Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Irena Kamińska (spr.) Sędziowie: sędzia NSA Andrzej Jurkiewicz sędzia del. WSA Jolanta Rudnicka Protokolant Krzysztof Tomaszewski po rozpoznaniu w dniu 1 października 2010 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Ł. H. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 7 kwietnia 2010 r. sygn. akt II SAB/Wa 201/09 w sprawie ze skargi Ł. H. na bezczynność Prezesa Agencji Oceny Technologii Medycznych w przedmiocie wniosku o udostępnienie informacji publicznej oddala skargę kasacyjną

Wyrokiem z dnia 7 kwietnia 2010 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę Ł. H. na bezczynność Prezesa Agencji Oceny Technologii Medycznej w przedmiocie wniosku o udostępnienie informacji publicznej.

W uzasadnieniu wyroku Sąd pierwszej instancji wskazał, iż Ł. H. wniósł w dniu 30 października 2009 r. skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na bezczynność Prezesa Agencji Oceny Technologii Medycznych w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej. W uzasadnieniu skarżący wskazał, iż wnioskiem z dnia 17 maja 2009 r. zwrócił się do ww. organu o udostępnienie informacji publicznej w zakresie:

1. wniosku o opracowanie przez Radę Konsultacyjną AOTM rekomendacji dotyczących finansowania produktu leczniczego H. – por. § 5 ust. 2 oraz § 6 ust. 1 Statutu Agencji Oceny Technologii Medycznych stanowiącego Załącznik nr 1 do zarządzenia Ministra Zdrowia z dnia 30 czerwca 2006 r. w sprawie Agencji Oceny Technologii Medycznych (Dz. Urz. MZ Nr 10, poz. 53 ze zm.);

2. wniosku o opracowanie przez Radę Konsultacyjną AOTM dotyczących finansowania produktu leczniczego E.

3. wniosku o opracowanie przez Radę Konsultacyjną AOTM dotyczących finansowania produktu leczniczego R.

4. rekomendacji wydanych przez Radę Konsultacyjną AOTM dotyczących finansowania produktów leczniczych, o których mowa w pkt 1-3 (por. § 6 ust. 4 oraz ust. 5 Statutu AOTM);

5. wszystkich ocen i analiz (w tym analiz weryfikujących analizy dołączone do wniosków o przygotowanie rekomendacji o których mowa w pkt 1-3) przygotowanych przez Wydział Oceny Technologii Medycznych AOTM dla przygotowania rekomendacji dotyczących finansowania produktów leczniczych, o których mowa w pkt 1-3 (por. § 9 Regulaminu Organizacyjnego Agencji Oceny Technologii Medycznych stanowiącego Załącznik nr 2 do zarządzenia Ministra Zdrowia z dnia 30 czerwca 2006 r. w sprawie Agencji Oceny Technologii Medycznych);

6. wszystkich ocen i analiz wykonanych na zlecenie AOTM dla przygotowania rekomendacji dotyczących finansowania produktów leczniczych, o których mowa w pkt 1-3, a także wszystkich dokumentów wytworzonych w ramach nadzoru Wydziału Oceny Technologii Medycznych AOTM nad opracowaniem takich ocen i analiz (por. § 9 Regulaminu Organizacyjnego AOTM);

7. wszelkich innych dokumentów (pisma, stanowiska, ekspertyzy, opinie, opracowania, itp.) tak sporządzonych przez AOTM (w tym Radę Konsultacyjną oraz Wydziału Oceny Technologii Medycznych) lub na jej zlecenie, jak i sporządzonych przez władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne lub na ich zlecenie, a przekazanych AOTM, pozostających w związku z opracowywaniem przez Radę Konsultacyjną AOTM rekomendacji dotyczących finansowania produktów leczniczych, o których mowa w pkt 1- 3;

8. protokołów z posiedzeń Rady Konsultacyjnej AOTM, na których omawiano kwestię rekomendacji dotyczących finansowania produktów leczniczych, o których mowa w pkt 1-3 (por. § 13 pkt 2 Regulaminu Organizacyjnego AOTM);

9. stenogramów oraz nagrań z posiedzeń Rady Konsultacyjnej AOTM, na których omawiano kwestię rekomendacji dotyczących finansowania produktów leczniczych, o których mowa w pkt 1- 3.

Wskazał, iż żądaną informację należy udostępnić w postaci plików o powszechnie stosowanym formacie, poprzez przesłanie pocztą elektroniczną na wskazany adres mailowy, ewentualnie w postaci nagrań na płytach CD lub DVD przesłanych pocztą na wskazany adres.

Skarżący wyjaśnił, iż do dnia wniesienia skargi powyższe informacje nie zostały mu udzielone. Nie został też wskazany powód opóźnienia organu w wykonaniu obowiązku, ani też nie został wskazany termin udostępnienia żądanych informacji.

W odpowiedzi na skargę Prezes Agencji Oceny Technologii Medycznych wniósł o umorzenie postępowania, z uwagi na bezprzedmiotowość postępowania w niniejszej sprawie. Organ wskazał, iż w dniu 8 grudnia 2009 r. udzielono wnioskodawcy żądanych informacji.

Wydając zaskarżony wyrok Sąd pierwszej instancji podniósł, iż w niniejszej sprawie, Prezes Agencji Oceny Technologii Medycznych był zobowiązany do udostępnienia żądanych informacji publicznych. Bezsprzecznym jest fakt, iż w dniu wniesienia skargi przez Ł. H. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie organ pozostawał w bezczynności. Należy jednak podkreślić, iż organ udostępnił żądane informacje Ł. H. w dniu 8 grudnia 2009 r. w formie określonej przez wnioskodawcę. Oznacza to, iż organ nie pozostaje już w bezczynności.

W ocenie Sądu pierwszej instancji nie zasługuje na uwzględnienie zarzut skarżącego, iż nie udzielono mu całości żądanych informacji, ponieważ odmówiono mu udostępnienia nagrań z posiedzeń Rady Konsultacyjnej Agencji Oceny Technologii Medycznych. Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 3 ustawy, udostępnianie informacji publicznych następuje w drodze wstępu na posiedzenia organów, o których mowa w art. 3 ust. 1 pkt 3, i udostępniania materiałów, w tym audiowizualnych i teleinformatycznych, dokumentujących te posiedzenia. Wskazany zaś art. 3 ust. 1 pkt 3 ustawy stanowi, iż prawo do informacji publicznej obejmuje uprawnienia do dostępu do posiedzeń kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów. Oznacza to, iż informacji publicznych w postaci audiowizualnych i teleinformatycznych materiałów dokumentujących posiedzenia, można żądać od organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów. Niewątpliwie Agencja Oceny Technologii Medycznych takim organem nie jest. Stąd zdaniem Sądu pierwszej instancji też brak jest możliwości żądania udostępnienia nagrań z posiedzeń Rady Konsultacyjnej Agencji. Organ poinformował o tym fakcie skarżącego przy piśmie z dnia 8 grudnia 2009 r. wypełniając w ten sposób obowiązek wynikający z art. 14 ust. 2 ustawy, poinformowania wnioskodawcy o niemożności załatwienia wniosku w formie przez niego wskazanej. Niezależnie jednak należy wskazać, iż organ udostępnił skarżącemu kserokopie protokołów z posiedzeń Rady wraz z informacją, iż są one dostępne na ogólnodostępnej stronie internetowej organu.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł Ł. H. zarzucając mu:

1. naruszenie prawa materialnego przez niewłaściwe zastosowanie art. 61 ust. 2 Konstytucji RP oraz art. 1 ust. 1, art. 3 ust. 1 pkt 1 oraz pkt 2, art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. a/, b/, c/ oraz ust. 2, art. 7 ust. 1 pkt 2 oraz art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.) wobec uznania, że brak jest możliwości żądania udostępnienia nagrań z posiedzeń Rady Konsultacyjnej Agencji Oceny Technologii Medycznych – choć nagrania te stanowią dokumenty obejmujące informacje publiczną, czego konsekwencją było stwierdzenie, że organ nie pozostaje w bezczynności,

2. naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię art. 7 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 3 ust. 1 pkt 3 ustawy o dostępie do informacji publicznej wobec uznania w drodze wnioskowania a contrario, że brak jest możliwości żądania udostępnienia nagrań z posiedzeń Rady Konsultacyjnej Agencji Oceny Technologii Medycznych – choć nagrania te jako dokumenty obejmujące informacje publiczną podlegają udostępnieniu na podstawie art. 61 ust. 2 Konstytucji RP oraz art. 1 ust. 1, art. 3 ust. 1 pkt 1 oraz pkt 2, art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. a/, b/, c/ oraz ust. 2, art. 7 ust. 1 pkt 2 oraz art. 10 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, czego konsekwencją było stwierdzenie, że organ nie pozostaje w bezczynności,

3. naruszenie przepisów postępowania, a to art. 134 § 1 P.p.s.a. w zw. z art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych – dalej: P.u.s.a.) wobec ograniczenia rozpoznania sprawy do zbadania, czy nagrania z posiedzeń Rady Konsultacyjnej Agencji Oceny Technologii Medycznych mogą być udostępnione na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 3 ust. 1 pkt 3 ustawy o dostępie do informacji bez jednoczesnego rozważania czy przedmiotowe nagrania nie powinny zostać uznane za dokumenty i tym samym nie powinny zostać udostępnione na podstawie innych przepisów prawa – a to art. 61 ust. 2 Konstytucji RP oraz innych przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej, a które to uchybienie miało oczywisty istotny wpływ na wynik spraw, gdyż prowadziło do oddalenia skargi,

4. naruszenie przepisów postępowania, a to art. 206 P.p.s.a. oraz art. 200 P.p.s.a. i art. 201 § 1 P.p.s.a. w zw. z art. 54 § 3 P.p.s.a. wobec odstąpienia od zasądzenia na rzecz skarżącego od organu co najmniej zasadniczej części kosztów postępowania, a które to uchybienie miało oczywisty istotny wpływ na wynik sprawy w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach postępowania.

Powołując się na powyższe skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości, ewentualnie w razie uznania, że trzy pierwsze podstawy niniejszej skargi są nieusprawiedliwione, uchylenie zaskarżonego wyroku w części, która nie zasądza od organu na moją rzecz kosztów postępowania oraz zasądzenie od organu zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

W motywach skargi kasacyjnej podniesiono, iż błędem jest utożsamianie terminu "dokument" jako odnoszącego się do "dokumentu pisanego (drukowanego)". Już na gruncie języka polskiego należy dostrzec, że "dokument" to nie tylko "pismo urzędowe", lecz także "materiał w postaci tekstu, fotografii lub jakikolwiek przedmiot mający wartość dowodowa lub informacyjną. Także na gruncie języka prawnego termin "dokument" jest rozumiany szeroko i nie ogranicza się do "dokumentu pisanego (drukowanego)", w szczególności stosownie do art. 115 § 14 Kodeksu karnego "Dokumentem jest każdy przedmiot lub nośnik informacji z którym jest związane określone prawo, albo który ze względu na zawartą w nim treść stanowi dowód prawa, stosunku prawnego lub okoliczności mającej znaczenie prawne". W konsekwencji tak na gruncie art. 61 ust. 2 Konstytucji RP, jak i przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej, brak podstaw do zawężającego rozumienia terminu "dokument" jako zapisanej (zadrukowanej) karty papieru. Potwierdza to treść art. 6 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, zgodnie z którym "dokumentem urzędowym" w rozumieniu tej ustawy, jest treść oświadczenia woli lub wiedzy utrwalona i podpisana w dowolnej formie przez funkcjonariusza publicznego w ramach jego kompetencji, skierowana do innego podmiotu lub złożona do akt sprawy. Trudno przyjąć, że "utrwalenie w dowolnej formie" odnosi się do "formy czynności prawnych" o jakich mowa w przepisach kodeksu cywilnego – skoro "utrwalić" znaczy tyle co "zarejestrować dźwięki, obrazy na taśmach, płytach, w pamięci komputera itp. w celu ich późniejszego odtworzenia; też: "zapisać tekst" i na gruncie przywołanego przepisu to utrwalenie może być dokonane w dowolnej postaci. Dla takiego szerokiego rozumienia terminu "dokument" na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej oparcie można znaleźć także w orzecznictwie sądów administracyjnych – np. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 15 grudnia 2009 r. sygn. akt II SA/Rz 877/09, LEX nr 550296, mówi o dokumencie jako utrwalonym opisie rzeczywistości.

Na bazie powyższego nagrania z posiedzeń organu władzy publicznej (przy czym przez nagrania rozumienia płyty, taśmy lub inne przedmioty zawierające zapis dźwiękowy z posiedzenia organu władzy publicznej) stanowią dokumenty tak w potocznym tego słowa znaczeniu (a ściśle znaczeniu, jakie terminowi dokument nadaje słownik języka polskiego) – gdyż są przedmiotem mającym wartość co najmniej informacyjną, jak i w znaczeniu jakim posługują się tym terminem akty prawne, a w szczególności art. 61 ust. 2 Konstytucji RP oraz ustawa o dostępie do informacji publicznej (a w szczególności art. 3 ust. 1 pkt 2, art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. a/ ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej) – gdyż stanowią utrwalenie oświadczeń składanych w toku posiedzenia organu władzy publicznej i niewątpliwie dotyczą spraw publicznych (por. art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej), a to finansowania leków ze środków publicznych (por. przepisy ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, a w szczególności art. 31s ust. 2 oraz ust. 6 w zw. z art. 31c ust. 6, art. 31h ust. 2 oraz 31i ust. 4 przywołanej ustawy). W konsekwencji odmowa udostępnienia tych nagrań traktowanych jako dokumenty obejmujące informacje publiczną stanowiła naruszenie art. 61 ust. 2 Konstytucji RP oraz art. 1 ust. 1, art. 3 ust. 1 pkt 1 oraz pkt 2, art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. a/, b/, c/ oraz ust. 2, art. 7 ust. 1 pkt 2 oraz art. 10 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Autor skargi kasacyjnej podniósł również, iż oddalając skargę Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oparł się na wnioskowaniu a contrario w stosunku do art. 7 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 3 ust. 1 pkt 3 ustawy o dostępie do informacji publicznej, Ustaliwszy prawidłowo, że "informacji publicznych w postaci audiowizualnych i teleinformatycznych materiałów dokumentujących posiedzenia, można żądać od organów władzy publicznej organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów", Sąd ten dochodzi bowiem następnie do konkluzji, że takich materiałów nie można żądać od organu, który nie pochodzi z powszechnych wyborów. Konkluzja ta jest w jego opinii błędna i stanowi następstwo wadliwej wykładni art. 7 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 3 ust. 1 pkt 3 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Zdaniem skarżącego wbrew sugestii jaka może płynąć z uzasadnienia zaskarżonego wyroku art, 7 ust. 1 pkt 3 ustawy o dostępie do informacji publicznej nie dotyczy tylko materiałów audiowizualnych i teleinformatycznych, lecz wszelkich materiałów dokumentujących posiedzenia organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów. Wskazanie na materiały audiowizualne i teleinformatyczne jest bowiem wskazaniem przykładowym. Tym samym art. 7 ust. 1 pkt 3 obejmuje swym zakresem także, a raczej przede wszystkim, protokoły z posiedzeń organów pochodzących z powszechnych wyborów. Nie budzi bowiem wątpliwości że dokument jakim protokół jest materiałem dokumentującym posiedzenie organu, o którym mowa w art. 3 ust. 1 pkt 3 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Gdyby zatem art. 7 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 3 ust. 1 pkt 3 ustawy o dostępie do informacji publicznej miał stanowić podstawę do ustalenia w drodze wnioskowania co a contrario jaka informacja publiczna nie podlega udostępnieniu, to oznaczałoby to, że protokoły dokumentujące posiedzenia organów nie pochodzących z powszechnych wyborów nie podlegałyby udostępnieniu na podstawie ustawy o dostępie do informacji publicznej. Zważywszy, że takie protokoły to dokumenty o sprawach publicznych w najwęższym tego terminu znaczeniu, to wniosek taki w oczywisty sposób kolidowałby z treścią art. 61 ust. 2 Konstytucji RP oraz tych przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej, które regulują dostęp do dokumentów – w tym dokumentów urzędowych, bo protokół jest co najmniej utrwaleniem oświadczeń wiedzy, utrwalonym i podpisanym przez funkcjonariusza publicznego sporządzającego taki protokół. Oznacza to, że art. 7 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 3 ust. 1 pkt 3 ustawy o dostępie do informacji publicznej stanowiące podstawę do udostępnienia materiałów dokumentujących posiedzenia organów pochodzących z powszechnych wyborów nie mogą zarazem stanowić podstawy dla odmowy udostępnienia materiałów dokumentujących posiedzenia innych organów, jeżeli materiały te podlegają udostępnieniu na podstawie art. 61 ust. 2 Konstytucji RP oraz innych przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej. Stąd też błędna jest wykładnia art. 7 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 3 ust. 1 pkt 3 ustawy o dostępie do informacji publicznej, która na bazie tych przepisów dopatruje się jakichkolwiek ograniczeń w dostępie do informacji publicznej względem zakresu jaki można ustalić na podstawie pozostałych przepisów regulujących dostęp do informacji publicznej, a w szczególności dostęp do dokumentów.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie jest oparta na usprawiedliwionych podstawach. Istota sporu w niniejszej sprawie polega na dokonaniu oceny, czy adresat wniosku był zobowiązany do udostępnienia nagrań z posiedzeń Rady Konsultacyjnej Agencji Oceny Technologii Medycznych, czy też obowiązek taki nie wynika z przepisów stosowanej tutaj ustawy.

Nie można zgodzić się z twierdzeniem skarżącego, że nagrania z posiedzeń organu władzy publicznej można traktować jako "dokument urzędowy" w rozumieniu art. 6 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej. W rozumieniu tego przepisu jest to bowiem treść oświadczenia woli lub wiedzy, utrwalona i "podpisana" w dowolnej formie przez funkcjonariusza publicznego. Skarżący wywodzi, że skoro "utrwalić" znaczy tyle co zarejestrować dźwięki, obrazy, na taśmach, płytach lub w pamięci komputera w celu ich późniejszego odtworzenia, to "dokument urzędowy" może mieć różną postać w tym również postać nagrania z przebiegu posiedzenia. Z poglądem tym nie sposób się zgodzić, bowiem z przepisu art. 6 ust. 2 u.d.i. p. wynika, że treścią dokumentu ma być oświadczenie woli lub wiedzy funkcjonariusza publicznego, utrwalone ale i przez niego podpisane. Żądany przez wnioskodawcę nośnik informacji o przebiegu posiedzenia Rady Konsultacyjnej, wszystkich tych warunków nie spełnia wobec czego nie może być traktowany jako "dokument urzędowy", o którym mowa w art. 6 ust. 2 u.d.i.p.

Za takim rozumieniem wskazanego wyżej przepisu przemawia w ocenie sądu również brzmienie art. 2 pkt 5 ustawy z 22 stycznia 1999 r. o ochronie informacji niejawnych gdzie ustawodawca wskazał, że dokumentem jest każda utrwalona informacja niejawna, w szczególności na piśmie, mikrofilmach, negatywach i fotografiach, na taśmach elektromagnetycznych, także w formie mapy, wykresu, rysunku, obrazu, grafiki, fotografii broszury, ksiązki, kopii, odpisu, wyciągu i tłumaczenia dokumentu, zbędnego lub wadliwego wydruku, odbitki, kliszy, matrycy, kalki, taśmy atramentowej, jak również informacja niejawna utrwalona na informatycznych nośnikach danych. Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego powyższy przykład pozwala uznać, że gdyby intencją ustawodawcy było bardzo szerokie rozumienie pojęcia "dokumentu urzędowego" uregulowałby to w sposób podobny do przytoczonego przykładu. Wobec treści art. 6 ust. 2 u.d.i. p. brak jest podstaw do uznania poglądu skarżącego co do wykładni tego przepisu za trafny.

Należy również zgodzić się z Sądem pierwszej instancji, że żądanie udostępnienia nagrań z przebiegu posiedzenia organu władzy publicznej może zostać uwzględnione w pewnych okolicznościach wskazanych w omawianej ustawie.

Ustawa dwukrotnie wskazuje na możliwość udostępnienia informacji publicznej w drodze udostępnienia materiałów audiowizualnych i teleinformatycznych dokumentujących posiedzenia organów kolegialnych. Dotyczy to postanowień zawartych w art. 7 ust. 1 pkt 3 oraz art. 19 ustawy.

Uregulowania te odnoszą się jednak do posiedzeń kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów (art. 7 ust. 1 pkt 3) oraz ich organów pomocniczych (art. 19 w zw. z art. 18 ustawy). Art. 19 nakłada na organy władzy publicznej, pochodzące z powszechnych wyborów i ich kolegialne organy pomocnicze obowiązek sporządzania i udostępniania protokółów i stenogramów swoich obrad. Wymóg ten ma charakter bezwzględny. Z obowiązku tego organ jest zwolniony w przypadku, gdy sporządza i udostępnia materiały audiowizualne lub teleinformatyczne rejestrujące w pełni obrady.

Podstawowym źródłem informacji o posiedzeniach organów kolegialnych są zatem protokóły, a zapis audiowizualny lub teleinformatyczny jest jedynie zastępczą formą udostępniania informacji. Realizacja celu, jakim jest dostęp do informacji publicznej, następuje zatem przez dostęp do protokołów. Są to dokumenty, które sprowadza określona osoba, potwierdzając zapisaną treść swoim podpisem. Dzięki temu protokół staje się dokumentem, który może być udostępniany i realizuje cel wskazany w ustawie, chroniąc jednocześnie inne prawa i wolności.

Ustawa nie nakłada zresztą na żadne podmioty zobowiązane do udzielania informacji publicznej nagrywania przebiegu posiedzeń, wobec czego nie nakłada też obowiązku udostępniania informacji na nośniku teleinformatycznym.

W przypadku kolegialnych organów władzy publicznej, pochodzących z powszechnych wyborów udostępnianie materiałów audiowizualnych lub teleinformatycznych rejestrujących obrady, może stanowić realizację zasady jawności i dostępności wyrażoną w art. 18 ust. 1 u.d.i.p.

Tak więc adresat wniosku o udostępnienie informacji publicznej dotyczącej przebiegu posiedzenia organu kolegialnego wypełnia obowiązek udzielenia takiej informacji poprzez udostępnienie protokółu z posiedzenia i nie jest zobowiązany do udostępniania ponadto tej samej informacji na nośniku audiowizualnym lub teleinformatycznym.

Wynika to wprost z brzmienia art. 19 u.d.i.p., który dotyczy organów, o których mowa w art. 18 ust. 1 i 2 ustawy. Tym bardziej, obowiązku udzielenia wskazanej wyżej informacji w obydwu formach nie można nałożyć na inne kolegialne organy zwłaszcza, że jak wskazano wcześniej ustawa nie nakłada na nie obowiązku rejestrowania obrad w innej formie niż protokół lub stenogram.

W omawianej sprawie skarżący miał dostęp do protokółów posiedzeń Rady Konsultacyjnej, organ wypełnił zatem obowiązek udzielenia informacji publicznej w tym zakresie. Nie można wobec tego uznać za uzasadnione zarzuty skargi kasacyjnej dotyczące naruszenia art. 1 ust. 1, art. 3 ust. 1, art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. a, b, c, ust. 2, art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej oraz art. 61 Konstytucji RP bo żaden z tych przepisów nie został naruszony.

Bezzasadny jest również zarzut naruszenia art. 134 § 1 P.p.s.a. w związku z art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych. Sąd pierwszej instancji zgodnie z zapisem art. 134 § 1 P.p.s.a. rozstrzygał w granicach rozpoznawanej sprawy i bez znaczenia dla jej wyniku jest fakt, że nie rozważył, czy nagranie przebiegu obrad może być uznane za dokument urzędowy w rozumieniu art. 6 ust. 2 u.d.i.p. Naczelny Sąd Administracyjny uzupełnił rozważania w tym zakresie. Co do zarzutu naruszenia art. 206, 200, 201 § 1 i 54 § 3 P.p.s.a., warto przypomnieć, że z przepisów tych wynika obowiązek ponoszenia kosztów przez organ administracji publicznej w przypadku uwzględnienia skargi lub umorzenia postępowania z przyczyny określonej w art. 54 § 3 P.p.s.a.

W niniejszej sprawie skarga została jednak przez Sąd pierwszej instancji oddalona, wobec czego również ten zarzut skargi kasacyjnej nie jest usprawiedliwiony.

Mając wszystko to na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 P.p.s.a. orzekł jak w sentencji.