Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący – Sędzia NSA Jan Rudowski, Sędzia NSA Stanisław Bogucki, Sędzia WSA (del.) Beata Sobocha (sprawozdawca), Protokolant Piotr Stępień, po rozpoznaniu w dniu 3 sierpnia 2016 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej E. S.A. z siedzibą w L. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 13 stycznia 2016 r. sygn. akt I SA/Wr 1032/15 w sprawie ze skargi E. S.A. z siedzibą w L. na interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu działającego z upoważnienia Ministra Finansów z dnia 23 stycznia 2015 r. nr ILPB4/423-514/14-2/MC w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od E. S.A. z siedzibą w L. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu działającego z upoważnienia Ministra Finansów kwotę 180 (słownie: sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

1. Wyrokiem z dnia 13 stycznia 2016 r., sygn. akt I SA/Wr 1032/14, Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu uchylił w całości własny wyrok z dnia 22 września 2015 r. o sygn. akt I SA/Wr 1032/15 i oddalił skargę E. S.A. z siedzibą w L. na interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia 23 stycznia 2015 r. w przedmiocie zastosowania przepisów prawa podatkowego.

2. Stan sprawy sąd administracyjny pierwszej instancji przedstawił następująco:

Skarżąca – E. S.A. z siedzibą w L. należąca do międzynarodowej grupy kapitałowej V. przystąpiła do wewnątrzgrupowego programu scentralizowanego zarządzania płynnością finansową, adresowanego do polskich spółek grupy, mającego na celu koordynację i optymalizację wykorzystania nadwyżek finansowych generowanych przez uczestników oraz zaspokajanie ich potrzeb finansowych związanych z przepływem środków pieniężnych (Struktura). Struktura ta ma formułę rzeczywistego cash – poolingu tj. przewiduje rzeczywiste transfery środków pomiędzy rachunkami bankowymi uczestników struktury oraz rachunkiem rozliczeniowym podmiotu, który będzie zarządzać środkami. Szczególną rolę realizuje należąca do Grupy spółka prawa belgijskiego V. (V.). Jest to instytucja świadcząca usługi finansowe na rzecz Grupy m.in. usługi zarządzania środkami, pełni funkcję podmiotu zarządzającego oraz agenta rozliczeniowego dla potrzeb realizowanego w jej ramach rzeczywistego cash – poolingu. V. jest pomiotem powiązanym ze Spółką w rozumieniu przepisów podatkowych. Spółka (jak i pozostałe podmioty) podpisze z V. wielostronną "Umowę o Scentralizowane Zarządzanie Środkami Pieniężnymi" upoważniającą V. do zarządzania środkami Spółki w ramach funkcjonowania Struktury. Konstrukcja Umowy z V. ma charakter ramowej umowy zarządzania środkami finansowymi. Umowa przewiduje, poza zasadniczym elementem Struktury, opcjonalnie pewne dodatkowe czynności z zakresu zarządzania środkami finansowymi, które mogą być realizowane przez V. na rzecz Spółki. Stanowią one integralny element Umowy dotyczącej zarządzania środkami, ale mogą być rozpatrywane niezależnie od zasadniczej struktury cash poolingu rzeczywistego polegającej na dziennej konsolidacji sald spółek – uczestników systemu. Wsparcie techniczne (usługi) banków związane z funkcjonowaniem Struktury będzie polegać przede wszystkim na prowadzeniu rachunków bankowych uczestników i V. oraz organizacji transferów środków w ramach rozliczeń dotyczących Struktury – zgodnie z wytycznymi jej agenta rozliczeniowego. Dla potrzeb Struktury Spółka jak i pozostali uczestnicy będą korzystać ze swoich rachunków bankowych prowadzonych w jednym z polskich banków obsługujących Strukturę. Ponadto V. jako agent rozliczeniowy Struktury posiada w banku specjalny rachunek, za pośrednictwem którego są realizowane operacje zarządzania płynnością finansową uczestników, tj. dziennego konsolidowania sald na rachunkach bieżących uczestników do "zera".

W tym stanie faktycznym skarżąca zadała pytanie: czy w opisanej Strukturze od 1 stycznia 2015 r. odsetki płatne przez Spółkę w ramach cash poolingu rzeczywistego na rzecz V. nie będą podlegały ograniczeniom wynikającym z przepisów art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 851 ze zm., dalej jako "u.p.d.o.p."), w przypadku gdy nie wybierze ona metody rozliczania odsetek jako kosztów na podstawie art. 15c ww. ustawy?

Zdaniem skarżącej wypłacane odsetki w ramach Struktury, w związku z uczestnictwem w systemie cash poolingu rzeczywistego nie będą podlegały ograniczeniom wynikającym z przepisów art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 u.p.d.o.p., (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2015 r.).

Minister Finansów w interpretacji indywidualnej z dnia 27 stycznia 2015 r. stanowisko Skarżącej przedstawione we wniosku uznał za nieprawidłowe. Dokonując analizy art. 15 ust.1, art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 oraz ust. 7b u.p.d.o.p. stwierdził, że skoro istotą zobowiązania wynikającego z umowy pożyczki jest przejście prawa własności przedmiotu pożyczki na pożyczkobiorcę oraz zobowiązanie pożyczkobiorcy do zwrotu, czyli do przeniesienia własności takiego samego przedmiotu na pożyczkodawcę, to opisana we wniosku umowa cash poolingu wypełnia przesłanki zaliczenia jej do umowy pożyczki zdefiniowanej w art. 16 ust. 7b u.p.d.o.p. Zaznaczył, że w przedstawionym stanie faktycznym dochodzi do przekazywania środków pieniężnych między podmiotami, przy jednoczesnej, wynikającej z logiki systemu zarządzania płynnością finansową, konieczności zwrotu danych środków oraz uzyskiwaniu w związku z tym określonego wynagrodzenia w postaci odsetek.

Argumentacja Dyrektora Izby Skarbowej sprowadzała się do uznania, że z ekonomicznego punktu widzenia opisane finansowanie ma cechy pożyczki, bowiem w wyniku sfinansowania ujemnego salda wykazanego przez danego uczestnika umowy nadwyżką środków zgromadzonych przez innych uczestników, uczestnik ten nie jest zobowiązany do zapłaty odsetek na rzecz banku z tytułu debetu jego rachunku, który by wystąpił w sytuacji, gdyby niedoboru tego nie pokrył inny uczestnik umowy. W miejsce zatem dłużnego kredytowania debetu, jaki występuje na rachunku prowadzonym na rzecz danego uczestnika, w następstwie umowy cash poolingu kredytowanie takie jest realizowane ze środków nie banku, lecz innego bądź innych uczestników umowy, w zamian za wynagrodzenie wypłacane w postaci odsetek tym uczestnikom, którzy wykazywali saldo dodatnie, i którzy tym samym finansowali także saldo ujemne innych uczestników. Uzyskiwane przez uczestników umowy wynagrodzenie w postaci odsetek jest uzyskane z tytułu czasowego finansowania debetu innych uczestników umowy.

W konsekwencji organ interpretacyjny potwierdził, że w odniesieniu do odsetek wypłacanych przez skarżącą w ramach opisanej struktury ograniczenia w zakresie niedostatecznej kapitalizacji wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 u.p.d.o.p. mogą znaleźć zastosowanie.

Skarżąca wezwała organ do usunięcia naruszenia prawa, podtrzymując argumentację zawartą we wniosku o wydanie interpretacji.

W odpowiedzi na wezwanie do naruszenia prawa organ stwierdził brak podstaw do zmiany indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

W skardze na przedmiotową interpretację podatkową, skierowaną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, skarżąca Spółka zarzuciła naruszenie art. 16 ust. 7b w związku z art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 u.p.d.o.p. przez dokonanie przez organ wydający indywidualną interpretację prawa podatkowego jego błędnej wykładni w zakresie definicji pożyczki, a w konsekwencji przyjęcie, że w odniesieniu do odsetek wypłacanych przez Spółkę w związku z uczestnictwem w Strukturze cash poolingu znajduje zastosowanie ograniczenie w zakresie tzw. "niedostatecznej kapitalizacji", wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 u.p.d.o.p. oraz art. 14h w związku z art. 120 oraz art. 121 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm., dalej powoływanej jako "O.p") przez działanie Dyrektora Izby Skarbowej wbrew podstawowym zasadom prowadzenia postępowania podatkowego poprzez wydanie rozstrzygnięcia sprzecznego z uprzednią wieloletnią praktyką interpretacyjną organów podatkowych oraz z orzecznictwem sądów administracyjnych odnośnie wykładni art. 16 ust. 7b oraz art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 u.p.d.o.p. co do możliwości zastosowania powołanych przepisów do uczestników umów cash poolingu rzeczywistego.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej interpretacji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wyrokiem z dnia 22 września 2015 r. sygn. akt I SA/Wr 1032/15 uznał skargę za zasadną i uchylił indywidualną interpretację kwestionując wykładnię przepisów art. 16 ust. 1 pkt 60 i pkt 61 u.p.d.o.p dokonaną przez Ministra Finansów. Zdaniem Sądu ograniczenia w zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów przewidziane w art. 16 ust. 1 pkt 60 i pkt 61 u.p.d.o.p. dotyczą odsetek od pożyczek (kredytów) udzielanych podatnikowi przez podmioty z nim powiązane. Sąd pierwszej instancji uznał, iż w przypadku umowy cash poolingu, nie dochodzi do zawierania pomiędzy uczestnikami systemu zarządzania środkami pieniężnymi umowy pożyczki w rozumieniu art. 16 ust 7b u.p.d.o.p.

Od powyższego wyroku Minister Finansów wniósł skargę kasacyjną, w której zarzucił naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię art.16 ust. 7b oraz art.16 ust.1 pkt 60 i 61 u.p.d.o.p.

3. W motywach pisemnych rozstrzygnięcia po ponownym rozpoznaniu sprawy sąd pierwszej instancji, uznał zarzuty objęte skargą kasacyjną Ministra Finansów za oczywiście usprawiedliwione i na podstawie art.179a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm., dalej w skrócie "p.p.s.a.") na rozprawie w dniu 13 stycznia 2016 r. uchylił w całości wyrok z dnia 22 września 2015 r. i oddalił skargę.

WSA we Wrocławiu potwierdził zasadność stanowiska Ministra Finansów wskazując, że umowa cash-poolingu spełnia warunki konieczne (essentialia negotii) umowy pożyczki, o której mowa w art. 16 ust. 7b) u.p.d.o.p. Argumentacja Sądu I instancji sprowadzała się do uznania, że skarżąca w związku z uczestnictwem w systemie posiada saldo ujemne (np. wykorzystuje środki pochodzące z systemu) korzysta ze środków innych podmiotów posiadających saldo dodatnie w celu wyrównania tego salda ujemnego – zamiast korzystania z finansowania zewnętrznego korzysta z finansowania wewnętrznego w ramach grupy. WSA podkreślił, że faktycznym celem umowy cash-poolingu jest udostępnianie środków pieniężnych pomiędzy podmiotami z grupy oraz osiąganie przez te podmioty korzyści w postaci odsetek. Jest to zatem rodzaj pożyczek udzielanych pomiędzy podmiotami uczestniczącymi w tym systemie. Dokonywanie rzeczywistych transferów środków pieniężnych, w ocenie Sądu I instancji może stanowić pożyczkę w świetle przepisów dotyczących tzw. niedostatecznej kapitalizacji.

WSA nie podzielił zapatrywania skarżącej, zgodnie z którym rzeczywiste transfery środków pieniężnych, dokonywane w ramach cash-poolingu, nie spełniają warunków niezbędnych do uznania ich za pożyczkę zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zaznaczył, że wbrew jej twierdzeniom, występuje formuła rzeczywistego cash-poolingu jest zobowiązaniem do przeniesienia środków, jak i do ich zwrotu. W istocie jest umową, w wyniku której podmioty w niej uczestniczące udostępniają sobie określone kwoty pieniężne w zamian za odpowiednie wynagrodzenie - odsetki.

4. W skardze kasacyjnej od powyższego wyroku skarżąca zaskarżyła w całości wyżej wymieniony wyrok zarzucając mu w trybie art. 174 pkt 1 p.p.s.a. naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 16 ust. 7b art. w związku z 16 ust. 1 pkt 60 oraz pkt 61 u.p.d.o.p. przez błędną wykładnię przepisu polegającą na przyjęciu, że uzyskiwanie przez nią środki finansowe w ramach opisanej struktury cash-poolingu stanowią "pożyczkę" w rozumieniu definicji zawartej w art. 16 ust. 7b ww. ustawy, a w konsekwencji na przyjęciu, że w odniesieniu do odsetek wypłacanych w związku z uczestnictwem w strukturze cash-poolingu znajduje zastosowanie ograniczenie w zakresie tzw. "niedostatecznej kapitalizacji", wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 u.p.d.o.p.

Mając powyższe na uwadze skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i orzeczenie co do istoty sprawy, alternatywnie o przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu we Wrocławiu oraz zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

5. W odpowiedzi na skargę kasacyjną pełnomocnik organu, wniósł o jej oddalenie oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

6. Skarga kasacyjna nie zasługiwała na uwzględnienie.

Jej istota sprowadza się do zarzutu naruszenia art. 16 ust. 7b u.p.d.o.p. w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2015 r. poprzez błędną wykładnię, a w dalszej konsekwencji poprzez naruszenie art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 u.p.d.o.p. i przyjęcie, że w odniesieniu do odsetek wypłacanych przez spółkę w związku z uczestnictwem w strukturze cash – poolingu znajduje zastosowanie ograniczenie w zakresie tzw. "niedostatecznej kapitalizacji".

Zgodnie z art. 16 ust. 7b u.p.d.o.p. przez pożyczkę, o której mowa w ust. 1 pkt 60 i 61 oraz art. 15c, rozumie się każdą umowę, w której dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy; przez pożyczkę tę rozumie się także kredyt, emisję papierów wartościowych o charakterze dłużnym, depozyt nieprawidłowy lub lokatę; pochodnych instrumentów finansowych nie uważa się za pożyczkę w rozumieniu tego przepisu.

Jak wynika z uzasadnienia do noweli z dnia 29 sierpnia 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2014 r., poz. 1328) zmiana treści ust. 7b zawierającego definicję "pożyczki" ma charakter doprecyzowujący i ma jedynie na celu ułatwienie jego stosowania w praktyce. Temu celowi służyło poszerzenie definicji umowy pożyczki o umowę kredytu, a także jednoznaczne wskazanie, że pochodne instrumentów finansowych nie są pożyczkami w rozumieniu tego przepisu. Brak bezpośredniego zamieszczenia w treści art. 16 ust. 7b u.p.d.o.p. umowy cash - poolingu nie ma znaczenia dla rozumienia pojęcia "pożyczka" zawartego w nowym brzmieniu tego przepisu. To, że ustawodawca rozszerzył analizowaną definicję pożyczki o kredyt, który mieści się w szeroko rozumianym zakresie przedmiotowym pożyczki, świadczy o tym, że regulację tę należy postrzegać znacznie szerzej niż wyłącznie przez pryzmat prawa cywilnego. Ponadto, gdyby ustawodawca chciał wyłączyć umowę cash -poolingu z zakresu przedmiotowego tej regulacji, to uczyniłby to tak, jak w przypadku pochodnych instrumentów finansowych.

Przedmiotowa definicja została sformułowana na gruncie przepisów o niedostatecznej kapitalizacji. Nie jest więc cash - pooling - umową nazwaną w rozumieniu kodeksu cywilnego. Nie można w związku z tym zasadnie domagać się, aby umowa cash - poolingu, którą należy zaliczyć do umów nienazwanych na gruncie polskich przepisów prawa cywilnego, wypełniała wszystkie elementy przedmiotowo istotne dla umowy nazwanej w sposób literalnie przyjęty na gruncie cywilistycznym.

Powszechnie przyjmuje się, że umowa cash - poolingu jest formą efektywnego zarządzania środkami finansowymi, stosowaną przez podmioty należące do jednej grupy kapitałowej lub podmioty powiązane ekonomicznie w jakikolwiek inny sposób. Sprowadza się ona do koncentrowania środków pieniężnych z jednostkowych rachunków poszczególnych podmiotów na wspólnym rachunku grupy (rachunek główny lub jak w sprawie niniejszej rachunek rozliczeniowy) i zarządzaniu zgromadzoną w ten sposób kwotą, przy wykorzystaniu korzyści skali. Pozwala to na kompensowanie przejściowych nadwyżek, wykazywanych przez jedne z podmiotów z przejściowymi niedoborami zaistniałymi u innych podmiotów. Dzięki temu dochodzi do minimalizowania kosztów kredytowania działalności podmiotów z grupy przez kredytowanie się przy wykorzystaniu środków własnych grupy. W ramach porozumienia cash - poolingu uczestnicy wskazują podmiot organizujący cash-pooling i zarządzający systemem, tzw. Pool Leadera (agenta), którym może być wyspecjalizowany bank, jak również jednostka z grupy. Zarządzający systemem w ramach umowy zapewnia dla wszystkich uczestników systemu środki finansowe na pokrycie sald ujemnych, a w przypadku wystąpienia sald dodatnich na rachunkach uczestników, to na jego rachunek trafiają środki finansowe (por. także K. Szymaniak, Cash pooling a niedostateczna kapitalizacja i obowiązek dokumentacyjny cen transferowych w świetle wyroków NSA - początek nowej linii orzeczniczej czy odosobnione rozstrzygnięcia, Monitor Podatkowy 2016, nr 5, str. 18) .

Analiza stanu faktycznego sprawy w pełni uzasadnia pogląd sądu pierwszej instancji, że pomiędzy uczestnikami grupy dochodzi do relacji wypełniającej znamiona pożyczki w rozumieniu art. 16 ust. 7b u.p.d.o.p.

W niniejszej sprawie mamy bowiem do czynienia z przekazywaniem środków pieniężnych pomiędzy podmiotami, przy jednoczesnej - wynikającej z logiki systemu zarządzania płynnością finansową - konieczności zwrotu danych środków oraz uzyskiwaniu w związku z tym określonego wynagrodzenia w postaci odsetek. Z ekonomicznego punktu widzenia finansowanie to ma cechy pożyczki, gdyż w wyniku sfinansowania ujemnego salda wykazanego przez danego uczestnika umowy, nadwyżką środków zgromadzonych przez innych uczestników, uczestnik ten nie jest zobowiązany do zapłaty odsetek na rzecz banku z tytułu debetu jego rachunku, który by wystąpił w sytuacji, gdyby niedoboru tego nie pokrył inny uczestnik umowy. W miejsce zatem dłużnego kredytowania debetu, jaki występuje na rachunku prowadzonym na rzecz danego uczestnika, w następstwie umowy cash-poolingu kredytowanie takie nie jest realizowane ze środków banku, lecz innego bądź innych uczestników umowy, w zamian za wynagrodzenie wypłacane w postaci odsetek tym uczestnikom, którzy wykazywali saldo dodatnie, i którzy tym samym finansowali także saldo ujemne innych uczestników. Uzyskiwane zatem przez uczestników umowy wynagrodzenie w postaci odsetek jest uzyskane z tytułu czasowego finansowania debetu innych uczestników umowy. Tym samym nie powinno budzić wątpliwości, że w przypadku środków finansowych, które posłużą pokryciu niedoborów finansowych innych uczestników umowy, można mówić o ich udzieleniu innym uczestnikom umowy w formie pożyczki w rozumieniu wyżej powołanego art. 16 ust. 7b u.p.d.o.p.

Należy nadto podkreślić, że celem umowy pożyczki jest stworzenie pożyczkobiorcy prawnej możliwości wykorzystania przedmiotu pożyczki tak, jak to może czynić właściciel rzeczy. Do wykonania umowy pożyczki wystarcza, aby biorący pożyczkę uzyskał - w sposób pewny - możność nabycia własności przedmiotu pożyczki w tym sensie, iż nabycie tej własności zależałoby wyłącznie od jego woli. Przekazanie określonej sumy pieniężnej na rachunek pożyczkodawcy (skutkujące uznaniem jego rachunku bankowego) może być kwalifikowane jako wykonanie przez dającego pożyczkę jego zobowiązania. Pożyczkodawca uzyskuje bowiem w takim przypadku wierzytelność - względem banku - o wypłatę sumy pożyczki w formie gotówkowej (czyli wierzytelność o przeniesienie własności znaków pieniężnych), którą to wierzytelność może niejako bez żadnych trudności zrealizować. Istota umowy pożyczki polega bowiem nie tyle na przeniesieniu własności jej przedmiotu na biorącego pożyczkę, ile na stworzeniu prawnej podstawy uzyskania własności przez tego ostatniego.

Prawidłowości subsumcji dokonanej przez sąd pierwszej instancji, nie dyskwalifikuje istota analizowanej struktury cash - poolingu uwypuklona w uzasadnieniu skargi kasacyjnej. Fakt, że sprowadza się ona m.in. do bardziej optymalnego ulokowania środków na określony czas, uzyskania korzystniejszego oprocentowania, a także pozyskania fachowej obsługi w zakresie zarządzania wolnymi środkami, nie przekreśla jej charakteru, jako pożyczki w rozumieniu art. 16 ust. 7b u.p.d.o.p.

Intencje uczestników cash - poolingu, że ich zamiarem nie jest udzielanie sobie nawzajem oprocentowanych pożyczek, nie mogą w ostateczności decydować o prawnopodatkowej kwalifikacji takiej umowy. Decyduje o tym wyłącznie treść i skutki jakie ona wywołuje.

Stronami tej umowy (pożyczki) są polskie spółki należące do międzynarodowej grupy kapitałowej, imiennie w umowie wskazane. Każdy z tych podmiotów wyraził zgodę na przeniesienie określonej ilości pieniędzy na określony podmiot, poprzez podanie sposobu wskazania i ustalenia tego podmiotu.

Ponadto definicja pożyczki wskazana w art. 16 ust. 7b dotyczy sytuacji unormowanych w art. 15c, art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 u.p.d.o.p. Dla zastosowania wskazanych przepisów istotne jest ustalenie łącznej wartości zadłużenia podatnika w stosunku do kwalifikowanych pożyczkodawców. W przypadku, jak wskazany we wniosku o interpretację, gdy stronami umowy cash – poolingu są podmioty kwalifikowane, zawsze można określić łączną wartość pożyczonych (w znaczeniu podatkowym) pieniędzy.

Reasumując, faktycznym celem umowy cash-poolingu jest udostępnianie środków pieniężnych pomiędzy podmiotami z grupy oraz osiąganie przez te podmioty korzyści w postaci odsetek.

Innymi słowy, w sytuacji, gdy skarżąca spółka będzie wykazywała saldo debetowe, a także łączna wartość zadłużenia wobec podmiotów wskazanych w art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 u.p.d.o.p. przekroczy wartość kapitału własnego spółki, wówczas w odniesieniu do odsetek płaconych w związku z uczestnictwem w systemie cash - poolingu znajdą zastosowanie ograniczenia w zakresie niedostatecznej kapitalizacji.

Z tych wszystkich względów i na podstawie art. 184 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji. O kosztach postępowania kasacyjnego Sąd orzekł na podstawie art. 209 w zw. z art. 204 pkt 1 i art. 205 § 2 p.p.s.a. w zw. z § 14 ust. 2 pkt 1 lit. c) i pkt 2 lit. b) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcą prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 r., poz. 490).