Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marian Wolanin, Sędziowie Sędzia WSA Aneta Dąbrowska, Sędzia WSA Łukasz Krzycki (spr.), Protokolant ref. staż. Renata Lewandowska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 lipca 2012 r. sprawy ze skargi A. B. na uchwałę Rady W. z dnia [...] czerwca 2006 r. nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. I. stwierdza nieważność § 48 zaskarżonej uchwały; II. stwierdza nieważność załącznika graficznego w części dotyczącej terenu oznaczonego symbolem [...]; III. stwierdza, że zaskarżona uchwała w zakresie określonym w pkt I i pkt II nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku; IV. zasądza od Rady W. na rzecz skarżącej A. B. kwotę 540 (pięćset czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Przedmiotem zaskarżenia była uchwała Rady W. z dnia [...] czerwca 2006 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla tzw. D. (Dz.Urz. Woj. [...] Nr [...], poz. [...]), zwana dalej Planem.

W skardze, wniesionej na zasadzie art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.), późniejszych pismach procesowych i na rozprawach (k. 64-65, 70-77) Skarżąca, użytkowniczka wieczysta działki nr ew. [...] A. B. reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika – adwokata, sformułowała następujące zarzuty dotyczące § 9, 47 i 48 Planu, co do obszarów funkcjonalnych, oznaczonych symbolami D.4.1.1. i D.4.1.2, wywodząc, iż Plan został uchwalony z naruszeniem :

- art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 1999 r. Nr 15, poz. 139 ze zm.),

- art. 18 ust. 2 pkt 4 lit a ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym i art. 20 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz.U. Nr 162, poz. 1568 ze zm.) przez nie dokonanie wymaganego uzgodnienia,

- art. 18 ust. 2 pkt 8 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym przez nie przedstawienie nieuwzględnionego zarzutu radzie gminy,

- art. 4 i 5 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami – poprzez brak zapewnienia skutecznej ochrony zabytków, wynikającej ze sprzeczności postanowień Planu,

- art. 19 ust. 3 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, skoro wynika z niego, iż strefy ochrony konserwatorskiej wyznacza się w zależności od potrzeb,

- art. 2 Konstytucji R.P. w zakresie wywodzonej z niego zasady prawidłowej legislacji,

- art. 31 ust. 3 Konstytucji, co do zasady proporcjonalności.

Uzasadniając zarzuty przywołano następujące okoliczności:

- postanowienia Planu są niekonsekwentne, z jednej strony wskazuje się na ochronę zabytkowego obiektu P. oraz jego otoczenia (§ 9 ust. 1 pkt 1 Planu) z drugiej zaś (w § 47 i 48) stanowi, iż ochroną jest objęty wyłącznie budynek, co jest zgodne ze stosowną decyzją o wpisaniu do rejestru zabytków,

- w nieuzasadniony sposób ochronę obiektu rozciągnięto na cały obszar D.4.1.2. wprowadzając całkowity zakaz zabudowy działki gdzie znajduje się obiekt P., także teren przyległy objęto bezpodstawnymi restrykcjami w postaci ustalenia niższych niż na terenach sąsiednich dopuszczalnych wysokości zabudowy (teren D.4.1.1.),

- obiekt P. ma tradycyjnie i historycznie funkcje mieszkalne, wnioski Skarżącej, aby uwzględnić to w Planie bez uzasadnienia nie zostały uwzględnione (przyjęto oznaczenie Uk – usługi kultury), w świetle wymagań formalnych na postawie decyzji uzyskiwanych w procesie inwestycyjnym odtworzony obiekt miał i ma także funkcję mieszkalną i taką pełni w istocie,

- naruszono procedurę uchwalania Planu:

- uzyskując uzgodnienie konserwatora zabytków wyłącznie w 2000 roku, tymczasem nowa ustawa z 2003 roku o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami także wymagała uzgodnienia, które nie zostało dokonane, z przepisów przejściowych nie wynika, aby dawne uzgodnienia pozostały w mocy,

- nie rozpoznając w pełni zarzutów nr 1 i 5 zawartych w piśmie z 7 czerwca 2002 r. nieuwzględnionych i nieprzedłożonych Radzie – świadczy o tym treść uchwały Zarządu Gminy W. z [...] października 2002 r.

Wniesiono o zwrot kosztów postępowania sądowego.

Rada Miasta w odpowiedzi na skargę i piśmie (k. 84 i 85) wniosła o oddalenie skargi podnosząc:

- brak jest sprzeczności pomiędzy § 9 ust. 1 pkt 1 a § 47 i 48 Planu bowiem w stosownych postanowieniach § 48 wprowadzono zakazy służące ochronie.

- przyjęte rozwiązania wynikają ze stanowiska, jakie zajął Wojewódzki Konserwator Zabytków w piśmie uzgadniającym propozycje zmian wynikających ze zgłoszonego zarzuty (pismo z 15 października 2002 r.) – zwrócono uwagę, iż uzgodnienia są wiążące dla organu uchwalającego plan.

- w ocenie organ rozpatrzono zarzuty Strony – jej intencją było ustalenie przeznaczenia terenu znajdującego się w jej wieczystym użytkowaniu na cele usługowo - mieszkaniowe oraz ograniczenie istniejącej zabudowy jedynie do obiektu P., pozostałe kwestie podnoszone w zarzucie to argumentacja mająca na celu uzasadnienie wniosku,

- dokonano wymaganych uzgodnień, pomimo, iż na dzień zajmowania stanowiska przez konserwatora zabytków obowiązywał inny akt prawny, regulujący te kwestie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga jest zasadna, gdy chodzi o podniesioną przez Skarżącą kwestię nierozpatrzenia zarzutu wniesionego na zasadzie art. 24 ust. 1 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym, który to akt miał zastosowanie w sprawie z uwagi na termin podjęcia uchwały o przystąpieniu do sporządzenia Planu (30 listopada 1995 r.) oraz treść art. 85 ust. 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80, poz. 717 ze zm.).

W myśl ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym zarzut mógł wnieść każdy czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone przez ustalenia przyjęte w projekcie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. W rozpoznawanej sprawie, w myśl postanowień Planu działka skarżącej może być wykorzystana na cele inwestycyjne wyłącznie zgodnie z warunkami wskazanymi w § 47 i 48 uchwały zawierającymi ograniczenia, co do dysponowania nieruchomością np. zakaz dodatkowej zabudowy w bezpośrednim sąsiedztwie zabytkowego obiektu P. (teren D.4.1.2. – § 48 pkt 2 lit f) czy wskazanie maksymalnej wysokości zabudowy na terenie w dalszym sąsiedztwie (teren D.4.1.1. – §. 47 pkt 2 lit b). Niewątpliwie, więc postanowienia planu dotyczą zakresu możliwości wykonywania własności przez skarżących. Z treści pisma z 7 czerwca 2002 r. wynikało epressis verbis, iż wolą skarżącej było wniesienie zarzutu do projektu Planu gdzie w ówczesnym § 48 wprowadzono określone ograniczenia, w zagospodarowaniu obszaru funkcjonalnego (KUo) oznaczonego wówczas symbolem D.4.1. Wśród zrzutów sformułowano m.in. żądania zachowania funkcji mieszkaniowo usługowej (pkt 1 str. 2) oraz ograniczenia nakazu zachowania wyłącznie dotychczasowej zabudowy - obiektu P. (pkt 5 str. 3). Analizując treść przyjętej uchwały w przedmiocie rozpatrzenia zarzutów (z 25 października 2002 r.) jak i treść normatywną przyjętego Planu nie trudno dostrzec, iż zarzut w całości nie został uwzględniony zgodnie z wolą wnioskodawcy. Wydzielono mianowicie obszar D.4.1.2. w bezpośrednim sąsiedztwie P., gdzie pozostawiono funkcje Uk (usługi kultury) a więc inną niż żądana oraz dodano całkowity zakaz budowy innych obiektów niż P. co nie realizuje żądania aby ograniczenia inwestycyjne dotyczyły tylko istniejącego budynku. Oznacza to, iż zarzut w całości nie został uwzględniony, co obligowało organ gminy (wówczas Zarząd Dzielnicy) do jego przedłożenia radzie gminy, w zakresie nieuwzględnionym. W myśl art. 18 ust. 2 pkt 8 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym organ właściwy do sporządzenia projektu planu, gdy chodzi o zarzuty nieuwzględnione, przedstawia je do rozpatrzenia radzie gminy, jako organowi właściwemu w kwestii dokonywania ostatecznych przesądzeń, co do przyjętych rozwiązań planistycznych. W ustawie o zagospodarowaniu przestrzennym instytucja rozpatrzenia zarzutów przez organ uchwalający plan a równocześnie uzewnętrzniający interesy społeczności lokalnej (zastąpiona w obecnie obowiązującej ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym znacznie odformalizowaną instytucją rozpatrzenia uwag) miała niezwykle istotne znaczenie z następujących względów.

Ustalanie przeznaczenia i zasad zagospodarowania terenu, stosownie do art. 4 ust. 1 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym, należy do zadań własnych gminy. Powołane uprawnienie planistyczne stanowi podstawę prawną do naruszania interesu prawnego podmiotów praw przysługujących do nieruchomości objętych projektem planu miejscowego jako instrumentem kształtowania sposobu gospodarowania przestrzenią. Uprawnienie to może być realizowane jedynie w interesie publicznym z uwzględnieniem zasad określonych w art. 1 ust. 2 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym, jak i zasad określonych w ustawach szczególnych (art. 2 ust. 1 ustawy).

W rozpoznawanej sprawie kwestionowano przyjęte w projekcie ograniczenia mające służyć zapewnieniu ochrony zabytkowego obiektu (P.). Przepisy szczególne nie określają normatywnych wymagań dotyczących zakresu ograniczeń, jakie należy ustanawiać w danym przypadku. Nie wątpliwie organ planistyczny musiałby uwzględnić ograniczenia dla terenów przyległych, o ile zostałyby one sprecyzowane w stosownej decyzji o objęciu zabytku w ochronę poprzez wpisanie do rejestru w myśl art. 9 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (możliwość objęcia ochroną zabytku wraz z otoczeniem – ust. 2 wskazanego art.), jednak w danym przypadku tego rodzaju wiążące ograniczenia nie były ustanowione, a więc kreowanie zasad zagospodarowania służących uwzględnienia ochrony dóbr kultury pozostawało w gestii gminy w ramach władztwa planistycznego – patrz art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym (ochrona, środowiska kulturowego), w zw. z art. 7 pkt 4 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami. Wskazanie w ustawie o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami zasady, iż formą ochrony zabytków jest ustalenie ochrony w planie zagospodarowania przestrzennego (art. 7 pkt 4) obok wpisu do rejestru zabytków (pkt 1 wskazanego art.), przesądza, iż wolą prawodawcy jest stworzenie organowi gminy możliwości wprowadzania innych postanowień ochronnych niż będące wyłącznie transpozycją warunków wynikających z wydania decyzji o wpisie do rejestru zabytków. Poszczególne rozwiązania muszą być jednocześnie tworzone z zachowaniem zasad ogólnych wynikających z ww. art. 1 ust. 2 ustawy, w tym obowiązku uwzględniania wymagań ładu przestrzennego, urbanistyki architektury oraz walorów ekonomicznych przestrzeni i prawa własności (pkt 1 i 5) jak i wymagania ochrony dziedzictwa kulturowego i dóbr kultury (pkt 4).

Z uwagi na wynikający z powyższych uwarunkowań stosunkowo szeroki zakres uznaniowości rady gminy, odnośnie możliwości i zakresu ingerencji w chronione prawem uprawnienia podmiotów, których praw dotyczą ustalenia planu zagospodarowania przestrzennego, prawodawca - w mających w sprawie zastosowanie a uprzednio obowiązujących przepisach - poddał szczególnym reżimom prawnym procedurę, w ramach której organ gminy postanawia nie uwzględnić uwag określonego podmiotu pomimo naruszenie jego interesu prawnego - rozpatrywanie zarzutów. Instytucja ta obejmowała obowiązek poinformowania wnoszącego zarzut o terminie posiedzenia rady gminy, na którym będzie rozpatrywany zarzut, obowiązek uzasadniania odrzucenia zarzutu i w końcu możliwość zaskarżenia do sądu administracyjnego odnośnej uchwały, co pociąga za sobą kontrolę jej legalności (art. 18 ust. 2 pkt 9 i 10 i art. 24 ust. 3 i 4 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym). Instytucja zaskarżenia uchwały o odrzuceniu zarzutu służyła wstępnej kontroli zachowania przez radę gminy procedury planistycznej m.in. w kontekście obowiązku rzetelnego rozważenia i odniesienia się do konkretnych żądań i postulatów.

W tym świetle, wobec wspomnianego szerokiego zakresu uznaniowości w procesie planistycznym, niedopuszczalne jest takie naruszenie interesu prawnego, które nie jest wystarczająco uzasadnione w uchwale o odrzuceniu zarzutu w rozumieniu art. 24 ust. 3 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym. Uzasadnienie uchwały o odrzuceniu zarzutu stanowi uzewnętrznienie woli większości członków organu kolegialnego - rady gminy, co do przyjęcia określonych rozwiązań z odwołaniem do konkretnych racjonalnych względów.

Nie można przy tym zaaprobować, aby uzasadnienie uchwały o odrzuceniu zarzutu (a więc uznanie, iż ingerencja w interes prawny wnoszącego zarzut jest zasadna) mogło dotyczyć wyłącznie kwestii niesprzeczności przyjętych rozwiązań z przepisami odrębnymi. Przyjęte rozwiązania, jako ingerujące w prawnie chronione prawo podmiotowe powinny być także uzasadnione względami racjonalnymi, odwoływać się do konkretnych faktów i okoliczności uwzględnianych przez radę gminę, jako przesłanka odrzucenia zarzutu (patrz tak samo wyrok NSA sygn. akt IV S.A. 1638/98 opubl. lex nr 48261, wyrok NSA sygn. akt II OSK 145/09 dostępne w CBOSA). Inne rozumienie analizowanych regulacji oznaczałoby faktyczne ograniczenie zakresu nadzoru nad legalnością działania organów administracji publicznej, w zakresie, w jakim ingerują one w prawem chronione prawa podmiotowe. Faktyczne zwolnienie z obowiązku merytorycznego uzasadnienia uchwały, w razie gdy poszczególne rozwiązania planistyczne nie wynikają wyłącznie z regulacji szczególnych, prowadziłoby do ograniczenia zasady określonej w art. 184 Konstytucji RP.

Wskazane wyżej uwarunkowania nie pozwalają na uznanie, iż nie rozpatrzenie zarzutu, w zakresie w jakim nie został on uwzględniony, może nie przesądzać o naruszeniu interesu prawnego w rozumieniu art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym. co stanowi przesłankę do wniesienia skargi w przedmiotowej sprawie. Wobec faktu, iż konkretne rozwiązania planistyczne jedynie w marginalnym stopniu mogą wynikać ze szczególnych rozwiązań normatywnych (patrz np. zakres ograniczeń na obszarach chronionych, szczególne zakazy zabudowy obszarów zagrożonych powodzią międzywali itp.) legalność uchwały dotyczącej planu w zakresie materialnoprawnym może być badana wyłącznie w kontekście stosownie szczegółowego i wnikliwego rozpatrzenia zarzutów, w ramach których określony podmiot sprzeciwia się ingerencji w jego prawa, natomiast organ uchwałodawczy przesądza, czy w interesie publicznym ingerencję tę uznać za uzasadnioną w świetle zasady proporcjonalności.

Powyższa konstatacja prowadzi do wniosku, iż w sprawach gdzie zastosowanie znajdzie ustawa o zagospodarowaniu przestrzennym, nie rozpatrzenie prawidłowo wniesionego zarzutu zawsze stanowi o naruszeniu interesu prawnego, co daje legitymację do wniesienia skargi w myśl art. 101 o samorządzie gminnym. Koresponduje z tym art. 27 ust. 1 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym, w którym wskazano, iż naruszanie trybu postępowania powoduje nieważność uchwały w przedmiocie planu w całości lub części.

W rozpoznawanym przypadku, jak wynika z wyjaśnień Rady, potwierdzonych zawartością przedłożone dokumentacji, zarzut w zakresie nieuwzględnionym nie został przedłożony ówczesnemu organowi uchwałodawczemu. Wadliwie bowiem uznano, iż został uwzględniony w całości (to mylne stanowisko organu jest prezentowane nadal w niniejszej sprawie). Rada Gminy nie procedowała więc w ogóle nad merytorycznymi, nieuwzględnionymi zarzutami skarżącej odnośnie pewnych ustanowionych ograniczeń dotyczących nieruchomości. Etap ten, o ile Skarżąca zostałaby zawiadomiona o terminie rozpatrzenia zarzutu przez organ uchwałodawczy, był właściwy dla przedstawienia prezentowanych obecnie (na etapie postępowania przed Sądem) tez, iż przyjęte rozwiązania są wyłącznie następstwem stanowiska Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków zawartego w piśmie z 15 października 2002 r.. Wyjaśnienia wymagałaby wówczas kwestia, czy sformułowanie "wnioskuję o wprowadzenie" określonego zapisu należy rozumieć jako kategoryczne żądanie dokonania konkretnych zmian w projekcie Planu, mając na uwadze uzgodnienie uprzedniego projektu, gdzie analogicznego ograniczenia dla danego fragmentu obszaru, wcześniej oznaczonego D.4.1., nie przewidywano. Rozważenia wymagałaby wtedy też wtedy, czy w takim przypadku Plan w danym zakresie nie powinien być ponownie wyłożony (art. 25 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym). Ocenie, co do meritum, musiałoby podlegać także, czy wskazanie nadal jako funkcji usługi kultury dla wydzielonego obszaru D.4.1.2. znajduje uzasadnienie w interesie publicznym, gdy chodzi o wykorzystanie obiektów historycznych w strukturze miasta, czy też narusza zasadę proporcjonalności, gdy chodzi o ingerencję w prawo własności wobec podnoszonych kwestii postanowień wcześniej obowiązującego planu oraz dokumentów wskazujących przeznaczenie obiektu związanych z realizacją inwestycji - odtworzeniem obiektu o funkcji częściowo mieszkaniowej (przedłożone wraz ze skargą).

Z uwagi na fakt, iż przyjęcie określonych rozwiązań, jak wskazano wcześniej, nie wynika wyłącznie z oceny ich zgodności z przepisami szczególnymi, lecz także orzekania w ramach uznaniowości, w kontekście artykułowanych priorytetów społeczności lokalnej, niemożliwa jest na obecnym etapie ocena przez Sąd, czy uchwała w przedmiocie planu, narusza prawo w kontekście dopuszczalności ingerencji w prawa własności, co do meritum. Naruszenie interesu prawnego skarżącej polega jednak na nie rozważeniu przesłanek takiej ingerencji, co w świetle przytoczonych regulacji nie było dopuszczalne, a z uwagi na treść art. 27 ust. 1 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym musi skutkować stwierdzeniem nieważności zaskarżonej uchwały.

Wobec wskazanych uwarunkowań przedwczesne byłoby ocenianie, czy doszło do naruszenia zakresu władztwa planistycznego, w tym wyrażonej w Konstytucji zasady proporcjonalności, czy zasady ochrony zabytków (art. 4, 5 i 19 ust. 3 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami), gdy chodzi o zapisy dotyczące obszaru oznaczonego D.4.1.2.

Natomiast nie zasadne są zarzuty w pozostałym zakresie, z następujących powodów:

- nie uchybiono wymaganiu uzgodnienia z konserwatorem zabytków, w myśl art. 18 ust. 2 pkt 4 lit a ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym i art. 20 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, z treści wskazanej ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami a zwłaszcza jej przepisów przejściowych nie sposób wywieść, aby poczynione uprzednio uzgodnienia traciły moc i nie były skuteczne, choć jednocześnie trafnie zauważa Skarżąca, iż przepis art. 85 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nie dotyczy kwestii związanych ze zmianą innych regulacji niż zawarte w tej ustawie,

- nie ma sprzeczności pomiędzy postanowieniami § 9 ust. 1 pkt 1 a § 47 i 48 Planu, bowiem jak trafnie wywodzi Rada wskazana w § 9 zasada ochrony została zmaterializowana poprzez ustanowienie określonych ograniczeń zawartych w § 47 i 48 przy czym wskazano, iż obiektem podlegającym ochronie jest budynek P. (§. 48 pkt 2 lit h; nie uchybiono więc wyprowadzanym z reguł państwa praworządnego zasadom prawidłowej legislacji,

- gdy chodzi o obszar określony w Planie symbolem D.4.1.1. nie przekroczono granic władztwa planistycznego, gdy chodzi o kwestionowane zapisy dotyczące ograniczenia dopuszczalnej wysokości obiektów; obszar ten jest bezpośrednio przyległy i tworzy w miarę spójny obszar z terenem, gdzie umiejscowiony jest zabytkowy obiekt P.; względy lepszej ekspozycji widoku budynku na tle otoczenia mogą przemawiać za wprowadzeniem ograniczeń, co do wysokości zabudowy, nawet jeśli występują różnice rzędnych poszczególnych części nieruchomości; pokreślenia wymaga, iż rozwiązania planistyczne w tym zakresie nie były kwestionowane przez Stronę na etapie sporządzania Planu, a jednocześnie, jak wskazano, nie sposób uznać, aby postanowienia tego aktu były w tym zakresie dowolne (wykraczały poza granice kompetencji Rady co do określenia zasad gospodarowania przestrzenią); ustalenia Planu nie naruszają z kolei art. 4, 5 i 19 ust. 3 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami,

- mylny jest zarzut naruszenia art. 27 ust. 1 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym – w niniejszej sprawie zaszły natomiast przesłanki wskazane w hipotezie tej regulacji - w zakresie, w jakim Sąd stwierdził nieważność uchwały.

Z przytoczonych wyżej przyczyn Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 147 § 1 i art. 152 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w pkt I, II i III sentencji. O zwrocie kosztów postępowania orzeczono na podstawie art. 200 i art. 205 § 2 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Na koszty niniejszego postępowania sądowego złożyły się: wpis sądowy od skargi - 300 zł oraz wynagrodzenie dla adwokata reprezentującego skarżącą - 240 zł. Wysokość tego wynagrodzenia ustalono zgodnie z § 18 ust. 1 pkt 1 "c" rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163 poz. 1348 ze zmianami).

Niniejsze orzeczenie ma ten skutek, iż Rada W., będzie zobowiązana do rozpatrzenia zarzutu skarżącej, w zakresie nieuwzględnionym, w myśl przepisów ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym.