Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Marzenna Zielińska Sędzia del. WSA Maria Jagielska (spr.) Sędzia NSA Andrzej Kuba Protokolant Ewa Czajkowska po rozpoznaniu w dniu 9 lipca 2008 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej N. O. P. S.A. w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 16 października 2007 r. sygn. akt VI SA/Wa 1320/07 w sprawie ze skargi N. O.P.S.A. w Warszawie na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia [...] czerwca 2007 r. nr [...] w przedmiocie odmowy udzielenia zezwolenia na zajęcie pasa drogowego oddala skargę kasacyjną

Wyrokiem z dnia 16 października 2007 r. sygn. akt VI SA/Wa 1320/07 Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. oddalił skargę N. O. P. S.A. z siedzibą w W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia [...] czerwca 2007 r. nr [...] w przedmiocie wydania zezwolenia na zajęcie pasa drogowego.

W uzasadnieniu Sąd podał, że wydaną z upoważnienia Prezydenta m. W. decyzją z dnia [...] lutego 2007 r. Zarząd Dróg Miejskich w W., na podstawie art. 39 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2004 Nr 204, poz. 2086 ze zm.) - dalej udp. odmówił wnioskującej firmie N. O. P. S.A. wydania zezwolenia na ponowne zajęcie odcinka pasa drogowego ul. O. w rejonie ul. L. pod nośnik na jednostronną reklamę o powierzchni 18 m2, wskazując na przyrost natężenia ruchu drogowego na sieci ulic W., który kształtuje się na poziomie 6-7 %. Jak podał organ, w przypadku dróg o dużym natężeniu ruchu, reklamy powodują dekoncentrację kierowców przez co stanowią szczególne zagrożenie dla bezpieczeństwa ruchu drogowego.

W wyniku złożonego odwołania, Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia [...] czerwca 2007 r., uchyliło zaskarżone rozstrzygnięcie w części dotyczącej odmowy wydania zezwolenia za okres od dnia 1 marca 2007 r. do dnia 12 czerwca 2007 r. i w tym okresie zezwoliło na zajęcie wnioskowanego pasa drogi wojewódzkiej ul. O. w celu umieszczenia w nim wnioskowanej reklamy, ustalając jednocześnie za zajęcie opłatę w wysokości 4.680 zł. W pozostałej części, zaskarżoną decyzję utrzymało w mocy. Przytaczając treść przepisów art. 39 ust. 1 i ust. 3 udp. organ stwierdził, że umieszczenie reklamy w pasie drogowym jest wyjątkiem od zasady nielokalizowania takich obiektów. Skorzystanie z tego wyjątku musi być uzasadnione wykazanymi przez wnioskującego szczególnymi okolicznościami, które podlegają ocenie zarządcy drogi. Ponieważ umieszczenie reklamy w ruchliwym punkcie miasta stwarza zagrożenie dla bezpieczeństwa ruchu drogowego, to jak wynika z art. 39 ust. 1 i 3 udp., wnioskodawca obowiązany jest udowodnić, że reklama nie miałaby na to bezpieczeństwo wpływu. Termin udzielonego zezwolenia na zajęcie pasa drogowego określono tak, by obejmował on okres postępowania administracyjnego przed organami obu instancji oraz gwarantował czas niezbędny do doręczenia decyzji II instancji.

Oddalając skargę N. O. P. S.A., Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. wyjaśnił, że zezwolenie na umieszczenie w pasie drogowym reklamy może być uzasadnione wyłącznie względami wyjątkowymi. Konstrukcja przepisów art. 39 ust. 1 i ust. 3 udp. oznacza przesunięcie ciężaru dowodu na podmiot zainteresowany uzyskaniem zezwolenia, który powinien przekonać zarządcę drogi, że umieszczenie reklamy w konkretnym miejscu nie będzie zagrażać drodze ani bezpieczeństwu ruchu drogowego.

Mając na uwadze postępujący rokrocznie wzrost natężenia ruchu w W., zarządca drogi przyjął pewne kryteria uzasadniające dalsze funkcjonowanie instalacji reklamowych, dotyczące także przedmiotowej reklamy. Podejmując decyzję, organ kierował się ustaleniami Krajowego Programu Bezpieczeństwa Ruchu Drogowego 2005 - 2007 - 2013 GAMBIT 2005, przyjętego przez Radę Ministrów na posiedzeniu w dniu 19 kwietnia 2005 r., stwierdzającego, że stan bezpieczeństwa ruchu drogowego w Polsce winien ulec poprawie, oraz opinią Instytutu Badawczego Dróg i Mostów - Pracownia Bezpieczeństwa Ruchu Drogowego w sprawie zagrożeń dla kierujących pojazdami wynikających z umieszczenia reklam w pasach drogowych w W.. Mając na uwadze także inne okoliczności, jak postępujący wzrost natężenia ruchu drogowego, zarządca drogi był uprawniony ocenić, czy reklama spółki nie będzie naruszała wymagań z art. 39 ust. 1 udp., w tym czy nie będzie miała istotnego wpływu na pogorszenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym przy czym nie ma on obowiązku wykazywania konkretnych, szczegółowych skutków wpływu reklamy na bezpieczeństwo drogowe, lecz jest obowiązany działać prewencyjnie, w celu eliminacji potencjalnych skutków. WSA podkreślił, że zezwolenie na zajęcie pasa drogowego jest decyzją czasową, co oznacza, że po upływie okresu wskazanego w zezwoleniu na zajęcie pasa drogowego np. w celu instalacji reklamy, zezwolenie wygasa, tak więc na dalsze zajęcie pasa drogowego wymagane jest uzyskanie nowego zezwolenia. Fakt otrzymania zezwolenia na zajęcie pasa drogowego pod umieszczenie reklamy nie rodzi po stronie przedsiębiorcy skutecznego uprawnienia do żądania dalszego zajęcia pasa drogowego ani po stronie zarządcy drogi obowiązku ponownego udzielenia zezwolenia.

N. O. P. S.A. z siedzibą w W. złożyła skargę kasacyjną od powyższego wyroku, wnosząc o jego uchylenie w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w W. oraz zasądzenie na rzecz skarżącej kosztów postępowania. Zaskarżonemu wyrokowi spółka zarzuciła naruszenie:

- prawa materialnego poprzez niezastosowanie art. 38 ust. 1 i art. 40 udp. oraz błędną wykładnię art. 39 ust. 1 i ust. 3 udp. i przyjęcie, że nośnik reklamowy skarżącej usytuowany w lokalizacji przy ul. O.j w rejonie ul. L. w W. spełnia przesłankę powodowania zagrożenia bezpieczeństwa ruchu drogowego, a także

- przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 7, art. 8, art. 11 i art. 77 § 1 Kpa. poprzez przyjęcie, że stan faktyczny sprawy został należycie wyjaśniony, zaś materiał dowodowy jest pełny i wyczerpujący, co pozwala na rozstrzygnięcie sprawy oraz poprzez przyjęcie, że organ wydający decyzję nie przekroczył granic uznaniowości decyzji administracyjnej.

W uzasadnieniu wnosząca skargę kasacyjną podkreśliła, że wniosek o zezwolenie na zajęcie pasa drogowego w przedmiotowej sprawie był kolejnym wnioskiem złożonym przez skarżącą w zakresie lokalizacji nośnika przy ul. O. w rejonie ul. L. w W. Skarżąca niezmiennie od kilku lat uzyskiwała zezwolenia od Zarządu Dróg Miejskich na zajęcie pasa drogowego dla nośnika reklamowego we wnioskowanym miejscu, a od czasu złożenia przez skarżącą pierwszego wniosku nie doszło do żadnych zmian dotyczących umiejscowienia, parametrów reklamy, czy też zmian w organizacji ruchu drogowego w przedmiotowej lokalizacji lub zmian w przepisach prawnych. Skarżąca spółka wskazała na treść art. 38 ust. 1 udp., który wprost stanowi o tym, że istniejące już obiekty mogą pozostać w obecnym stanie, jeżeli nie powodują zagrożenia i utrudnień w ruchu. Skarżąca spółka nie występowała o wydanie zezwolenia na usytuowanie nowego nośnika reklamowego, lecz wnioskowała o możliwość dalszego pozostawania nośnika w pasie drogowym. Organ administracyjny nie wykazał w żaden sposób, że wnioskowany nośnik powoduje zagrożenie lub utrudnienie w ruchu, nie miał zatem podstaw do wydania decyzji odmownej. Wojewódzki Sąd Administracyjny w swym wyroku w ogóle nie odniósł się do art. 38 udp.

Strona podniosła również, że to organ administracji powinien ustalić, czy zaistniał w danej sytuacji szczególnie uzasadniony przypadek, o jakim mowa w art. 39 ust. 3 ustawy o drogach publicznych i nie może tego obowiązku przerzucać na stronę. Spółka zarzuciła naruszenie art. 8 i 11 Kpa. wskazując, że ani organy administracji, ani Sąd nie podjęły próby zdefiniowania pojęcia "szczególnie uzasadnione przypadki" i wyjaśnienia dlaczego w przedmiotowej sprawie nie zachodzi taki przypadek. W ocenie wnoszącej skargę kasacyjną Sąd I instancji błędnie nie zastosował art. 40 udp., który wprost odnosi się do wydawania zezwoleń na zajęcie pasa drogowego, w tym także w zakresie lokalizowania reklam w terenie zabudowanym. Przepis art. 39 ust. 1 mógłby mieć w niniejszej sprawie zastosowanie tylko i wyłącznie w przypadku, gdyby zaistniały okoliczności w postaci zagrożenia bezpieczeństwa ruchu. Ewentualne istnienie takich okoliczności powinien wykazać organ wydający decyzję, a nie wnioskodawca. Spółka zwróciła uwagę na fakt, że ocena danego usytuowania tablicy reklamowej pod kątem wpływu na bezpieczeństwo ruchu drogowego musi być dokonana w realiach konkretnej lokalizacji. Skarżąca miała zatem prawo oczekiwać, że decyzje organów podejmowane w niezmienionych okolicznościach faktycznych i prawnych będą miały podobny charakter. W razie wydania przez organ administracyjny decyzji niezgodnej z wnioskiem skarżącej, powinna ona uzyskać odpowiednie uzasadnienie w zebranym materiale dowodowym. Tymczasem przedmiotowe decyzje zostały wydane w sposób zupełnie dowolny, bowiem organy administracyjne nie ustaliły wszystkich okoliczności dotyczących miejsca, w którym zlokalizowana jest przedmiotowa reklama.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do art. 183 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) – dalej p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak pod uwagę z urzędu nieważność postępowania. W niniejszej sprawie nie stwierdzono żadnej z przesłanek nieważności postępowania.

Zgodnie z art. 174 pkt 1) i 2) p.p.s.a. skargę kasacyjną można oprzeć na: 1/ naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie; 2/ naruszeniu przepisów postępowania jeśli uchybienie to mogło mieć wpływ na wynik sprawy. Zawarte w skardze kasacyjnej zarzuty odnoszą się do obu podstaw.

Odnosząc się do zarzutów naruszenia prawa procesowego, przypomnieć należy, że skarga kasacyjna jest środkiem odwoławczym wymierzonym przeciwko wyrokowi sądu administracyjnego orzekającego w I instancji. Z tego względu, formułując zarzuty kasacyjne, ich autor musi mieć na względzie błędy jakie popełnił ten sąd, nie zaś organ administracji wydający poddaną kontroli sądowej decyzję. Zarówno więc zarzuty natury materialnej, jak i procesowej dotyczyć muszą wyroku, nie decyzji administracyjnej. Ma to szczególne znaczenie przy stawianiu zarzutów procesowych, które odnosić się muszą do przepisów procedury stosowanej przez sądy administracyjne, a więc do przepisów ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi

W przedmiotowej sprawie wśród zarzutów naruszenia postępowania wskazano naruszenie art. 7, art. 8, art. 11 i art. 77 § 1 Kpa. Jak już wyżej zostało to powiedziane, sąd administracyjny nie stosuje przepisów Kpa., a więc sformułowanie zarzutu naruszenia prawa procesowego, bez równoległego wskazania naruszenia przez Sąd I instancji przepisów p.p.s.a., nie może odnieść zamierzonego skargą kasacyjną skutku.

Niezależnie od wskazanego wyżej nietrafnie postawionego zarzutu naruszenia prawa procesowego, autor skargi kasacyjnej zarzucił Sądowi I instancji naruszenie art. 38 ust. 1 i art. 40 przez niezastosowanie oraz art. 39 ust. 1 i 3 udp. przez błędną wykładnię. Istota zarzutu naruszenia prawa materialnego sprowadza się do twierdzenia, iż kolejne wystąpienie skarżącej firmy o wydanie zezwolenia na zajęcie pasa drogowego pod wnioskowaną reklamę w danym miejscu, winno było skutkować w stosunku do niej zastosowaniem art. 38 ust. 1 udp. i art. 40 ust. 1 udp. czego WSA nie wziął pod uwagę. Poza tym Sąd I instancji wskazał błędnie za organem, iż z uwagi na treść art. 39 ust. 3 udp. to skarżąca miała obowiązek wykazać, że w przypadku przedmiotowej reklamy zachodzą szczególne okoliczności uzasadniające wydanie zezwolenia.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że postawione zarzuty są niezasadne. W pierwszym rzędzie należy zauważyć, iż przepisy ustawy o drogach publicznych, regulując kwestie związane z korzystaniem z dróg publicznych różnych kategorii i zarządzaniem nimi, służyć mają ochronie samych dróg i urządzeń z drogą związanych oraz stworzeniu warunków optymalnie bezpiecznego i wygodnego ruchu drogowego. Zadania te realizowane są w obrębie pasa drogowego, którym zgodnie z art. 4 pkt 1 cyt. ustawy jest wydzielony liniami granicznymi grunt wraz z przestrzenią nad i pod jego powierzchnią, w którym są zlokalizowane droga oraz obiekty budowlane i urządzenia techniczne związane z prowadzeniem, zabezpieczeniem i obsługą ruchu, a także urządzenia związane z potrzebami zarządzania drogą. Ochronę drogi, rozumianą jako opisane w art. 3 pkt 21 udp. działania, zgodnie z art. 20 pkt 10 i 12 udp. sprawuje zarządca drogi i do niego też należy wydawanie zezwoleń na zajęcie pasa drogowego (pkt 8 cyt. artykułu ).

Wynikającą z art. 39 ust. 1 udp. zasadą jest zakaz dokonywania w pasie drogowym jakichkolwiek czynności niesłużących drodze i urządzeniom z nią związanym, a mogących powodować ich zniszczenie czy zmniejszenie trwałości lub mogących zagrozić bezpieczeństwu ruchu drogowego. Powołany przepis przykładowo wymienia rodzaje zabronionych w pasie drogowym działań, wymieniając wśród nich zakaz lokalizowania obiektów budowlanych, urządzeń, przedmiotów i materiałów niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego (pkt 1 cyt. artykułu). Ustawa o drogach publicznych nie definiuje pojęcia "obiektu budowlanego", zatem odwołując się do właściwej dla tego pojęcia regulacji tj. ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. Nr 156, poz. 1118 ze zm.) przez obiekt budowlany rozumieć należy stanowiącą całość techniczno-użytkową budowlę wraz z instalacjami i urządzeniami (art. 3 pkt 1 lit. "b"), a budowlą jest każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury jak np. wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenie reklamowe (art. 3 pkt 3). Nośnik reklamowy, o którego dalsze pozostawania w pasie drogowym wnioskowała skarżąca spółka, jest niewątpliwie budowlą, której dotyczy generalny zakaz przewidziany w art. 39 ust. 1 udp. Prawną podstawę egzystowania w pasie drogowym nie związanego z drogą i jej zadaniami obiektu jakim jest nośnik reklamowy stanowi art. 39 ust. 3 i art. 40 ust. 2 pkt 3 udp. Pierwszy z przepisów, rozpoczynając procedurę związaną z odstąpieniem od zakazu lokalizowania w pasie drogowym obiektów z drogą niezwiązanych, uzależnia wydanie zezwolenia na powyższe zachowanie od zaistnienia "szczególnie uzasadnionego przypadku". Termin ten bliżej nieokreślony przez ustawodawcę, na tle poszczególnych unormowań ustawy o drogach publicznych, pozwala przyjąć, że jest to poddana ocenie właściwego dla danej drogi zarządcy okoliczność, uzasadniająca przekonanie organu, że ewentualna zgoda na lokalizację niedozwolonego co do zasady obiektu nie zagrozi drodze i bezpieczeństwu ruchu drogowego na niej odbywającego się. Odnotować należy, że bez większego znaczenia dla wydania zezwolenia jest, czy podmiotem, który powoła się na określoną okoliczność jako na "szczególnie uzasadniony przypadek", będzie wnioskujący o wydanie zezwolenia, czy też takie szczególne okoliczności dostrzeże w danym przypadku organ decydujący w sprawie. Powyższe twierdzenie znajduje oparcie w procedurze wydania zezwolenia na zajęcie pasa drogowego w danym miejscu, zgodnie z którą istotna jest nie sama okoliczność, lecz dokonana przez właściwy organ ocena, czy istniejące w danym miejscu pasa drogowego warunki oraz ewentualne inne towarzyszące okoliczności złożą się na to, co ustawa określa jako "szczególnie uzasadniony przypadek" i czy w konsekwencji umożliwią odstąpienie od wspomnianego już zakazu z art. 39 ust. 1 udp. - innymi słowy czy będzie ona tym szczególnie uzasadnionym przypadkiem, o którym mowa we wskazanym przepisie. Zważywszy to, co zostało wyżej powiedziane, wywody Sądu I instancji, jak też autora skargi kasacyjnej dotyczące obowiązku wskazania wyjątkowych względów uzasadniających posadowienie w pasie drogowym reklamy i przypisania go – w ocenie WSA wnioskodawcy, a zdaniem składającego skargę kasacyjną organowi, pozostają na marginesie istoty sprawy.

W wydanej przez organ decyzji zezwalającej na lokalizację obiektu budowlanego, zgodnie z regułą przyjętą w art. 39 ust. 3a pkt 3 udp., zobowiązuje się inwestora do wykonania kolejnego obowiązku tj. uzyskania zezwolenia zarządcy drogi na zajęcie pasa drogowego. Zezwolenie, o którym mowa w cyt. przepisie, przewiduje art. 40 ust. 1 i ust. 2 udp. przy czym, co wynika z ust. 12 cyt. artykułu oraz ze sposobu naliczania opłaty za zajęcie, jest to zgoda czasowa. Oznacza to, że z upływem ostatniego dnia zezwolenia, właściciel obiektu będzie zobowiązany do jego usunięcia pod rygorem nałożenia kary w trybie art. 40 ust. 12 pkt 2) udp. za zajęcie pasa drogowego z przekroczeniem terminu zajęcia określonego w zezwoleniu. Jak wynika z powołanych przepisów, możliwość pozostawania w pasie drogowym urządzenia lub obiektu, na który udzielone zostało już raz zezwolenie, uzależniona jest od wydania kolejnego zezwolenia. Decyzja w tej sprawie wydawana jest w oparciu o art. 40 ust. 1 udp., jednak na ocenę, czy dane urządzenie może uzyskać kolejne zezwolenie wpływają określone w art. 39 ust. 3 udp. czynniki, które decydowały o możliwości lokalizacji obiektu w pasie drogowym uznane wówczas tj. w dacie wydania decyzji lokalizacyjnej za "szczególnie uzasadniony przypadek". Tak więc mimo udzielenia jednorazowego, z natury rzeczy, zezwolenia na lokalizację obiektu z drogą niezwiązanego, dla jego legalnego pozostawania w pasie drogowym, wymagane jest zezwolenie na zajęcie pasa drogowego na każdy kolejny okres pozostawania obiektu w tym pasie. Powyższe oznacza, że właściwy w sprawie zarządca drogi będzie zobowiązany każdorazowo do oceny, czy zajęcie pasa drogowego jest w dalszym ciągu dopuszczalne tzn. czy nie będzie powodować niszczenia drogi lub naruszać zadań organu drogą zarządzającego m.in. obowiązku zapewnienia warunków bezpieczeństwa ruchu drogowego. Warunki, w jakich odbywa się ruch drogowy, tak ze względu na jakość dróg, liczbę ich użytkowników czy choćby określone dla danych dróg przepisy drogowe czy zasady, są zmienne i powinny być przez zarządcę drogi monitorowane. Stan, w którym udzielono już raz zezwolenia może zatem ulec zmianie w taki sposób, że dalsze udzielenie zezwolenia nie będzie możliwe. W przypadku dokonanej przez zarządcę drogi, na podstawie danych przez niego zgromadzonych oceny, iż dalsze pozostawanie reklamy w pasie drogowym może zagrażać np. bezpieczeństwu ruchu drogowego, zobowiązany do zapewnienia warunków dla bezpiecznego ruchu drogowego organ odmówi wydania zezwolenia. Nie znajduje oparcia w obowiązujących przepisach stanowisko, że raz udzielona zgoda na zajęcie pasa drogowego po upływie okresu, na który została udzielona, pociąga za sobą obowiązek wydania dalszych zezwoleń.

Nie znajduje też uzasadnienia twierdzenie autora skargi kasacyjnej, iż w sytuacji wygaśnięcia udzielonego czasowo zezwolenia na zajęcie pasa drogowego pod reklamę, zastosowanie znajduje art. 38 ust. 1 udp. Przepis ten odnosi się bowiem do sytuacji, w których nie prowadzi się postępowania administracyjnego celem uzyskania przez określony podmiot zgody na lokalizację obiektu lub urządzenia, a następnie na zajęcie pasa drogowego, ponieważ dany obiekt lub urządzenie już w tym pasie istnieje, a zgoda na taki stan wynika z ustawy. Powyższe ma zastosowanie do sytuacji, gdy w dacie wejścia w życie ustawy o drogach publicznych określone obiekty i urządzenia niezwiązane z pasem drogowym i jego funkcjami były już posadowione w pasie drogowym, albo może być wynikiem znajdującego oparcie w przepisach prawa działania, w wyniku którego obiekt lub urządzenie znajdujące się na nieprzynależnym do pasa drogowego gruncie, zostają tym pasem objęte (zmiana planu zagospodarowania przestrzennego). Naczelny Sąd Administracyjny w orzeczeniu z dnia 5 lipca 2007 r. (sygn. akt I OSK 1151/06) uznał, iż wynikające z art. 38 ust. 1 udp. uprawnienie do używania istniejącego obiektu budowlanego, znajdującego się w pasie drogowym, nie wymaga uzyskania decyzji administracyjnej zezwolenia na zajęcie pasa drogowego, a obowiązek uzyskania zgody zarządcy drogi odnosi się jedynie do sytuacji przebudowy i remontu (podobnie wyrok z dnia 7 listopada 2006 r. sygn. akt I OSK 1477/06).

Reasumując, zajęcie pasa drogowego pod niedozwolony co do zasady obiekt, także pod reklamę, wymaga uzyskania dwóch związanych ze sobą rozstrzygnięć: decyzji na lokalizację (art. 39 ust. 3 udp.) i równolegle decyzji na zajęcie pasa drogowego (art. 40 ust. 1 udp.), a po jej wygaśnięciu kolejnej takiej decyzji. Odmowa wydania zezwolenia na zajęcie pasa drogowego dokonuje się na podstawie art. 40 ust. 1 udp. w związku z art. 39 ust. 3 tej ustawy, bowiem okoliczności, które uzasadniają posadowienie obiektu odnoszą się również do zajęcia pasa pod ten obiekt. Mając powyższe na uwadze, Sąd I instancji, nie odnosząc się do możliwości zastosowania w przedmiotowej sprawie art. 38 ust. 1 udp. nie naruszył prawa materialnego. Również nie można Sądowi zarzucić naruszenia art. 39 ust. 1 i 3 udp. bowiem przepis ten przy odmowie zezwolenia na zajęcia pasa drogowego znajduje wraz z art. 40 ust. 1 udp. zastosowanie w sprawie. Częściowo błędne uzasadnienie zaskarżonego wyroku, przypisujące podmiotowi wnioskującemu o zezwolenie obowiązek wskazania okoliczności uzasadniających korzystną dla niego decyzję, nie wpływa na ocenę, że wyrok ten odpowiada prawu.

Z powyższych względów skarga kasacyjna na podstawie art. 184 p.p.s.a. podlega oddaleniu.