drukuj    zapisz    Powrót do listy

6153 Warunki zabudowy  terenu, Planowanie przestrzenne, Samorządowe Kolegium Odwoławcze, Uchylono decyzję I i II instancji, II SA/Gl 806/18 - Wyrok WSA w Gliwicach z 2019-02-13, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SA/Gl 806/18 - Wyrok WSA w Gliwicach

Data orzeczenia
2019-02-13 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2018-09-21
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach
Sędziowie
Andrzej Matan /przewodniczący/
Artur Żurawik /sprawozdawca/
Łucja Franiczek
Symbol z opisem
6153 Warunki zabudowy  terenu
Hasła tematyczne
Planowanie przestrzenne
Skarżony organ
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
Treść wyniku
Uchylono decyzję I i II instancji
Powołane przepisy
Dz.U. 2018 poz 1945 60, 61
Ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym - tekst jednolity
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Andrzej Matan, Sędziowie Sędzia NSA Łucja Franiczek,, Sędzia WSA Artur Żurawik (spr.), Protokolant starszy referent Barbara Urban, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 lutego 2019 r. sprawy ze skargi P. L. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Częstochowie z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie warunków zabudowy terenu 1) uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta C. z dnia [...] r. nr [...], 2) zasadza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Częstochowie na rzecz skarżącego kwotę 500 (pięćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Prezydent Miasta C. decyzją z dnia [...], nr [...], wydaną na podstawie art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (obecnie j.t. Dz. U. z 2018 r., poz. 2096 – dalej k.p.a.) oraz art. 59 ust. 1, art. 60 ust. 1 i in. ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (obecnie j.t. Dz. U. z 2018, poz. 1945 – dalej u.p.z.p.), w oparciu o rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. Nr 164, poz. 1588), po rozpatrzeniu wniosku ustalił warunki zabudowy dla inwestorów K. W. i L. W. dla inwestycji na nieruchomości o nr ewid. [...] obręb [...], o powierzchni 3541m2, położonej w C. przy ul. [...], a obejmującej zabudowę usługową. Podano, że inwestycja obejmuje nadbudowę wraz z niezbędną przebudową, związaną ze zmianą sposobu użytkowania budynku usługowego na hotel, realizację urządzeń technicznych niezbędnych dla funkcjonowania obiektu oraz pozostałych elementów zagospodarowania terenu w zakresie zapewniającym powiązania funkcjonalne w jego granicach.

W uzasadnieniu wskazano m. in., że działka, której dotyczy wniosek, położona jest na terenie, dla którego nie istnieje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. W obszarze analizowanym istnieje zabudowa usługowa o tożsamej funkcji: budynek zamieszkania zbiorowego – [...] przy ul. [...] oraz budynek zamieszkania Pododdziału Prewencji Policji. W toku rozpoznania wzięto pod uwagę wytyczne wyroku WSA w Gliwicach z dnia 24 kwietnia 2017 r., sygn. akt II SA/Gl 67/17.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył P. L., zaskarżając ją w całości. Zarzucono wydanie decyzji z naruszeniem wymagań dotyczących ochrony interesów osób trzecich oraz obrazę art. 61 ust. 1 pkt 1 u.p.z.p. - poprzez przyjcie, że w uzgodnionym zakresie wnioskowana inwestycja jest z nim zgodna, mimo braku wykorzystania wszystkich dostępnych środków dowodowych pozwalających na dokonanie rzetelnej oceny w tym zakresie. Wskazano m. in., że nie uwzględniono oddziaływania planowanej inwestycji na jej bezpośrednie otoczenie, zarówno pod kątem jej ewentualnego przyszłego funkcjonowania, jak i pod kątem odziaływania tejże inwestycji w fazie realizacji. Planowana wysokość budynku wskazanego we wniosku hotelu (13m zgodnie z decyzją), licząc od podstawy budynku, przekracza dwukrotnie wysokość budynku mieszkalnego na sąsiedniej działce oraz przeciętnie w podobnym stosunku przekracza wysokość wszystkich położonych w bezpośrednim sąsiedztwie zabudowań mieszkalnych.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Częstochowie (dalej SKO) decyzją z dnia [...], znak [...], wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu podano m. in., że spełnione zostały przesłanki zawarte w art. 61 ust. 1 u.p.z.p. Zdaniem Kolegium wszystkie parametry zostały określone i uzasadnione w zaskarżonej decyzji w sposób prawidłowy. Wyznaczone parametry urbanistyczne pozwolą na kontynuację zastanego ładu urbanistycznego. Załączniki zaskarżonej decyzji zostały sporządzone zgodnie z przepisami prawa. Organ I instancji prawidłowo wyjaśnił sposób ustalenia wymaganych parametrów. Skoro w prawidłowo wyznaczonym obszarze poddanym analizie zlokalizowane są trzy budynki o funkcji usługowej (w tym dwa budynki zamieszkania zbiorowego), a zamiarem inwestora jest nadbudowa budynku usługowego z przeznaczeniem na hotel (czyli budynek zamieszkania zbiorowego), to w ocenie organu odwoławczego organ pierwszej instancji miał uzasadnione podstawy do ustalenia parametru wysokości górnej krawędzi elewacji frontowej do 13m w oparciu o taki parametr wymienionego budynku [...] i tym samym do zastosowania § 7 ust. 4 wymienionego rozporządzenia w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w ww. wyroku z dnia 24 kwietnia 2017 r. wskazał, że budynek [...] oraz budynek zamieszkania Pododdziału Prewencji Policji, z uwagi na fakt, że znajdują się w obszarze analizowanym, mogą stanowić podstawę do ustalenia zasady kontynuacji funkcji w stosunku do planowanej inwestycji.

Skargę na powyższą decyzję SKO złożył P. L., zaskarżając ją w całości. Na tej podstawie wniesiono o uchylenie decyzji SKO i decyzji poprzedzającej. Zarzucono:

1) brak rozpoznania istoty odwołania;

2) obrazę prawa materialnego - art. 61 ust. 1 u.p.z.p.,

3) pominięcie strony postępowania - mimo braku przeciwwskazań do przeprowadzenia wizji terenu z udziałem zainteresowanych - mimo czynności urbanisty, na którego zdjęcia organ się powołuje, tj. wydanie decyzji bez zbadania rzeczywistych warunków panujących w terenie, względnie pozbawienie strony możliwości uczestniczenia w czynnościach, których celem było zbadania rzeczywistych warunków w terenie;

4) wydanie decyzji z naruszeniem wymagań dotyczących ochrony interesów osób trzecich - wbrew twierdzeniu, że interes ten został uwzględniony przy ustaleniu górnej granicy elewacji frontowej planowanej inwestycji na 13m;

5) wydanie decyzji bez zbadania technicznych możliwości realizacji inwestycji w sposób wskazany we wniosku.

W uzasadnieniu podano m. in., że działka objęta wnioskiem bezpośrednio graniczy ze współnależącą do skarżącego nieruchomością położoną przy ul. [...]. Działka objęta decyzją dostępna jest wyłącznie z drogi publicznej - ul[...]. Żadna z analizowanych działek, których aktualne zagospodarowanie ma uzasadniać możliwość wydania zaskarżonej decyzji nie jest dostępna z ul. [...]. Zatem decyzja została wydana wbrew art. 61 ust. 1 pkt 1 u.p.z.p. Przed wydaniem zaskarżonej decyzji nie doszło do zbadania jej podstaw z uwzględnieniem oddziaływania planowanej inwestycji na jej bezpośrednie otoczenie. Realizacja wnioskowanej inwestycji musiałaby raczej polegać na kompletnej rozbiórce istniejącego obiektu i w pierwszej fazie dostosowania fundamentów budynku do przewidywanych rozmiarów i obciążenia. Rozbiórka aktualnego budynku i budowa w jego miejscu budynku wielokondygnacyjnego na czas budowy sparaliżuje sąsiedztwo uciążliwym hałasem, pyłem oraz obciąży lokalną komunikację. Obiekty, których istnienie ma uzasadniać możliwość przeprowadzenia inwestycji w proponowanym przez wnioskodawców kształcie, znajdują się w znacznym oddaleniu (bardzo znacznym w porównaniu z sąsiedztwem działki i domu skarżącego) i oddzielone są ulicą. Planowana wysokość budynku wskazanego we wniosku hotelu (13 m zgodnie z decyzją), licząc od podstawy budynku, przekracza dwukrotnie wysokość budynku mieszkalnego na sąsiedniej działce skarżącego. Będzie to miało też negatywny wpływ na nasłonecznienie działek.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie. Podał, że działał na podstawie i w granicach prawa, a rozstrzygnięcie znajduje umocowanie w zgromadzonym materiale dowodowym. W uzasadnieniu powtórzył swą poprzednią argumentację.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

W myśl art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 roku – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (j.t. Dz. U. z 2018 r., poz. 2107) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości m. in. przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym zgodnie z § 2 tegoż artykułu kontrola, o której mowa, jest sprawowana pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Sąd rozpoznaje sprawę rozstrzygniętą zaskarżonym aktem z punktu widzenia kryterium legalności, to jest zgodności z prawem całego toku postępowania administracyjnego i prawidłowości zastosowania prawa materialnego. Nadto zgodnie z art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (j.t. Dz. U. z 2018 roku, poz. 1302 ze zm. – dalej p.p.s.a.) sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz wskazaną podstawą prawną.

Przeprowadzone w określonych wyżej ramach badanie zgodności z prawem zaskarżonego aktu wykazało, że jest on dotknięty uchybieniami uzasadniającymi jego wzruszenie.

Zgodnie z art. 7 k.p.a. w toku postępowania organy administracji publicznej stoją na straży praworządności, z urzędu lub na wniosek stron podejmują wszelkie czynności niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli. Prowadzą też postępowanie w sposób budzący zaufanie jego uczestników do władzy publicznej (art. 8 k.p.a.) i powinny działać w sprawie wnikliwie (art. 12 k.p.a.). Przepisy te znajdują doprecyzowanie m. in. w art. 77 §1 k.p.a., zgodnie z którym organ administracji publicznej jest obowiązany w sposób wyczerpujący zebrać i rozpatrzyć cały materiał dowodowy; istotny jest także art. 80 k.p.a., w świetle którego organ administracji publicznej ocenia na podstawie całokształtu materiału dowodowego, czy dana okoliczność została udowodniona.

Podstawę prawną rozstrzygnięcia w sprawie stanowił m. in. przepis art. 61 u.p.z.p., który stwierdza, że wydanie decyzji o warunkach zabudowy jest możliwe jedynie w przypadku łącznego spełnienia następujących warunków:

1) co najmniej jedna działka sąsiednia, dostępna z tej samej drogi publicznej, jest zabudowana w sposób pozwalający na określenie wymagań dotyczących nowej zabudowy w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu;

2) teren ma dostęp do drogi publicznej;

3) istniejące lub projektowane uzbrojenie terenu, z uwzględnieniem ust. 5, jest wystarczające dla zamierzenia budowlanego;

4) teren nie wymaga uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne albo jest objęty zgodą uzyskaną przy sporządzaniu miejscowych planów, które utraciły moc na podstawie art. 67 ustawy, o której mowa w art. 88 ust. 1;

5) decyzja jest zgodna z przepisami odrębnymi.

Jednocześnie, wg art. 53 ust. 4 u.p.z.p. w zw. z art. 64 ust. 1 u.p.z.p. decyzję o warunkach zabudowy wydaje się w uzgodnieniu ze wskazanymi tam organami. Uzgodnień, o których mowa w ust. 4, dokonuje się w trybie art. 106 Kodeksu postępowania administracyjnego. W przypadku niezajęcia stanowiska przez organ uzgadniający w terminie 2 tygodni od dnia doręczenia wystąpienia o uzgodnienie - uzgodnienie uważa się za dokonane (art. 53 ust. 5 u.p.z.p.).

Istotny jest także art. 60 ust. 1 u.p.z.p. wg którego decyzję o warunkach zabudowy wydaje, z zastrzeżeniem ust. 3, wójt, burmistrz albo prezydent miasta po uzgodnieniu z organami, o których mowa w art. 53 ust. 4, i uzyskaniu uzgodnień lub decyzji wymaganych przepisami odrębnymi. Sporządzenie projektu decyzji o ustaleniu warunków zabudowy powierza się osobie, o której mowa w art. 5, albo osobie wpisanej na listę izby samorządu zawodowego architektów posiadającej uprawnienia budowlane do projektowania bez ograniczeń w specjalności architektonicznej albo uprawnienia budowlane do projektowania i kierowania robotami budowlanymi bez ograniczeń w specjalności architektonicznej (art. 60 ust. 4 u.p.z.p.).

Wskazać należy, że Dyrektor Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej w P. postanowieniem z dnia [...] uzgodnił projekt decyzji o ustaleniu warunków zabudowy terenu dla ww. inwestycji. Wskazał w uzasadnieniu, że wystąpienie o uzgodnienie miało miejsce na podstawie pisma Prezydenta Miasta C. z dnia [...] Tymczasem projekt decyzji nr [...] opatrzony jest datą [...]. Trudno zatem dociec, jaką konkretnie dokumentację otrzymał do uzgodnienia Dyrektor Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej w P., skoro projekt opatrzony jest datą późniejszą.

Jednocześnie, zgodnie z orzecznictwem, które tut. Sąd podziela, "Zakres uzgodnienia, którego dokonuje organ uzgadniający, obejmuje treść decyzji, jaką ma wydać organ prowadzący postępowanie główne uruchomione wnioskiem strony. (...) Organ decydujący uwzględnia stanowisko organu uzgadniającego, wprowadzając zmiany w sporządzonym projekcie decyzji albo w razie odmowy uzgodnienia projektu decyzji wydaje decyzję odmawiającą załatwienia sprawy" (wyrok WSA w Gdańsku z 8 maja 2014 r., sygn. II SA/Gd 853/13).

Zatem, "Projekt decyzji o warunkach zabudowy powinien być przedstawiony organowi uzgadniającemu w stanie kompletnym (...) wraz załącznikami stanowiącymi integralną jej część" (wyrok WSA w Warszawie z 6 czerwca 2006 r., sygn. IV SA/Wa 140/06, por. wyrok NSA z 12 kwietnia 2012 r., sygn. II OSK 125/11).

Brak uzgodnienia ostatecznej wersji projektu decyzji powoduje więc wystąpienie przesłanki wznowienia postępowania z art. 145 §1 pkt 6 k.p.a., co z kolei musi skutkować uchyleniem decyzji bez względu na to, czy uchybienie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 145 §1 pkt 1 lit. b p.p.s.a.).

Nadto, skoro inwestycja obejmuje m. in. wykonywanie robót budowlanych związanych ze zmianą sposobu użytkowania budynku usługowego na hotel, należy zwrócić uwagę na treść ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach hotelarskich oraz usługach pilotów wycieczek i przewodników turystycznych (j.t. Dz. U. z 2017 r., poz. 1553 ze zm.; tytuł zmieniony przez art. 64 pkt 1 ustawy z dnia 24 listopada 2017 r., Dz. U. z 2017 r., poz. 2361, zmieniającej ustawę z dniem 1 lipca 2018 r. – poprzednio: ustawa "o usługach turystycznych"). W świetle art. 35 ust. 1 ustawy o usługach hotelarskich oraz usługach pilotów wycieczek i przewodników turystycznych "Usługi hotelarskie mogą być świadczone w obiektach hotelarskich, które spełniają:

1) wymagania co do wielkości obiektu, jego wyposażenia oraz zakresu świadczonych usług, ustalone dla rodzaju i kategorii, do których obiekt został zaszeregowany;

2) wymagania sanitarne, przeciwpożarowe oraz inne określone odrębnymi przepisami.

Jednocześnie, w świetle art. 3 pkt 1a ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (obecnie j.t. Dz. U. z 2019 r., poz. 59) do zakresu działania Państwowej Inspekcji Sanitarnej w dziedzinie zapobiegawczego nadzoru sanitarnego należy w szczególności m. in. uzgadnianie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu pod względem wymagań higienicznych i zdrowotnych. "Normie prawnej zawartej w art. 3 pkt 1a ustawy z 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej należy przypisać charakter samodzielnej podstawy prawnej dla organów Państwowej Inspekcji Sanitarnej do dokonywania uzgodnień decyzji o warunkach zabudowy pod względem warunków higienicznych i zdrowotnych (wyrok NSA z 4 października 2017 r., sygn. II OSK 2339/16). W przywołanym wyroku wskazano także, iż "Wyrażenie stanowiska w sprawie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu przez organ wyspecjalizowany w zakresie przestrzegania warunków higienicznych i zdrowotnych następuje natomiast poprzez «uzgodnienie» w prawnej formie postanowienia (art. 106 § 5 k.p.a.)".

Kwestie te zostały pominięte całkowicie, a późniejsza decyzja zatwierdzająca projekt budowlany i udzielająca pozwolenia budowlanego musi mieć oparcie w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Odnosząc się do dalszych zarzutów skargi wskazać należy, że kontynuacja funkcji zabudowy nie oznacza ograniczenia nowej zabudowy do możliwości powstania w danym miejscu jedynie obiektów tożsamych z już istniejącymi. Nowa zabudowa jest dopuszczalna, gdy można ją pogodzić (nie jest sprzeczna) z funkcją istniejącą na analizowanym obszarze. Z ustaleń analizy urbanistycznej wynika, iż w obszarze analizowanym występuje zabudowa zbiorowego zamieszkania. Warunek w zakresie "kontynuacji funkcji" należy rozumieć szeroko, to znaczy w taki sposób, że tylko wówczas nie jest on spełniony, gdy projektowana inwestycja jest sprzeczna z dotychczasową funkcją terenu i nie da się z nią w praktyce pogodzić (por. wyrok WSA w Łodzi z 16 marca 2016 r., II SA/Łd 1002/15 i podane tam orzecznictwo).

Przepis art. 61 ust. 1 pkt 1 u.p.z.p. statuuje zasadę tzw. dobrego sąsiedztwa, inaczej zwaną zasadą kontynuacji. Weryfikując w jego świetle możliwość ustalenia warunków zabudowy organ musi ustalić, czy zabudowa na terenie sąsiadującym z terenem, na którym inwestor zamierza zrealizować nową zabudowę, jest taka, że sposób wykonania tej zabudowy pozwala na określenie wymagań dotyczących nowej zabudowy. Wymóg istnienia zabudowy porównywalnej do zabudowy planowanej na działce sąsiedniej nie oznacza, że działka ta musi bezpośrednio graniczyć z działką objętą inwestycją. Należy bowiem mieć na względzie, że tzw. sąsiedztwo urbanistyczne przedstawiać się będzie różnorodnie na terenach zwartej zabudowy miejskiej, na terenach wiejskich, czy terenach innej zabudowy rozproszonej. W wyroku NSA z dnia 17 kwietnia 2007 r., sygn. II OSK 646/06, zwrócono uwagę, że ratio legis art. 61 u.p.z.p. jest ochrona ładu przestrzennego. Nie powinno to jednak doprowadzić do nadmiernego ograniczenia własności. Za szerokim rozumieniem pojęcia "działki sąsiedniej" przemawia zarówno ochrona prawa własności, jak i deklarowana w art. 6 ust. 2 pkt 1 tej ustawy zasada wolności zagospodarowania terenu. Pojęcie "działki sąsiedniej" winno być interpretowane funkcjonalnie. Jeśli działka, na której jest planowana inwestycja, znajduje się w dość bliskiej (pod względem urbanistycznym) odległości od takiej zabudowy porównywalnej, nie ma przeciwwskazań do wydania decyzji pozytywnej.

Dodać należy, że w prawomocnym wyroku tut. Sądu z dnia 24 kwietnia 2017 r., sygn. akt II SA/Gl 67/17, przesądzono, iż "(...) wymienione w uzasadnieniu decyzji organu obiekty: bursy miejskiej i oraz budynku zamieszkania Pododdziału Prewencji Policji, wbrew twierdzeniom skargi, z uwagi na fakt, że znajdują się w obszarze analizowanym, mogą stanowić podstawę do ustalenia zasady kontynuacji funkcji w stosunku do planowanej inwestycji." Skoro ustalenia te znalazły się w prawomocnym wyroku sądowym, nie mogą być obecnie podważane (art. 153 p.p.s.a.).

Decyzja o warunkach zabudowy nie przesądza o warunkach technicznych, czy budowlanych, jakie musi spełniać planowana inwestycja, lecz przesądza jedynie o tym, czy w świetle występującej na danym terenie zabudowy jej realizacja stanowi kontynuację zarówno owej zabudowy, jak i funkcji. W konsekwencji związanie organu na późniejszym etapie postępowania inwestycyjnego decyzją o warunkach zabudowy odnosi się do władczego rozstrzygnięcia wójta (burmistrza, prezydenta miasta), że inwestycja jest zgodna z ładem przestrzennym obowiązującym dla miejsca jej realizacji. Decyzja o warunkach zabudowy, będąca aktem stosowania prawa, przesądza jedynie o rodzaju (przeznaczeniu, powierzchni zabudowy, wysokości itd.) obiektu budowlanego, który może zostać na danym terenie wybudowany zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa planistycznego. Bez znaczenia na tym etapie postępowania administracyjnego pozostaje więc kwestia ewentualnej zgodności lub niezgodności realizacji inwestycji z przepisami regulującymi zagadnienie warunków technicznych, jakim musi ona odpowiadać. Kwestia powyższa może być przedmiotem kontroli dopiero na kolejnym etapie postępowania (wyrok NSA z dnia 16 stycznia 2015 r., sygn. II OSK 227/14).

Należy także wziąć pod uwagę, że na etapie ustalania warunków zabudowy nie ma zastosowania art. 140 Kodeksu cywilnego (który jest doprecyzowywany przez art. 144 k.c.), w zakresie negatywnego oddziaływania nieruchomości na nieruchomości sąsiednie. Przepisy Kodeksu cywilnego nie dotyczą bowiem zagadnień związanych z kształtowaniem ładu przestrzennego.

Wszystkie uchybienia wskazanym wcześniej przepisom postępowania, w tym dodatkowo art. 138 §1 pkt 1 k.p.a., stwarzają jednak podstawę do uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia oraz poprzedzającego go rozstrzygnięcia organu pierwszej instancji na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. b) p.p.s.a. i art. 135 p.p.s.a., przy odstąpieniu od dalej idącej kontroli prawidłowości zastosowania w niniejszej sprawie prawa materialnego, do której zmierzają niektóre zarzuty skargi. Stan faktyczny nie został bowiem prawidłowo ustalony, a kontrola zastosowania prawa materialnego następuje dopiero po ustaleniu rzeczywistego stanu faktycznego sprawy, w odniesieniu do którego mają znaleźć zastosowanie normy prawa materialnego w niewadliwie przeprowadzonym postępowaniu. Zatem kontrola przestrzegania przez organy administracyjne norm prawa materialnego może być przeprowadzona dopiero w ostatniej kolejności (zob. wyrok NSA z 10 lutego 1981 r., sygn. SA 910/80, ONSA 1981, nr 1, poz. 7; T. Woś [red.], Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2012, s. 757 – 757).

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy organy winny mieć na uwadze powyższe ustalenia, bacząc by nie naruszono reguł postępowania oraz by rozstrzygnięcia odpowiadały prawu materialnemu. Należy przeprowadzić prawidłową procedurę uzgodnień, po dokonaniu wszechstronnych, rzetelnych analiz cech i funkcji, wszechstronnie ocenić materiał dowodowy, dając temu wyraz w treści uzasadnień, które powinny uwzględniać ustalony prawidłowo stan faktyczny i prawny.

Samego rozstrzygnięcia Sąd nie przesądza, bowiem nie pozwalają na to braki w ustaleniach faktycznych.

W przedmiocie zwrotu kosztów postępowania, obejmujących wpis od skargi (500 zł) Sąd rozstrzygał w oparciu o art. 200 p.p.s.a.

Powołane wyżej orzecznictwo sądowo-administracyjne dostępne jest w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych, pod adresem internetowym http://orzeczenia.nsa.gov.pl.



Powered by SoftProdukt