Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Maciej Guziński (sprawozdawca), Sędziowie sędzia NSA Anna Moskała, sędzia WSA Magdalena Jankowska-Szostak, Protokolant specjalista Ewa Bogulak, po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 19 maja 2015 r. sprawy ze skargi P. W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w J.G. z dnia [...] listopada 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wydania prawa jazdy kategorii B oddala skargę.

W dniu [...] października 2007 r., za pośrednictwem Wojewódzkiego Ośrodka Ruchu Drogowego w J. Wydział Komunikacji Starostwa Powiatowego w J. otrzymał dokumenty wymagane do wydania prawa jazdy kategorii B P. W. (dalej: skarżący, strona), w tym zaświadczenie nr [...] z dnia [...] czerwca 2007 r. o ukończeniu szkolenia podstawowego dla osób ubiegających się o prawo jazdy kategorii B - wydane przez Kierownika Ośrodka Szkolenia J. B.. W konsekwencji, decyzją z w dniu [...] stycznia 2008 r., Starosta J. wydał stronie prawo jazdy kategorii B, nr [...], nr druku [...]

W dniu [...] stycznia 2010 r. do Wydziału Komunikacji Starostwa Powiatowego w J. wpłynął sprzeciw Prokuratora Prokuratury Rejonowej w J. na ostateczną decyzję Starosty J. w sprawie wydania skarżącemu prawa jazdy kat. B. Prokurator zarzucił, że decyzja "została wydana w wyniku przestępstwa i stanowi wyłudzenie poświadczenia nieprawdy...", bowiem skarżący nie brał udziału w wymaganych przepisami prawa zajęciach szkoleniowych dla przyszłych kierowców.

Prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w L. z dnia [...] września 2009 r., (sygn. akt [...]), Sąd uznał J.B. winnym tego, że "działając w okresie od [...] czerwca 2007 r. do [...] marca 2008 r. w L. oraz w J., z góry powziętym zamiarem oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej udzielił pomocy skarżącemu do wyłudzenia w dniu [...] marca 2008 r. w Starostwie Powiatowym w J. poświadczenia nieprawdy w postaci wydania dokumentu stwierdzającego uprawnienia do kierowania pojazdami silnikowymi kategorii "B" w ten sposób, że prowadząc działalność gospodarczą w zakresie szkolenia osób ubiegających się o uzyskanie praw jazdy, wystawił w dniu [...] czerwca 2007 r. w L. zaświadczenie numer [...] o odbyciu ww. wymaganego na podstawie ustawy Prawo o ruchu drogowym z dnia 20 czerwca 1997 r. (Dz. U. Nr 98, poz. 602 z późn. zm.) szkolenia dla danej kategorii w sytuacji, gdy ww. osoba w zajęciach nie uczestniczyła, a które to okoliczności miały istotne znaczenie dla podjęcia decyzji w zakresie wydania prawa jazdy i osiągnął z tego tytułu korzyść majątkową w kwocie nie mniejszej niż 1200 zł...".

W tym stanie organ pierwszej instancji uznał za koniecznie wznowienie postępowania w przedmiocie wydania prawa jazdy skarżącemu, ponieważ dowody, na podstawie których ustalono istotne dla sprawy okoliczności faktyczne, okazały się fałszywe - art. 145 § 1 pkt 1 kpa. W jego ramach, działający z upoważnienia Starosty J., Dyrektor Wydziału Komunikacji Starostwa Powiatowego w J. decyzją z dnia [...] września 2014 r. (znak: [...]): 1. uchylił ostateczną decyzję Starosty J. z dnia [...] stycznia 2008 r. o wydaniu prawa jazdy kategorii B, nr [...], nr druku [...], skarżącemu: 2. odmówił wydania prawa jazdy kategorii B skarżącemu. W uzasadnieniu wskazano, strona nie spełniła wszystkich warunków do wydania prawa jazdy.

W odwołaniu zarzucono naruszenie:

- art. 7, art. 75, art. 77 § 1 kpa, poprzez zaniechanie przez organ zebrania materiału dowodowego w sposób wyczerpujący m.in. poprzez brak przesłuchania strony na okoliczność odbycia szkolenia wymaganego do uzyskania prawa jazdy danej kategorii i oparcie ustaleń organu w tym zakresie jedynie na ustaleniach prawomocnego wyroku skazującego z dnia [...].09.2009 r., w sytuacji, gdy skazanie to nie dotyczyło strony, nie był on w sprawie karnej oskarżonym, nie brał udziału w postępowaniu karnym, a tym samym nie mógł składać środków odwoławczych zmierzających do uchylenia błędnych ustaleń sądu karnego;

- art. 151 pkt 2, art. 145 § 1 pkt 1 kpa, poprzez uchylenie ostatecznej decyzji Starosty J. z dnia [...].01.2008 r. w sytuacji, gdy brak było przesłanek do stwierdzenia, że zaświadczenie o odbyciu szkolenia, na podstawie którego wydano ww. decyzję, było fałszywe;

- art. 107 § 3 kpa, poprzez brak wskazania w uzasadnieniu skarżonej decyzji podstawy prawnej związania organu ustaleniami wyroku sądu karnego z dnia [...].09.2009 r.

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] listopada 2014 r., Samorządowe Kolegium Odwoławczego w J., na a podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w związku z art. 151 § 1 pkt 2 i art. 145 § 1 pkt 1 kpa oraz art. 11 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (Dz. U. z 2014 r., poz. 600 ze zm.), po rozpatrzeniu odwołania, utrzymało w mocy decyzję organu pierwszej instancji

W uzasadnieniu podniesiono, że wobec brzmienia art. 186 kpa: "w przypadku wniesienia sprzeciwu przez prokuratora właściwy organ administracji publicznej wszczyna w sprawie postępowanie z urzędu, zawiadamiając o tym strony", zasadne było wznowienie przez Starostę J. z urzędu postępowania zakończonego ostateczną decyzją Starosty J. z dnia [...] stycznia 2008 r. o wydaniu skarżącemu prawa jazdy.

Wskazano, że w podstawie prawnej postanowienia o wznowieniu postępowania organ I instancji powołał - stosownie do treści sprzeciwu Prokuratora - art. 145 § 1 pkt 2 kpa (wydanie decyzji w wyniku przestępstwa), niemniej, zdaniem organu, w przedmiotowej sprawie spełniona jest przesłanka z art. 145 § 1 pkt 1 kpa - fałszywość dowodów, na podstawie których ustalono istotne dla sprawy okoliczności faktyczne.

Wskazano w uzasadnieniu decyzji, że zgodnie z art. 145 § 1 pkt 1 kpa, wznowienie postępowania jest możliwe wówczas, gdy łącznie zostaną spełnione następujące warunki: 1) w postępowaniu dowodowym, prowadzonym w danej sprawie administracyjnej, miało miejsce wystąpienie fałszywego dowodu, 2) sfałszowanie musi zostać stwierdzone orzeczeniem sądu lub innego organu, 3) fałszywy dowód był podstawą ustalenia okoliczności faktycznych istotnych dla sprawy.

Podniesiono w tym zakresie, że zawarty w sentencji wyroku Sądu Rejonowego w L. opis czynu, za który skazano J. B. - tj. wystawienie zaświadczenia nr [...] o odbyciu przez stronę szkolenia wymaganego przez przepisy dla uzyskania prawa jazdy kategorii B, w sytuacji, gdy nie uczestniczyła ona w zajęciach - oraz zakwalifikowanie tego czynu m.in. jako przestępstwa poświadczenia nieprawdy (art. 271 KK), bezsprzecznie wyczerpuje powyższą przesłankę wznowienia postępowania zakończonego ostateczną decyzją o wydaniu prawa jazdy kat. B. Z sentencji tego wyroku wynika bowiem, że przedłożone przez stronę zaświadczenie o ukończeniu szkolenia dla osób ubiegających się o prawo jazdy kategorii B, poświadczało nieprawdę, bowiem strona w zajęciach szkoleniowych nie uczestniczyła. Zaświadczenie to stanowi zatem "fałszywy dowód" w rozumieniu art. 145 § 1 pkt 1 kpa.

Spełniony został także warunek - fałsz dowodu (zaświadczenia) jest stwierdzony prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w L., II Wydział Karny, z dnia [...] września 2009 r. (sygn. [...]). Także spełniony został wskazany trzeci warunek - na podstawie fałszywego dowodu czynione były ustalenia, dotyczące istotnej prawnie okoliczności sprawy. Zaświadczenie nr [...] z dnia [...] czerwca 2007 r. zostało załączone przez stronę do wniosku o wydanie prawa jazdy i w oparciu o to zaświadczenie Starosta J. dokonał ustalenia, że strona spełniła jeden z zasadniczych, ustawowych warunków uzyskania prawa jazdy kategorii B, tj. warunek odbycia wymaganego dla danej kategorii szkolenia. W rezultacie Stronie wydano prawo jazdy kategorii B.

Wobec powyższego, zdaniem organu odwoławczego, konieczne stało się dokonanie merytorycznej oceny sprawy wydania stronie prawa jazdy kategorii B. W uzasadnieniu podniesiono w tym zakresie, że orzekając ponownie we wznowionym postępowaniu, bierze się pod uwagę stan prawny obowiązujący w dniu orzekania. W sprawie powstała konieczność rozpatrzenia sprawy wydania prawa jazdy stronie na podstawie przepisów ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (Dz. U. z 2014 r., poz. 600 ze zm.), która weszła w życie w dniu 19 stycznia 2013 r. Z tym bowiem dniem utraciły moc odpowiednie przepisy dotyczące powyższych kwestii, zawarte w ustawie z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r., nr 108, poz. 908 ze zm.). Tym samym, zasadne stało się ocenienie sprawy pod kątem uregulowań zawartych w tym pierwszym akcie, mimo, że pierwotnie strona miała przyznane uprawnienie na podstawie ustawy - Prawo o ruchu drogowym. Zaistniała w sprawie zmiana stanu prawnego nie jest jednak tak bardzo istotna, gdyż ustawowe warunki do wydania prawa jazdy na gruncie obydwu ustaw, są w zasadzie tożsame.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o kierujących pojazdami, prawo jazdy jest wydawane osobie, która min.: 3. odbyła szkolenie wymagane do uzyskania prawa jazdy danej kategorii. Sformułowanie "odbycie szkolenia" oznacza, że o spełnieniu tej przesłanki nie przesądza samo przedłożenie organom stosownego dokumentu. Szkolenie, którego szczegółowe zasady określa aktualnie Rozporządzenie Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 13 lipca 2012 r. w sprawie szkolenia osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami, instruktorów i wykładowców (Dz. U. z 2012 r., 1019 ze zm.), należy odbyć. Oznacza to wymóg rzeczywistego uczestnictwa w zajęciach teoretycznych oraz praktycznych, przeprowadzonych na zasadach i w minimalnym wymiarze wskazanym w rozporządzeniu.

Natomiast prawomocny wyrok Sądu Rejonowego w L. wiążąco dla organów orzekających w niniejszej sprawie stwierdza, że zaświadczenie, które zostało przedłożone przez stronę, poświadcza nieprawdę, gdyż skarżący "w zajęciach nie uczestniczył". Tym samym, skarżący się nie spełnił wymogu z art. 11 ust. 1 pkt 3 ustawy o kierujących pojazdami, bowiem nie odbył szkolenia wymaganego do uzyskania prawa jazdy danej kategorii, co wyklucza wydanie mu prawa jazdy kategorii B.

W konsekwencji, zdaniem organu, stosownie do art. 151 § 1 pkt 2 kpa, zasadne było uchylenie decyzji Starosty J. z dnia [...] stycznia 2008 r. o wydaniu skarżącemu prawa jazdy kategorii B, oraz odmowa wydania skarżącemu prawa jazdy kategorii B.

Odnośnie innych zarzutów, wskazano w uzasadnieniu decyzji, że pośredniej podstawy związania organów orzekających w niniejszej sprawie ustaleniami powyższego wyroku upatrywać należy w art. 11 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm. - dalej jako: "p.p.s.a."). Z powołaniem na orzecznictwo sądowoadministracyjne, wskazano, że zasada wynikająca z tego przepisu pośrednio odnosi się do organów administracyjnych, które dokonują ustaleń faktycznych ocenianych następnie w drodze kontroli sądowoadministracyjnej. Wskazano, powołując się na wyrok NSA, że "wzgląd na respektowanie zasady rozszerzonej prejudycjalności wyroku karnego sprzeciwia się możliwości podważania dokonanych w nim ustaleń w postępowaniu administracyjnym z powołaniem się na okoliczność, że strony postępowania administracyjnego nie uczestniczą w postępowaniu karnym i nie mogą wpływać na jego przebieg oraz poczynione w nim ustalenia".

W tym kontekście podniesiono, że bezzasadny jest zarzut naruszenia art. 7, art. 75 i art. 77 § 1 kpa, poprzez zaniechanie zebrania materiału dowodowego w sposób wyczerpujący, a także o możliwość prowadzenia postępowania dowodowego zmierzającego do obalenia ustaleń Sądu Rejonowego w L., poczynionych w sprawie [...]. Ponadto wskazano, że przesłuchanie strony jest środkiem dowodowym posiłkowym, z którego wolno w postępowaniu administracyjnym skorzystać jedynie wyjątkowo, w warunkach art. 86 kpa, tj. po wyczerpaniu innych środków dowodowych lub w wypadku braku jakichkolwiek. W sprawie istnieje dowód podstawowy - prawomocny wyrok skazujący J. B. za poświadczenie nieprawdy. Tym samym, sięganie po środek dowodowy posiłkowy było również i z tej przyczyny niezasadne.

Od niniejszej decyzji skarżący wywiódł skargę do WSA we Wrocławiu wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości, zarzucając - podobnie jak w odwołaniu - naruszenie:

- art. 7, art. 75, art. 77 § 1 kpa, poprzez zaniechanie przez organ zebrania materiału dowodowego w sposób wyczerpujący, m.in. poprzez brak przesłuchania strony na okoliczność odbycia szkolenia wymaganego do uzyskania prawa jazdy danej kategorii i oparcie ustaleń w tym zakresie jedynie na ustaleniach prawomocnego wyroku skazującego z dnia [...].09.2009 r., w sytuacji gdy skazanie to nie dotyczyło osoby skarżącego, nie był on w sprawie karnej oskarżonym, nie brał udziału w postępowaniu karnym, a tym samym nie mógł składać środków odwoławczych zmierzających do uchylenia błędnych ustaleń sądu karnego;

- art. 151 § 1 pkt. 2, art. 145 § 1 pkt. 1 kpa, poprzez utrzymanie w mocy decyzji uchylającej ostateczną decyzję Starosty J. z dnia [...].01.2008 r. w sytuacji, gdy brak było przesłanek do stwierdzenia, że zaświadczenie o odbyciu szkolenia na podstawie którego wydano ww. decyzję było fałszywe.

W uzasadnieniu podkreślono, że stronie nie są znane okoliczności jakoby zaświadczenie nr [...]z dnia [...].06.2007 r. o odbyciu przez skarżącego wymaganego szkolenia zostało wystawione w wyniku poświadczenia nieprawdy. Skarżący bowiem uczestniczył w zajęciach szkoleniowych i tego tytułu uzyskał stosowne, przewidziane przepisami prawa zaświadczenie.

W odpowiedzi SKO potrzymało swoje stanowisko i wniosło o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Według art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości między innymi poprzez kontrolę działalności administracji publicznej, która sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej (art. 1 § 2). Kryterium legalności przewidziane w art. 1 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., zwanej dalej "p.p.s.a.") umożliwia sądowi administracyjnemu wyeliminowanie z obrotu prawnego orzeczenia uchybiającego prawu materialnemu, jeżeli naruszenie to miało wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a), dotkniętego wadą warunkującą wznowienie postępowania administracyjnego (lit. b), a także wydanego bez zachowania reguł postępowania. W tym ostatnim przypadku chodzi jednak wyłącznie o sytuacje, gdy uchybienie przepisom prawa procesowego mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (lit. c).

Dokonując tak określonej kontroli skład orzekający Sądu stwierdził, że zaskarżona decyzja odpowiada prawu.

Kwestionowana decyzja została wydana w trybie wznowienia postępowania administracyjnego. Przedmiot postępowania wznowieniowego wyznacza treść art. 149 § 2 kpa, zgodnie z którym organ ma obowiązek ustalić, czy wystąpiła przyczyna wznowienia, a w razie pozytywnego wyniku tych ustaleń, przeprowadzić postępowanie wyjaśniające w celu rozpoznania i rozstrzygnięcia istoty sprawy administracyjnej, będącej przedmiotem decyzji ostatecznej.

Badanie legalności zaskarżonej decyzji wymaga więc ustalenia, czy w rozpoznawanej sprawie istniały ustawowe przesłanki do wszczęcia nadzwyczajnego postępowania, w którym doszło do wzruszenia ostatecznej decyzji administracyjnej z dnia [...] stycznia 2008 r. Starosty J. o wydaniu stronie prawo jazdy kategorii [...], nr [...], nr druku [...].

Zdaniem organów orzekających, po wydaniu prawa jazdy, okazało się, że przedłożony dokument w postaci zaświadczenia nr [...] z dnia [...].06.2007 o odbyciu szkolenia wymaganego do uzyskania prawa jazdy danej kategorii poświadczał nieprawdę i jako taki nie mógł być uznany za dowód spełnienia ustawowego warunku uzyskania prawo jazdy. Zaszła więc, zdaniem organów administracyjnych, przesłanka wznowienia postępowania wskazana w art. 145 § 1 pkt 1 kpa.

Zgodnie z powyższym przepisem, w sprawie zakończonej decyzją ostateczną wznowienia się postępowania administracyjnego, jeżeli: 1) dowody, na których postawie ustalono istotne dla sprawy okoliczności faktyczne, okazały się fałszywe. Wznowienie postępowania na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 kpa, jak trafnie wskazał organ w zaskarżonej decyzji, ograniczone jest wystąpieniem łącznym następujących warunków. Po pierwsze - wystąpieniem w postępowaniu dowodowym prowadzonym w danej sprawie fałszywego dowodu. Po drugie, możliwość zastosowania art. 145 § 1 pkt 1 kpa jest ograniczona wymogiem, by sfałszowanie dowodu było stwierdzone prawomocnym orzeczeniem sądu lub innego organu. Po trzecie, zastosowanie wspomnianego przepisu kpa zakłada ponadto, aby fałszywy dowód był podstawą ustalenia okoliczności faktycznych istotnych dla sprawy.

Jak trafnie wskazał organ orzekający, zawarty w sentencji wyroku Sądu Rejonowego w L. z dnia [...] września 2009 r. opis czynu, za który skazano J. B. - tj. wystawienie zaświadczenia nr [...] o odbyciu przez skarżącego szkolenia wymaganego przez przepisy dla uzyskania prawa jazdy kategorii B, w sytuacji, gdy nie uczestniczył w zajęciach - oraz zakwalifikowanie tego czynu m.in. jako przestępstwa poświadczenia nieprawdy (art. 271 KK), wyczerpuje powyższą przesłankę wznowienia postępowania - "fałszywego dowodu" w rozumieniu art. 145 § 1 pkt 1 kpa. Z sentencji tego wyroku wynika bowiem, że przedłożone przez skarżącego zaświadczenie o ukończeniu szkolenia poświadczało nieprawdę, bowiem w zajęciach szkoleniowych nie uczestniczył. W sprawie, wobec poświadczenia nieprawdy przez prowadzącego szkolenie, mamy do czynienia z fałszem intelektualnym. Poświadczeniem nieprawdy, choć sam dokument co do formy jest autentyczny i nie budzi zastrzeżeń.

Niewątpliwie w sprawie, fałsz dowodu (zaświadczenia) został stwierdzony prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w L., II Wydział Karny, z dnia [...] września 2009 r.(sygn. [...]). Ponadto, na podstawie tego fałszywego dowodu stwierdzono istotne prawnie okoliczności dla sprawy. W oparciu o to zaświadczenie nr [...] z dnia [...] czerwca 2007 r. Starosta J. dokonał ustalenia, że skarżący spełnił jeden z ustawowych warunków uzyskania prawa jazdy kategorii B.

Mimo iż postępowania administracyjne i karne są niezależnymi od siebie postępowaniami funkcjonującymi w różnych płaszczyznach materialnoprawnych, nie można wykluczyć wzajemnych powiązań w zakresie postępowania dowodowego. W szczególności należy mieć na uwadze art. 75 kpa, zgodnie z którym dowodami w postępowaniu administracyjnym może być wszystko co może przyczynić się do wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Możliwe jest więc wykorzystania dowodów zebranych uprzednio w postępowaniu przed innymi organami, bez konieczności powtórnego ich przeprowadzenia przez organ administracji publicznej. Natomiast, zgodnie z art. 76 § 1 kpa, dokumenty urzędowe sporządzone w przepisanej formie przez powołane do tego organy państwowe w ich zakresie działania stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo stwierdzone.

Przeprowadzone w sprawie postępowanie administracyjne odpowiada przepisom art. 75 i 76 kpa. Wyrok sądowy jest dokumentem urzędowym i w myśl art. 76 1 k.p.a. stanowi dowód tego co zostało w nim urzędowo stwierdzone. A zatem organ administracyjny nie mógł pominąć w sprawie treści dokumentu w postaci zapadłego wyroku Sądu Karnych.

Z kolei zgodnie z art. 11 p.p.s.a, ustalenia wydanego w postępowaniu karnym prawomocnego wyroku skazującego co do popełnienia przestępstwa wiążą sąd administracyjny. Pod pojęciem "ustalenia prawomocnego wyroku" w rozumieniu art. 11 p.p.s.a., rozumieć należy ustalenia wynikające z sentencji wyroku karnego, dotyczące osoby sprawcy, strony podmiotowej i przedmiotowej przestępstwa, miejsca i czasu jego popełnienia. Związanie ustaleniami prawomocnego wyroku skazującego co do popełnienia przestępstwa, nie odnosi tego związania tylko do wyroku skazującego podmiotu, będącego stroną danego postępowania administracyjnego, a następnie sądowoadministracyjnego. Niedopuszczalnym jest ograniczanie prejudycjalności wyroków karnych wyłącznie do wyroków skazujących podmiot występujący jako strona postępowania przed organami, a następnie przed sądem. Ponadto, jak wskazał organ, wzgląd na respektowanie zasady rozszerzonej prejudycjalności wyroku karnego sprzeciwia się możliwości podważania dokonanych w nim ustaleń w postępowaniu administracyjnym z powołaniem się na okoliczność, że strony postępowania administracyjnego nie uczestniczą w postępowaniu karnym i nie mogą wpływać na jego przebieg oraz poczynione w nim ustalenia".

Tym samym w niniejszej sprawie nie było możliwość prowadzenia postępowania dowodowego zmierzającego do obalenia ustaleń Sądu Rejonowego w L., poczynionych w sprawie [...]. Mając powyższe na uwadze, nie można podzielić sformułowanego w odwołaniu zarzutu naruszenia art. 7, art. 75 i art. 77 § 1 kpa, poprzez zaniechanie zebrania materiału dowodowego w sposób wyczerpujący.

W ocenie Sądu, organ rozstrzygające trafnie uznały w świetle powyższych ustaleń, że w rozpoznawanej sprawie zaistniała przesłanka wznowienia postępowania, o której mowa w art. 145 § 1 pkt 1 kpa.

W dniu [...] stycznia 2008 r. materialnoprawną podstawę wydania decyzji o wydaniu prawa jazdy stanowiły przepisy art. 90 ust.1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. 2005 nr 108, poz. 908 ze zm.). Zgodnie z tymi przepisem, obowiązującym w dacie wydania decyzji ostatecznej, prawo jazdy otrzymuje osoba, jeżeli min.: 3) odbyła wymagane dla danej kategorii szkolenie.

Zgodnie z art. 11 ust. 1ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (Dz. U. 2014 r., poz. 600 ze zm.), która weszła w życie w dniu 19 stycznia 2013 r. (z tym dniem utraciły moc odpowiednie przepisy dotyczące powyższych kwestii, zawarte w ustawie z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym), prawo jazdy jest wydawane osobie, która min.: 3. odbyła szkolenie wymagane do uzyskania prawa jazdy danej kategorii.

Powyższe wskazuje, że jednym z ustawowych warunków wydania prawa jazdy było i jest wymóg odbycia szkolenia wymaganego do uzyskania prawa jazdy danej kategorii. Odbycie szkolenia oznacza, wymógł rzeczywistego uczestnictwa w zajęciach teoretycznych oraz praktycznych, przeprowadzonych na zasadach i w minimalnym wymiarze wskazanym w przepisach wykonawczych, potwierdzony stosownym zaświadczeniem.

Wspomniany dokument (zaświadczenie) winno być prawdziwe nie tylko w znaczeniu formalnym, czyli sporządzone przez powołane do tego osoby, lecz także zgodne ze stanem faktycznym. Jeżeli chodzi o wiarygodność dokumentów, to w doktrynie prawa administracyjnego przyjmuje się, że za prawdziwy uważa się dokument, który nie budzi wątpliwości co do tego, iż posiada trzy następujące cechy występujące łącznie: a) został wystawiony przez osobę lub instytucję, która powinna go wystawić, b) treść dokumentu odpowiada rzeczywistości, c) dokument posiada treść niezmienioną, tj. tę, którą nadał mu wystawca. Ustalenie fałszu w dokumentach ma ten skutek, że rozstrzygające w sprawie organy nie mają podstaw do uznania, iż spełnia ona warunki dokumentu wymaganego przy złożeniu wniosku o rejestrację.

Z materiału dowodowego zebranego w niniejszej sprawie wynika, że przedłożone przez skarżącego zaświadczenie nr [...] potwierdzało nieprawdę – odnośnie odbycia szkolenia, okazało się sfałszowane. W związku z powyższym przedstawiony do wydania prawa jazdy dokument, tj. zaświadczenie nr [...] o odbyciu przez skarżącego szkolenia wymaganego przez przepisy dla uzyskania prawa jazdy kategorii B, nie mógł być uznany za wymagany dokument w rozumieniu wskazanych powyżej przepisów ustawowych.

W tym stanie, w sprawie trafnie uznano, że zaistniała podstawa do uchylenia decyzji z dnia [...] stycznia 2008 r. w przedmiocie wydania prawa jazdy kategorii B skarżącemu i odmowy wydania prawa jazdy kategorii B skarżącemu.

Resumując wskazać należy, że Sąd rozpoznając niniejszą sprawę nie dopatrzył się błędnej wykładni i niewłaściwego zastosowania wskazanych w skardze przepisów, także innych naruszeń, które mogły skutkować wyeliminowaniem zaskarżonej decyzji z obrotu prawnego. Z powyższych przyczyn orzeczono o oddaleniu skargi w oparciu o art. 151 p.p.s.a.