Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Andrzej Wieczorek (spr.), Sędzia WSA Izabela Głowacka - Klimas, Asesor WSA Karolina Kisielewicz, Protokolant referent stażysta Paulina Okrój po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 kwietnia 2019 r. sprawy ze skargi K. B. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] sierpnia 2018 r., nr [...] w przedmiocie odmowy wyłączenia stosowania przepisów oddala skargę

Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji (zwany dalej organem) decyzją z dnia [...] sierpnia 2018 r., nr [...] po rozpatrzeniu odwołania Pana K.B.(zwanego dalej skarżącym/zainteresowanym) odmówił wyłączenia stosowania wobec niego art. 15 c, art. 22 a i art. 24 a ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Służby Ochrony Państwa, Państwowej Straży Pożarnej, Służby Celno-Skarbowej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. z 2018 r. poz. 132, z późn. zm. zwanej dalej ustawą zaopatrzeniową).

Skarżący wnioskiem z dnia z dnia 31 marca 2017 r. wystąpił do organu o zastosowanie wobec niego art. 8a ustawy zaopatrzeniowej. Szczegółowo opisał przebieg służby uwzględniając przy tym zakres obowiązków. Wskazał, że służbę rozpoczął w Wydziale B Wojewódzkiego Urzędu Spraw Wewnętrznych w K. w dniu 1 maja 1987 r., na stanowisku wywiadowcy. W okresie od dnia 1 września 1988 r. do dnia 30 czerwca 1989 r. ww. był słuchaczem Szkoły Chorążych Biura B MSW, po ukończeniu której otrzymał stopień młodszego chorążego. Dodał, że w 1990 r. otrzymał propozycje kontynuowania służby w Wydziale Techniki Operacyjnej Komendy Wojewódzkiej Policji w K., którą rozpoczął 31 lipca 1990 r. W trakcie pełnienia służby wnioskodawca był wielokrotnie wyróżniany nagrodami pieniężnymi oraz awansami w stopniach i stanowiskach służbowych. Podkreślił, że za wzorowe pełnienie obowiązków oraz osiągnięcia w zwalczaniu przestępczości kryminalnej został odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi (w 2002 r.) oraz Złotą Odznaką Zasłużony Policjant (w 2010 r.). Odszedł ze służby w Policji w dniu [...] lutego 2011 r. w stopniu podinspektora Policji i ma ustalone prawo do emerytury.

Organ zaskarżoną decyzją odmówił wyłączenia stosowania wobec niego art. 15 c, art. 22 a i art. 24 a ustawy zaopatrzeniowej. Wskazał, że Instytut Pamięci Narodowej - Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu w sprawie zainteresowanego uznał za służbę na rzecz totalitarnego państwa, o której mowa w art. 13b ustawy zaopatrzeniowej, okres służby od dnia 1 maja 1987 r. do dnia 30 lipca 1990 r., tj. okres 3 lat i 3 miesięcy. Całkowity okres służby ww. wynosi 23 lata, 9 miesięcy i 26 dni. Ponadto do wysługi emerytalnej ww. zaliczono okres 1 roku, 11 miesięcy i 22 dni zasadniczej służby wojskowej. Organ uznał, że służba zainteresowanego pełniona była na rzecz totalitarnego państwa przez okres 3 lat i 3 miesięcy, co stanowi około 14% całego okresu służby. Zdaniem organu nie można tutaj mówić o krótkotrwałej służbie pełnionej na rzecz totalitarnego państwa. W jego ocenie, przedmiotowy okres służby na rzecz totalitarnego państwa zarówno w ujęciu bezwzględnym - długości tego okresu, jak i w ujęciu proporcjonalnym - stosunku długości tego okresu do całego okresu służby, nie może być oceniony jako krótkotrwały. Jego zdaniem ponad 3-letni czas realizacji obowiązków służbowych nie ma charakteru tymczasowego, doraźnego, czy epizodycznego.

Organ nie kwestionuje rzetelnego wykonywania zadań i obowiązków przez skarżącego w trakcie pełnienia służby po dniu 12 września 1989 r. W opinii Komendanta Głównego Policji ww. rzetelnie wykonywał zadania i obowiązki w okresie pełnienia służby w Komendzie Wojewódzkiej Policji w K., a dokumenty zgromadzone w sprawie, nie zawierają treści, które mogłyby podawać w wątpliwość rzetelność służby wnioskodawcy. Jednakże jego zdaniem brak jest jakichkolwiek dokumentów potwierdzających, aby służba ta pełniona była z narażeniem zdrowia i życia.

W ocenie organu skarżący nie legitymuje się wybitnymi osiągnięciami w służbie, szczególnie wyróżniającymi ją na tle pozostałych funkcjonariuszy, w jego ocenie nie dowodzą, aby przedmiotowa sprawa stanowiła szczególnie uzasadniony przypadek, pozwalający na skorzystanie z uprawnień wynikających z powyższego przepisu ustawy zaopatrzeniowej, skutkujących wyłączeniem stosowania względem wnioskodawcy ogólnie obowiązującego art. I5c, art. 22a i art. 24a ustawy zaopatrzeniowej.

Organ wskazał, że na podstawie ar, 8a ustawy zaopatrzeniowej - minister właściwy do spraw wewnętrznych, w drodze decyzji, w szczególnie uzasadnionych przypadkach, może wyłączyć stosowanie art. 15c, art. 22a i art. 24a w stosunku do osób pełniących służbę, o której mowa w art. 13b, ze względu na: 1) krótkotrwałą służbę przed dniem 31 lipca 1990 r. oraz 2) rzetelne wykonywanie zadań i obowiązków po dniu 12 września 1989 r., w szczególności z narażeniem zdrowia i życia. Jego zdaniem wskazane w ww. artykule przesłanki muszą być spełnione łącznie.

Uznał, że przepis art. 8a ustawy zaopatrzeniowej nakłada na organ obowiązek weryfikacji spełnienia przez stronę przesłanek formalnych określonych w ust. 1 pkt 1 i 2 tego przepisu. Podniósł, że przesłanki są nieostre, co oznacza, że intencją ustawodawcy było zagwarantowanie uprawnionemu organowi możliwości indywidualnego podejścia do każdej sprawy poprzez wprowadzenie uznania administracyjnego.

Organ wskazał, że przesłanka krótkotrwałości musi być każdorazowo oceniana indywidualnie oraz, że winna być ona rozpatrywana przede wszystkim w ujęciu bezwzględnym jako długość okresu służby na rzecz totalitarnego państwa. Podniósł, że winien ocenić powyższą przesłankę w aspekcie proporcjonalnym, tj. w porównaniu stosunku służby na rzecz totalitarnego państwa do całości okresu służby byłego funkcjonariusza. Jego zdaniem oznacza to, że obok oceny czy dany okres czasu może być uznany jako "krótkotrwały" w ujęciu ogólnym, powinien on być także oceniony abstrakcyjnie, jako stosunek tego czasu do całego okresu służby. Posługując się wykładnią językową stwierdził, że krótkotrwałość jest tożsama z nietrwałością, przelotnością lub chwilowością. Jego zdaniem taki przypadek nie miał miejsca w tej sytuacji.

Analizując pojęcie rzetelności w ujęciu określającym postawę oraz jakość wykonywania zadań i obowiązków zawodowych uznał ich realizację na najwyższym poziomie. Zaznaczył, że postawa rzetelnego funkcjonariusza charakteryzuje się wzorowością w działaniu służbowym, nie tylko w zakresie podejmowania i nienagannej realizacji zadań obligatoryjnych, ale także wykazywania inicjatywy i realizowania obowiązków dodatkowych.

Wskazał, że zwrot "szczególnie z narażeniem zdrowia i życia" uznaje jako dodatkowy czynnik wpływający na ocenę wartości rzetelnej służby funkcjonariusza. Wskazał, że warunek "narażenie zdrowia i życia" odnosi się do kwalifikacji narażenia rozumianej jako stwierdzenie istnienia zagrożenia innego niż normalne następstwo pełnienia służby, przy założeniu, że w jej istotę wpisane jest ryzyko zagrożenia życia i zdrowia.

Jego zdaniem, krótkotrwałość służby na rzecz państwa totalitarnego i rzetelność służby pełnionej po dniu 12 września 1989 r., nawet z narażeniem zdrowia i życia, nie wystarczą do oceny, czy zastosowanie art. 8a ustawy zaopatrzeniowej jest zasadne. Wskazał, że musi zajść "szczególnie uzasadniony przypadek", który jak wskazał, zachodzi wówczas, gdy strona - poza spełnieniem dwóch wskazanych wyżej przesłanek formalnych, legitymuje się wybitnymi osiągnięciami w służbie, szczególnie wyróżniającymi ją na tle pozostałych funkcjonariuszy.

Podniósł, że uprawnienie z art. 8a ustawy zaopatrzeniowej ma charakter wyjątkowy i dotyczy wyłącznie osób, w przypadku których "krótkotrwałość" jest niezaprzeczalna, a "rzetelność" służby oczywista, bezdyskusyjna i poparta nadzwyczajnymi osiągnięciami, bowiem tylko wówczas można uznać, że w sprawie zachodzi "szczególnie uzasadniony przypadek".

W tym stanie rzeczy organ orzekł jak w decyzji.

Skargę na powyższą decyzję wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skarżący, zarzucając naruszenia prawa materialnego tj. art. 8a ust. 1 i 2 ustawy o zaopatrzeniu, które to naruszenie miało wpływ na wynik sprawy.

Jego zdaniem spełnił wszystkie przesłanki do wyłączenia wobec niego stosowania represyjnych przepisów ustawy o zaopatrzeniu, co wykazał w postępowaniu przed organem. Wskazał, że wniosek taki w sposób jednoznaczny wypływa z opisu służby wykonywanej przez skarżącego w organach Policji Rzeczypospolitej Polskiej.

Wskazał, że decyzja Ministra, ma charakter uznaniowy a więc jej uzasadnienie winno być wyczerpujące i zindywidualizowane. Podniósł, że znamię "krótkotrwała służba" w jednostkach i instytucjach, o których mowa w art. 13 b nie zostało zdefiniowane w ustawie. Jest pojęciem nieostrym. Jego daniem pomocne dla ustalenia znaczenia tego znamienia może być porównanie czasu trwania służby funkcjonariusza przed dniem 31 lipca 1990 r. do okresu służby po tej dacie. Wskazał, że to ocenne określenie może oznacza kilka tygodni, a może rozciągnąć się nawet do kilku lat. Wszystko zależy od tego jak restrykcyjną interpretację tego pojęcia przyjmie Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji, a także sądy rozpatrujące skargi od decyzji wydanych w trybie art. 8a. Odnosząc się do kryterium rzetelnego wykonywania zadań i obowiązków po dniu 12 września 1989 r. stwierdził, że ta przesłanka także nie została zdefiniowane w ustawie. Wskazał, że dowodem na rzetelne wykonywanie zadań i obowiązków są złożone dokumenty potwierdzające: awanse służbowe, na kolejne stopnie oficerskie w wolnej i niepodległej Polsce, opinie służbowe, otrzymane nagrody, odznaczenia.

Jego zdaniem krótkotrwałości służby w SB, co jest niewątpliwe w sprawie biorąc pod uwagę ogólny staż w organach państwa, rzetelne wykonywanie obowiązków służbowych, co znalazło swój realny wymiar w nagrodach i awansach służbowych, oraz pełnienia służby w zagrożeniu życia i zdrowia uprawnia go do wystąpienia z takim wnioskiem.

W związku z powyższym wnosił o uchylenie zaskarżonej decyzji, uznanie w wyroku uprawnienia K. B. do świadczenia emerytalno-rentowego w nieobniżonej wysokości, wynikającej z art. 15 - 22 - 24i ustawy wymienionej w pkt. 1, orzeczenie o kosztach zastępstwa adwokackiego.

W odpowiedzi na skargę organ podtrzymał stanowisko.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Przedmiotem skargi jest decyzja organu z dnia [...] sierpnia 2018 r., nr [...] odmawiająca wyłączenia stosowania art. 15 c, art. 22 a i art. 24 a ustawy zaopatrzeniowej.

Dokonując kontroli legalności zaskarżonej decyzji, w świetle kryteriów opisanych w ustawie z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.; dalej ppsa), Sąd nie dopatrzył się w działaniu organów rozstrzygających w niniejszej sprawie nieprawidłowości, zarówno, gdy idzie o ustalenie stanu faktycznego sprawy, jak i o zastosowanie do jego oceny przepisów prawa. Wyjaśnione zostały motywy podjętego rozstrzygnięcia, a przytoczona na ten temat argumentacja jest wyczerpująca.

Sąd w składzie orzekającym z urzędu posiada wiedzę o tym, że postanowieniem z dnia [...] stycznia 2018 r. (sygn. akt [...]) Sąd Okręgowy w W. Sekcja XIII Wydziału Ubezpieczeń Społecznych zwrócił się z pytaniem prawnym do Trybunału Konstytucyjnego o zbadanie zgodności art. 15c, art. 22a,

art. 13 ust. 1 lit. 1c, w związku z art. 13b ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji (...), w brzmieniu nadanym jej przez art. 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2016 r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji (...) oraz art. 1 i 2 ustawy z dnia 16 grudnia 2016 r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji (...) z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej (sprawa zarejestrowana pod sygn. akt P 4/18).

Sąd nie stwierdził jednak podstaw do zawieszenia z urzędu przedmiotowego postępowania w świetle powyższych okoliczności. Przepis art. 125 § 1 pkt 1 p.p.s.a. stanowi, że sąd może zawiesić postępowanie z urzędu, jeżeli rozstrzygnięcie sprawy zależy od wyniku innego toczącego się postępowania administracyjnego, sądowoadministracyjnego, sądowego, przed Trybunałem Konstytucyjnym lub Trybunałem Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Należy podkreślić, że związek tych postępowań musi być bezpośredni, a rozstrzygnięcie spraw w innych postępowaniach mieć charakter zagadnienia wstępnego. Takiego charakteru nie można przypisać rozstrzygnięciu zagadnienia prawnego przez Trybunał Konstytucyjny w sprawie o sygn. akt P 4/18.

Zaznaczyć jednocześnie należy, że zawieszenie postępowania sądowego powinno być uzasadnione względami celowościowymi, sprawiedliwości jak również ekonomiki procesowej. Sensem fakultatywnego zawieszenia procesu sądowoadministracyjnego jest wskazanie racjonalnej podstawy dla przerwania jego biegu, gdyż tylko w takich okolicznościach może być zrealizowana jedna

z podstawowych wartości, jaką jest rzetelne rozpoznanie sprawy. Zdaniem Sądu, dla realizacji tej wartości w przedmiotowej sprawie nie jest celowe ani usprawiedliwione wprowadzenie elementu zwłoki w jej rozpatrzeniu poprzez zawieszenie postępowania.

Przechodząc do merytorycznej oceny sprawy stwierdzić należy, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Ustawa z 16 grudnia 2016 r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin przewiduje obniżenie emerytur

i rent inwalidzkich wszystkim funkcjonariuszom, którzy pozostawali w służbie przed dniem 2 stycznia 1999 r. i którzy w okresie od dnia 22 lipca 1944 r. do dnia 31 lipca 1990 r. pełnili służbę w wymienionych w ustawie instytucjach i formacjach (tzw. służba na rzecz państwa totalitarnego). Obniżeniu podlegają także renty rodzinne, pobierane po funkcjonariuszach, którzy taką służbę pełnili.

Zgodnie z art. 15c ust. 1 ustawy o zaopatrzeniu, w przypadku osoby, która pełniła służbę na rzecz totalitarnego państwa, o której mowa w art. 13b, i która pozostawała w służbie przed dniem 2 stycznia 1999 r., emerytura wynosi: (1) 0% podstawy wymiaru - za każdy rok służby na rzecz totalitarnego państwa, o której mowa w art. 13b; (2) 2,6% podstawy wymiaru - za każdy rok służby lub okresów równorzędnych ze służbą, o których mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1, 1a oraz 2-4.

Przepisy art. 14 i art. 15 ust. 1-3a, 5 i 6 stosuje się odpowiednio. Emerytury nie podwyższa się zgodnie z art. 15 ust. 2 i 3, jeżeli okoliczności uzasadniające podwyższenie wystąpiły w związku z pełnieniem służby na rzecz totalitarnego państwa, o której mowa w art. 13b (ust. 2). Wysokość emerytury ustalonej zgodnie

z ust. 1 i 2 nie może być wyższa niż miesięczna kwota przeciętnej emerytury wypłaconej przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, ogłoszonej przez Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (ust. 3). W celu ustalenia wysokości emerytury, zgodnie z ust. 1-3, organ emerytalny występuje do Instytutu Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu z wnioskiem o sporządzenie informacji, o której mowa w art. 13a ust. 1 (ust. 4). Przepisów ust. 1 - 3 nie stosuje się, jeżeli osoba, o której mowa

w tych przepisach, udowodni, że przed rokiem 1990, bez wiedzy przełożonych, podjęła współpracę i czynnie wspierała osoby lub organizacje działające na rzecz niepodległości Państwa Polskiego (ust. 5).

Zgodnie natomiast z art. 22a ust. 1 omawianej ustawy w przypadku osoby, która pełniła służbę na rzecz totalitarnego państwa, o której mowa w art. 13b, rentę inwalidzką ustaloną zgodnie z art. 22 zmniejsza się o 10% podstawy wymiaru

za każdy rok służby na rzecz totalitarnego państwa, o której mowa w art. 13b. Przy zmniejszaniu renty inwalidzkiej okresy służby, o której mowa w art. 13b, ustala się

z uwzględnieniem pełnych miesięcy.

W przypadku osoby, która pełniła służbę na rzecz totalitarnego państwa,

o której mowa w art. 13b, i została zwolniona ze służby przed dniem 1 sierpnia

1990 r. rentę inwalidzką wypłaca się w kwocie minimalnej według orzeczonej grupy inwalidzkiej (ust. 2). Wysokość renty inwalidzkiej, ustalonej zgodnie z ust. 1, nie może być wyższa niż miesięczna kwota przeciętnej renty z tytułu niezdolności do pracy wypłaconej przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, ogłoszonej przez Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (ust. 3). W celu ustalenia wysokości renty inwalidzkiej, zgodnie z ust. 1 i 3, organ emerytalny występuje do Instytutu Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu z wnioskiem o sporządzenie informacji, o której mowa w art. 13a ust. 1. Przepisy art. 13a stosuje się odpowiednio (ust. 4).

Przepisów ust. 1 i 3 nie stosuje się, jeżeli osoba, o której mowa w tych przepisach, udowodni, że przed rokiem 1990, bez wiedzy przełożonych, podjęła współpracę i czynnie wspierała osoby lub organizacje działające na rzecz niepodległości Państwa Polskiego (ust. 5).

Stosownie zaś do treści art. 8a ust. 1 powołanej ustawy, minister właściwy

do spraw wewnętrznych, w drodze decyzji, w szczególnie uzasadnionych przypadkach, może wyłączyć stosowanie art. 15c, art. 22a i art. 24a w stosunku

do osób pełniących służbę, o której mowa w art. 13b, ze względu na: (1) krótkotrwałą służbę przed dniem 31 lipca 1990 r. oraz (2) rzetelne wykonywanie zadań

i obowiązków po dniu 12 września 1989 r., w szczególności z narażeniem zdrowia

i życia. Do osób, o których mowa w ust. 1, stosuje się odpowiednio przepisy art. 15, art. 22 i art. 24 (ust. 2).

Wskazane przesłanki powinny być spełnione łącznie i jednocześnie uprawdopodobnione.

Decyzje wydawane przez organ na podstawie ww. przepisu mają charakter decyzji uznaniowych, gdyż określone w nim przesłanki nie są jednoznaczne

i pozostawiają organowi swobodę dokonania ich oceny, oczywiście na podstawie ustalonego stanu faktycznego sprawy znajdującego potwierdzenie w zebranym materiale dowodowym.

Ze zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego, w tym

z przekazanej przez Instytut Pamięci Narodowej - Komisję Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu Informacji przy piśmie z dnia 20 września 2017 r. wynika, że pełniła służbę na rzecz totalitarnego państwa, o której mowa w art. 13b ustawy zaopatrzeniowej, wynika, że pełnił służbę na rzecz totalitarnego państwa, o której mowa w art. 13b ustawy zaopatrzeniowej, w okresie od dnia 1 maja 1987 r. do dnia 30 lipca 1990 r., tj. okres 3 lat i 3 miesięcy, co stanowi około 14% całego okresu służby. Całkowity okres służby ww. wynosi 23 lata, 9 miesięcy i 26 dni. Ponadto do wysługi emerytalnej ww. zaliczono okres 1 roku, 11 miesięcy i 22 dni zasadniczej służby wojskowej.

Jedną z przesłanek umożliwiających organowi zastosowanie wobec skarżącego art. 8a ustawy o zaopatrzeniu jest "krótkotrwałość" służby na rzecz totalitarnego państwa. Ustawa o zaopatrzeniu nie zawiera definicji pojęcia "krótkotrwała służba". Zdaniem Sądu, odkodowanie powyższej klauzuli dokonane przez organ w zaskarżonych decyzjach jest prawidłowe. Krótkotrwały to "chwilowy, doraźny, niedługi, niestały, nietrwały, okresowy, przejściowy, przemijający, tymczasowy, krótkookresowy, czasowy, trwający krótko, niedługo trwający, nieustabilizowany, szybki, epizodyczny". Organ słusznie dokonał wykładni językowej sformułowania "krótkotrwała służba", wspierając swoje wywody zapisami ze słownika wyrazów bliskoznacznych. W ocenie Sądu, wyraz "krótkotrwały" wskazuje na czas pełnienia służby.

Dlatego w niniejszej sprawie brak jest przesłanki wskazanej w art. 8a pkt 1) ustawy zaopatrzeniowej, co prawidłowo zostało dowiedzione w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

W niniejszej sprawie, ocenie Sądu, nie zaistniał również "szczególnie uzasadniony przypadek", o którym mowa w art. 8a ustawy o zaopatrzeniu.

W ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie przesłanka ta będzie spełniona zarówno gdy zostaną spełnione łącznie przesłanki wskazane

w pkt 1) i 2) przepisu, jednakże nie można wykluczyć sytuacji, gdy przesłanka ta

w ogóle nie będzie odnosiła się do jakiegokolwiek okresu służby, bądź w ogóle nie będzie się wiązała ze służbą zainteresowanego funkcjonariusza a będzie dotyczyła np. takiego zdarzenia z jego życia, które pozwoli uznać wyjątkowość jego zasług albo dokonań dla Polski.

W ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie ustawodawca wprowadzając tę przesłankę zasadnie nie wiązał oceny organu co do określenia jaka to ma być przesłanka, ale wskazał jedynie na jej szczególne

i uzasadnione znaczenie a zatem na jej szczególną wyjątkowość.

W niniejszej sprawie, Minister stwierdził brak istnienia przesłanki "szczególnie uzasadnionego przypadku" i w ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego

w Warszawie ustalenie to jest prawidłowe, gdyż z istoty każdej służby wynika konieczność wykonywania przez funkcjonariusza powierzonych mu zadań

z najwyższą gotowością i starannością.

Sam fakt otrzymania przez funkcjonariusza odznaczeń nie świadczy jeszcze o zaistnieniu szczególnie uzasadnionego przypadku o jakim mowa w art. 8a ustawy o zaopatrzeniu. W ocenie Sądu, szczególnie uzasadniony przypadek to przypadek o charakterze wyjątkowym, nadzwyczajnym. Samo wykonywanie służby w sposób rzetelny i z najwyższym zaangażowaniem nie wypełnia tej przesłanki, gdyż jest to obowiązek każdego funkcjonariusza.

W niniejszej sprawie skarżąca, w ocenie składu orzekającego, nie wykazała, żeby w przebiegu jego służby zaistniało szczególne zdarzenie o charakterze wyjątkowym, które wyróżniałoby go na tle innych funkcjonariuszy i pozwoliło

na uznanie, że w jej sprawie zaistniał "szczególnie uzasadniony przypadek".

Zatem organ zasadnie stwierdził, że wobec skarżącej nie ma możliwości wyłączenia stosowania art. 15c, art. 22a i art. 24c ww. ustawy.

Reasumując stwierdzić należy, że zaskarżona decyzja z dnia [...] września 2018 r. odmawiająca wyłączenia stosowania wobec skarżącej art. 15c, art. 22a i art. 24a ustawy o zapatrzeniu nie narusza prawa, a zarzuty skargi nie zasługują

na uwzględnienie.

Mając powyższe na względzie, Wojewódzki Sąd Administracyjny

w Warszawie, na podstawie art. 151 p.p.s.a., orzekł, jak w sentencji wyroku.