Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 29 maja 2018 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Zygmunt Zgierski, Sędziowie Sędzia WSA Barbara Rymaszewska, Sędzia WSA Sławomir Wojciechowski (spr.), , Protokolant Referent stażysta Aleksandra Banasiak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 maja 2018 roku sprawy ze skarg T. B., S. C., B. B. i M. K. na uchwałę Sejmiku Województwa Łódzkiego z dnia 22 grudnia 2009 r. nr XLIX/1444/09 w sprawie podziału Województwa Łódzkiego na obwody łowieckie. 1. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w zakresie: a) ze skargi T. B. co do obwodu łowieckiego numer [...] w części obejmującej działki o numerze ewidencyjnym: [...], [...], [...], [...], b) ze skargi S. C. co do obwodu łowieckiego numer [...] w części obejmującej działkę o numerze ewidencyjnym [...] i co do obwodu łowieckiego numer [...] w części obejmującej działkę o numerze ewidencyjnym [...], c) ze skargi B. B. co do obwodu łowieckiego numer [...] w części obejmującej działkę o numerze ewidencyjnym [...] i co do obwodu łowieckiego numer [...] w części obejmującej działki o numerach ewidencyjnych: [...] i [...], co do obwodu łowieckiego numer [...] w części obejmującej działki o numerach ewidencyjnych: [...], [...] i [...], d) ze skargi M. K. co do obwodu łowieckiego nr [...] w części obejmującej działki o numerach ewidencyjnych: [...], [...], [...] i [...]; 2. zasądza od Sejmiku Województwa Łódzkiego na rzecz T. B., S.C., B. B. i M. K. kwoty po 300 (trzysta) złotych dla każdej z tych osób tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego. a.bł.

W dniu 22 grudnia 2009 r. Sejmik Województwa Łódzkiego, działając na podstawie art. 18 pkt 20 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 913, ze zm.; dalej jako: "u.s.w.") oraz art. 7, art. 27 ust 1 i 2 ustawy z dnia 13 października 1995 r. - Prawo łowieckie (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz 1295, ze zm.; dalej jako: "prawo łowieckie") podjął uchwałę nr XLIX/1444/09 w sprawie podziału Województwa Łódzkiego na obwody łowieckie (Dz. U. Woj. Łódz. z 2010 r. nr 22, poz. 145, ze zm.).

Pismem z dnia 22 listopada 2017 r. T. B. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi skargę na powyższą uchwałę, zaskarżając ją w części dotyczącej obwodu łowieckiego nr [...] określonego w załączniku do uchwały, zarzucając sprzeczność z prawem powstałą w związku z wejściem w życie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 10 lipca 2015 r. w sprawie o sygn. akt P 19/13. Skarżący wniósł o stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały i zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania.

Skarżący podał, że w dniu 24 października 2017 r. do Sejmiku wniósł wezwanie do usunięcia naruszenia prawa. Dnia 8 listopada 2017 r. w odpowiedzi doręczono skarżącemu pismo Przewodniczącego Sejmiku Województwa Łódzkiego oznaczone RŚI.7131.38.2017.SW odmawiające zmiany bądź uchylenia skarżonego aktu.

W uzasadnieniu skargi skarżący wyjaśnił, że mocą zaskarżonej uchwały utworzono między innymi obwód nr [...] administrowany przez Koło Łowieckie S.. Na terenie tego obwodu znajdują się działki rolne o nr [...], [...], [...] i [...], nr księgi wieczystej [...], których właścicielem jest skarżący. Następnie skarżący wskazał, że podstawą prawną podjęcia uchwały Sejmiku nr XLIX/1444/09 był art. 27 ust. 1 prawa łowieckiego, który w dniu 22 stycznia 2016 r. utracił moc obowiązującą w związku z wejściem w życie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 10 lipca 2014 r. W wyroku tym Trybunał Konstytucyjny stwierdził niezgodność art. 27 ust. 1 prawa łowieckiego z art. 64 ust. 1 i ust. 3 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP polegającą na upoważnieniu do objęcia reżimem obwodu łowieckiego nieruchomości bez zapewnienia jej właścicielowi odpowiednich środków ochrony praw w sytuacji sprzeciwu wobec wykorzystywania należącej do niego nieruchomości na cele związane z organizacją i prowadzeniem polowań na zwierzęta. Skarżący podkreślił, że zaskarżona uchwała, została podjęta w sposób naruszający konstytucyjne prawa i wolności skarżącego, któremu nie została zapewniona prawnie skuteczna możliwość sprzeciwienia się włączeniu posiadanej nieruchomości do obwodu łowieckiego, jak wymaga tego art. 64 ust. 1 i ust. 3 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP. Ponadto wskazano, że pozostawanie w obrocie prawnym powyżej wskazanej uchwały mimo braku istnienia podstawy prawnej oznacza istnienie stanu istotnego i rażącego naruszenia prawa, albowiem uchwała Sejmiku wywierająca bezpośrednie skutki prawne w sferze uprawnień i obowiązków osób trzecich (w tym skarżącego jako właściciela nieruchomości) nie może mieć charakteru samoistnego i zachowywać moc obowiązującą mimo tego, że podstawa do jego wydania odpadła, a zgodnie z orzeczeniem Trybunału Konstytucyjnego sposób wyznaczania obwodów łowieckich zastosowany przy jej podejmowaniu naruszał konstytucyjnie chronione uprawnienia właścicieli nieruchomości. Zdaniem skarżącego, rozmaite "stanowiska" wydawane w tej sprawie czy to przez Rządowe Centrum Legislacji, czy Ministerstwo Środowiska są nietrafne. Interpretacje takie nie stanowią obowiązującego źródła prawa i oparte są na błędnym założeniu, że uchwała dotycząca podziału województwa na obwody łowieckie miała charakter jednorazowy" i "skonsumowała się" po wejściu w życie. Taka interpretacja oznaczałaby, że wyrok Trybunału jest w istocie martwy i nie wywołuje żadnych skutków dla właścicieli nieruchomości, których prawa własności są naruszane. Skarżący wskazał także, że w orzecznictwie sądów administracyjnych utrwaliło się stanowisko, że przepis art. 27 ust. 1 prawa łowieckiego nie może być stosowany, poczynając od daty jego uchwalenia, gdyż od samego początku nie odpowiadał standardom konstytucyjnym, ingerując nieproporcjonalnie w prawo własności prywatnej, co z kolei prowadzi wprost do konieczności stwierdzenia na podstawie art. 147 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2017 roku poz. 2188, ze zm.; dalej jako: "p.p.s.a."). nieważności uchwały wydanej w oparciu o ten przepis.

Pismem z dnia 12 grudnia 2017 r. S. C. także wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi skargę na przedmiotową uchwałę, zaskarżając ją w części dotyczącej obwodu łowieckiego nr [...] i [...]określonych w załączniku do uchwały, zarzucając sprzeczność z prawem powstałą w związku z wejściem w życie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 10 lipca 2015 r. w sprawie o sygn. akt P 19/13. Skarżący wniósł o stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały i zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania.

W uzasadnieniu skargi skarżący wyjaśnił, że mocą zaskarżonej uchwały utworzono między innymi obwód nr [...] administrowany przez Koło Łowieckie w P.. Na terenie tego obwodu, w miejscowości S. (gmina D.) znajduje się działka rolna nr [...], nr księgi wieczystej [...] i działka rolna nr [...], nr księgi wieczystej [...] oraz w miejscowości P.(gmina D.) działka rolna nr [...], nr księgi wieczystej [...]. Za pomocą zaskarżonej uchwały utworzono także obwód nr [...] administrowany przez Koło Łowieckie w P.. Na terenie tego obwodu, w miejscowości S. (gmina D.) znajduje się działka rolna nr [...], nr księgi wieczystej [...]. Właścicielem wszystkich ww. działek jest skarżący. Następnie skarżący wskazał, że podstawą prawną podjęcia zaskarżonej uchwały był art. 27 ust. 1 prawa łowieckiego, który w dniu 22 stycznia 2016 r. utracił moc obowiązującą w związku z wejściem w życie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 10 lipca 2014 r. W wyroku tym Trybunał Konstytucyjny stwierdził niezgodność art. 27 ust. 1 prawa łowieckiego z art. 64 ust. 1 i ust. 3 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP polegającą na upoważnieniu do objęcia reżimem obwodu łowieckiego nieruchomości bez zapewnienia jej właścicielowi odpowiednich środków ochrony praw w sytuacji sprzeciwu wobec wykorzystywania należącej do niego nieruchomości na cele związane z organizacją i prowadzeniem polowań na zwierzęta. Skarżący podkreślił, że zaskarżona uchwała została podjęta w sposób naruszający konstytucyjne prawa i wolności skarżącego, któremu nie została zapewniona prawnie skuteczna możliwość sprzeciwienia się włączeniu posiadanej nieruchomości do obwodu łowieckiego, jak wymaga tego art. 64 ust. 1 i ust. 3 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP. Ponadto wskazano, że pozostawanie w obrocie prawnym powyżej wskazanej uchwały mimo braku istnienia podstawy prawnej oznacza istnienie stanu istotnego i rażącego naruszenia prawa, albowiem uchwała Sejmiku wywierająca bezpośrednie skutki prawne w sferze uprawnień i obowiązków osób trzecich (w tym właściciela nieruchomości) nie może mieć charakteru samoistnego i zachowywać moc obowiązującą mimo tego, że podstawa do jego wydania odpadła, a zgodnie z orzeczeniem Trybunału Konstytucyjnego sposób wyznaczania obwodów łowieckich zastosowany przy jej podejmowaniu naruszał konstytucyjnie chronione uprawnienia właścicieli nieruchomości. Skarżący wskazał także, że fakt, iż przepis art. 27 ust. 1 prawa łowieckiego nie może być stosowany, poczynając od daty jego uchwalenia został utrwalony w orzecznictwie przez prawomocne wyroki sądów administracyjnych w analogicznych sprawach dotyczących obwodów łowieckich ustanowionych na prywatnym gruncie oraz przez kilkanaście kolejnych wyroków czekających jeszcze na uprawomocnienie.

Pismem z dnia 12 lutego 2018 r. B. B. także wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi skargę na przedmiotową uchwałę, zaskarżając ją w części dotyczącej obwodów łowieckich nr [...], [...] i [...] określonych w załączniku do uchwały, zarzucając sprzeczność z prawem powstałą w związku z wejściem w życie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 10 lipca 2015 r. w sprawie o sygn. akt P 19/13. Skarżąca wniosła o:

1. stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały w części obejmującej działki ewidencyjne, których jest właścicielem:

a) nr [...] w obrębie ewidencyjnym [...], jednostce ewidencyjnej gmina Ł., powiecie [...] - wchodzącą w skład obwodu łowieckiego nr [...], dla której to działki Sąd Rejonowy w Ł. prowadzi księgę wieczystą [...];

b) nr [...], [...] w obrębie ewidencyjnym [...], jednostce ewidencyjnej gmina N., powiecie [...] — wchodzące w skład obwodu łowieckiego nr [...], dla której to działki Sąd Rejonowy w Ł. prowadzi księgę wieczystą [...];

c) nr [...], [...], [...] w obrębie ewidencyjnym [...], jednostce ewidencyjnej gmina N., powiecie [...] — wchodzące w skład obwodu łowieckiego nr [...], dla których to działek Sąd Rejonowy w Ł. prowadzi księgę wieczystą [...];

2. zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania.

W uzasadnieniu skargi skarżąca wyjaśniła, że trzema pismami z dnia 12 stycznia 2018 r., doręczonymi dnia 15 stycznia 2018 r. złożyła do Sejmiku Województwa Łódzkiego wezwanie do usunięcia naruszenia prawa. W odpowiedzi z dnia 30 stycznia 2018 r., nr KSI.0004.4.2018, udzielonej przez Przewodniczącego Sejmiku Województwa Łódzkiego, odmówiono zmiany bądź uchylenia zaskarżonego aktu.

Następnie skarżąca wskazała, że zaskarżona uchwała została podjęta w sposób naruszający konstytucyjne prawa i wolności skarżącej, której nie została zapewniona prawnie skuteczna możliwość sprzeciwienia się włączeniu posiadanej nieruchomości do obwodu łowieckiego, jak wymaga tego art. 64 ust. 1 i ust. 3 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP. Skarżąca podkreśliła, że nie zgadza się na wykorzystywanie jej nieruchomości na cele związane z organizowaniem i prowadzeniem polowań na zwierzęta, w tym z użyciem broni palnej (która stanowi realne zagrożenie dla zdrowia i życia ludzi oraz zwierząt domowych i hodowlanych utrzymywanych na gruntach skarżącej, włączonych do obwodów łowieckich). Podano, że skarżąca wbrew własnej woli nabyła status właściciela nieruchomości wchodzącej w skład obwodu łowieckiego, a ponieważ Sejmik Województwa Łódzkiego nie zmienił ani nie uchylił czy nie unieważnił zaskarżonej uchwały - gwarantowane konstytucją prawa skarżącej nadal są naruszane. Jej prawo własności jest ograniczane obowiązkami biernymi: znoszenia polowań organizowanych bez zgody a nawet wiedzy skarżącej i bez możności sprzeciwienia się im; znoszenia gospodarowania gruntami skarżącej przez koła łowieckie w zakresie gospodarski łowieckiej, czyli przez podmiot, któremu nie dawała prawa posiadania czy użytkowania lub używania gruntu, a ponadto skarżąca ma obowiązek czynny: informować właściwy organ Inspekcji Weterynaryjnej lub urząd gminy albo najbliższy zakład leczniczy dla zwierząt o dostrzeżonych objawach chorób zwierząt żyjących wolno oraz ma obowiązek współdziałać z dzierżawcami i zarządcami w zabezpieczaniu gruntów przed szkodami łowieckimi, za które to szkody można dochodzić odszkodowania jedynie na zasadach ogólnych. Ponadto wskazano, że pozostawanie w obrocie prawnym powyżej wskazanej uchwały mimo braku istnienia podstawy prawnej oznacza istnienie stanu istotnego i rażącego naruszenia prawa, albowiem uchwała Sejmiku wywierająca bezpośrednie skutki prawne w sferze uprawnień i obowiązków osób trzecich (w tym właściciela nieruchomości) nie może mieć charakteru samoistnego i zachowywać moc obowiązującą mimo tego, że podstawa do jego wydania odpadła. Skarżąca wskazała także, że fakt, iż przepis art. 27 ust. 1 prawa łowieckiego nie może być stosowany, poczynając od daty jego uchwalenia został utrwalony w orzecznictwie przez prawomocne wyroki sądów administracyjnych w analogicznych sprawach dotyczących obwodów łowieckich ustanowionych na prywatnym gruncie.

Pismem z dnia 14 lutego 2018 r. M. K. także wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi skargę na przedmiotową uchwałę, zaskarżając ją w części dotyczącej obwodu łowieckiego nr [...] określonego w załączniku do uchwały, zarzucając sprzeczność z prawem powstałą w związku z wejściem w życie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 10 lipca 2015 r. w sprawie sygn. akt P 19/13. Skarżąca wniosła o:

1. stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały w części obejmującej działki ewidencyjne, nr [...], [...], [...] i [...] w obrębie ewidencyjnym M., jednostce ewidencyjnej gmina N., powiecie [...] – wchodzące w skład obwodu łowieckiego nr [...], dla których Sąd Rejonowy w Ł. prowadzi księgi wieczyste [...] i [...], których jest właścicielem.

2. zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania.

W uzasadnieniu skargi skarżąca wyjaśniła, że pismem doręczonym dnia 19 stycznia 2018 r. złożyła do Sejmiku Województwa Łódzkiego wezwanie do usunięcia naruszenia prawa. W odpowiedzi ze stycznia 2018 r., nr KSI.0004.14.2018, udzielonej przez Przewodniczącego Sejmiku Województwa Łódzkiego, odmówiono zmiany bądź uchylenia zaskarżonego aktu.

W uzasadnieniu skargi skarżąca wskazała, że zaskarżona uchwała została podjęta w sposób naruszający konstytucyjne prawa i wolności skarżącej, której nie została zapewniona prawnie skuteczna możliwość sprzeciwienia się włączeniu posiadanej nieruchomości do obwodu łowieckiego, jak wymaga tego art. 64 ust. 1 i ust. 3 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP. Skarżąca podkreśliła, że nie zgadza się na wykorzystywanie jej nieruchomości na cele związane z organizowaniem i prowadzeniem polowań na zwierzęta, w tym z użyciem broni palnej (która stanowi realne zagrożenie dla zdrowia i życia ludzi oraz zwierząt domowych i hodowlanych utrzymywanych na gruntach skarżącej, włączonych do obwodów łowieckich). Podano, że skarżąca wbrew własnej woli nabyła status właściciela nieruchomości wchodzącej w skład obwodu łowieckiego, a ponieważ Sejmik Województwa Łódzkiego nie zmienił ani nie uchylił czy nie unieważnił zaskarżonej uchwały - gwarantowane konstytucją prawa skarżącej nadal są naruszane, jej prawo własności jest ograniczane obowiązkami biernymi: znoszenia polowań organizowanych bez zgody a nawet wiedzy skarżącej i bez możności sprzeciwienia się im; znoszenia gospodarowania gruntami skarżącej przez koła łowieckie w zakresie gospodarski łowieckiej, czyli przez podmiot, któremu nie dawała prawa posiadania czy użytkowania lub używania gruntu, a ponadto skarżąca ma obowiązek czynny: informować właściwy organ Inspekcji Weterynaryjnej lub urząd gminy albo najbliższy zakład leczniczy dla zwierząt o dostrzeżonych objawach chorób zwierząt żyjących wolno oraz ma obowiązek współdziałać z dzierżawcami i zarządcami w zabezpieczaniu gruntów przed szkodami łowieckimi, za które to szkody można dochodzić odszkodowania jedynie na zasadach ogólnych. Ponadto wskazano, że pozostawanie w obrocie prawnym powyżej wskazanej uchwały mimo braku istnienia podstawy prawnej oznacza istnienie stanu istotnego i rażącego naruszenia prawa, albowiem uchwała Sejmiku wywierająca bezpośrednie skutki prawne w sferze uprawnień i obowiązków osób trzecich (w tym właściciela nieruchomości) nie może mieć charakteru samoistnego i zachowywać moc obowiązującą mimo tego, że podstawa do jego wydania odpadła Skarżąca wskazała także, że fakt, iż przepis art. 27 ust. 1 prawa łowieckiego nie może być stosowany, poczynając od daty jego uchwalenia został utrwalony w orzecznictwie przez prawomocne wyroki sądów administracyjnych w analogicznych sprawach dotyczących obwodów łowieckich ustanowionych na prywatnym gruncie.

Odpowiedzi organu na każdą ze skarg są tożsame. Sejmik Województwa Łódzkiego w odpowiedzi na każdą ze skarg wniósł o ich oddalenie. Wskazał, że bezspornie Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 10 lipca 2014 r., w sprawie o sygn. akt P19/13 rozpoznał pytanie prawne Naczelnego Sądu Administracyjnego, dotyczące zasad tworzenia obwodów łowieckich obejmujących nieruchomości prywatne. W następstwie Trybunał orzekł, że art. 27 ust. 1 w związku z art. 26 prawa łowieckiego przez to, że upoważnia do objęcia nieruchomości reżimem obwodu łowieckiego, nie zapewniając odpowiednich prawnych środków ochrony praw właściciela tej nieruchomości, jest niezgodny art. 64 ust. 1 w związku z art. 64 ust. 3 i art. 31 ust. 3 Konstytucji RP. Trybunał odroczył wykonanie wyroku o 18 miesięcy dając ustawodawcy maksymalny czas na wdrożenie wyroku Trybunału Konstytucyjnego. Zdaniem organu utrata mocy prawnej przez art. 27 ust. 1 prawa łowieckiego nie spowodowała jednak zniesienia istniejących obwodów łowieckich. Uchwały Sejmików województw o podziale województwa na obwody łowieckie niezależnie czy uznać je za akty stanowienia prawa miejscowego, czy też za akty stosowania prawa, miały charakter jednorazowy i "skonsumowały się" z chwilą wejścia w życie skutkując powstaniem obwodów łowieckich o indywidualnie wyznaczonych granicach. Wskazano, że w uzasadnieniu wyroku Trybunał Konstytucyjny stwierdził, iż celem takiej uchwały jest dokonanie aktu (czynności) utworzenia takich, a nie innych obwodów łowieckich o określonych indywidualnie granicach i w tym sensie uchwały w sprawie podziału Województw na obwody łowieckie obwody te kreują. Z uzasadnienia wyroku wynika, zdaniem organu, że uchwały o utworzeniu obwodów łowieckich nie rodzą jakichkolwiek obowiązków czy prawa właściciela nieruchomości wchodzącej w skład obwodu łowieckiego. Prawa i obowiązki właściciela wyznacza prawo łowieckie i ono wskazuje podmiot owych praw i obowiązków, jest nim każdy właściciel nieruchomości wchodzący w skład obwodu łowieckiego. Gdyby więc obwodu łowieckiego nie utworzono nie istniałby podmiot o powyżej wskazanych cechach, a ustawowa norma wyznaczająca mu obowiązki lub przyznająca prawa nie mogłaby znaleźć zastosowania. Natomiast z chwilą ustanowienia obwodu łowieckiego lub zmiany jego granic właściciel nieruchomości nabywa status bycia właścicielem nieruchomości wchodzącej w skład obwodu łowieckiego. Zgodnie ze stanowiskiem Trybunału Konstytucyjnego dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy nie było potrzebne określenie prawnego charakteru uchwał, którymi dokonuje się podziału województwa na obwody łowieckie, w szczególności przesądzenie czy są one aktem normatywnym o charakterze powszechnie obowiązującym. Stanowisko Trybunału Konstytucyjnego uzasadnia, że obwody łowieckie są bytem niezależnym od kreujących je uchwał. Wobec tego, według organu, należy przyjąć, że utrata mocy obowiązującej przez art. 27 ust. 1 prawa łowieckiego wywołuje skutki jedynie na przyszłość w postaci braku możliwości tworzenia nowych obwodów łowieckich oraz zmiany granic dotychczasowych obwodów. Nadmienił, że do dnia podjęcia zaskarżonej uchwały prawo łowieckie nie zostało zmienione, co oznacza brak regulacji prawnych uwzględniających prawa właścicieli.

Na rozprawie w dniu 29 maja 2017 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi na podstawie art. 111 § 1 p.p.s.a. połączył sprawę ze skargi S. C.. (sygn. akt II SA/Łd 50/18), sprawę ze skargi B. B. (sygn. II SA/Łd 270/18) i sprawę ze skargi M. K. (sygn. akt. II SA/Łd 271/ 18) ze sprawą ze skargi T. B. (sygn. akt II SA/Łd 1002/17) celem łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia, albowiem wszystkie skargi dotyczą tej samej uchwały.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skargi zasługują na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 3 § 1 p.p.s.a., sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Wspomniana kontrola zgodnie z art. 3 § 2 pkt 5 p.p.s.a. obejmuje orzekanie w sprawach skarg na akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej.

W tej sprawie przedmiotem kontroli sądu jest niewątpliwie akt prawa miejscowego w postaci uchwały Sejmiku Województwa Łódzkiego nr XLIX/1444/09 z dnia 22 grudnia 2009 r. w sprawie podziału Województwa Łódzkiego na obwody łowieckie.

Podstawę prawną skargi wywiedzionej przez skarżących stanowi przepis art. 90 ust. 1 u.s.w. Należy przy tym wyjaśnić, że w związku z podjęciem zaskarżonej uchwały przed dniem 1 czerwca 2017 r., zgodnie z art. 17 ust. 2 ustawy z dnia 7 kwietnia 2017 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania administracyjnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 935), przepis ten należy zastosować w brzmieniu obowiązującym przed jego zmianą, wynikającą z przywołanej wyżej ustawy. Zatem zgadnie z art. 90 ust. 1 u.s.w. (w brzmieniu obowiązującym przed 1 czerwca 2017 r.), każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone przepisem aktu prawa miejscowego, wydanym w sprawie z zakresu administracji publicznej, może - po bezskutecznym wezwaniu organu samorządu województwa, który wydał przepis do usunięcia naruszenia - zaskarżyć przepis do sądu administracyjnego. Zatem warunkiem skutecznego złożenia skargi w oparciu o cytowaną wyżej normę jest: po pierwsze - charakter sprawy objętej przedmiotem zaskarżenia, która musi być sprawą z zakresu administracji publicznej; po drugie - skierowanie do organu przed wniesieniem skargi bezskutecznego wezwania do usunięcia naruszenia prawa; po trzecie - zachowanie ustawowego terminu do wniesienia skargi przewidzianego w art. 53 § 2 p.p.s.a. (także w brzmieniu obowiązującym przed 1 czerwca 2017 r.) i po czwarte - wykazanie przez podmiot wnoszący skargę, że uchwała narusza przysługujący mu interes prawny bądź uprawnienie. Wyjaśnić trzeba, że sąd nie bada merytorycznie treści kwestionowanej uchwały, jeżeli strona skarżąca nie wykaże skutecznie naruszenia swego interesu prawnego zapisami aktu prawa miejscowego.

W przekonaniu Sądu zaskarżona uchwała, będąc aktem prawa miejscowego, dotyczy sprawy z zakresu administracji publicznej, ponieważ zgodnie z art. 9 i art. 89 u.s.w. na podstawie tej ustawy oraz na podstawie upoważnień udzielonych w innych ustawach i w ich granicach sejmik województwa stanowi akty prawa miejscowego obowiązujące na obszarze województwa lub jego części.

Nie budzi wątpliwości, że wszystkie skargi zostały poprzedzone bezskutecznym wezwaniem organu do usunięcia naruszenia prawa, jeżeli takowe było wymagane.

Ustalony stan faktyczny wszystkich spraw dowodzi także zachowania terminu do wniesienia skarg.

Skarżący T. B. posiada interes prawny do zaskarżenia kwestionowanej uchwały wywodzący się z prawa własności nieruchomości o nr ewidencyjnych: [...], [...], [...] i [...], włączonych mocą kwestionowanego aktu prawa miejscowego do obwodu łowieckiego nr [...]. Kwestia objęcia nieruchomości zaskarżoną uchwała nie jest kwestionowana przez Sejmik Województwa Łódzkiego.

Skarżący S. C. posiada interes prawny do zaskarżenia kwestionowanej uchwały wywodzący się z prawa własności nieruchomości o nr ewidencyjnym [...], włączonej mocą kwestionowane aktu prawa miejscowego do obwodu łowieckiego nr [...], i nieruchomości o nr ewidencyjnym [...], włączonej mocą kwestionowane aktu prawa miejscowego do obwodu łowieckiego nr [...]. Kwestia objęcia nieruchomości zaskarżoną uchwała nie jest kwestionowana przez Sejmik Województwa Łódzkiego.

Skarżąca B. B. posiada interes prawny do zaskarżenia kwestionowanej uchwały wywodzący się z prawa własności nieruchomości o nr ewidencyjny [...], włączonej mocą kwestionowane aktu prawa miejscowego do obwodu łowieckiego nr [...], nieruchomości o nr ewidencyjnych: [...] i [...], włączonych mocą kwestionowanego aktu prawa miejscowego do obwodu łowieckiego nr [...], i nieruchomości o nr ewidencyjnych: [...], [...] i [...], włączonych mocą kwestionowanego aktu prawa miejscowego do obwodu łowieckiego nr [...]. Kwestia objęcia nieruchomości zaskarżoną uchwała nie jest kwestionowana przez Sejmik Województwa Łódzkiego.

Skarżąca M. K. posiada interes prawny do zaskarżenia kwestionowanej uchwały wywodzący się z prawa własności nieruchomości o nr ewidencyjnych: [...], [...], [...] i [...], włączonych mocą kwestionowanego aktu prawa miejscowego do obwodu łowieckiego nr [...]. Kwestia objęcia nieruchomości zaskarżoną uchwała nie jest kwestionowana przez Sejmik Województwa Łódzkiego.

Przystępując do rozpoznania meritum sprawy niniejszej sąd stwierdził, że zaskarżona uchwała aktualnie, realnie i bezpośrednio narusza swoimi regulacjami interes prawny skarżących, którzy nie zgadzają się na wykorzystywanie należących do nich nieruchomości na cele związane z organizacją i prowadzeniem polowań na zwierzęta.

Kontrolowana uchwała została wydana na podstawie art. 27 prawa łowieckiego, który w dacie jej podjęcia stanowił, że podziału na obwody łowieckie oraz zmiany granic tych obwodów dokonuje w obrębie województwa właściwy sejmik województwa, w drodze uchwały, po zasięgnięciu opinii właściwego dyrektora regionalnej dyrekcji Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe i Polskiego Związku Łowieckiego, a także właściwej izby rolniczej (ust. 1). Jeżeli obwód łowiecki ma się znajdować w obszarze więcej niż jednego województwa, uchwałę, o której mowa w ust. 1, podejmuje sejmik województwa właściwy dla przeważającego obszaru gruntów w uzgodnieniu z sejmikiem województwa właściwym dla pozostałego gruntu (ust. 2).

Trybunał Konstytucyjny wyrokiem z dnia 10 lipca 2014 r., sygn. akt P 19/13 orzekł, że art. 27 ust. 1 w związku z art. 26 prawa łowieckiego przez to, że upoważnia do objęcia nieruchomości reżimem obwodu łowieckiego, nie zapewniając odpowiednich prawnych środków ochrony praw właściciela tej nieruchomości, jest niezgodny z art. 64 ust. 1 w związku z art. 64 ust. 3 i art. 31 ust. 3 Konstytucji RP. Trybunał odroczył wykonanie wyroku o 18 miesięcy od dnia ogłoszenia wyroku w Dzienniku Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej (publ. OTK -A 2014/7/71, Dz. U. z 2014/951).

W uzasadnieniu orzeczenia Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że podstawowym skutkiem prawnym objęcia danej nieruchomości granicami obwodu łowieckiego jest obowiązek prowadzenia na terenie tej nieruchomości gospodarki łowieckiej przez podmiot niebędący jej właścicielem. Zgodnie z art. 8 ust. 1 prawa łowieckiego gospodarka łowiecka prowadzona jest w obwodach łowieckich przez ich dzierżawców lub zarządców. Jednocześnie po stronie właścicieli powstaje obowiązek znoszenia działań polegających na prowadzeniu gospodarki łowieckiej przez dzierżawców lub zarządców oraz obowiązek znoszenia wykonywania polowania przez uprawnione podmioty. (...)

W związku z objęciem nieruchomości granicami obwodu łowieckiego na właścicieli (posiadaczy i zarządców) gruntów zostały nałożone również obowiązki czynne (obowiązki działania) związane z prowadzeniem gospodarki łowieckiej. Jeden z takich obowiązków wprowadza norma wyrażona w art. 14 prawa łowieckiego. Stanowi ona, że dzierżawcy i zarządcy obwodów łowieckich oraz właściciele, posiadacze i zarządcy gruntów są obowiązani zawiadomić właściwy organ Inspekcji Weterynaryjnej (verba legis Państwowej Inspekcji Weterynaryjnej) lub urząd gminy albo najbliższy zakład leczniczy dla zwierząt o dostrzeżonych objawach chorób zwierząt żyjących wolno. Kolejnym obowiązkiem czynnym właścicieli (posiadaczy i zarządców) nieruchomości rolnych i leśnych włączonych do obwodu łowieckiego jest współdziałanie z dzierżawcami i zarządcami w zabezpieczeniu gruntów przed szkodami łowieckimi, o których mowa w art. 46 Prawa łowieckiego (art. 47 ust. 1 prawa łowieckiego).

Trybunał zauważył, że podstawowym ograniczeniem prawa własności nieruchomości włączonej do obwodu łowieckiego jest obowiązek właściciela znoszenia wykonywania polowania na terenie jego nieruchomości (...). Prawo wykonywania polowania, zarówno indywidualnego, jak i zbiorowego, na cudzym gruncie wchodzącym w skład obwodu łowieckiego, niepowiązane z obowiązkami w zakresie informowania właścicieli tych nieruchomości stanowią zatem istotne ograniczenie prawa do korzystania z przedmiotu własności z wyłączeniem innych osób. Uciążliwość powyższego ograniczenia jest tym większa, że wykonywanie polowania wiąże się z używaniem przez myśliwych broni palnej, co może powodować zagrożenie dla życia i zdrowia wszelkich osób przebywających na terenie, na którym się ono odbywa.

Właścicielom nieruchomości wchodzących w skład obwodu łowieckiego nie przysługują zarazem żadne środki prawne umożliwiające wyrażenie sprzeciwu wobec wykonywania polowania na gruntach będących przedmiotem ich własności. Właściciel nieruchomości wchodzącej w skład obwodu łowieckiego jest zobowiązany do znoszenia ingerencji w jego prawo własności przez osoby wykonujące polowanie zgodnie z normami wyrażonymi w przepisach prawa łowieckiego i rozporządzenia z 23 marca 2005 r.

Z przeprowadzonej przez Trybunał analizy wynika ponadto, że właściciel może nawet nie być skutecznie poinformowany o tym, iż na jego nieruchomości będzie odbywać się polowanie. Wykonywanie polowania na cudzym gruncie wiąże się również z ryzykiem powstania szkód w mieniu (szkody łowieckie).

Według Trybunału Konstytucyjnego, jak wynika z powyższej analizy, włączenie nieruchomości gruntowej do obwodu łowieckiego aktualizuje liczne ograniczenia możliwości pełnego korzystania przez właściciela z przedmiotu prawa własności. Ograniczenia te dotyczą wszystkich podstawowych uprawnień właścicielskich ukształtowanych w historycznym rozwoju prawa własności i mają charakter publicznoprawny, wynikający ze specjalnego reżimu administracyjnoprawnego.

Trybunał zaznaczył również, że w odniesieniu do przygotowywania i stanowienia uchwał sejmików województw w przedmiocie podziału województwa na obwody łowieckie oraz zmian granic tych obwodów ustawodawca nie przewidział żadnych prawnych form udziału właścicieli nieruchomości w procesie uchwałodawczym, w szczególności nie przyznał im kompetencji opiniodawczych czy uzgodnieniowych. Co więcej, nie przewidział także innych instrumentów umożliwiających właścicielowi nieruchomości, która ma być objęta granicami obwodu łowieckiego, ochronę jego interesów prawnych. W prawie łowieckim brak jest na przykład przepisów odpowiadających regulacji art. 36 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz 1073 ze zm.). Dochodzenie przez właścicieli nieruchomości objętych granicami obwodów łowieckich odszkodowań za ograniczenie możliwości korzystania z tych nieruchomości może odbywać się wyłącznie na zasadach ogólnych określonych w art. 417-421 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r. poz. 1025) (...). Właścicielom nieruchomości objętych granicami obwodu łowieckiego nie przysługują też żadne szczególne środki prawne pozwalające na wyłączenie nieruchomości stanowiących przedmiot ich własności spod reżimu obwodu łowieckiego. Właściciel nieruchomości nie może złożyć sprzeciwu wobec włączenia przedmiotu jego własności do obwodu łowieckiego, zarówno na etapie stanowienia uchwały przez sejmik województwa, jak i po jej wejściu w życie. Poza tym właścicielowi nie przysługują żadne instrumenty prawne umożliwiające wyłączenie jedynie niektórych ograniczeń wprowadzonych w związku z objęciem jego nieruchomości granicami obwodu łowieckiego, w szczególności nie może on stanowczo sprzeciwić się wykonywaniu na swoim gruncie polowania przez uprawnione do tego osoby trzecie.

W orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego wyprowadzono trzy przesłanki ograniczeń konstytucyjnych praw i wolności: przydatność, niezbędność oraz proporcjonalność sensu stricto (...).

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału Konstytucyjnego środki prawne ograniczające konstytucyjne prawa i wolności powinny być jak najmniej uciążliwe dla podmiotów, których prawa lub wolności ulegną ograniczeniu. Innymi słowy - jeżeli ten sam cel możliwy jest do osiągnięcia przy zastosowaniu innego środka nakładającego mniejsze ograniczenia na prawa i wolności jednostki, to zastosowanie przez ustawodawcę środka bardziej uciążliwego wykracza poza to, co jest konieczne, więc narusza Konstytucję. W tym kontekście Trybunał stwierdził, że mechanizm tworzenia obwodów łowieckich, biorąc pod uwagę całokształt ograniczeń będących skutkiem objęcia nieruchomości granicami obwodu łowieckiego, jest ukształtowany w sposób niespełniający przesłanki proporcjonalności sensu stricto. Trybunał zauważył, że na wszystkie te ograniczenia nakłada się dodatkowo niedostatecznie uregulowany obowiązek informacyjny wobec właścicieli, których nieruchomość należy do obwodu łowieckiego.

Brak jakichkolwiek prawnych form udziału właścicieli nieruchomości w procesie tworzenia obwodów łowieckich obejmujących te nieruchomości oraz brak instrumentów prawnych umożliwiających właścicielom wyłączenie ich nieruchomości spod reżimu obwodu łowieckiego lub wyłączenie poszczególnych ograniczeń, jakie przewiduje prawo łowieckie, niezależnie od powodu, jakim uzasadniają to żądanie (ekonomiczny, światopoglądowy itd.), nie jest konieczne dla zapewnienia należytego poziomu ochrony środowiska, w szczególności zaś ochrony zwierzyny. Swoistego automatyzmu przyjętego unormowania nie uzasadnia również to, że prawidłowe prowadzenie gospodarki łowieckiej wymaga zapewnienia ciągłości powierzchni obwodów łowieckich.

Ochrona środowiska stanowi jedną z wartości uzasadniających ograniczenie konstytucyjnych praw i wolności (art. 31 ust. 3 Konstytucji). Niemniej jednak ograniczenia wprowadzane ze względu na ochronę środowiska powinny mieć charakter proporcjonalny do innych wartości konstytucyjnie chronionych. Taką wartością jest, zgodnie z art. 21 ust. 1 Konstytucji, ochrona prawa własności.

Analiza rozwiązań przyjętych w prawie łowieckim oraz w innych aktach przewidujących objęcie nieruchomości specjalnym reżimem administracyjnoprawnym dowodzi, że wykonywanie przez uprawnione podmioty zadań publicznych, a takim jest także prowadzenie gospodarki łowieckiej, jest możliwe przy zapewnieniu właścicielom nieruchomości bardziej skutecznych środków ochrony. Na marginesie Trybunał zaznaczył, że zapewnienie takich środków nie wyklucza także realizacji przewidzianego w prawie łowieckim celu społecznego w zakresie uprawiania myślistwa, kultywowania tradycji oraz krzewienia etyki i kultury łowieckiej (art. 3 pkt 4 prawa łowieckiego).

Zdaniem Trybunału prawodawca przyjąwszy analizowany model tworzenia obwodów łowieckich i związanych z tym ograniczeń prawa własności nieruchomości, nie wyważył odpowiednio podlegających ochronie wartości. (...)

Następnie Trybunał dodał, że ograniczenia prawa własności związane z prowadzeniem gospodarki łowieckiej, w szczególności z wykonywaniem polowania, były też przedmiotem licznych rozważań Europejskiego Trybunału Praw Człowieka (dalej: ETPC). W wyroku z 20 listopada 2012 r. (sygn. akt SK 3/12, OTK ZU nr 10/A/2012, poz. 123) Trybunał uznał, że "nie jest związany orzeczeniami ETPC, powinność uwzględnienia skutków odpowiedniego orzeczenia ETPC w działaniu organów wewnętrznych państwa zobowiązuje go jednak do wzięcia pod uwagę, w ramach wykonywanej przez siebie kontroli konstytucyjności norm, standardów formułowanych przez ETPC w celu eliminowania ewentualnych kolizji między nimi".

Przedstawiona w uzasadnieniu wyroku linia orzecznicza ETPC wzmocniła konkluzję Trybunału, że brak jakichkolwiek mechanizmów prawnych umożliwiających właścicielom nieruchomości wyrażenie woli w przedmiocie włączenia ich gruntów do obwodów łowieckich i w konsekwencji nałożenia na nich określonych obowiązków, stanowi nieproporcjonalne naruszenie gwarantowanego konstytucyjnie i konwencyjnie prawa własności. (...)

W przywołanym wyroku Trybunał nie kwestionował bowiem samej procedury tworzenia obwodów łowieckich ani - co zaznaczono - nie oceniał każdego z osobna ograniczenia prawa własności nieruchomości objętych granicami obwodu łowieckiego. Stwierdził, że ograniczenia prawa własności związane z objęciem nieruchomości gruntowych granicami obwodu łowieckiego i wprowadzeniem na ich obszarze specjalnego reżimu administracyjnoprawnego, a w szczególności sposób ich wprowadzania oraz wykonywania niektórych uprawnień wynikających z prawa łowieckiego przez organy administracji i osoby trzecie, nie spełniają przesłanki odpowiedniej ochrony konstytucyjnie gwarantowanego prawa własności. Trybunał wykazał ponadto, że rozwiązania przyjęte w prawie łowieckim służąc ochronie konstytucyjnej wartości jaką jest ochrona środowiska, mają charakter paternalistyczny.

Kończąc rozważania Trybunał Konstytucyjny podkreślił, że ma świadomość trudności zadania, przed którym stoi ustawodawca dostosowujący Prawo łowieckie do niniejszego rozstrzygnięcia i jednocześnie w celu zapobieżenia powstaniu luki w prawie, uniemożliwiającej tworzenie nowych obwodów łowieckich oraz zmianę granic dotychczasowych, Trybunał postanowił odroczyć utratę mocy obowiązującej zaskarżonego art. 27 ust. 1 w związku z art. 26 prawa łowieckiego o maksymalny okres osiemnastu miesięcy.

Zgodnie zatem z tym wyrokiem wymieniony wyżej przepis art. 27 ust. 1 prawa łowieckiego utracił moc z dniem 22 stycznia 2016 r., wobec czego w datach wniesienia niniejszych skarg już nie obowiązywał. Nie oznacza to jednak, jak błędnie stwierdził organ, że utrata mocy obwiązującej art. 27 ust. 1 prawa łowieckiego wywołuje tylko i wyłącznie skutki na przyszłość w postaci braku możliwości tworzenia nowych obwodów łowieckich oraz zmiany dotychczasowych obwodów.

Oceniając skutki orzeczenia Trybunału trzeba mieć na uwadze przede wszystkim brzmienie art. 190 Konstytucji RP, który stanowi, że orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego mają moc powszechnie obowiązującą i są ostateczne (ust. 1). Orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego wchodzi w życie z dniem ogłoszenia, jednak Trybunał Konstytucyjny może określić inny termin utraty mocy obowiązującej aktu normatywnego. Termin ten nie może przekroczyć osiemnastu miesięcy, gdy chodzi o ustawę, a gdy chodzi o inny akt normatywny - dwunastu miesięcy. W przypadku orzeczeń, które wiążą się z nakładami finansowymi nie przewidzianymi w ustawie budżetowej, Trybunał Konstytucyjny określa termin utraty mocy obowiązującej aktu normatywnego po zapoznaniu się z opinią Rady Ministrów (ust. 3).

Wprawdzie w orzecznictwie brak jest jednomyślności co do oceny skutków orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego, zwłaszcza w sytuacji odroczenia w czasie utraty mocy obowiązującej norm prawnych uznanych za niekonstytucyjne, jednak tutejszy sąd w pełni podziela stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego zaprezentowane w wyrokach z dnia 3 grudnia 2014 r. sygn. akt II OSK 2310/14 i II OSK 2311/14 (dostępne na stronie internetowej pod adresem: www.orzeczenia.nsa.gov.pl), że akt normatywny uchylony (w całości lub w części) na skutek orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego, niezależnie od odroczenia utraty jego mocy obowiązującej, traci cechę domniemania konstytucyjności. Wzruszenie tego domniemania następuje już z momentem ogłoszenia wyroku Trybunału na sali rozpraw (wyroki Trybunału Konstytucyjnego: z dnia 27 kwietnia 2005 r. sygn. akt P 1/05, OTK-A z 2005 r. Nr 4, poz. 42; z dnia 13 marca 2007 r. sygn. akt K 8/07, OTK-A z 2007 r. Nr 3, poz. 26; z dnia 11 maja 2007 r. sygn. akt K 2/07, OTK-A z 2007 r. Nr 5, poz. 48). Z tą też chwilą nie ma już żadnych wątpliwości, że taki akt nie spełnia standardów konstytucyjnych. Ponadto, jak słusznie zauważył Sąd Najwyższy, na skutek orzeczenia o niekonstytucyjności aktu normatywnego następuje zmiana stanu prawnego (por. wyrok z dnia 23 stycznia 2007 r. sygn. akt III PK 96/06, OSNP z 2008 r., nr 5- 6, poz. 61). W uzasadnieniu jednego z wyroków Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że w orzecznictwie zarówno sądów administracyjnych, jak i powszechnych dominuje stanowisko wskazujące na konieczność eliminowania z obrotu prawnego wydanych przed ogłoszeniem wyroku Trybunału rozstrzygnięć opartych na podstawie przepisów, których niekonstytucyjność stwierdził Trybunał oraz wydanych w przedmiocie zastosowania tych przepisów wyroków sądowych, względnie użycia innych środków procesowych w celu sanacji stanu niekonstytucyjności, w obszarze stosowania prawa i jego kontroli (np. wyrok NSA z dnia 10 lipca 2007 r. sygn. akt I OSK 1075/06). W sądownictwie administracyjnym zwraca się uwagę, iż określenie "moc powszechnie obowiązująca", użyte w rozumieniu art. 190 ust. 1 Konstytucji RP, przybliża walor wyroków TK do źródeł prawa obowiązującego w rozumieniu 87 ust. 1 Konstytucji, w zakresie dotyczącym adresatów, którzy powinni zapadłe judykatury respektować i dokonywać ich wdrożenia (vide: wyrok z dnia 14 października 2015 r. sygn. akt I OSK 54/14 - dostępny na stronie internetowej pod adresem www.orzeczenia.nsa.gov.pl).

Mając powyższe na względzie, należy stwierdzić że uznany przez Trybunał Konstytucyjny za niezgodny z Konstytucją przepis prawa nie może być stosowany przez sądy i inne ograny w odniesieniu do stanów faktycznych sprzed ogłoszenia orzeczenia Trybunału. To zaś oznacza, że przepis art. 27 ust. 1 prawa łowieckiego nie może być stosowany, poczynając od daty jego uchwalenia. Analogiczne stanowisko prezentowane jest w orzecznictwie sądów administracyjnych (vide: wyroki w sprawach sygn. akt II SA/Łd 398/16, II SA/Ol 1132/16, II SA/Gl 85/16, II SA/Go 710/16 ).

W rezultacie tutejszy sąd odmówił zastosowania art. 27 ust. 1 prawa łowieckiego stanowiącego podstawę wydanej uchwały uznając, że od samego początku przepis ten nie odpowiada standardom konstytucyjnym, ingerując nieproporcjonalnie w prawo własności prywatnej.

Zaskarżona uchwała niewątpliwie narusza interes prawny wszystkich skarżących, gdyż ingeruje bezpośrednio w przysługujące im prawo własności:

– do działek o nr ewidencyjnych: [...], [...], [...] i [...] objętych reżimem obwodu łowieckiego nr [...], w odniesieniu do T. B.;

– do działki o nr ewidencyjnym [...] objętej reżimem obwodu łowieckiego nr [...], oraz do działki o nr ewidencyjnym [...] objętej reżimem obwodu łowieckiego nr [...], w odniesieniu do S. C.;

– do działki o nr ewidencyjnym [...] objętej reżimem obwodu łowieckiego nr [...], do działek o nr ewidencyjnych: [...] i [...] objętych reżimem obwodu łowieckiego nr [...], oraz do działek o nr ewidencyjnych: [...], [...] i [...] objętych reżimem obwodu łowieckiego nr [...], w odniesieniu do B. B.;

– do działek o nr ewidencyjnych: [...], [...], [...] i [...] objętych reżimem obwodu łowieckiego nr [...], w odniesieniu do M. K..

Powyższe skutkowało koniecznością stwierdzenia nieważności zaskarżonej uchwały w wskazanym wyżej zakresie, z tego też względu sąd na podstawie art. 147 § 1 p.p.s.a. orzekł jak w pkt 1 sentencji wyroku.

Sąd orzekł o zwrocie na rzecz skarżących kosztów postępowania sądowego w oparciu o art. 200 p.p.s.a.

a.tp.