Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Irena Szczepkowska Sędziowie Sędzia WSA Beata Jezielska Sędzia WSA Tadeusz Lipiński (spr.) Protokolant Grażyna Wojtyszek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 grudnia 2010 r. sprawy ze skargi L.S. na bezczynność Starosty w wydaniu wtórnika prawa jazdy zobowiązuje Starostę do załatwienia sprawy w przedmiocie wydania wtórnika prawa jazdy skarżącemu w terminie 14 dni od dnia doręczenia akt administracyjnych organowi. WSA/wyr.1 – sentencja wyroku

W skardze złożonej w piśmie z dnia 9 czerwca 2010 r. na bezczynność Starosty L. S. wniósł o nakazanie natychmiastowego wydania wtórnika prawa jazdy kategorii A i B.

W uzasadnieniu L. S. wskazał, że sąd wcześniej sprawy co do jej istoty nie rozpoznawał, bo skargi na wcześniejsze decyzje zostały odrzucone. Skarżącemu decyzją z "[...]" cofnięto uprawnienia, ale zaznaczono, że jeżeli wykona on badania w żądanym trybie to może wystąpić o przywrócenie uprawnień po ustaniu przyczyny. Przyczyna ta ustała, gdyż skarżący wykonał badania i dostarczył je do wydziału komunikacji 25 kwietnia 2010 r. Organ nie chce dostosować się do zasad określonych w art. 35 i art. 36 k.p.a.

W odpowiedzi na skargę Starosta wniósł o jej oddalenie.

Uzasadniając swój wniosek organ stwierdził, że skarżący dostarczył 25 marca 2010 r. zaświadczenie lekarskie, ale bez wniosku o wydanie prawa jazdy. Następnie

w dniu 8 kwietnia 2010 r. wniósł on zażalenie na niezałatwienie sprawy wydania wtórnika prawa jazdy. Zażalenie to postanowieniem Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia "[...]’ zostało uznane za nieuzasadnione. W ocenie organu do pozytywnej weryfikacji dokumentów nie doszło ponieważ strona nie złożyła wniosku o wydanie prawa jazdy powodującego wszczęcie postępowania administracyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej oraz rozstrzyganie sporów kompetencyjnych i o właściwość między organami jednostek samorządu terytorialnego, samorządowymi kolegiami odwoławczymi i między tymi organami a organami administracji rządowej. Kontrola ta obejmuje jednak tylko orzekanie w sprawie skarg na akty administracyjne lub czynności z zakresu administracji publicznej, enumeratywnie wymienione w art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153 poz. 1270, ze zm., zwanej dalej: P.p.s.a.), jak również na bezczynność organów w przypadkach określonych w pkt 1-4a art. 3 § 2 ustawy, gdy organ w ustalonym w przepisach prawa terminie nie wydał decyzji administracyjnej lub postanowienia, bądź innego aktu albo nie podjął innej czynności z zakresu administracji publicznej.

Uwzględniając skargę na bezczynność, sąd administracyjny zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu lub dokonania czynności lub stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisu prawa – art. 149 P.p.s.a.

W przypadku skargi na bezczynność środkiem zaskarżenia jest zażalenie, o którym mowa w art. 37 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2000 r. nr 98, poz. 1071, ze zm., zwanej dalej: K.p.a.), które powinno być skierowane do organu administracji publicznej wyższego stopnia.

W pierwszej kolejności Sąd stwierdził, iż skarga L. S. jest dopuszczalna, bowiem przed jej wniesieniem skarżący stosownie do art. 52 § 1 P.p.s.a. wyczerpał tryb zaskarżenia i w dniu 8 kwietnia 2010 r. wniósł do Samorządowego Kolegium Odwoławczego zażalenie na niezałatwienie sprawy w terminie przez Starostę.

W dalszej kolejności stwierdzić należy, że skarga jest zasadna.

W przypadku skargi na bezczynność kontrola Sądu zmierza do sprawdzenia, czy istotnie organ administracji publicznej pozostaje w zwłoce w załatwieniu sprawy.

Z dyspozycji art. 35 § 1 i 3 K.p.a. wynika obowiązek załatwienia sprawy administracyjnej bez zbędnej zwłoki, przy czym załatwienie sprawy wymagającej przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego powinno nastąpić nie później niż w ciągu jednego miesiąca, natomiast w przypadku sprawy szczególnie skomplikowanej czas ten nie może przekroczyć dwóch miesięcy.

Jeżeli sprawy nie można załatwić w powyżej wskazanych terminach organ administracji publicznej zobowiązany jest zawiadomić strony o tym fakcie, podać przyczyny zwłoki oraz wskazać nowy termin załatwienia sprawy - art. 36 § 1 K.p.a.

Bezczynność organu administracji publicznej będzie miała zatem miejsce wówczas, gdy w prawnie ustalonym terminie organ administracji publicznej nie podjął żadnych czynności w sprawie lub, gdy wprawdzie prowadził postępowanie w sprawie, jednakże, mimo istnienia ustawowego obowiązku, nie zakończył go wydaniem

w terminie decyzji, postanowienia lub też innego aktu. Przy czym zarówno w literaturze

jak i judykaturze podkreśla się, iż dla oceny zasadności skargi na bezczynność nie ma znaczenia okoliczność, z jakich powodów określony akt nie został podjęty lub czynność nie została dokonana, a w szczególności czy bezczynność organu spowodowana została zawinioną lub niezawinioną opieszałością organu w ich podjęciu lub dokonaniu. (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 10 września 2004 r. sygn. akt I SAB 287/03, LEX nr 156902; T. Woś (w:) T. Woś, H. Knysiak - Molczyk, M. Romańska, Postępowanie administracyjne, Wydawnictwo Prawnicze "LexisNexis", Warszawa 200, str. 86).

W razie więc bezskutecznego upływu dwumiesięcznego terminu należy uznać, że organ pozostaje w zwłoce w załatwieniu sprawy.

W rozpoznawanej sprawie Starosta błędnie uznał, że nie musi

w sprawie wykonywać żadnych czynności skoro skarżący składając zaświadczenie lekarskie w dniu 25 marca 2010 r. nie złożył jednocześnie wniosku, którego wzór określa załącznik nr 1 do Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 21 stycznia 2004 r. w sprawie wydawania uprawnień do kierowania pojazdami ( Dz. U. Nr 24, poz. 215 ze zm. ). Rzeczą bezdyskusyjną jest, że zgodnie z § 5 cytowanego wyżej rozporządzenia prawo jazdy lub pozwolenie albo wtórnik tych dokumentów wydaje się po otrzymaniu m. in. wniosku. Faktem jest także to, że wniosek taki przez skarżącego

w dniu 25 marca 2010 r. lub w dniach następnych nie został złożony. W takiej sytuacji organ winien mieć na uwadze to, że jeżeli dana osoba składa orzeczenie lekarskie stwierdzające brak przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami silnikowymi w określonych kategoriach to nie po to aby poinformować o tym osoby pracujące

w danym urzędzie. Jeżeli jednak były jakiekolwiek wątpliwości w tym względzie to musiały być one rozwiane po dniu 8 kwietnia 2010 r. czyli po złożeniu przez L. S. zażalenia na niezałatwienie sprawy w terminie, kiedy to już w sposób jednoznaczny określił on, że chodzi mu o wydanie wtórnika prawa jazdy wskazując jednoznacznie, iż wniosek o wydanie wtórnika wraz z fotografią i opłatą oraz kopią dokumentu podlegającego wymianie dostarczył w marcu 2009 r.

Osoba ubiegająca się o wydanie wtórnika prawa jazdy nie musi wiedzieć dokładnie tego jakie dokumenty ma złożyć, ani też tego czy dokumenty złożone poprzednio zachowują jeszcze swą aktualność. Natomiast w art. 9 K.p.a. zawarta jest zasada informowania stron, z której jasno wynika, że organy administracji publicznej są obowiązane do należytego i wyczerpującego informowania stron o okolicznościach faktycznych i prawnych, które mogą mieć wpływ na ustalenie ich praw i obowiązków będących przedmiotem postępowania administracyjnego. Dlatego też zestawiając ze sobą treść zażalenia wraz ze złożonym wcześniej orzeczeniem lekarskim organ nie powinien mieć wątpliwości co do zakresu żądania skarżącego, w związku z tym powinien zwrócić się do L. S. o przedłożenie dokumentów, jakie uznałby za konieczne, aby można było merytorycznie rozstrzygnąć to czy wydać skarżącemu wtórnik prawa jazdy czy też odmówić mu wydania tego dokumentu. Ewentualne nieuzupełnienie przez skarżącego braków wiązałby się z określonymi skutkami prawnymi i w konsekwencji musiałby prowadzić do stwierdzenia, że organ nie pozostawał w bezczynności.

Zgodnie z treścią art. 61 § 1 i 3 K.p.a. postępowanie administracyjne wszczyna się na żądanie strony lub z urzędu, zaś datą wszczęcia postępowania na żądanie strony jest dzień doręczenia żądania organowi administracji publicznej. W ocenie sądu orzekającego w tej sprawie dniem takim był dzień złożenia przez skarżącego orzeczenia lekarskiego, natomiast przy najmniej korzystnym dla skarżącego postrzeganiu tej sprawy za taki dzień należałoby uznać dzień złożenia zażalenia.

Podkreślić należy, że organ nie mógł odłożyć sprawy skarżącego na półkę

i jeżeli uważał, że w oparciu o posiadaną dokumentację nie można jej rozstrzygnąć to powinien postąpić tak jak postąpił w dniu 29 kwietnia 2009 r., kiedy to wezwał L. S. do uzupełnienia braków formalnych podania, w określonym terminie i rygorze

(k – 39 akt administracyjnych).

Bez praktycznego znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy pozostaje to, że Samorządowe Kolegium Odwoławcze postanowieniem z dnia "[...]" uznało zażalenie skarżącego na bezczynność Starosty za nieuzasadnione. Sprawa ta pozostaje poza zakresem kognicji sądu, który może jedynie stwierdzić, że nie podziela argumentów przytoczonych w uzasadnieniu tego postanowienia.

Z powyższych względów, na podstawie art. 149 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.