Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Andrzej Kołodziej, Sędziowie WSA Iwona Maciejuk (spr.), Janusz Walawski, Protokolant starszy specjalista Bogumiła Kobierska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 października 2016 r. sprawy ze skargi Z. K. na decyzję Ministra Sportu i Turystyki z dnia [...] marca 2016 r. nr [...] w przedmiocie odmowy udostępnienia informacji publicznej uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję z dnia [...] lutego 2016 r. nr [...].

Minister Sportu i Turystyki decyzją z dnia [...] lutego 2016 r.

nr [...] po rozpatrzeniu wniosku Z.K. z dnia [...] stycznia

2016 r. o udostępnienie informacji publicznej (przesłanego e-mailem) odmówił udostępnienia informacji o wysokości miesięcznego wynagrodzenia brutto i netto rzecznika prasowego Ministra Sportu i Turystyki za grudzień 2015 r. wraz ze wszystkimi dodatkami.

W uzasadnieniu organ wskazał, że zgodnie z art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu m. in. ze względu na prywatność osoby fizycznej. Podniósł, że osoba wykonująca obowiązki rzecznika prasowego resortu jest możliwa do zidentyfikowania, co powoduje,

iż wszelkie ujawnienie informacji z zakresu prywatnej sfery jej życia, prowadziłoby do naruszenia jej prywatności w tym zakresie. Z uwagi na powyższe zwrócono się do osoby pełniącej funkcję rzecznika prasowego Ministra Sportu i Turystyki z pytaniem,

czy wyraża zgodę na udostępnienie informacji na temat wysokości miesięcznego wynagrodzenia brutto i netto za grudzień 2015 r. wraz ze wszystkimi dodatkami.

W odpowiedzi na zapytanie rzecznik prasowy nie wyraził zgody na udostępnienie wskazanej informacji.

Organ wskazał, że rzecznik prasowy Ministra Sportu i Turystyki nie realizuje

w żadnym zakresie nałożonych na organ administracji publicznej - Ministra Sportu

i Turystyki - zadań publicznych. Nie realizuje bowiem zadań publicznych w urzędzie

w ramach struktur organizacyjnych, a jedynie wykonuje tylko i wyłącznie czynności usługowe. Minister stwierdził, że osoba pełniąca funkcję rzecznika prasowego – zgodnie z realizowanymi zadaniami z zakresu polityki informacyjnej Ministerstwa Sportu i Turystyki – nie jest osoba pełniącą funkcję publiczną. Organ wskazał nadto, że osoba wyznaczona do pełnienia funkcji rzecznika prasowego została zatrudniona na podstawie przepisów ustawy o pracownikach urzędów państwowych, na stanowisku niemnożnikowym jako pracownik niebędący członkiem korpusu służby cywilnej, a tym samym nie jest uzasadnione uznanie tej osoby za funkcjonariusza publicznego

w rozumieniu art. 115 § 13 pkt 4 k.k.

Po rozpoznaniu wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy Minister Sportu

i Turystyki decyzją z dnia [...] marca 2016 r. nr [...] utrzymał

w mocy własną decyzję z dnia [...] lutego 2016 r.

W uzasadnieniu Minister wskazał, że wnioskowana informacja o wysokości wynagrodzenia rzecznika prasowego resortu stanowi informację o wysokości środków pieniężnych wypłacanych z zasobów publicznych, którymi dysponuje Ministerstwo Sportu i Turystyki, a tym samym stanowi informację publiczną.

Organ stwierdził jednocześnie, że rzecznik prasowy resortu nie jest osobą pełniącą funkcję publiczną. Sam bowiem fakt pełnienia określonej funkcji, w tym przypadku rzecznika prasowego, nie oznacza od razu, że osoba staje się osobą pełniącą funkcję publiczną. Organ powołał treść art. 115 § 13 pkt 4 k.k., wskazując,

że nie można przyjąć automatycznie, że każdy pracownik administracji rządowej jest funkcjonariuszem publicznym, a co za tym idzie - że rzecznik prasowy resortu jest funkcjonariuszem publicznym tylko dlatego, że jest zatrudniony w administracji rządowej.

Do odmiennego wniosku prowadzi w ocenie organu analiza przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 8 stycznia 2002 r. w sprawie organizacji i zadań rzeczników prasowych w urzędach organów administracji rządowej (Dz. U. z 2002 r. Nr 4 poz. 36), które nie nadają rzecznikowi prasowemu miana funkcjonariusza publicznego, lecz jedynie określają zakres realizowanych zadań z zakresu polityki informacyjnej. Zadania wykonywane przez osobę pełniąca funkcję rzecznika prasowego Ministra Sportu i Turystyki mają zdaniem organu charakter usługowy. Organ podał,

że rzecznik prasowy nie realizuje w żadnym zakresie nałożonych na organ administracji publicznej - Ministra Sportu i Turystyki - zadań publicznych w urzędzie w ramach struktur organizacyjnych, a jedynie wykonuje czynności informacyjne, o charakterze usługowym. Rzecznik Ministerstwa Sportu i Turystyki nie jest przy tym uprawniony do wydawania żadnych decyzji administracyjnych. Przepis art. 115 § 13 pkt 4 ustawy - Kodeks karny wprost wyłącza z zakresu zastosowania tego przepisu osoby pełniące funkcje usługowe, chociażby były one pracownikami administracji rządowej. Organ podkreślił, że sytuacja majątkowa, w tym wysokość otrzymywanych dochodów, składa się na prywatność osoby fizycznej, bowiem zawiera informacje o charakterze osobistym. Podlega zatem ochronie jako dobro osobiste.

Informacje o uzyskiwanych dochodach należą do sfery prywatnej osoby i prawo do nich podlega ograniczeniu ustanowionemu w art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej (wyrok NSA z dnia 24 kwietnia 2013 r. sygn. akt I OSK 123/13). Jednocześnie informacja dotycząca wysokości wynagrodzenia wraz z dodatkami stanowi informację ad personam, tj. dotyczy konkretnej, zindywidualizowanej osoby tym bardziej, że tylko jedna określona osoba pełni obecnie funkcję rzecznika prasowego w Ministerstwie Sportu i Turystki. Organ wskazał, że osoba wykonująca obowiązki rzecznika prasowego resortu jest możliwa do zidentyfikowania, co powoduje,

iż ujawnienie wszelkich informacji z zakresu prywatnej sfery jej życia, prowadziłoby do naruszenia jej prywatności w tym zakresie. Nadto, osoba pełniąca funkcję rzecznika prasowego Ministra nie wyraziła zgody na udostępnienie żądanej informacji.

Decyzja Ministra Sportu i Turystyki z dnia [...] marca 2016 r. nr [...] stała się przedmiotem skargi Z.K. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Wnosząc o uchylenie zaskarżonej i poprzedzającej ją decyzji oraz zasądzenie kosztów postępowania, skarżący zarzucił błędne przyjęcie przez Ministra, że dostęp do żądanej informacji podlega ograniczeniu ze względu na prawo do prywatności osoby fizycznej. Podniósł, że rzecznik prasowy Ministra jest pracownikiem administracji rządowej, a jego usytuowanie w hierarchii urzędniczej powoduje, że jest funkcjonariuszem publicznym.

W odpowiedzi na skargę Minister Sportu i Turystyki wniósł

o jej oddalenie powołując dotychczasowe ustalenia. Podniósł, że przepis art. 115 § 13 pkt 4 k.k. wyraźnie wyłącza z zakresu pojęciowego terminu "funkcjonariusz publiczny" osoby zatrudnione m.in. w administracji rządowej, ale pełniące jedynie czynności usługowe. Organ wskazał, że prezentowania informacji prasie i opinii publicznej

o sposobie realizacji zadań Ministra Sportu i Turystyki (w ramach udzielania informacji publicznej) nie można utożsamiać z kompetencjami władczymi, w tym do wydawania decyzji administracyjnych czy postanowień w trybie u.d.i.p. Tym samym nie można uznać, iż rzecznik prasowy posiada jakikolwiek, choćby najwęższy, zakres kompetencji decyzyjnej w zakresie władztwa wykonywanego przez Ministra Sportu i Turystyki na podstawie tej ustawy tylko dlatego, iż informacji publicznej udziela.

Postanowieniem referendarza sądowego WSA w Warszawie z dnia 7 czerwca 2016 r. Z.K. zwolniony został od kosztów sądowych w niniejszej sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.

Skarga jest zasadna.

W ocenie Sądu, w sprawie tej naruszony został przepis art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (t.j. Dz. U. z 2014 r., poz. 782 ze zm.) zwanej dalej u.d.i.p., albowiem organ niezasadnie powołał się na prawo do prywatności jako wyłączające udostępnienie żądanej informacji publicznej, co miało wpływ na wynik sprawy.

Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej stanowi w art. 61 ust. 1, że obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Prawo to obejmuje również uzyskiwanie informacji

o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa. Prawo do uzyskiwania informacji obejmuje dostęp do dokumentów oraz wstęp na posiedzenia kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów,

z możliwością rejestracji dźwięku lub obrazu (ust. 2). Ograniczenie prawa, o którym mowa w ust. 1 i 2, może nastąpić wyłącznie ze względu na określone w ustawach ochronę wolności i praw innych osób i podmiotów gospodarczych oraz ochronę porządku publicznego, bezpieczeństwa lub ważnego interesu gospodarczego Państwa (ust. 3). Przepis art. 61 ust. 4 Konstytucji RP stanowi, że tryb udzielania informacji publicznej określają ustawy, a w odniesieniu do Sejmu i Senatu, ich regulaminy.

Zasady i tryb dostępu do informacji, mających walor informacji publicznych,

w tym przypadki, gdy dostęp do informacji podlega ograniczeniu, określa ustawa

o dostępie do informacji publicznej. Trzeba pamiętać przy tym, że w świetle przepisu art. 61 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz ustawy o dostępie do informacji publicznej zasadą jest udostępnianie informacji publicznej, a odmowa jej udostępnienia wyjątkiem.

W sprawie niniejszej jest bezsporne, że Minister Sportu i Turystyki jest podmiotem obowiązanym, o którym mowa w art. 4 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p. Żądana we wniosku informacja dotycząca wysokości miesięcznego wynagrodzenia netto i brutto rzecznika prasowego Ministerstwa Sportu i Turystyki, jakie otrzymał za grudzień 2015 r. wraz z dodatkami stanowi informację publiczną.

Pojęcie informacji publicznej ustawodawca określił w art. 1 ust. 1 i art. 6 u.d.i.p. W myśl tych przepisów informację publiczną stanowi każda informacją o sprawach publicznych, a w szczególności o sprawach wymienionych w art. 6 u.d.i.p. Uwzględniając wszystkie aspekty wynikające z treści tych przepisów, przyjąć należy,

że informacją publiczną jest każda informacja dotycząca sfery faktów i danych publicznych, a więc każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów realizujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań publicznych

i gospodarowania mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa. Informacja

o wydatkowaniu przez organ administracji publicznej środków publicznych jest więc informacją publiczną.

W ocenie Sądu, osobą pełniącą funkcję publiczną w rozumieniu art. 5 ust. 2 u.d.i.p. jest z pewnością funkcjonariusz publiczny. Funkcjonariuszem publicznym jest zaś, zgodnie z art. 115 § 13 pkt 4 k.k., osoba będąca pracownikiem m.in. administracji rządowej, chyba że pełni wyłącznie czynności usługowe. Warto przy tym wskazać,

że w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego prezentowany jest pogląd,

iż pojęcie osoby pełniącej funkcję publiczną ma na gruncie u.d.i.p. autonomiczne

i szersze znaczenie niż w art. 115 § 13 i 19 Kodeksu karnego (v. wyrok NSA z dnia 15 czerwca 2016 r. sygn. akt I OSK 3217/14 orzeczenia.nsa.gov.pl).

Zgodnie z § 1 ust. 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 8 stycznia 2002 r.

w sprawie organizacji i zadań rzeczników prasowych w urzędach organów administracji rządowej (Dz. U. Nr 4, poz. 36), do zadań rzeczników prasowych należy – poza zadaniami wymienionymi w ust. 1 i 2 (a zatem m.in. publicznym prezentowaniem działań organów administracji rządowej) – współudział w realizacji obowiązków nałożonych na organy administracji rządowej w ustawie o dostępie do informacji publicznej.

Do zadań rzecznika prasowego m.in. Ministra, w myśl § 3 ust. 2 rozporządzenia należy: (1) wyjaśnianie działań, inicjatyw i programów podejmowanych przez ministra, w tym w szczególności wydawanie oświadczeń i publiczne prezentowanie działań ministra, (2) przedstawianie stanowiska ministra w sprawach należących do zakresu jego działania, (3) komentowanie wydarzeń krajowych i zagranicznych w zakresie działań ministra, (4) udzielanie odpowiedzi na publikacje prasowe oraz audycje radiowe i telewizyjne, a także materiały rozpowszechniane w innych środkach masowego przekazu, dotyczące działalności ministra, (5) przekazywanie komunikatów urzędowych do opublikowania w środkach masowego przekazu.

Wykonywanie zadań z zakresu polityki informacyjnej Rządu nie stanowi czynności usługowej, co przesądza o pełnieniu przez rzecznika prasowego Ministra funkcji publicznej.

W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego przyjmuje się, że funkcja publiczna to funkcja związana z uprawnieniami i obowiązkami w zakresie realizacji zadań o znaczeniu publicznym. Funkcja publiczna jest postrzegana przez pryzmat oceny społecznej, oddziaływania na sferę publiczną (v. wyrok NSA z dnia 15 czerwca 2016 r. sygn. akt I OSK 3217/14 orzeczenia.nsa.gov.pl).

Zgodnie z art. 5 ust. 2 u.d.i.p. prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy. Ograniczenie to nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia

i wykonywania funkcji, oraz przypadku, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa.

W sprawie niniejszej żądana przez wnioskodawcę informacja ma związek

z pełnioną funkcją publiczną. Dotyczy wynagrodzenia uzyskanego w związku z pełnioną funkcją publiczną, finansowanego ze środków publicznych. Powołanie się na prawo do prywatności nie jest w świetle powyższego trafne. Ustalenia tego nie zmienia okoliczność, że znane jest imię i nazwisko osoby, która funkcję rzecznika prasowego pełni. Wniosek o udostępnienie informacji publicznej nie był wnioskiem ad personam. Fakt, że z istoty zadań nałożonych na rzecznika prasowego Ministra wynika powszechna dostępność danych osobowych (imienia i nazwiska) osoby pełniącej

tę funkcję nie powoduje, że żądane dane przestają mieć charakter informacji publicznej (o wydatkach ze środków publicznych), czy że żądanej informacji nie można w takiej sytuacji uznać za związaną z pełnioną funkcją.

Sąd rozpoznający niniejszą sprawę podziela pogląd Sądu Najwyższego wyrażony w wyroku z dnia 24 czerwca 2003 r. sygn. akt III RN 95/02 (Wokanda 2004 nr 2, s. 19), zgodnie z którym cechą prawa do prywatności jest to, że ochroną tą objęta jest dziedzina życia osobistego (prywatnego), rodzinnego i towarzyskiego człowieka. Ochrona ta nie obejmuje jednak działalności publicznej osoby ani też sfery działań

i zachowań, które ogólnie są pojmowane jako osobiste lub prywatne, jeżeli działania te lub zachowania wiążą się ściśle z działalnością publiczną.

Problematyka związana z konfliktem między prawem do informacji publicznej

a ochroną prawa do prywatności w odniesieniu do osób pełniących funkcje publiczne była już przedmiotem rozważań Trybunału Konstytucyjnego, który przyjmuje,

że możliwość ingerencji w prawo do prywatności ma znacznie szerszy zakres

w stosunku do osób pełniących funkcje publiczne, niż do pozostałych osób. Trybunał nie wyłącza jednak a priori ochrony prywatności osób pełniących funkcje publiczne. Rozważając konstytucyjność wyłączenia, o którym mowa w art. 5 ust. 2 u.d.i.p., Trybunał wskazał, że podstawowym problemem jest określenie związku między życiem prywatnym takiej osoby, a działalnością publiczną. Jego istnienie oznacza,

że informacja powinna się wiązać z funkcjonowaniem instytucji, w szczególności mogłaby mieć znaczenie dla ukształtowania się poglądu o sposobie jej funkcjonowania. Wskazuje się, że w każdym konkretnym przypadku należy ważyć obie chronione prawem wartości.

Nie oznacza to, że udzielenie informacji o wynagrodzeniu w każdym przypadku naruszać będzie prawo do prywatności.

Prawo do prywatności, statuowane w art. 47 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, zagwarantowane jest m.in. w aspekcie ochrony danych osobowych, przewidzianej w art. 51 Konstytucji RP. Przepis art. 47 Konstytucji RP stanowi, że każdy ma prawo do ochrony prawnej życia prywatnego, rodzinnego, czci i dobrego imienia oraz do decydowania o swoim życiu osobistym. Przez życie prywatne należy przy tym rozumieć takie wydarzenia, które nie są bezpośrednio związane z wykonywaniem przez daną osobę zadań i kompetencji organów władzy publicznej, czy też innej działalności

o publicznym znaczeniu (zob. P. Winczorek "Komentarz do Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej", Warszawa 2008, str. 114; wyrok SN – Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 3 października 2002 r. sygn. akt III RN 89/2002, OSNP 2003/18 poz. 426).

Prywatność jest pojęciem szerokim, niepoddającym się wyczerpującej definicji (zob. M. Nowicki "Wokół Konwencji Europejskiej", Warszawa 2009, str. 354; Zob. orzeczenie ETPC Costello-Roberts v. Wielka Brytania z 25 marca 1993 r., A. 247-C, http://www.echr.coe.int.). Z tego względu, zarówno w orzecznictwie jak i w doktrynie podaje się jedynie przykładowo, jak należy je rozumieć. Niewątpliwie jednak prawo do prywatności ma charakter wolnościowy, gdyż zapewnia jednostce swobodę dysponowania informacjami na własny temat. Często ujmuje się je też jako prawo do bycia pozostawionym w spokoju. Nikt nie chce bowiem, aby bez istotnego uzasadnienia ingerowano w jego życie. Ochronie podlega przy tym nie tylko prawo do poszanowania życia rodzinnego, osobistego, czci i dobrego imienia, ale i nienaruszalność mieszkania, informacje o stanie zdrowia, sytuacji finansowej, czy np. tajemnica korespondencji

(v. wyrok TK z 19 maja 1998 r. sygn. akt U 5/97, Lex nr 33147; wyrok TK z 24 czerwca 1997 r. sygn. K 21/96, Lex nr 29146; uchwała Składu Siedmiu Sędziów SN – Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 16 lipca 1993 r. sygn. akt I PZP 28/93, Lex nr 3943).

Stosownie zaś do art. 6 ust. 1 i 2 ustawy o ochronie danych osobowych za dane osobowe uważa się wszelkie informacje dotyczące zidentyfikowanej lub możliwej do zidentyfikowania osoby fizycznej, tj. osoby, której tożsamość można określić bezpośrednio lub pośrednio, w szczególności przez powołanie się na numer identyfikacyjny albo jeden lub kilka specyficznych czynników określających jej cechy fizyczne, fizjologiczne, umysłowe, ekonomiczne, kulturowe lub społeczne. Zatem,

nie tylko takie dane, jak imię, nazwisko, adres zamieszkania lub wiek stanowią dane osobowe, lecz charakter taki mają również informacje o wynagrodzeniu.

Warto jednakże wskazać, że ustawa o ochronie danych osobowych nie stanowi aktu prawnego z założenia uniemożliwiającego realizację prawa dostępu do informacji publicznej i w żadnym przepisie nie ustanawia zakazu udostępnienia informacji publicznej zawierającej dane osobowe, czy informacji publicznej stanowiącej daną osobową.

Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 20 marca 2006 r. (sygn. akt K 17/05, OTK-A 2006/3/30) stwierdził, iż "(...) Orzecznictwo z pełnym poparciem doktryny (...) przyjmuje zróżnicowany standard (zakres) ochrony prywatności w zależności od tego, czy zakres udostępnianej informacji dotyczy osoby publicznej, czy też innego podmiotu. W odniesieniu do osoby publicznej zakres dopuszczalności ingerencji w sferę prywatności jest ujmowany znacznie szerzej. Jednak również to poszerzenie sfery dostępności nie oznacza zupełnego wyłączenia ochrony sfery życia prywatnego. Wkroczenie w tę sferę prywatną musi być zawsze uzasadnione istotnymi racjami interesu publicznego (por. SN 11.X.01 sygn. akt II CKN 559/99, OSN nr 6/2002 poz. 82) (...)".

Dane osobowe osób pełniących funkcje publiczne z natury swej korzystają

z ograniczonej ochrony, a prawo dostępu do nich wyprowadzić można bezpośrednio

z art. 61 Konstytucji RP. Jeśli żądana informacja publiczna dotyczy danych określonych ustawą o dostępie do informacji publicznej (w tym kompetencji, sposobu powołania na stanowisko) lub nawet informacji w niej niewymienionych, a ściśle związanych z pełnioną aktualnie lub w przeszłości funkcją publiczną, w tym informacji

o wysokości środków publicznych wydatkowanych na wynagrodzenie uzyskane

w związku z pełnioną funkcją publiczną – nie jest uprawnione powoływanie się przy odmowie udostępnienia informacji publicznej na prawo do prywatności.

W sprawie niniejszej, informacja o wysokości środków publicznych wydatkowanych na wynagrodzenie rzecznika prasowego Ministra za grudzień 2015 r. wraz z dodatkami stanowi – wobec wykonywania przez osobę pełniącą tę funkcję publiczną zadań z zakresu polityki informacyjnej Rządu – informację związaną

z funkcjonowaniem organu administracji rządowej. W świetle powyższego nie jest prawidłowe stanowisko organu, że ograniczenie dostępu do żądanej informacji publicznej znajduje uzasadnienie w prawie do ochrony prywatności. Z tego względu nie było podstaw do zastosowania w sprawie art. 5 ust. 2 u.d.i.p. Naruszenie powołanego przepisu miało wpływ na wynik sprawy.

Dodatkowo jedynie Sąd wskazuje, że podziela pogląd Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażony w wyroku z dnia 16 grudnia 2009 r. sygn. akt I OSK 1002/09, iż Kodeks postępowania administracyjnego ma zastosowanie do całego procesu wydawania decyzji, a więc także do kwestii usuwania braków formalnych wniosku o dostęp do informacji publicznej, o ile zobowiązany organ zmierza do wydania decyzji (orzeczenia.nsa.gov.pl). Stosownie do przepisu art. 63 § 3a k.p.a., podanie wniesione w formie dokumentu elektronicznego powinno: 1) być uwierzytelnione przy użyciu mechanizmów określonych w art. 20a ust. 1 albo 2 ustawy z dnia 17 lutego

2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne; 2) zawierać dane w ustalonym formacie, zawartym we wzorze podania określonym w odrębnych przepisach, jeżeli te przepisy nakazują wnoszenie podań według określonego wzoru; 3) zawierać adres elektroniczny wnoszącego podanie. Stosownie do art. 20a ust. 1 powołanej ustawy, identyfikacja użytkownika systemów teleinformatycznych udostępnianych przez podmioty określone w art. 2 następuje przez zastosowanie kwalifikowanego certyfikatu przy zachowaniu zasad przewidzianych

w ustawie z dnia 18 września 2001 r. o podpisie elektronicznym (Dz. U. z 2013 r. poz. 262), lub profilu zaufanego ePUAP.

Mając powyższe na uwadze, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo

o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.) orzekł jak w wyroku. Sąd nie orzekł o zwrocie kosztów, albowiem skarżący nie wykazał, aby poniósł jakiekolwiek koszty postępowania sądowego.