drukuj    zapisz    Powrót do listy

6480 658, Dostęp do informacji publicznej, Minister Zdrowia, Zobowiązano ... i stwierdzono, że bezczynność miała miejsce bez rażącego naruszenia prawa, II SAB/Wa 78/21 - Wyrok WSA w Warszawie z 2021-07-08, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SAB/Wa 78/21 - Wyrok WSA w Warszawie

Data orzeczenia
2021-07-08 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2021-01-28
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Sędziowie
Andrzej Góraj /przewodniczący/
Iwona Maciejuk
Joanna Kube /sprawozdawca/
Symbol z opisem
6480
658
Hasła tematyczne
Dostęp do informacji publicznej
Skarżony organ
Minister Zdrowia
Treść wyniku
Zobowiązano ... i stwierdzono, że bezczynność miała miejsce bez rażącego naruszenia prawa
Powołane przepisy
Dz.U. 2020 poz 2176 art. 1 ust. 1, art. 6 ust. 1 pkt 4, art. 13
Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej - t.j.
Dz.U. 2019 poz 2325 art. 149 par. 1, art. 149 par. 1a, art. 151
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Andrzej Góraj, Sędzia WSA Iwona Maciejuk, Sędzia WSA Joanna Kube (spr.), po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 8 lipca 2021 r. sprawy ze skargi D. P. na bezczynność Ministra Zdrowia w przedmiocie rozpoznania wniosku z dnia [...] grudnia 2020 r. o udostępnienie informacji publicznej 1. zobowiązuje Ministra Zdrowia do rozpoznania pkt 1, 2, 3, 7, 8, 9 i 10 wniosku z dnia [...] grudnia 2020 r. o udostępnienie informacji publicznej w terminie 14 dni od daty doręczenia odpisu prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy, 2. stwierdza, że bezczynność Ministra Zdrowia, o której mowa w pkt 1 wyroku nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, 3. oddala skargę w pozostałym zakresie, 4. zasądza od Ministra Zdrowia na rzecz skarżącego D. P. kwotę 100 (słownie: sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

W dniu [...] grudnia 2020 r., D. P., dalej: "wnioskodawca" i "skarżący", skierował do Ministra Zdrowia, dalej: "organ" wniosek o udostępnienie informacji publicznej w zakresie:

1. Czy zarezerwowano fundusze na wypłatę odszkodowań za ewentualne powikłania po szczepionce przeciwko COVlD-19? Jeśli tak, to w jakiej wysokości?

2. Ile kupiono szczepionek? Ile kosztowały? Z jakiej firmy farmaceutycznej pochodzą szczepionki? (spis nazw firm wraz z krajem pochodzenia).

3. Czy firmy farmaceutyczne, o których mowa w pytaniu nr 2, zostały zwolnione od odpowiedzialności za ewentualne powikłania poszczepienne? Z jakiego powodu?

4. Czy ulotki szczepionek przeciwko C0V1D-19 są dostępne publicznie? Czy są one przetłumaczone na język polski? Jeśli tak, to czy istnieje możliwość zapoznania się z ulotką szczepionki przed szczepieniem?

5. Udostępnienie dokumentów urzędowych dotyczących ulotki szczepionek przeciwko C0V1D-19, o których mowa w pytaniu nr 4.

6. W jakich przychodniach/szpitalach/placówkach zdrowia publicznego itp. można lub będzie można otrzymać szczepionkę przeciwko COV1D-19? (szczegółowy spis placówek).

7. Czy lekarze byli szkoleni w sprawie szczepień przeciwko COVID-19? Jeśli tak, to w jaki sposób rozdysponowano fundusze na ten cel? Kto wspierał te szkolenia? Czy była to jakaś firma farmaceutyczna?

8. Jakie dowody bezpieczeństwa szczepionek przeciwko COVID-19 posiada Ministerstwo Zdrowia? Czy wśród tych dowodów są dokumenty urzędowe, czy tylko badania naukowe?

9. Podanie imion, nazwisk i funkcji publicznych urzędników wchodzących w skład zespołu, który opiniował i zatwierdził szczepionki przeciwko C0VID-19 (szczegółowy spis).

10. Kto ocenił szczepionkę przeciwko C0V1D-19 jako bezpieczną dla społeczeństwa? (instytucje publiczne oraz imiona i nazwiska osób za to odpowiedzialnych).

Minister w dniu [...] stycznia 2020 r. skierował do wnioskodawcy pismo, w którym odniósł się do wniosku z dnia [...] grudnia 2020 r.

Pismem z dnia [...] stycznia 2021 r. D. P. skierował do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na bezczynność Ministra Zdrowia w zakresie rozpatrzenia jego wniosku z dnia [...] grudnia 2020 r. Stwierdził, że choć organ w ustawowym terminie udzielił mu odpowiedzi na wniosek to jednak nastąpiło to w sposób nieprawidłowy.

Skarżący wniósł o zobowiązanie Ministra Zdrowia do udzielenia wnioskowanej informacji publicznej w terminie 14 dni od daty doręczenia akt organowi, stwierdzenie, że bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa oraz zasądzenie kosztów postępowania.

W odpowiedzi na skargę Minister Zdrowia wniósł o oddalenie skargi, ponieważ pismem z dnia [...] stycznia 2021 r. przesłanym za pośrednictwem platformy e-PUAP, odniesiono do się wszystkich zagadnień przedstawionych we wniosku z dnia [...] grudnia 2020 r.

Organ odnośnie pytania drugiego, szóstego i siódmego wskazał, że dotyczą one polityki szczepień ochronnych, ochrony zdrowia, metod postępowania leczniczego, które to kwestie nie stanowią informacji publicznej w rozumieniu u.d.i.p., skutkiem czego nie był zobowiązany do udzielenia odpowiedzi w tym zakresie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Z uwagi na to, że przedmiotem skargi jest bezczynność Ministra Zdrowia, Sąd rozpoznał skargę w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym, stosownie do art. 119 pkt 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.), dalej "p.p.s.a."

Zgodnie z art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 137, z późn. zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości m.in. przez kontrolę działalności administracji publicznej, a kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Stosownie do art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a., kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach ze skarg na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania organów określonych w pkt 1 – 4a. Celem skargi na bezczynność jest zwalczanie zwłoki w załatwieniu sprawy.

Bezczynność organu ma miejsce wówczas, gdy organ będąc właściwym w sprawie i zobowiązanym do podjęcia czynności, nie podejmuje jej w terminie określonym w przepisach prawa i w konsekwencji pozostaje w zwłoce. Skarga na bezczynność ma na celu spowodowanie wydania przez organ administracji publicznej oczekiwanego aktu lub podjęcia określonej czynności.

Zatem, aby można było mówić o bezczynności organu należy przede wszystkim stwierdzić, że ciąży na nim wynikający z przepisów prawa obowiązek wszczęcia postępowania i podjęcia w nim stosownego rozstrzygnięcia (stosownej czynności), a dopiero później, iż obowiązku tego – w nakazanym terminie – organ nie wypełnia.

Sąd uwzględniając skargę na bezczynność organu, stosownie do treści art. 149 § 1 p.p.s.a, zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu, interpretacji albo do dokonania czynności; zobowiązuje organ do stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa; stwierdza, że organ dopuścił się bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania. W myśl § 1a tego przepisu, sąd jednocześnie stwierdza, czy bezczynność organu przez organ miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa. Oznacza to, że celem skargi na bezczynność organu administracji, jest doprowadzenie do wydania przez ten organ decyzji administracyjnej (lub innego aktu) w sprawie wszczętej żądaniem strony.

Podstawę rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie stanowiły przepisy ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 2176), dalej: "u.d.i.p."

Zgodnie z art. 1 ust. 1 u.d.i.p., każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu i ponownemu wykorzystywaniu na zasadach i w trybie określonych w niniejszej ustawie.

Ustawodawca w przepisie art. 6 ust. 1 u.d.i.p. dokonał przykładowego wyliczenia, jaka informacja stanowi informację publiczną.

W orzecznictwie oraz doktrynie przyjmuje się w związku z tym, że informacją publiczną jest każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa, o ile odnosi się do faktów i danych.

Wspomniany art. 6 ust. 1 w pkt 4 u.d.i.p. stanowi, że udostępnieniu podlega informacja publiczna m.in. o danych publicznych, w tym treść i postać dokumentów urzędowych, w szczególności treść aktów administracyjnych i innych rozstrzygnięć. Informacją publiczną jest zatem treść dokumentów wytworzonych przez organy władzy publicznej i podmioty niebędące organami administracji publicznej, treść wystąpień, opinii, ocen przez nie dokonywanych, niezależnie do jakiego podmiotu są one kierowane i jakiej sprawy dotyczą. Ponadto walor informacji publicznej posiada treść wszelkiego rodzaju dokumentów odnoszących się do organu władzy publicznej lub podmiotu niebędącego takim organem, związanych z nimi bezpośrednio poprzez ich wytworzenie bądź też przez nie niewytworzonych, lecz używanych przy realizacji przewidzianych prawem zadań.

Skład orzekający w niniejszej sprawie podziela stanowisko przedstawione w wyroku WSA w Warszawie z dnia 6 listopada 2014 r. sygn. akt II SAB/Wa 432/14 (publik. www.orzeczenia.nsa.gov.pl), iż w świetle u.d.i.p. wnioskiem o udostępnienie informacji publicznej może być objęte pytanie o określone fakty, czy o stan określonych zjawisk na dzień udzielenia odpowiedzi (M. Jabłoński, Wnioskowa procedura udostępnienia informacji publicznej, Wrocław 2009, s. 200 i n.). Faktem należy objąć każdą czynność i każde zachowanie organu wykonującego zadania publiczne podjęte w zakresie wykonywania takiego zadania. Źródłem informacji w rozumieniu art. 6 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p. nie będą wyłącznie dokumenty. Wprost przeciwnie, w wielu sytuacjach rzeczywistym źródłem może okazać się wypowiedź osoby wchodzącej w skład organów władzy ustawodawczej lub wykonawczej, również ta nieutrwalona w oficjalnej formie (np. w postaci stenogramu), a pochodząca z konferencji prasowej lub innego spotkania, na którym dana osoba reprezentowała określony podmiot (por. M. Jabłoński, K. Wygoda, Ustawa o dostępie do informacji publicznej. Komentarz, Wrocław 2002, s. 144; I Kamińska, M. Rozbicka – Ostrowska, Ustawa o dostępie do informacji publicznej. Komentarz, Warszawa 2012, s. 95), a zatem źródłem informacji o bieżącej polityce wewnętrznej i zagranicznej nie muszą być wyłącznie dokumenty, ale również ustne stanowiska i wystąpienia osób reprezentujących władzę wykonawczą lub ustawodawczą, jeżeli zostały one utrwalone. Oznacza to, że przy udostępnianiu informacji należy uwzględniać zarówno formalne, jak i nieformalne źródła tej informacji. Na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej zasadniczym jest bowiem szerokie rozumienie źródeł informacji. Za takim rozumieniem przemawia coraz szerzej stosowana zasada jawności i transparentności życia publicznego, z uwzględnieniem postępowań prowadzonych przez uprawnione organy (por. I. Kamińska, M. Rozbicka – Ostrowska, op. cit).

Elementem rzetelności działania organów demokratycznego państwa jest zapewnienie obywatelom prawa do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej, łączącego się z powszechnie aprobowaną w państwach demokratycznych, zasadą "otwartego rządu", oznaczającą transparentność działalności wszystkich organów władz publicznych (por. wyrok NSA z 10 stycznia 2014 r. , I OSK 2213/13, publik. www.orzeczenia.nsa.gov.pl).

Mając powyższe na uwadze należało uznać, że żądane we wniosku z dnia [...] grudnia 2020 r. informacje, są informacją publiczną w rozumieniu u.d.i.p., bowiem dotyczą działania władzy publicznej w sferze szczególnie istotnej dla ogółu społeczeństwa. Spełniona zatem została przesłanka przedmiotowa zastosowania u.d.i.p. w zakresie wniosku skarżącego.

Odnośnie natomiast zakresu podmiotowego ustawy wskazać należy na treść art. 4 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p., zgodnie z którym obowiązane do udostępnienia informacji publicznej są organy władzy publicznej. Minister Zdrowia zatem jest podmiotem zobowiązanym, stosownie do treści art. 4 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p., do rozpatrzenia wniosku o udostępnienie informacji publicznej.

Udostępnienie informacji publicznej jest czynnością materialno-techniczną. Żaden przepis prawa nie nakłada na dysponenta takiej informacji obowiązku nadawania tejże czynności szczególnej formy. Ważne także przy tym jest, że dostęp do informacji publicznej realizowany jest w pierwszej kolejności przez wgląd do dokumentów urzędowych (art. 3 ust. 1 pkt 2 ustawy). Oznacza to, że skarżący, zainteresowany uzyskaniem dostępu do wskazanej informacji swoje prawo do informacji publicznej może zrealizować, udając się do organu w celu zapoznania się z treścią tych dokumentów lub też może to nastąpić w inny wskazany przez skarżącego sposób, choćby poprzez wydanie kserokopii dokumentów. Ostatecznie to bowiem wnioskodawca określa formę, w jakiej organ ma mu udostępnić żądaną informację.

Tak więc organ administracji publicznej, lub inny podmiot o jakim mowa w art. 4 ust. 1 omawianej ustawy, rozpatrując wniosek skarżącego, mógł:

1. udostępnić żądaną informację bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku (art. 13 ust. 1),

2. powiadomić stronę w ww. terminie o powodach opóźnienia oraz o terminie, w jakim informacja zostanie udostępniona, nie dłuższym jednak niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku (art. 13 ust. 2),

3. udostępnić informację zgodnie z wnioskiem - po upływie 14 dni od dnia powiadomienia wnioskodawcy o wysokości opłaty, związanej z dodatkowymi kosztami spowodowanymi wskazanym we wniosku sposobem udostępnienia, które to powiadomienie winno nastąpić w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku (art. 15 ustawy),

4. odmówić udostępnienia żądanej informacji w drodze decyzji (art. 16 ust. 1 ustawy),

5. powiadomić pismem wnioskodawcę, iż żądana informacja nie ma charakteru publicznego,

6. powiadomić pismem wnioskodawcę, iż nie posiada żądanej informacji.

Bezczynność organu na gruncie u.d.i.p. polega zatem na tym, że organ zobowiązany do podjęcia czynności materialno-technicznej w przedmiocie informacji publicznej, takiej czynności nie podejmuje m.in. z uwagi na błędne zakwalifikowanie żądanej informacji jako nie posiadającej przymiotu informacji publicznej, lub na tym, że organ "milczy" wobec wniosku strony o udzielenie takiej informacji. Podkreślenia wymaga, iż z bezczynności w udostępnieniu informacji publicznej nie zwalnia udzielenie odpowiedzi lakonicznej i zdawkowej, z której wprost nie wynika odpowiedź na zadane pytanie lub też odpowiedzi wymijającej i odwołującej się ogólnie do braku kompetencji do jego załatwienia.

Dla ustalenia, że w sprawie nie zachodzi bezczynność w zakresie udzielenia informacji publicznej, której adresat wniosku nie posiada, jest on obowiązany wypowiedzieć się w tym przedmiocie. Wystarczające jest wówczas pisemne wyjaśnienie przyczyny nieudzielenia informacji. W takim przypadku pismo informujące o tym, stanowi odpowiedź na wniosek, co uwalnia adresata wniosku od zarzutu bezczynności. Nie jest bowiem możliwe skuteczne podniesienie zarzutu bezczynności organu w sytuacji, gdy żądana informacja nie znajduje się w posiadaniu organu. Pismo kierowane do strony wnioskującej powinno zawierać wyjaśnienie takiego stanu rzeczy (tak w wyroku NSA z dnia 22 lutego 2019 r. sygn. akt I OSK 473/17). Podmiot, który twierdzi, że nie posiada informacji wskazanej we wniosku, powinien twierdzenie to uwiarygodnić. Powiadomienie o nieposiadaniu żądanej informacji powinno zawierać dane pozwalające na ocenę rzetelności takiego twierdzenia. Gdyby przyjąć, że samo takie twierdzenie zwalnia od zarzutu bezczynności, wnioskodawca byłby faktycznie pozbawiony realnej ochrony (zob. wyrok NSA z 24 listopada 2009 r. sygn. akt I OSK 851/09,). Zasadniczo obowiązek informacyjny podmiotu zobowiązanego nie musi być adekwatny do zakresu jego działania, ale jest tylko i wyłącznie konsekwencją faktu dysponowania daną informacją. W wypadku pojawienia się problemów dowodowych związanych z ustaleniem, czy żądana informacja rzeczywiście jest w posiadaniu podmiotu, do którego skierowano wniosek, przesądzające znaczenie powinno mieć to, czy przedmiot pytania (żądania) pokrywa się z właściwością rzeczową (zakresem działania) podmiotu, do którego skierowano wniosek. Zobowiązany byłby zatem każdy podmiot, który powinien mieć taką informację ze względu na swój zakres kompetencji lub swoją właściwość rzeczową (zob. I. Kamińska, M. Rozbicka – Ostrowska, op. cit).

W rozpoznawanej sprawie Minister Zdrowia na dzień wniesienia przedmiotowej skargi pozostawał bezczynny w udostępnieniu informacji publicznej polegającej na udzieleniu odpowiedzi na pytania nr 1, 2, 3, 7, 8, 9 i 10 zawarte we wniosku z dnia [...] grudnia 2020 r. i nie uwiarygodnił, iż nie posiada wnioskowanych informacji. Jak podano wcześniej informacja publiczna, której udostępnienia żąda wnioskodawca nie musi być wytworzona przez podmiot, do którego ta strona zwraca się z żądaniem. Obowiązek udostępnienia informacji istnieje także wówczas, gdy została ona wytworzona przez inny podmiot, a znajduje się w posiadaniu podmiotu, do którego kierowany jest wniosek.

I tak odnośnie pytania nr 1 "Czy zarezerwowano fundusze na wypłatę odszkodowań za ewentualne powikłania po szczepionce przeciwko COVlD-19? Jeśli tak, to w jakiej wysokości?" organ nie udzielił na nie odpowiedzi. W zakresie tego pytania stwierdził jedynie, że kwestie odpowiedzialności w przypadku wystąpienia niepożądanych odczynów poszczepiennych nie leżą w kompetencjach organu. Przy czym podał, że planowane jest stworzenie funduszu kompensacyjnego dla osób, u których wystąpią odczyny poszczepienne, a w szczegółowe zasady tego funduszu zostaną określone w ustawie. Udzielona odpowiedź nie odpowiada więc w żaden sposób na zadane pytanie.

Również organ nie odpowiedział na pytanie nr 2 "Ile kupiono szczepionek? Ile kosztowały? Z Jakiej firmy farmaceutycznej pochodzą te szczepionki?"

Brak jest także odpowiedzi na pytanie nr 3 "Czy firmy farmaceutyczne, o których mowa w pytaniu nr 2, zostały zwolnione od odpowiedzialności za ewentualne powikłania poszczepienne? Z jakiego powodu? Odnosząc się do tego pytania organ, zasłonił się ogólnym stwierdzeniem o braku kompetencji w zakresie kwestii odpowiedzialności za wystąpienie negatywnych odczynów poszczepiennych.

Minister nie udzielił też żadnej odpowiedzi na pytania nr 7 "Czy lekarze byli szkoleni w sprawie szczepień przeciwko COVłD-19? Jeśli tak, to w jaki sposób rozdysponowano fundusze na ten cel? Kto wspierał te szkolenia? Czy była to jakaś firma farmaceutyczna?"

Także nie została udzielona odpowiedź na pytanie nr 8 "Jakie dowody bezpieczeństwa szczepionek przeciwko COVID-19 posiada Ministerstwo Zdrowia? Czy wśród tychże dowodów są dokumenty urzędowe, czy tylko badania naukowe?

Nie udzielono też odpowiedzi na pytanie nr 9 dotyczące "Podania imion, nazwisk i funkcji publicznych przez urzędników wchodzących w skład zespołu który opiniował i zatwierdził szczepionki przeciwko C0VID-19".

Ponadto nie udzielono pełnej odpowiedzi na pytanie nr 10 "Kto ocenił szczepionkę przeciwko C0V1D-19 jako bezpieczną dla społeczeństwa?

Zdaniem Sądu, w przedmiotowej sprawie, nie budzi wątpliwości, że Minister Zdrowia nie załatwił wniosku strony z dnia [...] grudnia 2020 r. w wyżej określonej części w terminie wyznaczonym w art. 13 ust. 1 u.d.i.p. Wobec czego Sąd, w oparciu o art. 149 § 1 pkt 1 p.p.s.a., zobowiązał organ do załatwienia wniosku w tym zakresie w terminie 14 dni od daty doręczenia prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy.

W ocenie Sądu, stwierdzona bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa. Organ bowiem w terminach ustawowych prowadził korespondencję ze skarżącym i częściowo, pismem z dnia [...] stycznia 2021 r. udzielił odpowiedzi na postawione we wniosku z dnia [...] grudnia 2020 r. pytania nr 4, 5 i 6.

Minister Zdrowia nie pozostaje bezczynny odnośnie pytań nr 4 i 5 dotyczących ulotek, ponieważ udzielił wnioskodawcy dostatecznej na nie odpowiedzi. Wskazał bowiem, że treść ulotek została określona w rozporządzeniu Ministra Zdrowia z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wymagań dotyczących oznakowania opakowania produktu leczniczego oraz treści ulotek. Wyjaśnił też, że ulotki informacyjne każdorazowo są załączone do opakowania jednostkowego szczepionki i są dostępne u lekarza świadczeniodawcy. Przy czym wskazał, że nie dysponuje ulotkami innymi niż ogólnodostępne na stronach internetowych producenta. Podał, że szczegółowe dane inne niż zawarte w ulotce dla pacjenta czy Charakterystyce Produktu Leczniczego (CHPL) na temat materiału hodowli, przeciwskazań i ich skutków ubocznych z uwzględnieniem podanych chorób i podziałem na płeć stanowią wiedzę farmaceutyczną, którą można uzyskać u producenta szczepionek. Organ wskazał również, że wszelkie dane o preparatach dopuszczonych do obrotu i ich producentach dostępne są na stronie BIP Instytucji Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych -bip.urpl.pl.

Minister nie był również bezczynny w zakresie punktu 6, ponieważ informacja o tym "W jakich przychodniach/szpitalach/placówkach zdrowia publicznego itp. można lub będzie można otrzymać szczepionkę przeciwko COVID-19 jest ogólnie dostępna na stronach rządowych https://www.gov.pl/web/szczepimysie/mapa-punktow-szczepien#/, o czym poinformowano wnioskodawcę pismem z dnia [...] stycznia 2021 r.

Skoro zatem Minister Zdrowia nie był bezczynny w udzieleniu informacji publicznej w zakresie pytania nr 4, 5 i 6, to Sąd skargę w tym zakresie oddalił.

Rozpoznając ponownie sprawę organ powinien dokonać analizy żądań w zakresie pkt 1, 2, 3, 7, 8, 9 i 10 wniosku z [...] grudnia 2020 r. i posiadaną informację udostępnić, co może nastąpić w sytuacji uznania, że nie zachodzą ograniczenia prawa dostępu do informacji publicznej, o których mowa w art. 5 u.d.i.p. Jeżeli natomiast informacji w jakimkolwiek zakresie nie posiada, to obowiązany jest wyjaśnić ten stan rzeczy. Organ musi uwiarygodnić, iż nie posiada żądanej informacji publicznej, aby nie pozostawać w stanie bezczynności w jej udostępnieniu. W orzecznictwie podkreśla się, że powiadomienie wnioskodawcy o nieposiadaniu żądanych informacji należy rozpatrywać w kontekście art. 8, 9 i 11 k.p.a., a zatem takie powiadomienie powinno zawierać wyjaśnienie dlaczego organ nie posiada żądanych informacji. Sąd jest natomiast zobowiązany do oceny czy prawdopodobne jest, że organ żądanej informacji nie posiada (por. wyrok NSA z 31 stycznia 2013 r., I OSK 2571/12 i powołane tam orzecznictwo, publik. www.orzeczenia.nsa.gov.pl).

Z tych wszystkich względów Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 149 § 1 pkt 1 p.p.s.a., orzekł jak w pkt 1 sentencji wyroku. Na podstawie 149 § 1a p.p.s.a., orzekł jak w pkt 2 sentencji wyroku. Zaś w pkt 3 wyroku oddalił skargę w pozostałym zakresie, na podstawie art. 151 p.p.s.a. O kosztach orzeczono, na podstawie art. 200 i art. 205 § 1 w pkt 4 sentencji wyroku. Do kosztów postępowania, niezbędnych do dochodzenia praw, Sąd zaliczył uiszczony przez stronę skarżącą wpis sądowy.



Powered by SoftProdukt