Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

W przypadku wniosku o udzielenie informacji publicznej bezczynność organu ma miejsce wówczas, gdy wniosek dotyczy dostępu do informacji będącej informacją publiczną, a organ nie udziela tej informacji wnioskodawcy, ani też nie informuje o innym sposobie otrzymania danej informacji lub braku posiadania wnioskowanej informacji publicznej, bądź też nie wydaje decyzji odmawiającej udzielenia informacji lub decyzji umarzającej postępowanie.

Podmiot zobowiązany, do którego wpływa wniosek o udostępnienie informacji publicznej, ma prawo badać, czy osoba podająca się za reprezentanta osoby prawnej posiada do tego prawo w świetle przepisów prawa powszechnie obowiązującego i przepisów o charakterze statutowym. Uprawnienia, czy nawet wręcz obowiązku organu do zbadania czy osoba składająca wniosek w imieniu osoby prawnej jest uprawniona do jej reprezentowania nie można jednakże utożsamiać z wymogiem wykazania takiego umocowania dokumentem. Zwrócić należy bowiem uwagę, że w kodeksie postępowania administracyjnego nie wprowadzono obowiązku wykazania umocowania organu do działania w imieniu osoby prawnej dokumentem.

Bezczynność organu, o której mowa w art. 149 § 1a p.p.s.a., przybiera postać kwalifikowaną, a więc musi mieć charakter oczywisty i rażący. Rażąca bezczynność organu zachodzi tylko wtedy, gdy decyzja, akt lub inna czynność organu zaniechana została na skutek rażąco błędnej wykładni prawa lub rażąco niewłaściwego zastosowania prawa, tj. uchybień odnoszących się do regulacji prawnych istotnych i nieuzasadniających odmiennych ocen. W szczególności nie stanowi takiego uchybienia opowiedzenie się przez organ za jedną z możliwych interpretacji przepisów prawa.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Maria Wieczorek-Zalewska, Sędziowie Sędzia WSA Grzegorz Grymuza (sprawozdawca), Sędzia NSA Grażyna Pawlos-Janusz, Protokolant Sekretarz sądowy Marzena Okoń, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 26 czerwca 2018 r. sprawy ze skargi Fundacji [...] w L. na bezczynność Prezydenta Miasta w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej I. zobowiązuje Prezydenta Miasta do rozpoznania punktu 3 wniosku Fundacji [...] w L. z dnia 8 lutego 2018 roku w terminie 14 dni od daty doręczenia odpisu prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy; II. stwierdza, że bezczynność Prezydenta Miasta nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; III. zasądza od Prezydenta Miasta na rzecz Fundacji [...] w L. kwotę 100 (sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania; IV. oddala skargę w pozostałej części.

Wnioskiem z dnia [...] lutego 2018 r., przesłanym drogą mailową, Fundacja [...] z siedzibą w L. (dalej jako: "wnioskodawca" lub "skarżący") zwróciła się do Prezydenta Miasta (dalej jako "organ") o udostępnienie informacji publicznych w zakresie udzielenia odpowiedzi na pytania:

1. czy Prezydent Miasta wydał decyzje podatkowe dotyczące podatku od nieruchomości za 2017 r. dla poniższych podmiotów:

- [...]

2. jeśli zaś decyzja nie została wydana to o przedstawienie uzasadnienia, dlaczego nie wydano decyzji podatkowej/podatkowych;

3. podanie wpływów z podatku od nieruchomości naliczonych i wpłaconych w 2017 r. od wyżej wymienionych obiektów. Dla każdego z w/w obiektów proszono o wskazanie:

- powierzchni gruntów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej,

- powierzchni budynków,

- całkowitej kwoty naliczonego podatku od nieruchomości,

- całkowitej kwoty wpłaconego podatku od nieruchomości (pkt 3 wniosku).

Organ udzielił wnioskodawcy odpowiedzi (informacji) na pierwsze dwa punkty zawarte we wniosku pismem z dnia [...] lutego 2018 r.

W zakresie punktu 3 przedmiotowego wniosku zawierającego żądanie podania wpływów z podatku od nieruchomości w odniesieniu do wymienionych wyżej nieruchomości organ poinformował wnioskodawcę, że w jego ocenie, informacje te objęte są tajemnicą skarbową a zatem zachodzi przesłanka uzasadniająca zastosowanie przepisu art. 5 ust. ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2016 r. poz. 1764 ze zm.), na mocy którego prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu w zakresie i na zasadach określonych w przepisach o ochronie informacji niejawnych oraz o ochronie innych tajemnic ustawowo chronionych.

Nadto organ podniósł, iż w orzecznictwie utrwalił się pogląd, zgodnie z którym postępowanie w sprawie udostępnienia informacji publicznej nie jest postępowaniem administracyjnym, do którego zastosowanie znajdują przepisy ustawy kodeks postępowania administracyjnego. Jednak w przypadku, gdy na skutek złożonego wniosku o udostępnienie informacji publicznej, zachodzi możliwość wydania decyzji administracyjnej, jak ma to miejsce w niniejszej sprawie, stosuje się wówczas przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego, co oznacza, że Kodeks ten ma zastosowanie do całego procesu wydawania decyzji, a więc także do kwestii usuwania braków formalnych podania czy też określania sposobu doręczania pism w postępowaniu administracyjnym.

Na tej podstawie organ uznał, że wniosek z dnia [...] lutego 2018 r. przesłany droga mailową, jako nie opatrzony podpisem oraz nie zawierający adresu wnoszącego podanie, nie odpowiada warunkom, jakie przepisy kodeksu postępowania administracyjnego statuują w odniesieniu do podań (przepis art. 63 § 1 - 3a k.p.a.). Brak ten winien być usuwany w postępowaniu naprawczym, regulowanym w art. 64 § 2 k.p.a. zgodnie z którym, jeżeli podanie nie czyni zadość innym wymaganiom ustalonym w przepisach prawa, należy wezwać wnoszącego do usunięcia braków w terminie siedmiu dni z pouczeniem, że nieusunięcie tych braków spowoduje pozostawienie podania bez rozpoznania.

Nadto w piśmie z dnia [...] lutego 2018 r. wskazano, że wniosek nie zawierał także żadnego dokumentu wykazującego umocowanie do działania K. J. w imieniu Fundacji [...]. Zgodnie z art. 30 § 3 k.p.a. strony nie będące osobami fizycznymi działają przez swych ustawowych lub statutowych przedstawicieli. Zgodnie zaś z art. 10 ustawy z dnia [...] kwietnia 1984 r. o fundacjach (Dz. U. z 2016 r. poz. 40) obowiązkiem organu jest zbadanie, czy osoba składająca wniosek w imieniu Fundacji jest uprawniona do jej reprezentowania. Organ podzielił pogląd wyrażony w doktrynie, że podmiot zobowiązany, do którego wpływa wniosek o udostępnienie informacji publicznej, ma pełne prawo badać, czy osoba podająca się za reprezentanta osoby prawnej posiada do tego prawo w świetle przepisów prawa powszechnie obowiązującego lub też przepisów o charakterze statutowym. W tej sytuacji podmiot zobowiązany powinien więc podjąć czynności zmierzające do ustalenia, czy osoba podająca się za reprezentanta osoby prawnej, w której imieniu występuje z wnioskiem, ma prawo do takiej reprezentacji.

Z tych względów organ pismem z dnia [...] lutego 2018 r., na podstawie art. 64 § 2 w zw. z art. 63 § 1 k.p.a. wezwał wnioskodawcę do usunięcia braków wniosku poprzez:

1) złożenie wniosku opatrzonego własnoręcznym podpisem wnioskodawcy lub kwalifikowanym podpisem elektronicznym oraz zawierającego adres wnoszącego podanie;

2) wykazanie dokumentem umocowania K. J. do działania w imieniu Fundacji [...].

Jednocześnie organ poinformował skarżącego, że wobec powyższego, sprawa w zakresie wskazanym w pkt. 3 będzie załatwiona w terminie określonym w art. 35 § 3 k.p.a., tj. w terminie miesiąca od dnia wszczęcia postępowania.

W dniu [...] lutego 2018 r. skarżący złożył odpowiedź na wezwanie w sprawie wniosku i przedłożył ten sam wniosek za pośrednictwem platformy EPUAP. Jednocześnie poinformował, iż w zakresie żądania do wykazania dokumentu umocowania do działania w imieniu Fundacji [...] przez K. J., "wniosek został wysłany ze skrzynki epuap Fundacji [...], oraz podpisany przez prezesa fundacji, który jednoosobowo może reprezentować fundację. Dane te można zweryfikować w powszechnie dostępnym systemie KRS, na stronie BIP fundacji. Organ posiada także odpowiednie dokumenty w swoich aktach".

Pismem z dnia [...] lutego 2018 r. organ odniósł się do kwestii umocowania K. J. do działania w imieniu Fundacji [...] z siedzibą w L. i poinformował, iż wezwanie zawarte w piśmie z dnia [...] lutego 2018 r. do wykazania umocowania do działania w imieniu Fundacji pozostaje w dalszym ciągu aktualne.

Pismem z dnia [...] marca 2018 r. organ poinformował wnioskodawcę ponownie, że odpowiedź na pytania 1 i 2 zawarte we wniosku została skarżącemu udzielona w dniu [...] lutego 2018 r., zaś w odniesieniu do pkt 3 tegoż wniosku wskazał, iż w związku z nieusunięciem w ciągu 7 dni braku formalnego wniosku, przesłanego drogą mailową w dniu [...] lutego 2018 r. o udostępnienie informacji publicznej, postanowiono pozostawić przedmiotowy wniosek bez rozpoznania w części dotyczącej: podania wpływów z podatku od nieruchomości naliczonych i wpłaconych w 2017 r. od wskazanych we wniosku obiektów poprzez wskazanie: powierzchni gruntów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, powierzchni budynków, całkowitej kwoty naliczonego podatku od nieruchomości, całkowitej kwoty wpłaconego podatku od nieruchomości.

Fundacja [...] wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie skargę na bezczynność Prezydenta Miasta [...] w zakresie rozpatrzenia wniosku o udostępnienie informacji publicznej.

W skardze wniesiono o:

1. zobowiązanie Prezydenta Miasta do wykonania wniosku o udostępnienie informacji publicznej w zakresie punktu 3 poprzez wydanie decyzji odmownej udostępnienia informacji publicznej;

2. zasądzenie od Prezydenta Miasta na rzecz fundacji zwrotów kosztów postępowania niezbędnych do celowego dochodzenia swoich praw, w tym kosztów zastępstwa procesowego;

3. doręczenie postanowienia o prawomocności orzeczenia zgodnie z art. 169 ust. 1 Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi;

4. rozpatrzenie skargi w ciągu 30 dni od otrzymania akt, zgodnie z art. 21 Ustawy o dostępie do informacji publicznej;

5. stwierdzenia rażącego naruszenia prawa;

6. orzeczenia grzywny od Prezydenta Miasta zgodnie z art. 149 ust. 2 Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

W uzasadnieniu skargi wskazano, że w dniu [...] lutego 2018 r. wnioskodawca otrzymał odpowiedź w zakresie punktów 1-2 wniosku. W zakresie punktu 3 organ wskazał, iż w jego opinii są to informacje objęte tajemnicą skarbową i w związku z koniecznością wydania decyzji wezwał do złożenia podpisu i złożenia dokumentu umocowującego do działania w imieniu fundacji. Brak podpisu uzupełniony został w terminie, w dniu [...].02.2017 r. za pomocą ePUAP, z konta fundacji.

Jednocześnie wskazano, iż organ może sprawdzić umocowanie za pomocą publicznie dostępnych rejestrów. Zasadność wezwania do przedstawienia dokumentu umocowującego do działania w imieniu fundacji była przedmiotem kontroli Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie (wyrok II SAB 10/18) i została uznana za bezprawną.

Pismem z dnia [...] lutego 2018 r. organ podtrzymał swoje stanowisko w zakresie żądania przedłożenia dokumentu umocowującego do działania w imieniu fundacji. Następnie pismem z dnia [...].03.2018 r. zawiadomił o pozostawieniu sprawy bez rozpoznania. Tym samym organ nie wydał decyzji odmownej i uniemożliwił odwołanie się od jego decyzji.

W ocenie skarżącego organ wydał postanowienie z rażącym naruszeniem prawa, ponieważ już [...].03.2018 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał wezwania do przedstawienia dokumentu umocowującego wnoszącego pismo do działania w imieniu fundacji za bezprawne. Tym samym organ miał świadomość, że jego działanie jest bezprawne. Mimo tego organ uznał to za przesłankę dla pozostawienia mojego wniosku bez rozpoznania.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie podtrzymując argumentacją przedstawioną w pismach kierowanych do skarżącego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie zważył, co następuje:

Skarga jest uzasadniona.

Zgodnie z art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity Dz.U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm. - dalej jako "p.p.s.a."), kontrola działalności organów administracji sprawowana przez sądy w zakresie zgodności z prawem obejmuje między innymi orzekanie w sprawach skarg na bezczynność organów.

Organ administracji pozostaje w bezczynności w przypadku niezałatwienia sprawy w ustawowym terminie określonym bądź w przepisach Kodeksu postępowania administracyjnego (art. 35 k.p.a.) bądź w przepisach szczególnych, m.in. w ustawie z dnia 6 września 2001r. o dostępie do informacji publicznej, bądź w przypadku niepodjęcia innych działań wynikających z przepisów procesowych, mających na celu usunięcie przeszkody w wydaniu decyzji.

W przypadku wniosku o udzielenie informacji publicznej bezczynność organu ma miejsce wówczas, gdy wniosek dotyczy dostępu do informacji będącej informacją publiczną, a organ nie udziela tej informacji wnioskodawcy, ani też nie informuje o innym sposobie otrzymania danej informacji lub braku posiadania wnioskowanej informacji publicznej, bądź też nie wydaje decyzji odmawiającej udzielenia informacji lub decyzji umarzającej postępowanie.

Z odpowiedzi na skargę oraz akt administracyjnych wynika, że w ocenie organu informacje, których dotyczył punkt 3 wniosku objęte są tajemnicą skarbową, co uzasadniałoby zastosowanie przepisu art. 5 ust. ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (tekst jednolity Dz.U. z 2016 r., poz. 1764 ze zm. - dalej jako "u.d.i.p.").

Powyższe co do zasady obligowało organ do wydania decyzji o odmowie udostępnienia informacji publicznej (art. 16 ust. 1 w zw. z art. 5 ust. 1 u.d.i.p.).

W sprawie organ nie wydał takiej decyzji uznając, że wniosek w części, w jakiej nie udzielono informacji publicznej, tj. w zakresie pytania 3, należy pozostawić bez rozpoznania na podstawie art. 64 § 2 k.p.a. z uwagi na to, że wnioskodawca, pomimo wezwania, nie usunął w zakreślonym terminie braku formalnego wniosku poprzez nie wykazanie dokumentem umocowania do działania w imieniu Fundacji [...] przez K. J..

W istocie zatem dla stwierdzenia po stronie organu bezczynności w zakresie rozpatrzenia punktu 3 wniosku o udostępnienie informacji publicznej niezbędnym było dokonanie oceny prawidłowości czynności organu polegających na pozostawieniu wniosku bez rozpoznania.

W dotychczasowym orzecznictwie sądów administracyjnych ukształtował się pogląd co do tego, że postępowanie w przedmiocie udzielenia informacji publicznej jest postępowaniem uproszczonym i wysoce odformalizowanym, co wiąże się między innymi z tym, że w ustawie nie zostały wskazane jakiekolwiek wymagania formalne dotyczące samego wniosku, jak też sposobu jego złożenia.

W najnowszym orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażono jednak również pogląd częściowo odmienny. W wyroku z dnia 10 stycznia 2018 r., sygn. akt I OSK 758/16 (Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych) Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że w sytuacji, w której podmiot zobowiązany zamierza wydać decyzję o odmowie udostępnienia informacji lub o umorzeniu postępowania (art. 16 ust. 1 u.d.i.p.), w sprawie mają zastosowanie przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego, co oznacza, że Kodeks ten ma zastosowanie do całego procesu wydawania decyzji, a więc również do kwestii usuwania braków formalnych wniosku o udostępnienie informacji publicznej, o ile zobowiązany organ zmierza do wydania takiej decyzji oraz że we wszystkich tych przypadkach, w których ma dojść do podjęcia przez organ aktu administracyjnego, w tym zwłaszcza kwalifikowanego, jakim jest decyzja administracyjna (odmowna oraz o umorzeniu postępowania), bezwzględnie wymagany będzie własnoręczny podpis wnioskodawcy lub podpis elektroniczny na wniosku o udostępnienie informacji publicznej, a jego brak winien być usuwany w postępowaniu naprawczym, uregulowanym w art. 64 § 2 k.p.a.

Zaprezentowana w powyższym orzeczeniu wykładnia przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej pozostaje jednak bez znaczenia dla oceny prawidłowości czynności organu polegających na pozostawieniu wniosku w części bez rozpoznania.

Zwrócić należy bowiem uwagę, że tego rodzaju potencjalne braki formalne wniosku, które mogłyby uzasadniać pozostawienie podania bez rozpoznania na podstawie art. 64 § 1 i 2 k.p.a. zostały usunięte przez skarżącego w zakreślonym terminie.

W szczególności brak podpisu, który leżał również u podstaw przywołanego wyżej wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego, został przez wnioskodawcę sanowany ponowieniem wniosku za pośrednictwem platformy EPUAP.

Organ pozostawił wniosek bez rozpoznania na podstawie art. 64 § 2 k.p.a. stwierdzając, że składający wniosek w imieniu Fundacji [...] K. J., pomimo wezwania, nie wykazał w zakreślonym terminie dokumentem umocowania do działania w imieniu Fundacji.

W istocie zatem organ pozostawił wniosek bez rozpoznania uznając, że działający jako organ osoby prawnej K. J. nie wykazał swojego umocowanie dokumentem.

Stanowisko takie uznać należy za wadliwe.

Zgodnie z art. 64 § 2 k.p.a. jeżeli podanie nie spełnia innych wymagań ustalonych w przepisach prawa, należy wezwać wnoszącego do usunięcia braków w wyznaczonym terminie, nie krótszym niż siedem dni, z pouczeniem, że nieusunięcie tych braków spowoduje pozostawienie podania bez rozpoznania.

Z powyższego wynika, że pozostawienie podania bez rozpoznania uzasadnia jedynie niespełnienie wymagań ustalonych w przepisach prawa, a więc wymogów określonych w przepisach prawa.

W tym kontekście zwrócić należy uwagę, że w kodeksie postępowania administracyjnego nie wprowadzono obowiązku wykazania umocowania organu do działania w imieniu osoby prawnej dokumentem.

Brak jest bowiem w kodeksie postępowania administracyjnego przepisu analogicznego do art. 29 p.p.s.a., który znajduje zastosowanie w postępowaniu sądowoadministracyjnym, a nie w postępowaniu administracyjnym.

Obowiązku takiego nie można również wywieść z treści przepisów powoływanych przez organ.

Z art. 30 § 3 k.p.a. wynika, że strony niebędące osobami fizycznymi działają przez swych ustawowych lub statutowych przedstawicieli.

Dyspozycja tego przepisu ma charakter oczywisty, jednakże sprowadza się ona do potwierdzenia reguły, iż osoby prawne i jednostki jednostek organizacyjnych niebędących osobami prawnymi, którym ustawa przyznaje zdolność prawną, działają przez swoje organy w sposób przewidziany w ustawie lub statucie.

Ze stwierdzenia powyższego nie wynika jednakże, ażeby organy podmiotów nie będących osobami fizycznymi swe umocowanie do działania w postępowaniu administracyjnym musiały wykazać dokumentem.

Wniosku takiego nie można wywieść także z przywoływanego przez organ art. 10 ustawy z dnia 6 kwietnia 1984 r. o fundacjach (tekst jednolity Dz.U. z 2016 r. poz. 40 ze zm.), który nie wprowadza wymogu wykazania umocowania organu fundacji dokumentem.

Zgodzić należy się z organem, że podmiot zobowiązany, do którego wpływa wniosek o udostępnienie informacji publicznej, ma prawo badać, czy osoba podająca się za reprezentanta osoby prawnej posiada do tego prawo w świetle przepisów prawa powszechnie obowiązującego i przepisów o charakterze statutowym.

Uprawnienia, czy nawet wręcz obowiązku organu do zbadania czy osoba składająca wniosek w imieniu osoby prawnej jest uprawniona do jej reprezentowania nie można jednakże utożsamiać z wymogiem wykazania takiego umocowania dokumentem.

Organ miał zatem prawo badać czy K. J. był osobą uprawnioną do reprezentowania wnioskodawcy, nie mógł jednak żądać ze skutkiem z art. 64 § 2 k.p.a., by umocowanie to wykazano dokumentem albowiem wymogu takiego nie statuują przepisy obowiązującego prawa.

Na marginesie już więc tylko należy wskazać, że niezłożenie tego rodzaju dokumentu w żaden sposób nie niweczyło, ani też nie utrudniało zbytnio organowi, możności zbadanie czy osoba składająca wniosek w imieniu wnioskodawcy była uprawniona do jego reprezentowania.

We wniosku z dnia [...] lutego 2018 r. wskazano, że wnoszony jest on przez Prezesa Zarządu Fundacji [...], jak też podano numeru KRS oraz REGON Fundacji.

Dysponując powyższymi danymi organ mógł bez większego trudu ustalić osoby umocowane do reprezentowania wnioskodawcy w oparciu o jawną i powszechnie dostępną internetową stronę Krajowego Rejestru Sądowego.

Niezależnie od powyższego należy jeszcze raz stwierdzić, że organ nie powinien pozostawiać punktu 3 wniosku bez rozpoznania z uwagi na niewykazanie dokumentem umocowania K. J. do działania w imieniu wnioskodawcy albowiem wymogu wykazania takiego umocowania dokumentem nie przewidują przepisy obowiązującego prawa.

Organ błędnie przyjmując, że wniosek w zakresie punktu 3 nie podlega rozpoznaniu, nie podjął czynności do których obligowała go ustawa o dostępie do informacji publicznej, w tym w szczególności w tej części ani nie udzielił wnioskodawcy żądanej informacji publicznej, ani też nie wydał decyzji o odmowie udzielenia informacji.

W zakresie żądania udzielania informacji publicznej z punktu 3 wniosku organ pozostaje zatem w bezczynności.

Z tych względów na podstawie art. 149 § 1 pkt 1 p.p.s.a. należało nakazać organowi załatwienie punktu 3 wniosku we właściwej formie i trybie (pkt I wyroku).

Uznając, że organ dopuścił się bezczynności (art. 149 § 1 pkt 3 p.p.s.a.) sąd administracyjny ma jednocześnie obowiązek stwierdzić, czy bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa (art. 149 § 1a p.p.s.a.). Oceniając zaistniałą w sprawie bezczynność Sąd uznał, że nie miała ona cech rażącego naruszenia prawa. Rażącym naruszeniem prawa pozostaje bowiem stan, w którym bez żadnej wątpliwości i wahań można stwierdzić, że naruszono prawo w sposób oczywisty. Kwalifikacja naruszenia jako rażące musi posiadać pewne dodatkowe cechy w stosunku do stanu określanego jako zwykłe naruszenie. Argumenty podane w odpowiedzi na skargę nie wskazują, by niedziałanie organu było celowe czy zawinione w stopniu rażącym (pkt II wyroku).

Wbrew wywodom zawartym w uzasadnieniu skargi wskazać należy, że o rażącym naruszeniu prawa nie może świadczyć fakt wyrażenia stanowiska o braku podstaw do zastosowania art. 64 § 2 k.p.a. w przypadku niewykazania umocowania do działania w imieniu fundacji w innej sprawie sądowoadministracyjnej rozstrzyganej przez Wojewódzki Sąd Administracyjny, a mianowicie w sprawie sygn. akt II SAB/Lu 10/18.

Stanowisko takie zajęte zostało przez sąd administracyjny w innej sprawie administracyjnej, a zatem w żaden sposób nie wiązało organu przy załatwieniu sprawy niniejszej.

Podkreślić także należy, że w orzecznictwie wojewódzkich sądów administracyjnych wyrażane były również poglądy odmienne, co wskazuje, że kwestia ta ma charakter niejednoznaczny i ocenny.

Bezczynność organu, o której mowa w art. 149 § 1a p.p.s.a., przybiera postać kwalifikowaną, a więc musi mieć charakter oczywisty i rażący.

Rażąca bezczynność organu zachodzi tylko wtedy, gdy decyzja, akt lub inna czynność organu zaniechana została na skutek rażąco błędnej wykładni prawa lub rażąco niewłaściwego zastosowania prawa, tj. uchybień odnoszących się do regulacji prawnych istotnych i nieuzasadniających odmiennych ocen. W szczególności nie stanowi takiego uchybienia opowiedzenie się przez organ za jedną z możliwych interpretacji przepisów prawa.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 200 w zw. z art. 205 § 1 p.p.s.a. zasądzając zwrot uiszczonego wpisu od skargi (pkt III wyroku).

Sąd nie uznał również za stosowe wymierzenie organowi grzywny na podstawie art. 149 § 2 p.p.s.a., o czym orzekł w punkcie VI sentencji wyroku. Orzeczenie grzywny może nastąpić w sytuacji, w której istnieją szczególne okoliczności sprawy przemawiają za tym, że samo zobowiązanie organu do wydania w określonym terminie aktu, interpretacji albo do dokonania czynności, może nie być wystarczające dla zdyscyplinowania organu. W rozpoznawanej sprawie brak jest okoliczności, które miałyby uzasadniać wymierzenie organowi grzywny, tym bardziej, że nie było przy tym podstaw do uznania bezczynności organu jako rażącej. Z tego powodu na podstawie art. 151 p.p.s.a. skargę w tej części należało oddalić.