Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Kazimierz Bandarzewski Sędziowie : Sędzia WSA Mirosław Bator Sędzia WSA Agnieszka Nawara – Dubiel (spr.) Protokolant : Teresa Jamróz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 września 2014 r. sprawy ze skargi K. H. na uchwałę Rady Miasta Krakowa z dnia 10 lipca 2013 r., Nr: LXXIX/1184/13 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Małe Błonia" skargę oddala.

Sygn. II SA/Kr 838/14

UZASADNIENIE

Rada Miasta Krakowa uchwałą nr LXXIX/1184/13 z dnia 10 lipca 2013 roku uchwaliła miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego obszaru "Małe Błonia".

W dniu 9 kwietnia 2014r. K. H. wezwał Radę Miasta Krakowa, na podstawie art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym, do usunięcia naruszenia prawa własności dokonanego powołaną wyżej uchwałą Rady Miasta Krakowa Nr LXXIX/1184/13 z dnia 10 lipca 2013 roku w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Małe Błonia", poprzez uchylenie tej uchwały w całości.

W wezwaniu skarżący wskazał, że jest właścicielem oraz współwłaścicielem nieruchomości położonych w K., utworzonych z działek ewidencyjnych nr: [...], [...], [...], [...], [...], [...] obręb [...]. Zgodnie z zapisami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wymienione nieruchomości znajdują się w obszarze oznaczonym jako: ZPg.1, ZPg.2, ZPo.1, KDL1, KDD.1. Przeznaczenie to narusza prawo własności do wymienionych nieruchomości albowiem ogranicza ich zagospodarowanie i wyklucza zabudowę. Nadto, zaskarżony plan został uchwalony z naruszeniem przepisów ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, albowiem nie dokonano uzgodnienia projektu planu z właściwym organem ochrony granic. Po drugie naruszono zasady sporządzania planu miejscowego, plan zawiera zapisy uniemożliwiające efektywne wykonywanie prawa własności. Po trzecie plan jest sprzeczny ze Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego Miasta.

W dniu 13 maja 2014r. K. H. zaskarżył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie uchwałę Rady Miasta Krakowa Nr LXXIX/1184/13 z dnia 10 lipca 2013 roku w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Małe Błonia". W skardze podniósł następujące zarzuty:

1. Nieuzgodnienie projektu planu z właściwym organem ochrony granic.

Wskazał, że obowiązek uzgodnienia projektu planu miejscowego z właściwym organem ochrony granic wynika z art. 17 pkt 6 lit. b ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Uzgodnienie to jest obligatoryjne w odniesieniu do wszystkich projektów planów miejscowych. Organ ochrony granic wykonuje swe działania na terenie całego kraju, podobnie jak organy wojskowe i organy bezpieczeństwa państwa. Jeśli wolą ustawodawcy byłoby ograniczenie w uzgadnianiu mpzp z organem ochrony granic tylko do strefy nadgranicznej, to dałby temu wyraz, podobnie jak uczynił to przykładowo z dyrektorem właściwego urzędu morskiego, gdzie zakres uzgadniania mpzp jest ograniczony do konkretnego terenu czyli "pasa technicznego, pasa ochronnego oraz morskich portów i przystani". W trakcie prac planistycznych związanych ze sporządzaniem miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Małe Błonia" nie uzgodniono projektu planu z właściwym organem ochrony granic.

2. Naruszenie art. 28 ust. 1 w związku art. 15 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez niezgodność treści mpzp z ustaleniami Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta Krakowa .

Na uzasadnienie wskazano, że teren oznaczony w mpzp jako ZPg.1 został wyłączony spod zabudowy i zainwestowania, tymczasem jego północno-wschodnia część została przeznaczona w Studium uwarunkowań i warunków zagospodarowania przestrzennego Miasta Krakowa (plansza K3, K4, K5) do zabudowy i zainwestowania.

3. Naruszenie art. 28 ust. 1 w związku art. 17 pkt 11, z art. 15 ust. 2 pkt 9

oraz art. 15 ust. 2 pkt 10 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez brak ustanowienia jednoznacznego przebiegu infrastruktury technicznej.

Zapisy miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Małe Błonia" - § 14 ust. 1pkt 2,3,5; §14 ust. 2 pkt 2; §14 ust.7, § 16 ust. 2 pkt 2 lit. f; § 17 ust. 2 pkt 2 lit g; § 18 ust.2 pkt 2; § 19 ust. 2 pkt 2 lit. f; § 20 ust. 2 pkt 2 lit. c; § 21 ust. 2 pkt 2 lit. e; § 22 ust. 4 pkt 1; § 22 ust. 5; § 23 ust. 2 pkt 2 – dopuszczają budowę i przebudowę urządzeń i sieci infrastruktury technicznej bez jednoznacznego określenia jej przebiegu. Ustalenie dowolnego przebiegu sieci (o dowolnej średnicy) odbiera możliwość ochrony praw jakie przysługują w toku procedury uchwalania mpzp. Nie znając przebiegu sieci, nie można złożyć stosownych uwag do projektu mpzp odnośnie ich przebiegu. Dodatkowo, brak jednoznacznego wyznaczenia przebiegu sieci oraz stref ochronnych wprowadza stan niepewności co do możliwego sposobu zagospodarowania nieruchomości.

4. Naruszenie art. 28 ust. 1 w związku art. 15 ust. 2 i 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz par. 4 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 roku w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego poprzez wprowadzenie do planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Małe Błonia" elementów informacyjnych które nie są ustaleniami planu.

W skarżonej uchwale LXXIX/1184/13 przyjęto, że w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego można zawierać "elementy informacyjne" które nie są ustaleniami planu. Tymczasem owe "elementy informacyjne" kształtują prawa i obowiązki, wynikają z nich konkretne zakazy i nakazy. Każdy z zapisów zawartych w § 5 ust. 3 pkt 1 do 7 (pkt 1 w powiązaniu z § 9 ust. 1) uchwały wpływa bezpośrednio na dopuszczalny sposób zainwestowania terenów objętych planem, więc ich rola nie ogranicza się do informowania

5. Naruszenie art. 28 ust. 1 w związku z art. 15 ust. 2 pkt 10 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez brak zapewnienia dostępu do drogi publicznej dla terenu infrastruktury technicznej oznaczony symbolem G.1.

Wyznaczenie obszaru na którym mają być zrealizowane inwestycje celu publicznego, wiąże się z koniecznością zapewnienia obsługi komunikacyjnej dla inwestycji w nim dopuszczonych. Obszar oznaczony jako G.1 nie został połączony z drogą publiczną.

6. Naruszenie art. 28 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez wprowadzenie do planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Małe Błonia" zapisów podlegających różnej interpretacji, wprowadzenie definicji pojęć odmiennych niż definicje zawarte w ustawach.

a) Zapisy mpzp § 4 pkt 17 zawiera definicję wysokości zabudowy. Definicja ta jest niejednoznaczna.

b)W § 7 ust. 1 mpzp wskazano czym "w szczególności" są przestrzenie publiczne. Zapisy § 7 ust 1 mpzp nie pokrywają się z definicją przestrzeni publicznej zawartą w § 4 pkt 16 mpzp. Ponadto użycie zwrotu "w szczególności" wprowadza niepewność co do tego jaki teren zostanie zakwalifikowany jako przestrzeń publiczna (skoro w § 7 jako przestrzeń publiczną wskazano zabytkowe fortyfikacje, niewymienione wcześniej w § 4 pkt 16 mpzp).

c)W § 7 ust. 6 mpzp wprowadza ograniczenie w zagospodarowaniu nieruchomości (w tym ograniczenie polegające na kształtowaniu zieleni), które musi uwzględniać percepcję widoków. Brak jakichkolwiek wytycznych pozwalających wskazać miejsce oraz rodzaj elementów zagospodarowania które naruszają wskazany warunek, powoduje całkowitą dowolność w decydowaniu co narusza a co nie narusza percepcję widokową.

W odpowiedzi na skargę Rada Miasta Krakowa odniosła się do przedstawionych zarzutów w następujący sposób.

Odnośnie zarzutu dotyczącego naruszenia procedury planistycznej, w zakresie, w jakim organ sporządzający projekt planu miejscowego, nie uzgodnił projektu planu z właściwym organem ochrony granic państwa, podniesiono, że przepisy prawa w sposób bardzo precyzyjny określają katalog podmiotów uczestniczących w procedurze sporządzania planu miejscowego. Należy do nich zaliczyć zarówno organy gminy, jak i zainteresowane osoby fizyczne i prawne oraz inne organy, które ze względu na posiadane kompetencje, mają wpływ na kształtowanie zagospodarowania przestrzennego w gminie. Ponadto należy wskazać, że zakres przedmiotowy wymaganych uzgodnień stanowi ramy pośredniej ingerencji innych, niż właściwe do sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego organy samorządowe, organów władzy publicznej, w przyznane organom gminy tzw. władztwo planistyczne. Ingerencja innych organów posiada charakter wyjątku od zasady określonej w art. 3 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Stąd, w procedurze planistycznej, istotną rolę ma precyzyjne określenie podstaw prawnych dokonywanych uzgodnień. W związku z tym należy uznać, iż możliwość współkształtowania przez inne organy ustaleń planu miejscowego jest dopuszczalna jedynie w takim zakresie, w jakim kształtowanie przestrzeni przez organy gminy wchodzi w zakres działania (kompetencji) danego organu współdziałającego, określony bądź przepisami ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym bądź przepisami odrębnymi. Z pierwszą sytuacją mamy do czynienia np. przy współdziałaniu wojewódzkiego konserwatora zabytków, który współrozstrzyga o parametrach kształtujących zabudowę i zagospodarowanie terenu (por. art. 17 pkt 6 lit. b tiret ósmy ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym). Natomiast drugi przypadek zachodzi m. in. w przypadku regionalnego dyrektora ochrony środowiska, który uzgadnia projekt planu w zakresie dotyczącym obszarów, na których ustanowiono formy ochrony przyrody (np. por. art. 16 ust. 7 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody -t. j. Dz. U. z 2013 r., poz. 627 z późn. zm., uzgodnienie projektu planu w zakresie ustaleń planu mogących mieć negatywny wpływ na ochronę przyrody w parku krajobrazowym).

W związku z tym, również w przypadku organu ochrony granic należy ustalić, kiedy i w jakich okolicznościach zachodzi konieczność uwzględnienia stanowiska tego organu w toku sporządzania planu miejscowego. Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 12 października 1990 r. o ochronie granicy państwowej (t. j. Dz. U. z 2009 r., Nr 12, poz. 67 z późn. zm.) ochrona granicy państwowej została powierzona ministrowi właściwemu do spraw wewnętrznych, które swoje uprawnienia wykonuje za pośrednictwem Komendanta Głównego Straży Granicznej. Równocześnie przepisy ustawy określają, co należy rozumieć przez pojęcia: granicy państwowej, strefy nadgranicznej oraz pasa drogi granicznej. Mając na uwadze powyższe należy wskazać, że w granicach obszaru objętego ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Małe Błonia", nie przebiega granica państwowa, ani obszar ten nie znajduje się w strefie nadgranicznej lub w pasie drogi granicznej. Zatem ustalone w planie miejscowym przeznaczenie terenów oraz sposób ich zabudowy i zagospodarowania, nie dotyczą bezpośrednio granicy państwowej bądź strefy nadgranicznej lub pasa drogi granicznej. Skoro zatem ustalenia planu, nie ingerują w zakres ochrony, wynikający z przebiegu granicy państwowej, to brak było podstaw do uznania, że ustalenia projektu planu odnoszą się do właściwości odpowiedniego organu ochrony granic oraz, że projekt planu winien zostać uzgodniony z właściwym organem ochrony granicy państwowej. Strona skarżąca błędnie utożsamia możliwość działania funkcjonariuszy straży granicznej na obszarze całego terytorium państwa z zakresem przedmiotu ochrony przez straż graniczną, którego nie dotyczą w żaden sposób ustaleniami planu miejscowego. A w konsekwencji, błędnie przyjmuje, że projekt planu winien zostać uzgodniony z właściwym organem ochrony granic.

Wskazano dalej, że strona skarżąca zaskarżyła poprzednio obowiązujący dla tego terenu plan miejscowy (uchwała Nr C/1332/10 Rady Miasta Krakowa z dnia 10 maja 2010 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Dolina Rudawy - Małe Błonia" - Dz. Urz. Woj. Mał. z 27 maja 2010 r., Nr 269, poz. 1779), podnosząc tożsamy zarzut - nieuzgodnienia projektu planu z właściwym organem ochrony granic. Rozpatrując wniesione skargi, zarówno sąd I instancji w uchylonym wyroku z dnia 19 listopada 2010 r., sygn. akt II SA/Kr 806/10, jak i Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 26 maja 2011 r., sygn. akt II OSK 412/11 uznały (...) za chybiony zarzut braku uzgodnienia projektu planu z właściwym organem ochrony granic.

Odnośnie zarzutu niezgodności zaskarżonej uchwały ze Studium, wskazano, że ustalenia planu są w pełni zgodne z ustaleniami Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta Krakowa (dalej: Studium) - cały bowiem obszar planu znajduje się poza wyznaczoną w Studium linią terenów przeznaczonych do zabudowy i zainwestowania. Również dla wyznaczonego w planie terenu ZPg.1, ustalenia Studium nie przewidują innego kierunku zagospodarowania, niż pod Tereny zieleni publicznej (ZP), dla których jako główny kierunek zagospodarowania w dokumencie polityki planistycznej gminy ustalono ukształtowanie miejskiego sytemu zieleni publicznej (w przeważającej części ogólnodostępnej) w oparciu o istniejące zasoby przyrodnicze. Ponadto w warunkach i standardach wykorzystania terenu, określonych w Studium dla obszaru, o którym mowa powyżej, wskazano m.in. na wykluczenie wszystkich form użytkowania obniżających wartość i wielkość zasobów przyrodniczych.

Odnosząc się do zarzutu nieprecyzyjnego określenia przebiegu sieci infrastruktury technicznej, wskazano, że przepisy ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nie nakładają na organy planistyczne obowiązku wyznaczenia precyzyjnej lokalizacji obiektów liniowych (liniowych obiektów infrastruktury technicznej) lecz wskazują na konieczność określenia zasad modernizacji, rozbudowy i budowy infrastruktury technicznej. Zasady takie zostały określone w §14 ust. 1 ustaleń planu, w obszarze którego, ze względu na ograniczoną w sposób znaczący możliwość powstania nowej zabudowy, dopuszczono rozbudowę sieci infrastruktury technicznej w obszarze całego planu. Ponadto, w dalszej części paragrafu 14, wskazano zasady dotyczące modernizacji, rozbudowy i budowy poszczególnych rodzajów infrastruktury. Strona skarżąca błędnie przyjmuje, że plan miejscowy jest tożsamy z projektem zagospodarowania terenu, sporządzanym w ramach opracowania projektu budowlanego, w którym znajduje się wskazanie konkretnej lokalizacji wszystkich obiektów budowlanych na działce. Plan miejscowy, zgodnie z przepisami ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ustala przeznaczenie i warunki zagospodarowania terenu. A zatem plan miejscowy wyznacza tereny, w których poszczególne rodzaje obiektów budowlanych mogą zostać zrealizowane, a nie wskazuje miejsca lokalizacji poszczególnych obiektów. Możliwość kwestionowania przez uprawnione podmioty lokalizacji obiektów budowlanych na działce może nastąpić jedynie w ramach postępowanie w przedmiocie udzielenia pozwolenia na budowę, a nie w związku ze skargą na uchwałę o planie miejscowym.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 28 ust. 1 w związku art. 15 ust. 2 i 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz par. 4 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 roku w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, poprzez wprowadzenie do planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Małe Błonia" elementów informacyjnych które nie są ustaleniami planu wskazano, że wbrew twierdzeniom strony skarżącej, § 5 zawiera wyliczenie tych wszystkich elementów, które zostały uwidocznione na rysunku planu (tzw. legenda rysunku planu). Do elementów wskazanych na rysunku panu należy zarówno zaliczyć oznaczenia związane z zakresem regulacji planistycznej, jak i wskazanie tych elementów, które nie będąc ustaleniami planu, mają wpływ na możliwość zagospodarowania terenu poszczególnych nieruchomości. Niewątpliwie, elementy wskazane w ustępie trzecim § 5 współkształtują prawa i obowiązki właścicieli poszczególnych nieruchomości, a niejednokrotnie mogą posiadać także wpływ na sposób zagospodarowania poszczególnych działek ewidencyjnych. Niemniej wynikające z istnienia tych elementów ograniczenia, nie powstały na skutek przyjęcia określonych ustaleń planistycznych, lecz są niezależne od ustaleń planu. Przykładem można wskazać przebieg istniejącego gazociągu średniego ciśnienia (por. § 5 ust. 3 pkt 6 ustaleń planu). Przebieg tego istniejącego gazociągu przez dany teren skutkuje ograniczeniem możliwości zagospodarowania nieruchomości zajętych przez ten rodzaj infrastruktury technicznej, ponieważ przepisy odrębne (warunki techniczne dla sieci gazowych) rozstrzygają o możliwości użytkowania nieruchomości w tzw. strefie kontrolowanej (obszar wyznaczony po obu stronach osi gazociągu, którego linia środkowa pokrywa się z osią gazociągu, w którym przedsiębiorstwo energetyczne zajmujące się transportem gazu ziemnego podejmuje czynności w celu zapobieżenia działalności mogącej mieć negatywny wpływ na trwałość i prawidłowe użytkowanie gazociągu) wzdłuż gazociągu i to nie tylko w zakresie zabudowy nieruchomości, ale również w zakresie ograniczenia możliwości użytkowania działki.

W takim przypadku to nie ustalenia planu miejscowego rozstrzygają o ograniczeniach w zagospodarowaniu nieruchomości, na których istnieje gazociąg, tylko wytyczne operatora sieci gazowej oraz przepisy odrębne. Wskazanie tego elementu na rysunku planu, umożliwia właścicielowi nieruchomości, opracowanie najodpowiedniejszego sposobu zagospodarowania terenu własnej nieruchomości, bez konieczności pozyskiwania dodatkowych materiałów lub wytycznych. W związku z tym, jeżeli przez teren jego nieruchomości przebiega np. gazociąg może on rozważyć taki sposób zagospodarowania nieruchomości, który uwzględni istniejący przebieg gazociągu albo będzie wymagał jego przeniesienia w inny rejon działki.

Nie można zatem twierdzić, iż wskazane w § 5 ust. 3 pkt 1-7 elementy uwidocznione na rysunku planu stanowią ustalenia planu, ponieważ nie stanowią rezultatu władczego rozstrzygania o sposobie zagospodarowania terenu przez organy planistyczne.

Dalej wskazano, że w art. 2 pkt 14 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym ustalono, co należy rozumieć przez termin "dostęp do drogi publicznej". W związku z tym, brak jest podstaw do uznania, iż wyznaczony w planie miejscowym teren G.1 nie posiada zapewnionego w wystarczający sposób dostępu do drogi publicznej, ponieważ działki znajdujące się w tym terenie mają zapewniony dostęp do drogi publicznej, ponieważ teren ten ma obecnie dostęp do drogi publicznej (ul. Piastowska) przez teren ZPr.2, a zapisy planu dopuszczają także dostęp do ul. Piastowskiej (np. dojazd lub drogę służebną) w terenie ZD.2, z połączeniem przez teren KDW.1, należący do Gminy Miejskiej Kraków.

Wbrew zarzutowi dotyczącemu przekroczenia delegacji ustawowej, w zakresie cyt. (...) wprowadzenia definicji pojęć odmiennych niż definicje zawarte w ustawach, należy wyjaśnić, iż stosowane w skarżonej uchwale zdefiniowane planem pojęcia, nie modyfikują istniejących definicji legalnych. W planie zdefiniowano (zgodnie z wymogami ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym) parametr wysokości zabudowy. Parametr ten nie został zdefiniowany w żadnym akcie prawnym wyższego rzędu. W związku z tym należy uznać, iż stanowiło to podstawę do wprowadzenia definicji legalnej tego parametru do planu miejscowego. W planie miejscowym określono, że przez wysokość zabudowy należy rozumieć wysokość obiektów budowlanych, mierzoną od poziomu terenu, uwzględniającą instalacje i urządzenia (techniczne) zamontowane na tych obiektach (por. § 4 ust. 1 pkt 17 ustaleń planu). Mając na względzie powyższe zauważyć należy, że wysokość budynków, rozumiana według przepisów odrębnych, a zatem zgodnie z przepisami warunków technicznych, mieści się w definicji planistycznej wysokości zabudowy. Określony w planie parametr jest bowiem pojęciem szerszym od wysokości budynków i tym samym stanowi odrębną pojęciowo kategorię, a co za tym idzie nie może modyfikować czy też zastępować definicji wysokości budynku.

Poprzez ustalenie w planie maksymalnej wysokość zabudowy wypełniono ustawowy nakaz art. 15 ust. 2 pkt 6 określenia gabarytów obiektów. Nie ulega bowiem wątpliwości, że pomieszczenia techniczne, maszynownie dźwigów, centrale wentylacyjne, klimatyzacyjne, kotłownie, elementy klatek schodowych lokalizowane na dachach budynków (a więc ponad najwyżej położonym punktem stropodachu lub konstrukcji przekrycia budynku, do których - według warunków technicznych mierzona jest wysokość budynku) de facto stanowią rzeczywisty gabaryt obiektu, który niejednokrotnie może negatywnie wpłynąć na ład przestrzenny.

Wskazano dalej, że nie ma rozbieżności pomiędzy ustaleniami § 4 pkt 16 ustaleń planu oraz zapisami § 7 ust. 1 ustaleń planu. W paragrafie czwartym wskazano, że przestrzenie publiczne to miejsca powszechnie dostępne w strukturze funkcjonalno - przestrzennej miasta, służące zaspakajaniu potrzeb ogółu użytkowników oraz zawarto przykładowe wyliczenie miejsc, stanowiących przestrzenie publiczne. Natomiast w § 7 ustaleń planu zawarto ustalenia planistyczne dla niektórych obszarów, stanowiących przestrzenie publiczne. Obszar planu zawiera się w wyznaczonej w Studium strefie ochrony sylwety Miasta, która obejmuje swym zasięgiem m.in. wapienne pagóry zrębowe, tworzące "zieloną część" tej sylwety. Na lewym brzegu Wisły tworzy ją Zrąb Sowińca, począwszy od Salwatora poprzez Wzgórze Św. Bronisławy, wyniesienie Sikornika, Las Wolski, po Bielany z fortem "Skała". Obszar planu stanowi bezpośrednie przedpole tych wzniesień. W granicach planu zostały wskazane punkty i ciągi widokowe, z których możliwa jest percepcja tej części sylwety Krakowa, jak również, z ul. Piastowskiej, sylwety Starego Miasta z płaszczyzną Błoń Krakowskich jako przedpolem tego widoku. Pośród wskazanych celów planu (§ 3 ustaleń planu) wymienia się uporządkowanie i kształtowanie zespołów zieleni w terenach Małych Błoń, terenach położonych po północnej stronie ul. Mydlnickiej oraz zieleni parku rzecznego oraz kontynuację i kształtowanie powiązań przestrzennych pomiędzy obszarem planu a terenami sąsiadującymi, w tym również powiązań widokowych z uwzględnieniem obszaru planu jako przedpola widokowego dla odbioru dalszych panoram. Na rysunku planu oznaczone zostały punkty i ciągi widokowe, z których możliwa jest percepcja widoków i panoram, a w ustaleniach planu (por. § 7 ustaleń planu) zawarto ustalenia nt. wymagań, jakie należy spełnić dla ich zachowania, poprzez:

- kształtowanie płd. pierzei ul. Mydlnickiej za pomocą zieleni, z uwzględnieniem wysokości projektowanych i pielęgnowanych nasadzeń, jako nieprzesłaniających widoków w kierunku Zrębu Sowińca wraz z kopcem T. Kościuszki,

- kształtowanie zieleni w terenach ogólnodostępnej zieleni parku rzecznego w sposób nieprzesłaniający widoków, o których mowa powyżej,

- zagospodarowanie terenów, w tym kształtowanie zieleni z uwzględnieniem zachowania możliwości percepcji widoków z ul. Piastowskiej w kierunku Zrębu Sowińca oraz Błoń Krakowskich i Starego Miasta.

Przyjęte ustalenia planu miejscowego, umożliwiające zachowanie widoków i panoram Miasta, równocześnie stanowiąc o wypełnieniu wymagań obowiązującego Studium w tym zakresie, a także wymagań wskazanych w art.1 ust 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, które wskazują, jakie przesłanki należy uwzględnić w planowaniu przestrzennym.

Powyższe działania uchwałodawcze uwzględniają również przyjętą oraz ratyfikowaną w Polsce Europejską Konwencję Krajobrazową (z dnia 20 października 2000 r.), potwierdzoną przez Prezydenta RP 24 czerwca 2004 r., z oświadczeniem, że została uznana za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych i będzie niezmiennie zachowywana (Dz. U. z dnia 29 stycznia 2006 r.). Konwencja ta mówi m.in. że: "krajobraz jest ważną częścią jakości życia ludzi zamieszkujących wszędzie: (...) na obszarach uznawanych jako charakteryzujące się wyjątkowym pięknem, jak i w obszarach pospolitych", ponadto: "ochrona krajobrazu" znaczy działania na rzecz zachowania i utrzymania ważnych lub charakterystycznych cech krajobrazu, tak aby ukierunkować i harmonizować zmiany, które wynikają z procesów społecznych , gospodarczych i środowiskowych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Zgodnie z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity: Dz. U. z 2012r., poz 270 ze zm. –określanej dalej jako "p.p.s.a."), sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Stosownie do art. 3 § 2 pkt. 5 p.p.s.a., kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje między innymi orzekanie w sprawach skarg na akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego. Stosownie do art. 147 § 1 p.p.s.a., sąd uwzględniając skargę na akt, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 5, stwierdza nieważność aktu w całości lub w części albo stwierdza, że zostały wydane z naruszeniem prawa, jeżeli przepis szczególny wyłącza stwierdzenie ich nieważności.

Przedmiotem rozpoznania Sądu w niniejszej sprawie jest ocena zgodności z prawem uchwały Rady Miasta Krakowa nr LXXIX/1184/13 z dnia 10 lipca 2013 roku w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Małe Błonia".

Skarga złożona została w trybie art. 101 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2013 poz. 594 ze zm.). Stosownie do tego przepisu, każdy czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może - po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia - zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego. Oznacza to, że w pierwszej kolejności obowiązkiem sądu jest zbadanie, czy wniesiona skarga podlega rozpoznaniu przez sąd administracyjny i czy spełnia wymogi formalne, do których w niniejszej sprawie zaliczyć należy: 1) zaskarżenie uchwały z zakresu administracji publicznej, 2) wcześniejsze bezskuteczne wezwanie do usunięcia naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia, 3) zachowanie terminu do wniesienia skargi do sądu administracyjnego.

Nie budzi wątpliwości w świetle jednolitego stanowiska i doktryny, że uchwała w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego jest uchwałą z zakresu administracji publicznej.

Zaznaczyć należy także, że skarżący dopełnił wymogu bezskutecznego wezwania do usunięcia naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia występując z takim wezwaniami do Rady Miasta Krakowa. Uwzględniając treść art. 53 § 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 2012 poz. 270 ze zm.) oraz uchwałę siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 kwietnia 2007 sygn. akt: II OPS 2/2007 wyjaśniającą powyższy przepis, w związku z rozbieżnościami orzecznictwa w zakresie jego stosowania, Sąd stwierdził, że skarga została wniesiona w terminie.

Zgodnie z dyspozycją art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może - po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia - zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego.

W orzecznictwie przyjmuje się powszechnie, iż każdy właściciel nieruchomości znajdującej się w obszarze planu ma legitymację do jego skarżenia przy czym, na uwzględnienie zasługuje jedynie taka skarga w której skarżący wykaże, że uchwała wpływa na przysługujące mu prawo własności w aspekcie naruszenia interesu prawnego a nie faktycznego. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 19 czerwca 2012 r. II OSK 790/12 orzekł, iż prawo do wniesienia na podstawie art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym skargi do sądu przysługuje podmiotowi, który wykaże naruszenie przez zaskarżoną uchwałę własnego interesu prawnego lub uprawnienia, a zatem w przypadku, gdy zaskarżona uchwała godzi w sferę prawną podmiotu przez wywołanie negatywnych następstw prawnych, np. przez zniesienie, ograniczenie czy też uniemożliwienie realizacji jego uprawnienia lub interesu prawnego lub zostanie nałożony na niego nowy obowiązek lub też zmieniony obowiązek dotychczas na nim ciążący. Naruszenie zatem interesu prawnego lub uprawnienia to naruszenie przysługującej podmiotowi z mocy prawa ochrony. W orzecznictwie i doktrynie eksponuje się przede wszystkim bezpośredniość, konkretność i realny charakter interesu prawnego strony kształtowanego aktem stosowania prawa materialnego (wyrok NSA z dnia 18 września 2003 r., sygn. akt II SA 2637/02).

W niniejszej sprawie Skarżący jest właścicielem nieruchomości oznaczonych jako działki ewidencyjne [...], [...], [...], [...], [...], [...] obręb [...] znajdujących się na terenie objętym zaskarżoną uchwałą.

Dalej wskazać należy, że z uwagi na fakt, iż naruszenia procedury uchwalania planu mogłyby wpłynąć na legalność uchwały także w jej niezaskarżonej części, Sąd na wstępnie, z urzędu skontrolował legalność zaskarżonego planu również w zakresie nie objętym zarzutami skargi i w tym zakresie nie dopatrzył się uchybień skutkujących koniecznością stwierdzenia nieważności planu w częściach nie objętych skargą na podstawie art. 28 ust. 1 ustawy z dnia z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (tekst jednolity Dz.U. z 2012 poz.647 ze zmianami) tj. w związku w związku z istotnym naruszeniem trybu sporządzania planu miejscowego. Sąd w szczególności przeanalizował akta planistyczne z punktu widzenia zachowania wymogów określonych w art. 17 i następnych ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym i nie stwierdził, aby plan został sporządzony z istotnym naruszeniem trybu i zasad jego sporządzania. Sąd nie stwierdził również naruszenia właściwości organów w procedurze planistycznej.

W tym miejscu wskazać należy, że jednym z zarzutów skargi jest zarzut dotyczący naruszenia procedury planistycznej poprzez nieuzgodnienie projektu planu z właściwym organem ochrony granic. Zdaniem Sądu zarzut ten nie jest uzasadniony, a problem ten był już rozważany zarówno przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie jak i przez Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie podczas rozpatrywania skargi K. H. na uchwałę Rady Miasta Krakowa z dnia 12 maja 2010r. Nr C/1332/10 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Dolina Rudawy – Małe Błonia", który to plan obejmował identyczny obszar co aktualnie zaskarżony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego "Małe Błonia".

W wyroku z dnia 26 maja 2011r., sygn. akt II OSK/412/11, Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie stwierdził, że rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 11 grudnia 2001r. w sprawie utworzenia oddziałów Straży Granicznej (Dz. U. Nr 152, poz. 1733, ze. zm.), wydane na podstawie art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 12 października 1990r. o Straży Granicznej (Dz. U. z 2005 r. Nr 234, poz. 1997, ze zm.), nie uzasadnia poglądu o konieczności uzgodnienia projektu przedmiotowego m.p.z.p. z właściwym organem ochrony granic. Dalej wskazano, że jak stanowi art. 8 ustawy z dnia 12 października 1990r. o ochronie granicy państwowej (Dz. U. Nr 78, poz. 461, ze zm.) w celu ochrony granicy państwowej ustanawia się pas drogi granicznej i strefę nadgraniczną. Strefa nadgraniczna obejmuje cały obszar gmin przyległych do granicy państwowej, a na odcinku morskim - do brzegu morskiego. Jeżeli określona w ten sposób szerokość strefy nadgranicznej nie osiąga 15 km, włącza się do strefy nadgranicznej również obszar gmin bezpośrednio sąsiadujących z gminami przyległymi do granicy państwowej lub brzegu morskiego (art. 12 ust. 1 ). Wykaz gmin i innych jednostek zasadniczego podziału terytorialnego państwa położonych w strefie nadgranicznej (załącznik nr 1 do rozporządzenia) oraz wzór tablic określających zasięg strefy nadgranicznej (załącznik nr 2) określa rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 29 sierpnia 2005r. w sprawie wykazu gmin i innych jednostek zasadniczego podziału terytorialnego państwa położonych w strefie nadgranicznej oraz tablicy określającej zasięg tej strefy (Dz. U. Nr 188, poz.1580), wydane na podstawie art. 12 ust. 4 ustawy z dnia 12 października 1990r. o ochronie granicy państwowej (Dz. U. Nr 78, poz. 461, ze zm.). NSA podniósł, że wprawdzie w załączniku nr 1 do rozporządzenia w punkcie 2 wymieniono województwo małopolskie, to jednak wśród gmin położonych w strefie nadgranicznej nie wymieniono Miasta i Gminy Krakowa.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że w przedmiotowej sprawie brak było podstaw, aby obciążać Prezydenta Miasta Krakowa obowiązkiem uzgodnienia projektu planu terenu "Dolina Rudawy - Małe Błonia" z właściwym organem ochrony granic. Pogląd ten Sąd w składzie rozpoznającym niniejsza sprawę podziela w całości.

Odnosząc się do zarzutu braku zgodności zaskarżonej uchwały ze Studium, wskazać należy co następuje. Zgodnie z art. 20 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, plan miejscowy uchwala rada gminy, po stwierdzeniu, że nie narusza on ustaleń studium. Zmiana brzmienia tego przepisu, w stosunku do brzmienia poprzednio obowiązującego, która to zmiana weszła w życie w dniu 21 października 2010r., polega na tym, że nowa regulacja wymaga "nienaruszania" ustaleń Studium przez plan miejscowy, podczas gdy poprzednia wymagała "zgodności" planu miejscowego ze Studium.

W tym miejscu wskazać należy, że nowo ukształtowana zasada "nienaruszania" ustaleń studium przez plan miejscowy oznacza słabszy stopień związania uchwalonego planu ze studium w stosunku do poprzednio wymaganej zasady "zgodności" tym dwóch aktów planistycznych. W ocenie Sądu zapis ten również bardziej odpowiada ukształtowanemu ustawą o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym porządkowi prawnemu w zakresie planowania przestrzennego w gminie. Zgodnie z cytowaną wyżej ustawą, planowanie przestrzenne w gminie kształtują dwa akty planistyczne – studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, ustalane w celu określenia polityki przestrzennej gminy (art. 9) oraz miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego uchwalany w celu ustalenia przeznaczenia terenów, w tym dla inwestycji celu publicznego, oraz określenia sposobów ich zagospodarowania i zabudowy (art. 14). Studium nie jest aktem prawa miejscowego ale jego ustalenia są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych (art. 9 ust. 4 i 5).

Skoro ustawodawca przewidział w systemie planowania przestrzennego dwa odrębne dokumenty, to przyjmując jego racjonalność, muszą one zarówno służyć nieco innym celom planistycznym jak i różnić się między sobą. Zdaniem Sądu podstawowa różnica (poza oczywiście mocą prawną obu tych aktów, z których tylko jeden jest konstytucyjnym źródłem prawa) polega na stopniu ich szczegółowości.

Po pierwsze studium sporządzanie jest dla obszaru całej gminy (art. 9 ust. 3) niezależnie od tego jaki dana gmina zajmuje obszar, podczas gdy wobec miejscowego planu ustawa nie stawia takich wymagań. Co więcej sporządzenie jednego planu dla obszaru całej gminy w szczególności znacznej obszarowo byłoby praktycznie niemożliwe. Wskazuje na to nie tylko zakres obowiązkowych ustaleń Studium (art. 10 ustawy) w porównaniu do obowiązkowej zawartości miejscowego planu (art. 15 ustawy) ale również skala map na których oba te dokumenty w częściach graficznych są sporządzane, wymuszające stopień szczegółowości ustaleń obu tych dokumentów.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy plan miejscowy sporządza się co do zasady w skali 1:1000, na zasadzie wyjątku, w szczególnie uzasadnionych przypadkach dopuszcza się stosowanie map w skali 1:500 lub 1:2000, a w przypadkach planów miejscowych, które sporządza się wyłącznie w celu przeznaczenia gruntów do zalesienia lub wprowadzenia zakazu zabudowy, dopuszcza się stosowanie map w skali 1:5000. Zgodnie natomiast z § 5 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 28 kwietnia 2004 r. w sprawie zakresu projektu studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy (Dz.U. nr 118 poz.1233) projekt rysunku studium sporządza się na kopii mapy topograficznej, pochodzącej z państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, lub na kopii wojskowej mapy topograficznej w skali od 1:5.000 do 1:25.000. Wskazać też należy, że jak sama nazwa wskazuje, studium określa kierunki i uwarunkowania zagospodarowania przestrzennego gminy, czyli wytycza (określa) cele i tendencje które w planowaniu przestrzennym gmina chce osiągnąć, przy czym cele te musza uwzględniać okoliczności, które mogą mieć na nie wpływ (uwarunkowania). Tym samym nie jest możliwa taka ocena wzajemnych relacji obu tych aktów planistycznych, która polega na prostym porównywaniu mapy planu i mapy studium.

Badanie legalności planu miejscowego nie polega tylko ocenie zgodności z wybranymi częściami studium które odnoszą się do głównych funkcji danego terenu, ale powinno zostać dokonane także przez porównanie pozostałych zapisów studium. Dopiero łączne przeprowadzenie badania zgodności postanowień planu z ustaleniami studium w wyżej wskazanym zakresie decyduje o zachowaniu wymogu o którym mowa w art. 15 ust. 1 i art. 20 ust. 1 u.p.z.p.(tak NSA w wyroku z dnia 28 marca 2014 r. sygn. II OSK 518/13).

W kontekście powyższych rozważań, ocenić należy zarzut niezgodności zaskarżonego planu ze Studium, który określony został jako niezgodność rysunku planu z rysunkiem studium na planszach K3, K4 oraz K5. W tym miejscu wskazać należy, że rysunek Studium Miasta Krakowa składa się z 11 map: 6 map (U1 do U6) dotyczy uwarunkowań, zaś 5 map (K1 do K5) dotyczy kierunków rozwoju. Plansza K-1 zatytułowana jest " Struktura Przestrzenna - kierunki i zasady rozwoju", plansza K-2 to "Środowisko przyrodnicze i kulturowe - kierunki i zasady ochrony i rozwoju", plansza K-3 to "Systemy transportu - kierunki i zasady rozwoju". Plansza K-4 to "Infrastruktura techniczna - kierunki i zasady Rozwoju". Plansza K-5 to "Planowanie Miejscowe i programy operacyjne".

Na planszach K-1 i K-2 Studium ("Struktura Przestrzenna - kierunki i zasady rozwoju" oraz "Środowisko przyrodnicze i kulturowe - kierunki i zasady ochrony i rozwoju") tereny objęte miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego znajdują się w obszarach oznaczonych symbolem ZP- tereny zieleni publicznej, dla których główne funkcje zostały opisane jako:

-ogólnodostępne tereny otwarte w formie ogrodów i parków miejskich (w tym parki rzeczne, ogród botaniczny, park ekologiczny), ogrodów działkowych wyposażone w: ciągi spacerowe, place, aleje, bulwary, promenady, ścieżki rowerowe, terenowe urządzenia sportu i rekreacji (place zabaw, boiska itp.), cieki i zbiorniki wodne, a w obszarze "białych mórz" również parki związane z kultem religijnym wraz z obiektami i urządzeniami,

-cmentarze.

Główne kierunki zagospodarowania przestrzennego określono natomiast jako :

-ukształtowanie miejskiego systemu zieleni publicznej (w przeważającej części ogólnodostępnej) w oparciu o istniejące zasoby przyrodnicze, -urządzenie terenów zieleni jako przestrzeni publicznych o wysokich walorach estetycznych, przyrodniczych, funkcjonalnych i krajobrazowych,

-urządzenie ogrodu botanicznego,

-zagospodarowanie terenów objętych ochroną prawną zgodnie z ustalonymi dla nich

przepisami oraz planami ochrony,

-obejmowanie ochroną prawną terenów o najwyższych walorach przyrodniczych i krajobrazowych,

-urządzenie parku ekologicznego jako obiektu dydaktyczno-rekreacyjnego,

-rolnicze użytkowanie zespołów łąkowych i terenów rolnych pełniących jednocześnie

funkcje zieleni publicznej,

-kształtowanie łączności przestrzennej ciągów pieszych i rowerowych terenów ZP i ZO, ze szczególnym uwzględnieniem zieleni nadrzecznej w obrębie parków rzecznych (Park Wisły, Park Wilgi, Park Drwinki, Park Rudawy, Park Prądnika, Park Dłubni, Park Potoku Kościelnickiego),

-rekultywacja i uporządkowanie Parku Zdrojowego w Swoszowicach,

-kształtowanie zespołów rekreacji nadwodnej w oparciu o zbiorniki wodne w terenach poeksploatacyjnych,

-zalesienie terenów ze szczególnym uwzględnieniem wyznaczonej strefy zwiększania lesistości,

-zróżnicowanie wyposażenia terenu w urządzenia parkowe (ścieżki, place, obiekty rekreacyjne) w zależności od położenia w strefie wielkomiejskiej, miejskiej i przedmieść, odległości od zespołów zabudowy mieszkaniowej, ogólnomiejskiej, bądź lokalnej rangi parku a także walorów przyrodniczych danego terenu.

Warunki i standardy wykorzystania terenu:

-wykluczenie wszystkich form użytkowania obniżających wartość i wielkość zasobów przyrodniczych,

-kształtowanie zieleni izolacyjnej wzdłuż ciągów komunikacyjnych jako skwerów, szpalerów drzew oraz ekranów obniżających uciążliwość dróg,

-ukształtowanie w ciągu Kanału Krakowskiego zieleni niskiej,

-kształtowanie zieleni z uwzględnieniem warunków ustalonych dla wyodrębnionych kanałów przewietrzania miasta,

-ustalenie dostępności terenów dla rekreacji w parku ekologicznym z uwzględnieniem ochrony wartości przyrodniczych,

-zagospodarowanie terenów nadrzecznych z uwzględnieniem wymagań ochrony

przeciwpowodziowej oraz roli tych terenów jako ciągów ekologicznych

-budowa niezbędnych ciągów infrastruktury technicznej z zachowaniem zasad ochrony terenów zielonych.

Główne funkcje terenów oznaczonych symbolem ZF (tereny zieleni fortecznej) zostały natomiast opisane w tekście Studium jako zespoły zieleni związanej z istniejącymi obiektami dawnej Twierdzy Kraków wykorzystywanymi dla lokalizacji usług publicznych lub usług komercyjnych, w tym kultury, turystyki i rekreacji. Główne kierunki zagospodarowania przestrzennego to: ochrona i konserwacja zachowanych oraz rekonstrukcja brakujących elementów układu urbanistycznego a także substancji architektonicznej fortów i innych obiektów fortyfikacyjnych; ochrona, konserwacja i odtworzenie zieleni fortecznej oraz układu dróg rokadowych, a także form ziemnych fortyfikacji; wykorzystanie i adaptacja obiektów dla lokalizacji funkcji usługowych w celu racjonalnego zagospodarowania oraz rehabilitacji zespołów fortecznych i ich otoczenia.

Nadto cały teren objęty planem położony jest w obszarze "systemów zieleni i parków rzecznych"

Na planszy K2 natomiast tereny objęte planem oznaczone zostały jako "zieleń urządzona (parkowa, ogrodowa, forteczna, skwery, zieleńce)" oraz jako położone w obszarze "planowanych parków rzecznych".

Ustalenia te pozostają w zgodności z ustaleniami planu, który dla terenów w których położone są działki skarżącego tj. ZPg.1, ZPg.2 – ustala przeznaczenie jako "ogrody", natomiast dla terenu ZPo.1 – "zieleń towarzysząca obiektom budowlanym". W ternach tych co do zasady obowiązuje zakaz zabudowy.

Natomiast na planszach K3 do K5 (systemy transportu, infrastruktura techniczna, planowanie przestrzenne i programy operacyjne) niewielki fragment planu oznaczony jest jako "teren zainwestowany" i oznaczenie to pokrywa się z terenem oznaczonym w planie jako Zpf (zabytkowe fortyfikacje). Na tychże planszach również niewielki fragment planu (północno– wschodnia część) oznaczony został jako "teren przeznaczony do zainwestowania" i w tym skarżący upatruje niezgodności postanowień miejscowego planu ze studium. Poglądu tego Sąd jednak nie podziela.

Jak już wyżej wskazano, badanie legalności planu miejscowego nie polega tylko ocenie zgodności z wybranymi częściami studium, ale powinno zostać dokonane przez porównanie wszystkich zapisów studium. Takie kompleksowe badanie treści obu dokumentów, które ma pozwolić na udzielenie odpowiedzieć na pytanie: czy miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego nie narusza ustaleń studium, doprowadza do przekonanie, że choć rzeczywiście istnieje niespójność pomiędzy planszami K1 i K2 a K3-K5 studium, to jednak nie jest ona tego rodzaju, aby możliwe było stwierdzenie że naruszone zostały zasady sporządzania miejscowego planu. Wniosek ten zdaniem Sądu wypływa z tego, że dwie pierwsze plansze studium (K1 i K2) są tymi właśnie planszami, które określają kierunki zagospodarowania przestrzennego oraz kierunki i zasady rozwoju i ochrony środowiska przyrodniczego, a zatem (na etapie studialnym) przesądzają o przeznaczeniu terenów. Plansza ta ma zdaniem Sądu rozstrzygając znaczenie przy ustalaniu jaki jest kierunek zagospodarowania przestrzennego dla danego obszaru czy nieruchomości w zakresie przeznaczenia terenów na określone cele. Innymi słowy – ustalając w Studium Miasta Krakowa jakie przeznaczenie ma dany teren, informacji tej poszukuje się przede wszystkim w planszy K1 która obrazuje te właśnie kwestie, nie zaś w planszach dotyczących systemów transportu czy infrastruktury technicznej. Okoliczności te wskazują zdaniem Sądu nie tyle na to, że miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego narusza ustalenia studium, ale raczej na pewne niespójności w samym Studium a konkretnie w jego części graficznej. Niemniej ocena legalności czy prawidłowości zapisów Studium pozostaje poza zakresem niniejszej sprawy

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 28 ust. 1 w związku art. 17 pkt 11, z art. 15 ust. 2 pkt 9 oraz art. 15 ust. 2 pkt 10 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez brak ustanowienia jednoznacznego przebiegu infrastruktury technicznej, wskazać należy co następuje.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 pkt. 10 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, w planie miejscowym określa się obowiązkowo zasady modernizacji, rozbudowy i budowy systemów komunikacji i infrastruktury technicznej. Zgodnie natomiast z § 4 pkt. 9 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. Nr 164, poz. 1587) ustalenia dotyczące zasad modernizacji, rozbudowy i budowy systemów komunikacji i infrastruktury technicznej powinny zawierać określenie układu komunikacyjnego i sieci infrastruktury technicznej wraz z ich parametrami oraz klasyfikacją ulic i innych szlaków komunikacyjnych oraz określenie warunków powiązań układu komunikacyjnego i sieci infrastruktury technicznej z układem zewnętrznym.

Zakwestionowane w skardze zapisy uchwały dotyczą postanowień związanych z modernizacją, rozbudową i budową infrastruktury technicznej. Jako ogólne zasady dla całego obszaru planu przyjęto, że dopuszcza się rozbudowę, przebudowę i remont istniejących sieci i urządzeń infrastruktury technicznej; możliwość lokalizacji nowych sieci i urządzeń infrastruktury technicznej (§14 ust.1). Postanowienia te uściślono np. w zakresie zaopatrzenia w wodę w ten sposób, że ustalono rozbudowę i przebudowę funkcjonującego systemu zaopatrzenia w wodę dla pokrycia potrzeb bytowych użytkowych i przeciwpożarowych w powiązaniu z miejską siecią wodociągową (§ 14 ust. 2). Podobnie w zakresie telekomunikacji ustalono zaspakajanie potrzeb odbiorców w oparciu o istniejącą infrastrukturę telekomunikacyjną oraz poprzez rozbudowę lub budowę nowych sieci i urządzeń telekomunikacyjnych. (§ 14 ust.7). W poszczególnych terenach ogólnie dopuszczono budowę i przebudowę urządzeń i sieci infrastruktury technicznej (§ 16, § 17, § 18, § 19). Zdaniem Sądu nie są to postanowienia którym można zarzucić niezgodność z prawem. Po pierwsze wskazać należy, że zasadnicza część obszaru objętego zaskarżonym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego jest praktycznie wyłączona od zabudowy, stąd nie było konieczne ani celowe wprowadzanie do uchwały ustaleń dotyczących sposobu uzbrojenia poszczególnych terenów w szeroko rozumiane "media", w takim stopniu szczegółowości jak czyni się to zwykle dla terenów które przewidują zabudowę (czy to mieszkaniowa czy usługową). W tej sytuacji ogólne zapisy planu wskazujące, iż istnieje generalna możliwość modernizacji, rozbudowy i budowy sieci infrastruktury technicznej na ternach objętych planem jest wystarczająca. Rację ma Gmina Kraków wskazując, że konkretny przebieg ewentualnych nowobudowanych sieci uszczegółowiony będzie każdocześnie w decyzji o pozwoleniu na budowę. Nie jest bowiem rolą planu miejscowego zastępowanie projektu budowlanego, ale jedynie ustalenie zasad modernizacji, rozbudowy i budowy infrastruktury technicznej. Jak już wyżej wskazano, w kwestionowanym planie jako zasadę przyjęto dopuszczenie rozbudowy, przebudowy i remontu istniejących sieci i urządzeń infrastruktury technicznej oraz możliwość lokalizacji nowych sieci i urządzeń.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 28 ust. 1 w związku art. 15 ust. 2 i 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz par. 4 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 roku w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego poprzez wprowadzenie do planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Małe Błonia" elementów informacyjnych które nie są ustaleniami planu, wskazać należy, że zarzut ten nie jest uzasadniony. W tym zakresie w całości podzielić należy argumentację organu zawartą w odpowiedzi na skargę. Wyznaczone w § 5 ust. 6 "elementy informacyjne nie będące ustaleniami planu" (orientacyjny zasięg nieudokumentowanego zbiornika GZWO 450, orientacyjny przebieg proponowanych tras rowerowych, orientacyjny zasięg terenów WS, sieć elektroenergetyczna wysokiego napięcia, kanalizacja deszczowa, gazociąg średniego ciśnienia czy stacja redukcyjna gazu) nie są ustaleniami planu w tym znaczeniu, że nie wprowadzają za pośrednictwem władztwa planistycznego np. nowego przeznaczenia terenu, wymienienie tych elementów w tekście planu i naniesienie ich na rysunek samo w sobie nie wprowadza ograniczeń w korzystaniu z nieruchomości. Elementy te, jak zasadnie wskazuje organ, niewątpliwie, kształtują prawa i obowiązki właścicieli poszczególnych nieruchomości, a niejednokrotnie mogą posiadać także wpływ na sposób zagospodarowania poszczególnych działek. Niemniej wynikające z istnienia tych elementów ograniczenia, nie powstały na skutek przyjęcia określonych ustaleń planistycznych, lecz są niezależne od ustaleń planu. Elementy te jedynie informują, że określone rodzaje np. sieci infrastruktury w danym terenie występują. Innymi słowy elementy te informują o istniejącym w terenie stanie faktycznym, jednak same w sobie nie są nowymi ustaleniami planistycznymi kształtującymi sposób wykonywania prawa własności.

Odnosząc się do zarzutu wprowadzenia do uchwały (w § 4 pkt.17) definicji pojęcia odmiennego niż definicja zawarta w ustawach poprzez zdefiniowanie "wysokości zabudowy", wskazać należy, że zarzut ten nie jest uzasadniony.

W § 6 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, w następujący sposób został określony sposób ustalania wysokości budynku, służącej do przyporządkowania temu budynkowi odpowiednich wymagań rozporządzenia: wysokość budynku mierzy się od poziomu terenu przy najniżej położonym wejściu do budynku lub jego części, znajdującym się na pierwszej kondygnacji nadziemnej budynku, do górnej powierzchni najwyżej położonego stropu, łącznie z grubością izolacji cieplnej i warstwy ją osłaniającej, bez uwzględniania wyniesionych ponad tę płaszczyznę maszynowni dźwigów i innych pomieszczeń technicznych, bądź do najwyżej położonego punktu stropodachu lub konstrukcji przekrycia budynku znajdującego się bezpośrednio nad pomieszczeniami przeznaczonymi na pobyt ludzi.

Zgodnie natomiast z zakwestionowanym § 4 pkt 17 zaskarżonej uchwały, przez wysokość zabudowy należy rozumieć całkowitą wysokość obiektów budowlanych , o których mowa w przepisach ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r. nr 243 poz. 163 z póź. Z,m.) mierzona od poziomu terenu istniejącego a dla budynku : od poziomu terenu istniejącego w miejscu najniżej położonego wejścia, usytuowanego ponad poziomem terenu istniejącego, do najwyżej położonego punktu budynku: przekrycia, attyki, nadbudówek ponad dachem takich jak maszynownia dźwigu, centrala wentylacyjna, klimatyzacyjna, kotłowania, elementy klatek schodowych.

Tym samym wskazać należy, że "wysokość zabudowy" i "wysokość budynku" to dwa różne pojęcia, przy czym "wysokość zabudowy" nie posiada definicji legalnej.

Definicja zawarta w zaskarżonej uchwale nie zmienia definicji wysokości budynku zawartej w § 6 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych, gdyż sposób ustalania wysokości zabudowy dla budynków jest tylko jednym, choć nie jedynym, elementem dla ustalenia wysokości projektowanej zabudowy w obszarze planu.

Zgodnie natomiast z § 4 pkt 6 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. Nr 164, poz. 1587) ustalenia dotyczące parametrów i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu powinny zawierać w szczególności określenie linii zabudowy, wielkości powierzchni zabudowy w stosunku do powierzchni działki lub terenu, w tym udziału powierzchni biologicznie czynnej, a także gabarytów i wysokości projektowanej zabudowy oraz geometrii dachu.

Gdyby wymagany ww. rozporządzeniem parametr "wysokości zabudowy" został opisany wyłącznie poprzez wykorzystanie do tego celu definicji "wysokości budynku" zawartej w ww. § 6 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych, to wówczas sposób pomiaru dotyczyłby wyłącznie budynków, podczas gdy w skład zabudowy mogą wchodzić także inne obiekty budowlane, co przy zastosowaniu takiej definicji, nie pozwalałoby ustalić na użytek tego planu wysokości innego obiektu niż budynek (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 kwietnia 2009 r., sygn. akt II OSK 1549/08). Nadto, jak słusznie zauważył Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w wyroku z dnia 8 grudnia 2011 r. sygn. II SA/Gl 596/11, zamieszczona w § 6 cyt. wyżej rozporządzenia definicja służy do przyporządkowania budynkowi odpowiednich wymagań tego rozporządzenia. Nie została bowiem sformułowana na użytek jakichkolwiek innych przepisów całego systemu prawnego.

Przywołana wyżej, zawarta w planie, kwestionowana definicja sformułowana została w celu umożliwienia ustalenia w obszarze planu - wymaganego przywołanym wyżej rozporządzeniem - parametru "wysokości projektowanej zabudowy". Obowiązek ustalenia tego parametru wynika wprost z przepisów prawa tj. rozporządzenia w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Wbrew twierdzeniom skarżącego, właśnie brak takiej definicji wprowadzałby niepewność co do znaczenia tego sformułowania, a przede wszystkim niepewność co do sposobu obliczania tego parametru.

Odnosząc się do zarzutu niekonsekwencji w definiowaniu pojęcia "przestrzeni publicznej" w § 7 ust. 1 oraz w § 4 pkt 16 mpzp poprzez użycie zwrotu "w szczególności" wprowadzającego niepewność co do tego, jaki teren zostanie zakwalifikowany jako przestrzeń publiczna, wskazać należy, co następuje.

Zgodnie z art. 2 pkt. 6 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, przez "obszar przestrzeni publicznej" należy rozumieć obszar o szczególnym znaczeniu dla zaspokojenia potrzeb mieszkańców, poprawy jakości ich życia i sprzyjający nawiązywaniu kontaktów społecznych ze względu na jego położenie oraz cechy funkcjonalno-przestrzenne, określony w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Zgodnie z art. 15 ust. 2 pkt. 5 cytowanej ustawy, w planie miejscowym określa się obowiązkowo wymagania wynikające z potrzeb kształtowania przestrzeni publicznych. W zaskarżonym planie miejscowym "przestrzeń publiczna" zdefiniowana została jako powszechnie dostępne miejsca w strukturze funkcjonalno – przestrzennej miasta, służące zaspakajaniu potrzeb ogółu użytkowników tj.: ulice, place, otoczenie przystanków komunikacji zbiorowej, parki i skwery. W § 7 natomiast określono, że przestrzeniami publicznymi w obszarze planu są, w szczególności tereny komunikacji, w tym ul. Mydlnicka oraz tereny zieleni urządzonej parku rzecznego oraz tereny zieleni urządzonej – zbytkowe fortyfikacje.

Sąd rozpoznając niniejsza sprawę nie dopatruje się w tych definicjach (zarówno ustawowych jak i stworzonych na potrzeby planu) żadnych sprzeczności czy niejasności. Użycie słowa "w szczególności", które oznacza wyliczenie niewyczerpujące, wbrew twierdzeniom Skarżącego nie stwarza zagrożenia dowolną interpretacją pojęcia "przestrzeń publiczna". Ograniczeniem zawsze bowiem będą przepisy ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym jak i definicja wprowadzona na potrzeby miejscowego planu, która nie pozostawia wątpliwości co do charakteru czy cech takich miejsc. Ze względu na fakt, iż przepisy ustawy nakazują obowiązkowo określić wymagania wynikające z potrzeb kształtowania przestrzeni publicznych, to wskazano wyraźnie dwie najważniejsze "przestrzenie publiczne" w postaci ul. Mydlnickiej oraz terenów zieleni urządzonej: parku rzecznego oraz zabytkowych fortyfikacji, w celu określenia dla tych terenów określonych zakazów i nakazów. Kwestionowane, zawarte w zaskarżonej uchwale sformułowanie "w szczególności" nie narusza zasad sporządzania planu, w sposób prowadzący do stwierdzenia nieważności tej jego części.

Odnosząc się do zarzutu wprowadzenia ograniczeń w zagospodarowaniu nieruchomości (w tym ograniczenia polegającego na kształtowaniu zieleni), w § 7 ust. 6 zaskarżonej uchwały, poprzez nakazanie uwzględniania percepcji widoków, wskazać należy, co następuje.

Dokument Studium dla Gminy Miasta Krakowa w pkt. 2 (str. 9-10) zawiera rozdział pt." Cele i wizja rozwoju przestrzennego Krakowa". W rozdziale tym, jako pierwszy i podstawowy efekt zamierzony do osiągnięcia poprzez zakładane przekształcenia struktury przestrzennej, określono: "1.Dziedzictwo kulturowe, krajobraz Miasta, jego historyczna sylweta będą skutecznie chronione i stanowić będą główny element kształtowania jego przestrzeni i tożsamości." Natomiast w zakresie tworzenia polityki trwałego i zrównoważonego rozwoju Miasta wskazano na podstawowe wytyczne oraz kategorie działań zapewniających zrównoważony rozwój Miasta, którymi są miedzy innymi (pkt. 2) "aktywne kształtowanie i wzbogacanie wartości środowiska i ładu przestrzennego Miasta, krajobrazu i sylwety"

Dalej, na stronie 120 studium w rozdziale pt.: "Uwarunkowania wynikające z zatwierdzonego Planu Ochrony Zespołu Jurajskich Parków Krajobrazowych, dotyczące ochrony wartości kulturowych" wskazano ochronę punktów i ciągów widokowych ekspozycji biernej i czynnej, przedpola widokowego wszystkich dominant oraz powiązań widokowych dominant, subdominant poprzez: nie wprowadzanie zabudowy i innych barier widokowych, uporządkowanie zagospodarowania punktów i ciągów widokowych przez usunięcie elementów dysharmonijnych.

Na stronie 122 studium, w rozdziale pt. "Krajobraz miasta i jego percepcja", stwierdza się, że: "Swoistym fenomenem krajobrazu Krakowa jest fakt, iż mimo znacznego rozwoju terytorialnego struktury urbanistycznej, o tożsamości Miasta stanowią unikatowe formy przyrodnicze i wartościowa zabudowa historyczna, zajmujące tylko około 15 % jego terytorium. Wartość tę należy konsekwentnie chronić, istnieją bowiem granice "wytrzymałości" krajobrazowej Krakowa, po przekroczeniu których miasto straci swoją atrakcyjność. Percepcja wartości krajobrazowych ma miejsce w skali ogólnej, z dużego dystansu (od kilkuset metrów do kilkunastu kilometrów) i pozycji najczęściej wyższej od otoczenia, pozwalającej oglądać panoramę niemal całego Krakowa lub najważniejszych jego fragmentów. Służą temu punkty widokowe na obrzeżach, jak np. kopiec Kościuszki, a we wnętrzu miasta takie jak Wawel lub wieże niektórych kościołów. Istnieją także miejsca nieurządzone, ale z racji swego położenia szczególnie do tego się nadające jak na przykład Błonia, kulminacje tras wjazdowych (np. Góra Borkowska) czy mosty przez Wisłę. (...) W oczywisty sposób percepcja krajobrazu miast nie jest ograniczona jedynie do jego najbardziej wartościowej sylwety. Poza nią istnieje wiele cennych widoków na inne fragmenty miasta lub jego okolice położone na zewnątrz, najczęściej oglądane ze średniego dystansu około kilkuset metrów do kilku kilometrów, zarówno z miejsc położonych wyżej jak i z wysokości zbliżonej do poziomu przedmiotu obserwacji. Takim miejscami są na przykład fragmenty bulwarów wiślanych, wały Rudawy (...)

Tym samym już dokument Studium wielokrotnie podkreśla i akcentuje wagę i konieczność ochrony historycznej sylwety miasta. W pojęciu tym zdaniem Sądu mieści się nie tylko zachowanie, kształtowanie i doskonalenie określonego ładu urbanistycznego, ale również podejmowanie takich działań, które tę "historyczną sylwetę miasta" pozwolą nie tylko zachować, ale i zobaczyć - z różnych miejsc i perspektyw widokowych. Ta właśnie możliwość "percepcji widokowej" chroniona jest zapisami zaskarżonego planu, realizując zapisy studium dotyczące "nie wprowadzania zabudowy i innych barier widokowych". Otóż zdaniem Sądu lektura § 7 ust. 6 (odwołującego się do §7 ust. 4 i 5) mpzp jasno pozwala wskazać miejsce oraz rodzaj elementów zagospodarowania, które naruszą percepcję widokową. Jest to zbyt wysoka zieleń.

Odnosząc się do zarzutu braku zapewnienia dostępu do drogi publicznej dla terenu infrastruktury technicznej oznaczonego symbolem G1, wskazać należy, co następuje. Po pierwsze, jest to zarzut który pojawił się w skardze po raz pierwszy, natomiast nie został zawarty w wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa. Po wtóre skarżący nawet nie twierdzi, że posiada jakiekolwiek prawo rzeczowe do jakiejkolwiek nieruchomości znajdującej się w terenie oznaczonym symbolem G1 lub nieruchomości bezpośrednio do terenu tego przyległej. Nie uzasadnia też istnienia swojego interesu prawnego w zakresie tego zarzutu w jakikolwiek inny sposób.

Zgodnie z art. 134 § 1 p.p.s.a. sąd rozstrzygając w granicach danej sprawy, nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną w skardze podstawą prawną. Rozstrzygnięcie: "w granicach danej sprawy" oznacza, że sąd nie może uczynić przedmiotem rozpoznania legalności innej sprawy administracyjnej niż ta, w której wniesiono skargę. Granice zaskarżenia aktu prawa miejscowego nie zawsze jednak pokrywają się z granicami rozpoznania sprawy przez sąd. Poza kwestiami związanymi z naruszeniem procedury planistycznej, które to naruszenia mają (lub mogą mieć) wpływ na ważność całego aktu prawa miejscowego, przedmiotem zaskarżenia w trybie art. 101 ustawy o samorządzie gminy, mogą być tylko te postanowienia (części) uchwały, które dotyczą nieruchomości wobec których skarżący ma możliwość wykazania interesu prawnego w zaskarżeniu uchwały. Prawo do wniesienia skargi w trybie art. 101 ustawy o samorządzie gminy musi się wiązać z ustaleniem, że istnieje realny związek między zaskarżoną uchwałą a indywidualną sytuacją prawną skarżącego, innymi słowy tylko wówczas i tylko w takim zakresie w jakim zaskarżona uchwała wpływa na sferę prawnomaterialną Skarżącego, można uznać, że jest legitymowany do jej "zaczepienia" skargą skierowaną do Sądu Administracyjnego. Skarga taka nie ma bowiem charakteru actio popularis, zaś sąd zobowiązany jest do zbadania legitymacji procesowej skarżącego poprzez ustalenie, czy będąca przedmiotem skargi uchwała narusza jego prawem chroniony interes lub uprawnienie (por. wyrok NSA z dnia 14 września 2012 r., sygn. II OSK 1541/12, LEX nr 1379547; wyrok TK z dnia 4 listopada 2003 r., sygn. SK 30/02, OTK-A 2003, nr 8, poz. 84, wyrok NSA z dnia 5 czerwca 2014r., sygn. II OSK 117/13). Przyjęcie poglądu, że w sytuacji zaskarżenia uchwały w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w trybie art. 101 ust. 1 u.s.g., sąd może badać i stwierdzić nieważność całej uchwały, niezależnie od tego, czy zarzucane i stwierdzone naruszenia odnoszą się do całości planu, czy tylko części, która odnosi się do nieruchomości skarżącego, prowadzi w efekcie do wypaczenia istoty skargi z art. 101 ust. 1 u.s.g., gdyż skarga taka przestaje różnić się od skargi organu nadzoru składanej w trybie art. 93 ust. 1 u.s.g., której celem jest wyeliminowanie z obrotu prawnego sprzecznej z prawem uchwały organu samorządu.

W wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa skarżący wskazał, że uchwała ta ustala przeznaczenie nieruchomości, stanowiących jego własność i współwłasność w sposób ograniczający prawo własności, niezgodnie ze studium a nadto że postanowienia planu zawierają zapisy uniemożliwiające efektywne wykonywanie prawa własności. W wyroku z dnia 11 sierpnia 2011 r., sygn. II OSK 1082/11 (LEX nr 1068950) NSA sformułował tezę, którą Sąd w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę podziela w całości, że wnoszący skargę do sądu administracyjnego na podstawie art. 101 ust. 1 u.s.g. jest związany zakresem wezwania do usunięcia naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia, jakie wcześniej skierował do organu, który wydał kwestionowaną uchwałę lub zarządzenie.

Podsumowując oznacza to, że w niniejszej sprawie przedmiotem zaskarżenia i oceny Sądu może być tylko ta część uchwały, która ustala przeznaczenie działek skarżącego, nie zaś dowolny jej fragment nie mający wpływu na interesy prawne i uprawnienia skarżącego. Tym samym zarzut, dotyczący braku zapewnienia dostępu do drogi publicznej dla terenu infrastruktury technicznej oznaczonego symbolem G1 jako nie dotyczący sytuacji prawnej skarżącego oraz wykraczający poza treść wezwania do naruszenia prawa, nie może być uwzględniony jako że brak po stronie skarżącego legitymacji do kwestionowania tej części uchwały.

Wobec powyższego na zasadzie art. 151 p.p.s.a. skarga jako bezzasadna została oddalona.