Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

|Sygn. akt IV SA/Wr 358/19 | | , [pic], , WYROK, , W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ, , , Dnia 7 listopada 2019 r., , , Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, w składzie następującym:, Przewodniczący:, , Sędzia WSA Lidia Serwiniowska (spr.), , Sędziowie:, Sędzia WSA Ireneusz Dukiel, Sędzia WSA Bogumiła Kalinowska, , , Protokolant:, sekretarz sądowy Katarzyna Leśniowska, , , po rozpoznaniu w Wydziale IV na rozprawie w dniu 7 listopada 2019 r., sprawy ze skargi K. N., na decyzję Dyrektora Miejskiego Zakładu [...] w C., z dnia [...] lipca 2019 r., w przedmiocie odmowy udostępnienia informacji publicznej, , , uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ja decyzję organu, I instancji;, zasądza od Dyrektora Miejskiego Zakładu [...] w C. kwotę 100 (słownie: sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.,

Wnioskiem z dnia [...] kwietnia 2019 r. K. N. (dalej: skarżący, strona, wnioskodawca) zwrócił się do Dyrektora Miejskiego Zakładu w [...]. (dalej: organ, podmiot zobowiązany) o udostępnienie informacji publicznej w postaci skanów faktur oraz zawartych umów związanych z obsługą prawną organu od [...] listopada 2018r. Do [...] kwietnia 2019 r.

Pismem z dnia [...] kwietnia 2019 r. ([...]) podmiot zobowiązany stwierdzając, że powyższy wniosek dotyczy informacji publicznej przetworzonej wezwał skarżącego do wykazania interesu publicznego.

W odpowiedzi z dnia [...] kwietnia 2019 r. skarżący podkreślił, że wymienione we wniosku dokumenty stanowią informacje prostą, która nie wymaga skomplikowanych analiz czy innych czasochłonnych czynności stąd złożone żądanie – w jego ocenie – nie wymagało wykazania szczególnie istotnego interesu publicznego. Decyzją z dnia [...] maja 2019 r. podmiot zobowiązany, działając na podstawie art. 104 § 1 i art. 109 §1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity Dz.U. z 2018 poz. 2096 ze zm. – dalej: kpa) oraz art. 3 ust. 1 pkt 1, art. 5 ust. 2 i art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (tekst jednolity Dz.U. z 2018 r. poz. 1330 ze zm.) dalej : u.d.i.p. odmówił skarżącemu udostępnienia informacji.

W uzasadnieniu podał, że ustawa o dostępie do informacji publicznej nie zawiera legalnej definicji osoby pełniącej funkcje publiczną. W ocenie organu przez osobę taką należy rozumieć osoby, które mogą podejmować władcze rozstrzygnięcia, dotyczące praw i obowiązków obywateli lub majątku publicznego – taką osobą nie jest radca prawny, do którego obowiązków należą wyłącznie kwestie związane ze świadczeniem pomocy prawnej (art.2 ustawy o radcach prawnych).

Wnioskiem z dnia [...] czerwca 2019 r. skarżący zwrócił się o ponowne rozpatrzenie sprawy w zakresie wniosku o udostępnienie informacji publicznej. Skarżący w szczególności podniósł brak potrzeby ochrony danych osobowych, nieistnienie tzw. informacji przetworzonej oraz brak zaistnienia nadużycia prawa do informacji – wskazał, że radcowie prawni pełnią funkcje publiczne.

Decyzja z dnia [...] lipca 2019 r. ([...]) podmiot zobowiązany na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 Kpa w związku z art. 16 i art. 17 oraz art. 3 ust. 1 pkt. 1 i art.5 ust. 2 u.d.i.p. utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu powołano się na treść uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego - Izby Administracyjnej, Pracy i Ubezpieczeń z dnia 16 lipca 1993 roku, podjętej w sprawie o sygn. akt. I PZP 28/93, w której Sąd Najwyższy stwierdził, iż ujawnienie przez pracodawcę (odpowiednio zleceniodawcę) wysokości wynagrodzenia za pracę jego pracowników (odpowiednio zleceniobiorców) może stanowić naruszenie dobra osobistego pracownika (zleceniobiorcy) chronionego przepisami art. 23 i 24 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16 poz. 93 ze zm.) - w konsekwencji wskazać należy, iż osoby (podmioty) wykonujące na rzecz Spółki (organu) stosowną obsługę prawną nie są osobami pełniącymi funkcje publiczne, osobom takim nie przysługuje namiastka władzy publicznej. Radca prawny jest osobą prywatną.

Natomiast przesłankę prywatności osoby fizycznej należy natomiast powiązać z konstytucyjnym potwierdzeniem prawa do prywatności uregulowanym w art. 47 Konstytucji RP, który to przepis nakłada na władze publiczne obowiązek ochrony chronionych prawem dóbr jednostki przed nieuzasadnioną ingerencją. Do aktów prawnych ustanawiających ochronę takich dóbr należy przede wszystkim ustawa o ochronie danych osobowych, która stanowi, że każdy ma prawo do ochrony danych osobowych. Prawo da informacji publicznej podlega ograniczeniu w zakresie udostępnienia danych osobowych, chyba, że chodzi o informację o osobach pełniących funkcję publiczną (ale informacja ma być przekazana właśnie w związku z pełnieniem tej funkcji - ma istnieć stosowny związek).

Podmiot zobowiązany wskazał, że pojęcie ,,prywatności osoby fizycznej", o której stanowi art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie od informacji publicznej prawo do informacji publicznej - należy interpretować zgodnie z postanowieniami RODO.

Organ zwrócił uwagę, że przepisy regulujące ochronę prywatności osoby fizycznej zawiera m.in. Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (EU) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w spawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronnych danych) (Dz. U. UE.L z 2016r., nr 119, poz. 1), które w przepisie art. 1 ust. 2 wskazuję na ochronę podstawowych praw i wolności, a w szczególności na prawo do ochrony danych osobowych. Z kolei art. 4 pkt 1) w/w Rozporządzenia jako dane osobowe określa wszelkie informacje o zidentyfikowanej łub możliwej do zidentyfikowania osobie fizycznej ("osobie, której dane dotyczą"). Możliwa do zidentyfikowania osoba fizyczna to osoba, którą można bezpośrednio lub pośrednio zidentyfikować, w szczególności na podstawie identyfikatora takiego jak imię i nazwisko, numer identyfikacyjny, dane o lokalizacji, identyfikator internetowy lub jeden bądź kilka szczególnych czynników określających fizyczną, fizjologiczną, genetyczną, psychiczną, ekonomiczną, kulturową lub społeczną tożsamość osoby fizycznej.

Stwierdzono, że udostępnienie stosownych skanów umów zawartych z MZ[...] W [...]. w zakresie obsługi prawnej – wymagało dokonania stosownej animizacji danych personalnych innych osób. Podkreślono, że analiza przepisów i stanu faktycznego sprawy prowadzi do wniosku, iż żądane przez wnioskodawcę informacje mają charakter informacji przetworzonych (ze względu na konieczność anonimizacji danych osób nie pełniących funkcji publicznych).

W ocenie organu wnioskodawca nie udowodnił i nie wykazał, iż przeznaczy przedmiotowe informacje do potrzeb innych niż własne (prywatne).

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu skarżący zarzucił zaskarżonej decyzji naruszenie:

- art. 61 ust. 1 Konstytucji RP w zakresie w jakim przepis ten stanowi normatywną podstawę konstytucyjnego prawa do informacji publicznej, poprzez nieuprawnione ograniczenie prawa do informacji publicznej,

- art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p. w zakresie w jakim przepis ten normuje instytucję informacji przetworzonej, poprzez nieprawidłową wykładnię, polegającą na uznaniu, że przedmiotem wniosku była informacja przetworzona oraz błędne zastosowanie w niniejszej sprawie,

- art. 5 ust. 2 u.d.i.p. w zakresie w jakim przepis ten chroni prywatność i dane osobowe, przez jego błędne zastosowanie polegające na uznaniu, że przedmiotem wniosku była informacja prywatna nie podlegająca ujawnieniu,

- art. 7,77 § 1 art. 107 § 1 Kpa w zakresie w jakim organ zaniechał czynności niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego.

W uzasadnieniu skarżący podniósł, że informacja związana z wydatkami na obsługę prawną dotyczy osób pełniących funkcję publiczną i podlega udostępnieniu bez ograniczeń, o których mowa w art. 5 ust. 2 u.d.i.p Nie narusza to przy tym przepisów o ochronie danych osobowych, albowiem przewidują one możliwość ujawnienia danych w sytuacji wykonywania przez ich administratora zadań publicznych, do których w ocenie skarżącego zalicza się również udostępnienie informacji publicznej.

Strona wskazała również, że organ błędnie uznał zawnioskowane dane za informację publiczną przetworzoną. Skarżący podniósł, że w okolicznościach niniejszej sprawy nie ma wątpliwości, że w wyniku wyszukania nie powstaje żadna jakościowo nowa informacja. Wyszukanie nie wiąże się z dokonywaniem czynności intelektualnych (meryforycznych) zaś czynności technicznych. Zatem nawet jeśli przyjąć, że wyszukanie w zasobach informacyjnych gminy żądanych przez skarżącego informacji wymaga pewnego nakładu pracy, nie można go uznać w tym przypadku za przetworzenie.

Wobec powyższego skarżący wniósł o:

1) uchylenie decyzji organu w całości oraz

2) przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia podmiotowi zobowiązanemu

3) zwrot kosztów

4) rozpoznanie sprawy na posiedzeniu niejawnym.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie podtrzymując stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następujące:

Zgodnie z art.3 § 1 oraz z art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 ze zm., dalej p.p.s.a.) wojewódzkie sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, co oznacza, że w zakresie dokonywanej kontroli sąd zobowiązany jest zbadać, czy organy administracji w toku postępowania nie naruszyły przepisów prawa materialnego i przepisów postępowania w sposób, który miał lub mógł mieć wpływ na wynik sprawy. Sądowa kontrola legalności zaskarżanych orzeczeń administracyjnych sprawowana jest wyłącznie w granicach danej sprawy, a sąd nie jest związany zarzutami, wnioskami skargi, czy też powołaną w niej podstawą prawna (art. 134 § 1 p.p.s.a.). Nawiązując do wskazanych kryteriów sąd uznał, że skarga zasługuje na uwzględnienie.

Istota sprawy dotyczy dwóch zasadniczych kwestii: zasadności uznania zawnioskowanych danych za informacje objęte ochroną ze względu na prywatność osoby fizycznej oraz trafności zakwalifikowania ich jako informacji publicznej przetwarzanej.

Zgodnie z art. 5 ust. 2 u.d.i.p., prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub o tajemnicę przedsiębiorcy. Ograniczenie to nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji, oraz w przypadku, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa.

W ustawie o dostępie do informacji publicznej nie zostało zdefiniowane pojęcie osoby pełniącej funkcję publiczną, czy też mającej związek z pełnieniem takiej funkcji. W orzecznictwie sądów administracyjnych jako cechę wyróżniającą osobę pełniącą funkcję publiczną, przyjmuje się posiadanie przez nią określonego zakresu uprawnień pozwalających na kształtowanie treści wykonywanych zadań w sferze publicznej. Podkreśla się, że osobą pełniącą funkcję publiczną i mającą związek z pełnieniem takiej funkcji będzie każdy, kto pełni funkcję w organach władzy publicznej lub też w strukturach jakichkolwiek osób prawnych i jednostek organizacyjnych nie mających osobowości prawnej, jeżeli funkcja ta obejmuje uprawnienia m.in. do dysponowania majątkiem publicznym, zarządzania sprawami związanymi z wykonywaniem swych zadań przez władze publiczne, a także inne podmioty, które tę władzę realizują lub gospodarują mieniem komunalnym albo majątkiem Skarbu Państwa. Wskazanie, czy mamy do czynienia z funkcją publiczną powinno zatem odnosić się do badania, czy określona osoba w ramach instytucji publicznej realizuje w pewnym zakresie nałożone na tę instytucję zadanie publiczne (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 lipca 2015 r., sygn. akt I OSK 1530/14, wyroki wojewódzkich sądów administracyjnych w Olsztynie z dnia 22 września 2016 r., sygn. akt II SA/Ol 829/16, w Gdańsku z dnia 11 czerwca 2014 r., sygn. akt II SA/Gd 5/14 oraz w Bydgoszczy z dnia 16 lipca 2014 r., sygn. akt II SA/Bd 395/14 - dostępne w centralnej bazie orzeczeń sądów administracyjnych: http://orzeczenia.nsa.gov.pl, podobnie jak i pozostałe orzeczenia sądów administracyjnych powołane w uzasadnieniu niniejszego wyroku).

Przy czym - co szczególnie istotne - przywołane orzecznictwo sądów administracyjnych skłania się za szeroką wykładnią pojęcia osoby pełniącej funkcję publiczną i nie ogranicza się tylko do funkcjonariuszy publicznych, lecz obejmuje także każdą osobę mającą związek z realizacją zadań publicznych. Powyższe stanowisko koresponduje również z poglądem zaprezentowanym przez Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 20 marca 2006 r., sygn. akt K 17/05 funkcje (publ. OTK - A 2006/3/3U), w którym stwierdzono, że analizowane pojęcie osoby pełniącej funkcje publiczne jest ściśle związane z konstytucyjnym ujęciem prawa dostępu do informacji publicznej. Nie może więc budzić wątpliwości, że chodzi tu o osoby, które związane są formalnymi więzami z instytucją publiczną (organem władzy publicznej). Sprawowanie funkcji publicznej wiąże się z realizacją określonych zadań w urzędzie, w ramach struktur władzy publicznej lub na innym stanowisku decyzyjnym w strukturze administracji publicznej, a także w innych instytucjach publicznych. Wskazanie, czy mamy do czynienia z funkcją publiczną, powinno zatem odnosić się do badania, czy określona osoba w ramach instytucji publicznej realizuje w pewnym zakresie nałożone na tę instytucję zadanie publiczne. Osobą pełniącą funkcję publiczną w rozumieniu cytowanego przepisu jest nie tylko osoba działająca w sferze imperium, ale również osoba, które wywiera wpływ na podejmowanie rozstrzygnięć o charakterze władczym, a więc osoba pełniące takie stanowiska i funkcje, których sprawowanie jest równoznaczne z podejmowaniem działań wpływających bezpośrednio na sytuacje prawną innych osób lub łączy się co najmniej z przygotowywaniem szeroko rozumianych rozstrzygnięć dotyczących innych podmiotów.

Z katalogu osób pełniących funkcje publiczne Trybunał wykluczył zaś wyłącznie te podmioty, które zajmują stanowiska o charakterze usługowym i technicznym.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, że osoba sprawująca obsługę prawną samorządowego zakładu budżetowego stanowiącym gminną jednostkę organizacyjną nie posiadająca osobowości prawnej niezależnie od tego czy wykonuje ją w charakterze pracownika zakładu, czy też jej zleceniobiorcy ma rzeczywisty związek z realizowaniem zadań publicznych i nie zajmuje jedynie stanowiska pomocniczego. MZ[...] realizuje zadania własne Gminy C. w zakresie :

1) gospodarki mieszkaniowej i gospodarzeniem lokalami użytkowymi,

2) dróg, ulic, mostów, placów oraz organizacji ruchu drogowego,

3) utrzymanie czystości i porządku oraz urządzeń sanitarnych, wysypisk i unieszkodliwania odpadów komunalnych,

4) zaopatrzenia w energię elektryczną i cieplną oraz gaz

5) lokalnego transportu zbiorowego,

6) zieleni gminnej i zadrzewień,

7) kultury fizycznej i sportu, w tym utrzymania terenów rekreacyjnych i urządzeń sportowych

8) cmentarze.

a więc czynności zaspokajające potrzeby lokalnej społeczności.

Zakres uprawnień przysługujących osobie wykonywującej obsługę prawną instytucji zajmującej się tym obszarem działań polegającym na specjalistycznym doradztwie prawnym, warunkującym i niejednokrotnie poprzedzającym sam proces decyzyjny , ma zatem istotny wpływ na kształtowanie treści zadań wykonywanych w sferze publicznej, stąd też dane na temat wynagrodzenia takiej osoby, czy też środków przeznaczonych na realizację umowy z nią zawartej, nie podlegają ochronie prawnej przewidzianej w art. 5 ust. 2 u.d.i.p.

Niezależnie od powyższego stanowiska na problem ten należy spojrzeć także z nieco innej perspektywy, bazującej na samym pojęciu informacji publicznej. Jak wynika bowiem z art. 1 ust. 1 u.d.i.p. każda informacja w sprawach publicznych stanowi informację publiczną. W szczególności taki walor będą zaś posiadały informacje o majątku publicznym, w tym o majątku jednostek samorządu terytorialnego oraz majątku osób prawnych samorządu terytorialnego (art. 6 ust. 1 pkt 5 lit. c u.d.i.p.) stąd też jakiekolwiek zadysponowanie. tym majątkiem będzie stanowiło informację publiczną, niezależnie nawet od przeznaczenia wydatkowanych środków publicznych i celu jaki mają one zaspokoić. To nie przeznaczenie środków publicznych decyduje bowiem o tym, czy konkretna informacja ma walor informacji publicznej. Już bowiem sam fakt ich wydatkowania sprawia, że informacje na ten temat mają publiczny charakter i winny podlegać ujawnieniu w trybie i na zasadach określonych ustawa o dostępie do informacji publicznej (por. wyroki wojewódzkich sądów administracyjnych w Łodzi z dnia 30 sierpnia 2016 r. sygn akt II SAB/Łd 17/16 oraz we Wrocławiu z dnia 2 lutego 2016 r. sygn akt IV SAB/Wr 323/15).

Dotyczy to w szczególności umów cywilnoprawnych zawieranych z podmiotami trzecimi i obejmujących m.in. kwestię obsługi prawnej danej instytucji publicznej (zob. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 10 października 2016 r., sygn. akt II SAB/Op 70/16 wraz z szeroko w nim powołanym orzecznictwem sądowoadministracyjnym).

W okolicznościach faktycznych niniejszej sprawy na kwestię ujawnienia danych finansowych pochodzących z zawartej umowy na obsługę prawną należało zatem spojrzeć nie tyle z punktu widzenia danych dotyczących konkretnej osoby fizycznej, co z perspektywy środków publicznych wydatkowych z majątku komunalnego. Wówczas problem ochrony prywatności osoby fizycznej nie będzie miał istotnego znaczenia przy udostępnieniu żądanych skanów umów i faktur, stanowiących - co przecież niesporne - informację publiczną.

Powyższy wniosek odnosi się również do kwestii zastosowania w niniejszej sprawie regulacji rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE, czyli w skrócie RODO. Jak trafnie bowiem wskazuje to skarżący, zgodnie z art. 86 tego aktu prawnego dane osobowe zawarte w dokumentach urzędowych, które posiada organ lub podmiot publiczny lub podmiot prywatny w celu wykonania zadania realizowanego w interesie publicznym, mogą zostać przez ten organ lub podmiot ujawnione zgodnie z prawem Unii lub prawem państwa członkowskiego, któremu podlegają ten organ lub podmiot, dla pogodzenia publicznego dostępu do dokumentów urzędowych z prawem do ochrony danych osobowych na mocy niniejszego rozporządzenia. W polskich realiach takim prawem jest zaś ustawa o dostępie do informacji publicznej, która we wspominanym już art. 5 ust. 2 stanowi, że prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy. Należy jednak tylko dla przypomnienia wskazać, że ograniczenie to nie dotyczy m.in. informacji o osobach pełniących funkcje publiczne lub mających związek z pełnieniem tych funkcji. Skoro zaś z taką sytuacją mieliśmy do czynienia w niniejszej sprawie to regulacje dotyczące ochrony danych osobowych nie znajdowały w niej zastosowania w takim stopniu, w jakim przedstawiał to podmiot zobowiązany.

W ocenie Sądu na uwzględnienie nie zasługiwał również drugi argument organu, przemawiający za odmownym załatwieniem wniosku strony skarżącej, a mianowicie twierdzenie, że żądane przez nią informacje mają charakter przetworzony.

Ustawa o dostępie do informacji publicznej nie definiuje pojęcia informacji przetworzonej. Stanowi ona jedynie w art. 3 ust. 1 pkt 1, że prawo do informacji publicznej obejmuje uprawnienie do uzyskania informacji publicznej, w tym informacji przetworzonej w takim zakresie, w jakim jest to szczególnie istotne dla interesu publicznego. Jednakże w toku stosowania przepisów tej ustawy, w orzecznictwie sadowoadministracyjnym ukształtował się pogląd stanowiący, że informacja przetworzona to taka informacja, na którą składa się określona liczba tzw. informacji prostych, podlegających jednak wyodrębnieniu w sposób dostosowany do żądania wnioskodawcy poprzez konieczność dokonania stosownych analiz, wyciągów bądź zestawień, angażujących znaczny wysiłek intelektualny zasobów kadrowych podmiotu zobowiązanego do udostępnienia informacji publicznej (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 września 2012 r., sygn. akt I OSK 1477/12 oraz z dnia 17 października 2006 r., sygn. akt I OSK 1347/05).

Proces przetwarzania informacji prostych prowadzić musi przy tym do wyodrębnienia informacji publicznej o nowej treści, co oznacza że wytworzona informacja - w momencie złożenia wniosku - jeszcze nie istniała i powstała wyłącznie z inicjatywy osoby domagającej się jej udostępnienia (zob. D. Fleszar, Zasady dostępu do informacji publicznej przetworzonej, "Samorząd Terytorialny" 1- 2/2011, s. 91 -93).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, że sięgnięcie przez organ do zbiorów dokumentacji zawierających informacje proste i wyselekcjonowanie spośród nich umów żądanych przez skarżącego, a następnie poddanie ich procesowi anonimizacji i skatalogowania, nie skutkuje przekształceniem informacji prostej w informację przetworzoną. Zwłaszcza, że obejmują one stosunkowo niewielki zakres danych, ograniczający się do skanów umów, i faktur związanych z obsługą prawną spółki za okres od 19 listopada 2018 r. do 18 kwietnia 2019 r. Nie są to zatem czynności na tyle skomplikowane, że w ich efekcie mogłoby dojść do powstania całkowicie nowej informacji publicznej. W szczególności zaś nie można podzielić stanowiska organu, że taki skutek będzie miało pozbawienie udostępnianych dokumentów danych osobowych, czyli anonimizacja. Czynność ta polega jedynie na przekształceniu informacji, a nie jej przetworzeniu, stąd informacja prosta nie zmienia się w informację przetworzoną poprzez proces anonimizacji (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 marca 2019 r., sygn. akt I OSK 865/17, wyroki wojewódzkich sądów administracyjnych w Lublinie z dnia 22 marca 2018 r., sygn. akt II SAB/Lu 175/17 oraz w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 5 listopada 2015 r., sygn. akt II SA/Go 538/15).

Zatem w związku z tym, że żądanie strony skarżącej nie dotyczyło informacji publicznej przetworzonej, podmiot zobowiązany bezzasadnie domagał się od niej wykazania szczególnie istotnego interesu publicznego przemawiającego za udostępnieniem zawnioskowanych danych. Naruszył on tym samym dyspozycję art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p. w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy.

Bez znaczenia dla sprawy było natomiast sygnalizowane przez podmiot zobowiązany nadużycie prawa do informacji. Sąd nie dostrzegł bowiem tego problemu w działalności strony skarżącej, która w toku niniejszego postępowania realizowała przysługujące jej konstytucyjne prawo do informacji. Umożliwiało ono jej zaś m.in. występowanie do podmiotów wymienionych w art. 61 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z żądaniem udzielenia prostej informacji publicznej, bez podawania jakiegokolwiek uzasadnienia.

Reasumując należało stwierdzić, że w toku niniejszego postępowania organ doszedł do błędnego przekonania, że zakres żądanych informacji ingeruje w prywatność osób fizycznych i wymaga przetworzenia. Dane te obejmowały bowiem informacje odnoszące się w głównej mierze do wydatkowania środków publicznych z tytułu zawartych umów cywilnoprawnych i w tym zakresie podlegały one ujawnieniu, niezależnie nawet od tego, kto miałby stać się ich beneficjentem. Poza tym dotyczyły one osób świadczących obsługę prawną podmiotu zobowiązanemu, a więc podmiotów mających istotny i realny wpływ na wykonywanie zadań publicznych. W związku z tym nie miało do nich zastosowania ograniczenie prawa do informacji publicznej, o którym mowa w art. 5 ust. 2 u.d.i.p. Nie zachodziły również przesłanki do uznania, że wnioskowane informacje podlegały przetworzeniu. Proces ten winien bowiem prowadzić do wytworzenia informacji nowej, nieznajdującej się uprzednio w posiadaniu organu, gdy tymczasem wskazany przez podmiot zobowiązany zakres czynności ograniczał się do sięgnięcia do dokumentacji, dokonania animizacji danych osobowych, skatalogowania informacji prostych dodatkowo z przeciągu krótkiego odcinka czasu. Czynności te miały zatem charakter wyłącznie techniczny, który w żaden sposób nie prowadził do powstania informacji przetworzonej, a zatem nie wymagał od strony wykazania, że udostępnienie zawnioskowanej informacji będzie szczególnie istotne dla interesu publicznego. Stąd też w niniejszej sprawie organ nie dysponował uzasadnionymi podstawami do wydania decyzji odmownie załatwiającej żądanie skarżącego (zob. Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 30 lipca 2019 r. sygn. akt IV SA/Wr 215/19). Skład orzekający w niniejszej sprawie podziela w pełni wywody zawarte w wyroku z dnia 30 lipca 2019 r. sygn. Akt IV SA/Wr 215/19 oraz orzeczenia sądów administracyjnych powołane w tym orzeczeniu.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd, działając na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) w związku z art. 135 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji wyroku. O kosztach postępowania sądowego, obejmujących wpis od skargi w kwocie 200 złotych, orzeczono w punkcie II sentencji wyroku na podstawie art. 200 w zw. z art. 205 § 1 p.p.s.a.

Wskazania co do dalszych czynności wynikają wprost z treści uzasadnienia

niniejszego wyroku i sprowadzają się do uwzględnienia dokonanej przez Sąd wykładni przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej w odniesieniu do sytuacji faktycznej ustalonej w przedmiotowej sprawie. Następnie organ zobowiązany będzie do ponownego rozpatrzenia złożonego wniosku, na podstawie właściwie zastosowanych przepisów tej ustawy, z zachowaniem prawidłowego trybu procedowania.