drukuj    zapisz    Powrót do listy

6115 Podatki od nieruchomości, Podatek od nieruchomości, Samorządowe Kolegium Odwoławcze, Uchylono zaskarżony wyrok, III FSK 2786/21 - Wyrok NSA z 2021-03-17, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

III FSK 2786/21 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2021-03-17 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2021-01-01
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Dominik Gajewski /sprawozdawca/
Krzysztof Winiarski /przewodniczący/
Tomasz Zborzyński
Symbol z opisem
6115 Podatki od nieruchomości
Hasła tematyczne
Podatek od nieruchomości
Sygn. powiązane
I SA/Bk 532/20 - Wyrok WSA w Białymstoku z 2020-08-19
Skarżony organ
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
Treść wyniku
Uchylono zaskarżony wyrok
Powołane przepisy
Dz.U. 2020 poz 1325 art. 70
Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa - t.j.
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodnicząca: Sędzia NSA Krzysztof Winiarski, Sędzia NSA Tomasz Zborzyński, Sędzia NSA Dominik Gajewski (sprawozdawca), po rozpoznaniu w dniu 17 marca 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Białymstoku od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 19 sierpnia 2020 r. sygn. akt I SA/Bk 532/20 w sprawie ze skargi A. P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Białymstoku z dnia 30 marca 2020 r. nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2013 r. 1. uchyla zaskarżony wyrok w całości, 2. zasądza od A. P. na rzecz Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Białymstoku kwotę 150 (słownie: sto pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu wpisu od skargi kasacyjnej.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z 19 sierpnia 2020 r., sygn. akt I SA/Bk 532/20, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w sprawie ze skargi A.P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Białymstoku z 30 marca 2020 r. w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2013 r. uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą jej wydanie decyzję Prezydenta B. z 14 sierpnia 2015 r. i umorzył postępowanie administracyjne.

Z uzasadnienia wyroku Sądu pierwszej instancji wynika, że decyzją z 14 sierpnia 2015 r. Prezydent B.ustalił skarżącemu zobowiązanie w podatku od nieruchomości za rok 2013 w kwocie 6596 zł.

Po rozpatrzeniu odwołania, decyzją z 30 marca 2020 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze nie uznało zarzutów skarżącego za zasadne i utrzymało kwestionowaną decyzji w mocy.

W skardze strona zarzuciła:

1. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzekania i mający istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy, a polegający na uznaniu, że umowa najmu lokalu użytkowego położonego w B. przy ulicy R. była umową zawartą bezpośrednio z Gminą B. w sytuacji, gdy:

a.i. w komparycji umów najmu został wskazany Żłobek [...] w B.;

a.ii. kierownik Żłobka [...] w B. nie przedstawiała Skarżącemu pełnomocnictwa ani też wydanych przez Prezydenta Miasta B. zarządzeń mogących świadczyć o działaniu w imieniu Gminy B.;

a. ii i. skarżący w zakresie przedmiotowej umowy najmu, przez cały okres jej trwania, dokonywał płatności na rachunek bankowy należący do Żłobka [...] w B., nie zaś do Urzędu Miejskiego w B. ;

- w wyniku powyższego za podstawę rozstrzygnięcia błędnie przyjęto art. 3 ust. 1 pkt 4 lit. a) ustawy o podatkach i opłatach lokalnych,

2. naruszenie art. 2a. ustawy - ordynacja podatkowa (t.j.Dz.U.2019.900; dalej: "O.p."), tj. zasady wskazującej, iż niedające się usunąć wątpliwości należy rozstrzygać na korzyść podatnika, pomimo że w sprawie tej pozostają wątpliwości w przedmiocie ustalenia podatnika podatku od nieruchomości, a przejawem tych wątpliwości są rozbieżności orzecznicze, a także fakt, iż odkąd zostało skierowane odwołanie w niniejszej sprawie, organ pierwszej instancji zaniechał wydawania decyzji ustalającej zobowiązanie.

W odpowiedzi na skargę SKO podtrzymało dotychczasowe stanowisko uznając zarzuty skargi za niezasadne.

W zaskarżonym wyroku WSA w Białymstoku uznał, że skarga jest uzasadniona, aczkolwiek z innych powodów aniżeli te, które wskazano w petitum skargi. W ocenie Sądu, termin przedawnienia zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2013 rok upływał z końcem 2018 roku. WSA stwierdził, że choć decyzja wydana przez organ pierwszej instancji została wydana i doręczona stronie przed upływem okresu przedawnienia, decyzja Kolegium z dnia 30.03.2020r. została doręczona stronie skarżącej w dniu 1.04.2020r., a więc po upływie terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego. Sąd stwierdził także, iż nie dopatrzył się, aby w sprawie miały miejsce okoliczności przewidziane w art. 70 § 2 O.p. (zawieszenie biegu terminu przedawnienia) bądź art. 70 § 6 O.p. (zawieszenie biegu terminu zobowiązania podatkowego). W związku z powyższym postępowanie administracyjne zostało umorzone.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wywiodło Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Białymstoku. Kolegium zaskarżyło wyrok w całości i wniosło o jego uchylenie w całości oraz oddalenie skargi. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucono naruszenie art. 70 O.p., polegające na niewłaściwym jego zastosowaniu, tj. nieuzasadnione przyjęcie, że:

1) w sprawie doszło do przedawnienia zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości należnym za rok 2013 od podatnika będącego osoba fizyczną;

2) organ odwoławczy doręczył swoją decyzję po upływie terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego, tym samym czyniąc postępowanie podatkowe bezprzedmiotowym.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną skarżący wniósł o jej oddalenie oraz zasądzenie kosztów postępowania.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna zasługuje na uwzględnienie.

Przedmiotem sporu jest zobowiązanie w podatku od nieruchomości. Ustawa o podatkach i opłatach lokalnych przewiduje dwa sposoby powstawania zobowiązań (por. P. Borszowski (w:) K. Stelmaszczyk, P. Borszowski, Podatki i opłaty lokalne. Podatek rolny. Podatek leśny. Komentarz, Wolters Kluwer 2016, komentarz do art. 6, powołany za LEX; dalsze rozważania za wyrokiem NSA z dnia 22 listopada 2017 r., sygn.. akt II FSK 1601/17; wszystkie powołane w uzasadnieniu orzeczenia sądów administracyjnych dostępne w CBOIS, http://orzeczenia.nsa.gov.pl).

Jeżeli podatnikami są osoby fizyczne, zobowiązanie podatkowe powstaje z mocy decyzji ustalającej to zobowiązanie, czyli w sposób wskazany w art. 21 § 1 pkt 2 O.p. Wynika to jednoznacznie z art. 6 ust. 6 i ust. 7 tej ustawy. Wyjątek od tej zasady dotyczy wyłącznie sytuacji, gdy nieruchomość lub obiekt budowlany stanowi współwłasność lub znajduje się w posiadaniu osób fizycznych oraz osób prawnych, jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej, spółek nieposiadających osobowości prawnej, z wyjątkiem osób tworzących wspólnotę mieszkaniową (art. 6 ust. 11 u.p.o.l.). W przypadku podatników niebędących osobami fizycznymi zobowiązanie w podatku od nieruchomości powstaje z mocy prawa (art. 21 § 1 pkt 1 O.p.), a podatnik zobowiązany jest do jego samoobliczenia w deklaracji podatkowej (art. 6 ust. 9 u.p.o.l.).

Skarżący jest osobą fizyczną. Tym samym, zobowiązanie podatkowe w podatku od nieruchomości powstaje w jego przypadku z mocy decyzji ustalającej to zobowiązanie, a podatnik zobowiązany jest jedynie do złożenia informacji o gruntach i obiektach budowlanych, o której mowa w art. 6 ust. 6 u.p.o.l. Decyzja ta jest aktem konstytutywnym. Tworzy ona stosunek prawny zobowiązania podatkowego określając wierzyciela i dłużnika, przedmiot oraz treść tego stosunku (por. R. Mastalski (w:) B. Adamiak, J. Borkowski, R. Mastalski, J. Zubrzycki, Ordynacja podatkowa. Komentarz, Wrocław 2016, s. 240).

Wydanie decyzji ustalającej ograniczone jest terminem przedawnienia wymiaru podatku. Po upływie tego terminu organ traci prawo do ustalenia zobowiązania podatkowego. Obowiązek podatkowy nie przekształci się wówczas w zobowiązanie podatkowe (por. J.Zubrzycki, (w:) B. Adamiak, J.Borkowski, R.Mastalski, J.Zubrzycki, Ordynacja podatkowa. Komentarz, Wrocław 2016, s. 414). Terminy przedawnienia prawa do wymiaru podatku od nieruchomości określone zostały w art. 68 § 1 i § 2 O.p. Termin ten co do zasady wynosi 3 lata od końca roku, w którym powstał obowiązek podatkowy. Przed upływem tego terminu musi być doręczona decyzja ustalająca to zobowiązanie (art. 68 § 1 O.p.). W przypadku, gdy podatnik nie złożył deklaracji w terminie przewidzianym przepisami lub gdy w złożonej deklaracji nie ujawnił wszystkich danych niezbędnych do ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego, zobowiązanie podatkowe nie powstaje, jeżeli decyzja ustalająca to zobowiązanie nie zostanie doręczona przed upływem 5 lat, licząc od końca roku, w którym powstał obowiązek podatkowy (art. 68 § 1 O.p.). Zgodnie z art. 3 pkt 5 O.p. deklaracją w rozumieniu przepisów tej ustawy są również informacje.

Zobowiązanie podatkowe przedawnia się co do zasady z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku (art. 70 § 1 O.p.). Skoro przedawnia się zobowiązanie, które ma określony termin płatności, to stwierdzić należy, iż termin przedawnienia może dotyczyć wyłącznie zobowiązania istniejącego. W przypadku zobowiązań powstających w sposób określony w art. 21 § 1 pkt 2 O.p., bieg terminu przedawnienia zobowiązania nie może się zatem rozpocząć przed doręczeniem decyzji ustalającej to zobowiązanie. Trafnie w związku z tym argumentowano w skardze kasacyjnej, że Sąd pierwszej instancji nieprawidłowo zastosował art. 70 O.p., uznając zobowiązanie w podatku od nieruchomości za zobowiązanie powstające z mocy prawa i obliczając termin jego przedawnienia od końca roku kalendarzowego, w którym powstał jedynie obowiązek podatkowy, a nie od końca roku, w którym upłynął termin płatności zobowiązania. W tym przypadku należało stwierdzić jedynie, czy termin przedawnienia prawa do wymiaru podatku wynosił 3 lata (stosownie do art. 68 § 1 O.p.) czy 5 lat (art. 68 § 2 O.p.) i czy w związku z tym nie wygasło prawo organu do wydania decyzji ustalającej zobowiązanie podatkowe. Nie miał natomiast znaczenia dla stwierdzenia przedawnienia prawa do wymiaru termin doręczenia decyzji organu odwoławczego. W piśmiennictwie (por. L.Etel (w:) R. Dowgier, L. Etel, P. Pietrasz, M. Popławski, S. Presnarowicz, W. Stachurski, K.Teszner, Ordynacja podatkowa. Komentarz, Warszawa 2017, s. 583) i w judykaturze (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 czerwca 1983 r., III ARN 8/83, OSPIKA z 1984 r., nr 4,poz. 86, wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 marca 2010 r., II FSK 1705/08, z dnia 22 września 2006 r., I FSK 925/05) za ugruntowany należy uznać pogląd, że obowiązek podatkowy przekształca się w zobowiązanie podatkowe w dacie doręczenia podatnikowi decyzji organu pierwszej instancji. Termin przedawnienia prawa do wymiaru podatku nie ogranicza zatem możliwości rozpoznania odwołania, a nawet wydania decyzji reformatoryjnej.

Naruszenie powołanych wyżej przepisów prawa materialnego uzasadnia uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Białymstoku do ponownego rozpoznania, stosownie do art. 185 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tj.: Dz. U. z 2018 r. poz. 1302 z późn. zm. - dalej "p.p.s.a."). Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd ten uwzględni wykładnię prawa, dokonaną przez Naczelny Sąd Administracyjny. Jeżeli nie stwierdzi upływu przedawnienia prawa do wymiaru podatku, obowiązany będzie odnieść się do zarzutów skargi.

Sprawę rozpoznano na posiedzeniu niejawnym na podstawie art. 182 § 2 p.p.s.a.



Powered by SoftProdukt