Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Sławomir Antoniuk Sędziowie WSA Stanisław Marek Pietras Olga Żurawska-Matusiak (spr.) Protokolant starszy sekretarz sądowy Dorota Kwiatkowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 czerwca 2015 r. sprawy ze skargi Starosty [...] na bezczynność Powszechnego Zakładu Ubezpieczeń S.A. z siedzibą w W. w przedmiocie wniosku o udostępnienie informacji publicznej z dnia [...] listopada 2014 r. - oddala skargę -

Wnioskiem z dnia [...] listopada 2014 r. Starosta [...] (dalej jako skarżący) wystąpił do Powszechnego Zakładu Ubezpieczeń S.A. w W. o udostepnienie informacji publicznej, tj. kserokopii lub fotografii dokumentów wskazujących numer VIN, figurujący w dokumencie ubezpieczeniowym, zawartym przez PZU w 2010 r. oraz w 2011 r. na samochód osobowy marki S., rok produkcji 2007, numer rejestracyjny [...] z A.K., zam. [...], Pesel: [...]. W przypadku niedysponowania powyższymi dokumentami skarżący wniósł o podanie informacji pisemnej jaki numer VIN figuruje w dokumentacji PZU S.A. w zakresie ubezpieczenia ww. pojazdu w 2010 r. oraz w 2011 r.

2 grudnia 2014 r. w odpowiedzi na powyższy wniosek Dyrektor Biura Bezpieczeństwa PZU, działając na podstawie art. 16 ust.1w zw. z art. 5 ust.1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2014 r., poz. 782 dalej jako u.d.i.p.), odmówił udostępnienia informacji publicznej w przedmiocie numeru VIN samochodu osobowego marki S., nr rejestracyjny [...], będącego przedmiotem umowy ubezpieczeniowej zawartej przez Powszechny Zakład Ubezpieczeń S.A. z A.K., zam. [...].

W piśmie przytoczono okoliczności faktyczne sprawy i mające zastosowanie w sprawie przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej oraz ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o prowadzeniu działalności ubezpieczeniowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 950), a następnie wskazano, iż informacja dotycząca numeru VIN pojazdu

będącego przedmiotem umowy ubezpieczeniowej pozostaje informacją dotyczącą tej umowy ubezpieczeniowej. Tym samym objęta jest zakresem tajemnicy ubezpieczeniowej, której ochronę przewiduje art. 19 ustawy o działalności ubezpieczeniowej. Skoro zatem informacja objęta wnioskiem o udostępnienie informacji publicznej stanowi informację ustawowo chronioną, wyłączona jest możliwość uzyskania takiej informacji na podstawie przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Skarżący pouczony o możliwości złożenia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, taki wniosek datowany na [...] grudnia 2014 r. złożył, ponawiając swoje żądanie wyrażone we wniosku z [...] listopada 2014 r. Przywołał wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z 7 sierpnia 2014 r., sygn. akt III SA/Łd 504/14, zgodnie z którym dane, o które występuje nie stanowią tajemnicy. Jednocześnie zaznaczył, że wyrokiem tym został zobligowany do uzyskania danych objętych wnioskiem.

Pismem z dnia 29 grudnia 2014 r. poinformowano skarżącego, że rozstrzygnięcie zostanie wydane do 9 stycznia 2015 r. Po rozpatrzeniu wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy PZU S.A. [...] stycznia 2015 r., działając na podstawie art. 16 ust.1 w zw. z art. 5 ust.1 u.d.i.p., ponownie odmówiła udostępnienia żądanej informacji publicznej, uznając, iż jest obowiązana do zachowania tajemnicy dotyczącej poszczególnych umów ubezpieczeniowych. Informacja o numerze VIN pojazdu stanowiąca część takiej umowy objęta jest tajemnicą ubezpieczeniową. Tym samym wyłączona jest możliwość uzyskania takiej informacji na podstawie przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej.

24 lutego 2015 r. wpłynęła skarga Starosty [...] na bezczynność w zakresie udostępnienia informacji publicznej przez Powszechny Zakład Ubezpieczeń S.A.

Skarżący wniósł o:

1. stwierdzenie bezczynności Powszechnego Zakładu Ubezpieczeń S.A. Biura Bezpieczeństwa w zakresie wniosku skarżącego o udostępnienie informacji publicznej;

2. zobowiązanie Powszechnego Zakładu Ubezpieczeń S.A. Biura Bezpieczeństwa do udzielenia organowi żądanej informacji publicznej w terminie czternastu dni od daty doręczenia akt;

3. zasądzenie na rzecz skarżącego kosztów postępowania według norm przepisanych.

W przypadku, gdyby po złożeniu skargi skarżony doręczył żądaną informację publiczną skarżący wniósł o uznanie, że na dzień wniesienia skargi do Sądu, skarżony pozostawał w bezczynności w przedmiocie jej udzielenia.

W uzasadnieniu skargi skarżący odwołał się do swojego wniosku z [...] listopada 2014 r. i przedstawił kolejne czynności podejmowane przez PZU S.A., wskazując, że odmowa udzielenia żądanej informacji winna nastąpić w formie decyzji. Podał również, iż do uzyskania żądanych danych został zobowiązany przez Sąd, który ocenił, że tajemnicą objętą są umowy ubezpieczenia, a nie dokument, z którego wynika numer VIN. W ocenie skarżącego żądana informacja stanowi informację publiczną, a PZU S.A. jest obowiązane do jej udzielenia.

W odpowiedzi na skargę Powszechny Zakład Ubezpieczeń S.A. wniósł o jej odrzucenie, ewentualnie o oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania.

W obszernym uzasadnieniu powyższego stanowiska procesowego skarżony wskazał, iż wniosek skarżącego nie mieści się w zakresie podmiotowym i przedmiotowym ustawy o dostępie do informacji publicznej, co skutkować winno odrzuceniem skargi. PZU S.A. nie mieści się bowiem w kategorii podmiotów zobowiązanych do udostępnienia informacji publicznej, a żądana informacji nie posiada cech informacji publicznej.

Wniosek o oddalenie skargi PZU S.A. argumentowało jej bezzasadnością, gdyż żądana informacja nie stanowi informacji publicznej, jest objęta ustawowo chronioną tajemnicą ubezpieczeniową oraz ochroną przewidzianą w ustawie o ochronie danych osobowych, co na podstawie art. 5 ust.1 u.d.i.p. stanowi wyłączenie, ograniczenie w udostępnieniu danej informacji publicznej, a ponadto brak podstaw do zarzucenia PZU S.A. bezczynności, gdyż udzieliła odpowiedzi na wniosek skarżącego. Nadto PZU S.A. wskazało, że brak podstaw do uznania, że bezczynność PZU S.A. miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa, gdyż PZU S.A. udzielił odpowiedzi.

Swoje stanowisko, co do niepodlegania PZU S.A. przepisom ustawy o dostępie do informacji publicznej, Spółka uzasadniała tym, iż nie jest podmiotem władzy publicznej. Wysokość akcji Skarbu Państwa w PZU S.A. wynosi tylko 35,19% Podniosła, że nie dysponuje majątkiem publicznym, nie jest też podmiotem realizującym finanse publiczne.

Nadto Spółka podała, że nie jest organem administracji publicznej upoważnionym i uprawnionym do wydawania na podstawie Kodeksu postępowania administracyjnego decyzji administracyjnych na podstawie art. 107 K.p.a.

Wskazała jednocześnie, że rozstrzygnięcie WSA w Łodzi, na które powołuje się skarżący, nie może stanowić podstawy zobowiązującej do udostępnienia informacji objętej tajemnicą ubezpieczeniową. Dlatego też PZU S.A. w odpowiedziach udzielonych skarżącemu, w tym w odpowiedzi udzielonej [...] stycznia 2015 r., powołała się w ramach odmowy udostępnienia informacji o VIN na art.5 ust.1 u.d.i.p. Spółka podtrzymała swoje stanowisko co do objęcia wnioskowanych informacji ochroną tajemnicy ubezpieczeniowej.

Zdaniem Spółki wobec udzielenia skarżącemu odpowiedzi na jego wniosek, nie pozostaje ona w bezczynności. Skoro odpowiedź została skarżącemu udzielona brak jest również podstaw do uznania, że bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa. Ponadto - jak podniosła Spółka – przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej nie zobowiązują PZU S.A. do odpowiadania na pisma patentów, organów, zwłaszcza w sytuacji, gdy PZU S.A. już raz czy kilkukrotnie udzielił odpowiedzi i przedstawił swoje stanowisko w konkretnej sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę prawnych form działania organów administracji publicznej, podlegających jego kontroli, a także orzeka w sprawach ze skarg na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), dalej jako P.p.s.a. Natomiast zgodnie z art. 149 § 1 P.p.s.a sąd, uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1 - 4a, zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu lub interpretacji lub dokonania czynności lub stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa. Jednocześnie sąd stwierdza, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa.

Skarga na bezczynność ma na celu doprowadzenie do wydania przez organ administracji oczekiwanego przez stronę aktu lub podjęcia określonej czynności. Skarga taka wnoszona jest wówczas, gdy organ wprawdzie prowadzi postępowanie, ale - mimo ustawowego obowiązku - nie kończy go wydaniem stosownego aktu ani nie podejmuje właściwej czynności, której domaga się strona (por. B. Dauter, B. Gruszczyński, A. Kabat, M. Niezgódka-Medek Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, publ. LEX nr 148427 i nr 148280). Dla stwierdzenia bezczynności organu w zakresie niewydania stosownego aktu lub niepodjęcia czynności nie ma znaczenia fakt, z jakich powodów organ zwleka z realizacją wniosku, a w szczególności, czy zwłoka spowodowana jest zawinioną lub też niezawinioną opieszałością organu. Istotne bowiem jest, że organ dopuszcza się zwłoki w rozpatrzeniu wniosku, a jego procedowanie wydłuża czas oczekiwania przez stronę na rozstrzygnięcie sprawy. Natomiast okoliczności, które powodują zwłokę organu oraz jego działania w toku rozpoznawania sprawy (jak też zaniechania) oraz stopień przekroczenia terminów, wpływają na ocenę zasadności skargi na bezczynność w tym sensie, że sąd zobowiązany jest je ocenić przy jednoczesnym stwierdzeniu, czy istniejąca bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa czy też nie.

Załatwienie wniosku na gruncie przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej następuje poprzez:

1. dokonanie czynności materialno-technicznej, jaką jest udzielenie informacji publicznej, lub

2. wystosowanie pisma informującego, że wezwany podmiot nie jest zobowiązany do udzielenia informacji, gdyż nie jest to informacja publiczna, nie dysponuje informacją, albo nie jest podmiotem, od którego można jej żądać, lub

3. wystosowanie pisma informującego, że istnieje odrębny tryb dostępu do żądanej informacji.

Ustawa o dostępie do informacji publicznej przewiduje również przypadki, które wymagają załatwienia sprawy w drodze decyzji administracyjnej, o czym mowa w art. 16 u.d.i.p.

Niepodjęcie przez podmiot zobowiązany do udzielenia informacji publicznej stosownych, określonych powyżej czynności, oznacza, że pozostaje on w bezczynności.

Oczywistym zatem jest, że w przypadku niepodjęcia przez adresata wniosku takich prawnych form działania, strona może zwalczać stan jego opieszałości w drodze skargi na bezczynność w trybie art. 3 § 2 pkt 8 P.p.s.a. Strona ma prawo kwestionowania bezczynności organu zawsze, gdy uznaje, że żądane przez nią informacje są informacjami publicznymi i powinny być jej udzielone w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej, gdyż podmiot, do którego wystąpiła o ich udzielenie objęty jest działaniem tej ustawy.

Odnosząc powyższe uwagi natury ogólnej do realiów rozpoznawanej sprawy stwierdzić należy, że Powszechny Zakład Ubezpieczeń S.A. nie pozostaje w bezczynności w zakresie realizacji wniosku skarżącego z [...] listopada 2014 r.

W odpowiedzi na powyższy wniosek, w terminie zakreślonym w art. 13 ust. 1 u.d.i.p., PZU S.A. odmówiło udostępnienia informacji publicznej.

Zgodnie z art. 16 u.d.i.p., który poprzez art. 17 ust. 1 u.d.i.p. ma w rozpoznawanej sprawie zastosowanie odpowiednio, odmowa udostepnienia informacji publicznej powinna nastąpić w drodze decyzji administracyjnej, co do której stosuje się przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego, z uwzględnieniem szczególnych wymogów określonych w art. 16 ust.2 pkt 1 i 2 u. d. i. p.

Zauważyć w tym miejscu należy, iż instytucja odesłania do odpowiedniego stosowania pewnej kategorii przepisów do innych stanów faktycznych nie jest zdefiniowana prawnie. W nauce prawa i orzecznictwie sądowym powszechnie przyjmuje się, iż odpowiednie stosowanie przepisów, do których ustawodawca odsyła może oznaczać, zarówno stosowanie ich wprost, jak i stosowanie z pewnymi modyfikacjami, a także rezygnację ze stosowania danych przepisów do określonych stanów faktycznych i prawnych.

Synonimy przysłówka "odpowiednio" to adekwatnie, właściwie, stosownie, należycie, poprawnie, słusznie, trafnie, jak należy, co wyraźnie wskazuje na to, iż stosowanie odpowiednie, to nie stosowanie wprost, lecz takie, które najpełniej umożliwi realizację celów danej regulacji i uzyskanie poprawnych (trafnych) rozwiązań.

Odpowiednie stosowanie określonych przepisów oznacza zatem konieczność respektowania specyfiki postępowań, w jakich znaleźć one mają zastosowanie i to w taki sposób, by nie wypaczać istoty tych postępowań.

Pamiętać przy tym należy, iż zasadniczą przesłanką dla dokonywania wykładni przepisów prawa, jest zasada racjonalności ustawodawcy, z której wynika założenie, iż nie stosuje on w treści aktów prawnych zbędnych słów i wyrażeń, a jednocześnie instytucjom prawnym odmiennie nazwanym przypisuje odmienne znaczenie.

Skoro zatem ustawodawca w art. 17 u.d.i.p. nakazuje do rozstrzygnięć podmiotów obowiązanych do udostępnienia informacji publicznej niebędących organami władzy publicznej odpowiednie stosowanie przepisu art. 16 u.d.i.p., to oznacza to, iż w ten sposób stwarza w zakresie procedur udostępniania informacji publicznej w trybie wnioskowym nową kategorię specyficznego rozstrzygnięcia zbliżonego do decyzji administracyjnej, lecz różniącego się od niej przede wszystkim podmiotem wydającym rozstrzygnięcie.

Biorąc pod uwagę cel ustawy o dostępie do informacji publicznej jakim jest zagwarantowanie obywatelom realizacji konstytucyjnego prawa dostępu do informacji publicznej oczywistym jawi się, iż przepisy tej ustawy winny być tak wykładane, by zapewnić obywatelom możliwie szeroki dostęp do informacji publicznej, a w przypadku niezbędnego przecież niekiedy ograniczenia tego dostępu ze względu na potrzebę zabezpieczania innych podlegających ochronie prawnej interesów, zapewnić obywatelom możliwość poznania i zrozumienia przesłanek odmowy udostępnienia im informacji publicznej oraz możliwość poddania tej odmowy kontroli sądowej.

Stąd też uznać należy, iż odpowiednie stosowanie do rozstrzygnięć podmiotów obowiązanych do udostępnienia informacji publicznej, niebędących organami władzy publicznej przepisu art. 16 u.d.i.p., oznacza, iż rozstrzygnięcia tych podmiotów niezależnie od tego czy zostaną formalnie nazwane decyzjami, orzeczeniami, czy po prostu rozstrzygnięciami, względnie nie zostaną opatrzone jakakolwiek nazwą, winny odpowiadać wymogom określonym w art. 16 ust. 2 pkt 2 u.d.i.p. oraz w art. 107 § 1 i § 3 k.p.a. w zakresie w jakim wymogi te są adekwatne dla sprawy udostępnienia informacji publicznej.

Podejmując próbę takiego odpowiedniego zastosowania przywołanych powyżej przepisów do rozstrzygnięć podmiotów obowiązanych do udostępnienia informacji publicznej, niebędących organami władzy publicznej uznać należy, iż rozstrzygnięcia takowe winny zawierać oznaczenie podmiotu, datę wydania, oznaczenie wnioskodawcy, powołanie podstawy prawnej, rozstrzygnięcie, uzasadnienie faktyczne i prawne, pouczenie, czy i w jakim trybie służy od niej odwołanie, podpis z podaniem imienia i nazwiska oraz stanowiska osoby upoważnionej do wydania rozstrzygnięcia, a rozstrzygnięcie, w stosunku do którego może być wniesiona skarga do sądu administracyjnego, powinno zawierać ponadto pouczenie o dopuszczalności wniesienia skargi. Uzasadnienie stanowiska podmiotu o jakim mowa w art. 17 ust. 1 u.d.i.p. winno zaś zawierać imiona, nazwiska i funkcje osób, które zajęły stanowisko w toku postępowania o udostępnienie informacji, oraz oznaczenie podmiotów, ze względu na których dobra, o których mowa w art. 5 ust. 2 u.d.i.p., wydano decyzję o odmowie udostępnienia informacji oraz wskazanie jakich informacji dotyczyło żądanie, czy informacje te stanowiły informacje publiczną i podanie przyczyn, z powodu których odmówiono udostępnienia żądanej informacji, z wyjaśnieniem podstawy prawnej rozstrzygnięcia i z przytoczeniem przepisów prawa.

W orzecznictwie sądu administracyjnego ugruntowany jest pogląd, że treść, a nie forma, przesądza o tym, czy dany akt jest decyzją administracyjną, jeżeli więc sprawa administracyjna podlega załatwieniu w drodze decyzji, to za decyzję należy uznać pismo organu rozstrzygającego, zawierające co najmniej oznaczenie tego organu, oznaczenie adresata aktu, rozstrzygnięcie w sprawie oraz podpis upoważnionego pracownika organu, gdyż spełnia to minimum podstawowych warunków wymienionych w art. 107 § 1 k.p.a. (por. orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego z 22 września 1981 r., sygn. akt SA 791/81, publ: ONSA 1981 Nr 2 poz. 91, z 8 lutego 1983 r., sygn. akt SA/Wr 559/82, publ: ONSA 1983 Nr 1 poz. 3, z 21 marca 2002 r., sygn. akt II SA 2213/01, dostępne LEX nr 157973; z 15 marca 2001 r., sygn. akt V SA 2938/99, dostępne LEX nr 51259, oraz z 21 lipca 2011 r., sygn. akt II OSK 1225/10 – dostępny w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych). Rozważania te znajdują odpowiednie zastosowanie również w stosunku do rozstrzygnięć podmiotów o jakich mowa w art. 17 ust.1 u.d.i.p.

W świetle powyższych rozważań uznać należy, że w badanej sprawie zostało wydane przez Powszechny Zakład Ubezpieczeń S.A. wymagane przepisami prawa rozstrzygniecie.

Pismo z [...] grudnia 2014 r. nie zostało wprawdzie nazwane w jego części wstępnej decyzją, ale już w pouczeniu o przysługujących środkach zaskarżenia wskazano, iż przysługują one "od niniejszej decyzji". Nadto pismo to zawiera wszelkie niezbędne elementy pozwalające zakwalifikować je jako decyzję. Został w nim oznaczony podmiot, od którego rozstrzygniecie pochodzi, a także strona, do której jest kierowane, podano datę wydania oraz stanowisko i personalia osoby je wydającej, a także zawarto rozstrzygnięcie oraz jego uzasadnienie faktyczne oraz prawne. pouczono również stronę o przysługującym wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, z którego Starosta [...] skorzystał i 16 grudnia 2014 r. wystąpił z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy.

29 grudnia 2014 r. do skarżącego skierowano informację o tym, że sprawa nie zostanie załatwiona w terminie, podając jednocześnie nowy termin wydania rozstrzygnięcia. Pismem z [...] stycznia 2015 r. PZU S.A. ponownie odmówiła udostepnienia informacji publicznej, z tym że z treści pisma jednoznacznie wynika, że zostało ono sporządzone w odpowiedzi na wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy. W piśmie tym w sposób jednoznaczny określono pismo z [...] grudnia 2014 r. jako decyzję, jak również podano osoby, które zajęły stanowisko w toku postępowania o udostepnienie informacji. Ponadto zawiera ono wszystkie te wskazane powyżej elementy, które występują w piśmie z [...] grudnia 2014 r. Brak jest w nim jedynie pouczenia o przysługującej stronie skardze do wojewódzkiego sądu administracyjnego. Brak ten jednak nie może stać na przeszkodzie uznania pisma z [...] stycznia 2015 r. za rozstrzygnięcie procesowe wydane w postępowaniu odwoławczym. Może on zostać sanowany poprzez przywrócenie terminu do wniesienia skargi. Bez wpływu na tę ocenę pozostaje także nadanie rozstrzygnięciu formy niezgodnej z regulacją art. 138 K.p.a., gdyż tego rodzaju nieprawidłowość podlega ocenie w toku kontroli sądowoadministracyjnej.

Reasumując, Sąd uznał, że pisma kierowane do skarżącego: z [...] grudnia 2014 r. i [...] stycznia 2015 r. zakwalifikować należy jako decyzje odmawiające skarżącemu udostepnienia żądanej we wniosku z [...] listopada 2014 r. informacji publicznej. Organ w sposób jednoznaczny przedstawił motywy, którymi kierował się odmawiając skarżącemu realizacji jego wniosku, powołując mające zastosowanie w sprawie przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej, tak odnoszące się do ograniczeń prawa dostępu do informacji publicznej tajemnice ustawowo chronione (art. 5 ust.1 u.d.i.p.), jak i do określających formę działania podmiotu (art. 16 i 17 u.d.i.p.).

Z treści obu wydanych w sprawie rozstrzygnięć wynika, że PZU S.A. zakwalifikowała żądaną informację jako informację publiczną, która jednak nie może zostać udzielona z uwagi na objęcie jej tajemnicą ubezpieczoną. Podjęta forma działania wskazuje, że PZU S.A. uznała, iż jest podmiotem objętym działaniem ustawy o dostępie do informacji publicznej.

W tak zarysowanych okolicznościach faktycznych ocenić należało, że PZU S.A. nie pozostaje bezczynne wobec żądań wniosku z [...] listopada 2014 r. Podjęło bowiem działania określone w art. 17 ust.1 w zw. z art. 16 u.d.i.p.

Podkreślenia przy tym wymaga, że w sprawie skargi na bezczynność Sąd nie jest uprawniony do kontroli legalności wydanych w sprawie decyzji. Kontrola taka będzie możliwa dopiero gdy wobec decyzji z [...] stycznia 2015 r. zostanie skierowana skarga do wojewódzkiego sądu administracyjnego, co będzie możliwe po przywróceniu terminu do jej złożenia. W postępowaniu sądowym wywołanym skargą na decyzję PZU S.A. sąd będzie uprawniony i obowiązany do zbadania, czy uzasadnione było wydanie w przedmiotowej sprawie decyzji – w kontekście czy zostały spełnione przesłanki podmiotowe i przedmiotowe do zastosowania ustawy o dostępie do informacji publicznej, a jeżeli tak to czy były podstawy do ograniczenia jej udostępnienia poprzez objęcie tajemnicą ubezpieczeniową.

Inaczej mówiąc to dopiero w tym postępowaniu Sąd oceni, czy PZU S.A. jest podmiotem zobowiązanym do udzielenia informacji publicznej w świetle regulacji ustawy o dostępie do informacji publicznej i czy żądaną informację można zakwalifikować do kategorii informacji publicznych.

W postępowaniu wszczętym skarga na bezczynność Sąd takiej kontroli przeprowadzić nie mógł, wobec wydanych w sprawie decyzji. Wypowiadając się bowiem w powyższym zakresie w rzeczywistości dokonałby oceny legalności wydanych w sprawie rozstrzygnięć.

Z tych też powodów na uwzględnienie nie zasługiwał wniosek o odrzucenie skargi. Zaś merytoryczna kontrola działań podejmowanych przez PZU S.A. doprowadziła Sąd do przekonania, że skarga jest niezasadna i na zasadzie art. 151 P.p.s.a. podlega oddaleniu.

Mając powyższe względy na uwadze Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

Dodatkowo wskazać należy, że Sąd nie uwzględnił wniosku PZU S.A. o zwrot kosztów postępowania, gdyż w przepisach ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi brak jest regulacji prawnej stanowiącej podstawę do takiego działania.