Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Marek Kołaczek, Sędzia NSA Roman Wiatrowski, Sędzia WSA (del.) Maja Chodacka (spr.), Protokolant Krzysztof Zaleski, po rozpoznaniu w dniu 31 stycznia 2018 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Ministra Finansów (obecnie Szefa Krajowej Administracji Skarbowej) od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 17 listopada 2015 r., sygn. akt I SA/Łd 880/15 w sprawie ze skargi M. spółka z o. o. z siedzibą w Ł. na interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia 21 kwietnia 2015 r., nr IPTPP4/4512-38/15-5/BM w przedmiocie podatku od towarów i usług 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od Szefa Krajowej Administracji Skarbowej na rzecz M. spółka z o. o. z siedzibą w Ł. kwotę 120 (słownie: sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

1. Wyrok Sądu pierwszej instancji i przedstawiony przez ten Sąd tok postępowania przed organami podatkowymi.

1.1. Wyrokiem z dnia 17 listopada 2015r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w sprawie o sygn. akt I SA/Łd 880/15, ze skargi M. Spółki z o.o. z siedzibą w Ł. na interpretację Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi działającego z upoważnienia Ministra Finansów z dnia 21 kwietnia 2015r., nr IPTPP4/4512-38/15-5/BM, w przedmiocie podatku od towarów i usług, uchylił zaskarżoną interpretację oraz orzekł w przedmiocie kosztów postępowania.

1.2. Stan sprawy Sąd pierwszej instancji przedstawił następująco. M. spółka z o.o. w Ł. wniosła o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do pełnego odliczenia podatku naliczonego związanego z zakupem paliwa oraz wydatków eksploatacyjnych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe. Wnioskodawca jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Koncentruje swoją działalność na świadczeniu usług w branży automatyki przemysłowej i informatyki do zastosowań przemysłowych. Dostarcza systemy do obiektów o charakterze strategicznym, tj. terminali i baz paliw, kopalni węgla brunatnego itp. Charakter świadczonych przez wnioskodawcę usług wymaga od pracowników częstych wyjazdów służbowych, gdyż większość prac wykonywana jest na obiektach klientów. Ponadto, w ramach struktury organizacyjnej wnioskodawcy funkcjonuje odrębny dział serwisu. Spółka zawarła kilkanaście umów z klientami, na podstawie których zapewnia im całodobowe wsparcie techniczne polegające na ciągłej gotowości ekipy serwisowej do usuwania awarii na obiektach (24 h/7 dni). Pracownicy spółki wykorzystują do celów prowadzonej działalności gospodarczej m. in. dwa pojazdy służbowe, w związku z którymi dokonują pełnego odliczenia (pojazdy te wykorzystywane są do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług). Są to samochody marki Ford Mondeo. Liczba miejsc siedzących w pojeździe wynosi 5, zaś dopuszczalna masa całkowita pojazdu - 2290 kg. Ponieważ są one użytkowane wyłącznie do celów prowadzonej działalności, wnioskodawca dokonuje pełnego odliczenia podatku VAT. W związku z tym w spółce funkcjonuje regulamin korzystania z samochodów służbowych. Określa on ogólne zasady korzystania z pojazdów oraz zasady dotyczące samochodów objętych ewidencją przebiegu pojazdu (objętych zakresem niniejszego wniosku). Wnioskodawca również zaznaczył, że tankowanie pojazdów odbywa się za pośrednictwem tzw. kart flotowych (umożliwiają one tankowanie paliwa oraz zakup usług na wybranych stacjach objętych programem). Wnioskodawca zaznaczył, że zakresem niniejszego wniosku objęte są właśnie wydatki związane z zakupem paliwa oraz innymi kosztami eksploatacji (tzn. zakup płynów, części zamiennych, koszty bieżących remontów, przeglądów gwarancyjnych itp.).

Zawarte przez spółkę umowy serwisowe nakładają na nią obowiązek niezwłocznej reakcji na zgłaszane awarie. Pracownicy - serwisanci pełnią po godzinach pracy dyżury w miejscu zamieszkania w celu zapewnienia całodobowej dyspozycyjności. Jako, że awarie są sytuacjami nieprzewidywalnymi, nie ma możliwości zaplanowania z góry godzin pracy.

Spółka świadczy wsparcie serwisowe dwojakiego rodzaju - po pierwsze jest to telefoniczne wsparcie techniczne polegające na ustaleniu przyczyn awarii oraz zdalnym ich usunięciu. Serwisanci dyżurujący w miejscu zamieszkania wyposażeni są w odpowiedni sprzęt komputerowy i sieciowy pozwalający na zdalne usunięcie awarii. Jeśli jednak usunięcie usterki w ten sposób nie jest możliwe, wówczas świadczone są usługi drugiego typu - pracownicy spółki są wówczas zobowiązani jak najszybciej dotrzeć do obiektu klienta wraz z częściami zapasowymi oraz dokonać naprawy. Zaznaczyć należy, że serwisowane obiekty klientów zlokalizowane są na obszarze całej Polski (w tym np. okolice Białegostoku, Świnoujście, Gdańsk, Lublin etc), co często wiąże się z kilkugodzinnym dojazdem. W umowach serwisowych z klientami przewidziane są kary za opóźnienie w przystąpieniu do naprawy awarii oraz jej wykonaniu. W związku z tym spółka rozważa możliwość parkowania samochodów służbowych przez pracowników - serwisantów pełniących dyżury domowe w ich miejscu zamieszkania (na czas trwania dyżuru).

Wnioskodawca wskazał, iż zakresem pytania objęte są wydatki ponoszone w związku z samochodami osobowymi (taki rodzaj pojazdu widnieje w dowodach rejestracyjnych oraz kartach obydwu pojazdów). W związku z powyższym opisem zadano pytanie, czy w przypadku pracownika - serwisanta, który pełni po godzinach pracy dyżur w miejscu zamieszkania oraz pozostaje w gotowości do świadczenia usług serwisowych w razie wystąpienia awarii niedającej się zdalnie usunąć, użycie przez niego samochodu służbowego polegające na przemieszczeniu się tym samochodem spod siedziby firmy do miejsca zamieszkania (gdzie pełniony jest dyżur) i odwrotnie (co w razie konieczności wykorzystania pojazdu do przejazdu na obiekt klienta w celu usunięcia awarii znacznie skraca czas dojazdu do miejsca awarii) - będzie naruszało użytek pojazdu wyłącznie do działalności gospodarczej uprawniający do pełnego odliczenia w podatku VAT (chodzi o wydatki na zakup paliwa oraz koszty eksploatacyjne)?

Zdaniem wnioskodawcy, w przypadku pracownika - serwisanta pełniącego po godzinach pracy dyżur w miejscu zamieszkania, który pozostaje w gotowości do świadczenia usług serwisowych w razie wystąpienia awarii niedającej się zdalnie usunąć, użycie przez niego samochodu służbowego polegające na przemieszczeniu się tym samochodem spod siedziby firmy do miejsca zamieszkania (gdzie pełniony jest dyżur) i odwrotnie (co w razie konieczności wykorzystania pojazdu do przejazdu na obiekt klienta w celu usunięcia awarii znacznie skraca czas dojazdu do miejsca awarii) nie będzie naruszało użytku pojazdu wyłącznie do działalności gospodarczej uprawniającego do pełnego odliczenia w podatku od towarów i usług.

1.3 W interpretacji z dnia 21 kwietnia 2015r. Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdził, że powyższe stanowisko jest nieprawidłowe.

W uzasadnieniu organ podkreślił, że kluczową rolę w rozwiązaniu przedstawionego we wniosku problemu odgrywa przepis art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a, w związku z art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054 ze zm., dalej: "ustawa o podatku od towarów i usług"). Z treści tych przepisów wynika, że podatnik ma możliwość odliczenia 100% kwoty podatku naliczonego zawartego w fakturach dotyczących wydatków związanych z eksploatacją pojazdów samochodowych, w tym napraw, paliwa itp. w sytuacji, gdy pojazdy te są wykorzystywane wyłącznie do celów prowadzenia działalności gospodarczej.

W opisanym zdarzeniu przyszłym, samochód będzie wykorzystywany celem dojazdu pracownika do miejsca zamieszkania, które jest także miejscem pełnienia przez pracownika dyżuru i pozostawania przez tego pracownika w gotowości do świadczenia usług serwisowych, a w przypadku konieczności dojazdu do obiektu klienta skróci czas dojazdu na miejsce awarii. Zdaniem organu w opisanej sytuacji należy przyjąć, że samochód będzie wykorzystywany zarówno w celu prywatnym - czyli w celu dojazdu pracownika do miejsca zamieszkania i z miejsca zamieszkania do firmy, jak i w celu związanym z działalnością gospodarczą tj. pełnienia przez pracownika dyżuru w miejscu zamieszkania i pozostawania przez pracownika w gotowości do świadczenia usług serwisowych. W konsekwencji udostępnienie samochodu służbowego w celu dojazdu do/z pracy, a także przejazd pomiędzy miejscem zamieszkania a miejscem, w którym pracownik świadczy usługi serwisowe - przede wszystkim będzie udogodnieniem dla pracownika, który nie będzie musiał we własnym zakresie organizować sobie środka transportu do/z pracy. Organ stwierdził zatem, że dojazd z pracy do miejsca zamieszkania pracownika i odwrotnie nie będzie miał związku z działalnością gospodarczą pracodawcy.

Odnosząc się do prawa do odliczenia podatku naliczonego od zakupu paliwa do napędu w/w samochodów osobowych organ wskazał, że stosownie do treści art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 7 lutego 2014r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2014r., poz. 312) do dnia 30 czerwca 2015r. spółce nie będzie przysługiwało z tego tytułu prawo do odliczenia podatku naliczonego.

2. Skarga do Sądu pierwszej instancji.

2.1. Spółka zaskarżyła powyższą interpretację, po wezwaniu organu do usunięcia naruszenia prawa, do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, podtrzymując dotychczasowe stanowisko.

3. Uzasadnienie rozstrzygnięcia Sądu pierwszej instancji.

3.1. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi działając na podstawie art. 146 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012r., poz. 270 ze zm., dalej: "ustawa Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi") uchylił zaskarżoną interpretację i orzekł w przedmiocie kosztów postępowania.

3.2. Sąd pierwszej instancji wskazał, że od dnia 1 kwietnia 2014r. weszły w życie przepisy statuujące nowe zasady odliczania i rozliczania na gruncie podatku od towarów i usług wszystkich wydatków dotyczących samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej do 3,5 tony. Konstrukcja takich pojazdów sprawia, że mogą one być co do zasady wykorzystywane nie tylko do celów prowadzonej działalności gospodarczej, ale też prywatnie. Dlatego ustawodawca w stosunku do tego rodzaju pojazdów wykorzystywanych w celach "mieszanych" (tj. zarówno do celów związanych z działalnością gospodarczą, jak i do celów niezwiązanych z tą działalnością) przyjął zasadę ograniczonego do 50% prawa do odliczenia podatku w odniesieniu do wszystkich wydatków z nimi związanych (art. 86a ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług).

Jak stwierdził Sąd pierwszej instancji, z tak brzmiącego przepisu wynika, że w celu dokonania pełnego odliczenia podatku od towarów i usług muszą zostać spełnione łącznie dwa warunki:

1. sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania wyklucza ich użycie do celów prywatnych,

2. wykluczenie użytku prywatnego musi zostać potwierdzone prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu.

Przepisy ustawy nie określają jednak w jaki sposób podatnik ma zapewnić w swojej firmie wyeliminowanie użytku prywatnego używanych w nim pojazdów samochodowych dla celów pełnego odliczenia podatku naliczonego. Wskazać jednak należy, że przykładowo może tego dokonać za pomocą wprowadzonych regulaminów, umów, zarządzeń wraz z podjęciem dodatkowych działań zabezpieczających ich wykonanie. Działania te muszą być dostosowane do specyfiki działalności przedsiębiorstwa i sposobu używania dla jego celów pojazdów. Określone przez podatnika zasady używania pojazdów muszą obiektywnie potwierdzać, że pojazd jest wykorzystywany wyłącznie w działalności gospodarczej i nie ma możliwości prywatnego użytku tych pojazdów.

W opinii sądu pierwszej instancji parkowanie samochodu poza siedzibą firmy nie oznacza automatycznie, tak jak to przyjął organ, że samochód nie jest wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej. Na gruncie ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012r., poz. 361 ze zm.) wykształcił się pogląd, że przejazdy pracowników mobilnych samochodem służbowym na trasie pomiędzy wyznaczonym miejscem zamieszkania lub jego pobliżu (parkowania), a miejscem wykonywania pracy - o ile nie służą osobistym celom pracowników, lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 tej ustawy, a zatem ich wartości nie można uważać za przychód pracowników ze stosunku pracy.

Zdaniem sądu nie ma żadnych przeszkód ku temu, by kwestie te podobnie rozumieć na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług. Chodzi jedynie o to, by możliwość parkowania pojazdu poza siedzibą firmy była uzasadniona specyfiką prowadzonej działalności, określona została w wewnętrznych regulacjach obowiązujących u podatnika, zaś podatnik zapewnił odpowiednie mechanizmy kontroli przestrzegania wykorzystania tak postawionych do dyspozycji pracowników (użytkowników) pojazdów wyłącznie dla celów związanych z działalnością gospodarczą (wykonywaniem obowiązków służbowych).

Sąd pierwszej instancji doszedł do przekonania, że stanowisko organu jest błędne, albowiem powoduje, że sporne zapisy ustawy podatkowej nigdy nie mogłyby zostać zastosowane. W przedstawionej przez spółkę sytuacji nie ma obiektywnych możliwości wyeliminowania użycia samochodów do użytku prywatnego, tj. do przejazdu serwisanta do miejsca zamieszkania, czyli de facto pełnienia dyżuru. Zatem Sąd pierwszej instancji przyjął, że w realiach niniejszej sprawy sporządzenie stosownego regulaminu obwarowanego sankcjami za nieprzestrzeganie zapisów w nim zawartych, zapoznanie z nim użytkowników pojazdów, kontrola okresowa oraz kontrola w czasie rzeczywistym stanowią wystarczające i obiektywne środki dla zabezpieczenia wykorzystania przedmiotowych pojazdów dla celów ww. działalności gospodarczej.

4. Skarga kasacyjna.

4.1. W skardze kasacyjnej Minister Finansów działający przez organ upoważniony do wydania interpretacji – Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi, wyrokowi Sądu pierwszej instancji, zarzucił:

na podstawie art. 174 pkt 2 i art. 145 § 1 pkt. 1 lit. c ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi naruszenie prawa procesowego, które miało istotny wpływ na wynik sprawy polegające na nieuzasadnionym przyjęciu, iż sporządzenie przez spółkę regulaminu obwarowanego sankcjami za nieprzestrzeganie przepisów w nim zawartych, zapoznanie z nim użytkowników pojazdów, kontrola okresowa oraz kontrola w czasie rzeczywistym stanowią wystarczające i obiektywne środki dla

zabezpieczenia wykorzystania przedmiotowych pojazdów wyłącznie dla celów

prowadzonej przez spółkę działalności gospodarczej;

na podstawie art. 174 pkt 1 Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi naruszenie prawa materialnego - art. 86 a ust. 3 pkt. 1 lit. a i art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, przez ich niewłaściwą interpretację i w konsekwencji błędne zastosowanie do zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji prawa podatkowego polegające na bezpodstawnym przyjęciu, iż w okolicznościach przedstawionych we wniosku spółka będzie uprawniona do pełnego odliczenia podatku od towarów i usług.

4.2. Autor skargi kasacyjnej, wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi oraz o zasądzenie od strony przeciwnej na rzecz strony skarżącej kosztów postępowania kasacyjnego, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych.

5. Odpowiedź na skargę kasacyjną.

5.1. W odpowiedzi na skargę kasacyjną strona skarżąca wniosła o jej oddalenie oraz zasądzenie od strony przeciwnej zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

6. Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

6.1. Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż pozbawiona jest uzasadnionych podstaw.

6.2. W pierwszej kolejności należy przypomnieć, że zgodnie z art. 183 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Naczelny Sąd Administracyjny, co do zasady, rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. Prawidłowe sformułowanie podstaw kasacyjnych z art. 174 pkt 1 i 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi polega w związku z tym na wskazaniu konkretnych przepisów prawa materialnego (pkt 1) lub przepisów postępowania (pkt 2), które zostały naruszone przez wojewódzki sąd administracyjny, jak również sposobu ich naruszenia.

Zasada wynikająca z art. 183 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi oznacza, że Naczelny Sąd Administracyjny, będąc związany podstawami zaskarżenia wskazanymi w skardze kasacyjnej, nie może z własnej inicjatywy podjąć żadnych badań w celu ustalenia innych – poza przedstawionymi w skardze kasacyjnej – naruszeniami prawa i może dokonać oceny wyłącznie "w granicach" zarzutów sformułowanych w skardze kasacyjnej. Skarga kasacyjna w niniejszej sprawie oparta jest na podstawie określonej w art. 174 pkt 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, czyli naruszeniu prawa materialnego.

6.3. Oceniając sprawę w tak zakreślonej kognicji Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, iż, że kwestia będąca przedmiotem badania w niniejszej sprawie była uprzednio rozstrzygana min. w wyrokach z dnia 31 maja 2017r., sygn. akt I FSK 1809/15 i z dnia 21 września 2017r. sygn. akt I FSK 2158/15 (publ. orzeczenia.nsa.gov.pl). Naczelny Sąd Administracyjny całkowicie popiera argumentację zawartą w powołanych wyżej wyrokach i przyjmuje ją za własną.

6.4. W związku z tym należy wskazać, iż w art. 86a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług przewidziane zostało ograniczenie prawa do odliczenia podatku naliczonego do wysokości 50% kwoty podatku naliczonego dotyczącego wydatków związanych z pojazdami samochodowymi. Przy czym art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a tej ustawy stanowi, że przepis ust. 1 nie ma zastosowania w przypadku, gdy pojazdy samochodowe są wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika. Zgodnie z art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą.

6.5. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, w rozpoznawanej sprawie Sąd pierwszej instancji przeanalizował opis zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku o interpretację oraz stanowisko skarżącej spółki i zasadnie uznał, że spełnione zostaną warunki określone w art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, pozwalające na odliczenie pełnej kwoty podatku naliczonego od wydatków związanych z pojazdami opisanymi we wniosku.

Przejazdy z miejsca garażowania czy przechowywania samochodu (czyli miejsca zamieszkania) do siedziby spółki, czy też do klientów spółki, związane są realizacją celu służbowego, jakim jest dbałość o powierzone mienie spółki i wobec powyższego mają charakter służbowy, czyli związane są wyłącznie z prowadzoną przez wnioskodawcę działalnością gospodarczą. Słuszna jest zatem opinia Sądu pierwszej instancji, że parkowanie samochodu poza siedzibą firmy nie oznacza automatycznie, tak jak to przyjął organ, że samochód nie jest wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej.

Zasadnie wskazał też Sąd pierwszej instancji, że w realiach niniejszej sprawy spółka wyraźnie wskazała, że możliwość parkowania samochodów w miejscu zamieszkania użytkowników, bądź w jego pobliżu zostanie określona w wewnętrznym regulaminie, jest bowiem konieczna i uzasadniona specyfiką prowadzonej działalności. Spółka podkreślała, że serwisanci muszą być jak najbardziej mobilni i przemieszczać się w miejsca często od siebie oddalone, a na wszelkie ujawnione awarie reagować niezwłocznie ze względu na poważne konsekwencje cywilnoprawne dla spółki (kary, odszkodowania) lub niebezpieczeństwo utraty klientów. Słusznie spółka wskazuje, że podawany przez nią fakt niemożności określenia z góry w jakim czasie i miejscu samochód będzie wykorzystywany do czynności służbowych, nie może przemawiać na jej niekorzyść i uzasadniać przyjęcie obawy wykorzystania go do innych celów, a tym samym być czynnikiem wykluczającym możliwość pełnego odliczenia podatku.

6.6. Za Sądem pierwszej instancji należy również powtórzyć, że parkowanie pojazdu pod miejscem zamieszkania przez pracownika - serwisanta, który w miejscu tym pełni dyżur i pozostaje w gotowości do świadczenia usług serwisowych przez cała dobę, ma na celu unikanie opóźnień w świadczeniu usług oraz sprawny przejazd w miejsce ewentualnej awarii, stanowi zatem realizację obowiązków służbowych, nie zaś realizację prywatnych celów pracownika, co pozwoli uniknąć poważnych konsekwencji cywilnoprawne dla spółki (kary, odszkodowania). Powyższa okoliczność jest uwarunkowana specyfiką prowadzonej działalności.

6.7. Końcowo Naczelny Sąd Administracyjny pragnie podkreślić, że w postępowaniu o wydanie interpretacji indywidualnej to na podatniku spoczywa obowiązek wyczerpującego przedstawienia stanu faktycznego, który następnie wyznacza granice ochrony prawnej związanej z wydaną na jego podstawie interpretacją indywidualną. Jeżeli rzeczywisty stan faktyczny będzie odbiegał od tego przedstawionego we wniosku o interpretację - co może ustalić organ podatkowy w postępowaniu podatkowym - to w takim przypadku skarżąca spółka nie będzie mogła skorzystać z ochrony wynikającej z wydanej wcześniej na jej wniosek interpretacji indywidualnej.

6.8. W tej sytuacji Naczelny Sąd Administracyjny za niezasadne uznał zarzuty skargi kasacyjnej, dotyczące naruszenia przepisów prawa procesowego, które mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi) oraz błędnej wykładni art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a oraz art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

6.9. Wobec niezasadności zarzutów skargi kasacyjnej, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w sentencji. O kosztach postępowania kasacyjnego orzekł na podstawie art. 204 pkt 2 w zw. z art. 205 oraz art. 209 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.