Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA - Marek Krawczak, Sędzia WSA - Michał Sowiński, Sędzia WSA - Jarosław Stopczyński (spr.), Protokolant st. specjalista - Anna Wiśniewska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 lipca 2020 r. sprawy ze skargi N. Sp. z o.o. z siedzibą w K. na decyzję Prezesa Zarządu Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych z dnia [...] czerwca 2019 r. nr [...] w przedmiocie zobowiązania do zwrotu środków Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych przekazanych tytułem dofinansowania do wynagrodzenia pracownika niepełnosprawnego oddala skargę

Decyzją z dnia [...] lutego 2019 r., znak: [...], Ldz.[...] P. Z. PFRON nakazał stronie – N. H. sp. z o.o. w K. zwrot środków Funduszu przekazanych tytułem dofinansowania do wynagrodzeń pracowników niepełnosprawnych za okresy sprawozdawcze: od stycznia do listopada 2017 r. oraz od stycznia do kwietnia 2018 r. w łącznej wysokości 135 106,14.

Od powyższej decyzji strona, pismem z dnia 18 marca 2019 r. złożyła wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy.

Uznając bezzasadność złożonego wniosku P. Z. PFRON decyzją z dnia [...] czerwca 2019 r. znak [...] utrzymał w mocy zaskarżone rozstrzygnięcie podnosząc w jej uzasadnieniu m.in. następujące okoliczności faktyczne i prawne:

Zgodnie z art. 48a ust. 2 ustawy o rehabilitacji środki Funduszu przyznane pracodawcy wykonującemu działalność gospodarczą na podstawie art. 26, art. 26a, art. 26d i art. 32 ust. 1 pkt 2 stanowią pomoc na zatrudnienie pracowników niepełnosprawnych w rozumieniu Rozporządzenia Komisji (UE) 651/2014.

W myśl art. 48a ust.|3 pkt 1 ustawy o rehabilitacji pomoc ze środków Funduszu nie może zostać udzielona pracodawcy znajdującemu się w trudnej sytuacji ekonomicznej według kryteriów określonych w przepisach prawa Unii Europejskiej dotyczących udzielenia pomocy publicznej.

W myśl art. 2 pkt 18 rozporządzenia Komisji (UE) 651/2014 przedsiębiorstwo znajdujące się w trudnej sytuacji oznacza przedsiębiorstwo, wobec którego zachodzi, co najmniej jedna z poniższych okoliczności:

a) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością w przypadku, gdy ponad połowa jej subskrybowanego kapitału zakładowego została utracona w efekcie zakumulowanych strat. Taka sytuacja ma miejsce, gdy w wyniku odliczenia od rezerw i wszystkich innych elementów uznanych za część środków własnych przedsiębiorstwa zakumulowanych strat powstaje ujemna skumulowana kwota, która przekracza połowę subskrybowanego kapitału zakładowego,

b) spółkę, w której co najmniej niektórzy członkowie ponoszą nieograniczoną odpowiedzialność za jej zadłużenie w przypadku, gdy ponad połowa jej kapitału wykazanego w sprawozdaniach finansowych tej spółki została utracona w efekcie zakumulowanych strat,

c) przedsiębiorstwo, gdy podlega zbiorowemu postępowaniu w zawiązku z niewypłacalnością, lub spełnia kryteria na mocy obowiązującego prawa krajowego, by zostać objętym zbiorowym postępowaniem w związku z niewypłacalnością na wniosek jego wierzycieli,

d) przedsiębiorstwo, gdy otrzymało pomoc na ratowanie i nie spłaciło do tej pory pożyczki ani nie zakończyło umowy o gwarancję lub otrzymało pomoc na restrukturyzację i nadal podlega planowi na restrukturyzacyjnemu,

e) w przypadku przedsiębiorstwa, które nie jest MŚP, jeżeli w ciągu dwóch lat:

- księgowy stosunek kapitału obcego do kapitału własnego tego przedsiębiorstwa przekracza 7,5 oraz

- wskaźnik relacji pokrycia odsetek do EBITDA tego przedsiębiorstwa wynosi poniżej 1,0.

Przy czym fundusz bada sytuację przedsiębiorcy na dzień złożenia wniosku o udzielenie pomocy, zatem decydujący jest stan faktyczny z daty złożenia wniosku. Ewentualna poprawa sytuacji ekonomicznej strony po dniu złożenia wniosku o udzielenie pomocy w postaci dofinansowania do wynagrodzeń zatrudnionych osób niepełnosprawnych nie ma wpływu na podjęte rozstrzygnięcie. Organ wskazuje, że jest w posiadaniu dokumentacji finansowej sporządzonej na dzień 31.12.2017 r. Analiza dokumentacji wykazała, że kapitał podstawowy wynosił 5 000,00 zł, zaś straty spółki wynosiły 29 311,65 zł, (straty z lat ubiegłych w wysokości 197 978,50 zł oraz zysk za okres od 01.01.20167r. do 31.12.2017 r. w wysokości 168 666,85 zł). Tym samym w wyniku zakumulowanych strat spółka utraciła 586,23% wysokości subskrybowanego kapitału zakładowego. Organ podkreśla, iż strona była wielokrotnie wzywana do przedstawienia dokumentacji finansowej za okresy sprawozdawcze od stycznia do listopada 2017 r. oraz od stycznia do kwietnia 2018 r., jednakże nie przedstawiła żądanej dokumentacji i tym samym nie udowodniła, iż nie znajduje się w trudnej sytuacji ekonomicznej.

Ponadto organ podnosi, iż w przedmiotowej sprawie ma również zastosowanie rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 29 marca 2010 r. w sprawie zakresu informacji przedstawianych przez podmiot ubiegający się o pomoc inną niż pomoc de minimis lub pomoc de minimis w rolnictwie lub rybołówstwie (Dz. U. z 2010 r., Nr 53, poz. 312 ze zm.). Stanowi ono wykonanie delegacji zawartej w art. 37 ust. 6 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 r. o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej (Dz.U. z 2016 r., poz. 1808). Informacje te przedstawiane są na formularzu zawierającym szczegółowy zakres informacji przedkładanych w formie odpowiedzi na konkretne pytania, niezbędnych do kompleksowej oceny sytuacji ekonomicznej podmiotu ubiegającego się o pomoc.

Wobec powyższego ocena sytuacji ekonomicznej wnioskodawcy dokonywana jest przez podmiot udzielający pomocy przed jej udzieleniem, na podstawie Informacji przedstawionych ( formularz INF-o-PP) przez wnioskodawcę wraz z wnioskiem o dofinansowanie (Wn-D).

Z powyższego jednoznacznie wynika, że aby udzielić odpowiedzi na pytania zawarte z części B formularza INF-o-PP (w zakresie dotyczącym sytuacji ekonomicznej) strona powinna znać sytuację finansową firmy, zaś wiedza powinna być oparta na konkretnych danych finansowych i zapisach prowadzonych przez wnioskodawcę. Dofinansowanie do wynagrodzeń pracowników niepełnosprawnych powinno spełniać określone przepisami prawa warunki zawarte w ustawie o rehabilitacji. Należy pokreślić, iż dofinansowanie do wynagrodzenia pracownika niepełnosprawnego to instrument wsparcia ze strony PFRON i przysługuje od momentu, kiedy beneficjent wyrazi wolę korzystania z uprawnienia w postaci dofinansowania do wynagrodzenia pracownika niepełnosprawnego poprzez wystąpienie z odpowiednim wnioskiem (Wn-D), jednocześnie spełniając wszystkie przesłanki wynikające z ustawy o rehabilitacji, które skutkują przyznaniem dofinansowania, w tym w zakresie dotyczącym sytuacji ekonomicznej, tj. przepisie art. 48a ust. 3 pkt 1.

Wyżej opisaną decyzję zaskarżyła strona zarzucając jej naruszenie:

1. przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy:

I. art. 49 e ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych poprzez jego błędne zastosowanie i nakazanie stronie zwrot środków PFRON, wraz z odsetkami, wypłaconych tytułem dofinansowania do wynagrodzeń pracowników niepełnosprawnych, w sytuacji, w której nie zaistniały przesłanki do zwrotu, co doprowadziło w efekcie do wydania tej treści zaskarżonej decyzji,

II. art. 48.a ust. 3 pkt. 1 ustawy o rehabilitacji w zw. z art 2 pkt 18 lit a) rozporządzenia Komisji (UE) nr 651/2014 z dnia 17 czerwca 2014 r. poprzez, jego niewłaściwe zastosowanie, a to przez przyjęcie, że strona znajduje się w trudnej sytuacji ekonomicznej na skutek utraty ponad połowy jej subskrybowanego kapitału zakładowego w efekcie zakumulowanych strat, podczas gdy sytuacja ta nie ma miejsca, bowiem Organ zignorował okoliczność utworzenia w spółce rezerw (122.866,33 zł), a przy uwzględnieniu tej okoliczności nie powstaje ujemna skumulowana kwota, która przekracza połowę subskrybowanego kapitału zakładowego, lecz dodatnia kwota 93.554,68 zł, co w efekcie doprowadziło do błędnego nakazania stronie zwrotu dofinansowania, 2. przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy:

III. art. 77 § 1 Kpa w zw. z art. 7 i art. 80 Kpa w zw. z art. 45 ust. 3 a ustawy o rehabilitacji poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i zaniechanie rozpatrzenia w sposób wyczerpujący i wszechstronny zebranego materiału dowodowego w celu wyjaśnienia istotnych okoliczności sprawy, w tym w szczególności przez:

a) wskazanie w uzasadnieniu decyzji, że ciężar dowodu braku statusu "przedsiębiorstwa znajdującego się w trudnej sytuacji" strony spoczywa na stronie, a nie na Organie, a tym samym nieuzasadnione przerzucenie ciężaru dowodu tej okoliczności na stronę,

b) błędne przypisanie kluczowego znaczenia dowodom w postaci miesięcznych bilansów i rachunków zysków i strat za okresy sprawozdawcze za które Organ wydał decyzję o zwrocie dofinansowania, podczas gdy na podstawie dowodów zgromadzonych w sprawie możliwe było stwierdzenie, że strona nie jest "przedsiębiorstwem znajdującym się w trudnej sytuacji" i wydanie decyzji uchylającej decyzję wydaną przez Organ w I instancji, gdyż w orzecznictwie sądów przyjmuje się,

że status "przedsiębiorstwa znajdującego się w trudnej sytuacji" bada się na podstawie rocznego sprawozdania finansowego,

c) błędne pominięcie dowodu z bilansu oraz rachunku zysków i strat strony sporządzonego na dzień [...] maja 2018 r. jako niedotyczącego okresu objętego niniejszym postępowaniem, co także jest stwierdzeniem błędnym,

d) uznanie, że w okresie od stycznia do kwietnia 2018 r. strona posiadała status "przedsiębiorstwa znajdującego się w trudnej sytuacji" bez wskazania, na podstawie jakich dowodów Organ doszedł do takiego wniosku,

- przez co Organ błędnie stoi na stanowisku, że kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy ma niedostarczenie przez stronę żądanych przez Organ bilansów miesięcznych za okresy sprawozdawcze, których dotyczy zwrot dofinansowania,

IV. art. 107 § 3 Kpa w zw. z art. 45 ust. 3a ustawy o rehabilitacji poprzez jego błędne niezastosowanie i brak merytorycznego wskazania w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji:

a) z jakich dokładnie przyczyn Organ pominął przy wydaniu decyzji stanowisko strony co do meritum sprawy, wyrażone w piśmie strony z dnia 24 sierpnia 2018 r., 5 października 2018 r. i 19 grudnia 2018 roku oraz we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, a w szczególności dlaczego Organ nie uznaje, że rezerwy w wysokości 122.866,33 zł są zatrzymaniem kapitału u strony,

b) na podstawie jakich dowodów Organ stwierdził sytuację finansową strony za okres od stycznia do kwietnia 2018 r.,

- na skutek czego Organ pomija okoliczność istnienia rezerw oraz nie opiera twierdzenia o spełnieniu przesłanek "przedsiębiorstwa znajdującego się w trudnej sytuacji" za okresy sprawozdawcze od stycznia do kwietnia 2018 r. na żadnym dowodzie i wydał decyzję nieweryfikowalną w tym zakresie,

V. z ostrożności - art. 81a § 1 Kpa w zw. z art. 45 ust. 3a ustawy o rehabilitacji poprzez jego błędne niezastosowanie i brak stwierdzenia, że w stanie faktycznym sprawy zachodzą niedające się usunąć wątpliwości, i brak rozstrzygnięcia ich na korzyść strony, a to przez uznanie w treści zaskarżonej decyzji, iż skoro strona nie dostarczyła wszystkich dokumentów, do których dostarczenia została wezwana przez

Organ, to należy stwierdzić, że strona nie udowodniła, że w okresie od stycznia do kwietnia 2018 roku nie była "przedsiębiorstwem znajdującym się w trudnej sytuacji", podczas gdy strona dostarczyła bilans oraz rachunek zysków i strat sporządzone na dzień [...] maja 2018 r., wykazujące zysk, co powinno być wystarczające do stwierdzenia, że w okresie od stycznia do kwietnia 2018 roku strona nie była "przedsiębiorstwem znajdującym się w trudnej sytuacji",

VI. art. 8 § 1 Kpa w zw. z art. 11 Kpa w zw. z art 45 ust 3a ustawy o rehabilitacji poprzez jego błędne niezastosowanie i zupełny brak wyjaśnienia w uzasadnieniu decyzji, z jakich powodów nie podlega uwzględnieniu stanowisko strony, wyrażone w piśmie z dnia 24 sierpnia 2018 r., 5 października 2018 r. i 19 grudnia 2018 roku i wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, a także poprzez brak wyjaśnienia, na podstawie jakich dowodów Organ stwierdził sytuację finansową strony za okres od stycznia do kwietnia 2018 r., pomijając przy tym dowody przedstawione przez stronę,

VII. art. 138 § 1 pkt. 1 Kpa w zw. z art. 45 ust. 3ą ustawy o rehabilitacji poprzez jego błędne zastosowanie i utrzymanie w mocy decyzji wydanej w I instancji, podczas gdy w przypadku prawidłowego rozpatrzenia wniosku strony o ponowne rozpoznanie sprawy należało uchylić zaskarżoną decyzję w całości i umorzyć postępowanie w sprawie w całości jako bezprzedmiotowe.

Podnosząc powyższe zarzuty skarżąca wniosła:

1) na podstawie art. 106 § 3 p.p.s.a. o dopuszczenie i przeprowadzenie uzupełniającego dowodu z dokumentu: sprawozdania finansowego Skarżącego za 2018 rok na okoliczność osiągnięcia przez Skarżącego zysku w wysokości 238.891,20 zł i tym samym braku podstaw do uznania, że Skarżący to "przedsiębiorstwo znajdujące się w trudnej sytuacji finansowej"

2) uchylenie na podstawie art. 145 § 1 pkt. 1 lit. c) p.p.s.a. w zw. z art. 135 p.p.s.a. zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji i umorzenie postępowania administracyjnego w całości jako bezprzedmiotowego na podstawie art. 145 § 3 p.p.s.a.,

3) zasądzenie od organu II instancji na rzecz Skarżącego na podstawie art. 200 p.p.s.a. kosztów postępowania.

W odpowiedzi na skargę organ podtrzymał argumentację przedstawioną w zaskarżonej decyzji i wniósł o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył co następuje.

Zgodnie z art. 3 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. 2019 r., poz. 2325 ze zm.), dalej: "p.p.s.a", sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Oznacza to, iż zadaniem wojewódzkiego sądu administracyjnego jest zbadanie legalności zaskarżonego aktu pod względem jego zgodności z prawem, to znaczy ustalenie, czy organy orzekające w sprawie prawidłowo zinterpretowały i zastosowały przepisy prawa w odniesieniu do właściwie ustalonego stanu faktycznego. W przypadku stwierdzenia, iż w sprawie naruszono przepisy - czy to prawa materialnego, czy postępowania - sąd uchyla zaskarżoną decyzję i zwraca sprawę do postępowania przed organem administracyjnym, właściwym do jej rozstrzygnięcia. Jednocześnie, stosownie do treści przepisu art. 134 § 1 p.p.s.a., sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Sąd, kierując się tymi przesłankami uznał, że zaskarżona decyzja odpowiada prawu.

Przedmiotem sporu jest decyzja Prezesa PFRON z [...] czerwca 2019 r. o numerze wskazanym wyżej, utrzymująca w mocy decyzję z [...] lutego 2019 r., w przedmiocie zobowiązania do zwrotu środków przekazanych tytułem dofinansowania do wynagrodzeń pracowników niepełnosprawnych za okresy od stycznia do listopada 2017 r. oraz od stycznia do kwietnia 2018 r. w łącznej wysokości 135 106,14 zł.

Sąd podkreśla, iż podziela ustalenia faktyczne i prawne dokonane przez organ.

Zgodnie z art. 48a ust. 3 pkt 1 ustawy o rehabilitacji, pomoc ze środków Funduszu nie może zostać udzielona lub wypłacona pracodawcy wykonującemu działalność gospodarczą znajdującemu się w trudnej sytuacji ekonomicznej według kryteriów określonych w przepisach prawa Unii Europejskiej dotyczących udzielania pomocy publicznej.

Rozporządzenie Komisji (UE) 651/2014 z dnia 17 czerwca 2014 r. uznające niektóre rodzaje pomocy za zgodne z rynkiem wewnętrznym w zastosowaniu art. 107 i 108 Traktatu (Dz. Urz. UE L187 z 26 czerwca 2014 r.), dalej: "rozporządzenie Komisji

(UE) 651/2014", w art. 2 pkt 18 określa kryteria trudnej sytuacji ekonomicznej przedsiębiorcy. Do celów tego rozporządzenia przyjęto, że "przedsiębiorstwo znajdujące się w trudnej sytuacji" oznacza przedsiębiorstwo, wobec którego zachodzi co najmniej jedna z poniższych okoliczności:

a) w przypadku spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (innej niż MŚP, które istnieje od mniej niż trzech lat lub, do celów kwalifikowalności pomocy na finansowanie ryzyka, MŚP w okresie siedmiu lat od daty pierwszej sprzedaży komercyjnej, które kwalifikuje się do inwestycji w zakresie finansowania ryzyka w następstwie przeprowadzenia procedury due diligence przez wybranego pośrednika finansowego), w przypadku gdy ponad połowa jej subskrybowanego kapitału zakładowego została utracona w efekcie zakumulowanych strat. Taka sytuacja ma miejsce, gdy w wyniku odliczenia od rezerw (i wszystkich innych elementów uznawanych za część środków własnych przedsiębiorstwa) zakumulowanych strat powstaje ujemna skumulowana kwota, która przekracza połowę subskrybowanego kapitału zakładowego. Do celów niniejszego przepisu "spółka z ograniczoną odpowiedzialnością" odnosi się w szczególności do rodzajów jednostek podanych w załączniku I do dyrektywy 2013/34/UE, a "kapitał zakładowy" obejmuje, w stosownych przypadkach, wszelkie premie emisyjne;

b) w przypadku spółki, w której co najmniej niektórzy członkowie ponoszą nieograniczoną odpowiedzialność za jej zadłużenie (innej niż MŚP, które istnieje od mniej niż trzech lat lub, do celów kwalifikowalności pomocy na finansowanie ryzyka, MŚP w okresie siedmiu lat od daty pierwszej sprzedaży komercyjnej, które kwalifikuje się do inwestycji w zakresie finansowania ryzyka w następstwie przeprowadzenia procedury due diligence przez wybranego pośrednika finansowego), w przypadku gdy ponad połowa jej kapitału wykazanego w sprawozdaniach finansowych tej spółki została utracona w efekcie zakumulowanych strat. Do celów niniejszego przepisu "spółka, w której co najmniej niektórzy członkowie ponoszą nieograniczoną odpowiedzialność za jej zadłużenie" odnosi się w szczególności do rodzajów jednostek wymienionych w załączniku II do dyrektywy 2013/34/UE;

c) niezależnie od rodzaju spółki, jeżeli spełnia ona kryteria w prawie krajowym w zakresie podlegania zbiorowej procedurze upadłościowej;

d) w sytuacji gdy przedsiębiorstwo otrzymało pomoc na ratowanie i nie spłaciło do tej pory pożyczki ani nie zakończyło umowy o gwarancję lub otrzymało pomoc na restrukturyzację i nadal podlega planowi restrukturyzacyjnemu;

e) w przypadku przedsiębiorstwa, które nie jest MŚP, jeśli w ciągu ostatnich dwóch lat: 1) stosunek księgowej wartości kapitału obcego do kapitału własnego tego przedsiębiorstwa przekracza 7,5 oraz

2) wskaźnik pokrycia odsetek zyskiem EBITDA tego przedsiębiorstwa wynosi poniżej 1,0".

Z powołanych przepisów wyraźnie wynika, że zostały w nich określone wszystkie kryteria dotyczące trudnej sytuacji przedsiębiorstwa uniemożliwiającej przyznania dofinansowania do wynagrodzeń pracowników niepełnosprawnych. Każde z nich jest samoistne i nie zachodzi potrzeba ich łącznego spełnienia.

Organ prawidłowo ustalił w sprawie, że dokumentacja finansowa Spółki sporządzona na dzień złożenia wniosku o wypłatę dofinansowania wprost wskazuje na trudną sytuację w rozumieniu przesłanki opisanej w art. 2 pkt 18 lit. a) rozporządzenia 651/2014 ponieważ na dzień 31 grudnia 2017 r. kapitał podstawowy Spółki wynosił 5 000,00 zł, straty 29 311,65 zł (straty z lat ubiegłych w wysokości 197 978,50 zł oraz zysk za okres od stycznia 2017 r. do 31 grudnia 2017 r. w wysokości 168 666,85 zł). Tym samym, w wyniku zakumulowanych strat Spółka utraciła 586,23% wysokości subskrybowanego kapitału zakładowego.

Oznacza to, że na dzień wystąpienia z wnioskami za wskazane wyżej okresy ponad połowa subskrybowanego kapitału zakładowego spółki została utracona w efekcie zakumulowanych strat (art. 2 pkt 18 lit. a rozporządzenia 651/2014). Sąd podkreśla jednocześnie, że ustawodawca posługuje się określeniem "subskrybowany kapitał zakładowy" oraz "kapitał zakładowy" co przemawia za tym, że ustawodawca unijny stanowi o kapitale zakładowym. Należy także wskazać, że zgodnie z art. 163 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1577); dalej: "k.s.h." wymogiem powstania spółki z o.o. jest zawarcie umowy spółki, wniesienie przez wspólników wkładów na pokrycie całego kapitału zakładowego, a w razie objęcia udziału za cenę wyższą od wartości nominalnej, także wniesienia nadwyżki, z uwzględnieniem art. 158 § 11, powołanie zarządu, ustanowienie

rady nadzorczej lub komisji rewizyjnej, jeżeli wymaga tego ustawa lub umowa spółki oraz wpis do rejestru. Przepisy k.s.h. określają wymogi związane ze zgłoszeniem spółki z o.o. do sądu rejestrowego. Wśród nich znajduje się wymóg określenia wysokości kapitału zakładowego oraz wniesienia przez wszystkich wspólników pełnych wkładów na poczet kapitału zakładowego – a więc objęcia udziałów, co podlega rejestracji (art. 166 i 167). I chociaż rozporządzenie 651/2014, nie zawiera definicji "subskrybowany kapitał zakładowy", to zdaniem Sądu nie można pomijać okoliczności związanych z koniecznością posiadania zarejestrowanego kapitału zakładowego stanowiącego wkłady objęte przez wspólników. Należy wskazać w tym miejscu, że zgodnie ze słownikiem Dobry słownik pl. pojęcie słowa "subskrypcja" oznacza np. abonować, prenumerować, zadeklarować (również zobowiązać się do zakupu i dokonania zapłaty). W związku z tym uznanie, że subskrybowany kapitał zakładowy oznacza w istocie kapitał zakładowy, jest całkowicie uzasadnione i zgodne z treścią art. 2 pkt 18 lit. a) rozporządzenia 651/2014. Pojęcie to jest interpretowane tożsamo przez P.U. O. K. i K., który w piśmie z 20 października 2014r., nr [...] skierowanym do Wicemarszałka Senatu RP wskazał, że cyt. "w opinii UOKiK subskrybowany kapitał może być utożsamiany z tą wielkością kapitału podstawowego, która została objęta przez akcjonariuszy lub udziałowców".

Zdaniem sądu nie można podzielić stanowiska, iż rezerwy tworzone na przyszłe prawdopodobne zobowiązania są równoznaczne z zatrzymaniem kapitału w Spółce.

Za prawidłowe Sąd przyjmuje, dokonane na podstawie analizy finansowej, ustalenia organu w zakresie wartości utraconego subskrybowanego kapitału zakładowego uwzględniające wysokość kapitału podstawowego, kapitału rezerwowego, kapitału zapasowego, strat z lat ubiegłych oraz wartości strat w poszczególnych okresach.

Organ prawidłowo uznał rezerwę utworzoną w 2017 r. za utratę kapitału. Zasadnie organ wywiódł, że utworzona rezerwa ma bezpośredni wpływ na jej bieżący wynik finansowy. Tworzenie rezerw jest ściśle związane z prowadzoną działalnością gospodarczą Spółki i jest wynikiem świadomych decyzji podjętych przez Zarząd Spółki.

Zgodnie z art. 35d ust 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz.U. z 2019 poz.351 ze zm.), dalej: "ustawa o rachunkowości", rezerwy tworzy się na pewne lub o dużym stopniu prawdopodobieństwa przyszłe zobowiązania, których kwotę można w sposób wiarygodny oszacować, a w szczególności na straty z transakcji gospodarczych w toku, w tym z tytułu udzielonych gwarancji, poręczeń, operacji

kredytowych, skutków toczącego się postępowania sądowego. Zgodnie z ust. 2 tego przepisu, rezerwy zalicza się odpowiednio do pozostałych kosztów operacyjnych, kosztów finansowych lub strat nadzwyczajnych, zależnie od okoliczności, z którymi przyszłe zobowiązania się wiążą. Tak więc utworzenie rezerwy powoduje określony skutek finansowy i tym skutkiem finansowym jest przede wszystkim koszt bieżącego okresu. Utworzenie rezerw wpłynęło na wyniki finansowe Spółki, a więc na jej sytuację finansową. Obowiązek tworzenia rezerw wynika z art. 7 ust. 1 pkt 5 ustawy o rachunkowości. Zgodnie z tym przepisem w wyniku finansowym należy uwzględnić rezerwy na znane jednostce ryzyko, grożące straty oraz skutki innych zdarzeń.

Odnosząc się do twierdzeń Skarżącej dotyczących nierozpatrzenia całości materiału dowodowego, wskazać należy, że zarzut ten jest niezasadny. Organy obu instancji zebrały i rozpatrzyły całość zgromadzonego w sprawie materiału, który potwierdził, że Skarżąca w dniu złożenia wniosku o dofinansowanie znajdowała się w trudnej sytuacji ekonomicznej w rozumieniu kryteriów określonych w przepisach prawa Unii Europejskiej. Przypomnieć należy, że ocena zasadności przyznania pomocy następuje na podstawie danych wynikających z wniosku oraz informacji do niego załączonych, według danych (w tym danych o sytuacji ekonomicznej) z dnia jego złożenia.

Poza tym nie sposób nie zauważyć, że strona była wielokrotnie wzywana do przedstawienia dokumentacji finansowej za sporne okresy sprawozdawcze, jednakże żądanej dokumentacji nie przedstawiła. Nie wykazała więc, że nie znajduje się w trudnej sytuacji ekonomicznej.

Z uzasadnienia zaskarżonej decyzji wynika, iż organ w sposób wystarczający przeanalizował sytuację finansową Spółki. Z akt sprawy wynika, że na dzień złożenia wniosków o wypłatę dofinansowania do wynagrodzeń pracowników niepełnosprawnych za sporne okresy sprawozdawcze wobec skarżącej miała zastosowanie procedura niewypłacalności przewidziana w art. 2 pkt 18 lit. c rozporządzenia nr 651/2014. Dla rozpoznania tej sprawy nie mają znaczenia powody, dla których Spółka utraciła kapitał. Skoro Skarżąca podejmuje określone decyzje gospodarcze, to za te decyzje ponosi odpowiedzialność, także co do zaistnienia skutków w zakresie spełnienia przesłanek przedsiębiorstwa znajdującego się w trudnej sytuacji w rozumieniu art. 2 pkt 18 lit. a) rozporządzenia 651/2014.

Za bezzasadny należy uznać zarzut naruszenia art. 48a ust. 3 pkt 1 ustawy o rehabilitacji w związku z art. 2 pkt 18 lit. c rozporządzenia nr 651/2014. Podkreślić należy, że zgodnie z § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 marca 2010 r. w sprawie zakresu informacji przedstawianych przez podmiot ubiegający się o pomoc inną niż pomoc de minimis lub pomoc de minimis w rolnictwie lub rybołówstwie (Dz. U. Nr 53, poz. 312, z późn.zm.), wnioskodawca zobowiązany jest przedstawić podmiotowi udzielającemu pomocy informacje dotyczące swojej sytuacji ekonomicznej, w tym sprawozdania finansowe za okres 3 ostatnich lat obrotowych, sporządzone zgodnie z przepisami o rachunkowości.

Zgodnie natomiast z art. 45 ust. 2 ustawy o rachunkowości, sprawozdanie finansowe składa się z: bilansu; rachunku zysków i strat; informacji dodatkowej, obejmującej wprowadzenie do sprawozdania finansowego oraz dodatkowe informacje i objaśnienia (odnoszące się bezpośrednio do bilansu lub rachunku zysków i strat).

To właśnie te dokumenty stanowią podstawę rozpoznania wniosku o wypłatę dofinansowania. To na ich podstawie organ ocenia również, czy wnioskodawca nie jest "przedsiębiorstwem znajdującym się w trudnej sytuacji " w rozumieniu art. 2 pkt lit. c rozporządzenia nr 651/2014.

Zasadnie zatem organ uznał, że otrzymane przez Skarżącą dofinansowanie powinno zostać zwrócona na podstawie art. 49e ustawy o rehabilitacji, zgodnie z którym środki Funduszu podlegają zwrotowi w kwocie wykorzystanej niezgodnie z przeznaczeniem, pobranej w nadmiernej wysokości lub ustalonej w wyniku kontroli w zakresie stwierdzonych nieprawidłowości, określonej w drodze decyzji nakazującej zwrot wypłaconych środków wraz z odsetkami naliczonymi od tej kwoty, od dnia jej otrzymania, w wysokości określonej jak dla zaległości podatkowych.

Ze wskazanych wyżej powodów nie znajduje zatem uzasadnienia zarzut naruszenia art. 49e ustawy o rehabilitacji.

Sąd nie podziela również zarzutów skargi dotyczących naruszenia art. 7, art. 77 § 1 art. 80, art. 107 K.p.a. bowiem w niniejszej sprawie organy podjęły wszelkie niezbędne działania w celu wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, a postępowanie dowodowe zostało przeprowadzone prawidłowo. Ponadto uzasadnienie faktyczne zaskarżonej decyzji zawiera szczegółowe ustalenie faktów, na których oparł się organ, a uzasadnienie prawne odnosi się do prawidłowo zastosowanych przepisów prawa.

Rozstrzygnięcie organu stanowi wynik wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy oraz rozpatrzenia w sposób wyczerpujący materiału dowodowego.

Tym samym Sąd nie stwierdził naruszenia przez organ powołanych w skardze przepisów, w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy.

Jak już wcześniej wskazano strona nie współpracowała z organem w zakresie wykazania, iż nie znajduje się ona w trudnej sytuacji ekonomicznej. Wręcz przeciwnie czynienie takich ustaleń utrudniała nie przedstawiając żądanej przez organ dokumentacji.

Stąd też sąd uznał, iż nie zasługiwał na uwzględnienie wniosek o dopuszczenie dowodu z dokumentów w postaci sprawozdania finansowego skarżącej za 2018 r.

Strona dokumentem tym dysponowała w toku postępowania przed organem ( zaskarżona decyzja została wydana w dniu [...] czerwca 2019 r.), a to właśnie w tym postępowaniu jest obowiązana przedstawić wszelką dokumentację na obronę swoich racji.

Mając zatem na względzie to wszystko o czy wyżej mowa sąd skargę oddalił na podstawie art. 151 p.p.s.a.