Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Bożena Walentynowicz po rozpoznaniu w dniu 17 listopada 2008 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej K. P. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 25 marca 2008 r., sygn. akt II SA/Bd 197/08 odrzucające skargę K. P. na decyzję Wojewody K. z dnia [...], nr [...] w przedmiocie wymeldowania z pobytu stałego postanawia: oddalić skargę kasacyjną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy, na podstawie art. 58 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej "ppsa", postanowieniem z dnia 25 marca 2008 r., sygn. akt II SA/Bd 197/08 odrzucił skargę K. P. na decyzję Wojewody K. z dnia [...] w przedmiocie wymeldowania z pobytu stałego. W uzasadnieniu Sąd I instancji podniósł, że zaskarżona decyzja została doręczona skarżącemu w dniu 29 grudnia 2007 r., a zatem termin do wniesienia skargi upłynął dnia 28 stycznia 2008 r., zaś skarga została wniesiona w dniu 31 stycznia 2008 r.

Skargę kasacyjną na powyższe postanowienie złożył K. P., reprezentowany przez radcę prawnego, wnosząc o jego uchylenie w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Pełnomocnik skarżącego zarzucił zaskarżonemu postanowieniu naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik postępowania, a to:

- art. 40 i art. 43 kpa oraz art. 53 § 1 pkt 2 ppsa oraz art. 3 Konstytucji RP poprzez odrzucenie skargi na podstawie błędnie ustalonego stanu faktycznego, tj. przyjęcie, iż decyzja została prawidłowo doręczona stronie dnia 29 grudnia 2007 r. w wyniku czego skarżący uchybił terminowi do jej wniesienia,

- art. 1, art. 3 § 1 oraz art. 53 § 1 pkt 2 ppsa poprzez odrzucenie skargi co uniemożliwiło kontrolę działalności administracji publicznej i legalności zaskarżonej decyzji,

- naruszenie art. 45 ust. 1 oraz art. 184 Konstytucji RP, polegające na uniemożliwieniu skarżącemu rozpoznanie sprawy przez Sąd administracyjny poprzez odrzucenie skargi na skutek przyjęcia, że strona uchybiła terminowi, co pozbawiło obywatela prawa do sądu.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podnosi się, że osoba, która odebrała decyzję adresowaną do skarżącego - jego matka - nie jest domownikiem, w rozumieniu art. 43 kpc, bowiem zamieszkuje w innym lokalu i nie prowadzi z nim wspólnego gospodarstwa domowego. Skarżący wskazuje również, iż nawet gdyby przyjąć, iż matka skarżącego odebrała decyzję skutecznie, to uzyskał błędną informację o terminie jej odbioru, co spowodowało, iż skarżący był przekonany, że decyzja nadeszła trzy dni po faktycznym jej doręczeniu i dlatego skargę złożył trzy dni po upływie terminu wskazanego przez Sąd.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 58 § 1 pkt 2 ppsa sąd odrzuca skargę wniesioną po upływie terminu do jej wniesienia.

Z akt niniejszej sprawy wynika, że skarżący otrzymał decyzję organu II instancji wraz z prawidłowo sformułowanym pouczeniem, co do trybu i sposobu jej zaskarżenia, w dniu 29 grudnia 2007 r., a zatem termin do wniesienia skargi, do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy za pośrednictwem Wojewody K. mijał w dniu 28 stycznia 2008 r. Skarżący nie dopełnił obowiązku wynikającego z pouczenia zaskarżonej decyzji, bowiem skargę na tę decyzję wniósł w dniu 31 stycznia 2008 r., a zatem z uchybieniem terminu do jej wniesienia.

Podniesione przez skarżącego zarzuty sprowadzają się w zasadzie do kwestii prawidłowości doręczenia zaskarżonej decyzji, gdyż decyzja została doręczona nie bezpośrednio skarżącemu, ale jego matce, co spowodowało wniesienie skargi po terminie do jej wniesienia.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego nie można zgodzić się z twierdzeniami skarżącego o nieprawidłowym doręczeniu decyzji, jeśli się zważy, że doręczono ją do rąk matki skarżącego obecnej w jego mieszkaniu, która potwierdziła własnoręcznym podpisem fakt przyjęcia urzędowej przesyłki. Twierdzenia skarżącego, iż otrzymał decyzję od matki z opóźnieniem są gołosłowne i niepoparte żadnymi dowodami choćby z oświadczenia swojej matki, która przyjęła dla niego przesyłkę.

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w sentencji na mocy art. 184 w związku z art. 182 ppsa.