od daty zakończenia realizacji Projektu, pod rygorem obowiązku zwrotu środków. § 19 ust. 2 pkt 2 umowy z dnia 1 lipca 2009 r. daje Instytucji Wdrażającej możliwość rozwiązania umowy ze skutkiem natychmiastowym, w formie pisemnej, w przypadku, gdy Beneficjent nie realizuje Projektu na warunkach określonych w umowie, a w szczególności dokonał zasadniczej modyfikacji Projektu, w rozumieniu art. 57 ust. 1 rozporządzenia 1083/2006, w szczególności nie udziela świadczeń zdrowotnych na podstawie umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej zawartej z dyrektorem oddziału wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia lub nie udziela świadczeń zdrowotnych finansowanych ze środków publicznych na podstawie innych tytułów

w rodzaju odpowiadającym zakresowi Projektu. Zgodnie z § 19 ust. 4a umowy (z uwzględnieniem zmian wprowadzonych aneksem z dnia 2 marca 2010 r.)

w przypadku rozwiązania umowy w trybie, o którym mowa w ust. 2 pkt 2 kwota wymagana do zwrotu określana jest przez Instytucję Wdrażającą przy uwzględnieniu długości okresu, w którym Beneficjent nie dokonał zasadniczej modyfikacji Projektu liczonego proporcjonalnie do okresu, o którym mowa w § 16 ust. 1. Pismem z dnia

6 marca 2012 r. (doręczonym skarżącemu w dniu 12 marca 2012 r.) IW CSIOZ rozwiązała ww. umowę o dofinansowanie z dnia 1 lipca 2009 r. ze skutkiem natychmiastowym, wzywając jednocześnie do zwrotu części wypłaconego dofinansowania tj. kwoty 488 979,80 zł w terminie 30 dni od dnia rozwiązania umowy wraz z odsetkami. Jako podstawę rozwiązania umowy wskazano § 19 ust. 2 pkt 2 umowy, zaś jako podstawę żądania zwrotu dofinansowania - § 19 ust. 4 i ust. 4a umowy. IW CSIOZ w piśmie, o którym mowa wskazała również, iż od dnia 1 lipca 2011 r. Beneficjent nie udziela świadczeń zdrowotnych na podstawie umowy

o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej zawartej z dyrektorem oddziału wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia, ani nie udziela świadczeń zdrowotnych finansowanych ze środków publicznych na podstawie innych tytułów

w rodzaju odpowiadającym zakresowi Projektu, tym samym dokonał zasadniczej modyfikacji Projektu w rozumieniu art. 57 ust. 1 rozporządzenia 1083/2006.

Sporem w niniejszej sprawie objęta jest w szczególności okoliczność zachowania przez beneficjenta trwałości Projektu, prawidłowość dokonania oceny wystąpienia przesłanki dokonania jego zasadniczej modyfikacji w rozumieniu art. 57 ust. 1 rozporządzenia 1083/2006.

Zgodnie z art. 57 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia 1083/2006 państwo członkowskie lub instytucja zarządzająca zapewniają, aby operacja obejmująca inwestycje w infrastrukturę lub inwestycje produkcyjne zachowała wkład funduszy wyłącznie jeżeli w terminie pięciu lat od jej zakończenia nie zostanie poddana zasadniczej modyfikacji wynikającej ze zmiany charakteru własności elementu infrastruktury albo z zaprzestania działalności produkcyjnej i mającej wpływ na charakter lub warunki realizacji operacji lub powodującej uzyskanie nieuzasadnionej korzyści przez przedsiębiorstwo lub podmiot publiczny.

IW CSIOZ nie zapewnienie trwałości Projektu upatruje w okoliczności nie udzielania świadczeń zdrowotnych na podstawie umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej zawartej z dyrektorem oddziału wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia, ani nie udzielanie świadczeń zdrowotnych finansowanych ze środków publicznych na podstawie innych tytułów w rodzaju odpowiadającym zakresowi Projektu od dnia 1 lipca 2011 r. Jak wynika z twierdzeń skarżącej okoliczność nie udzielania świadczeń zdrowotnych wskazanych w Projekcie od dnia 1 lipca 2011 r. nie jest kwestionowana. Jednocześnie w ocenie Beneficjenta wadliwie zostały przez orzekające w sprawie organy ocenione okoliczności, które przyczyniły się do powstania takiej sytuacji. Skarżący wskazuje, iż przyczyną powyższego stanu jest brak kontraktu z Wielkopolskim Oddziałem Wojewódzkim Narodowego Funduszu Zdrowia spowodowany błędami popełnionymi przez organy Narodowego Funduszu Zdrowia, w następstwie których bezprawnie odmówiono podpisania kontraktu ze skarżącym, a kontrakt na udzielanie świadczeń zdrowotnych z zakresu ratownictwa medycznego podpisano z innym podmiotem. W jego ocenie w tych okolicznościach brak jest podstaw do twierdzenia o dokonaniu przez skarżącego znaczącej modyfikacji Projektu, albowiem skarżący nie ponosi winy za brak kontraktu.

Argumentacja skarżącego nie zasługuje na podzielenie. Wbrew tej argumentacji art. 57 ust. 1 rozporządzenia 1083/2006 nie odwołuje się do okoliczności, na które powołuje się skarżący, a zachowanie wkładu funduszy uzależnione jest jedynie od tego czy w terminie wskazany w przywołanym wyżej przepisie operacja nie została poddana zasadniczym modyfikacjom, w tym mającym wpływ na jej charakter lub warunki jej realizacji lub powodującym uzyskanie nieuzasadnionej korzyści przez przedsiębiorstwo lub podmiot publiczny. Brak jest

w tym przepisie regulacji, która pozwalałby na dokonywanie ustaleń zmierzających do poszukiwania podmiotów odpowiedzialnych za wystąpienie zasadniczych modyfikacji Projektu, w tym zwolnienia z takiej odpowiedzialności samego Beneficjenta. Istotne jest jedynie czy operacja jest utrzymywana w stanie zasadniczo nie zmienionym we wskazanym w art. 57 ust. 1 rozporządzenia 1083/2006 i w § 16 ust. 1 umowy z dnia 1 lipca 2009 terminie 5 lat. W przeciwnym wypadku odpowiedzialność za taki stan rzeczy w odniesieniu do uzyskanego celowego dofinansowania ponosi Beneficjent. Tym samym bez znaczenia dla ustalenia dokonania przez skarżącego znaczącej modyfikacji Projektu na gruncie przepisów mających zastosowanie w niniejszej sprawie mają wskazywane przez skarżącego okoliczności, że brak kontraktu z [...] Oddziałem Wojewódzkim Narodowego Funduszu Zdrowia, warunkującym zachowanie trwałości Projektu nie jest zawiniony przez skarżącego, a wina za powyższe obciąża organy Narodowego Funduszu Zdrowia. Wydaje się, że rozważenia w odniesieniu do tych okoliczności mogłyby być czynione na gruncie przepisów prawa cywilnego, nie mogą zaś mieć miejsca w odniesieniu do art. 57 ust. 1 rozporządzenia 1083/2006, u.f.p., jak i u.f.p.

z 2005 r., czy umowy będącej podstawą dofinansowania, albowiem przepisy te nie odwołują się do przesłanki winy po stronie beneficjenta w odniesieniu do wywiązania się z obowiązków wynikających z umowy, jak i powstania obowiązku zwrotu

w świetle przywołanych wyżej przepisów. Zauważyć jednocześnie należy, iż zgodnie z § 19 ust. 2 pkt 2 umowy z dnia 1 lipca 2009 r. jako przykład zasadniczej modyfikacji Projektu, w rozumieniu art. 57 ust. 1 rozporządzenia 1083/2006 wymieniono nie udzielanie świadczeń zdrowotnych na podstawie umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej zawartej z dyrektorem oddziału wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia, czy nie udzielanie świadczeń zdrowotnych finansowanych ze środków publicznych na podstawie innych tytułów w rodzaju odpowiadającym zakresowi Projektu. Biorąc pod uwagę powyższe zapisy, jak i wskazanie jako jeden

z warunków udziału w konkursie posiadanie umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej zawartej z odziałem wojewódzkim Narodowego Funduszu Zdrowia, albo udzielanie świadczeń zdrowotnych finansowanych ze środków publicznych na podstawie innych tytułów, nie ulega wątpliwości, iż brak takiej umowy i nie udzielanie w związku z tym świadczeń zdrowotnych na jej podstawie oraz nie udzielanie świadczeń zdrowotnych finansowanych ze środków publicznych na podstawie innych tytułów w rodzaju odpowiadającym zakresowi Projektu stanowi

o dokonaniu zasadniczej modyfikacji Projektu w rozumieniu art. 57 ust. 1 rozporządzenia 1083/2006 oraz § 19 ust. 2 pkt 2 umowy z dnia 1 lipca 2009 r. Stwierdzić zatem należy, iż wystąpiła w niniejszej sprawie przesłanka rozwiązania umowy ze skutkiem natychmiastowym z § 19 ust. 2 pkt 2 umowy z dnia 1 lipca 2009 r. Pismo w tym przedmiocie opatrzone datą 6 marca 2012 r. zostało skarżącemu doręczone (jak wynika z pisma Samodzielnego Publicznego Zespołu Opieki Zdrowotnej w G. z dnia 5 kwietnia 2012 r., którego kopia została dołączona do akt administracyjnych) w dniu 12 marca 2012 r. Pismem z dnia 19 kwietnia 2012 r. organ I instancji wezwał skarżącego do zwrotu środków w terminie 14 dni od doręczenia wezwania wraz z odsetkami, wskazując kwotę wymaganą do zwrotu (488 979, 80 zł). Powyższe pismo do S. wpłynęło w dniu [...] kwietnia 2012 r.

Umowa z dnia 1 lipca 2009 r. m.in. w odniesieniu do zwrotu środków odwołuje się do ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 249, poz. 2104 ze zm.; § 17 ust. 1 - art. 211 u.f.p. z 2005 r.). W aneksie z dnia 2 marca 2010 r. powołano się zaś w § 17 ust. 1 na tryb i zasady przewidziane w art. 207 ustawy

z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240). Odnosząc się do prawidłowości zastosowania przez orzekające w sprawie organy przepisów dotyczących żądania zwrotu dofinansowania, należy zauważyć, iż u.f.p.

z 2005 r., zgodnie z art. 85 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. Przepisy wprowadzające ustawę o finansach publicznych (Dz. U. z 2009 r., Nr 157, poz. 1241) utraciła moc. W oparciu o treść art. 113 ust. 1 tej ustawy, dotacje udzielone przed dniem wejścia w życie ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240), to jest dniem 1 stycznia 2010 r. (z wyjątkiem przepisów wskazanych w art. 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. t.j. 1 stycznia 2012 r.

i 1 stycznia 2013 r.) podlegają zwrotowi na podstawie dotychczasowych przepisów. Nie ulega wątpliwości, iż ustawa z dnia 27 sierpnia 2009 r. w art. 113 ust. 1 ww. ustawy odwołuje się do u.f.p. z 2005 r. Z niekwestionowanych ustaleń organu wynika, że część dofinansowania (455 641, 39 zł) została przekazana w dniu 28 października 2009 r. to jest pod rządami u.f.p. z 2005 r. i podstawę wydania decyzji w odniesieniu do tej kwoty winien stanowić art. 211 u.f.p. z 2005 r. Do pozostałej części dofinansowania (33 338, 41 zł), wypłaconej w dniu 4 października 2010 r. zastosowanie mają przepisy u.f.p. W tym miejscu zauważyć wypada, iż art. 211 ust. 1 u.f.p. z 2005 r. i art. 207 ust. 1 u.f.p. przewidują takie same przesłanki wydania decyzji o zwrocie środków. Stanowią bowiem, iż jeżeli środki przeznaczone na realizację programów są: 1) wykorzystywane niezgodnie z przeznaczeniem, 2) wykorzystywane z naruszeniem procedur, o których mowa w art. 184 u.f.p. lub art. 208 u.f.p. z 2005 r., 3) pobrane nienależnie lub w nadmiernej wysokości podlegają zwrotowi przez beneficjenta wraz z odsetkami w wysokości określonej jak dla zaległości podatkowych, liczonymi od dnia przekazania środków, w terminie 14 dni od dnia doręczenia decyzji o zwrocie. Trafnie zatem wskazano w zaskarżonej decyzji, iż w okolicznościach niniejszej sprawy zachodzą okoliczności wskazane

w art. 211 ust. 1 pkt 1 u.f.p. z 2005 r. i 207 ust. 1 pkt 1 u.f.p. Należy bowiem zgodzić się z twierdzeniem, iż zaistnienie przesłanek wskazanych w § 19 ust. 2 pkt 2 umowy z dnia 1 lipca 2009 r. w zw. z dokonaniem zasadniczej modyfikacji Projektu,

w rozumieniu art. 57 ust. 1 rozporządzenia 1083/2006, o których mowa wyżej stanowi o wykorzystywaniu dofinansowania niezgodnie z przeznaczeniem. Cel dofinansowania nie zostaje bowiem osiągnięty. W ocenie Sądu wbrew stanowisku organu odwoławczego brak jest podstaw do stwierdzenia, iż jednocześnie została spełniona przesłanka z art. 207 ust. 1 pkt 3 u.f.p. Dofinansowanie zostało bowiem wypłacone w oparciu o wiążącą strony w dacie jego wypłaty umowę. Z argumentacji organu odwoławczego nie wynika też aby zostało wypłacone w nadmiernej wysokości. Z uwagi jednak na to, iż obowiązek zwrotu powstaje zarówno

w przypadku środków wykorzystanych niezgodnie z przeznaczeniem, jak

i pobranych nienależnie lub w nadmiernej wysokości powyższe uchybienie pozostaje bez wpływu na rozstrzygnięcie. Zasadność żądania zwrotu w przypadku rozwiązania umowy w trybie z § 19 ust. 2 pkt 2 umowy wynika też wprost z jej § 19 ust. 4a, który wskazuje jednocześnie na obliczenie kwoty do zwrotu przy uwzględnieniu długości okresu, w którym Beneficjent nie dokonał zasadniczej modyfikacji Projektu liczonego proporcjonalnie do okresu, o którym mowa w § 16 ust. 1, to jest okresie zapewnienia trwałości Projektu. Stosując powyższy zapis orzekające w sprawie organy ustaliły proporcję zapewnienia okresu trwałości na 27 % i okresu dokonania zasadniczej modyfikacji na 73 %, dokonując prawidłowego obliczenia kwoty dofinansowania objętej żądaniem zwrotu.

Na podzielnie zasługuje argumentacja skargi dotycząca naruszenia art. 40 § 2 k.p.a. Zgodnie z brzmieniem powyższego przepisu (zdanie pierwsze), jeżeli strona ustanowiła pełnomocnika, pisma doręcza się pełnomocnikowi. Jak wynika z akt administracyjnych skarżący ustanowił w postępowaniu przed organem I instancji pełnomocnika, który w dniu 24 maja 2012 r. przedłożył temu organowi pełnomocnictwo, dołączając je do pisma przewodniego z dnia 21 maja 2012 r. Nie ulega zatem wątpliwości, iż organ I instancji czyniąc zadość treści art. 40 § 2 k.p.a. winien był decyzję o zwrocie z dnia 30 maja 2012 r. doręczyć pełnomocnikowi, a nie bezpośrednio stronie z pominięciem pełnomocnika. Okoliczności te podlegały ocenie i rozważaniom Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie w wyroku

z dnia 4 marca 2014 r., wydanym w sprawie sygn. akt V SA/Wa 1212/13. Sąd wskazał wówczas, że naruszenie przez organ przepisów o doręczenia nie może działać na niekorzyść strony, która mimo wadliwego doręczenia decyzji organu

I instancji wniosła odwołanie od tej decyzji. Sąd jednocześnie zlecił organowi odwoławczemu rozpoznanie odwołania, z jednoczesnym ustaleniem czy pełnomocnik strony miał możliwość zapoznania się z treścią decyzji oraz czy naruszenie art. 40 § 2 k.p.a. miało wpływ na wynik sprawy. Wskazano także na konieczność rozważenia jaki wpływ na postępowanie ma wyeliminowanie z obrotu prawnego decyzji Prezesa NFZ z dnia [...] czerwca 2011 r. uchylającej decyzję Dyrektora [...] Oddziału NFZ z dnia [...] czerwca 2011 r. W wykonaniu powyższych wytycznych, w myśl art. 153 p.p.s.a., organ odwoławczy skierował do pełnomocnika pismo, w którym zawarł zapytanie czy pełnomocnik miał możliwość zapoznania się decyzją organu I instancji z dnia [...] maja 2012 r., na które to pytanie pismem z dnia 18 lipca 2014 r. otrzymał od pełnomocnika odpowiedź twierdzącą. Realizując wytyczne Sądu, o których mowa organ odwoławczy wskazał, iż w jego ocenie naruszenie przez organ I instancji art. 40 § 2 k.p.a. nie miało wpływu na rozstrzygnięcie, albowiem mimo wadliwego doręczenia strona wniosła odwołanie od decyzji i nie dotknęły jej ujemne skutki procesowe spowodowane powyższym uchybieniem. W ocenie Sądu powyższe wywody organu odwoławczego zasługują na akceptację. Należy bowiem zauważyć, iż jedyną czynnością w postępowaniu organu I instancji jaka miała miejsce po złożeniu pełnomocnictwa było wydanie decyzji z dnia [...] maja 2012 r. Z uwagi na to, iż jak wynika z oświadczenia pełnomocnika treść decyzji była pełnomocnikowi znana, co jak wynika przebiegu postępowania pozwoliło na złożenie odwołania, które to odwołanie zostało rozpoznane, w istocie brak jest podstaw do stwierdzenia, aby naruszenie art. 40 § 2 k.p.a., które niewątpliwie miało miejsce, wywarło jakikolwiek wpływ na wynik sprawy.

Odnosząc się do okoliczności wyeliminowania z obrotu prawnego decyzji Prezesa NFZ organ odwoławczy podniósł, iż powyższe nie wywołało skutku

w postaci podpisania z beneficjentem umowy i udzielania przez niego świadczeń zdrowotnych, a tym samym wykorzystania ambulansów zgodnie z celem Projektu. Wywód ten, z którego wynika, iż rozstrzygnięcia wydawane w odniesieniu do decyzji z dnia [...] czerwca 2011 r. pozostają bez wpływu na rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie, w świetle wcześniejszych rozważań zasługuje na akceptację. Z twierdzeń skarżącej argumentowanych dołączonymi do odwołania m.in. kserokopiami wyroków WSA w Warszawie wydanymi w sprawach sygn. akt VI SA/Wa 1815/11, sygn. akt VI SA/Wa 2199/11 i VI SA/Wa 102/12, jak również znanych Sądowi z urzędu postanowienia NSA z dnia 15 kwietnia 2014 r. w sprawie II GSK 376/14 (wydanego po rozpoznaniu skargi kasacyjnej od wyroku WSA w Warszawie w sprawie VI SA/Wa 1815/11) i wyroku NSA z dnia 15 kwietnia 2015 r. w sprawie II GSK 377/14 (wydanego po rozpoznaniu skargi kasacyjnej od wyroku WSA w Warszawie

w sprawie VI SA/Wa 2199/11), nie wynika bowiem, iż umowa na udzielanie świadczeń zdrowotnych z zakresu ratownictwa medycznego została ze skarżącym zawarta. Argumentacja ta wskazuje na okoliczności i przyczyny nie zawarcia kontraktu, które wobec braku podstaw do ustalania czy nieudzielanie przez skarżącego świadczeń zdrowotnych, o których mowa w Projekcie jest zawinione nie może zostać uwzględniona.

Powoływany przez skarżącego w uzasadnieniu skargi art. 39 ust. 1 Rozporządzenia Komisji (WE) Nr 817/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1257/1999 w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich z Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (EFOGR) (Dz.U. UE. L. 2004.153.30), wskazujący przykłady siły wyższej, jakie należy uwzględniać w indywidualnych przypadkach nie ma zastosowania w niniejszej sprawie. Brak jest też podstaw do stosowania analogii z uwagi na nie zawarcie stosownych regulacji w tym przedmiocie w rozporządzeniu 1083/2006, mającym zastosowanie w niniejszej sprawie. Zauważyć jedynie wypada, iż nawet przy odmiennej ocenie tej okoliczności w ocenie Sądu wskazywane przez skarżącego przyczyny nie zawarcia kontraktu z dyrektorem oddziału wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia nie są zbliżone do swojej istocie do kategorii wymienionych w katalogu kategorii siły wyższej wymienionych

w art. 39 ust. 1 ww. rozporządzenia, a również te kwestie w ocenie Sądu Najwyższego, zawartej w przywoływanym przez skarżącego wyroku z dnia 21 marca 2013 r. II CSK 241/12, są istotne. Okoliczności wskazane w art. 31 ust. 1, o którym mowa odwołują się bowiem do zdarzeń o charakterze nagłym, losowym - nie wywołanym czyimkolwiek błędnym działaniem.

Odnosząc się do pozostałych zarzutów skargi wskazać należy, iż wobec braku stwierdzenia naruszeń przepisów prawa, mających wpływ na rozstrzygnięcie, wbrew twierdzeniom skargi organ odwoławczy utrzymując decyzję organu I instancji w mocy nie naruszył art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. Organ odwoławczy dokonując ustaleń stanowiących podstawę rozstrzygnięcia wyjaśnił stan faktyczny w sposób wystarczający dla prawidłowego rozstrzygnięcia, nie naruszając postanowień art. 7 k.p.a. W zaskarżonej decyzji zawarł wyjaśnienie dotyczące zasadności przyjętej podstawy prawnej nie dopuszczając się uchybień, mających wpływ na wynik sprawy. Brak jest zatem podstaw do stwierdzenia naruszenia art. 6 k.p.a., w szczególności

w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy.

W tych okolicznościach, biorąc pod uwagę powyższe rozważania Sąd uznał, iż nie zachodzą przesłanki uzasadniająca uchylenie decyzji.

Z tych względów Sąd na podstawie art. 151 p.p.s.a. skargę oddalił orzekając jak w wyroku.