Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Małgorzata Borowiec (spr.) Sędziowie sędzia NSA Irena Kamińska sędzia del. NSA Jerzy Solarski Protokolant sekretarz sądowy Joanna Drapczyńska po rozpoznaniu w dniu 9 listopada 2011 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Burmistrza Miasta Sz. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 13 kwietnia 2011 r. sygn. akt IV SAB/Wr 15/11 w sprawie ze skargi H.Ch. na bezczynność Burmistrza Miasta Sz. w przedmiocie załatwienia wniosków skarżącego z dnia [...] sierpnia 2010 r. i [...] sierpnia 2010r. oddala skargę kasacyjną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wyrokiem z dnia 13 kwietnia 2011 r. sygn. akt IV SAB/Wr 15/11 po rozpoznaniu sprawy ze skargi H.Ch. na bezczynność Burmistrza Miasta Sz.Z. w sprawie załatwienia wniosków skarżącego z dnia 29 sierpnia 2010 r. i 30 sierpnia 2010 r. zobowiązał Burmistrza Miasta Sz.Z. do załatwienia wniosków skarżącego z dnia 29 sierpnia 2010 r. i 30 sierpnia 2010 r. w terminie 14 dni od daty zwrotu akt administracyjnych wraz z prawomocnym orzeczeniem (pkt I) oraz zasądził od Miasta Sz.Z. na rzecz skarżącego H.Ch. kwotę 100 (sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego (pkt II).

Wyrok został wydany w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy.

H.Ch. pismami datowanymi na dzień [...] sierpnia 2010 r. i [...] sierpnia 2010 r. wystąpił do Burmistrza Gminy Miejskiej Sz.Z. o udostępnienie informacji publicznej poprzez umożliwienie wglądu i skopiowania:

1. SIWZ na rozstrzygnięty przetarg na utrzymanie terenów komunalnych w latach 2010-2013;

2. umowy na utrzymanie terenów komunalnych w latach 2010-2013 oraz umowy na utrzymanie terenów komunalnych w latach 2008-2010;

3. umowy na podstawie której Gmina Sz.Z. dopłaciła do uruchomienia prywatnego basenu przy ul. M.;

4. umów zawartych w 2010 roku z Panem K. prowadzącym działalność gospodarczą z siedzibą na ul. K.w Sz.Z.;

5. dokumentów przetargowych na przebudowę ulicy Wojska Polskiego oraz dokumentów z realizacji tej przebudowy;

6. dokumentów przetargowych na budowę miejsc postojowych/parkingu przy ul. Mickiewicza (przy kościele) oraz dokumentów z realizacji tej budowy;

7. dokumentów przetargowych na przebudowę ulicy S. oraz dokumentów z realizacji tej budowy;

8. dokumentów przetargowych na przebudowę ulicy S. oraz dokumentów z realizacji tej budowy;

9. dokumentów przetargowych na przebudowę ulicy S. oraz dokumentów z realizacji tej budowy;

10. dokumentów przetargowych na budowę boiska o nawierzchni sztucznej przy szkole podstawowej oraz dokumentów z realizacji tej budowy;

11. dokumentów przetargowych na budowę kompleksu boisk przy ul. T.;

12. dokumentów budowy, w tym aneksów i umów na budowę kompleksu boisk przy ul. Topolowej.

Burmistrz Miasta Sz.Z.w odpowiedzi na powyższe wnioski, pismem z dnia 3 września 2010 r., poinformował H.Ch., iż do czasu rozstrzygnięcia przez Prokuraturę Rejonową w W. charakteru jego wystąpień, nie będą mu udzielane żadne informacje i nie będą mu udostępnianie żadne dokumenty.

W związku z powyższym, H.Ch. pismem z dnia [...] listopada 2010 r. wezwał Burmistrza Miasta Sz.Z. do ujawnienia postanowienia Prokuratury w powyższej sprawie oraz ponownie wezwał ww. organ do umożliwienie mu dostępu do informacji publicznej. Następnie w dniu 3 stycznia 2011 r. złożył do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. zażalenie podnosząc, iż Burmistrz Miasta Sz.Z. nie udostępnił mu żądanej informacji publicznej.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. uznało, iż nie zachodzą okoliczności uprawniające do wniesienia zażalenia na bezczynność organu, i że sprawa nie nadaje się do rozstrzygnięcia.

W związku z tym, H.Ch. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu skargę na bezczynność Burmistrza Miasta Sz.Z. w przedmiocie załatwienia sprawy dotyczącej udostępnienia ww. informacji publicznej. Skarżący domagał się wyznaczenia organowi terminu 14 dni na załatwienie sprawy oraz zażądał wyjaśnienia przyczyn niezałatwienia sprawy w terminie i ustalenia osób odpowiedzialnych za taki stan rzeczy oraz udostępnienia do wglądu i skopiowania odpowiednich dokumentów.

W uzasadnieniu skargi podał, iż organ pozostaje w zwłoce - pomimo dwukrotnego wniosku skarżącego o udostępnienie mu żądanej informacji publicznej. Zdaniem skarżącego odmowa udostępnienia informacji publicznej nie może być uzasadniana faktem złożenia przez organ wniosku do Prokuratury. W jego ocenie zgodnie z ustawą o dostępie informacji publicznej złożenie zawiadomienia o podejrzeniu popełnienia przestępstwa nie stanowi negatywnej przesłanki rozpoznania wniosku o udzielenie informacji publicznej

Burmistrz Miasta Sz.Z. w odpowiedzi na skargę wniósł jej o oddalenie i zasądzenie od skarżącego zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu podał, iż złożony przez skarżącego wniosek o udostępnienie informacji publicznej dotyczył bliżej nieokreślonych dokumentów przetargowych, a poza tym, żądane we wniosku informacje nie stanowiły informacji publicznej w rozumieniu ustawy lub też wymagały udzielenia informacji przetworzonej, co wymagało wykazania przez skarżącego szczególnie istotnego interesu publicznego w ich uzyskaniu, a tego skarżący nie wykazał. W ocenie organu, nie pozostawał on w bezczynności w przedmiocie udzielenia informacji publicznej, gdyż wszelkie pisma adresowane przez skarżącego do organu nie zostały pozostawione bez odpowiedzi. Kierowane do skarżącego pisma nie stanowiły odmowy udzielenia mu informacji publicznej w rozumieniu art. 16 ustawy o udostępnianiu informacji publicznej. W pismach tych informowano skarżącego o możliwości skopiowania i przeglądania dokumentacji publicznej w urzędzie.

Burmistrz Miasta Sz.Z. wskazał, że na podstawie uzyskanych informacji, skarżący rozpoczął polemikę co do zasadności podejmowanych działań, w pismach lokalnych, mediach i na ulotkach. Podważał jego działalność, poniżał wobec opinii publicznej i narażał na utratę zaufania społeczeństwa. Wyjaśnił, iż z tego względu zawiadomił prokuraturę o podejrzeniu popełnienia przestępstwa. Podkreślił, że skarżący wykorzystywał uzyskane informacje w prowadzonej kampanii wyborczej na urząd Burmistrza.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu uznał, że skarga zasługuje na uwzględnienie.

W uzasadnieniu wyroku podał, że z bezczynnością organu administracji publicznej mamy do czynienia wówczas, gdy w prawnie określonym terminie organ nie podejmuje żadnych czynności w sprawie lub, gdy wprawdzie prowadził postępowanie w sprawie, jednakże, mimo istnienia ustawowego obowiązku, nie kończy go wydaniem stosownego aktu lub nie podejmuje czynności (zob. Woś, H. Krysiak-Molczyk i M. Romańska, Komentarz do ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Warszawa 2005, s. 86). Wniesienie skargi na "milczenie władzy" jest

uzasadnione nie tylko w przypadku niedotrzymania terminu załatwienia sprawy, ale także w przypadku odmowy wydania aktu, mimo istnienia w tym względzie ustawowego obowiązku, choćby organ mylnie sądził, że załatwienie sprawy nie wymaga wydania aktu (zob. J. P. Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2006, s. 37). Dla uznania bezczynności konieczne jest zatem ustalenie, że organ administracyjny zobowiązany był na podstawie przepisów prawa do wydania decyzji lub innego aktu albo do podjęcia określonych czynności.

Sąd pierwszej instancji stwierdził, że w niniejszej sprawie skarżący zarzuca organowi bezczynność w zakresie udostępnienia mu informacji w postaci dokumentacji przetargowej oraz umów na wykonanie zadań gminnych (realizacji robót budowlanych i usługowych). Przedmiotem skargi jest realizacja prawa do informacji publicznej na podstawie ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 z późn. zm.). Wskazał, że skarga na bezczynność w sprawie dotyczącej udostępnienia informacji publicznej, nie musi być ona poprzedzona żadnym środkiem zaskarżenia na drodze administracyjnej i może być wniesiona bez wezwania do usunięcia naruszenia prawa (zob. postanowienie NSA z dnia 31 marca 2008 r., sygn. akt I OSK 262/08).

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu odwołując się do treści art. 4 ust. 1 powołanej ustawy podał, że obowiązane do udostępniania informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności: organy władzy publicznej, organy samorządów gospodarczych i zawodowych, podmioty reprezentujące zgodnie z odrębnymi przepisami Skarb Państwa, podmioty reprezentujące państwowe osoby prawne, albo osoby prawne samorządu terytorialnego oraz podmioty reprezentujące inne państwowe jednostki organizacyjne albo jednostki organizacyjne samorządu terytorialnego, podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów. W ocenie Sądu pierwszej instancji poza sporem pozostaje, że skarżący złożył stosowny wniosek, zaś Burmistrz Miasta Sz.Z. jest podmiotem zobligowanym do udostępnienia informacji publicznej.

Organ uznał jednak, że nie zachodzą warunki do udzielenia informacji, ponieważ wnioskowane informacje zarówno w zakresie strony podmiotowej, jak i przedmiotowej nie stanowią informacji publicznych w rozumieniu cyt. ustawy o dostępie do informacji publicznych, lub też wymagały udzielenia informacji przetworzonej, co wymagało wykazania szczególnie istotnego interesu publicznego w ich uzyskaniu, czego skarżący nie uczynił.

Zdaniem Sądu pierwszej instancji nie jest to stanowisko prawidłowe, gdyż informacja, o której udostępnienie wystąpił skarżący stanowi informację publiczną w rozumieniu przepisów omawianej ustawy.

Zgodnie z art. 6 tej ustawy udostępnieniu podlega informacja publiczna, w szczególności o danych publicznych, w tym a) treść i postać dokumentów urzędowych, w szczególności - treść aktów administracyjnych i innych rozstrzygnięć, dokumentacja przebiegu i efektów kontroli oraz wystąpienia, stanowiska, wnioski i opinie podmiotów ją przeprowadzających, b) stanowiska w sprawach publicznych zajęte przez organy władzy publicznej i przez funkcjonariuszy publicznych w rozumieniu Kodeksu Karnego, c) treść innych wystąpień i ocen dokonywanych przez organy władzy publicznej, d) informacja o stanie państwa, samorządów i ich jednostek organizacyjnych. Informację publiczną stanowi zatem każda wiadomość wytworzona przez szeroko rozumiane władze publiczne oraz osoby pełniące funkcje publiczne, a także inne podmioty, które władzę publiczną realizują lub gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa w zakresie tych kompetencji (por. wyrok NSA z 30 października 2002 r. II S.A. 1956/02). Informacja publiczna dotyczy sfery faktów. Jest nią treść dokumentów wytworzonych przez organy władzy publicznej i podmioty niebędące organami administracji publicznej, treść wystąpień, opinii i ocen przez nie dokonywanych niezależnie, do jakiego podmiotu są one kierowane i jakiej sprawy dotyczą. Informację publiczną stanowi więc treść wszelkiego rodzaju dokumentów odnoszących się do organu władzy publicznej, związanych z nim bądź w jakikolwiek sposób dotyczących go. Są nią zarówno treści dokumentów bezpośrednio przez organ wytworzonych, jak i te, których używa się przy realizacji przewidzianych prawem zadań (także te, które tylko w części go dotyczą), nawet gdy nie pochodzą wprost od niego (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 16 lipca 2008 r. II SA/Wa 721/08 Lex nr 423325). Informacją jest nie tylko prawo do informacji przetworzonej, ale też prawo wglądu do dokumentów (akt, materiałów ) będących w posiadaniu tego organu (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 16 stycznia 2004 r., sygn. akt II SAB 364/03, LEX nr 162285, wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 7 listopada 2007 r. sygn. akt II SA/Rz 438/07, LEX nr 340151).

Sąd pierwszej instancji wskazał, ze prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu jedynie ze względu na przesłanki określone w art. 5 ust. 1 i 2 cyt. ustawy o dostępie do informacji publicznej tzn. ze względu na ochronę informacji niejawnych i innych tajemnic ustawowo chronionych (państwowa, służbowa, skarbowa, statystyczna) oraz prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy.

Przepisy cyt. ustawy o dostępie do informacji publicznej przewidują dwie formy reakcji organu na wniosek strony: udzielenie żądanych informacji, które należy traktować, jako czynność materialno – techniczną albo odmowy ich udostępnienia w formie decyzji administracyjnej. Jeżeli wniosek strony nie stanowi żądania udostępnienia informacji publicznej to nie ma podstaw do wydania decyzji, lecz należy wnioskodawcę poinformować pismem, że sprawa nie dotyczy informacji publicznej (zob. wyrok NSA z 17 grudnia 2003 r., II SA/Gd 1153/03, Lex nr 299295).

Sąd pierwszej instancji stwierdził, że żądana przez skarżącego informacja spełnia przedmiotowe i podmiotowe cechy informacji publicznej, co wymaga od organu podjęcia działania zgodnego z ustawą o dostępie do informacji publicznej. Wprawdzie w odpowiedzi na skargę organ stwierdził, że różne informacje żądane przez skarżącego zostały mu udostępnione to jednak – wobec braku stosownego zestawienia zawierającego rejestr udzielonych informacji – sprawa ta wymyka się spod kontroli Sądu, tym bardziej, że skarżący podtrzymuje żądanie, a z pism organu doręczanych skarżącemu w postępowaniu administracyjnym wynika, że do czasu wyjaśnienia sprawy przez Prokuraturę, skarżącemu nie będą udzielane żadne informacje.

W konsekwencji Sąd pierwszej instancji uznał, że skoro Burmistrz Gminy Miejskiej Sz.Z. nie rozpoznał wniosku skarżącego o udzielenie informacji publicznej w wymaganym terminie, nie wydał decyzji odmownej, ani nie podjął innych działań, które byłyby zgodne z przepisami omawianej ustawy to pozostawał w zwłoce i dlatego zobowiązał go do załatwienia wniosku.

Sąd pierwszej instancji wskazał, ze organ powinien rozpoznać wniosek i udzielić stosownej informacji, czy też odnieść się do niego w formie czynności materialno - technicznej, bądź wydać decyzję odmowną, zgodnie z art. 16 ust. 1 cyt. ustawy o dostępie do informacji publicznej, co umożliwi stronie wykorzystanie środków prawnych pozwalających zweryfikować wydane rozstrzygnięcie w odpowiednim postępowaniu sądowym. Wyjaśnił, że sąd administracyjny nie jest władny nakazać organowi wyjaśnienie przyczyn niezałatwienia sprawy w terminie i ustalenia osób za to odpowiedzialnych. Sprawa ta może być załatwiona w trybie przepisów postępowania administracyjnego.

Z tych względów, Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu na podstawie art. 149 i art. 286 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. dalej: P.p.s.a.), orzekł jak w sentencji wyroku. Orzeczenie o kosztach oparto o art. 200 tej ustawy.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego wniósł Burmistrz Gminy Miejskiej Sz.Z. reprezentowany przez adwokata, który zaskarżając go w całości zarzucił naruszenie przepisów postępowania:

a) art. 133 § 1 P.p.s.a. i art. 141 § 4 P.p.s.a. polegające na bezpodstawnym oparciu

orzeczenia na okolicznościach faktycznych, których Sąd nie był w stanie stwierdzić

nie posiadając kompletnych akt sprawy, a w szczególności akt postępowania

toczącego się z wniosku Burmistrza Sz.Z. w Prokuraturze Rejonowej w

W. w przedmiocie możliwości popełnienia przestępstwa przez H.Ch. z art. 212 § 1 K.k. i art. 224 § 2 K.k. oraz 234 K.k. sygn. akt: 1 Ds 1757/10/5 oraz sygn. akt: 1 Ds 401/11/5, na które wskazywał organ w odpowiedzi na skargę;

b) art. 3 § 2 pkt. 8 i art. 149 P.p.s.a. w zw. z art. 14 ust. 2 cyt. ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej polegające na tym, że Sąd pierwszej instancji w wyniku niewłaściwej kontroli działalności administracji publicznej

uznał, iż organ administracyjny naruszył art. 14 ust. 2 cyt. ustawy o dostępie do

informacji publicznej, gdyż nie poinformował wnioskodawcy o odmowie

udzielenia dostępu do informacji publicznej, gdy w rzeczywistości wnioskodawca

taką informację wraz z uzasadnieniem otrzymał. Tym samym zarzut bezczynności

organu jest bezpodstawny.

Wskazując na powyższe podstawy skargi kasacyjnej wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu we Wrocławiu do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podał, że w odpowiedzi na skargę H.Ch. udzielił odpowiedzi na załączone do skargi pismo strony, a odpowiedź ta nie stanowiła odmowy w rozumieniu art. 16 cyt. ustawy o dostępie do informacji publicznej. Swoje stanowisko oparł na przekonaniu, iż sprawy poruszone w pismach z dnia 29 sierpnia 2010 r. i 30 sierpnia 2010 r. zostały objęte postępowaniem prowadzonym przez Prokuraturę Rejonową w W. Wskazał, że uzyskiwane przez skarżącego informacje są przez niego są wykorzystywane w toku kampanii na stanowisko Burmistrza, o które ubiegał się. Stwierdził, że z uwagi na olbrzymią ilość wniosków skarżącego, które faktycznie zablokowały pracę Urzędu Miejskiego w Sz.Z. Burmistrz podjął decyzję o przekazaniu wszystkich zgłoszonych przez skarżącego spraw (w tym objętych pismami z dnia 29 sierpnia 2010 r. i z dnia 30 sierpnia 2010 r.) do Prokuratora Rejonowego w W., który w sierpniu 2010 r. wszczął dochodzenie o przestępstwo określone w art. 224 § 2 K.k., którego sprawcą może być skarżący.

W ocenie skarżącego kasacyjnie Sąd pierwszej instancji pominął ww. okoliczność, którą organ wskazał w odpowiedzi na skargę. Nie przeprowadził dowodu z dokumentów zgromadzonych w toku postępowania przygotowawczego przez Prokuratora Rejonowego w W., które są niezbędne do wyjaśnienia istotnych wątpliwości dotyczących przyczyn odmowy rozpoznania wniosku skarżącego, a w konsekwencji wydał orzeczenie na podstawie dowodów, które nie były kompletne w przedmiotowej sprawie, czym naruszył art. 133 § 1 P.p.s.a. i art. 141 § 4 P.p.s.a.

Zdaniem autora skargi kasacyjnej Sąd pierwszej instancji nie odniósł się również do wyjaśnienia organu, iż udzielenie informacji skarżącemu w zakresie pisma z 29 sierpnia 2010 r. i 30 sierpnia 2010 r. zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt. 1 cyt. ustawy dostępie do informacji publicznej wymagało wykazania szczególnie istotnego interesu publicznego, czego skarżący w żadnym z tych wniosków nie uczynił, pomimo, że był o tym poinformowany pismem z dnia 28 września 2010 r. W jego ocenie uzasadnia to zarzut naruszenia art. 141 § 4 P.p.s.a.

Ponadto, skarżący kasacyjnie zarzucił, iż w odpowiedzi na skargę przedłożył akta sprawy wraz z kilkudziesięcioma pismami, które zawierały różnorodne pisma skarżącego jak też odpowiedzi organu na te pisma. Sąd pierwszej instancji nie odniósł się do zgromadzonego materiału dowodowego i ograniczył wywód do interpretacji art. 3 § 2 pkt. 8 P.p.s.a. w zw. z art. 149 P.p.s.a. oraz art. 1 ust. 1 i art. 5 ust. 1 i 2 cyt. ustawy o dostępie do informacji publicznej. Burmistrz Miasta Sz.Z. w uzasadnieniu skargi kasacyjnej podał również, iż przedstawił szereg dokumentów obrazujących korespondencje prowadzoną z H.Ch. w zakresie dostępu do informacji publicznej. Przyznał, że wprawdzie nie wykonał zestawienia zawierającego rejestr udzielonych informacji, to jednak w odpowiedzi na skargę przedstawił je chronologicznie. W ocenie skarżącego kasacyjnie oznacza to, że H.Ch. został poinformowany o stanowisku organu pismem z 28 września 2010 r. i tym samym nie można uznać, że organ był w tej sprawie bezczynny. Zdaniem autora skargi kasacyjnej Sąd pierwszej instancji miał obowiązek zbadać i przeprowadzić wszystkie dowody zgromadzone w sprawie. Zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku stwierdzenie, że: "Wprawdzie w odpowiedzi na skargę organ twierdzi, że różne informacje żądne przez skarżącego zostały mu udostępnione - jednak - wobec braku stosownego zestawienia zawierającego rejestr udzielonych informacji - sprawa ta wymyka się spod kontroli Sądu", wskazuje, że Sąd pierwszej instancji miał świadomość, że między stronami trwała korespondencja, jednakże odmówił uznania racji organu z braku "stosownego zestawienia". Zdaniem organu w takiej sytuacji Sąd pierwszej instancji powinien przeprowadzić postępowanie wyjaśniające i wezwać organ do przedłożenia "stosownego zestawienia".

Ponadto, zarzucił, iż Sąd pierwszej instancji pominął dowód w postaci akt postępowania prowadzonego przez Prokuratora Rejonowego w W., które miały bezpośredni podmiotowy i przedmiotowy związek między stronami.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 183 § 1 P.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod rozwagę jedynie nieważność postępowania, której przesłanki określone w § 2 art. 183 P.p.s.a. w rozpoznawanej sprawie nie występują. Oznacza to, że przytoczone w skardze kasacyjnej przyczyny wadliwości zaskarżonego wyroku determinują zakres kontroli dokonywanej przez Sąd drugiej instancji.

Przypomnieć należy, że podstawą skargi kasacyjnej z art. 174 pkt 2 P.p.s.a. może być naruszenie przez Sąd pierwszej instancji przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. A zatem między uchybieniem procesowym, a wydanym w sprawie wyrokiem podlegającym zaskarżeniu musi zachodzić związek przyczynowy wskazujący na potencjalną możliwość innego wyniku postępowania sądowego.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia przez Sąd pierwszej instancji art. 133 § 1 P.p.s.a. i art. 141 § 4 P.p.s.a stwierdzić należy, iż jest on nietrafny.

Zgodnie z art. 133 § 1 P.p.s.a. Sąd wydaje wyrok po zamknięciu rozprawy na podstawie akt sprawy. Obowiązek wydania wyroku na podstawie akt sprawy oznacza zakaz wyjścia poza materiał znajdujący się w tych aktach. Do naruszenia tego przepisu doszłoby wówczas, gdyby Sąd pierwszej instancji oparł swoje rozstrzygnięcie na materiale innym niż ten, który jest zawarty w aktach sprawy. Podstawą orzekania Sądu jest materiał zgromadzony w toku całego postępowania przed organem oraz przed sądem. Przepis art. 133 P.p.s.a. nie może służyć kwestionowaniu oceny materiału dowodowego dokonanej przez Sąd pierwszej instancji, z którą nie zgadza się organ administracji publicznej. Naruszenie tego przepisu może stanowić usprawiedliwioną podstawę skargi kasacyjnej jedynie wówczas, gdy skarżący wykaże konkretne zdarzenia wynikające z akt sprawy, których Sąd pierwszej instancji nie uwzględnił oraz ich wpływ na wynik sprawy. Taka sytuacja w rozpoznawanej sprawie nie wystąpiła.

Z kolei, art. 141 § 4 P.p.s.a. nakazuje Sądowi pierwszej instancji przedstawienie w uzasadnieniu wyroku zwięzłego stanu sprawy, zarzutów podniesionych w skardze, stanowisk pozostałych stron, podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie. Obowiązek zwięzłego przedstawienia stanu sprawy obejmuje nie tylko przytoczenie ustaleń dokonanych przez organ administracji publicznej, ale także ich ocenę pod względem zgodności z prawem art. 3 § 1 P.p.s.a.

W rozpoznawanej sprawie autor skargi kasacyjnej stawiając zarzut naruszenia art. 133 § 1 P.p.s.a. i art. 141 § 4 P.p.s.a. stwierdził, że przedstawiony w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku stan faktyczny jest niezgodny ze stanem rzeczywistym, albowiem w toku rozpoznawanej sprawy Sąd pierwszej instancji nie uwzględnił, faktu złożenia przez Burmistrza Miasta Sz.Z. do Prokuratury Rejonowej w W. zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa, w wyniku którego wszczęto dochodzenie w sprawie o przestępstwo z art.. 224 § 2 K.k., a także nie przeprowadził dowodu z dokumentów stanowiących akta ww. postępowania przygotowawczego. W konsekwencji zarzucił, że zaskarżony wyrok oparto na niekompletnym materiale dowodowym. Poza tym, zakwestionował zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku stwierdzenie, iż "wobec braku zestawienia informacji udzielonych przez organ skarżącemu, sprawa wymyka się spod kontroli Sądu".

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego akta Prokuratury Rejonowej w W. nie stanowiły akt sprawy o których mowa w art. 133 § 1 P.p.s.a., zaś uzasadnienie zaskarżonego wyroku spełnia wszystkie wymogi określone w art. 141 § 4 P.p.s.a. Sąd pierwszej instancji w sposób jasny i zwięzły przedstawił stan faktyczny ustalony i przyjęty za podstawę rozstrzygnięcia, przedstawił stanowisko skarżącego oraz stanowisko organu zawarte pismach stanowiących akta sprawy, w tym w odpowiedzi organu na skargę oraz dokonał oceny jego bezczynności z powołaniem się na obowiązujący stan prawny. Wyjaśnił zarówno podstawy faktyczne, jak i prawne, które legły u podstaw uwzględnienia skargi.

Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że Sądowi pierwszej instancji znany był fakt złożenia przez Burmistrza Miasta Sz.Z. zawiadomienie do Prokuratury Rejonowej w W. o podejrzeniu popełnienia przez H.Ch. przestępstwa i prowadzeniu przez nią postępowania to jednak uznał, że okoliczność ta nie miała znaczenia dla oceny bezczynności organu w rozpoznaniu wniosku o udostępnienie informacji publicznej.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego jako naruszenie art. 141 § 4 P.p.s.a. nie może być uznane zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku stwierdzenie, że: "Wprawdzie w odpowiedzi na skargę organ twierdzi, że różne informacje żądane przez skarżącego zostały mu udostępnione – jednak – wobec braku stosownego zestawienia zawierającego rejestr udzielonych informacji – sprawa ta wymyka się spod kontroli Sądu, tym bardziej, że skarżący podtrzymuje żądanie, a z pism informacyjnych organu doręczanych skarżącemu w postępowaniu administracyjnymi wynikało, że do czasu wyjaśnienia sprawy przez Prokuraturę, skarżącemu nie będą udzielane żadne informacje".

Wskazać należy, iż z akt administracyjnych wynika, iż żądane przez skarżącego w pismach z dnia 29 sierpnia 2010 r. i z dnia 29 sierpnia 2010 r. informacje nie zostały przez Burmistrza Miasta Sz.Z. udostępnione. Wbrew stanowisku autora skargi kasacyjnej nie zawiera go również powołane w uzasadnieniu skargi kasacyjnej pismo organu z dnia 28 września 2010 r.

Jak wskazano powyżej z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że Sąd pierwszej instancji oceniając zasadność rozpoznawanej skargi uwzględnił fakt złożenia przez organ do Prokuratury Rejonowego w W. zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa, to jednak uznał, że nie mógł on stanowić podstawy odmowy udzielenia skarżącemu żądanej informacji publicznej.

Z nietrafny należy również uznać zarzut naruszenia przez Sąd pierwszej instancji art. 3 § 2 pkt. 8 i art. 149 P.p.s.a. w zw. z art. 14 ust. 2 cyt. ustawy o dostępie do informacji publicznej. Stosownie do treści tego ostatniego przepisu, jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w sposób lub w formie określonych we wniosku, podmiot obowiązany do udostępnienia powiadamia pisemnie wnioskodawcę o przyczynach braku możliwości udostępnienia informacji zgodnie z wnioskiem i wskazuje, w jaki sposób lub w jakiej formie informacja może być udostępniona niezwłocznie. W takim przypadku, jeżeli w terminie 14 dni od powiadomienia wnioskodawca nie złoży wniosku o udostępnienie informacji w sposób lub w formie wskazanych w powiadomieniu, postępowanie o udostępnienie informacji umarza się.

Wbrew stanowisku autora skargi kasacyjnej analiza akt sprawy nie pozwala na stwierdzenie, iż wnioski H.Ch. zawarte w pismach z dnia 29 sierpnia 2010 r. i z dnia 30 sierpnia 2010 r. zostały przez organ rozpatrzone zgodnie z art. 14 ust. 2 cyt. ustawy o dostępie do informacji publicznej. Dotyczyły one udostępnienia do wglądu i skopiowania wskazanych na wstępie dokumentów. W odpowiedzi z dnia 3 września 2010 r. organ stwierdził, że: do czasu rozstrzygnięcia przez organy wymiaru sprawiedliwości (Prokuraturę Rejonową w W.) charakteru Pana wystąpień do tut. Urzędu – nie będą udzielane Panu i osobom działającym w Pana imieniu, żadne informację oraz udostępniane dokumenty (karta nr 110, 113 i 115 – akt administracyjnych). Oznacza to, że przeszkodą do udzielenia żądanej informacji publicznej było stanowisko organu, że ww. zawiadomienie Prokuratury Rejonowej w W. powinno skutkować odmową jej udostępnienia. Wprawdzie w piśmie z dnia 28 września 2010 r. organ poinformował skarżącego, że pisma z dnia 3 września 2010 r. nie stanowią odmowy udostępnienia informacji publicznej w rozumieniu art. 16 ust. 1 cyt. ustawy o dostępie do informacji publicznej, to jednak w uzasadnieniu tego pisma podał, że zachodzi wątpliwość, czy kierowane do tut. Urzędu pytania i uzyskiwane tą drogą informację mają na celu realizację szczególnie istotnego interesu publicznego, czy interesu prywatnego (karta nr 144 – akt administracyjnych).

Z tych względów, w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego Sąd pierwszej instancji zasadnie uznał, że skoro żądane przez skarżącego dokumenty stanowiły informację publiczną, a odmowa ich udostępnienia nie nastąpiła w formie, o której mowa w art. 16 ust. 1 cyt. ustawy o dostępie do informacji publicznej, to Burmistrz Miasta Sz.Z. pozostawał w bezczynności, gdyż nie rozpatrzył wniosków skarżącego z dnia 29 sierpnia 2010 r. i 30 sierpnia 2010 r. zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami. Natomiast stanowisko organu, że niektóre z żądanych informacji zostały skarżącemu udostępnione, albo poinformowano go o możliwości ich udostępnienia jak wyżej wskazano nie znajduje odzwierciedlenia w aktach sprawy.

Powyższe rozważania uprawniają do stwierdzenia, że skoro organ pozostawał w bezczynności, to Sąd pierwszej instancji zasadnie w oparciu o art. 149 P.p.s.a. zobowiązał Burmistrza Miasta Sz.Z. do załatwienia wniosków skarżącego z dnia 29 sierpnia 2010 r. i 30 sierpnia 2010 r. w terminie 14 dni od daty zwrotu akt administracyjnych wraz z prawomocnym orzeczeniem. Z tych względów, zamierzonego skutku nie mógł również odnieść zarzut naruszenia art. 3 § 2 pkt. 8 P.p.s.a.

Mając na uwadze powyższe Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w sentencji wyroku.