Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 3 lutego 2012 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Małgorzata Dałkowska - Szary Sędziowie: sędzia NSA Małgorzata Stahl (spr.) sędzia del. WSA Aleksandra Łaskarzewska Protokolant Anna Połoczańska po rozpoznaniu w dniu 3 lutego 2012r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Rady Miejskiej w Krynicy Zdroju od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 10 maja 2011 r. sygn. akt II SA/Kr 1016/10 w sprawie ze skargi Wojewody Małopolskiego na uchwałę Rady Miejskiej w Krynicy Zdroju z dnia 28 października 2005 r. nr XL/272/05 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Miasta Krynica Zdrój Góra Parkowa oddala skargę kasacyjną

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z dnia 10 maja 2011 r., sygn. akt II SA/Kr 1016/10 po rozpoznaniu sprawy ze skargi Wojewody Małopolskiego na uchwałę Rady Miejskiej w Krynicy - Zdrój z dnia 28 października 2005 r., nr XL/272/05 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Miasto Krynica Zdrój Góra Parkowa, w punkcie I. stwierdził nieważność zaskarżonej uchwały, w punkcie II. określił, że zaskarżona uchwała nie może być wykonywana.

W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, że przedmiotem zaskarżonej uchwały Rady Miejskiej w Krynicy Zdrój było przeznaczenie określonych w niej terenów leżących na terenie uzdrowiska, na tor saneczkowo-bobslejowo-skeletonowy.

Skargę na powyższą uchwałę wniósł Wojewoda Małopolski podnosząc, że w chwili jej podjęcia obowiązywał uchwalony 5 maja 1971 r., na podstawie art. 3 ustawy z 17 czerwca 1966 r. o uzdrowiskach i lecznictwie uzdrowiskowym Statut Uzdrowiska Krynica. Statut ten obowiązywał, mimo że w dniu 2 października 2005 r. weszła w życie ustawa z 28 lipca 2005r. o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach i obszarach ochrony uzdrowiskowej oraz o gminach uzdrowiskowych, gdyż według art. 62 tej ustawy przepisy wykonawcze wydane na podstawie ustawy z 17 czerwca 1966 r. zachowują moc do czasu wydania nowych przepisów wykonawczych na podstawie ustawy z 28 lipca 2005 r., o ile nie są z nią sprzeczne i nie dłużej niż przez sześć miesięcy od wejścia jej w życie. Teren objęty zaskarżonym planem miejscowym znajduje się w utworzonej w tym Statucie strefie uzdrowiskowej A. Wojewoda podkreślił również, że na mocy art. 61 ust. 2 ustawy z 28 lipca 2005 r. o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach i obszarach ochrony uzdrowiskowej oraz o gminach uzdrowiskowych, do zaskarżonego planu miejscowego miała też zastosowanie ustawa z 17 czerwca 1966 r. o uzdrowiskach i lecznictwie uzdrowiskowym. Zgodnie z art. 12 ustawy z 17 czerwca 1966r. o uzdrowiskach i lecznictwie uzdrowiskowym oraz Statutem uzdrowiska przed uchwaleniem zaskarżonego miejscowego planu należało uzyskać decyzję Ministra Zdrowia, wydaną w uzgodnieniu z Naczelnym Lekarzem Uzdrowiska, o zgodzie na odstępstwo od ustanowionych w Statucie dla strefy uzdrowiskowej A zakazów. W przedmiotowej sprawie decyzji takiej nie uzyskano. Uzyskano natomiast uzgodnienia, o których mowa w art. 17 pkt 7 lit. i ustawy z 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, co jest jednak niewystarczające, gdyż uzgodnienie dokonywane jest w trybie art. 106 k.p.a., wymagana zaś była decyzja załatwiająca sprawę co do istoty.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z dnia 21 grudnia 2009r., sygn. akt II SA/Kr 1462/09 stwierdził nieważność zaskarżonej uchwały.

Jak zauważył Sąd, w § 14 tej uchwały określono stawkę opłaty, o której mowa w art. 36 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (renty planistycznej) w wysokości 0% dla wszystkich terenów objętych ustaleniami planu, za wyjątkiem terenów oznaczonych, jako ZP/US i US, dla których tę opłatę ustalono w wysokości 10%. Ustalenie tej stawki w wysokości 0% Sąd uznał za niedopuszczalne wywodząc, iż z treści art. 15 ust. 2 pkt 12 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wynika obowiązek ustalenia stawki renty planistycznej, ustalenie zatem tej stawki w wysokości 0%, jest równoznaczne z nieustaleniem stawki tej opłaty, co jest sprzeczne z tym obowiązkiem. Nie uznał też za dopuszczalne ustalenie stawki renty planistycznej w wysokości 0% wówczas, gdy z okoliczności faktycznych wynika, że renta planistyczna z powodu braku wzrostu wartości nieruchomości nie będzie ustalana. W ocenie Sądu powyższe naruszenie zasady obowiązku ustalenia stawki renty planistycznej skutkuje stwierdzeniem nieważności uchwały w przedmiocie planu miejscowego. Jednocześnie Sąd wykluczył możliwość stwierdzenia nieważności części planu zarówno tylko § 14 w zakresie, w jakim ustala się w nim stawkę renty planistycznej w wysokości 0%, jak i tych części planu, które dotyczą terenów, dla których taką stawkę ustalono. W pierwszym przypadku Sąd uznał, że doprowadziłoby to do powstania stanu sprzecznego z prawem, gdyż powstałaby sytuacja, w której istniałby plan miejscowy niezawierający stawki renty planistycznej dla niektórych terenów nim objętych. W drugim uznał, że doprowadziłoby to do dezintegracji planu, gdyż pewne ustalenia dotyczące terenów, dla których określono stawkę renty planistycznej w wysokości 10% zawarte są również w tych regulacjach planu, które odnoszą się do terenów objętych stawką procentową tej renty w wysokości 0%. Tytułem przykładu wskazał na § 13 ust. 4 zaskarżonego planu miejscowego. Stwierdzając nieważność zaskarżonej uchwały z powyższych powodów Sąd I instancji odstąpił od oceny zgodności zaskarżonego aktu z prawem pod kątem zarzutów podniesionych w skardze. Powołując się na art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), Sąd wskazał, że nie ma obowiązku badania tych zarzutów skargi, które nie mają znaczenia dla oceny legalności zaskarżonego aktu. Zaznaczył jednak, że nie bez znaczenia dla wykładni wymogów proceduralnych przewidzianych w ustawie z 17 czerwca 1966r. o uzdrowiskach i lecznictwie uzdrowiskowym oraz istotności ich naruszenia ma fakt, że przepisy ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym są późniejsze i mają charakter szczególnych w stosunku do przepisów ustawy z 17 czerwca 1966 r.

Od wyroku WSA w Krakowie skargi kasacyjne zostały wniesione przez Radę Miejską w Krynicy-Zdroju oraz przez Gminę Krynica-Zdrój.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 22 czerwca 2010 r., sygn. akt II OSK 545/10 odrzucił skargę kasacyjną Gminy Krynica Zdrój oraz uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie. Naczelny Sąd Administracyjny uznał za zasadny zarzut błędnej wykładni art. 15 ust. 2 pkt 12 w zw. z art. 36 ust. 4 i art. 28 ustawy z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80, poz. 717 ze zm.) wskazując, iż Sąd pierwszej instancji błędnie określił zasadę sporządzania planu miejscowego związaną ze stawką renty planistycznej. Mimo bowiem, iż w zdaniu wstępnym tego przepisu mowa jest o obowiązku określenia w planie miejscowym dalej wymienionych ustaleń, nie można przyjąć, że ustalenia te winny się znaleźć w każdym planie miejscowym, niezależnie od tego czego on dotyczy. Taka wykładnia prowadziłaby do niezrozumiałego formalizmu, sprzecznego z założeniem o racjonalnym ustawodawcy. Podsumowując NSA stwierdził, że nie stanowi naruszenia zasad sporządzania planu miejscowego nieustalenie albo ustalenie w wysokości 0% stawki renty planistycznej dla terenów, które stanowią własność albo są w użytkowaniu wieczystym gminy, której rada ten plan miejscowy uchwala lub zmienia. Z uwagi zaś na to, że Sąd I instancji nie badał czy tereny, dla których ustalono stawkę renty planistycznej w wysokości 0% stanowią własność Gminy Miasta Krynica-Zdrój, sprawa w tym zakresie winna być ponownie rozpoznana. Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego nie ma natomiast podstaw do uzależnienia określenia stawki renty planistycznej od przewidywanego braku wzrostu wartości nieruchomości na skutek uchwalenia lub zmiany planu miejscowego. Jak wynika z art. 36 ust. 4 oraz art. 37 ust. 1, 6 i 11 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym warunkiem ustalenia renty planistycznej jest wzrost wartości nieruchomości na skutek uchwalenia lub zmiany planu miejscowego, który jest ustalany w postępowaniu administracyjnym z uwzględnieniem przepisów o gospodarce nieruchomościami, a więc przy użyciu opinii rzeczoznawcy majątkowego. Nie jest zatem dopuszczalne, aby rada gminy w chwili uchwalania planu decydowała o tym czy uchwalenie lub zmiana planu miejscowego spowoduje wzrost wartości nieruchomości.

Odnosząc się z kolei do zarzutu błędnej wykładni art. 15 ust. 2 pkt 12 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w zw. z art. 36 ust. 4 tej ustawy i art. 171 ust. 2 Konstytucji oraz art. 86 i art. 93 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, NSA uznał, że nie jest on zasadny, gdyż nie uwzględnia treści art. 1 ust. 2 i art. 11 ust. 1 ustawy z 7 października 1992 r. o regionalnych izbach obrachunkowych (Dz.U. z 2001 r. Nr 55, poz. 577 ze zm.), w którym ustalono, że izby te sprawują nadzór nad działalnością jednostek samorządu terytorialnego w zakresie spraw finansowych określonych w art. 11 ust. 1, w którym to wymienia się uchwały i zarządzenia podejmowane przez organy jednostek samorządu terytorialnego w sprawach procedury uchwalania budżetu i jego zmian, budżetu i jego zmian, zaciągania zobowiązań wpływających na wysokość długu publicznego jednostki samorządu terytorialnego oraz udzielania pożyczek, zasad i zakresu przyznawania dotacji z budżetu jednostki samorządu terytorialnego, podatków i opłat lokalnych, do których mają zastosowanie przepisy ustawy - Ordynacja podatkowa, absolutorium oraz wieloletniej prognozy finansowej i jej zmian. Zatem sprawa renty planistycznej nie jest sprawą finansową w rozumieniu art. 86 ustawy z 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.).

Ustosunkowując się następnie do zarzutu błędnej wykładni postanowień planu, NSA stwierdził, że dotyczy on w istocie zastosowania art. 28 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, gdyż kwestionuje się w nim, czy Sąd I instancji mógł stwierdzić nieważność części zaskarżonej uchwały. W tej mierze wskazano, że stwierdzenie nieważności części uchwały o planie miejscowym zależy od tego, których postanowień dotyczyć będzie stwierdzona wadliwość. Ta zaś okoliczność nie jest znana, nie wiadomo bowiem, czy wszystkie tereny, dla których określono stawkę renty planistycznej w wysokości 0% są własnością Gminy Miasta Krynica-Zdrój. Niemniej NSA wskazał, że Sąd I instancji przyjmując, iż nie jest możliwe stwierdzenie nieważności części zaskarżonej uchwały, eliminujące jedynie postanowienie o ustaleniu stawki renty planistycznej w wysokości 0%, nie uwzględnił możliwości wyegzekwowania wykonania takiego wyroku w trybie art. 154 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Zgodzono się również z zarzutem zbytniej ogólnikowości argumentacji dotyczącej dezintegracji planu miejscowego na wypadek stwierdzenia nieważności tych części zaskarżonego planu miejscowego, które dotyczą terenów, dla których określono stawkę renty planistycznej w wysokości 0%.

Udzielając wytycznych dla ponownego rozpoznania sprawy Naczelny Sąd Administracyjny podkreślił, iż Sąd I instancji powinien wyjaśnić czy tereny, dla których ustalono stawkę renty planistycznej w wysokości 0% stanowią własność Gminy Miasta Krynica-Zdrój. Wskazano również na konieczność odniesienia się do zarzutów skargi. Następnie stwierdzono, że WSA powinien uwzględnić, iż wobec funkcjonalnego związku instytucji określonej w art. 152 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ze wstrzymaniem zaskarżonego aktu na podstawie art. 61 § 3 tej ustawy, wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu w razie uwzględnienia skargi nie jest dopuszczalne w stosunku do aktów zawierających przepisy prawa miejscowego, które weszły w życie.

W piśmie procesowym z dnia 4 listopada 2010 r. Rada Miejska w Krynicy Zdrój poinformowała, że uchwałą nr LIII/371/10 z 28 lipca 2010 r. dokonała zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Miasta Krynica Zdrój – Góra Parkowa, w ten sposób, że ustaliła wysokość opłaty od wzrostu nieruchomości w wyniku uchwalenia planu dla poszczególnych terenów objętych planem w wysokości 10 % lub 5 %. W ocenie Rady odpadła przesłanka, na podstawie której stwierdzono nieważność przedmiotowej uchwały wyrokiem WSA z 21.12.2009r., uchylonym następnie przez NSA.

Do akt sprawy dołączono również opinię prawną przygotowaną na zlecenie Gminy Krynica – Zdrój przez dr hab. Iwonę Niżnik-Dobosz, sporządzoną dla merytorycznego uzasadnienia stanowiska organu planistycznego w związku z ponownym rozpatrywaniem sprawy legalności przedmiotowego planu przez WSA w Krakowie.

Strona skarżąca w piśmie z dnia 19 listopada 2010 r. potwierdziła, iż zaskarżona uchwała istotnie uległa zmianie w zakresie, który był podstawą do stwierdzenia jej nieważności przez WSA w wyroku z 21 grudnia 2009 r., ponadto podtrzymała pozostałe zarzuty skargi oraz podniosła, że nie zgadza się z interpretacją prawną przedstawioną w w/w opinii.

Uczestnik postępowania - Polskie Towarzystwo Przyrodników im. Kopernika piśmie z dnia 15 listopada 2010 r. wniosło o stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały i zobowiązanie organu planistycznego do przedstawienia dokumentów niezbędnych do ustalenia, komu w dniu podjęcia zaskarżonej uchwały przysługiwało prawo (własność, użytkowanie wieczyste) do poszczególnych nieruchomości, dla których przewidziano w planie stawkę renty planistycznej 0%. Zgodnie z informacjami posiadanymi przez uczestnika, kilka nieruchomości, dla których przewidziano w/w stawkę nie stanowi własności Gminy Miejskiej Krynica – Zdrój (przykładowo wskazano na dz. nr 1885, 1887). Ponadto wskazano na naruszenie przez zaskarżoną uchwałę: art. 3 ust. 1 pkt 3 i 4 ustawy o uzdrowiskach i lecznictwie uzdrowiskowym, art. 17 pkt 7 lit. i) w zw. z art. 17 pkt 9 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w zw. z art. 28 tej ustawy oraz art. 38 ust. 2, art. 38 ust. 1 oraz art. 59 ust. 1 ustawy z 2005 r. Do pisma dołączono informację w sprawie zaistniałych w ostatnim czasie zmian stanu środowiska w Krynicy, w rejonie Góry Parkowej.

Na rozprawie w dniu 10 maja 2011 r. pełnomocnik Rady Miejskiej w Krynicy Zdrój podał, iż większość działek, których właścicielem nie jest Gmina Miejska Krynica Zdrój dotyczy niewielkich części planu na jego obrzeżach, głównie jest to związane z przeznaczeniem pod drogi. Największa działka, która jest własnością PKL obejmuje teren zabytkowej Kolei Linowej na Górze Parkowej. Wskazał, że do chwili zmiany zaskarżonego planu nie nastąpiły zmiany własnościowe skutkujące obowiązkiem naliczenia opłaty planistycznej. W ocenie pełnomocnika organu planistycznego, nie powinien mieć zastosowania pogląd, iż brak ustalenia stawki opłaty planistycznej powoduje stwierdzenie nieważności planu w części lub w całości.

Wskazano również, iż zaskarżony plan obejmuje obszar określony w Studium jako Park Zdrojowy, na terenie którego znajduje się drewniany tor saneczkowy i znajdował się w trakcie uchwalania studium. Obejmowana planem inwestycja nie zmienia przeznaczenia obszaru w tym zakresie, gdyż dotyczy budowy toru saneczkowo- bobslejowo-skeletonowego na Górze Parkowej, co oczywiście wiązałoby się z rozebraniem starego toru.

Sąd I instancji dopuścił dowód z opinii urbanistycznej, wnioskowany przez pełnomocnika Rady Miejskiej Krynica Zdrój.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z dnia 10 maja 2011 r. uwzględnił skargę Wojewody Małopolskiego stwierdzając nieważność zaskarżonej uchwały oraz określając, iż uchwała ta nie może być wykonywana.

W pierwszej kolejności Sąd zaznaczył, że miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego będący przedmiotem niniejszego postępowania został sporządzony i uchwalony na zasadach i w trybie przepisów ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. W art. 17 tej ustawy wskazana jest kolejność poszczególnych etapów procedury planistycznej w porządku chronologicznym po podjęciu przez radę gminy uchwały o przystąpieniu do sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Przede wszystkim naruszenia w tym kontekście mogą mieć wpływ na ocenę prawidłowości zastosowanej procedury planowania, a w konsekwencji na ocenę zgodności z prawem zaskarżonej uchwały.

Za nieuzasadniony Sąd uznał zarzut naruszenia procedury planistycznej poprzez brak uzgodnienia projektu planu z Ministrem Zdrowia oraz z Naczelnym Lekarzem Uzdrowiska. Wskazano, iż zgodnie z brzmieniem art. 17 pkt 7 lit. i ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym projekt planu musi być uzgodniony z ministrem właściwym do spraw zdrowia w zakresie zagospodarowania obszarów ochrony uzdrowiskowej. Przepis ten z jednej strony kreuje obowiązek organu planistycznego uzgodnienia projektu planu z ministrem zdrowia w zakresie zagospodarowania obszarów objętych ochroną uzdrowiskową, z drugiej strony owo uzgodnienie w tym zakresie ma nastąpić tylko z tym organem i w trybie art. 106 k.p.a. Przepis nakazujący uzgodnienie projektu planu wyłącznie z ministrem zdrowia odnośnie obszarów ochrony środowiskowej obowiązywał zarówno, gdy kwestie uzdrowisk regulowała ustawa o uzdrowiskach i lecznictwie uzdrowiskowym z 17.06.1966 r., jak i obecnie obowiązująca ustawa o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach i obszarach ochrony uzdrowiskowej oraz o gminach uzdrowiskowych.

W niniejszej sprawie, jak stwierdził Sąd, organ planistyczny w sposób prawidłowy zwrócił się w toku procedury planistycznej do ministra zdrowia o uzgodnienie projektu planu zagospodarowania przestrzennego Miasto Krynica - Zdrój Góra Parkowa na podstawie art. 17 pkt 7 lit. i) ustawy planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Faktu tego nie kwestionuje zresztą strona skarżąca. Jak wynika z dokumentacji planistycznej najpierw organ działając na zasadzie art. 17 pkt 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym zawiadomił pismem z dnia 16 lipca 2004 r. m.in. Ministra Zdrowia (a także Naczelnego Lekarza Uzdrowiska) o podjętej przez Radę Miejską Krynicy-Zdrój uchwale z 6 lutego 2004 r. o przystąpieniu do sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego na wymienionych w zawiadomieniu działkach. Wskutek pisma p.o. Zastępcy Dyrektora Departamentu Organizacji Ochrony Zdrowia z dnia 22 lipca 2004 r. zawiadomienie zostało uzupełnione pismem z dnia 3 sierpnia 2004 r., do którego dołączono koncepcję budowy pt. "Sztuczny tor saneczkowo-bobslejowo-skaletonowy w Krynicy-Zdroju". W odpowiedzi organ planistyczny otrzymał pismem z dnia 17 sierpnia 2004 r. wnioski do przygotowywanego projektu planu. Kolejnym zawiadomieniem z dnia 1 lutego 2005 r. organ planistyczny działając na zasadzie art. 17 pkt 2 powołanej ustawy poinformował m.in. Ministra Zdrowia (a także Naczelnego Lekarza Uzdrowiska) o podjętej przez Radę Miejską Krynicy-Zdrój uchwale z 17 grudnia 2004 r. o przystąpieniu do sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego na wymienionych w zawiadomieniu działkach zakreślając termin do wniesienia wniosków i opinii. Pismem z dnia 15 lutego 2005 r. Minister Zdrowia skierował wnioski do przygotowywanego projektu planu. Natomiast Naczelny Lekarz Uzdrowiska nie wniósł uwag do projektu i uzgodnił go pozytywnie pismem z dnia 11 lutego 2005 r.

Po przygotowaniu projektu planu pismem z dnia 11 maja 2005 r. Burmistrz przesłał go Ministrowi Zdrowia działając na podstawie art. 17 pkt 7 w zw. z art. 24 ust.1 i art. 25 ust. 1 cyt. ustawy oraz wyznaczając termin 21 dni od daty otrzymania pisma na uzgodnienie oraz informując, że nieprzedstawienie stanowiska lub warunków, na jakich uzgodnienie może nastąpić w wyznaczonym terminie będzie równoznaczne z uzgodnieniem projektu. Pismo to zostało doręczone adresatowi w dniu 13 maja 2005 r. Od tego dnia zaczął biec termin do dokonania uzgodnienia, które powinno nastąpić najpóźniej w dniu 3 czerwca 2005 r. Organ uzgadniający wydał swoje postanowienie dopiero w dniu 6 czerwca 2005 r., a więc już po terminie wyznaczonym przez Burmistrza, zaś doręczone zostało ono w dniu 13 czerwca 2005 r. W tej sytuacji zastosowanie znalazł art. 25 ust. 2 ww. ustawy, zgodnie z którym nieprzedstawienie stanowiska lub warunków przez organ współdziałający w terminie, o którym mowa w ust. 1, uważa się za równoznaczne z uzgodnieniem projektu. Jak zaznaczył Sąd, art. 25 w brzmieniu obowiązującym w chwili dokonywania uzgodnienia nie przewidywał możliwości przedłużenia terminu uzgodnienia. Wprawdzie ustawodawca wskazał minimalny termin (21 dni) dla dokonania uzgodnienia projektu planu miejscowego przez organ współdziałający, to jednak sam termin jest za każdym razem wyznaczany arbitralnie przez organ planistyczny. Pomimo tego, że termin końcowy uzgodnienia na podstawie art. 25 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym jest wyznaczany arbitralnie przez organ planistyczny, to jest on terminem prawa materialnego, a jego upływ powoduje skutek materialnoprawny w postaci przyjęcia fikcji pozytywnego uzgodnienia projektu planu. Informacja o terminie dla dokonania uzgodnienia powinna być przekazana pisemnie wraz z projektem planu oraz prognozą oddziaływania na środowisko. Początek terminu dla dokonania uzgodnienia należy liczyć od momentu przekazania pełnej wymaganej prawem dokumentacji, czyli projektu planu miejscowego wraz z prognozą oddziaływania na środowisko. W niniejszej sprawie pismem z dnia 16 maja 2005 r. Zastępca Dyrektora Departamentu Organizacji Ochrony Zdrowia zwrócił się o uzupełnienie dokumentacji do dokonania uzgodnienia o czytelne podkłady geodezyjne terenu, który jest przedmiotem planu, zaznaczenie numerów działek, o których jest mowa w planie oraz o umieszczenie i zaznaczenie proponowanych inwestycji w stosunku do działek. Za pismem z dnia z 30 maja 2005 r. Burmistrz przesłał żądaną dokumentację. Dokumenty te jednak nie stanowiły braku projektu planu bądź prognozy oddziaływania na środowisko, które organ planistyczny zobowiązany jest przedstawić do uzgodnienia. Dlatego też – w ocenie Sądu - termin do dokonania uzgodnienia liczyć należy od dnia 13 maja 2005 r., a nie od daty przesłania przez Burmistrza dodatkowych dokumentów żądanych przez organ współdziałający. Za kuriozalne Sąd uznał zawarte w piśmie z dnia 16 maja 2005 r. pouczenie, że "w przypadku nie uzupełnienia w/w materiałów w terminie 7 dni od otrzymania niniejszego pisma, sprawa pozostanie pozostawiona bez rozpoznania jako nieuzgodniona", wskazując, że uzgodnienia dokonywane w procedurze planistycznej nie są oparte na procedurze postępowania administracyjnego. Zgodnie z brzmieniem art. 25 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym brak uzgodnienia w terminie jest równoznaczny z pozytywnym uzgodnieniem projektu. Dostrzegając wydanie postanowienia przez organ uzgadniający po upływie przewidzianego prawem terminu, Sąd wskazał również na inne uchybienia. odnoszące się do bardzo ogólnikowych , wręcz hasłowych (maksymalne ograniczenie wycinki drzew, ograniczenia miejsc postojowych i parkingowych do minimalnej wielkości?),warunków uzgodnienia przedstawionego projektu planu. Podstawowe wątpliwości Sądu wzbudził warunek opracowania dokumentacji hydrologicznej, na podstawie której można będzie wykluczyć negatywne oddziaływanie zamierzeń inwestycyjnych na ujęcia wód leczniczych. Jak zauważył Sąd, dla takiego warunku trudno jest znaleźć podstawę prawną, nie jest nią bowiem art. 42 ustawy prawo geologiczne i górnicze, które nie przewiduje tworzenia tego typu dokumentacji na etapie uzgadniania projektu planu. Wobec powyższego Sąd uznał, że organ uzgadniający naruszył również art. 24 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez niepowołanie podstawy prawnej dla wprowadzonych w postanowieniu uzgadniającym warunków, a więc Burmistrz mógł również z tego powodu uznać projekt planu miejscowego za uzgodniony przez Ministra Zdrowia.

Dodatkowo Sąd zauważył, że pismem z dnia 18 maja 2005 r. Naczelny Lekarz Uzdrowiska Krynica-Zdrój zaopiniował projekt planu pozytywnie "pod warunkiem zachowania wymogów zapisanych w Statucie Uzdrowiska Krynica i kryteriów zawartych w pismach Naczelnego Lekarza Uzdrowiska z dnia 16 kwietnia 2003 r., NLU-51/03 i Ministra Zdrowia z dnia 15 września 2003 r. OZU 076/430/03/WS." Pomijając fakt, iż opinia nie ma charakteru wiążącego, to jej ogólnikowość, powoływanie się na enigmatyczne wymogi statutu uzdrowiska oraz na kryteria zawarte w pismach sprzed rozpoczęcia i spoza procedury planistycznej sprawiają, że – w ocenie Sądu - opinia ta w żaden sposób nie nadawała się do zastosowania i uwzględnienia przez organ planistyczny.

Motywując stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały w całości Sąd I instancji powołał się na ocenę zawartą w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 22 czerwca 2010 r. Odnosząc się zatem do kwestii ustalenia stawki procentowej tzw. renty planistycznej dla obszarów objętych zaskarżonym planem Sąd podkreślił, iż ponownie rozpoznając sprawę badał stosunki własnościowe na obszarze objętym zaskarżonym planem. Jak wynika z przedłożonego Sądowi w dniu 23 lutego 2011 r. wypisu z rejestru gruntów, działki nr 1887, 1897, 1907, 1885, 1909, 2273, 2272, 2279/1, 2279/2, 2280, 2281, 2282, 1898, 1899, 1906, 1886 oraz 2276/3 nie są własnością Gminy Krynica-Zdrój. W konsekwencji dla obszarów planu obejmujących te działki powinny być ustalone stawki procentowe dla celów pobrania ewentualnej renty planistycznej. Sąd zauważył, że w § 14 zaskarżonej uchwały wprowadzono stawkę 10% dla terenów ZP/US i US, a jedynie pozostałe tereny objęte zostały stawką 0%. Po pierwsze zatem dla wszystkich obszarów ZP/US i US została ustalona stawka procentowa dla celów renty planistycznej i w tym zakresie brak podstaw do stwierdzenia nieważności tych obszarów planu z powołanego wyżej powodu. Po drugie w pozostałym zakresie działki, które nie są własnością Gminy Krynica-Zdrój obejmują niewielkie fragmenty obszarów oznaczonych na zaskarżonym planie symbolami np. KD P/L. Największą powierzchniową działką obejmującą nadto całość jednego z obszarów planu - 4.1 KKL jest działka nr 2276/3 będąca własnością Skarbu Państwa w użytkowaniu wieczystym Polskich Kolei Linowych sp. z o.o. w Zakopanem. Również fragmenty obszaru planu o symbolu 1.2 ZL obejmują działki nr 2272, 2279/1, 2279/2, 2280, 2281 i 2282 będące własnością Skarbu Państwa w użytkowaniu wieczystym Akademii Rolniczej im. Hugona Kołłątaja w Krakowie. Podsumowując zatem ten zakres analizy Sąd wskazał, iż wobec braku stawki procentowej (ustanowienia stawki 0%) dla innych obszarów niż ZP/US i US zachodzi podstawa do stwierdzenia nieważności zaskarżonego planu w odniesieniu do działek nr 1887, 1897, 1907, 1885, 1909, 2273, 2272, 2279/1, 2279/2, 2280, 2281, 2282, 1898, 1899, 1906, 1886 oraz 2276/3 objętych tych planem. Obejmują one fragmenty planu (jego obszarów np. 1.2 ZL, 4.1 KKL). Stwierdzenie nieważności zaskarżonego planu w tych fragmentach nie ma wpływu na funkcjonowanie pozostałych trenów objętych tym planem związanych z realizacją toru saneczkowo-bobslejowo-skeletonowego (obszary ZP/US i US). Jednocześnie Sąd uznał, że fakt podjęcia w dniu 28 lipca 2010 r. przez Radę Miejską w Krynicy-Zdroju uchwały nr LIII/371/10 w sprawie zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Miasta Krynica-Zdrój Góra Parkowa, mocą której ustalono wysokość opłaty wyrażonej w stosunku procentowym wzrostu wartości nieruchomości w wyniku uchwalenia planu dla wszystkich pozostałych terenów na 5% nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Sąd bowiem bada prawidłowość uchwały na dzień jej podjęcia, późniejsze zmiany treści tego aktu w stosunku do jego brzmienia pierwotnego nie mają znaczenia. Ponadto uchwała zmieniająca weszła w życie 20 września 2010 r., a więc między wejściem w życie zaskarżonego aktu a wejściem w życie zmiany obowiązywała zaskarżona uchwała w pierwotnym brzmieniu.

Dokonując dalszej analizy prawidłowości planu z obowiązującym prawem w kontekście art. 28 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, Sąd wskazał na konieczność dokonania oceny zgodności zaskarżonego planu z obowiązującym studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Podzielając pogląd przyjęty w orzecznictwie, że dokonanie oceny zgodności planu ze studium następuje w uchwale podejmującej plan, a nie uchwale odrębnej poprzedzającej uchwałę o planie, Sąd wskazał, iż z treści zaskarżonej uchwały wynika, że do jej uchwalenia doszło po stwierdzeniu zgodności planu z ustaleniami studium gminnego uchwalonego przez Radę Gminy Uzdrowiskowej Krynica w dniu 28 sierpnia 1997 r., nr XXXIV/254/97. Wprawdzie, zgodnie z przepisem art. 87 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, studia uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gmin uchwalone po dniu 1 stycznia 1995r. zachowują moc, nie oznacza to jednak, iż nie podlegają zmianom lub aktualizacji. Na mocy przepisu art. 32 tej ustawy rady mają obowiązek oceny (w formie uchwały) aktualności studium i planów miejscowych. Przy podejmowaniu uchwał aktualizacyjnych rady mają obowiązek wzięcia pod uwagę zgodności studium z wymogami wynikającymi z przepisów art. 10 ust. 1 i 2 ustawy. Przepis art. 33 ustawy mówi wręcz o konieczności zmiany studium, jeżeli wynika to ze zmiany ustaw. Jak stwierdzają komentatorzy ustawy, regulacja art. 33 dotyczy zarówno konieczności zmiany studium lub planu w związku ze zmianą ustaw, jak i konieczności zmiany tych dokumentów w związku z uchwaleniem nowych ustaw. Z chwilą zatem wejścia w życie ustawy z 2003 r. i zaistnienia podstaw do uchwalenia planu w trybie tej właśnie ustawy Rada Gminy powinna była zastosować się do dyspozycji przepisów art. 32 oraz art. 33 ustawy z 2003 r., o ile jej zamiarem było wprowadzenie w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego obszarów przeznaczonych pod budowę toru saneczkowo-bobslejowo-skeletonowego.

Jak zauważył Sąd, ze Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy z dnia 28 sierpnia 1997 r., nr XXXIV/254/97, a w szczególności załącznika graficznego do tej uchwały, zaskarżony plan obejmuje obszar określony w studium jako "Park Zdrojowy". Z kolorystyki stref ekologicznych chronionych przed zainwestowaniem wynika jednoznacznie, że jest to strefa "parków leśnych i znaczących zespołów zieleni urządzonej chronionych przed zmianą przeznaczenia". W studium w sposób wyraźny wskazano w strefach potencjalnego rozwoju gminy – działania promocyjne gminy: strefę realizacji urządzeń związanych z rozwojem sportów zimowych, która to strefa nie obejmuje obszaru objętego zaskarżonym planem. Nadto ze studium w wartościach środowiska kulturowego i krajobrazu do zachowania i ochrony wynika, że jest to teren zabytkowych założeń zieleni w tym posiadający decyzję o wpisie do rejestru zabytków Park Zdrojowy nr dec. 412/72, a obszar ten objęty strefą ochrony konserwatorskiej A. Na studium zaznaczona jest także kolejka linowo-szynowa na górę Parkową oraz telewizyjna stacja przemiennikowa (już poza obszarem zaskarżonego planu). Natomiast w żaden sposób nie wyodrębniono kolorystycznie, czy też obszarowo toru saneczkowo-bobslejowo-skeletonowego. Zgodnie ze studium teren objęty zaskarżonym planem położony jest również w granicach projektowanego zespołu przyrodniczo-krajobrazowego, w granicach Popradzkiego Parku Krajobrazowego oraz w obszarze górniczym wód mineralnych "Krynica Zdrój". W części tekstowej studium wskazano m.in., że priorytetowym celem dla uzdrowiska Krynica jest: uzyskanie statusu wyspecjalizowanego ośrodka lecznictwa uzdrowiskowego randze międzynarodowej, ochrona zasobów przyrody oraz zapewnienie harmonijnego rozwoju Gminy poprzez kompleksowość realizacji przedsięwzięć i konsekwentną politykę przestrzenną (rozdział II pkt 1.1, 1.3 i 1.6). Wśród ochrony środowiska przyrodniczego zapisano (rozdział II pkt 2.2) przyrodnicze struktury i elementy ograniczające, bądź warunkujące rozwój przestrzenny obszarów takie jak m.in. parki leśne – obszary te są preferowane do funkcji rekreacyjnych i biotycznych. Nadto Góra Parkowa to obszar rehabilitacji zasobów przyrody (rozdział II pkt 2.3) i obszar ochrony konserwatorskiej "strefa A" (rozdział II pkt 3.1), w której ochronie podlega m.in. kompozycja przestrzenna z siecią drożną, cieki wodne wraz obudową, zieleń wysoka i niska, wchodząca w skład parków. W studium nie wskazano obszaru objętego zaskarżonym planem jako obszaru wskazanego do przekształceń i sposobu użytkowania.

W konsekwencji Sąd stwierdził, iż z uwagi na to, że obszar objęty zaskarżonym planem został ujęty w studium jako park leśny chroniony przed zmianą przeznaczenia, gdzie preferowana jest funkcja rekreacyjna i biotyczna, a w ramach rehabilitacji zasobów przyrody chroniona jest zieleń wysoka i niska wchodząca w skład parków, to nie do pogodzenia z tymi zapisami studium zmiana przeznaczenia w planie z 28.10.2005r. części tego terenu na budowę toru saneczkowo-bobslejowo-skeletonowego, z czym wiąże się zmiana przeznaczenia gruntów leśnych na cele nierolnicze i nieleśne (0,165 ha) oraz wycinka drzew. Tym samym zdaniem Sądu nie można było stwierdzić zgodności projektu planu zagospodarowania przestrzennego Miasto KRYNICA-ZDRÓJ GÓRA PARKOWA z ustaleniami studium obowiązującymi dla tego obszaru. W konsekwencji zatem naruszone zostały te przepisy ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, które stanowią wprost o obowiązku zachowania zgodności obydwu dokumentów planistycznych - studium uwarunkowań i zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. W stanie prawnym obowiązującym w dniu uchwalania planu wprowadzony został wymóg zachowania zgodności, który należy interpretować jako obowiązek uwzględnienia ustaleń Studium w ustaleniach planów miejscowych. Organ planistyczny nie miał więc możliwości swobodnej zmiany sposobu przeznaczenia terenu w uchwalonym planie w stosunku do postanowień studium.

Podsumowując Sąd I instancji stwierdził, że podjęcie uchwały w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i ustalenie w niej przeznaczenia dla danego terenu innego niż było przewidziane w studium oznacza, iż taki plan miejscowy w zakresie w jakim jego ustalenia odbiegają od ustaleń studium narusza obowiązujący porządek prawny, a w szczególności narusza art. 9 ust. 4 ustawy i stanowi naruszenie zasad tworzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, co w myśl regulacji art. 28 ust. 1 ustawy powoduje sprzeczność z prawem planu w zakresie owej niezgodności ze studium.

Wobec powyższego Sąd na podstawie art. 28 ust. 1 w zw. z art. 20 i art. 15 ust. 1 pkt 12 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w związku z art. 147 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, stwierdził nieważność zaskarżonej uchwały w całości. Jednocześnie Sąd w oparciu o art. 152 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi określił, że zaskarżona uchwała nie może być wykonywana, argumentując, iż w ocenie Sądu zastosowanie tego przepisu ma charakter obligatoryjny w każdym wyroku uwzględniającym skargę, niezależnie od treści art. 61 § 1 pkt 3 tej ustawy.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniosła Gmina Krynica Zdrój, reprezentowana przez radcę prawnego. Zaskarżając wyrok w całości podniesiono następujące zarzuty:

1. naruszenie prawa materialnego poprzez niewłaściwą wykładnię art. 9 ust. 4 w związku z art. 15 ust. 1 i art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, która wyklucza lokalizację w uchwale planistycznej inwestycji nie wymienionej wprost w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy dla objętego planem obszaru jako stanowiącą niedopuszczalną zmianę przeznaczenia i naruszającą postanowienia studium, a następnie niewłaściwe zastosowanie art. 9 ust. 4 w związku z art. 15 ust. 1, art. 20 ust. 1 i w zw. z art. 28 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym przez przyjęcie, że zaskarżona uchwała Rady Miejskiej w Krynicy Zdrój z dnia 28 października 2005 r. jest nieważna jako niezgodna ze Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego Gminy z dnia 28 sierpnia 1997 r., co jest skutkiem dokonania wykładni postanowień studium z pominięciem argumentów za jego zgodnością z zaskarżoną uchwałą;

2. naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik postępowania, a to art. 133 § 1 w zw. z art. 147 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi poprzez przyjęcie, że zachodzi podstawa do stwierdzenia nieważności zaskarżonej uchwały w odniesieniu do działek nr 1887, 1897, 1907, 1885, 1909, 2273, 2272, 2279/1, 2279/2, 2280, 2281, 2282, 1898, 1899, 1906, 1886 oraz 2276/3 pomimo, że w dacie orzekania zaskarżony akt przewidywał dla ww. działek opłatę wyrażoną w stosunku procentowym wzrostu wartości nieruchomości w wysokości 5% na skutek jej zmiany uchwałą z dnia 28 lipca 2010 r. Rady Miejskiej w Krynicy – Zdrój.

Wskazując na powyższe wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Krakowie.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną uczestnik postępowania – Polskie Towarzystwo Przyrodników im. Kopernika wnosiło o jej oddalenie, uzasadniając swoje stanowisko istotną niezgodnością postanowień miejscowego planu z postanowieniami Studium.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Skarga kasacyjna nie mogła zostać uwzględniona z uwagi na brak usprawiedliwionych podstaw. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod rozwagę jedynie nieważność postępowania. Skarga kasacyjna podnosi dwa zarzuty. Zarzut naruszenia poprzez błędną wykładnię art. 9 ust. 4 w zw. z art. 15 ust. 1 i art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80, poz. 717 ze zm.) dotyczy wykluczenia przez Sąd lokalizacji w miejscowym planie inwestycji nie wymienionej wprost w Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy jako stanowiącej niedopuszczalną zmianę przeznaczenia i naruszającą postanowienia Studium w istocie nie dotyczy wskazanych przepisów, tych bowiem Sąd nie naruszył. Jedną z przesłanek uznania uchwały w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego za odpowiadającą prawu jest zachowanie zgodności postanowień planu z postanowieniami studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy już na etapie sporządzania projektu planu (art. 15 ust. 1 upzp). Znaczenie tej przesłanki potwierdza dodatkowo przepis art. 20 ust. 1 upzp, stanowiąc że plan uchwala rada gminy, po stwierdzeniu że nie narusza on postanowień studium. Z kolei zgodnie z przepisem art. 28 ust. 2 upzp naruszenie zasad sporządzania studium lub planu miejscowego, istotne naruszenie trybu ich sporządzania a także naruszenie właściwości organów w tym zakresie, powoduje nieważność uchwały rady gminy w całości lub w części . Uznając zatem naruszenie prawnego wymogu zgodności postanowień planu z postanowieniami Studium za naruszenie istotnej zasady planistycznej Sąd powołanych przepisów nie naruszył. Powiązany z tym zarzutem zarzut niewłaściwego zastosowania art. 9 ust. 4 w zw. z art. 15 ust. 1, art.20 ust. 1 i w zw. z art. 29 ust.1 upzp przez przyjęcie, że uchwała w sprawie miejscowego planu jest nieważna jako niezgodna ze Studium, bez uwzględnienia argumentów przemawiających za zgodnością planu ze Studium, również nie może być uznany za uzasadniony w stanie faktycznym sprawy. Prawidłowość zastosowania wskazanych przepisów wynika zarówno z uzasadnienia wyroku wykazującego na czym oparta jest ocena Sądu w przedmiocie niezgodności miejscowego planu z postanowieniami Studium jak i z odpowiedzi Polskiego Towarzystwa Przyrodników im. Kopernika na skargę kasacyjną. Ze Studium i załącznika graficznego do niego wynika, że plan obejmuje obszar określony w Studium jako "Park Zdrojowy". Jest to strefa parków leśnych i znaczących zespołów zieleni urządzonej chronionych przed zmianą przeznaczenia. W Studium wskazano jednocześnie odrębne strefy rozwoju gminy, w tym obszar przeznaczony na realizację urządzeń związanych z rozwojem sportów zimowych. Obszar objęty planem to jednocześnie, w myśl Studium, teren zabytkowych założeń zieleni w tym posiadający decyzję o wpisie do rejestru zabytków Park Zdrojowy. Na Studium zaznaczona jest także kolejka linowo-szynowa na górę Parkową. Nie wyodrębniono jednak w Studium ani kolorystycznie ani obszarowo toru saneczkowo-bobslejowo-skeletonowego. Teren objęty zaskarżonym planem to jednocześnie teren znajdujący się w granicach Popradzkiego parku Krajobrazowego i w obszarze górniczym wód mineralnych "Krynica Zdrój". W części tekstowej (rozdz.II pkt 1.1,1.3,1.6) Studium zapisano, że priorytetowym celem dla uzdrowiska Krynica jest uzyskanie statusu wyspecjalizowanego ośrodka lecznictwa uzdrowiskowego o randze międzynarodowej, ochrona zasobów przyrody oraz zapewnienie harmonijnego rozwoju gminy poprzez kompleksowość realizacji przedsięwzięć i konsekwentną politykę przestrzenną. W rozdziale II pkt 2.2. i 2.3. w odniesieniu do ochrony środowiska przyrodniczego zapisano przyrodnicze struktury i elementy ograniczające bądź warunkujące rozwój przestrzenny obszarów takie jak m.in. parki leśne (jako obszary preferowane do funkcji rekreacyjnych i biotycznych.) Góra Parkowa jest określona jako obszar rehabilitacji zasobów przyrody i obszar ochrony "strefa A", w której ochronie podlega m.in. kompozycja przestrzenna z siecią drożną, cieki wodne oraz obudowa, zieleń wysoka i niska, wchodząca w skład parków.

W Studium nie wskazano obszaru, objętego planem, jako obszaru przewidzianego do przekształceń i zmian sposobu użytkowania.

Nie można podzielić stanowiska skarżącej Gminy że budowa w miejscu starego toru saneczkowego nowego obiektu w postaci toru saneczkowo-bobslejowo-skeletonowego nie będzie oznaczała zmiany przeznaczenia terenu ani zmiany sposobu użytkowania. Przeczą temu zarówno przywołane wyżej postanowienia Studium jak i rodzaj oraz parametry planowanej inwestycji, wymagającej zmiany przeznaczenia gruntów i wycinki drzew. Parametry projektowanej inwestycji bardzo poważnie przekraczają parametry starego toru, prowadząc m.in. do wycinki drzew na znacznym obszarze, a jej obszar zwiększają planowane budynki i urządzenia towarzyszące (m.in. trybuny, plac manewrowy, parkingi, hangar klubowy, drogi dojazdowe). Budowa nowego toru nie stanowi wymiany substancji starego toru ale budowę nowej inwestycji, nieujętej w Studium i niezgodnej z jego postanowieniami, zmieniającej funkcję tego obszaru. Nie można uznać by planowana wycinka drzew, z uwagi na zmiany parametrów nowego toru, pozostawała w zgodzie z zasadami ochrony Parku. Powstające na gruncie miejscowego planu wątpliwości m.in. co do zgodności z zasadami ochrony uzdrowiskowej i ochrony przyrody są także rezultatem wadliwych uzgodnień i opinii Ministra Zdrowia i Naczelnego Lekarza Uzdrowiska, które nie mogły być uwzględnione – poprzez ogólność i braki – w procesie planistycznym.

W tej sytuacji ustalenia i wykładnia dokonana przez Wojewódzki Sąd Administracyjny nie naruszały wskazanych w skardze kasacyjnej przepisów ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Nie jest usprawiedliwiony także zarzut naruszenia przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy – art. 133 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 147 §1 poprzez przyjęcie, ze zachodzi podstawa do stwierdzenia nieważności uchwały w odniesieniu do określonych działek, mimo, że w dacie orzekania, w związku ze zmianą zaskarżonej uchwały, zmieniona uchwała przewidywała dla nich opłatę planistyczną w wysokości 5% (zamiast poprzedniej 0 % stawki). Naczelny Sąd Administracyjny podziela w tej kwestii stanowisko zajęte przez Sąd I instancji. Wojewódzki Sąd Administracyjny badał prawidłowość uchwały na dzień jej podjęcia a w tej sytuacji późniejsze zmiany treści tego aktu w stosunku do tekstu pierwotnego nie miały znaczenia, tym bardziej że – jak zauważył Sąd – uchwała w pierwotnym brzmieniu obowiązywała do czasu jej zmiany. Argumentacja oparta na stwierdzeniu, że nie wydawano w tym czasie decyzji, nie jest przekonująca w sytuacji, gdy znajomość pierwotnego brzmienia planu mogła wpływać na zachowania właścicieli a Sąd nie może prowadzić postępowania wyjaśniającego w kwestii ewentualnych sprzedaży nieruchomości pod rządem miejscowego planu w jego pierwotnym brzmieniu. Zmiana zaskarżonej uchwały w zakresie stawki procentowej opłaty od wzrostu wartości nieruchomości nie czyniła kontroli sądowej w tym zakresie bezprzedmiotową.

Zważywszy zatem, że zarzuty skargi kasacyjnej nie były zasadne, na podstawie art. 184 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzeczono jak w sentencji.