Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Halina Filipowicz-Kremis (spr.) Sędziowie: Sędzia WSA Olga Białek Sędzia WSA Alicja Palus Protokolant: asystent sędziego Małgorzata Szymańska po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 18 lutego 2020 r. sprawy ze skargi G. Ż. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] marca 2019 r. nr [...] w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę dwóch budynków mieszkalnych jednorodzinnych, dwulokalowych w zabudowie szeregowej I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji; II. zasądza od Wojewody [...] na rzecz strony skarżącej kwotę 997 zł (słownie: dziewięćset dziewięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Decyzją Starosty Powiatu [...] z dnia [...] października 2018 r. Nr [...], zatwierdzono projekt budowlany i udzielono na rzecz K. W., prowadzącego działalność gospodarczą p.n. "[...]", pozwolenia na budowę dwóch budynków mieszkalnych jednorodzinnych, dwulokalowych w zabudowie szeregowej (oznaczonej na projekcie zagospodarowania terenu symbolem A i B), przewidzianych do realizacji na terenie działki nr [...] i nr [...]w [...], gmina [...].

Od powyższego rozstrzygnięcia odwołanie w ustawowym terminie złożył G. Ż. Odwołujący się zarzucił decyzji naruszenie: ogólnych zasad Kodeksu postępowania administracyjnego, § 12 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, poprzez uznanie, że plan miejscowy dopuszcza dla zabudowy jednorodzinnej możliwość budowy budynku przy granicy działki, § 4 ust. 2 pkt 4 obowiązującego planu miejscowego, poprzez uznanie, że projekt budowlany obejmuje zabudowę w układzie szeregowym, a nie zabudowę w układzie bliźniaczym, art. 5 ust. 1 pkt 9 Prawa budowlanego, poprzez nie uwzględnienie uzasadnionego interesu odwołującego się, który zamierza na sąsiedniej działce zrealizować zamierzenie budowalne (trzy budynki mieszkalne jednorodzinne w zabudowie szeregowej), art. 34 ust. 3 pkt 1 Prawa budowlanego w związku z przedłożeniem projektu zagospodarowania terenu na nieaktualnej mapie oraz naruszenie § 19 ust. 1 pkt 1 przywołanego rozporządzenia, w związku z zaprojektowaniem stanowisk postojowych w odległości mniejszej niż 7 m od okien pomieszczeń przeznaczonych na stały pobyt ludzi. W uzupełnieniu złożonego. środka zaskarżenia, G. Ż. przedłożył uzasadnienie wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 25 września 2018 r. sygn. akt II SA/Wr 457/18, uchylającego rozstrzygnięcia obu instancji, wydane w przedmiocie odmowy pozwolenia na budowę inwestycji odwołującego się, zaplanowanej do realizacji na sąsiedniej nieruchomości (działki nr [...] i nr [...] w [...]).

Decyzją nr [...], z dnia marca 2019 r., na podstawie przepisu art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. kpa oraz art. 82 ust. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t. j.: Dz. U. z 2018 r., poz. 1202 z późn. zm.), oraz art. 82 ust. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (tekst jednolity: Dz. U. z 2018 r., poz. 1202 z późn. zm.), po rozpatrzeniu odwołania G. Ż. od opisanej decyzji zatwierdził projekt budowlany i udzielił na rzecz na rzecz K. W., prowadzącego działalność gospodarczą p.n. "[...]", pozwolenia na budowę tej inwestycji. Wojewoda [...]utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. Na uzasadnienie organ wskazał, w celu uzupełnienia akt sprawy, wystąpił do Starosty Powiatu [...] o przesłanie kopii decyzji Burmistrza Miasta i Gminy [...] z dnia [...] lipca 2008 r. nr [...], zatwierdzającej podział nieruchomości oznaczonych w ewidencji gruntów i budynków jako działki nr [...] i nr [...], [...], w [...], gmina [...], w wyniku którego powstały m.in. objęte inwestycją działki nr [...] i nr [...] (pismo z dnia [...] stycznia 2019 r.). W odpowiedzi przesłano kopię decyzji oraz kopię decyzji uchylającej to rozstrzygnięcie w trybie art. 155 Kpa (decyzja Burmistrza Miasta i Gminy [...] z dnia [...] października 2008 r. znak: [...]) wraz z decyzją zatwierdzającą projekt podziału nieruchomości oznaczonych w ewidencji gruntów i budynków jako działki nr [...] i nr [...], [...], w [...], gmina [...], w wyniku którego powstały m.in. objęte inwestycją działki nr [...] i nr [...] (decyzja Burmistrza Miasta i Gminy [...] z dnia [...] października 2008 r. znak: [...]). Z możliwości zapoznania się a aktami skorzystał odwołujący się, który w dniu [...] marca 2019 r. przeglądał akta sprawy oraz złożył pisemne uwagi w sprawie (pismo z dnia [...] marca 2019 r. - data wpływu do organu). Po przeprowadzeniu analizy całości akt sprawy, organ stwierdził w pierwszej kolejności, odnosząc się do powoływania się przez odwołującego się na ocenę prawną sądu administracyjnego wyrażoną w wyroku, który zapadł w innej sprawie administracyjnej, że stanowisko to nie jest wiążące dla organów, które rozpatrują daną sprawę administracyjną. Dalej organ wskazuje, że każdy ma prawo zabudowy nieruchomości gruntowej, jeżeli wykaże prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, pod warunkiem zgodności zamierzenia budowlanego z przepisami (art. 4 Prawa budowlanego). Przepis art. 32 ust. 4 pkt 1 i 2 ustawy - Prawo budowlane stanowi, iż pozwolenie na budowę może być wydane wyłącznie temu, kto: złożył wniosek w tej sprawie w okresie ważności decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, jeżeli jest ona wymagana zgodnie z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz złożył oświadczenie, pod rygorem odpowiedzialności karnej, o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane. W omawianej sprawie inwestor złożył wniosek wraz z elementami wymaganymi przepisem art. 33 ust. 2 Prawa budowlanego tj.: projekt budowlany spełniający wymagania rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 25 kwietnia 2012 r. w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego (tekst jednolity: Dz. U. z 2018 r., poz. 1935) oraz oświadczenie o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane. Zgodnie z brzmieniem art. 35 ust. 1 Prawa budowlanego, przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę lub odrębnej decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego organ administracji architektoniczno - budowlanej sprawdza: 1) zgodność projektu budowlanego z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i innymi aktami prawa miejscowego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu, a także wymaganiami ochrony środowiska, w szczególności określonymi w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, o której mowa w art. 71 ust. 1 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko; 2) zgodność projektu zagospodarowania działki lub terenu z przepisami, w tym techniczno -budowlanymi; 3) kompletność projektu budowlanego i posiadanie wymaganych opinii, uzgodnień, pozwoleń i sprawdzeń oraz informacji dotyczącej bezpieczeństwa i ochrony zdrowia, o której mowa w art. 20 ust. 1 pkt lb, oraz zaświadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 7; 4) wykonanie - w przypadku obowiązku sprawdzenia projektu, o którym mowa w art. 20 ust. 2, także sprawdzenie projektu - przez osobę posiadającą wymagane uprawnienia budowlane i legitymującą się aktualnym na dzień opracowania projektu - lub jego sprawdzenia zaświadczeniem, o którym mowa w art. 12 ust. 7.

Przedłożony projekt budowlany został sporządzony i sprawdzony przez osoby posiadające stosowne uprawnienia budowlane i legitymujące się przynależnością do właściwej do zakresu uprawnień izby samorządu zawodowego. Projektanci inwestycji złożyli także stosowne oświadczenie o sporządzeniu projektu budowlanego zgodnie z obowiązującymi przepisami oraz zasadami wiedzy technicznej oraz została sporządzona informacja dotyczącą bezpieczeństwa i ochrony zdrowia ze względu na specyfikę projektowanych obiektów budowlanych (str. tytułowa oraz str. 47-48 projektu budowlanego). W odniesieniu do spełnienia wymagań zawartych w art. 35 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego, organ stwierdził, że jak wynika z akt sprawy, objęta wnioskiem o pozwolenie na budowę działki nr [...] i nr [...] w [...], gmina [...], położone są na terenie objętym ustaleniami zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wsi [...], podjętej uchwałą Rady Miejskiej w [...] z dnia [...] sierpnia 2004 r. Nr [...] (Dz. Urz. Woj. [...]. Nr [...], poz. 2930). Teren ten położony jest na obszarze oznaczonym na rysunku planu symbolem MN/U. W § 4 ust. 2 tekstu planu wskazano co następuje: Dla terenów oznaczonych symbolem MN/U: Funkcja podstawowa: zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna z dopuszczeniem nieuciążliwej działalności gospodarczej prowadzonej we własnym domu (pkt 1). Dopuszcza się zabudowę mieszkaniową jednorodzinną typu wolno stojącego, typu bliźniaczego i typu szeregowego (pkt 2). Inwestycja obejmuje budowę dwóch budynków mieszkalnych A i B, które stykają się ze sobą jedną ze ścian szczytowych, przy czym w każdym budynku zaprojektowano po dwa lokale mieszkalne (na paterze i poddaszu). Zarówno budynek A, jak i budynek B od fundamentów po dach stanowią konstrukcyjnie samodzielne całości. Budynki na całej swojej wysokości rozdzielone są dylatacją i odrębnymi ścianami (rys. "Rzut parteru", "Rzut poddasza", "Rzut dachu" "Rzut fundamentów", "Rzut partem", konstrukcja, str. 59-61, 63-64). Każdy zaprojektowanych z obiektów spełnia zatem definicję budynku mieszkalnego jednorodzinnego, określoną w art. 3 pkt 2a Prawa budowlanego (tj. przez budynek mieszkalny jednorodzinny należy rozumieć budynek wolnostojący albo budynek w zabudowie bliźniaczej, szeregowej lub grupowej, służący zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych, stanowiący konstrukcyjnie samodzielną całość, w którym dopuszcza się wydzielenie nie więcej niż dwóch lokali mieszkalnych albo jednego lokalu mieszkalnego i lokalu użytkowego o powierzchni całkowitej nieprzekraczającej 30% powierzchni budynku).

Dokonując oceny planowanej inwestycji pod kątem zgodności z ustaleniem planu miejscowego w zakresie przeznaczenia podstawowego terenu należy stwierdzić, że nie budzi wątpliwości, że projekt przedstawia zabudowę mieszkaniową jednorodzinną. W rozpatrywanej sprawie powstaje pytanie do jakiego typu zabudowy określonego w planie miejscowym należy zakwalifikować zaprojektowaną zabudowę mieszkaniową jednorodzinną. Należy zauważyć, że plan miejscowy uzależnił możliwość budowy domu jednorodzinnego zabudowy danego typu wolno stojącej, bliźniaczej i szeregowej - od wielkości powierzchni działki oraz szerokości jej frontu, ustalając minimalne wielkości w tym zakresie (§ 4 ust. 2 pkt 4 lit. a-c oraz ust. 5 lit. a-c). W przypadku zabudowy szeregowej wielkości te wynoszą odpowiednio minimum: 225 m2 i 7,5 m. Co do zasady zabudowa typu szeregowego charakteryzuje się tym, że poszczególne budynki przylegają do siebie przeciwległymi ścianami (bez otworów okiennych i drzwiowych), tworząc szereg. Przy czym w przypadku, gdy dla każdego z budynków została wydzielona odrębna działka budowlana, to budynki te mogą przylegać do siebie nawzajem w miejscach przebiegu granicy pomiędzy działkami. W rozpatrywanej sprawie każda z działek objętych inwestycją spełnia te minima, bowiem parametry te wynoszą odpowiednio dla działki ni [...]: powierzchnia [...] m2 i szerokość frontu 9,63 m, a dla działki nr [...]: [...] m2 i 9,67 m. Należy dodać, że działki te nie spełniają natomiast ustalonych w planie miejscowym minimów dla zabudowy wolno stojącej (660 m2 i 22 m) i zabudowy bliźniaczej (420 m2 i 14 m). Z punktu widzenia zapisów planu miejscowego na każdej z działek objętych inwestycją może powstać dom jednorodzinny w zabudowie typu szeregowego. Organ zwraca uwagę na kwestię zachowania pewnej spójności systemowej związanej z wydaną ostateczną decyzją administracyjną zatwierdzającą podział nieruchomości, w wyniku którego powstały nowe działki ewidencyjne. Skoro dokonany podział zgodny był z ustaleniami planu miejscowego, to na podstawie art 93 ust. 2 ustawy z 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jednolity: Dz. U. z 2018 r. 2204, z późn. zm.), zgodność z ustaleniami planu dotyczy zarówno przeznaczenia terenu, jak i możliwości zagospodarowania wydzielonych działek gruntu. W rozpatrywanej sprawie objęte inwestycją działki powstały w wyniku decyzji podziałowej (decyzja Burmistrza Miasta i Gminy [...] z dnia [...] października 2008 r. znak: [...]) z przeznaczeniem pod zabudowę szeregową. Biorąc pod uwagę powyżej powiedziane, należy organ odwoławczy stwierdza, że planowane dwa budynki mieszkalne jednorodzinne (dwulokalowe) należy zakwalifikować jako zabudowę typu szeregowego. Z ustaleń powyższych wynika ponadto, że inwestor mógłby usytuować budynki A i B w tzw. ostrych granicach działek objętych inwestycją. Projektowana zabudowa licząc od strony budynku B - usytuowana będzie bezpośrednio przy granicy z niezabudowaną działką nr [...] (należącą do odwołującego się) oraz w odległości 3,1 m od granicy zabudowanej działki nr [...], licząc od najbliższego budynku A. Odstąpienie od usytuowania zabudowy bezpośrednio przy granicy nr [...] działki podyktowane było zaprojektowaniem dojazdu do 2 miejsc postojowych zlokalizowanych w części tylnej nieruchomości. Organ stwierdza, że w tym przypadku odstąpienie od lokalizacji planowanej zabudowy w ostrej granicy działki nr [...] nie powoduje, że zabudowa ta traci określony w planie miejscowym charakter zabudowy typu szeregowego. Tym bardziej, że plan miejscowy nie określa minimalnej liczby segmentów wchodzących w zespoły zabudowy typu szeregowego, lecz określa jedynie ich maksymalną liczbę, która wynosi "nie więcej niż 6 segmentów" (§ 4 ust. 2 pkt 3). Organ dodaje, że w przypadku nawet ewentualnego usytuowania projektowanej zabudowy od strony budynku A w ostrej granicy działki, z uwagi na już istniejącą zabudowę (dwa budynki mieszkalne dwulokalowe w zabudowie szeregowej zlokalizowane na działkach nr [...] i nr [...]), w zasadzie mało prawdopodobna byłaby możliwość potencjalnej budowy na niej nowego budynku przy granicy, a który to budynek mógłby stanowić potencjalną kontynuację szeregu. W sytuacji natomiast, gdy sąsiednia działka nr [...] jest niezabudowana, istnieje potencjalna możliwość powstania przy granicy nowego budynku, który może stanowić ewentualną kontynuację zabudowy typu szeregowego. W dalszej kolejności należy zauważyć, że planowane zamierzenie nie narusza ustaleń planu miejscowego dotyczących (§ 4 ust. 2 pkt 7-13 tekstu planu): 1) lokalizacji zabudowy respektującej przebieg obowiązującej linii zabudowy, określonej na rysunku planu miejscowego od strony ul. [...] - zob. "Projekt zagospodarowania terenu", "Projekt zagospodarowania terenu - uszczegółowienie wymiarów", str. 18 i 19; 2) dopuszczalnej wysokości zabudowy nie przekraczającej dwóch kondygnacji nadziemnych, w tym druga kondygnacja w poddaszu oraz wysokości budynków od poziomu terenu do najwyżej położonej krawędzi dachu nie przekraczającej 9 m - projektowane budynki posiadają dwie kondygnacje, w tym drugą na poddaszu, a ich wysokość wynosić będzie do kalenicy (najwyższy punkt dachu) 8,44 m (8,29 + 0,15) - zob. rys. "Przekrój A-A i B-B", str. 62; 3) geometrii dachu - dachy strome o symetrycznym nachyleniu połaci pod kątem w granicach 30

45°, pod warunkiem zachowania jednakowego kąta nachylenia połaci dachów w poszczególnych kwartałach zabudowy, oraz pokrycie dachówką lub materiałem dachówkopodobnym - projektowane dachy budynków są dwuspadowe, symetryczne o kącie nachylenia 30°, przekryte dachówką ceramiczną - zob. rys. "Rzut dachu", "Przekrój A-A i B-B" wraz zestawieniem przegród, str. 61 i 62; z uwagi na fakt, że istniejące budynki w danym kwartale zabudowy posiadają różne nachylenia połaci dachowych (30°, 38°) w projekcie przyjęto nachylenie połaci dachowej, takiej jakie posiadają najbliższe budynki na sąsiednich działkach nr [...] i [...] (zob. ustalenia str. 6 i 12 projektu); 4) dopuszczalności lokalizacji garaży jako wbudowanych lub przybudowanych do budynków - projekt nie przewiduje garaży, lecz stanowiska postojowe na terenie; 5) wymogu lokalizacji parkingów wyłącznie na terenie własnej posesji, w ilości wynikającej z potrzeb - na terenie inwestycji przewidziano 4 miejsca postojowe po jednym na każdy projektowany lokal mieszkalny; 6) powierzchni biologicznie czynnej, która powinna zajmować co najmniej 25% powierzchni działki - planowana powierzchnia zabudowy stanowi 26 % powierzchni nieruchomości (działek objętych inwestycją) - zob. obliczenia str. 11; 7) wymogu zagospodarowania części frontowej działek zielenią ozdobną - przewidziano dwa miejsca na frontach działek przeznaczone na zieleń ozdobną.

Kolejną kwestią jest zgodność projektu zagospodarowania działki lub terenu z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi, w tym w szczególności z wymaganiami rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (tekst jednolity: Dz. U. z 2015 r. 1422 ze zm.). Objęte inwestycją działki nr [...] i nr [...] tworzą jedną nieruchomość w ujęciu wieczystoksięgowym (wraz z działkami nr [...] i nr [...], przeznaczonymi w planie miejscowym na poszerzenie ul. [...] - droga KDW1). Nieruchomość ta stanowi działkę budowalną w rozumieniu § 3 pkt 1a rozporządzenia (ilekroć w rozporządzeniu jest mowa o działce budowlanej - należy przez to rozumieć nieruchomość gruntową lub działkę gruntu, której wielkość, cechy geometryczne, dostęp do drogi publicznej oraz wyposażenie w urządzenia infrastruktury technicznej spełniają wymogi realizacji obiektów budowlanych wynikające z rozporządzenia, odrębnych przepisów i aktów prawa miejscowego). Z tego też względu, w sytuacji zaplanowania usytuowania jednego z budynków tj. budynku A z przekroczeniem granicy pomiędzy działkami objętymi inwestycją, w stosunku do tej granicy nie będą miały zastosowania wymagania § 12 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, regulującego odległości budynków od granicy działki budowlanej. Należy dodać, że w tym przypadku istotne będą odległości budynków od zewnętrznych granic tej nieruchomości (bez działek drogowych). Jak wynika z projektu zagospodarowania terenu planowane budynki ścianami z oknami usytuowane będą w odległości 13,92 m (11,72+2,20), licząc od granicy z działkami nr [...] nr [...] (wymagane min. 4 m), natomiast najbliższy budynek A ścianą bez okien i drzwi znajdować się będzie w odległości 3,1 m od granicy z zabudowanymi działkami nr [...] i nr [...] (wymagane min. 3 m), co wypełnia odpowiednio ustalenia określone w § 12 ust. 1 pkt 1 i pkt 2 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Ponadto budynek B ścianą bez otworów okiennych i drzwiowych usytuowany będzie bezpośrednio przy granicy z sąsiednią niezabudowaną działką nr [...], co wypełnia wymagania w § 12 ust. 2 rozporządzenia. Przepis ten stanowi, że sytuowanie budynku w przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 2 (ściana bez okien i drzwi), dopuszcza się w odległości 1,5 m od granicy lub bezpośrednio przy tej granicy, jeżeli plan miejscowy przewiduje taką możliwość. W rozpatrywanej sprawie obowiązujący plan miejscowy przewiduje taką możliwość, co wykazano powyżej. Należy dodać, że pomiędzy budynkami (segmentami szeregowymi) zaprojektowano ściany oddzielające, a od strony działki nr [...] ścianę oddzielenia pożarowego. Ściany będą wykonane z materiałów niepalnych oraz o klasie odporności ogniowej REI 60, a dach o klasie odporności ogniowej REI 30 (str. 29). Projektowane budynki nie są przesłaniane i nie niosą ograniczeń związanych z przesłanianiem budynków na sąsiednich działkach, zgodnie z § 13 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Najbliższa zabudowa mieszkalna znajduje się na działkach nr [...] i nr [...] w odległości 11,02 m od najbliższej planowanego budynku A. Z uwagi na niezbyt dużą wysokość planowanych obiektów (5,1 m do okapu i 8,44 m do kalenicy) oraz wskazywaną odległość pomiędzy budynkami, zarówno budynki projektowane, jak i istniejące nie będą się wzajemnie przesłaniać. Odległość między tymi budynkami jest bowiem większa od wysokości projektowanych budynków (11,02 m> 8,44 m). Z uwagi na lokalizację budynków względem stron świata oraz odległości pomiędzy projektowanymi budynkami, a budynkami istniejącymi, nie będzie miał miejsce ponad normatywny wpływ na nasłonecznienie pokoi w tych budynkach. W wyniku analizy akt sprawy tutejszy organ uznał, że bezzasadny jest zarzut odwołującego się dotyczący naruszenia § 19 ust. 1 pkt 1 lit. a rozporządzenia w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Przepis ten dotyczy wymogu usytuowania parkingu dla samochodów osobowych do 10 stanowisk postojowych włącznie w odległości 7 m okien pomieszczeń przeznaczonych na stały pobyt ludzi min. w budynku mieszkalnym. W § 19 ust. 5 tego rozporządzenia zostało określone odstępstwo od tego wymogu, które wskazuje, że zachowanie odległości, o których mowa w ust. 1 pkt 1 lit. a nie jest wymagane w przypadku parkingów niezadaszonych składających się z jednego albo dwóch stanowisk postojowych dla samochodów osobowych przypadających na jeden lokal mieszkalny w budynku mieszkalnym jednorodzinnym, zlokalizowanych przy tym budynku. Z projektu zagospodarowania terenu wynika, że taka sytuacja występuje w rozpatrywanej sprawie. Zaprojektowano bowiem dwa niezadaszone zgrupowania miejsc parkingowych dla samochodów osobowych (parkingi), każdy obejmujący po dwa miejsca postojowe. Jeden z parkingów został zlokalizowany od frontu nieruchomości, wzdłuż ul. [...] w odległości 1,5 od budynków, a drugi z tyłu posesji w odległości 2,2 m od budynków. W tym przypadku na jeden lokal mieszkalny przypada po jednym stanowisku postojowym. Należy ponadto dodać, że lokalizacja wskazanych zgrupowań miejsc postojowych wzdłuż ul. [...] w odległości 3 m od granicy z działką nr [...], 3,67 m od granicy z działką nr [...] oraz parkingu z tyłu posesji w odległości 7,12 m od granicy z pierwszą z tych działek i 7,15 m od granicy z drugą działką, spełnia także wymagania § 19 ust. 2 pkt 1 lit. a rozporządzenia, wskazujące na wymóg zachowania w przypadku parkingu do 10 stanowisk postojowych włącznie odległości od granicy sąsiedniej działki nie mniejszej niż 3 m. Dokumentacja projektowa spełnia także inne wymagania rozporządzenia w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. W projekcie, w sytuacji braku możliwości podłączenia inwestycji do kanalizacji deszczowej przewidziano lokalizację dwóch zbiorników na deszczówkę, co spowoduje, że woda opadowa z dachów budynków nie będzie kierowana na teren działki objętej inwestycją oraz na sąsiednie nieruchomości, lecz za pomocą wewnętrznej instalacji deszczowej będzie odprowadzana bezpośrednio do dwóch zbiorników. Przyjęte rozwiązania projektowe nie naruszają wymagań § 28 i 29 rozporządzenia, dotyczących zapewnienia kanalizacji deszczowej oraz zakazu zmiany naturalnego spływu wód opadowych. Należy dodać, że nieruchomość objęta inwestycją ma zapewniony dostęp do drogi publicznej (ul. [...]), poprzez działki nr [...] i nr [...], stanowiące fragment przedmiotowej nieruchomości, nie objętej inwestycją. Odnosząc się do wymogu kompletności projektu budowalnego organ nie stwierdził naruszeń w tym zakresie (art. 35 ust. 1 pkt 3 Prawa budowlanego). Zarzut odwołującego się o naruszeniu art. 34 ust. 3 pkt 1 Prawa budowlanego w związku z przedłożeniem projektu zagospodarowania terenu na nieaktualnej mapie, jest bezzasadny. Odwołujący się wskazał, że mapa jest nieaktualna, ponieważ brakuje na niej sieci gazowej, która istnieje na terenie objętym wnioskiem około 10 lat oraz zarzucił, że przewidziane do odrębnego opracowania przyłącze gazu projektant "wpiął" do linii energetycznej.

Projekt zagospodarowania terenu został sporządzony na mapie do celów projektowych na której znajduje się stosowana klauzula, że mapa ta została opracowana w wyniku prac geodezyjnych i kartograficznych, których rezultaty zawiera operat techniczny wpisany do ewidencji materiałów państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego w dniu [...] maja 2018 r. Ponadto kopia mapy została poświadczona za zgodność z oryginałem przez projektanta inwestycji mgr inż. arch. I. G., co odpowiada wymaganiom art. 34 ust. 3 Prawa budowlanego, w związku z § 8 ust. 1 rozporządzenia w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego (projekt zagospodarowania działki lub terenu powinien zawierać m.in. część rysunkową sporządzoną na kopii mapy do celów projektowych poświadczonej za zgodność z oryginałem). Ponadto należy wskazać, że ewentualnie nie ujawniony na kopii mapy przebieg sieci gazowej w ciągu ul. [...], w sytuacji, gdy przyłącze gazu nie jest objęte niniejszym wnioskiem o pozwolenie na budowę - będzie objęte odrębnym opracowaniem - nie ma znaczenia w postępowaniu o pozwolenie na budowę omawianej inwestycji. Z tego też względu nie ma znaczenia dla rozpatrywanej sprawy jedynie orientacyjne oznaczenie tego przyłącza na projekcie zagospodarowania terenu, przy jednoczesnym jego opisie jako - wg odrębnego opracowania. W zakresie wymogu posiadania wymaganych opinii, uzgodnień, pozwoleń należy dodać, inwestor dla terenu przedmiotowych działek dysponuje ostateczną decyzją Starosty Powiatu [...] z dnia [...] czerwca 2018 r. nr [...], zezwalającą na trwałe wyłączenie gruntów z produkcji rolniczej.

Odnosząc się do zarzutu odwołującego się dotyczącego naruszenia art. 5 ust. 1 pkt 9 Prawa budowlanego, poprzez nie uwzględnienie jego uzasadnionego interesu, polegającego na zamiarze zrealizowania na sąsiedniej działce inwestycji obejmującej trzy budynki mieszkalne jednorodzinne w zabudowie szeregowej, organ stwierdził, że prawo budowlane reguluje sprawy związane z projektowaniem, budową, utrzymaniem i rozbiórką obiektów budowlanych (art. 1 Prawa budowlanego). Podstawowe zasady, którymi należy się kierować podczas projektowania i budowy obiektu budowlanego określa art. 5 ust. 1 Prawa budowlanego. Z przepisu tego wynika, że poza kwestiami technicznymi, bezpieczeństwa powszechnego, ochrony zdrowia i mienia ludzi oraz środowiska należy uwzględniać także odpowiednie usytuowanie obiektu budowlanego na działce oraz uzasadnione interesy osób trzecich (art. 5 ust. 1 pkt 8 i 9 Prawa budowlanego). Prawo budowlane spełnia zatem także istotną rolę w zakresie regulacji stosunków właścicieli nieruchomości sąsiednich, czyli w zakresie tak zwanego prawa sąsiedzkiego. Podstawowym celem prawa sąsiedzkiego jest zapewnienie harmonijnego wykonywania najszerszego prawa do korzystania z nieruchomości, jakim jest prawo własności. Istotne znaczenie w stosunkach sąsiedzkich właścicieli nieruchomości ma usytuowanie obiektu budowlanego w określonej odległości od granicy nieruchomości. Nie bez przyczyny w rozporządzeniach dotyczących warunków technicznych i usytuowania budynków określa się odległości w jakich budynek może być usytuowany od granicy nieruchomości i to nie tylko z uwagi na względy ochrony przed pożarami. Ważne jest też dla tych stosunków wzajemne usytuowanie obiektów budowlanych na sąsiednich nieruchomościach. Dlatego prawo budowlane, w szerokim tego słowa znaczeniu, reguluje także wzajemne usytuowanie obiektów budowlanych. Przykładem takiej regulacji jest § 12 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, w którym określono sposób ustalania odległości budynku na działce budowlanej od granicy z sąsiednią działką budowlaną. W wyniku analizy akt ustalono, że zaproponowany przez inwestora w rozpatrywanej sprawie sposób lokalizacji planowanej zabudowy na nieruchomości bezpośrednio przy granicy, nie spowoduje uniemożliwienia zabudowy na sąsiednich działkach nr [...] i nr [...] w [...] (wydzielonych pod zabudowę szeregową). Odwołujący się może potencjalnie dowiązać się nową zabudową do projektowanej zabudowy, tak aby mogła stanowić kolejne segmenty w zespole zabudowy typu szeregowego. Odwołujący się może także zrealizować planowaną zabudowę w innej konfiguracji względem wskazanego przykładu. Wielkości powierzchni i szerokość frontów działek nr [...] i nr [...] w [...] oraz ich położenie u zbiegu ul. [...] i ul. [...] umożliwia różnorodne konfiguracje zabudowy. Realizacja inwestycji w kształcie określonym w projekcie budowlanym umożliwia realizację prawa własności właściciela tych działek w zakresie ich zabudowy. Projekt budowlany należy zatem ocenić jako prawidłowy i kompletny z punktu wymagań stawianych przez przepisy Prawa budowlanego. Spełnione tym samym zostały wszystkie przesłanki do wydania decyzji o pozwoleniu na budowę. W związku z powyższym oraz biorąc pod uwagę zgromadzony materiał dowodowy, należy stwierdzić, iż zgodnie z przepisem art. 35 ust. 4 Prawa budowlanego, w razie spełnienia wymagań określonych w ust. 1 oraz w art. 32 ust. 4, właściwy organ nie może odmówić wydania decyzji o pozwoleniu na budowę.

Na ostateczną decyzję w sprawie skargę, działając w imieniu G. Ż., na podstawie udzielonego pełnomocnictwa, na podstawie art. 3 § 2, art. 50 § 1, art. 52 § 1 i 2, ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j, Dz.U. z 2018 poz. 1302 ze zm.), dalej jako ppsa złożył profesjonalny pełnomocnik. Decyzji zarzucono: 1. naruszenie przepisów postępowania, tj. naruszenie art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a., polegające na utrzymaniu w mocy decyzji obarczonej wadami prawnymi, wynikające z braku wnikliwego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz braku gruntownej analizy i rozpatrzenia całego materiału dowodowego oraz na jego dowolnej ocenie, co doprowadziło do błędnego uznania, że inwestorowi przysługuje prawo zabudowy na podstawie zatwierdzonego decyzją organu pozwolenia na budowę, 2. naruszenie przepisów postępowania, tj. naruszenie art. 10 § 1 k.p.a., polegające na pozbawieniu skarżącego możliwości udowodnienia swoich twierdzeń w postępowaniu przed organem I instancji, przy czym uchybienie temu przepisowi mogło mieć wpływ na wynik sprawy, 3. naruszenie przepisów postępowania, tj. naruszenie art. 8 k.p.a., polegające na wydaniu zaskarżonej decyzji pomimo tego, że w odniesieniu do takiego samego stanu faktycznego, dotyczącego tej samej nieruchomości, ten sam organ wydał decyzję, opierając się na odmiennej interpretacji przepisów prawa, 4 naruszenie przepisów postępowania, tj. naruszenie art. 170 ppsa, poprzez stwierdzenie, iż stanowisko, wyrażone w wyroku sądu administracyjnego, który zapadł w innej sprawie administracyjnej, nie jest dla organów, rozpatrujących daną sprawę administracyjną wiążące, 5. naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. naruszenie art. 3 pkt. 2a Prawa budowlanego, polegające na przyjęciu, iż zabudowa szeregowa może składać się z dwóch domów, podczas gdy taka interpretacja nie pozwala na odróżnienie zabudowy typu bliźniaczego od zabudowy szeregowej i jest błędna; 6. naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. naruszenie art. 35 ust. 1 pkt. 1 i pkt. 2 Prawa budowlanego, polegające na przyjęciu, iż projekt budowlany jest zgodny z ustaleniami planu zagospodarowania przestrzennego a projekt zagospodarowania terenu jest zgodny z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi podczas gdy projekt ten jest niezgodny ze wskazanymi przez skarżącego przepisami ustawy Prawo budowlane oraz przepisami Rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie; 7. naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. naruszenie § 12 ust. 1, 2 i 3 rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, polegające na przyjęciu, iż możliwe jest dopuszczenie zabudowy domu jednorodzinnego bezpośrednio przy granicy działki, podczas gdy wskazany w ust. 2 ww. przepisu wyjątek nie został w mpzp przewidziany, 8. naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. naruszenie § 19 ust. 1 pkt. 1 i ust. 5 rozporządzenia Ministra Infrastruktury o warunkach technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, polegające na przyjęciu, iż możliwe jest usytuowanie miejsc parkingowych przy jednym z budynków dla obu nieruchomości, pomimo tego, iż przepis wymaga, aby takie miejsca były sytuowane bezpośrednio przy budynku, 9. naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. naruszenie § 4 ust. 1 postanowień uchwały nr [...] Rady Miejskiej w [...] z dnia [...] sierpnia 2004 roku w sprawie zmiany w miejscowym pianie zagospodarowania przestrzennego wsi [...], polegające na przyjęciu, iż możliwa jest zabudowa o charakterze bliźniaczym pomimo niespełnienia przez nieruchomości inwestora warunków, wskazanych w tym planie, wymaganych w celu wybudowania takiej nieruchomości oraz błędne przyjęcie, iż mpzp przewiduje możliwość zabudowy bezpośrednio przy granicy nieruchomości.

Mając na względzie wskazane zarzuty strona skarżąca wnosi o: 1. uwzględnienie skargi oraz uchylenie zaskarżonej decyzji i poprzedzającej jej decyzji organu pierwszej instancji; 2. zasądzenie, na podstawie art. 200 ppsa, kosztów postępowania na rzecz strony skarżącej według norm przepisanych.

W skardze zawarto także wniosek o wstrzymanie wykonalności decyzji, który został uwzględniony przez sąd pierwszej instancji, a po zażaleniu uczestnika NSA odmówił wstrzymania wykonania decyzji.

W motywach skargi wskazano, że strona skarżąca odwołała się od decyzji organu pierwszej instancji, zatwierdzającej planowaną inwestycję zarzucając wydanej decyzji naruszenie ogólnych zasad k.p.a. (art. 8, 9, 10 i 11), naruszenie § 12 ust. 2 oraz § 19 ust. 1 pkt. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, rażące naruszenie § 4 ust. 2 pkt. 4 uchwały nr [...] Rady Miejskiej w [...] z dnia [...] sierpnia 2004 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz naruszenie art. 5 ust. 1 pkt. 9 oraz art. 34 ust. 3 pkt. 1 ustawy Prawo budowlane. W uzupełnieniu złożonego odwołania skarżący przedłożył, wydany w sprawie dotyczącej tej samej nieruchomości, prawomocny wyrok tut. Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego o sygnaturze II SA/Wr 457/18 z dnia 25 września 2018 r. Wojewoda [...], utrzymał zaskarżoną przez skarżącego decyzję organu I instancji w mocy uznając, iż stanowisko, wyrażone w wyroku, który zapadł w innej sprawie administracyjnej, nie jest dla organu wiążące. Z tego też względu nie wziął pod uwagę prezentowanego w tamtym wyroku stanowiska sądu. Dalej organ uznał, iż inwestor spełnił wszelkie wymogi, niezbędne do uzyskania pozwolenia na budowę, przewidziane w art. 32 ust. 2 i ust. 4 pkt. 1 i 2, art. 33 ust. 2 oraz art. 35 ust. 1 Prawa budowlanego. Organ stwierdził także, iż Inwestycja obejmuje budowę dwóch budynków mieszkalnych, przy czym po dokonanej analizie stwierdził, iż planowaną zabudowę należy uznać za zabudowę typu szeregowego, pomimo tego, że inwestycja obejmuje wyłącznie dwa budynki, przy czym potwierdził, iż działki, będące własnością inwestora nie spełniają ustalonych w mpzp minimów zabudowy dla zabudowy bliźniaczej. Uznając, iż zabudowa szeregowa jest dopuszczalna organ uznał, iż jest możliwe posadowienie zabudowy bezpośrednio przy granicy z niezabudowaną działką skarżącego (działka nr [...]), Organ uznał bowiem, iż istnieje potencjalna możliwość powstania przy granicy nowego budynku, który może stanowić ewentualną kontynuacje zabudowy typu szeregowego. Wojewoda odniósł się także do stawianych zarzutów niezgodności z mpzp i uznał, że wobec przyjęcia, iż działki nr [...] i [...] tworzą jedną nieruchomość w ujęciu wieczytoksięgowym i cała tak rozumiana nieruchomość stanowi działkę budowlaną w rozumieniu § 3 pkt. 1a rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, wobec przekroczenie granic pomiędzy działkami, objętymi inwestycją, nie będą miały zastosowania wymagania, określone w § 12 rozporządzenia, dotyczące odległości budynków od granicy działki budowlanej. W jego ocenie plan miejscowy dopuszcza wyjątek w postaci zabudowy bezpośrednio przy granicy działki, a projektowane budynki - pomimo, ich posadowienia bezpośrednio przy granicy działki nr [...], nie niosą ograniczeń związanych z przesłanianiem budynków na sąsiednich działkach, a także stwierdził, iż usytuowanie parkingu dla samochodów osobowych jest prawidłowe. Dalej nie stwierdzono także naruszenia przepisów, dotyczących wymogu kompletności projektu budowlanego, posiadania wymaganych opinii, uzgodnień, pozwoleń itd. Natomiast odnosząc się do zarzutu skarżącego w zakresie nieuwzględnienia jego uzasadnionego interesu w motywach decyzji wskazano, iż skarżący może potencjalnie dowiązać się nową zabudową do projektowanej przez Inwestora zabudowy tak, aby mogła stanowić kolejne segmenty w zespole zabudowy typu szeregowego.

Zdaniem strony organ, wydając zaskarżoną decyzję, celowo i świadomie pominął nie tylko fakt dokonania przez tutejszy wojewódzki sąd administracyjny oceny identycznego stanu faktycznego i oceny prawnej dopuszczalnej zabudowy, charakterystyki zabudowy szeregowej, ale pominął także fakt, iż w analogicznej sprawie, dotyczącej tej samej nieruchomości, decyzja tego samego organu miała diametralnie odmienną treść. Przyczyną takiego stanu rzeczy jest brak wyjaśnienia tego, w jaki sposób należy interpretować zapisy miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz pominięcie wielu aspektów, na które wskazywał skarżący. Organ pominął także, podnoszony przez skarżącego w odwołaniu, fakt pozbawienia go możliwości udowodnienia swoich twierdzeń w postępowaniu przed organem I instancji. Skarżący wykazał bowiem, iż w dniu [...] października 2018 r., wskutek poinformowania go o takiej możliwości przez organ I instancji, zapoznał się z materiałami, dotyczącymi sprawy a następnie, w dniu [...] października 2018 roku wniósł swoje uwagi. Tymczasem organ I instancji już w dniu [...] października wydał decyzję, co uniemożliwiło temu organowi odniesienie się do uwag skarżącego, zawartych w piśmie z [...] października 2018 r. Pomimo tego, że skarżący wykazał ten fakt w swoim odwołaniu, wojewoda w zaskarżonej decyzji nie odniósł się do tak postawionego zarzutu. Zdaniem uczestnika, w konsekwencji oba organy administracyjne naruszyły prawo skarżącego do udziału w postępowaniu. Prawo wypowiedzenia się co do całego materiału faktycznego i prawnego zgromadzonego w sprawie, który będzie podstawą do podjęcia decyzji, jest bowiem szczególnym uprawnieniem strony (zob. np. wyrok NSA z 17 maja 1994 r., SA/Lu 1921/93, LEX nr 26517; wyrok NSA z 15 grudnia 1995 r., SA/Lu 507/95, LEX nr 27107). Nie powinno także ulegać wątpliwości, iż gdyby organ I instancji odniósł się do zgłaszanych przez skarżącego w piśmie z dnia [...] października 2018 r. uwag, decyzja wydana przez ten organ byłaby inna. Oznacza to, że gdyby do takiego uchybienia nie doszło, wynik sprawy byłby odmienny. Uchybienie wskazanemu przepisowi mogło mieć wpływ na wynik sprawy, co czyni zarzut naruszenia art. 10 k.p.a. skutecznym (tak wyrok NSA z 18 maja 2006 r., II OSK 831/05, ONSAiWSA 2006, nr 6, poz. 157; aprobująca glosa W. Tarasa, OSP 2007, nr 3, poz. 26). Wydana decyzja prowadzi do rażącego naruszenia art. 8 k.p.a., wedle którego organy administracji publicznej prowadzą postępowanie w sposób budzący zaufanie jego uczestników do władzy publicznej, kierując się zasadami proporcjonalności, bezstronności i równego traktowania i nie mogą, bez uzasadnionej przyczyny, odstępować od utrwalonej praktyki rozstrzygania spraw w takim samym stanie faktycznym i prawnym. Niezgodny z opisaną zasadą jest niewątpliwie fakt, iż w zaskarżonych decyzjach, dotyczących identycznego stanu faktycznego, rozpoznawanych przez ten sam organ, wydawane są dwie różne decyzje, z dwiema różnymi interpretacjami przepisów tego samego przepisu. W wydanej bowiem [...] listopada 2017 r. Decyzji NR [...], Wojewoda [...] uznał, iż aby powstała zabudowa szeregowa muszą istnieć minimum trzy budynki, które będą stykały się ścianami przeciwległymi, a w przypadku powstania dwóch budynków, stykających się jedną ze ścian będziemy mieli do czynienia z zabudową bliźniaczą. W decyzji organ jasno stwierdził, iż "jak wynika z analizy ustaleń planu miejscowego na tym terenie właściciel działek nr [...] i nr [...] nie będzie mógł wybudować dwóch budynków w zabudowie typu bliźniaczego, bowiem zaistniałaby niezgodność z planem w zakresie ww. parametrów działki, dotyczących wymaganej powierzchni i szerokości frontu działki dla domu jednorodzinnego w tym typie zabudowy. Tymczasem w zaskarżonej decyzji Organ nie widzi przeszkód, aby zabudowę dwubudynkową określić mianem szeregowej. Analizę miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w odniesieniu do możliwych rodzajów zabudowy przeprowadził także tut. Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 25 września 2018 r., sygn. II SA/Wr 457/18. Sąd jasno stwierdził, iż zabudowa szeregowa obejmuje co najmniej trzy domy i taka jest prawidłowa interpretacja art. 3 pkt. 2a Prawa budowlanego. Sąd wskazał także, iż w świetle postanowień planu, nieruchomość inwestora nie może być zabudowana w ogóle. Skoro bowiem plan nie zezwala na zabudowę domem jednorodzinnym wolnostojącym, co z uwagi na powierzchnię i front działki jest niemożliwe, to tym bardziej nie jest możliwe wybudowanie dwóch budynków. Skoro bowiem plan odnosi się do zabudowy jednorodzinnej, to ma to zastosowanie także do zabudowy jednorodzinnej typu bliźniaczego czy szeregowego. Samo zaś położenie nieruchomości na terenie oznaczonym symbolem MN nie jest wystarczające, aby daną nieruchomość uznać za działkę budowlaną. Zasadnie także sąd wskazał, iż § 12 warunków technicznych nie dozwala na wyrażenie zgody na taki projekt, który przewiduje zabudowę domu jednorodzinnego bezpośrednio przy granicy działki ścianą bez otworów, gdyż musiałoby się to odbyć poprzez przymuszenie skarżącego (w powoływanym wyroku i w niniejszej sprawie) do zabudowy szeregowej, aby inwestorowi umożliwić planowaną przez niego inwestycję. Nie jest także akceptowalne i jest sprzeczne z tym przepisem stanowisko organu, wedle którego nie jest on związany wyrokiem tutejszego sądu. Nie jest to wprawdzie wyrok wydany w tej samej sprawie, to jednak analiza stanu faktycznego odmienna aniżeli w wydanym wyroku WSA oznacza rażące naruszenie zasady pewności obrotu prawnego i zaufania obywatela do organów państwa. Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego (do 2003.12.31) w Gdańsku z dnia 20 czerwca 1985, sygnatura SA/Gd 478/85: "Zmienność poglądów prawnych wyrażonych w decyzjach organu odwoławczego, na tle tego samego stanu faktycznego w tej samej sprawie bez bliższego uzasadnienia takiej zmiany, powoduje, że może nastąpić uzasadnione podważenie zaufania obywateli do organów Państwa oraz wpływa ujemnie na świadomość i kulturę prawną obywateli (art. 8 k.p.a.). Z powyższych względów skargę należy uznać za zasadną podobnie G. Ninard, Zasada..., s. 36; M. Chlipała, Zaufanie..., s. 42-52. Za rażące naruszenie przepisów postępowania, tj. naruszenie art. 170 prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, uznać należy stanowisko organu, wedle którego nie jest związany stanowiskiem, wyrażonym w wyroku sądu administracyjnego, który zapadł w innej sprawie administracyjnej. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w wyroku z dnia 14 marca 2019 II SA/Op 510/18, stwierdził, iż przepis art. 170 p.p.s.a. oznacza, iż orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy i inne organy państwowe, a w przypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby. "Swoistość mocy wiążącej prawomocnego orzeczenia sądu wyraża się w tym, że organy państwowe muszą brać pod uwagę nie tylko fakt istnienia, ale i treść prawomocnego orzeczenia sądu administracyjnego. Podmioty te są faktem i treścią prawomocnego orzeczenia sądu związane, co implikuje w sposób bezwzględny wzięcie tego pod uwagę w wydawanych przez nie rozstrzygnięciach". Powyższe potwierdza także orzecznictwo NSA (przykładowo, wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 października 2018 r., II FSK 2918/16, zgodnie z którym "moc wiążąca prawomocnego orzeczenia oznacza, że podmioty wymienione w tym przepisie muszą przyjmować, iż dana kwestia prawna kształtuje się tak, jak stwierdzono w prawomocnym orzeczeniu, zatem w kolejnym postępowaniu, w którym pojawia się dana kwestia, nie może być już ona ponownie badana. Odnosi się to w równym stopniu do decyzji, która na skutek prawomocnego oddalenia lub odrzucenia wniesionej na nią skargi nabywa cechy prawomocności (formalnej i materialnej)' czy wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 września 2018, II OSK 2225/16: "zgodnie z art. 170 p.p.s.a. prawomocne orzeczenie wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy i inne organy państwowe, a w przypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby. Jak podnosi się w orzecznictwie sądowym istota mocy wiążącej prawomocnego orzeczenia sądu, o której mowa w art. 170 p.p.s.a. wyraża się w tym, że nie tylko sąd wydając rozstrzygniecie, ale także inne sądy i inne organy muszą brać pod uwagę fakt istnienia i treść prawomocnego orzeczenia sądu. Moc wiążąca orzeczenia w odniesieniu do sądów oznacza, że muszą one przyjmować, że dana kwestia prawna kształtuje się tak, jak stwierdzono w prawomocnym orzeczeniu. Ratio legis art. 170 p.p.s.a. polega na tym, że gwarantuje on zachowanie spójności i iogiki działania organów państwowych; zapobiegając funkcjonowaniu w obrocie prawnym rozstrzygnięć nie do pogodzenia w całym systemie sprawowania władzy.)". Wobec tego, iż w poprzednio wydanym orzeczeniu sądu, wedle którego nieruchomość inwestora, w świetle obowiązującego rozporządzenia nie jest działką, którą można zabudować, a zabudowa szeregowa składa się z co najmniej trzech budynków, wydana przez organ decyzje jest rażąco sprzeczna ze wskazanym przepisem i nie może się ostać. Jako naruszenie przepisów prawa materialnego, to jest art. 3 pkt. 2a ustawy Prawo budowlane, uznać należy przyjęcie, iż zabudową typu szeregowego jest zabudowa, składająca się z dwóch budynków. Pojęcie, zarówno zabudowy bliźniaczej, jak i szeregowej, wyjaśnił, w wyroku z dnia 2 grudnia 2015 Wojewódzki Sąd Administracyjny (II SA/Wr 659/15), wyjaśniając: "Zgodnie natomiast z art. 3 pkt 2a Prawa budowlanego przez budynek mieszkalny jednorodzinny należy rozumieć budynek wolnostojący albo budynek w zabudowie bliźniaczej, szeregowej lub grupowej, służący zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych, stanowiący konstrukcyjnie samodzielną całość, w którym dopuszcza się wydzielenie nie więcej niż dwóch lokali mieszkalnych albo jednego lokalu mieszkalnego i lokalu użytkowego o powierzchni całkowitej nieprzekraczającej 30% powierzchni budynku. Istotne jest tutaj również, że przepisy prawa nie zawierają odrębnych definicji pojęć zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej wolno stojącej, bliźniaczej, czy szeregowej. Jednakże - jak słusznie wskazał Wojewoda - praktyka architektoniczna wypracowała takie rozumienie tych pojęć, że pod pojęciem zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej wolno stojącej rozumie się budynki, które żadną ścianą nie przylegają do siebie nawzajem. Jego bryła jest zatem usytuowana niezależnie od pozostałej zabudowy. Pod pojęciem zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej bliźniaczej rozumie się dwa budynki, które stykają się jedynie ze sobą na całej długości jednej ze ścian, tworząc pary. Jedna ze ścian zewnętrznych budynku przylega zatem do drugiego budynku, a pozostałe trzy elewacje usytuowane są swobodnie. Przy czym "połowy" budynku, niejako wbrew nazwie, niekoniecznie muszą być lustrzanym odbiciem. Natomiast pod pojęciem zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej szeregowej rozumie się ciąg poszczególnych budynków stykających się ze sobą przeciwległymi ścianami. Dwie ściany zewnętrzne przylegają do sąsiednich budynków, na krańcach jedna, dwie stanowią przednią (wejściową) i tylną elewację, budynek dzieli działkę na dwie części; budynki szeregowe tworzą ciągi od trzech do kilkunastu obiektów. Pojęcie to wyjaśniał sąd także w sprawie, dotyczącej spornej nieruchomości, czego dotyczył przedłożony, w ramach uzupełnienia odwołania od decyzji Starosty Powiatu Wojewódzkiego, wyrok WSA we Wrocławiu, opisany wyżej (wyrok z 25 września 2018 r., II SA/Wr 457/18). Nadto, co także wyżej zostało wykazane, także sam organ, w decyzji wydanej w sprawie, dotyczącej spornej nieruchomości, wyraził zapatrywanie, iż zabudowa szeregowa musi składać się co najmniej z 3 budynków. Tym samym zaskarżona decyzja, wydana wbrew ugruntowanemu pojęciu zabudowy bliźniaczej i szeregowej, narusza wskazany przepis. Decyzja organu narusza także art. 35 ust. 1 pkt. 1 i pkt 2 ustawy Prawo budowlane, gdyż - w świetle stawianych zaskarżonej decyzji zarzutów - trudno przyjąć, aby organ, czy organ I instancji, przed wydaniem decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu pozwolenia na budowę, a następnie wskutek wydania przez organ decyzji o utrzymaniu takiej decyzji w mocy, sprawdził zgodność projektu budowlanego z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz ocenił zgodność projektu zagospodarowania działki lub terenu z przepisami, w tym techniczno- budowlanymi. Za takie przepisy uznać należy przepisy rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Zaskarżona decyzja organu I instancji i utrzymująca ją w mocy decyzja organu odwoławczego, powinny były uznać, iż planowana inwestycja nie jest zgodna z ustaleniami mpzp i przepisami rozporządzenia. Odnosząc się do rozporządzenia, organ naruszył zarówno § 12 ust. 1 i 2 jak i § 19 ust. 1 pkt. 1 i ust. 5 tego aktu. W treści § 12 ust. 1 wskazane są minimalne odległości, jakie należy zachować pomiędzy budynkiem na działce budowlanej od granicy tej działki. Są to, jeśli w ścianie budynku zwróconego w stronę granicy znajdują się okna lub drzwi - 4 metry, a w przypadku gdy jest to ściana bez okien lub drzwi - 3 m. W ust. 2 przewidziano jednocześnie wyjątek, zgodnie z którym sytuowanie budynku w przypadku ściany bez okien i drzwi dopuszcza się w odległości 1,5 m od granicy lub bezpośrednio przy tej granicy, jeżeli plan miejscowy przewiduję taka możliwość. Tymczasem mpzp, w obrębie którego położona jest nieruchomość, takiej możliwości nie przewiduje. W § 4 Uchwały nr [...] Rady Miejskiej w [...] z dnia [...] sierpnia 2004 roku w sprawie zmiany w miejscowym pianie zagospodarowania przestrzennego wsi [...], w zakresie ustaleń szczegółowych dla terenu oznaczonego symbolem MN, brak jest jakiegokolwiek zwrotu, który o takim wyłączeniu zasady, o której mowa w § 12 ust. 2 rozporządzenia, stanowiłby. Organ zresztą nie wskazuje, które postanowienie mpzp przewidują taką możliwość, ograniczając się do stwierdzenia, iż taka możliwość została wykazana w treści decyzji. W ocenie skarżącego, organ nic takiego nie wykazał, gdyż było to niemożliwe. Organ wskazuje wyłącznie, iż wymagania § 12 ust. 2 spełnia posadowienie budynku B ścianą bez otworów okiennych i drzwiowych bezpośrednio przy granicy z działką niezabudowaną, nr [...] (należącą do skarżącego). Taka analiza postanowień mpzp jest niedopuszczalna. Jak słusznie wskazuje Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w wyroku z dnia 2 sierpnia 2018 (II SA/Łd 179/18), "użycie przez ustawodawcę sformułowania "dopuszcza się" jednoznacznie wskazują że jest to rozwiązanie wyjątkowe, które wymaga nie tylko zaistnienia szczególnych okoliczności wymienionych w przepisie, a stanowiących odstępstwo od ogólnej zasady lokowania budynków, ale również szczególnej staranności i dbałości organu w zakresie poszanowania interesów osób trzecich. Organ winien mieć na uwadze, iż w tego rodzaju sytuacjach, usytuowanie budynku w granicy, a także rozbudowa tak usytuowanego istniejącego już budynku, budzi, często uzasadniony, sprzeciw właścicieli sąsiedniej działki. Dlatego też organ powinien rzetelnie zbadać przesłanki przemawiające za dopuszczeniem takiego usytuowania, czy też rozbudowy istniejącego budynku tak usytuowanego'. Takiego badania ewidentnie organ nie przeprowadził, wskutek czego doprowadził do rażącego naruszenia wskazanego wyżej przepisu prawa materialnego. Strona skarżąca podkreśla, iż stosownie do § 12 ust. 3 ww. Rozporządzenia, "dopuszcza się, uwzględniając przepisy odrębne oraz przepisy § 13, 19, 23, 36, 40, 60 i 271-273, sytuowanie budynku bezpośrednio przy granicy działki budowlanej, jeżeli będzie on przylegał swoją ścianą do ściany budynku istniejącego na sąsiedniej działce oraz jego wysokość będzie zgodna z obowiązującym na danym terenie planem miejscowym lub decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu". Analiza takiej dopuszczalności możliwości zabudowy w granicy działki jest zatem uzależniona od analizy ww. przepisów odrębnych. Takiej analizy organ nie przeprowadził. Organ powinien także wziąć pod uwagę fakt - wiadomy mu z treści przedłożonego przez skarżącego wyroku tutejszego Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z 25 września 2018 r. (II SA/Wr 457/18) - iż na nieruchomości skarżącego zaplanowana jest zabudowa, której zgodność z przepisami zatwierdził właśnie ten wyrok. Zaskarżona w niniejszym postępowaniu decyzja uniemożliwia tymczasem skarżącemu realizację takiego zamierzenia budowlanego. Gdyby bowiem inwestor zrealizował inwestycję zgodnie z zatwierdzonym projektem budowlanym, realizacja zamierzenia budowlanego Skarżącego stałaby się sprzeczna z § 13 i § 271 rozporządzenia i to wyłącznie z uwagi na wydanie zaskarżonej w niniejszym postępowaniu decyzji niezgodnie z prawem, a nie ze względu na niewłaściwe sporządzony projekt budowlany Skarżącego. Organ naruszył także postanowienia § 19 ust. 1 pkt. 1 i ust. 5 rozporządzenia, dotyczącego odległości miejsc postojowych od okien budynków oraz od granicy działki budowlanej. Jak wskazywał już w odwołaniu skarżący, czego organ nie wziął pod uwagę, odległość stanowisk postojowych od okien pomieszczeń, przewidzianych na stały pobyt ludzi w budynku mieszkalnym, dla samochodów osobowych, nie może być mniejsza niż 7 metrów, w przypadku parkingu do 10 stanowisk postojowych włącznie. Jedynym wyjątkiem, jaki przewiduje rozporządzenie, jest § 19 ust. 5, zgodnie z którym taka odległość nie jest wymagana "w przypadku parkingów niezadaszonych składających się z jednego albo dwóch stanowisk postojowych dla samochodów osobowych przypadających na jeden lokal mieszkalny w budynku mieszkalnym jednorodzinnym, zlokalizowanych przy tym budynku". Organ wskazał, iż zgrupowania miejsc parkingowych zostały zaprojektowane poprawnie, jedno od frontu, drugie natomiast z tyłu posesji. Taka interpretacja postanowień rozporządzenia powinna być uznana za błędną, gdyż przepis wyraźnie przewiduje zlokalizowanie takich parkingów przy danym budynku. Umiejscowienie miejsc parkingowych na jednej z nieruchomości, w ilości odpowiadającej liczbie lokali zarówno na tej nieruchomości, jak i na nieruchomości sąsiedniej, nie może być traktowane jako wydzielenie miejsc parkingowych w rozumieniu § 19 ust. 5. Organ wydaną decyzją naruszył także postanowienia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, to jest § 4 Uchwały nr [...] Rady Miejskiej w [...] z dnia [...] sierpnia 2004 roku w sprawie zmiany w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego wsi [...]. Wskazany § 4 ust. 1 precyzyjnie ustala, jakiego rodzaju funkcję i zabudowę dopuszcza się na terenie, oznaczonym symbolem MN. Akt prawa miejscowego precyzyjnie określa także minimalną powierzchnię działki budowlanej dla domu jednorodzinnego oraz szerokość frontu działki budowlanej. Plan przewiduje zarówno zabudowę typu wolno stojącego, jak i bliźniaczego i szeregowego. Wskutek przyjęcia, iż planowana przez inwestora inwestycja stanowi zabudowę typu szeregowego, Organ naruszył postanowienia planu w zakresie dopuszczalnych, minimalnych wymiarów działki dla zabudowy bliźniaczej, którą w rzeczywistości jest planowana Inwestycja. Ta natomiast - co stwierdził sam organ - nie byłaby na nieruchomości inwestora możliwa, gdyż wymiary działek są zbyt małe. Z błędnej interpretacji organu, to jest z faktu, iż plan nie wskazuje na minimalną liczbę segmentów w zabudowie szeregowej wywiódł, iż oznacza to, iż zabudowa szeregowa może składać się także z dwóch budynków. Organ, błędnie interpretując postanowienia planu uznał także, iż przewiduje on zabudowę w granicy działki, co jak wyżej dowiódł Skarżący, nie jest prawdą. Z tego też względu, planowana Inwestycja, jako sprzeczna z powoływanymi powyżej przepisami, nie może się ostać.

W doręczonej sądowi odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasową argumentację w sprawie.

Wojewódzki sąd administracyjny zważył:

Stosownie do treści art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tj.: Dz.U. z 2017 r., poz. 2188) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, a to oznacza zgodność kontrolowanego aktu z obowiązującymi przepisami prawa materialnego i procesowego. Zgodnie z art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2018 r. poz. 1302), zwanej dalej: "p.p.s.a.", sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną, natomiast art. 135 p.p.s.a. obliguje sąd do wzięcia pod uwagę z urzędu wszelkich naruszeń prawa. Przeprowadzona przez sąd kontrola legalności zaskarżonej decyzji według wskazanych wyżej kryteriów wykazała, że narusza ona przepisy prawa. Tym samym, skarga zasługuje na uwzględnienie. Zaskarżona decyzja, jak i decyzja organu pierwszej instancji, zdaniem sądu w tym składzie nie mogą pozostać w obrocie prawnym.

Jak wynika z akt sprawy organy zatwierdziły, przedłożony przez inwestora projekt budowlany, obejmujący budowę dwóch budynków dwulokalowych w zabudowie szeregowej, położonych w [...], na działkach [...] i [...].

Zdaniem sądu rację ma strona skarżąca wskazując, że "dom jednorodzinny w zabudowie szeregowej" to nie mogą być tylko 2 budynki, stykające się ze sobą jedną ścianą bez otworów okiennych, jak w kontrolowanym przypadku. W istocie bowiem zatwierdzenie takiego projektu należy uznać za zatwierdzenie budynków bliźniaczych. Jak wynika z art. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz.U.2019.1186 t. j.) p. 2a) jeśli w ustawie mowa o budynku mieszkalnym jednorodzinnym - należy przez to rozumieć budynek wolno stojący albo budynek w zabudowie bliźniaczej, szeregowej lub grupowej, służący zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych, stanowiący konstrukcyjnie samodzielną całość, w którym dopuszcza się wydzielenie nie więcej niż dwóch lokali mieszkalnych albo jednego lokalu mieszkalnego i lokalu użytkowego o powierzchni całkowitej nieprzekraczającej 30% powierzchni całkowitej budynku. Mają rację zatem organy, że p. b. nie tworzy definicji legalnej "budynku w zabudowie szeregowej", nie mniej jednak jest oczywistym, że desygnat tego pojęcia nie może być identyczny z desygnatem "budynku w zabudowie bliźniaczej". W przeciwnym razie ustawodawca poprzestałby na wprowadzeniu do ustawy jedynie jednego z tych pojęć. W tym miejscu godzi się przypomnieć, że właśnie za Wojewodą [...] Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w sprawie II SA/Wr 659/15 wyjaśnił, że "..wojewoda wskazał, że przepisy prawa nie zawierają odrębnych definicji pojęć zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej wolno stojącej, bliźniaczej, czy szeregowej. Praktyka architektoniczna wypracowała takie rozumienie tych pojęć, że pod pojęciem zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej wolno stojącej, rozumie się budynki, które żadną ścianą nie przylegają do siebie nawzajem. Z kolei pod pojęciem zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej bliźniaczej rozumie się dwa budynki (zazwyczaj w zwierciadlanym odbiciu, istotne jest tu podobieństwo budynków), które stykają się jedynie ze sobą na całej długości jednej ze ścian, tworząc pary. Natomiast pod pojęciem zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej szeregowej rozumie się ciąg poszczególnych budynków stykających się ze sobą przeciwległymi ścianami". Rozpoznający skargę kasacyjną od tego wyroku Naczelny Sąd Administracyjny, w sprawie II OSK 1204/16 nie zakwestionował stanowiska sądu pierwszej instancji.

Również w Wikipedii zawarta jest definicja zarówno zabudowy bliźniaczej, jak i szeregowej i autorzy piszą tam, że "dom jednorodzinny w zabudowie bliźniaczej jest wtedy, gdy jedna ze ścian zewnętrznych budynku przylega do drugiego budynku, a pozostałe trzy elewacje usytuowane są swobodnie. Połowy budynku, niejako wbrew nazwie, niekoniecznie muszą być lustrzanym odbiciem". Z kolei dom jednorodzinny w zabudowie szeregowej, to (zdaniem autorów tego hasła) taki dom, "w którym dwie ściany zewnętrzne przylegają do sąsiednich budynków, na krańcach jedna, dwie stanowią przednią (wejściową) i tylną elewację, budynek dzieli działkę na dwie części; budynki szeregowe tworzą ciągi od trzech do kilkunastu obiektów".

Stosownie do treści art. 35 ust. 1 pkt 1 p. b. kompetentny organ administracji administracyjno-budowlanej ma obowiązek badania zgodności projektu budowlanego z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Miejscowy plan i inne akty prawa miejscowego zawierają ustalenia wiążące na obszarze, na którym obowiązują tak długo, dopóki nie zostanie stwierdzona ich nieważność, bądź nie zostaną uchylone. Postanowienia tych aktów wiążą nie tylko właścicieli nieruchomości gruntowych położonych na ich obszarze, ale i organy gminy oraz inne organy państwa, we właściwości których pozostaje wypowiadanie się w kwestii praw i obowiązków właściciela nieruchomości, na podstawie przepisów odrębnych.

W świetle dotychczasowych rozważań należy, zdaniem sądu, odnieść ocenę organów co do zgodności inwestycji z planem miejscowym wsi [...], dla terenu na którym znajduje się planowana inwestycja. Rada Miejska w [...] uchwałą z dnia z dnia [...] sierpnia 2004 r. nr [...], podjętą w sprawie zmiany w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego wsi [...] opublikowaną w Dzienniku Urzędowym Województwa [...] z dnia z dnia [...] września 2004 r., nr [...], pod pozycją 2930, uchwaliła, że (dla terenu objętego inwestycją, czyli dla terenów oznaczonych symbolem MN/U - § 4): 1) Funkcja podstawowa: zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna z dopuszczeniem nieuciążliwej działalności gospodarczej prowadzonej we własnym domu. 2) Dopuszcza się zabudowę mieszkaniową jednorodzinną typu wolno stojącego, typu bliźniaczego i typu szeregowego. 3) W zabudowie typu szeregowego dopuszcza się zespoły liczące nie więcej niż 6 segmentów. 4) Powierzchnia działki budowlanej dla domu jednorodzinnego nie może być mniejsza niż: a) w zabudowie typu wolno stojącego: 660 m2, b) w zabudowie typu bliźniaczego: 420 m2, c) w zabudowie typu szeregowego: 225 m2, 5) Szerokość frontu działki budowlanej nie może być mniejsza niż: a) w zabudowie typu wolno stojącego: 22 m, b) w zabudowie typu bliźniaczego: 14 m, c) w zabudowie typu szeregowego: 7,5m. 6) Dopuszcza się możliwość łączenia sąsiednich działek w jedną działkę budowlaną.

Z treści planu wyraźnie zatem wynika, że na terenie objętym zainwestowaniem uchwała dopuszcza wszystkie 3 formy zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej, dokonując dodatkowych uwarunkowań w zakresie powierzchni i frontu działki, które ograniczają możliwość sytuowania konkretnego rodzaju zabudowy. Przypominając treść planu wydaje się istotną okoliczność, że plan miejscowy dopuszcza możliwość nie tylko podziału działek, ale także ewentualność ich łączenia w jedną działkę budowlaną, co daje inwestorowi potencjalny wybór dostosowania planowanej inwestycji do wymogów prawa miejscowego. Można także dodać, że w słowniczku uchwały (§ 2) nie zdefiniowano pojęcia zabudowy szeregowej, natomiast wskazano, że ilość domów w tej zabudowie nie może przekraczać 6 segmentów. Zdaniem sądu doświadczenie życiowe wskazuje, że nie było takiej konieczności. Natomiast jeszcze raz trzeba przypomnieć, że jednym z podstawowych obowiązków organu architektoniczno-budowlanego jest badanie zgodności przedłożonego projektu z planem miejscowym.

Dalej, odnosząc się do sprawy II SA/Wr 457/18, co do której organ nie uznał związania zawartym w uzasadnieniu tego orzeczenia stanowiskiem sądu, w pierwszym rzędzie należy podzielić stanowisko strony skarżącej, że stosownie do treści art. 170 ppsa orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy i inne organy państwowe, a w przypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby. Jak wyjaśnił Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 10 grudnia 2019 r. (II OSK 211/18, LEX nr 2756619) "z uwagi na moc wiążącą wyroku (...) wynikającą z art. 170 p.p.s.a., organy administracyjne i sądy muszą przyjmować, że dana kwestia prawna kształtuje się tak, jak stwierdzono w prawomocnym orzeczeniu. Art. 170 p.p.s.a. obejmuje prawomocność materialną orzeczenia, która oznacza związanie tym orzeczeniem określonych podmiotów. Podmiotami tymi są przede wszystkim strony postępowania oraz sąd, który wydał orzeczenie, a także inne sądy i inne organy państwowe. Ratio legis art. 170 p.p.s.a. polega na tym, że gwarantuje on zachowanie spójności i logiki działania organów państwowych, zapobiegając funkcjonowaniu w obrocie prawnym rozstrzygnięć nie do pogodzenia w całym systemie sprawowania władzy".

Z uzasadnienia tamtego wyroku wynika, że "na rozprawie skarżący okazał nieostateczną decyzję udzielającą uczestnikowi pozwolenia na budowę bliźniaka na dwóch działkach ewidencyjnych połączonych w działkę budowlaną, z frontem w kierunku północnej granicy i przy granicy z nieruchomością skarżącego. W decyzji określono tę zabudowę, jako szeregową pomimo projektowania dwóch segmentów, skoro obok na działce skarżącego będzie on mógł wybudować dalsze segmenty".

Nadto z akt tamtej sprawy wynika także, że inwestor (tu: skarżący) pierwotnie wystąpił z wnioskiem o pozwolenie na budowę dwóch budynków dwulokalowych w zabudowie szeregowej przewidzianych do realizacji na terenie działek nr [...] i nr [...]. W przedłożonym pierwotnym projekcie budowlanym, wskazano, że na terenie planuje się wybudowanie trzech domów mieszkalnych jednorodzinnych w zabudowie szeregowej, a przedmiotem opracowania są segmenty A i B wraz z zagospodarowaniem terenu. Natomiast na projekcie zagospodarowania terenu obok segmentu A i B, przedstawiono lokalizację segmentu C oraz przebieg przyłączy i instalacji - "jako rezerwę terenową pod ich lokalizację" (str. 22 i projekt zagospodarowania terenu, rys. Al z projektu pierwotnego). Na skutek postanowienia Starosty Powiatu [...] nakładającego na inwestora obowiązek usunięcia nieprawidłowości w załączonym do wniosku projekcie budowlanym, inwestor pismem z dnia [...] września 2016 r. (data wpływu do organu), zmodyfikował wniosek o pozwolenie na budowę i dołączył projekt budowlany obejmujący budowę trzech (dwulokalowych) budynków jednorodzinnych w zabudowie szeregowej wraz z zagospodarowaniem terenu na tej nieruchomości".

Z zacytowanych dowodów wynika jednoznacznie, że organ pierwszej instancji nie traktował stron postępowania z zachowaniem konstytucyjnej zasady równego traktowania (art. 32 ustawy zasadniczej), w świetle którego wszyscy są wobec prawa równi. Wszyscy mają prawo do równego traktowania przez władze publiczne.

Również niezrozumiałe jest, zdaniem sądu, stanowisko organu w zakresie unormowań planu odnośnie do zgodności z planem zabudowy na granicy działki. Jeśli organ tak rozumie zapisy planu, to winien to rozumowanie pogłębić i rozwinąć.

Trzeba także zwrócić uwagę, że stosownie do treści art. 8 § 2 kpa organy administracji publicznej bez uzasadnionej przyczyny nie odstępują od utrwalonej praktyki rozstrzygania spraw w takim samym stanie faktycznym i prawnym. W tym miejscu raz jeszcze trzeba powrócić do sprawy II SA/Wr 659/15, gdzie wojewoda odniósł się do charakteru zabudowy szeregowej, dodatkowo tamta sprawa dotyczyła także terenu wsi [...].

Reasumując, wobec faktu, iż organ naruszył prawo materialne, tj. art. 35 p.b. i prawo procesowe, a to art. 7, art. 8 kpa, na zasadzie art. 145 § 1 pkt 1 a i c ppsa, należało orzec jak na wstępie. Orzeczenie o kosztach znajduje swoje uzasadnienie w art. 200 ppsa, w zw. z § 14 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015.1800 z dnia 2015.11.05).