Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Marek Leszczyński, Sędziowie sędzia WSA Grzegorz Dudar (spr.), asesor sądowy WSA Barbara Romanczuk, Protokolant sekretarz sądowy Katarzyna Derewońko, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 11 października 2022 r. sprawy ze skargi A. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia [...] lipca 2022 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania świadczenia pieniężnego na zakup posiłku lub żywności w ramach programu wieloletniego "Posiłek w szkole i w domu" oddala skargę

Decyzją nr [...] z [...] czerwca 2022 r., działający z upoważnienia Prezydenta Miasta S., Dyrektor Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie w S., odmówił A. K. przyznania pomocy w formie świadczenia pieniężnego na zakup posiłku lub żywności w ramach programu wieloletniego "Posiłek w szkole i w domu". Organ stwierdził, że u strony występują okoliczności o których mowa w art. 7 pkt 7-15 ustawy, tj. bezdomność, długotrwała choroba, jednakże posiadany dochód w wysokości 1.218,44 zł przekracza 150 % ustawowego kryterium dochodowego, tj. 1164,00 zł. W związku z tym brak było podstaw do przyznania wnioskowanej pomocy. Dodatkowo wskazano na ograniczone możliwości budżetowe Ośrodka i dużą liczbę osób ubiegających się o świadczenia. W takiej sytuacji organ musi brać pod uwagę wszystkie osoby ubiegające się i wymagające wsparcia w formie zasiłku celowego, a także ich możliwości własne w kontekście osiąganych dochodów. Świadczenie pieniężne na zakup posiłków lub żywności jest świadczeniem o charakterze fakultatywnym i może być przyznane w szczególnie uzasadnionych sytuacjach po zapewnieniu gorących posiłków wszystkim ubiegającym się, a zwłaszcza dzieciom i młodzieży.

Od powyższej decyzji odwołanie wniósł A. K. Nie zgodził się z rozstrzygnięciem organu, obszernie opisując swoją trudną sytuację życiową, zdrowotną i finansową. Podniósł, że aby ratować życie musi wykupić leki, których koszt miesięczny wynosi 250 zł. Wyjaśnił, że po spłaceniu raty pożyczki i składki ubezpieczenia na życie pozostaje mu 600 zł miesięcznie. Poza tym musi stosować dietę śródziemnomorską i kupować dużo warzyw, a jej koszt miesięcznie wynosi ponad 2 tys. zł. Poinformował, że nie może także wykupić leków, bo przy takiej drożyźnie nie wystarcza mu środków na życie i to skromne. W związku z tym wnosi o przyznanie zasiłku stałego w wysokości 1.500 zł miesięcznie, aby mógł leczyć się, a także wynająć pokój za 400 - 500 zł.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w S. decyzją z [...] lipca 2022 r. nr [...], działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a. w zw. z art. 8 ust. 1 pkt 1, art. 39 ust. 1 i 2 ustawy z 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (t.j. Dz.U. z 2021 r., poz. 2268 ze zm.; dalej powoływana jako ustawa) oraz § 1 uchwały nr III/33/2019 Rady Miejskiej w S. z 30 stycznia 2019 r. w sprawie podwyższenia kryterium dochodowego uprawniającego do zasiłku celowego na zakup posiłku lub żywności (dalej powoływana jako uchwała), utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu wskazano, że program wieloletni "Posiłek w szkole i w domu" w ramach, którego odmówiono przyznania świadczenia pieniężnego na zakup posiłku lub żywności, uregulowany został w formie załącznika do uchwały nr 140 Rady Ministrów z 15 października 2018 r.(M.P. z 2018 r. poz. 1007), w części III.2.1 Moduł dla dorosłych. Zakłada on, że ze środków przekazanych w ramach programu, gminy udzielają wsparcia w postaci posiłku, świadczenia pieniężnego na zakup posiłku lub żywności, świadczenia rzeczowego w postaci produktów żywnościowych osobom spełniającym warunki otrzymania pomocy wskazane w ustawie o pomocy społecznej oraz spełniającym kryterium dochodowe w wysokości 150% kryterium, o którym mowa w art. 8 ustawy, osobom i rodzinom znajdującym się w sytuacjach wymienionych w art. 7 ustawy, w szczególności osobom starszym, chorym i niepełnosprawnym. Oznacza to, że do przedmiotowego świadczenia stosować należy przepisy ustawy z pomocy społecznej. Świadczenie pieniężne za zakup posiłku lub żywności w ramach programu wieloletniego "Posiłek w szkole i w domu" realizowane jest przez organy w trybie dotyczącym przyznania zasiłku celowego – uregulowanego w art. 39 tej ustawy. Treść tego przepisu pozostaje w związku z treścią przepisów powołanej uchwały nr 140 (IV. 1.1.). Dodatkowo zastosowanie w przedmiotowej sprawie znalazły przepisy uchwały Rady Miejskiej w S. z 30 stycznia 2019 r., w której podwyższono kryterium dochodowe uprawniające do korzystania z pomocy społecznej przez osoby objęte rządowym programem "Posiłek w szkole i w domu" na lata 2019-2023 odpowiednio do wysokości 150% kwot kryteriów dochodowych, o których mowa w art. 8 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy (która obecnie wynosi 776 zł), czyli do kwoty 1.164 zł. Zatem przesłankami, od których uzależnione było przyznanie objętego wnioskiem świadczenia w ramach programu wieloletniego "Posiłek w szkole i w domu", było po pierwsze spełnienie kryterium dochodowego, które jest podwyższone w stosunku do kryterium określonego w ustawie o pomocy społecznej do kwoty 1.164,00 zł i po drugie wystąpienie co najmniej jednego z powodów wymienionych w art. 7 ustawy, w szczególności choroba, niepełnosprawność, zawansowany wiek.

Ponadto wskazano, że wydanie decyzji w przedmiocie wnioskowanego świadczenia pieniężnego, z zastosowaniem art. 39 ust. 1 ustawy, oparte jest na uznaniu administracyjnym. Działanie organu korzystającego z uznania administracyjnego musi mieścić się w granicach zakreślonych, wynikającym z art. 7 K.p.a., dążeniem do wyjaśnienia prawdy obiektywnej i obowiązkiem załatwienia sprawy z uwzględnieniem interesu społecznego i słusznego interesu strony. Ocena, czy przy załatwieniu sprawy administracyjnej doszło do przekroczenia granic uznania administracyjnego, wymaga ustalenia właściwych proporcji pomiędzy kryterium interesu społecznego a słusznym interesem strony. Uznanie administracyjne nie pozwala zatem organowi na dowolność w załatwieniu sprawy, ale nie nakazuje mu spełnienia każdego żądania obywatela. W sprawach z zakresu pomocy społecznej rozstrzyganych na zasadzie uznania administracyjnego kryteriami wyboru rozstrzygnięcia powinny być cele i zadania pomocy społecznej, a nie subiektywne oczekiwania osób uprawnionych, zmierzające do obarczenia organów pomocy społecznej pełnym zakresem obowiązków przejęcia całkowitej opieki finansowej i życiowej nad osobą dotkniętą jedną z form niedostatku, określonych w art. 7 ustawy. Oznacza to, że nawet spełnienie przez ubiegającego się o zasiłek warunków koniecznych do jego uzyskania nie stwarza po stronie organu obowiązku jego przyznania.

W rozpoznawanej sprawie strona nie spełnia określonych ustawą i uchwałą dotyczącą rządowego programu, przesłanki dochodowej warunkującej przyznanie wnioskowanej pomocy. Wnioskodawca jest osobą samotnie gospodarującą, w wieku poprodukcyjnym (74 lata) schorowaną, ale jego dochód w miesiącu poprzedzającym złożenie wniosku wynosił 1.218,44 zł, a więc więcej niż wskazane 150 % kryterium dochodowego wskazanego w art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy. Odwołujący się posiada stałe źródło dochodu w postaci emerytury, której wysokość przekracza ustalone kryterium dochodowe, a więc posiada własne możliwości zaspokojenia wnioskowanej potrzeby. Niewątpliwe kwotą najniższej emerytury nie jest w stanie, jak twierdzi, pokryć kosztów zalecanej mu diety, której koszt ocenił na 2 tys. zł. Jednakże pomimo nawet spełnienia kryteriów dochodowych, odwołujący nie otrzymałby żądanej pomocy w takiej wysokości, z uwagi na ograniczone środki będące w dyspozycji organu pomocowego przeznaczone na ten cel. Wskazano, że Miejski Ośrodek Pomocy Rodzinie w S. w 2022 r. na realizację Programu dysponuje kwotą 2.000.000,00 zł, w tym udział środków własnych wynosi 409.000,00 zł. W ramach posiadanych środków winien zabezpieczyć kwotę 850.000,00 zł na pokrycie dożywiania dzieci, uczniów, osób dorosłych oraz dowozu posiłków. Na świadczenie pieniężne na zakup posiłków lub żywności pozostaje kwota 1.150.000,00 zł. Do dnia 31 maja 2022 r. wykorzystano kwotę 738.689,10 zł. Do dyspozycji pozostało 1.261.310,90 zł. Z posiadanych środków w pierwszej kolejności Ośrodek realizuje zadania o charakterze obowiązkowym pokrywając koszt gorących posiłków dzieciom, uczniom i osobom starszym, chorym i niepełnosprawnym oraz dowóz posiłków. Do dnia 31 maja 2022 r. do Ośrodka wypłynęło 2.169 wniosków o pomoc, z czego około ½ dotyczy realizacji zadań wynikających z programu "Posiłek w szkole i w domu". Z posiadanych środków w pierwszej kolejności Ośrodek realizuje zadania o charakterze obowiązkowym pokrywając koszt gorących posiłków dzieciom i osobom starszym, chorym i niepełnosprawnym oraz dowóz posiłków. Dlatego też organ pomocowy dysponując środkami publicznymi musi brać pod uwagę wszystkie osoby ubiegające się i wymagające wsparcia w formie zasiłku celowego, a także ich możliwości własne w kontekście osiąganych dochodów.

Wskazano przy tym, że pomimo nie uzyskania wnioskowanego świadczenia, wnioskodawcy udzielono pomocy w formie pracy socjalnej, tj. udzielenia niezbędnych informacji, odnośnie poprawy jego sytuacji życiowej, zdrowotnej i mieszkaniowej. Pracownik socjalny poinformował wnioskodawcę o potrzebie złożenia wniosku do Zarządu Budynków Mieszkalnych w S. w celu ubiegania się o mieszkanie komunalne, o możliwości skorzystania ze schronienia w różnych ośrodkach, o możliwości zgłoszenia się do lekarza specjalisty, a także wskazał na istniejące instytucje udzielające pomocy na terenie miasta, np. Caritas, jak też o potrzebie racjonalnego gospodarowania posiadanymi środkami.

Odnosząc się do zarzutów organ odwoławczy nie dał wiary wyjaśnieniom, że wnioskodawca jest osobą bezdomną od 2000 r. Wskazano, że z posiadanych przez organ akt z wcześniejszych spraw [...] i [...] wynika, że A. K. zamieszkiwał w 2013 i 2014 r. w mieszkaniu matki, pod adresem – O., [...], wraz z synem R. K. i taki też adres podaje do prowadzenia korespondencji. Pracownik socjalny przyjął wyjaśnienia, że wnioskodawca jest osobą bezdomną, ale zgodnie art. 6 pkt 7 ustawy osoba bezdomna - to osoba niezamieszkującą w lokalu mieszkalnym w rozumieniu przepisów o ochronie praw lokatorów i mieszkaniowym zasobie gminy i niezameldowana na pobyt stały, w rozumieniu przepisów o ewidencji ludności, a także osoba niezamieszkującą w lokalu mieszkalnym i zameldowana na pobyt stały w lokalu, w którym nie ma możliwości zamieszkania. Ponadto wyjaśniono, że dodatkowe ubezpieczenia na życie nie stanowi niezbędnej potrzeby bytowej, która winna być w pierwszej kolejności zaspokojona z posiadanych i tak skromnych funduszy wnioskodawcy. Ustawa nie zawiera definicji "niezbędnej potrzeby bytowej", ale art. 39 ust. 2 ustawy wskazuje na przykładowy katalog tzw. "niezbędnych potrzeb życiowych". Charakter i rodzaj wskazanych celów pozwala na przyjęcie, że chodzi o zapewnienie potrzeb podstawowych, bieżących, pilnych, aktualnych, związanych z codziennym funkcjonowaniem każdego człowieka. Konieczność spłaty zaciągniętych zobowiązań, nawet przy uwzględnieniu celu zaciągnięcia pożyczki (w tym przypadku ubezpieczenia na życie i wpłacanie co miesiąc składki), nie posiada takiego charakteru. Potrzeba spłacenia składki, nie jest więc niezbędną potrzeba życiową, uzasadniającą przyznanie zasiłku celowego.

Skargę od tej decyzji do sądu administracyjnego wniósł A. K. i podobnie jak w odwołaniu, podniósł szereg okoliczności ze swojego życia oraz wyraził niezadowolenie z pracy organów pomocowych. Podniósł, że zaciągnął pożyczkę dla ratowania życia i teraz zmuszony jest do płacenia rat w wysokości 305 zł miesięcznie, oraz miesięcznych składek z tytułu ubezpieczenia na życie w wysokości 60 zł. Nadto w celu ratowania swojego życia musi stosować dietę śródziemnomorską, której koszt szacowany jest przez specjalistów od 2.600 zł do 3.500 zł. Dodatkowo musi wykupić lekarstwa, których koszt miesięczny stanowi kwotę około 250 zł.

Organ w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie i podtrzymał swoje stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył co następuje.

Skarga nie jest zasadna.

Przede wszystkim zaznaczyć należy, że sąd administracyjny sprawując kontrolę działalności administracji publicznej dokonuje oceny tej działalności pod kątem zgodności z prawem, w tym przypadku - oceny powodów odmowy przyznania pomocy społecznej w formie świadczenia pieniężnego na zakup posiłku lub żywności w ramach programu wieloletniego "Posiłek w szkole i w domu". Nie zastępuje organu administracji publicznej i nie przejmuje jego kompetencji do końcowego załatwienia sprawy i wydania rozstrzygnięcia. Sprawa, której przedmiot związany jest z działalnością określonego organu administracji publicznej, nie przestaje być sprawą, której załatwienie należy do tego organu. Stąd też wniosek o przyznanie wnioskowanego świadczenia przez sąd nie mógł być uwzględniony.

Podstawą prawną przyznania wnioskowanego świadczenia są przepisy ustawy z 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (t.j. Dz.U. z 2021 r., poz. 2268 ze zm.; dalej powoływana jako ustawa). Decyduje o tym treść wieloletniego rządowego programu pt. "Posiłek w szkole i w domu". Rada Ministrów w celu wspierania finansowego gmin w zakresie realizacji zadania dożywiania dzieci i zapewnienia posiłku osobom tego pozbawionym uchwałą nr 140 z 15 października 2018 r. powołała do życia ten program, zakreślając ramy jego obowiązywania na lata 2019-2023 (M.P. z 2018 r., poz. 1007 – dalej jako: "Program"). Celem tego Programu jest zapewnienie posiłku dzieciom, uczniom i młodzieży oraz objęcie pomocą osób dorosłych, zwłaszcza osób starszych, chorych lub niepełnosprawnych i samotnych. Stosownie do postanowień pkt III.2.1 załącznika do wskazanej uchwały Rady Ministrów, ze środków przekazywanych w ramach Programu gminy udzielają wsparcia w postaci posiłku, świadczenia pieniężnego na zakup posiłku lub żywności, świadczenia rzeczowego w postaci produktów żywnościowych osobom spełniającym warunki otrzymania pomocy wskazane w ustawie z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej oraz spełniającym kryterium dochodowe w wysokości 150 % kryterium, o którym mowa w art. 8 ustawy, osobom i rodzinom znajdującym się w sytuacjach wymienionych w art. 7 ustawy z 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej, w szczególności osobom starszym, chorym i niepełnosprawnym. Dodatkowo zastosowanie w przedmiotowej sprawie znalazły przepisy uchwały Rady Miejskiej w S. z 30 stycznia 2019 r., w której tak jak w Programie, podwyższono kryterium dochodowe do wysokości 150% kwot kryteriów dochodowych, o których mowa w art. 8 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy (która obecnie wynosi 776 zł), czyli do kwoty 1.164 zł. Kwota kryterium dochodowego na użytek Programu jest zatem podwyższona o 50 % w porównaniu z kwotą obowiązującą na gruncie ustawy o pomocy społecznej.

Świadczenie pieniężne za zakup posiłku lub żywności w ramach tego programu realizowane jest w trybie dotyczącym przyznania zasiłku celowego – art. 39 tej ustawy. Z treści art. 39 ustawy wynika, że zasiłek celowy może być przyznany w celu zaspokojenia niezbędnej potrzeby bytowej (ust. 1). Zasiłek ten może być przyznany w szczególności na pokrycie części lub całości kosztów zakupu żywności, leków i leczenia, ogrzewania, w tym opału, odzieży, niezbędnych przedmiotów użytku domowego, drobnych remontów i napraw w mieszkaniu, a także kosztów pogrzebu (ust. 2). Z ust. 3 wynika, że osobom bezdomnym i innym osobom niemającym dochodu oraz możliwości uzyskania świadczeń na podstawie przepisów o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych może być przyznany zasiłek celowy na pokrycie części lub całości wydatków na świadczenia zdrowotne.

Przesłankami, od których uzależnione było przyznanie objętego wnioskiem świadczenia w ramach programu wieloletniego "Posiłek w szkole i w domu", było po pierwsze spełnienie kryterium dochodowego, które jest podwyższone w stosunku do kryterium określonego w ustawie o pomocy społecznej do kwoty 1.164 zł i po drugie wystąpienie co najmniej jednego z powodów wymienionych w art. 7 ustawy, w szczególności choroba, niepełnosprawność, zawansowany wiek.

Z materiału dowodowego sprawy jednoznacznie wynika, że skarżący prowadzi jednoosobowe gospodarstwo domowe i jest niezdolny do pracy z powodu wieku. Wysokość jego dochodu po odliczeniu składki na ubezpieczenie zdrowotne z miesiąca poprzedzającego miesiąc złożenia wniosku o pomoc, tj. z kwietnia 2022 r. wyniosła 1.218,44 zł. Zdaniem sądu zasadnie organy uznały, że skarżący spełnia warunek niezdolności do pracy, jednak nie spełnia warunku niskiej dochodowości. Ustalenia organu wskazujące na to, że stanowiący kwotę 1.218,44 zł miesięczny dochód skarżącego przekracza nawet podwyższone kryterium dochodowe.

W myśl art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy w zw. z § 1 pkt 1 lit. a rozporządzenia Rady Ministrów z 14 lipca 2021 r. w sprawie zweryfikowanych kryteriów dochodowych oraz kwot świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej (Dz.U. z 2021 r., poz. 1296), prawo do świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej, z zastrzeżeniem art. 40, 41, 78 i 91, przysługuje osobie samotnie gospodarującej, której dochód nie przekracza kwoty 776 zł. Przy czym zgodnie z art. 8 ust. 3 ustawy, za dochód uważa się sumę miesięcznych przychodów z miesiąca poprzedzającego złożenie wniosku lub w przypadku utraty dochodu z miesiąca, w którym wniosek został złożony, bez względu na tytuł i źródło ich uzyskania, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, pomniejszoną o: miesięczne obciążenie podatkiem dochodowym od osób fizycznych, składki na ubezpieczenie zdrowotne określone w przepisach o powszechnym ubezpieczeniu w Narodowym Funduszu Zdrowia oraz ubezpieczenie społeczne określone w odrębnych przepisach, kwotę alimentów świadczonych na rzecz innych osób. Stwierdzenie przez organ przekroczenia kryterium dochodowego, warunkującego możliwość przyznania zasiłku celowego wykluczało możliwość przyznania wnioskowanego świadczenia. W tym miejscu wymaga podkreślenia, że w każdym przypadku, gdy kryterium dochodowe warunkujące prawo do świadczeń z pomocy społecznej zostaje przekroczone, niezależnie o jaką kwotę i niezależnie od zaistniałych trudności życiowych, organ przyznający świadczenia z pomocy społecznej obowiązany jest odmówić przyznania wnioskowanego świadczenia.

Zdaniem sądu także jakakolwiek spłata zobowiązań cywilnoprawnych nie mieści się w celach pomocy społecznej. Zgodnie z treścią art. 3 ust. 4 ustawy, celem pomocy społecznej nie jest pokrywanie zobowiązań cywilnoprawnych beneficjentów pomocy społecznej wobec banków, ponieważ spłata pożyczek nie mieści się w pojęciu niezbędnej potrzeby życiowej, wymagającej zaspokojenia, o której mowa w art. 39 ustawy. Tym samym nie było podstaw, aby przy obliczaniu dochodu skarżącego brać pod uwagę kwotę emerytury jaka pozostaje do wypłaty po potrąceniu raty pożyczki i składki na ubezpieczenie. Ustalenia organu odnośnie wysokości osiąganego dochodu nie były kwestionowane przez skarżącego. Skoro zaś dochód miesięczny skarżącego przekracza próg dochodowy, to odmowa przyznania świadczenia z tego względu jest oczywista. Przekroczenie przez skarżącego progu dochodowego czyni bezprzedmiotową argumentację skargi, a sprowadzającą się do trudnej sytuacji zdrowotnej i finansowej. Okoliczności te – wobec przekroczenia progu dochodowego - nie zmieniłyby treści rozstrzygnięcia sprawy. Przyznanie zasiłku celowego wymaga bowiem spełnienia kumulatywnie wszystkich przesłanek. Ale nawet ich spełnienie nie gwarantuje przyznania zasiłku celowego, bowiem organ w tym zakresie dysponuje uznaniem administracyjnym, co oznacza, że może, ale nie musi uwzględnić wniosku. Natomiast niespełnienie choćby jednej z ustawowych przesłanek "pozbawia" już organ uprawnienia do oceny zaistnienia pozostałych, w tym pozostawionej uznaniu organu oceny zasadności uwzględnienia wniosku. W świetle powyższego rozważania organu dotyczące sytuacji skarżącego i możliwości organu można uznać za zbędne.

Sąd pragnie podkreślić, że nie kwestionuje, że sytuacja materialna skarżącego, jak również jego sytuacja osobista (zdrowotna), jest trudna. Jednakże sąd, w ramach swych kompetencji może jedynie badać legalność decyzji administracyjnej, a więc jej prawidłowość w kontekście przepisów prawa. Te z kolei nakazują organom pomocy społecznej wspierać osoby i rodziny w wysiłkach zmierzających do zaspokojenia niezbędnych potrzeb i umożliwić im życie w warunkach odpowiadających godności człowieka (art. 3 ust. 1 ustawy). Obowiązek pomocy społecznej "wspierania" osób potrzebujących nie oznacza, że organy są obowiązane utrzymywać osoby potrzebujące w pełnym zakresie i finansować wszelkie ich potrzeby, nawet te konieczne. Stanowi o tym art. 3 ust. 4 ustawy który jednoznacznie wskazuje, że potrzeby osób i rodzin korzystających z pomocy powinny zostać uwzględnione, jeżeli odpowiadają celom ale i też możliwościom ośrodków pomocy społecznej. Należy zaznaczyć, że osoba wnioskująca o świadczenie z pomocy społecznej zobowiązana jest przede wszystkim wykorzystywać własne środki, możliwości i uprawnienia do przezwyciężania sytuacji, w której się znalazła. Pomoc społeczna ma za zadanie jedynie wspierać osoby w wysiłkach zmierzających do poprawy trudnej sytuacji, a nie je wyręczać.

Reasumując stwierdzić należy, że organy obu instancji nie naruszyły przepisów postępowania, prawidłowo ustaliły stan faktyczny sprawy (w tym dochód skarżącego) i uzasadniły swoje rozstrzygnięcie. Zaskarżone decyzje odpowiadały prawu i brak było podstaw do ich uchylenia. Zasadnie przy tym organy oceniły, że skarżącego nie można uznać za osobę bezdomną. Jak wynika z akt sądowych skarżący jako adres do korespondencji wskazuje adres mieszkania matki – O.,[...]. Korespondencja kierowana przez sąd pod ten adres była odbierana przez skarżącego osobiści, co świadczy o tym, że mieszka on pod tym adresem.

Mając powyższe na uwadze skargę oddalono na podstawie art. 151 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2022 r., poz. 329 ze zm.).