Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Anna Sękowska (spr.), Sędziowie sędzia WSA Małgorzata Małaszewska-Litwiniec, sędzia WSA Tomasz Wykowski, Protokolant ref. staż. Paweł Smulski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 września 2015 r. sprawy ze skargi P. S.A. z siedzibą w G. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] lutego 2015 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania odszkodowania z tytułu wygaśnięcia prawa użytkowania wieczystego nieruchomości 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję Prezydenta W. z dnia [...] stycznia 2015 nr [...]; 2. zasądza od Wojewody [...] na rzecz skarżącej P. S.A. z siedzibą w G. kwotę 457 (czterysta pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Decyzją z dnia [...] lutego 2015r. nr [...] Wojewoda [...] (dalej też "Wojewoda" lub "organ II instancji"), po rozpatrzeniu odwołania spółki [...] od decyzji Prezydenta [...] nr [...] z dnia [...] stycznia 2015r. orzekającej o odmowie przyznania odszkodowania z tytułu wygaśnięcia prawa użytkowania wieczystego nieruchomości, oznaczonej jako działki ew. nr [...] z obr. [...], w oparciu o przepis art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (jedn. tekst Dz. U. z 2013r. poz. 267 ze zm. – dalej: "k.p.a.") oraz art. 98 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami (jedn. tekst Dz. U. z 2014r. poz. 518 - dalej: "u.g.n."), utrzymał mocy skarżoną decyzję,

Przedmiotowa decyzja została wydana w następującym stanie faktycznym i prawnym:

Decyzją nr [...] z dnia [...] grudnia 2008r. Prezydent [...] zatwierdził, na wniosek spółki [...] oraz Miasta [...], projekt podziału nieruchomości oznaczonej jako działka ewidencyjna nr [...] o pow. [...] ha. W wyniku podziału powstały m. in. działki o nr ew. [...] z obr. [...]. .

Pismem z dnia [...] września 2013r. spółka [...] wystąpiła do Prezydenta [...] z wnioskiem o odszkodowanie w trybie art. 98 u.g.n. z tytułu wygaśnięcia prawa użytkowania wieczystego nieruchomości, oznaczonych jako działki ew. nr [...] z obr. [...], przeznaczone pod drogi publiczne. Jednocześnie wnosząca wskazała, że spółka [...] nabyła roszczenie do przedmiotowej nieruchomości w związku z wniesieniem przez [...] roszczeń o zapłatę odszkodowania jako aportu przy podwyższaniu kapitału spółki [...].

W dniu [...] maja 2014r. spółka [...] poinformowała Prezydenta [...], przedkładając w tym zakresie stosowne dokumenty, że nabyła od spółki [...] całość wierzytelności odszkodowawczej dotyczącej przedmiotowej nieruchomości należnej spółce [...] od Prezydenta [...].

Prezydent [...] po wszczęciu i przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego w sprawie decyzją z dnia [...] stycznia 2015r. nr [...] orzekł o odmowie przyznania odszkodowania z tytułu wygaśnięcia prawa użytkowania wieczystego nieruchomości, oznaczonych jako działki ew. nr [...] z obr. [...].

Od powyższej decyzji odwołanie wniosła spółka [...] podnosząc, iż art. 98 u.g.n. ma jednoznaczne brzmienie i przyjęcie przez Prezydenta [...], iż na mocy tego przepisu wygaśnięcie prawa użytkowania wieczystego działki następuje dopiero po wykreśleniu tego prawa z księgi wieczystej jest błędne. Wykreślenie tego prawa może mieć, zdaniem odwołującego się, charakter deklaratoryjny i nie wywołuje żadnych skutków prawnych w zakresie istnienia prawa użytkowania wieczystego. Skutki takie wywołuje natomiast sama decyzja podziałowa. Odwołująca się spółka podniosła również, że umowa darowizny z dnia [...] grudnia 2009 r., Rep. A nr [...], zawarta pomiędzy [...] oraz [...] sp. z o. o. z Miastem [...], pozostaje bez wpływu na sprawę dotyczącą odszkodowania. Obowiązek odszkodowania powstał bowiem na skutek wydania decyzji podziałowej, zaś zdarzenia które zaszły po dniu uzyskania przez tą decyzję przymiotu ostateczności, pozostają bez znaczenia dla przyznania odszkodowania. Odwołujący się podkreślił również, że [...]nigdy nie złożył oświadczenia, zgodnie z którym przysługujące mu roszczenia o odszkodowanie z powodu wygaśnięcia prawa użytkowania wieczystego miałoby wygasnąć. Wręcz, oświadczenie jakie złożył w treści umowy przelewu wierzytelności zawartej w dniu [...] grudnia 2012 r., świadczą iż były użytkownik wieczysty uważał roszczenie za istniejące i w pełni wymagalne.

Wojewoda [...] po rozpatrzeniu sprawy decyzją z dnia [...] lutego 2015r. utrzymał w mocy orzeczenie organu I instancji. W uzasadnieniu organ wskazał, że nie podziela zarzutów i argumentów podniesionych w odwołaniu. Podniósł, że nieruchomość, która podlegała podziałowi w części objęta została planem zagospodarowania przestrzennego rejonu [...], zatwierdzonego Uchwałą nr [...] Rady Gminy [...] z dnia [...] stycznia 2001r. (publ. Dz. Urz. [...] Nr 52 poz. 496), zgodnie z którym działka:

- nr ew. [...], znajduje się w obszarze oznaczonym symbolem [...];

- nr ew. [...], znajduje się w obszarze oznaczonym symbolem [...];

- nr ew. [...], znajduje się w obszarze oznaczonym symbolem [...];.

- nr ew. [...] znajduje się w obszarze oznaczonym symbolem [...].

Organ wskazał przy tym, że jeśli nieruchomość przeznaczona jest pod drogę, a fakt ten potwierdza treść planu zagospodarowania przestrzennego, wówczas powinien mieć zastosowanie art. 98 u.g.n., gdyż przeznaczenie w decyzji podziałowej prywatnej działki pod drogę ogólnodostępną istotnie ogranicza właściciela w korzystaniu z nieruchomości, a zatem oznacza pozbawienie posiadania w rozumieniu art. 1 Pierwszego Protokołu do Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności. Organ powołał się przy tym na poglądy Naczelnego Sądu Administracyjnego oraz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego zaprezentowane w wyrokach: z dnia 12 grudnia 2013 r., sygn. I OSK 1365/12; z dnia 5 czerwca 2012 r., sygn. I OSK 687/11 oraz z dnia 21grudnia 2010 r., sygn. I SA/Wa 798/10.

Jednakże, zdaniem Wojewody, najistotniejszą kwestią sporną w niniejszej sprawie, jest ocena skuteczności darowizny przedmiotowej nieruchomości dokonanej w dnia [...] grudnia 2009 r. aktem notarialnym Rep. A nr [...] przez spółkę [...] na rzecz Miasta [...]. Zgodnie bowiem z treścią tego aktu celem darowizny nieruchomości było urządzenie projektowanych ulic oraz dróg. W § 5 ust. 2 w/w aktu notarialnego spółka [...] oświadczyła po raz kolejny, że aktem notarialnym nr [...] z dnia [...] kwietnia 1999r. spółka [...] i R. K. ustalili zakres świadczeń i zobowiązań na rzecz [...] a umowa ta nie została do chwili obecnej rozwiązana.

Opierając się na treści w/w aktu notarialnego Wojewoda podzielił argumentację organu I instancji w zakresie wygaśnięcia roszczenia odszkodowawczego przysługującego spółce [...] z tytułu wygaśnięcia prawa użytkowania wieczystego nieruchomości, oznaczonej jako działki ew. o nr [...] z obr. [...]. Organ wskazał bowiem, że instytucja umowy darowizny, uregulowana w art. 888 k.c. jest specyficzną formą zbywania i nabywania określonych praw, gdzie szczególne znaczenie przy interpretacji tej umowy mają intencje, jakimi kieruje się darczyńca w stosunku do obdarowanego. W niniejszej sprawie bezspornie intencją jaka przyświecała darczyńcy, była wola wybudowania dróg na terenie [...], dlatego też darczyńca zobowiązał się już w 1999r. m. in. do zlecenia budowy i opłacenia wszystkich kosztów związanych z wykonaniem dróg gminnych o utwardzonej nawierzchni o łącznej powierzchni [...] ha oraz, że w ciągu 3 miesięcy od daty uprawomocnienia się zatwierdzającej podział nieruchomości, zrzeknie się odszkodowania za prawo użytkowania wieczystego tych nieruchomości, które będą wydzielone pod drogi i przejdą na podstawie art. 98 u.g.n. na rzecz gminy [...] oraz dokonania darowizny prawa użytkowania wieczystego na cele użyteczności publicznej tych części nieruchomości, które w zatwierdzonych planach zagospodarowania przestrzennego zostaną przeznaczone pod drogi gminne. Wskazaną wyżej umową darowizny z dnia [...] grudnia 2009r. ostatecznie wykonano te zobowiązania zarówno w zakresie zrzeczenia się odszkodowania za prawa użytkowania wieczystego tych nieruchomości wydzielonych pod drogi, jak i dokonania darowizny prawa użytkowania wieczystego na cele użyteczności publicznej tych części nieruchomości.

Powyższe oznacza zatem zdaniem organu, że brak jest podstaw prawnych do ustalenia odszkodowania z tytułu wygaśnięcia prawa użytkowania wieczystego nieruchomości, oznaczonej jako działki ewidencyjne [...] z obr. [...], co również oznacza, że niezasadne są zarzuty zawarte w odwołaniu dotyczące naruszenia przez organ I instancji art. 98 u.g.n. oraz art. 7, 77 i 107 k.p.a. poprzez dokonanie błędnej oceny stanu faktycznego w niniejszej sprawie.

Niezgadzając się z powyższym rozstrzygnięciem organu II instancji [...] złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosząc o uchylenie skarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji oraz o zasądzenie kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przypisanych.

Nadto skarżący wniósł o dopuszczenie w postępowaniu przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym dowodu z dokumentów w postaci: ugody administracyjnej zawartej w dniu [...] lipca 2012r. oraz postanowienia Prezydenta [...] z dnia [...] lipca 2012r. zatwierdzającego w/w ugodę z dnia [...] lipca 2012r. – na okoliczność zawarcia ugody administracyjnej z R. K. w zakresie wysokości odszkodowania należnego z tytułu wygaśnięcia prawa użytkowania wieczystego działek [...] z obr. [...] położonej w [...].

W skardze zarzucono, iż decyzja została wydana z naruszeniem :

- art. 1 pkt 1 k.p.a. w zw. z art. 114 k.p.a. oraz art. 98 ust.3 u.g.n, poprzez błędne przyjęcie, iż zawarcie umowy darowizny z dnia [...] grudnia 2009r. mogło spowodować wygaśnięcie po stronie [...] prawa do odszkodowania za wywłaszczone nieruchomości, podczas gdy podmiot uprawniony może zrzec się prawa do odszkodowania należnego z mocy art. 98 ust.3 u.g.n. jedynie w trakcie procesu uzgodnień toczących się na podstawie tego przepisu lub w drodze ugody administracyjnej. Takiego skutku zdaniem skarżącej nie rodzi zawarcie umowy darowizny, w treści której były użytkownik wieczysty złożył oświadczenie o darowaniu gminie prawa użytkowania wieczystego, które w rzeczywistości w momencie zawierania tej umowy już nie istniało.

- przepisów postępowania w postaci art. 7, 77 oraz art. 107 k.p.a. poprzez błędne ustalenie, iż umowa zawarta 23 kwietnia 1999r. pomiędzy [...] oraz R. K. z jednej strony a Gminą [...] z drugiej strony, powodowała po stronie [...] obowiązek zrzeczenia się prawa do odszkodowania z art. 98 ust.3 u.g.n. w zakresie przedmiotowej nieruchomości, podczas gdy :

• odszkodowanie z mocy art. 98 ust.3 u.g.n. za grunt wydzielony pod drogę publiczną powstaje dopiero z chwilą uprawomocnienia się decyzji podziałowej, wobec czego nie można zrzec się prawa do odszkodowania wcześniej, jeszcze zanim prawo to w ogóle powstanie,

• były użytkownik wieczysty spółka [...] na wniosek, której dokonano podziału nieruchomości, nie była stroną umowy z 1999r. i nie zaciągnęła w tej umowie żadnych zobowiązań wobec [...],

- przepisów prawa materialnego w postaci art. 98 ust.3 u.g.n. poprzez utrzymanie w mocy decyzji organu pierwszej instancji odmawiającej przyznania skarżącemu odszkodowania za wygaśnięcie prawa użytkowania wieczystego działek, które na mocy decyzji podziałowej zostały przekazane pod drogi publiczne, pomimo iż po uprawomocnieniu się decyzji podziałowej skarżący ani też żaden z jego poprzedników prawnych nie zrzekł się w skuteczny sposób prawa do tego odszkodowania, wobec tego prawo to niewątpliwie istnieje i przysługuje skarżącej spółce.

W uzasadnieniu skargi, Spółka szeroko uzasadniła podniesione zarzuty w szczególności podkreślając, że w chwili, gdy [...] składał w treści aktu oświadczenie, zgodnie z którym daruje na rzecz gminy prawo użytkowania wieczystego przedmiotowej nieruchomości, prawo to nie tylko nie przysługiwało już [...] ale wręcz nie istniało. Z chwilą bowiem uprawomocnienia się decyzji podziałowej, w wyniku której działki te zostały przeznaczone pod drogi publiczne, prawo ich użytkowania wieczystego wygasło. Tym samym spółka nie mogła w dniu [...] grudnia 2009r. skutecznie podarować [...] prawa użytkowania wieczystego przedmiotowych nieruchomości, gdyż w tym dniu prawo to nie istniało. Brak przedmiotu umowy oznacza zatem, iż umowa jest nieważna z mocy art. 58 k.c., jako sprzeczna z ustawą a w szczególności z zasadą nemo plus iuris ad alium transferre potest quam ipse habet, stosownie do której nikt nie może przenieść na drugą osobę więcej praw, aniżeli sam posiada. Zdaniem skarżącej skoro nieważna czynność prawna jest traktowana tak, jak gdyby w ogóle nie została zawarta, to w konsekwencji fakt zawarcia przedmiotowej umowy nie powinien zostać w ogóle uwzględniony w rozstrzygnięciu administracyjnym wydanym przez organy obu instancji. Zdaniem skarżącego nawet jednak gdyby uznać wskazaną umowę za ważną, to i tak nie mogła ona prowadzić do wygaśnięcia prawa do odszkodowania za grunty przeznaczone w decyzji podziałowej pod drogi publiczne, bowiem jeżeli właściciel lub użytkownik wieczysty chciał się z jakichkolwiek powodów zrzec przysługującego mu roszczenia odszkodowawczego, to skutecznie mógłby to uczynić jedynie poprzez:

- zawarcie z podmiotem publicznym, który przejął nieruchomość, ugody w ramach negocjacji toczonych na podstawie art. 98 ust.3 u.g.n., w treści której to ugody znalazłoby się wyraźne oświadczenie o zrzeczeniu się przez uprawnionego prawa do odszkodowania,

- lub w ramach postępowania administracyjnego, toczącego się na podstawie art. 98 ust.3 u.g.n. zawrzeć ugodę administracyjną w oparciu o art. 114 k.p.a., w treści której znalazłoby się w/w wyraźne oświadczenie, z godnie z którym uprawniony rezygnuje z przysługującego mu prawa do odszkodowania.

W szczególności zdaniem skarżącej oświadczenia o zrzeczeniu się roszczenia do odszkodowania nie można wyinterpretować z treści zawieranych przez ten podmiot czynności cywilnoprawnych w tym w szczególności z treści zawartej umowy darowizny, na której essentialia negotii składa się wola nieodpłatnego przysporzenia a nie wola zrzeczenia się roszczenia. Z tego też względu zdaniem skarżącej błędne jest stanowisko organu, który wskazuje, że z treści zawartej w dniu 18 grudnia 2009r. umowy darowizny wynika rzekome oświadczenie o zrzeczeniu się prawa do odszkodowania z art. 98 ust.3 u.g.n.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda wniósł o jej oddalenie oraz podtrzymał stanowisko zaprezentowane w skarżonym orzeczeniu.

Pismem z dnia 10 września 2015 r. spółka [...] z siedzibą w [...], działając przez profesjonalnego pełnomocnika adwokata R. G., poinformowała, przedstawiając na tę okoliczność stosowne dokumenty, iż spółka [...] połączyła się ze spółką [...] w ten sposób, że [...] przejęła w trybie art. 492 § 1 pkt 1 Kodeksu spółek handlowych spółkę [...] Tym samym skarżącym w postępowaniu jest spółka [...] z siedzibą w [...].

Podczas rozprawy, która odbyła się w dniu [...] września 2015 r., skarżący podtrzymał stanowisko zawarte w skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Skarżący złożył pismo procesowe, w którym podtrzymał argumentację podniesioną w skardze i rozszerzył wyjaśnienia dotyczące przyczyn zawarcia notarialnej umowy darowizny.

Na rozprawie uczestnik postępowania – Agencja Nieruchomości Rolnych, złożyła pismo procesowe, w którym wskazała przede wszystkim, iż decyzja podziałowa nie została wydana w oparciu o art. 98 ust. 1 – 3 u.g.n., a przez to nie wywołała skutku w postaci przejścia prawa użytkowania wieczystego na rzecz [...]. Dodatkowo uczestnik wskazał, iż w jego ocenie umowa darowizny konsumuje roszczenia odszkodowawcze, pomimo braku w niej konkretnych zapisów w tym zakresie i stanowi wypełnienie zobowiązań wynikających z wcześniej zawartych umów. Do stanowiska tego dołączył się również uczestnik postępowania – [...].

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (jt. Dz.U. z 2014r. poz. 1647) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym ta kontrola stosownie do § 2 powołanego artykułu sprawowana jest pod względem zgodności z prawem. Sąd w ramach swojej właściwości dokonuje zatem kontroli aktów z zakresu administracji publicznej z punktu widzenia ich zgodności z prawem materialnymi jak i prawem procesowym. Sąd rozstrzyga przy tym w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi zw. dalej p.p.s.a. – jt.Dz. U. z 2012r. poz. 270 z późn.zm.).

Stosownie do art. 145 § 1 p.p.s.a. Sąd uwzględnia skargę tylko wówczas, jeżeli stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy (1a), naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego (1 b), inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy (1c), a także wówczas, gdy stwierdza nieważność decyzji (postanowienia) z przyczyn określanych w art. 156 k.p.a. lub w innych przepisach bądź z tych przyczyn stwierdza wydanie decyzji (postanowienia) z naruszeniem prawa.

Przeprowadzona pod względem zgodności z prawem kontrola zaskarżonej decyzji, w ramach wskazanych kryteriów, prowadzi do wniosku, że w niniejszej sprawie doszło do naruszenia przepisów prawa.

Niniejsza sprawa wszczęta została wnioskiem [...] z dnia [...] września 2013r. o przyznanie odszkodowania za grunt wydzielony pod drogi. Podmiot ten jak wynika z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, nabył roszczenie odszkodowawcze od [...]

Art. 98 ust. 1 i 3 u.g.n stanowił, że działki gruntu wydzielone pod drogi publiczne: gminne, powiatowe, wojewódzkie, krajowe – z nieruchomości, której podział został dokonany na wniosek właściciela lub użytkownika wieczystego, przechodzą z mocy prawa na własność, odpowiednio gminy, powiatu, województwa, lub państwa z dniem uostatecznienia się decyzji podziałowej. Z tym, że prawo użytkowania wieczystego wygasa z dniem uostatecznienia się decyzji. Jednocześnie z zapisu ust. 3 w/w artykułu wynika, że za działki gruntowe przysługuje odszkodowanie w wysokości uzgodnionej, a gdy do takiego uzgodnienia nie dojdzie to na wniosek właściciela lub użytkownika wieczystego odszkodowanie jest ustalane i wypłacane wg. zasad i trybu obowiązującego przy wywłaszczeniu nieruchomości.

Z powyższych zapisów ustawowych, zdaniem Sądu, a przyznaje to również strona skarżąca oraz organ (uzasadnienie skarżonej decyzji str. 3), wynika, że odszkodowanie skarżącej winno przysługiwać.

A skoro winno przysługiwać to nie ulega również wątpliwości, że jeżeli nieruchomości były przeznaczone pod drogi publiczne, to roszczenie powstało z dniem gdy decyzja zatwierdzająca podział stała się ostateczna.

Z tym samym dniem po stronie [...] wygasało również prawo użytkowania wieczystego na działkach nr ew [...] z obr. [...]. Wygaśnięcie, ze wskazanym dniem, prawa użytkowania wieczystego oznacza bowiem, że nie było możliwe przeniesienie tego prawa na rzecz Miasta [...] umową darowizny zawartą w formie aktu notarialnego z dnia [...] grudnia 2009r. Tym samym wskazana umowa, jak również inne umowy ją poprzedzające pozostają bez znaczenia dla prawidłowości rozpoznania niniejszej sprawy. Sąd wskazuje bowiem, że analiza przywołanej umowy darowizny z dnia [...] grudnia 2009r. – wbrew twierdzeniom organu zawartym w skarżonym orzeczeniu oraz w odpowiedzi na skargę – nie wskazuje, by zostały nią przeniesione roszczenia odszkodowawcze. W akcie tym bowiem brak jest jakiegokolwiek wskazania, odniesienia a tym bardziej przeniesienia roszczeń odszkodowawczych za wygasłe prawo. Wbrew natomiast twierdzeniom uczestnika postępowania, sam fakt zawarcia umowy darowizny nie oznacza automatycznego przeniesienia roszczeń odszkodowawczych, o ile umowa darowizny nie zawiera postanowień w tym zakresie.

Nadto dodać wypada, że jeżeli zdaniem organu takie roszczenia wskazana powyżej umowa przenosiła – czemu jednak zaprzecza druga strona umowy jak również treść widniejących w umowie zapisów, co implikuje powstanie w tym zakresie wątpliwości – to istnieją stosowne środki prawne pozwalające na dokonanie w tym przedmiocie ustaleń przed sądem powszechnym.

Ponieważ jednak w prowadzonym przez organ postępowaniu nie zostało wykazane by skarżący dokonał zbycia na rzecz [...] lub jego poprzedniczki prawnej Gminy [...] roszczenia, to zdaniem Sądu, wydane rozstrzygnięcie o odmowie przyznania odszkodowania z tytułu wygaśnięcia prawa użytkowania wieczystego do działek o nr ew [...] z obr. [...] jest nieuzasadnione i narusza przepis art. 98 ust.3 u.g.n.

W tym miejscu odnieść również należy się do twierdzeń uczestnika postępowania co do podstawy wydania decyzji zatwierdzającej podział i wskazania, że decyzja ta nie została wydana w oparciu o art. 98 ust. 1 – 3 u.g.n., a przez to nie wywołała skutku w postaci przejścia prawa użytkowania wieczystego na rzecz [...]. Zdaniem Sądu twierdzenie powyższe nie jest uprawnione. Wskazać bowiem trzeba, że zaistnienie skutku z art. 98 ust. 1 u.g.n. następuje z mocy prawa i nie jest to element rozstrzygnięcia decyzji podziałowej. Dlatego samo nie powołanie w decyzji podziałowej art. 98 ust. 1 u.g.n. nie oznacza automatycznie, że skutek określony w tym przepisie nie wystąpił. Pogląd taki wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 21 grudnia 2010 r., sygn. akt I SA/Wa 798/10 i został on zaaprobowany przez Naczelny Sąd Administracyjny z dnia 5 czerwca 2012 r., sygn. akt I OSK 687/11 (opubl. w Centralnej Bazie Orzeczeń i Informacji o Sprawach na stronie internetowej http://www.cbois.nsa.gov.pl).

Dodać również należy, że w przywołanym wyżej wyroku sąd wskazał, że jeżeli podział został dokonany na wniosek użytkownika wieczystego, to okoliczność, czy był to również podział z urzędu – nie ma żadnego znaczenia dla oceny czy może znaleźć zastosowanie art. 98 u.g.n. Zdaniem Sądu orzekającego we wskazanym wyroku, fakt powołania w decyzji podziałowej art. 97 ust. 1 u.g.n. oznacza automatycznie konieczność rozważenia, czy wystąpiły skutki określone w art. 98 lub art. 129 ust. 5 u.g.n.. Przyjęcie stanowiska, że równoczesne powołanie w podstawie prawnej decyzji podziałowej na art. 97 ust. 1 i ust. 3 pkt 1 u.g.n. wyłącza prawo do odszkodowania za działki wydzielone pod drogi jest oczywiście sprzeczne zarówno z literalną jak i celowościową wykładnią art. 98 ust. 3 u.g.n.

Sąd orzekający w niniejszej sprawie pogląd ten podziela i wraz z argumentacją tam przedstawioną przyjmuje za własny.

Na zakończenie Sąd wskazuje, że do ustalenia czy nastąpił skutek przewidziany we wskazanym wyżej przepisie tj. 98 ust. 3 u.g.n. konieczne będzie ustalenie przez organ czy w wyniku podziału zostały wydzielone drogi publiczne: tj. drogi gminne, powiatowe, wojewódzkie, krajowe. Dotychczas bowiem organ nie dokonał żadnych ustaleń w tym zakresie. Za takowe nie można uznać zacytowania w uzasadnieniu skarżonego orzeczenia zapisów planu obowiązującego dla wskazanych działek w dniu podziału. Samo bowiem sformułowanie, iż grunt przeznaczony jest pod drogę o symbolu planistycznym [...] bądź [...] przeznaczone pod ulice nie oznacza jeszcze, iż planowana droga miała być drogą publiczną tj. gminną, powiatową, wojewódzką, lub krajową. Kwestia ta zatem wymaga również szczegółowego wyjaśnienia w ponownym postępowaniu.

W tym stanie rzeczy Sąd stwierdził, że podjęte w sprawie postanowienia zostały wydane z naruszeniem prawa procesowego, co miało wpływ na wynik sprawy. Dawało to podstawę do ich uchylenia na zasadzie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c w związku z art. 135 P.p.s.a. Orzeczenie w przedmiocie kosztów oparto o przepis art. 200 P.p.s.a.