Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Elżbieta Trykoszko (spr.), Sędziowie asesor sądowy WSA Marcin Kojło, sędzia WSA Marek Leszczyński, Protokolant specjalista Anna Makal, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 2 czerwca 2020 r. sprawy ze skargi J. P. na decyzję P. Wojewódzkiego Lekarza Weterynarii w B. z dnia [...] czerwca 2019 r. nr [...] w przedmiocie wymierzenia kary pieniężnej za prowadzenie produkcji w zakładzie bez uzyskania do wpisu do rejestru zakładów oddala skargę.

Skarga została wywiedziona na tle następujących okoliczności.

W dniu [...] kwietnia 2018r. Powiatowy Lekarz Weterynarii w K. wszczął z urzędu postępowanie administracyjne w przedmiocie wymierzenia kary pieniężnej J. P. z uwagi na to, że uzyskał informację od Powiatowego Lekarza Weterynarii w Ł., iż J. P. w dniu [...] marca 2018r. na terenie targowiska miejskiego w N. wprowadzał do obrotu tuszki drobiowe nie będąc zarejestrowanym jako podmiot prowadzący działalność polegającą na wprowadzaniu na rynek produktów pochodzenia zwierzęcego w jakiejkolwiek formie ani nie składał wniosków o zarejestrowanie takiej działalności (figurował w rejestrach jako prowadzący działalność wyłącznie hodowlaną).

Organ I instancji po przeprowadzeniu kontroli w gospodarstwie strony i odebraniu wyjaśnień od strony wydal [...] czerwca 2018r. decyzją opatrzoną numerem [...] o wymierzeniu skarżącemu kary pieniężnej w kwocie 200 złotych za prowadzenie produkcji w zakładzie, który podlega rejestracji zgodnie z art. 6 ust. 2 Rozporządzenia (WE) Nr 852/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004r. w sprawie higieny środków spożywczych, bez uzyskania wpisu do rejestru zakładów.

Na skutek uwzględnienia odwołania strony od tej decyzji, P. Wojewódzki Lekarz Weterynarii wydał w dniu [...] października 2018r. decyzję kasacyjną o numerze [...], mocą której uchylił decyzję organu I instancji i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji. Organ odwoławczy stwierdził, że nie została wyjaśniona kwestia kwalifikacji działania strony jako tzw. sprzedaży bezpośredniej albowiem nie poczyniono ustaleń faktycznych, które pozwoliłyby na jednoznaczne stwierdzenie, że zachodzi przypadek sprzedaży bezpośredniej. Organ odwoławczy zalecił powtórzenie postępowania i zgromadzenie dowodów potwierdzających, że strona faktycznie prowadziła sprzedaż bezpośrednią w rozumieniu art. 5 pkt 4 ustawy z 16 grudnia 2005r. o produktach pochodzenia zwierzęcego, w szczególności przeprowadzenie ponownej kontroli miejsca, w którym strona prowadzi hodowlę drobiu i udokumentowanie jej przebiegu w sposób umożliwiający poczynienie odpowiednich ustaleń.

Rozpoznając ponownie sprawę Powiatowy Lekarz Weterynarii w K. przeprowadził w dniu [...] października 2018r. ponowną kontrolę w gospodarstwie rolnym strony, sporządzając z niej protokół oraz sporządzając dokumentację fotograficzną. W protokole opisano stan inwentarza żywego oraz opis pomieszczeń i ich wyposażenie. Organ wezwał stronę do przedłożenia dokumentacji dotyczącej pochodzenia drobiu znajdującego się w gospodarstwie, rejestru upadków, dokumentacji związanej z odbiorem padłego drobiu oraz odpadów poubojowych, aktualnych badań wody, aktualnej książeczki zdrowia oraz dokumentacji weterynaryjnej dotyczącej leczenia drobiu. Na powyższe wezwanie strona nie odpowiedziała. Nie odniosła się także do treści przesłanego jej protokołu z kontroli z dnia [...] października 2018r. Do akt postępowania włączony został także kolejny protokół kontroli sanitarno – weterynaryjnej targowiska miejskiego w N. opatrzony datą "[...] października 2018r.", potwierdzający oferowanie do sprzedaży tuszek drobiowych przez skarżącego również w tej dacie. Dysponując takim materiałem dowodowym, organ I instancji po umożliwieniu stronie zajęcia stanowiska co do zebranych dowodów, z której to możliwości strona nie skorzystała, wydał w dniu [...] lutego 2019r., kolejną decyzję oznaczoną numerem [...], mocą której wymierzono J. P. karę pieniężną w kwocie 3000 złotych za prowadzenie produkcji w zakładzie, w którym jest prowadzona działalność w zakresie produkcji produktów pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych do sprzedaży bezpośredniej, bez uzyskania wpisu do rejestru zakładów. W podstawie materialnoprawnej decyzji organ wskazał przepisy w postaci: art. 26 ust. 1 pkt 1 a) tiret trzeci, art. 27, art. 5 pkt 4 i art. 20 ust. 1 ustawy z 16 grudnia 2005r. o produktach pochodzenia zwierzęcego (tj. Dz. U. z 2017r., poz. 242 ze zm.) w związku z § 1 pkt 3 lit. b Rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z 14 czerwca 2017r. w sprawie wysokości kar pieniężnych za naruszenia przepisów o produktach pochodzenia zwierzęcego (Dz. U. z 2017r., poz. 1182). Decyzji został nadany rygor natychmiastowej wykonalności.

W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że stwierdzone fakty w czasie kontroli dotyczące działalności skarżącego, wyczerpują definicję sprzedaży bezpośredniej w rozumieniu art. 1 ust. 3 lit. c-e Rozporządzenia (WE) nr 853/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004r. ustanawiającego szczególne przepisy dotyczące higieny w odniesieniu do żywności pochodzenia zwierzęcego. Skarżący bowiem jako producent dokonywał bezpośrednich dostaw do konsumenta końcowego małych ilości mięsa z drobiu poddanych ubojowi we własnym gospodarstwie. Tymczasem w rejestrach Powiatowego Lekarza Weterynarii w K. skarżący figuruje jedynie jako rolnik – hodowca. W świetle art. 12 ust. 1 ustawy z 16 grudnia 2005r. o produktach pochodzenia zwierzęcego, produkty pochodzenia zwierzęcego mogą być przeznaczone do sprzedaży bezpośredniej, jeżeli przy ich produkcji są spełnione wymagania weterynaryjne określone w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z 30 września 2015r. w sprawie wymagań weterynaryjnych przy produkcji produktów pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych do sprzedaży bezpośredniej (Dz. U. z 2015r., poz. 1703). Ponieważ skarżący nie złożył wniosku o wpis do rejestru zakładów prowadzących sprzedaż bezpośrednią i nie uzyskał takiego wpisu, podlega odpowiedzialności finansowej przewidzianej w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z 14 czerwca 2017r. w sprawie wysokości kar pieniężnych za naruszenia przepisów o produktach pochodzenia zwierzęcego (Dz. U. z 2017r., poz. 1182). Za niezarejestrowaną produkcję produktów pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych do sprzedaży bezpośredniej, wysokość kary pieniężnej wynosi od 200 złotych do 5000 złotych.

Organ podał, ze wymierzając skarżącemu karę w kwocie 3 000 złotych kierował się faktem, ze strona – wbrew deklaracji – nie zaprzestała wprowadzania do sprzedaży bezpośredniej produktów pochodzenia zwierzęcego mimo wiedzy, że taka działalność podlega wpisowi do rejestru i rygorom weterynaryjnym. Organ stwierdził, że strona działała świadomie i w celu osiągnięcia korzyści majątkowych a jej działanie stwarzało zagrożenie dla życia ludzkiego.

W odwołaniu od tej decyzji J. P. zarzucił decyzji:

- naruszenie art. 26 ust. 2 pkt 1 lit.a) tiret trzeci, art. 27, art. 5 pkt 4 i art. 20 ust. 1 ustawy z 16 grudnia 2005r. o produktach pochodzenia zwierzęcego (tj. Dz. U. z 2017r., poz. 242 ze zm.) w związku z § 1 pkt 3 lit. b Rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z 14 czerwca 2017r. w sprawie wysokości kar pieniężnych za naruszenia przepisów o produktach pochodzenia zwierzęcego (Dz. U. z 2017r., poz. 1182) poprzez ich zastosowanie i wymierzenie mu kary pieniężnej;

- naruszenie art. 6 K.p.a. , art. 7 K.p.a. w związku z art. 77 § 1 K.p.a., art. 8 § 1 K.p.a., art. 9 K.p.a., art. 11 K.p.a. i art. 80 K.p.a. poprzez brak dokładnej analizy stanu faktycznego sprawy i niepodjęcie wszelkich czynności w celu wyjaśnienia całości okoliczności, jak też brak wyjaśnienia jakimi przesłankami kierował się organ wydając decyzję, co narusza zaufanie do organów władzy publicznej, jak też naruszenie art. 107 § 1 pkt 6 K.p.a. poprzez skonstruowanie uzasadnienia decyzji w sposób uniemożliwiający realizacje zasady przekonywania i świadczący o przekroczeniu granic przyznanego organowi uznania administracyjnego.

Podnosząc powyższe zarzuty odwołujący się wniósł o uchylenie decyzji organu I instancji i umorzenie postępowania. Nadto wniósł o dopuszczenie przez organ odwoławczy dowodu z protokołu rozprawy w sprawie karnej prowadzonej przez Sąd Rejonowy w Ł. pod sygn. [...] na okoliczność braku poczynienia przez organ I instancji ustaleń świadczących o prowadzeniu sprzedaży produktów pochodzenia zwierzęcego bez uzyskania wpisu do stosownego rejestru.

P. Wojewódzki Lekarz Weterynarii w trakcie postępowania odwoławczego przesłuchał w charakterze świadka S. K.– pracownika organu inspekcji weterynaryjnej, który przeprowadzał kontrolę targowiska w N. w dniach [...] marca 2018r. oraz [...] października 2018r. (w trakcie zeznań świadek skorygował datę protokołu z kontroli w październiku 2018r. stwierdzając, że omyłkowo wpisano w nim "[...] października 2018r. zamiast "[...] października 2018 r.") oraz włączył do akt postępowania przesłany przez pełnomocnika strony odpis wyroku Sądu Rejonowego w Ł. z dnia [...] maja 2019r. w sprawie o sygn. [...], mocą którego odwołujący się J. P. został uniewinniony od zarzutu wprowadzenia w dniu [...] marca 2018r. w N. produktów pochodzenia zwierzęcego tj. tuszek drobiowych do obrotu bez wymaganego wpisu do rejestru działalności określonej dla danego podmiotu prowadzonego przez powiatowego lekarza weterynarii tj. za czyn z art. 25 pkt 4 ustawy z 16 grudnia 2015r. o produktach pochodzenia zwierzęcego. Następnie decyzją z dnia [...] czerwca 2019r. Nr [...] organ II instancji orzekł o utrzymaniu w mocy decyzji Powiatowego Lekarza Weterynarii w K. z dnia [...] lutego 2019r. o wymierzeniu skarżącemu kary pieniężnej.

W uzasadnieniu decyzji odwoławczej organ II instancji stwierdził, że – wbrew zarzutom odwołania – organ I instancji w sposób należyty wypełnił zalecenia organu odwoławczego płynące z uzasadnienia wcześniejszej decyzji kasacyjnej z [...] października 2018r., poszerzył postępowanie dowodowe i zadbał o należytą jakość dowodów stanowiących podstawę do konstruowania ustaleń faktycznych. Postępowanie organu I instancji od strony proceduralnej było prawidłowe. Dokonując merytorycznej własnej oceny przeprowadzonego postępowania, organ odwoławczy przytoczył ustawowe brzmienie definicji "produkcja" i "sprzedaż bezpośrednia". Stwierdził, że dla uznania, że prowadzona przez kontrolowanego działalność wyczerpuje ww. definicje, nie jest wymagane "złapanie na gorącym uczynku" prowadzącego działalność, gdyż produkcją według ustawowej definicji jest już sam chów zwierząt, czy też rozbiór lub pozyskiwanie mięsa. Ustalenia organu I instancji udokumentowane protokołem oraz materiałem fotograficznym nie pozostawiają wątpliwości, że strona prowadziła chów, rozbiór i pozyskiwanie produktów w skali zdecydowanie przewyższającej potrzeby własne. Z protokołu kontroli gospodarstwa strony z [...] października 2018r., niezakwestionowanego przez stronę, wynika bowiem, że w gospodarstwie znajdowało się 20 królików, ok. 1000 sztuk drobiu,, w tym 20 indyków, 10 kur, ok. 60 perliczek, ok. 300 gęsi i ok. 600 kaczkogęsi. Ilość zwierząt utrzymywanych w dacie kontroli wskazuje na zarobkowy charakter chowu. Nadto kontrola ujawniła wyposażenie gospodarstwa w takie urządzenia, jak: pieniek z toporkiem, lejek do uboju drobiu, maszynę do oparzania, maszynę do skubania drobiu, w której stwierdzono dużą ilość piór, klatki do przetrzymywania drobiu, dwie wagi, trzy lodówki podłączone do prądu, zamrażalnik skrzyniowy wypełniony zamrożonymi tuszkami drobiowymi i podrobami. Zarówno ilość zwierząt jak i niestandartowe wyposażenie gospodarstwa wskakuje na produkcję produktów pochodzenia zwierzęcego przekraczającą potrzeby własne gospodarstwa. Również stan opisany w protokole kontroli na targowisku tj. posiadanie przez stronę tuszek drobiowych, wystawionych jak do sprzedaży, jest jednoznaczny w wymowie i wystarczający do uznania, że strona prowadziła sprzedaż bezpośrednią produktów pochodzenia zwierzęcego. Do wykonywania takiej działalności niezbędne jest spełnienie wymagań technicznych i prawnych. Prawnym wymaganiem jest zgłoszenie działalności tego rodzaju powiatowemu lekarzowi weterynarii, czego strona nie uczyniła i za co została ukarana karą pieniężną, mieszczącą się w granicach stawek przewidzianych przepisami prawa. Biorąc pod uwagę dyrektywy wymiaru kary pieniężnej określone w art. 189 "d" K.p.a., zastosowana kara jest karą wyważoną. Organ odwoławczy podkreślił, że skarżący nie został ukarany za niezachowanie technicznych wymagań weterynaryjnych, a organ odwoławczy – związany tożsamością przedmiotowo - podmiotową sprawy - nie może rozszerzyć zakresu ukarania. Realizując postulat pogłębiania zaufani obywateli do prawa, organ odwoławczy informacyjnie przytoczył na kilku stronach uzasadnienia obowiązujące wymogi techniczne weterynaryjne konieczne do zachowania przez sprzedaży bezpośredniej produktów pochodzenia zwierzęcego. Końcowo podkreślił, że strona nie okazała żadnej dokumentacji z leczenia zwierząt, kontrola ujawniła fatalne warunki higieniczne w pomieszczeniach gospodarstwa oraz nieprawidłowe postępowanie z odpadami. W konsekwencji organ odwoławczy stwierdził, że strona w sposób rażący naruszyła wymagania weterynaryjne przy produkcji. Odnosząc się do zarzutu strony, że organ I instancji nie wykazał aby zwierzęta ujawnione w czasie kontroli gospodarstwa, należały do skarżącego, organ odwoławczy stwierdził, ze okoliczność powyższa nie musiała być przedmiotem badania a ponadto brak uwag do protokołu kontroli, w którym wskazano stronę jako właściciela zwierząt wskazuje na przyznanie tej okoliczności przez kontrolowanego.

W skardze wywiedzionej do sądu administracyjnego J. P. zarzucił organowi odwoławczemu naruszenie art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a. poprzez utrzymanie w mocy decyzji organu I instancji i bezkrytyczne zaakceptowanie naruszenia przez organ I instancji przepisów art. 26 ust. 1 pkt 1 a) tiret trzeci, art. 27, art. 5 pkt 4 i art. 20 ust. 1 ustawy z 16 grudnia 2005r. o produktach pochodzenia zwierzęcego (tj. Dz. U. z 2017r., poz. 242 ze zm.) w związku z § 1 pkt 3 lit. b Rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z 14 czerwca 2017r. w sprawie wysokości kar pieniężnych za naruszenia przepisów o produktach pochodzenia zwierzęcego (Dz. U. z 2017r., poz. 1182) i zaakceptowanie ukarania strony za prowadzenie produkcji w zakładzie, który podlega rejestracji zgodnie z art. 6 ust. 2 Rozporządzenia (WE) Nr 852/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004r. w sprawie higieny środków spożywczych, bez uzyskania wpisu do rejestru zakładów. Zarzucił także organowi odwoławczemu naruszenie przepisów procesowych w postaci art. 6, 7 w zw. z art. 77 § 1, art. 8 § 1, art. 9 oraz 11 i 80 K.pa. poprzez brak dokładnej analizy stanu faktycznego sprawy, jak też brak przekonującego wyjaśnienia, jakimi przesłankami organ się kierował wydając decyzję, co naruszyło zaufanie do organów władzy publicznej.

Podnosząc powyższe zarzuty skarżący wniósł o uchylenie decyzji organów obu instancji.

P. Wojewódzki Lekarz Weterynarii w B. wniósł o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył, co następuje;

Skarga podlegała oddaleniu. Prawidłowo bowiem organy obu instancji uznały, że w ujawnionych w toku postępowania okolicznościach faktycznych wystąpiły przesłanki do wymierzenia skarżącemu kary pieniężnej na podstawie § 1 pkt 3 lit. "b" Rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z 14 czerwca 2017r. w sprawie wysokości kar pieniężnych za naruszenie przepisów o produktach pochodzenia zwierzęcego (Dz. U. z 2017r., poz. 1182). Przepis powyższy przewiduje bowiem karę w wysokości od 200 złotych do 5000 złotych za samo prowadzenie produkcji w zakładzie, w którym jest prowadzona działalność w zakresie produkcji produktów pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych do sprzedaży bezpośredniej, bez uzyskania wpisu do rejestru zakładów. Ustawową definicję "produkcji", "produktów pochodzenia zwierzęcego" oraz "sprzedaży bezpośredniej" zawiera słownik pojęć ustawy z 16 grudnia 2005r. o produktach pochodzenia zwierzęcego (tj. Dz. U. z 2019r., poz. 824), w której to ustawie zawarte zostało w art. 26 ust. 2 upoważnienie dla ministra właściwego do spraw rolnictwa do określenia wysokości kar pieniężnych za naruszenia wymagań ustawy oraz przepisów wspólnotowych, przywołanych w ustawie, dotyczących produktów pochodzenia zwierzęcego.

Za "produkty pochodzenia zwierzęcego" ww. ustawa uznaje produkty pochodzenia zwierzęcego określone w Rozporządzeniu (WE) Nr 853/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z 29 kwietnia 2004r. ustanawiającego szczególne przepisy dotyczące higieny w odniesieniu do żywności pochodzenia zwierzęcego (Dz. Urz. UE L 139 z 30.04.2004r., str. 55 ze zm.), wymienione w załączniku I w ust. 8.1. W świetle ww. definicji i wyliczenia, produktami pochodzenia zwierzęcego jest między innymi żywność pochodzenia zwierzęcego, w tym miód i krew (vide: art. 5 pkt 2 ustawy o produktach pochodzenia zwierzęcego). Tuszki drobiowe niewątpliwie należą do produktów żywnościowych pochodzenia zwierzęcego.

"Produkcję" ustawa definiuje jako co najmniej jedną z następujących czynności: pozyskiwanie, chów, wytwarzanie, oczyszczanie, rozbiór, przetwarzanie, pakowanie, przepakowywanie, przechowywanie lub transport (vide: art. 5 pkt 1 ustawy o produktach pochodzenia zwierzęcego). Opisany protokołem kontroli przeprowadzonej w gospodarstwie rolnym skarżącego, stan gospodarstwa niewątpliwie dowodzi wykonywania przez skarżącego czynności produkcyjnych. Z protokołu kontroli gospodarstwa strony z 25 października 2018r., niezakwestionowanego przez stronę, wynika bowiem, że w gospodarstwie znajdowało się 20 królików, ok. 1000 sztuk drobiu,, w tym 20 indyków, 10 kur, ok. 60 perliczek, ok. 300 gęsi i ok. 600 kaczkogęsi. Ilość zwierząt utrzymywanych w dacie kontroli wskazuje na zarobkowy charakter chowu. Nadto kontrola ujawniła wyposażenie gospodarstwa w takie urządzenia, jak: pieniek z toporkiem, lejek do uboju drobiu, maszynę do oparzania, maszynę do skubania drobiu, w której stwierdzono dużą ilość piór, klatki do przetrzymywania drobiu, dwie wagi, trzy lodówki podłączone do prądu, zamrażalnik skrzyniowy wypełniony zamrożonymi tuszkami drobiowymi i podrobami. Zarówno ilość zwierząt jak i niestandardowe wyposażenie gospodarstwa wskakuje na produkcję produktów pochodzenia zwierzęcego przekraczającą potrzeby własne gospodarstwa strony.

Przez "sprzedaż bezpośrednią" ustawa o produktach pochodzenia zwierzęcego (art. 5 pkt 4 ustawy) rozumie działalność, o której mowa w art. 1 ust. 3 lit. c-e Rozporządzenia w Rozporządzeniu (WE) Nr 853/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z 29 kwietnia 2004r. ustanawiającego szczególne przepisy dotyczące higieny w odniesieniu do żywności pochodzenia zwierzęcego (Dz. Urz. UE L 139 z 30.04.2004r., str. 55 ze zm. Z powołanych przepisów Rozporządzenia wspólnotowego wynika, że działalność bezpośrednia dotyczy:

- bezpośrednich dostaw, dokonywanych przez producenta, małych ilości surowców do konsumenta końcowego lub lokalnego zakładu detalicznego bezpośrednio zaopatrującego konsumenta końcowego;

- bezpośrednich dostaw, dokonywanych przez producenta, małych ilości mięsa z drobiu lub zajęczaków poddanych ubojowi w gospodarstwie rolnym, do konsumenta końcowego lub lokalnego zakładu detalicznego, bezpośrednio dostarczającego przedmiotowe mięso w formie mięsa świeżego konsumentowi końcowemu;

- myśliwych, którzy dostarczają małe ilości zwierzyny łownej lub mięsa zwierząt łownych bezpośrednio do konsumenta końcowego lub lokalnego zakładu detalicznego bezpośrednio zaopatrującego konsumenta końcowego.

W okolicznościach sprawy za bezsporne należy uznać dwukrotne stwierdzenie oferowania przez skarżącego sprzedaży tuszek drobiowych na targu w N., mianowicie w dniu [...] marca 2018r. oraz w dniu [...] października 2018r. Powyższe wynika z włączonych do akt administracyjnych protokołów kontroli weterynaryjnej przeprowadzonej przez Powiatowego Lekarza Weterynarii w Ł. (k. 19 teczki akt administracyjnych oznaczonej numerem "1" i k. 1 teczki akt administracyjnych oznaczonej numerem "3"). Z protokołu pierwszej kontroli wynika stwierdzenie wprowadzania przez J. P. do obrotu tuszek drobiowych, które leżały na blacie przenośnego stolika turystycznego a druga partia tuszek znajdowała się w plastikowym pojemniku ustawionym na ziemi. Z protokołu drugiej kontroli również wynika, że oferowano do sprzedaży tuszki drobiowe, których ułożenie wskazywało na prezentację produktu, a które znajdowały się w małej skrzyneczce ustawionej na stoliku turystycznym. Do faktu sprzedaży tuszek drobiowym w dniu [...] marca 2018r. skarżący się przyznał w trakcie pierwszej kontroli jego gospodarstwa rolnego w dniu [...] kwietnia 2018r., co potwierdza treść tego protokołu (k. 3 teczki akt administracyjnych oznaczonej numerem"1").

Skład orzekający zgadza się ze stanowiskiem organu II instancji wyrażonym w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, że dla wykazania prowadzenia przez stronę niezarejestrowanej sprzedaży bezpośredniej produktów pochodzenia zwierzęcego nie jest konieczne bezpośrednie "przyłapanie" sprawcy na transakcji sprzedaży albowiem samo oferowanie produktów pochodzenia zwierzęcego do sprzedaży (ich wystawienie) w powiązaniu z potwierdzoną produkcją żywności zwierzęcej, prowadzoną na skalę znacznie przewyższającą potrzeby własnej rodziny, jest wystarczające do przypisania stronie działalności o cechach objętych sankcją pieniężną z § 1 pkt 3 lit. "b" Rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z 14 czerwca 2017r. w sprawie wysokości kar pieniężnych za naruszenie przepisów o produktach pochodzenia zwierzęcego (Dz. U. z 2017r., poz. 1182). Przepis powyższy przewiduje bowiem karę w wysokości od 200 złotych do 5000 złotych za samo prowadzenie produkcji w zakładzie, w którym jest prowadzona działalność w zakresie produkcji produktów pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych do sprzedaży bezpośredniej, bez uzyskania wpisu do rejestru zakładów.

W tej sytuacji, stwierdzając bezspornie, że skarżący J. P. nie uzyskał wpisu do rejestru zakładów produkcji produktów pochodzenia zwierzęcego prowadzących sprzedaż bezpośrednią tychże produktów, wymaganego ustawą o produktach pochodzenia zwierzęcego, organy nadzoru weterynaryjnego, wskazane w ustawie o produktach pochodzenia zwierzęcego (powiatowy lekarz weterynarii w I instancji i wojewódzki lekarz weterynarii w II instancji) nie mogły nie wymierzyć skarżącemu kary opisanej art. 26 ustawy. Przepis art. 26 ustawy stanowi bowiem, że sprawca naruszenia przepisów podlega karze pieniężnej a nie, że kara pieniężna może być na niego nałożona.

Zarzuty zawarte w skardze nie podważają legalności zaskarżonej decyzji. Wyrok Sądu Rejonowego w Ł. z [...] maja 2019r. sygn. [...] uniewinniający skarżącego od czynu opisanego art. 25 pkt 4 ustawy o produktach pochodzenia zwierzęcego za zachowanie na targu w N. w dniu [...] marca 2018r., potwierdza jedynie brak bezpośredniego "przyłapania" strony na transakcji sprzedaży tuszek drobiowych w dniu [...] marca 2018r., która to okoliczność nie jest przecież – jak stwierdził skład orzekający wcześniej - elementem koniecznym do wykazania faktu prowadzenia produkcji w zakładzie, w którym jest prowadzona działalność w zakresie produkcji produktów pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych do sprzedaży bezpośredniej, bez uzyskania wpisu do rejestru zakładów. Szablonowe zarzuty, nie "osadzone" w okolicznościach faktycznych sprawy, mogą być odebrane wyłącznie jako nieuzasadniona polemika z ustaleniami organu i oceną prawną stwierdzonych przez organy w toku całego postępowania okoliczności faktycznych. Dowody zebrane przez organy obu instancji prawidłowo zostały ocenione jako wystarczające do przypisania skarżącemu prowadzenia w niezarejestrowanym w organie nadzoru weterynaryjnego zakładzie, produkcji produktów pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych do sprzedaży bezpośredniej. Wymierzona skarżącemu kara pieniężna mieści się w granicach przewidzianych prawem a jej nałożenie w wysokości wskazanej w decyzji zostało uzasadnione.

Z tych przyczyn Sąd skargę oddalił (art. 151 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi)