Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi Wydział III w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Małgorzata Łuczyńska (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Janusz Nowacki Sędzia WSA Krzysztof Szczygielski Protokolant asystent sędziego Agata Brolik po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 czerwca 2014 r. sprawy ze skargi G. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy wydania uprawnień do wykonywania badań technicznych pojazdów 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Starosty [...] z dnia [...] nr [...]; 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. na rzecz skarżącego G. K. kwotę 457 (czterysta pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Decyzją z dnia [...] nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a. utrzymało w mocy decyzję Starosty [...] z dnia [...], nr [...] o odmowie wydania G. K. imiennych uprawnień do wykonywania badań technicznych pojazdów.

Powyższe rozstrzygnięcie zostało wydane w oparciu o następujące ustalenia faktyczne i prawne.

Decyzją z dnia [...] Starosta [...] odmówił wydania G.K. imiennych uprawnień do wykonywania badań technicznych pojazdów, wskazując w uzasadnieniu, że z dokumentów przedłożonych przez wnioskodawcę wynika, że prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą P.U.H. A, a przeważającym zakresem działalności gospodarczej jest konserwacja i naprawa pojazdów samochodowych z wyłączeniem motocykli. Zgodnie natomiast z treścią § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 4 listopada 2004 r. w sprawie szczegółowych wymagań w stosunku do diagnostów (Dz.U. nr 246, poz. 2469 ze zm.), diagnostą uprawnionym do wykonywania badań technicznych pojazdów może być osoba, która posiada średnie wykształcenie techniczne o specjalności samochodowej i udokumentowane 4 lata praktyki w stacji obsługi pojazdów lub w zakładzie (warsztacie) naprawy pojazdów na stanowisku naprawy lub obsługi pojazdów. Zgodnie natomiast z definicją zawartą w art. 2 pkt 31 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. – Prawo o ruchu drogowym (tekst jedn. Dz.U. z 2012r., poz. 1137 ze zm.) pojazd to środek transportu przeznaczony do poruszania się po drodze oraz maszynę lub urządzenie do tego przystosowane. Pojazd samochodowy to z kolei pojazd silnikowy, którego konstrukcja umożliwia jazdę z prędkością przekraczającą 25 km/h; określenie to nie obejmuje ciągnika rolniczego (art. 2 pkt 33 ustawy). Stosownie zaś do treści art. 84 ust. 1 ustawy badania techniczne pojazdów wykonuje zatrudniony na stacji kontroli pojazdów uprawniony diagnosta. Oznacza to, że praktyka zawodowa kandydata na diagnostę musi zawierać w swym zakresie naprawę lub obsługę pojazdów i nie może w tym zakresie zawierać jakichkolwiek wyłączeń dotyczących poszczególnych rodzajów pojazdów.

Od powyższej decyzji G.K. złożył odwołanie, w którym zarzucając organowi administracji błąd w ustaleniach faktycznych poprzez przyjęcie, że nie spełnia warunków niezbędnych do wydania decyzji o przyznaniu uprawnień do wykonywania badań technicznych pojazdów i naruszenie § 2 pkt 2 rozporządzenia w sprawie szczegółowych wymagań w stosunku do diagnostów poprzez wydanie decyzji odmownej, pomimo spełnienia wszystkich przesłanek warunkujących przyznania uprawnień, tj. posiadania średniego wykształcenia technicznego o specjalności samochodowej, udokumentowane 4 lata praktyki w zakładzie (warsztacie) naprawy pojazdów na stanowisku naprawy lub obsługi pojazdów, wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji i wydanie imiennych uprawnień do wykonywania badań technicznych pojazdów lub uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania organowi I instancji.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] utrzymując zaskarżoną decyzję w mocy wskazało, że zgodnie z art. 84 ust. 2 ustawy –Prawo o ruchu drogowym, starosta wydaje uprawnienie do wykonywania badań technicznych, jeżeli osoba ubiegająca się o jego wydanie posiada wymagane wykształcenie techniczne i praktykę, odbyła wymagane szkolenie oraz zdała z wynikiem pozytywnym egzamin kwalifikacyjny. Stosownie zaś do treści § 2 rozporządzenia w sprawie szczegółowych wymagań w stosunku do diagnostów, diagnostą uprawnionym do wykonywania badań technicznych pojazdów może być osoba, która spełnia jeden z następujących warunków:

1) posiada wyższe wykształcenie techniczne o specjalności samochodowej i udokumentowane 2 lata praktyki w stacji obsługi pojazdów lub w zakładzie (warsztacie) naprawy pojazdów na stanowisku naprawy lub obsługi pojazdów;

2) posiada średnie wykształcenie techniczne o specjalności samochodowej i udokumentowane 4 lata praktyki w stacji obsługi pojazdów lub w zakładzie (warsztacie) naprawy pojazdów na stanowisku naprawy lub obsługi pojazdów;

3) posiada wyższe wykształcenie techniczne o specjalności innej niż samochodowa i udokumentowane 4 lata praktyki w stacji obsługi pojazdów lub zakładzie (warsztacie) naprawy pojazdów na stanowisku naprawy lub obsługi pojazdów;

4) posiada średnie wykształcenie techniczne o specjalności innej niż samochodowa i udokumentowane 8 lat praktyki w stacji obsługi pojazdów lub zakładzie (warsztacie) naprawy pojazdów na stanowisku naprawy lub obsługi pojazdów.

W rozpatrywanej sprawie zdaniem organu odwoławczego bezspornym jest, że G. K. posiada wykształcenie średnie techniczne o specjalności samochodowej, ukończył wymagane przepisami prawa szkolenie w zakresie przeprowadzania badań technicznych pojazdów i zdał z wynikiem pozytywnym egzamin kwalifikacyjny. Sporną kwestią jest natomiast praktyka posiadana przez wnioskodawcę. Analiza materiału dowodowego zgromadzonego w toku postępowania wykazała, że strona od dnia 5 stycznia 2010 r. prowadzi działalność gospodarczą w zakresie konserwacji i naprawy pojazdów samochodowych z wyłączeniem motocykli. Odwołując się do definicji pojazdu, pojazdu silnikowego oraz definicji motocykla, zgodnie z którą jest to pojazd samochodowy zaopatrzony w silnik spalinowy o pojemności skokowej przekraczającej 50 cm3, dwukołowy lub z bocznym wózkiem - wielośladowy; określenie to obejmuje również pojazd trójkołowy o symetrycznym rozmieszczeniu kół (art. 2 pkt 45 ustawy) organ zauważył, że z treści powyższych definicji wynika, że motocykl jest pojazdem samochodowym. Natomiast, jak wynika z przedstawionych przez stronę dokumentów strona posiada doświadczenie m.in. w zakresie konserwacji i naprawy pojazdów samochodowych z wyłączeniem motocykli. W myśl natomiast art. 84 ust. 1 cyt. ustawy, badanie techniczne pojazdów wykonuje zatrudniony w stacji kontroli pojazdów uprawniony diagnosta. W ocenie Samorządowego Kolegium Odwoławczego z wyżej wymienionego przepisu wynika, że diagnosta musi posiadać wiedzę i stosowne doświadczenie w zakresie wszystkich pojazdów, które dopuszczone są do ruchu. Niewątpliwie motocykl jest pojazdem, który także podlega m.in. okresowym badaniom technicznym. Oznacza to, że diagnosta dokonujący przeglądu musi posiadać wiedzę, jak i doświadczenie w zakresie obsługi i naprawy takiego pojazdu. Dodatkowo organ wskazał, że zgodnie z § 2 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 26 czerwca 2012 r. w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach (Dz.U. z 2012r., poz. 996 ze zm.) zakres okresowego badania technicznego pojazdu obejmuje sprawdzenie i ocenę prawidłowości działania poszczególnych zespołów i układów pojazdu, w szczególności pod względem bezpieczeństwa jazdy i ochrony środowiska. Podzielając zatem stanowisko organu I instancji, organ odwoławczy podkreślił, że wydanie w niniejszej sprawie uprawnień może narazić na niebezpieczeństwo nie tylko osobę, która będzie użytkowała dopuszczony do ruchu przez odwołującego pojazd, ale również pozostałych uczestników ruchu drogowego, albowiem strona nie posiada dostatecznej praktyki zawodowej. Osoba ubiegająca się o wydanie uprawnień diagnosty w szczególności musi posiadać praktykę w zakresie obsługi i naprawy wszystkich pojazdów, nie wystarczy zdobycie powyższego doświadczenia w zakresie jakichkolwiek pojazdów. Przyjęcie takiego stanowiska byłoby dopuszczalne, jeżeli w cyt. ustawie brak byłoby legalnej definicji pojazdu. Natomiast skoro taka definicja została zawarta, powołane na wstępie przepisy należy interpretować zgodnie ze stosownymi definicjami zawartymi w art. 2 cyt. ustawy.

W skardze skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi skarżący podnosząc zarzut naruszenia przepisów postępowania, tj. art. 6, art. 7, art. 9 i art. 77 § 1 K.p.a. poprzez niewyczerpujące zbadanie i wyjaśnienie stanu faktycznego sprawy i nieustalenie istotnych okoliczności , tj. zakresu (przedmiotu) prowadzonej przez skarżącego działalności gospodarczej i w konsekwencji nieuznanie posiadania przez skarżącego 4-letniej praktyki w zakładzie naprawy pojazdów na stanowisku naprawy i obsługi pojazdów wszelkiego rodzaju, w tym motocykli, wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji. Działając natomiast w oparciu o treść art. 106 ustawy z dnia 30 sierpnia 2012r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz.U. z 2012r., poz. 270 ze zm.) dalej –p.p.s.a. wniósł o przeprowadzenie dowodów uzupełniających z dokumentów w postaci załączonych do skargi kopii oświadczeń klientów wraz z rachunkami i fotokopiami dowodów rejestracyjnych na okoliczność przeprowadzanych napraw motocykli w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Przedstawił również zaświadczenie ZUS z dnia 23 kwietnia 2014r. potwierdzające fakt, że według stanu na dzień 23 kwietnia 2014r. prowadząc działalność gospodarczą skarżący nie zatrudnia innych pracowników. W uzasadnieniu skargi skarżący nadmienił, że wydając zaskarżone rozstrzygnięcia organy administracji oparły się na jedynym dokumencie, tj. wypisie z CEIDG z którego nie wynika jednoznacznie zakres prowadzonej działalności gospodarczej, dokument ten ma de facto jedynie charakter statystyczny, a weryfikowanie jego prawdziwości następuje niezwykle rzadko.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie, wniosło o jej oddalenie dodatkowo wskazując, że dopiero w dniu 7 lutego 2014r., a więc już po wydaniu decyzji, skarżący dokonał zmiany wpisu w CEIDG polegającej na dodaniu symbolu 45.40.Z., tj. "sprzedaż hurtowa i detaliczna motocykli, ich naprawa i konserwacja oraz sprzedaż hurtowa i detaliczna części i akcesoriów do nich". Powyższe okoliczności nie oznaczają jednak zdaniem organu, że z dniem dokonania zmiany wpisu skarżący może skutecznie ubiegać się o wydanie uprawnień diagnosty. Z tym dniem skarżący rozpoczął bowiem nabywanie praktyki w zakresie naprawy motocykli. Wobec powyższego, zdaniem organu skarżący nie posiada udokumentowanego 4-letniego doświadczenia przy naprawie i obsłudze motocykli.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do przepisu art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.) sąd administracyjny sprawuje, w zakresie swej właściwości, kontrolę pod względem zgodności z prawem działalności administracji publicznej. Przedmiotem dokonywanej przez niego kontroli jest zbadanie, czy organy administracji w toku rozpoznania sprawy nie naruszyły prawa w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy. Czyni to wedle stanu prawnego i na podstawie akt sprawy istniejących w dniu wydania zaskarżonego aktu.

Uchylenie decyzji lub postanowienia przez sąd administracyjny następuje w przypadku naruszenia prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.; dalej: p.p.s.a.), naruszenia prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego (lit. b) i naruszenia przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy (lit. c).

Rozpatrując sprawę w tak określonej kognicji należało uznać skargę za uzasadnioną, albowiem zarówno zaskarżona decyzja, jak i utrzymana przez nią w mocy decyzja organu I instancji wydane zostały z naruszeniem przepisów prawa procesowego, które to naruszenia mogły mieć wpływ na wynik sprawy.

W pierwszym rzędzie wskazać należy, iż z materialnoprawną podstawą zaskarżonej decyzji jest art. 84 ust. 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. – Prawo o ruchu drogowym (tekst jedn. Dz.U. z 2012r., poz. 1137 ze zm.) zgodnie z którym starosta wydaje uprawnienie do wykonywania badań technicznych, jeżeli osoba ubiegająca się o jego wydanie posiada wymagane wykształcenie techniczne i praktykę, odbyła wymagane szkolenie oraz zdała z wynikiem pozytywnym egzamin kwalifikacyjny. Stosownie zaś do treści § 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 4 listopada 2004 r. w sprawie szczegółowych wymagań w stosunku do diagnostów (Dz.U. nr 246, poz. 2469 ze zm.),w sprawie szczegółowych wymagań w stosunku do diagnostów, diagnostą uprawnionym do wykonywania badań technicznych pojazdów może być osoba, która spełnia jeden z następujących warunków:

1) posiada wyższe wykształcenie techniczne o specjalności samochodowej i udokumentowane 2 lata praktyki w stacji obsługi pojazdów lub w zakładzie (warsztacie) naprawy pojazdów na stanowisku naprawy lub obsługi pojazdów;

2) posiada średnie wykształcenie techniczne o specjalności samochodowej i udokumentowane 4 lata praktyki w stacji obsługi pojazdów lub w zakładzie (warsztacie) naprawy pojazdów na stanowisku naprawy lub obsługi pojazdów;

3) posiada wyższe wykształcenie techniczne o specjalności innej niż samochodowa i udokumentowane 4 lata praktyki w stacji obsługi pojazdów lub zakładzie (warsztacie) naprawy pojazdów na stanowisku naprawy lub obsługi pojazdów;

4) posiada średnie wykształcenie techniczne o specjalności innej niż samochodowa i udokumentowane 8 lat praktyki w stacji obsługi pojazdów lub zakładzie (warsztacie) naprawy pojazdów na stanowisku naprawy lub obsługi pojazdów.

Organy obu instancji odwołując się do definicji pojazdu, pojazdu silnikowego oraz definicji motocykla, zgodnie z którą jest to pojazd samochodowy zaopatrzony w silnik spalinowy o pojemności skokowej przekraczającej 50 cm3, dwukołowy lub z bocznym wózkiem - wielośladowy; określenie to obejmuje również pojazd trójkołowy o symetrycznym rozmieszczeniu kół (art. 2 pkt 45 ustawy) i stwierdzając, że z treści powyższej definicji wynika, że motocykl jest pojazdem samochodowym, zgodnie orzekły, że skarżący spełnił wszystkie wymagania do uzyskania uprawnień diagnosty poza udokumentowaniem czteroletniej praktyki w zakresie obsługi i naprawy motocykli. Jak bowiem wynika z przedstawionych przez stronę dokumentów (wpisu do CEIDG ) strona prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie konserwacji i naprawy pojazdów samochodowych z wyłączeniem motocykli. W ocenie Samorządowego Kolegium Odwoławczego diagnosta musi posiadać wiedzę i stosowne doświadczenie w zakresie wszystkich pojazdów, które dopuszczone są do ruchu, a niewątpliwie motocykl jest pojazdem, który także podlega m.in. okresowym badaniom technicznym.

Przystępując do rozważań merytorycznych należy stwierdzić, że bezspornym jest, iż przy podejmowaniu decyzji w sprawie wydania uprawnienia do wykonywania badań technicznych organy związane są rygorami procedury administracyjnej. W myśl art. 7 Kpa., w toku postępowania organy administracji publicznej stoją na straży praworządności i podejmują wszelkie kroki niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli. Muszą w sposób wyczerpujący zebrać, rozpatrzyć i ocenić materiał dowodowy (art. 77 § 1 i art. 80 Kpa) oraz uzasadnić swoje rozstrzygnięcie według wymagań określonych w art. 107 § 3 Kpa.

Z zasady prawdy obiektywnej, wyrażonej w art. 7 Kpa., będącej naczelną zasadą postępowania administracyjnego, wynika, iż organy administracji publicznej prowadzące postępowanie mają obowiązek zebrania i rozpatrzenia materiału dowodowego w taki sposób, aby ustalić stan faktyczny sprawy zgodny z rzeczywistością, a zwłaszcza mają obowiązek dokonać wszechstronnej oceny okoliczności konkretnej sprawy na podstawie analizy całego materiału dowodowego i swoje stanowisko wyrazić w uzasadnieniu podjętej decyzji. W tym stanie rzeczy w ocenie sądu należy podzielić stanowisko skarżącego wskazujące na naruszenie przez organy administracji publicznej przepisów postępowania administracyjnego odnoszących się do prawidłowego przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego i szczegółowo wskazanych w uzasadnieniu skargi. Zaniechanie dokładnego wyjaśnienia przez orzekające w sprawie organy podstawowego elementu stanu faktycznego jakim jest udokumentowanie praktyki w zakresie naprawy i obsługi pojazdów – a konkretnie tylko motocykli czyni rozstrzygnięcie organów przedwczesnym bowiem niespełniającym wymagań procedury administracyjnej. Oparcie rozstrzygnięcie tylko na jedynym dokumencie złożonym przez skarżącego nie spełnia standardów rzetelnego i wszechstronnego zebrania materiału dowodowego, co jest obowiązkiem organów w ceku ustalenia stanu faktycznego sprawy zgodnego z rzeczywistością. W postępowaniu administracyjnym to organy są gospodarzami postepowania, a aktywna postawa wynikająca z obowiązku rozstrzygnięcia sprawy zgodnie ze słusznym interesem strony obliguje organy do poszukiwania dowodów i wskazywania kierunków tego postępowania w aspekcie dowodowym. Staranna analiza stanu faktycznego sprawy jest ważna przede wszystkim z tego względu, że wadliwe zebranie i rozpatrzenie dowodów odnoszących się do faktu posiadania praktyki w zakresie naprawy i obsługi motocykli ma wpływ na ukształtowanie całego postępowania administracyjnego, wpływając ostatecznie na rozstrzygnięcie i na sytuację prawną strony w aspekcie jej uprawnień do otrzymania uprawnienia w zakresie badań technicznych pojazdów. Generalnie rzecz ujmując, zakres niezbędnych ustaleń stanu faktycznego sprawy wynika z hipotezy normy prawa materialnego, znajdującej zastosowanie w konkretnym przypadku, tym samym pośrednio hipoteza ta wpływa na wyznaczony przez organ kierunek poszukiwań w sferze dowodów celem ustalenia, czy przesłanki zapisane w hipotezie normy prawnej zostały spełnione. Tymczasem w niniejszej sprawie ustawodawca nie stworzył katalogu dokumentów potwierdzających fakt wymaganej praktyki w zawodzie, a organy obu instancji nawet nie zapytały skarżącego, czy przedstawiony przez niego dowód w postaci wpisu do CEIDG oznacza w rzeczywistości, że wnioskodawca nie prowadzi naprawy i obsługi motocykli. Przyjęcie wpisu jako dokumentu potwierdzającego praktykę jedynie w zakresie napraw i obsługi samochodów jest co najmniej niewystarczające. Wprawdzie wpis winien odzwierciedlać stan rzeczywisty, ale w okolicznościach przedmiotowej sprawy, w sytuacji gdy nie ma jednoznacznych przepisów zawierających wytyczne wg których należy udokumentować spełnienie warunku czteroletniej praktyki, niefortunny wpis skarżącego nie może dyskwalifikować go w ubieganiu się o uprawnienia, szczególnie gdy, jak się okazuje, innymi dowodami (załączonymi do skargi) istniała możliwość udokumentowania określonych faktów. Nie należy zapominać, że wpis do CEIDG jest dokumentem o charakterze statystycznym, a nie potwierdzającym kwalifikacje czy praktykę w zawodzie osoby prowadzącej daną działalność gospodarczą. W tym kontekście organy winny uwzględnić fakt, że często osoba mająca zarejestrowaną działalność gospodarczą w zakresie obsługi i naprawy pojazdów de facto jej nie wykonuje osobiście bowiem zatrudnia pracowników. Również wnioskodawca posiadający wpis świadczący o prowadzonej działalności w zakresie naprawy i obsługi zarówno motocykli jaki i samochodów może wcale nie obsługiwać i naprawiać motocykli, bowiem w ogóle może nie mieć takich klientów. Czy to oznacza, że sam wpis w ewidencji czyni praktykę udowodnioną? Wprawdzie to strona winna dostarczyć dowodów, na okoliczność faktów, z których wywodzi korzystne dla siebie skutki prawne, ale nie zapominając, że w postępowaniu administracyjnym to organ zakreśla ramy postępowania dowodowego, bowiem ustawa zobowiązuje go do wyczerpującego zebrania dowodów w celu załatwienia sprawy zgodnie ze słusznym interesem strony w duchu zasady prawdy obiektywnej i zasady pogłębiania zaufania obywateli do organów państwa, aktywna postawa organu w tym przypadku polegała na wyjaśnieniu kwestii naprawy i obsługi motocykli, przed zdecydowaniem, że skarżący nie posiada praktyki w tej dziedzinie. Łatwe przyjęcie, że sam fakt określonego wpisu do CEIDG jest przesądzającym o posiadaniu i udokumentowaniu praktyki jest w tej sytuacji nieuprawnionym uproszczeniem. Na marginesie należy podnieść, że rozpoznając tego rodzaju sprawy sądowi z urzędu wiadomym jest, że organy przyjmują zaświadczenie o zatrudnieniu na stanowisku mechanika, pochodzące od pracodawcy, jako dokument potwierdzający praktykę w stacji obsługi pojazdów lub w zakładzie (warsztacie) naprawy pojazdów na stanowisku naprawy lub obsługi pojazdów, mimo, iż w zaświadczeniach tych nie wskazuje się rodzaju obsługiwanych pojazdów. Wobec powyższego zdaniem sądu organy nie zebrały w sposób wyczerpujący materiału dowodowego. Dodatkowo starosta wskazując w uzasadnieniu decyzji, że "(...)praktyka zawodowa kandydata na diagnostę musi zawierać w swym zakresie naprawę lub obsługę pojazdów i nie może zawierać jakichkolwiek wyłączeń poszczególnych rodzajów pojazdów. Powyższe pozostaje w sprzeczności z zakresem prowadzonej przez stronę działalności gospodarczej" oraz, że "G. K. przedłożył dokument potwierdzający posiadaną praktykę zawodową w zakresie odbiegającym od tego, który został podany w wyżej cytowanym rozporządzeniu" uczynił to z naruszeniem zasady z art. 11 Kpa. Artykuł ten statuuje tzw. zasadę przekonywania, która zobowiązuje organy administracji publicznej do dołożenia szczególnej staranności w uzasadnieniu swoich rozstrzygnięć, zwłaszcza tych, które nakładają na strony określone obowiązki lub tak jak w analizowanym przypadku, odmawiają stronom wnioskowanych uprawnień. Motywy decyzji muszą być tak ujęte, aby strona zainteresowana mogła zrozumieć i w miarę możliwości zaakceptować zasadność przesłanek faktycznych i prawnych, którymi kierował się organ przy jej wydaniu. Tak sporządzone uzasadnienie daje również rękojmię, iż organ dołożył należytej staranności przy podejmowaniu rozstrzygnięcia. Pamiętać przy tym należy, iż nieuzasadnienie decyzji w sposób właściwy narusza uprawnienia strony i podstawowe zasady postępowania administracyjnego (art. 7 - 10 K.p.a.), a tym samym stanowi podstawę do uchylenia takiej decyzji (por. np. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego: 25 listopada 2009 r., sygn. I OSK 558/09 dostępny w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych, z dnia 16 marca 1998 r., II SA 96/98, publ. Lex nr 41681, z dnia 28 października 1998 r., I SA/Gd 1651/96; z dnia 13 grudnia 1988 r., II SA 497/88, publ. ONSA 1989, nr 2, poz. 68, Lex nr 10079; z dnia 8 maja 1998 r., I SA/Lu 380/97 – nie publikowane).

W ocenie sądu uzasadnienie odwołania świadczy o tym, że skarżący nie zrozumiał argumentów, które legły u podstaw wydanej decyzji. Dopiero na etapie skargi do sądu, korzystając z pomocy profesjonalnego pełnomocnika – radcy prawnego - G. K. przedstawił będące w jego posiadaniu jeszcze inne dowody (oprócz przedłożonego wpisu do CEIDG) na potwierdzenie praktyki w obsłudze i naprawie motocykli.

W tej sytuacji obowiązkiem organu odwoławczego, przed wydaniem decyzji było wyjaśnienie skarżącemu przesłanek podjętego rozstrzygnięcie – jednoznaczne wskazanie, że przyczyną odmowy był brak dowodów potwierdzających praktykę przy obsłudze i naprawie motocykli i wezwanie skarżącego do ewentualnego uzupełnienia dokumentacji w tym zakresie. Zgodnie z art. 10 Kpa., organy administracji publicznej obowiązane są zapewnić stronom czynny udział w każdym stadium postępowania, a przed wydaniem decyzji umożliwić im wypowiedzenie się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań. Mogą one odstąpić od zasady określonej w § 1 tylko w przypadkach, gdy załatwienie sprawy nie cierpi zwłoki ze względu na niebezpieczeństwo dla życia lub zdrowia ludzkiego albo ze względu na grożącą niepowetowaną szkodę materialną (art. 10 § 2 k.p.a.). Czynny udział strony przejawia się w szczególności w możliwości podnoszenia argumentów odnoszących się do stanowiska organu wyrażonego w toku postępowania, co dla ochrony praw strony ma istotne znaczenie. Zapewnia jej bowiem wpływ na ustalenie stanu faktycznego, a przez to wpływ na stosowanie normy prawa materialnego lub procesowego. Zatem poprzez udział w postępowaniu administracyjnym należy rozumieć udział stron w całym ciągu czynności dokonywanych w toku postępowania. To nie strona winna wykazać dostateczną aktywność, aby zapewnić dla siebie czynny udział w postępowaniu, lecz stosownie do art. 10 § 1 k.p.a., taki obowiązek spoczywa właśnie na organach administracji publicznej.

Nie ulega też wątpliwości, że postępowanie, w którym została wydana zaskarżona decyzja, przeprowadzono z naruszenie art. 15 K.p.a., formułującym zasadę dwuinstancyjności. Jak wyjaśnił to Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wlkp. w wyroku z dnia 21 grudnia 2010 r., "Dwukrotne rozpoznanie oznacza obowiązek przeprowadzenia dwukrotnie postępowania wyjaśniającego. Przedmiotem postępowania odwoławczego nie jest bowiem weryfikacja decyzji, a ponowne rozpatrzenie sprawy administracyjnej" (sygn. akt II SA/Go 823/10). Tymczasem SKO nie przeprowadziło ponownego postępowania wyjaśniającego (o czym świadczy m.in. nie dochowanie wymagań określonych w art. 10 K.p.a.) i nie rozpatrzyło ponownie sprawy administracyjnej, czym naruszyło art. 15 K.p.a.

Jeszcze raz należy podkreślić, że obowiązujące w sprawie przepisy prawa nie formułują katalogu dowodów potwierdzających praktykę w zawodzie. W postępowaniu administracyjnym zgodnie z art. 75 Kpa § 1: Jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. W szczególności dowodem mogą być dokumenty, zeznania świadków, opinie biegłych oraz oględziny. § 2. Jeżeli przepis prawa nie wymaga urzędowego potwierdzenia określonych faktów lub stanu prawnego w drodze zaświadczenia właściwego organu administracji, organ administracji publicznej odbiera od strony, na jej wniosek, oświadczenie złożone pod rygorem odpowiedzialności za fałszywe zeznania. Przepis art. 83 § 3 stosuje się odpowiednio. W tym kontekście niewezwanie skarżącego przez organ odwoławczy do zapoznania się ze zgromadzonym w sprawie materiałem i wypowiedzenia się, co do zebranych dowodów ma wpływ na stosowanie norm prawa materialnego i procesowego. Postępowanie dowodowe nie tylko prowadzi do ustalenia stanu faktycznego, lecz jest nieodzownym warunkiem oceny prawnej, dzięki któremu dochodzi do oceny faktycznego materiału ze stanowiska prawa. Udział strony w całym postępowaniu dowodowym jest nieodzowny, ponieważ jest udziałem w tworzeniu orzeczenia. W sprawach, w których strona nie przedstawiła, jak też organ nie znalazł z urzędu dowodów potwierdzających fakty i zdarzenia, z których strona wywodzi dla siebie określone (z reguły korzystne) skutki prawne, przed wydaniem decyzji negatywnej organ administracji powinien zawsze wezwać stronę do uzupełnienia materiału dowodowego poprzez przedstawienie przez nią brakujących dowodów, czy też sprecyzowania dotychczasowych niejasnych, czy też ogólnikowych wyjaśnień.

Sąd nie podziela stanowiska SKO wyrażonego w odpowiedzi na skargę, że dopiero od dnia 7 lutego 2014r. (data uzupełnienia wpisu CEIDG w zakresie działalności dotyczącej m.in. naprawy i konserwacji motocykli) skarżący będzie nabywał wymagane doświadczenie. Przeczą temu załączone do skargi dokumenty, (rachunki za naprawy motocykli z lat 2010-2013, dokumentacja potwierdzająca przebieg transakcji finansowych w prowadzonej przez skarżącego działalności gospodarczej), których wartość dowodową ocenią organy w ponownie przeprowadzonym postępowaniu. Mając natomiast na uwadze fakt, że istotne dla sprawy dokumenty zostały złożone w toku postępowania przed sądem administracyjnym należy wyjaśnić, że przewidziana w art. 106 § 3 p.p.s.a. możliwość przeprowadzenia uzupełniającego postępowania dowodowego nie oznacza, że sąd może zastępować organ w rozstrzygnięciu sprawy. Celem postępowania dowodowego, o którym mowa w tym przepisie, nie jest ponowne ustalenie stanu faktycznego sprawy administracyjnej przez sąd, lecz ocena, czy właściwe w sprawie organy ustaliły ten stan zgodnie z regułami procedury, a następnie, czy prawidłowo zastosowały przepisy prawa materialnego do poczynionych ustaleń. Co istotne, sąd administracyjny nie dokonuje w tym trybie ustaleń, które służą merytorycznemu rozstrzygnięciu sprawy załatwianej decyzją. Przedstawiona do skargi dokumentacja zebrana i załączona zapewne za radą profesjonalnego pełnomocnika skarżącego potwierdza tylko, że postępowania przeprowadzone przez organy nie było wyczerpujące i zgodne z art. 7, 9, 77 § 1Kpa.

Reasumując należy więc stwierdzić, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, sposób przeprowadzenia postępowania dowodowego i ustalenia istotnych w sprawie okoliczności faktycznych prowadzą do wniosku, że postępowanie dowodowe zostało przeprowadzone przez organy orzekające w sprawie w sposób wadliwy, z naruszeniem powołanych wyżej przepisów Kpa., a w konsekwencji organy nie mogły w sposób prawidłowy rozstrzygnąć sprawy.

W tym stanie rzeczy sąd, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) w zw. z art. 135 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji wyroku. Sąd, mimo uwzględnienia skargi, nie podjął rozstrzygnięcie w trybie art. 152 p.p.s.a. z uwagi na brak przymiotu wykonalności zaskarżonej decyzji (decyzja odmowna). O kosztach orzeczono stosownie do art. 200 w zw. z art. 205 § 2 p.p.s.a.

ab/