drukuj    zapisz    Powrót do listy

6359 Inne o symbolu podstawowym 635, Inne, Minister Sportu, Oddalono skargę, VI SA/Wa 1775/13 - Wyrok WSA w Warszawie z 2014-01-24, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

VI SA/Wa 1775/13 - Wyrok WSA w Warszawie

Data orzeczenia
2014-01-24 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2013-06-19
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Sędziowie
Andrzej Wieczorek /przewodniczący/
Izabela Głowacka-Klimas
Małgorzata Grzelak /sprawozdawca/
Symbol z opisem
6359 Inne o symbolu podstawowym 635
Hasła tematyczne
Inne
Skarżony organ
Minister Sportu
Treść wyniku
Oddalono skargę
Powołane przepisy
Dz.U. 2010 nr 127 poz 857 art. 11 ust. 3 i 7 w zw. z art. 13 ust. 1, art. 82 ust. 2, art. 22 ust. 1
Ustawa z dnia 25 czerwca 2010 r. o sporcie.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Andrzej Wieczorek Sędziowie Sędzia WSA Izabela Głowacka-Klimas Sędzia WSA Małgorzata Grzelak (spr.) Protokolant sekr. sąd. Eliza Mroczek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 stycznia 2014 r. sprawy ze skargi F. z siedzibą w K. na decyzję Ministra Sportu i Turystyki z dnia [...] kwietnia 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wyrażenia zgody na utworzenie polskiego związku sportowego w sporcie tanecznym pod nazwą P. oddala skargę

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] lutego 2013 r. nr [...], działając jako organ pierwszej instancji, Minister Sportu i Turystyki po rozpatrzeniu wniosku F. z dnia [...] sierpnia 2012 r. odmówił wyrażenia zgody na utworzenie polskiego związku sportowego w sporcie tanecznym pod nazwą P..

W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że złożony wniosek był kompletny i spełniał warunki przewidziane w art. 11 ust. 2 ustawy o sporcie, w szczególności strona przedłożyła projekt statutu P. i zgodnie z odpisem z Krajowego Rejestru Sądowego z dnia [...] sierpnia 2012 r., nr [...] posiada status związku sportowego, a tym samym jest podmiotem uprawnionym do wystąpienia z wnioskiem o wyrażenie zgody na utworzenie polskiego związku sportowego. Minister Sportu i Turystyki podniósł, że F. przedłożyła również dokument zatytułowany "[...]", zawierający szczegółowy opis sportu, w którym zamierza organizować i prowadzić współzawodnictwo sportowe, oraz zaświadczenie o przynależności do "[...]" z siedzibą w H. - międzynarodowej federacji sportowej uznawanej przez Międzynarodowy Komitet Olimpijski.

Organ ustalił, iż § 5 statutu przedłożonego przez wnioskodawczynię przewiduje, iż P. ma wyłączne prawo do:

- organizowania i prowadzenia współzawodnictwa sportowego o tytuł Mistrza Polski i Puchar Polski w sporcie tanecznym;

- ustanawiania i realizacji reguł sportowych, organizacyjnych i dyscyplinarnych współzawodnictwie sportowym organizowanym przez związek;

- powołania kadry narodowej oraz przygotowania jej do igrzysk olimpijskich, igrzysk paraolimpijskich, igrzysk głuchych, mistrzostw świata lub mistrzostw Europy;

- reprezentowania tego sportu w międzynarodowych organizacjach sportowych.

Zdaniem organu powyższe uprawnienia stanowią wyłączne prawa polskiego związku sportowego działającego w danym sporcie, zgodnie z art. 13 ustawy o sporcie. 

Organ podkreślił, że zakres przedmiotowy wniosku skarżącej dotyczy działalności w sporcie tanecznym, zgodnie z przedłożonym opisem sportu obejmującym tańce standardowe: walc angielski, tango, walc wiedeński, foxtrot i quickstep oraz tańce latynoamerykańskie: samba, cha cha, rumba, paso doble i jive. Organ wskazał, że w sporcie "taniec sportowy" działa P. (P.), który jest polskim związkiem sportowym w rozumieniu ustawy o sporcie. P. uzyskał bowiem na mocy decyzji Prezesa Urzędu Kultury Fizycznej i Turystyki z dnia [...] marca 1997 r. nr: [...] zgodę na prowadzenie działalności jako polski związek sportowy. Zgodnie ze statutem P., który stanowił podstawę wydania ww. decyzji, P. organizuje współzawodnictwo sportowe m.in. w tańcu towarzyskim. Minister stwierdził, że ze stanowiska P. złożonego w toku postępowania administracyjnego wynika, iż taniec towarzyski obejmuje swoim zakresem zarówno tańce standardowe (walc angielski, tango, walc wiedeński, foxtrot i quickstep) jak i tańce latynoamerykańskie (samba, cha cha, rumba, paso doble i jive).

Powołując się na definicję zawartą w art. 2 ust. 1 ustawy o sporcie, zgodnie z którą sportem są wszelkie formy aktywności fizycznej, które przez uczestnictwo doraźne lub zorganizowane wpływają na wypracowanie lub poprawienie kondycji fizycznej i psychicznej, rozwój stosunków społecznych lub osiągnięcie wynik sportowych na wszelkich poziomach, wskazał, że w definicji tańca sportowego mieszczą się wszystkie formy aktywności, które wypełniają równocześnie definicję sportu zawartą w ustawie o sporcie jak i definicję słownikową tańca. W tym kontekście pojęcia tańca sportowego i sportu tanecznego należy, zdaniem Ministra Sportu i Turystyki uznać za synonimiczne.

Uwzględniając powyższe organ stwierdził, że w sporcie tanecznym działa P. będący na mocy art. 82 ust. 1 ustawy o sporcie polskim związkiem sportowym w rozumieniu tejże ustawy, gdyż P. uzyskał zgodę na działalność, jako polski związek sportowy na podstawie ww. decyzji Prezesa Urzędu Kultury Fizycznej i Turystyki.

Minister Sportu i Turystyki uznał, że w tej sytuacji, postanowienie § 5 statutu P. narusza art. 13 ustawy sporcie z uwagi na naruszenie ustawowo przyznanych wyłącznych uprawnień polskiego związku sportowego działającego w danym sporcie tj. P..

We wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy skarżąca wskazała, że organ w sposób nieuprawniony i niewynikający z obowiązujących przepisów prawa dokonał interpretacji pojęć "taniec sportowy" i "sport taneczny" przypisując im ten sam zakres znaczeniowy. W ocenie strony, organ niezasadnie oparł się w tym zakresie wyłącznie na argumentach przedstawionych przez P.. Nie może stanowić podstawy do odmowy wyrażenia zgody na utworzenie polskiego związku sportowego w sporcie tanecznym fakt, że organizacja (P.), która działa niezgodnie z obowiązującymi przepisami dotyczącymi organizacji współzawodnictwa sportowego, twierdzi, że tylko ona posiada wyłączne uprawnienia w zakresie, w jakim współzawodnictwo zamierza organizować nowa organizacja utworzona przez wnioskodawcę. Dla skarżącej fakt, że w Polsce działa P. jest bez znaczenia, bowiem organizacja ta nie przynależy do WDSF, a co za tym idzie, w zakresie sportu organizowanego przez tę międzynarodową federację sportową, nie może wykonywać wyłącznych uprawnień wskazanych w art. 13 ustawy o sporcie.

Minister Sportu i Turystyki po ponownym rozpoznaniu sprawy, decyzją z dnia [...] kwietnia 2013 r. nr [...] na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w związku z art. 127 § 3 i art. 104 § 1 i 2 k.p.a. oraz na podstawie art. 11 ust. 3 i 7 w związku z art. 13 ust. 1 ustawy o sporcie utrzymał w mocy decyzję z dnia [...] lutego 2013 r.

Organ powtórnie wskazał, że w definicji tańca sportowego mieszczą się wszystkie formy aktywności, które wypełniają równocześnie definicję sportu zawartą w ustawie o sporcie jak i definicję słownikową tańca. W tym kontekście pojęcia "tańca sportowego" i "sportu tanecznego" należy uznać za synonimiczne. W sporcie tym działa P., będący na mocy art. 82 ust. 1 ustawy o sporcie polskim związkiem sportowym w rozumieniu tejże ustawy. P. uzyskał zgodę na działalność jako polski związek sportowy na podstawie decyzji Prezesa Urzędu Kultury Fizycznej i Turystyki. Decyzja ta nie została uchylona i żaden z przepisów ustawowych nie przewidywał uchylenia z mocy prawa decyzji administracyjnych dotyczących wyrażenia zgody na prowadzenie działalności jako polski związek sportowy. Z tego względu P. korzysta z przewidzianej w art. 16 k.p.a. ochrony praw nabytych. Na mocy zaś art. 82 ust. 1 ustawy o sporcie P. stał się polskim związkiem sportowym i tym samym dysponentem praw wyłącznych określonych w art. 13 ustawy o sporcie.

Zdaniem organu, kwestia dostosowania, bądź braku dostosowania działalności przez P. do ustawy o sporcie, pozostaje poza zakresem przedmiotu niniejszego postępowania o wyrażenie zgody na utworzenie polskiego związku sportowego. Przepisy ustawy o sporcie stanowią o uprawnieniach polskiego związku sportowego, w tym jego prawach wyłącznych, które nie przysługują ex lege jakimkolwiek innym podmiotom (art. 13 ust. 1 ustawy o sporcie).

Według organu odwoławczego, w niniejszej sprawie zachodzą przesłanki wymienione w art. 13 ust. 1 ustawy o sporcie, gdyż zapis § 5 statutu przedłożonego przez wnioskodawczynię jest sprzeczny z prawem tj. art. 13 ustawy o sporcie.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skarżąca, reprezentowana przez adwokata, wniosła o uchylenie decyzji Ministra Sportu i Turystyki z dnia [...] kwietnia 2013 r. oraz poprzedzającej ją decyzji z dnia [...] lutego 2013 r. a także zasądzenie na jej rzecz zwrotu kosztów postępowania.

Zaskarżonej decyzji zarzucono:

1) naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy:

- art. 6 k.p.a. przez wydanie decyzji bez podstawy prawnej;

- naruszenie art. 7 k.p.a. przez brak dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego, w szczególności przez bezpodstawne uznanie, że "sport taneczny" oraz "taniec sportowy" są pojęciami synonimicznymi oraz uznanie, że w sporcie, w którym zamierza zostać utworzony P. działa już polski związek sportowy, tj. P.;

- naruszenie art. 8 k.p.a. przez prowadzenie postępowania w sposób niepogłębiający zaufania strony do organów Państwa, w szczególności przez oparcie swojego stanowiska na twierdzeniach P., o tym, że "postanowienie statutu P. narusza art. 13 ustawy o sporcie z uwagi na naruszenie ustawowo przyznanych wyłącznych uprawnień polskiego związku sportowego działającego w danym sporcie, tj. P.";

- naruszenie art. 77 § 1 k.p.a. przez nierozpatrzenie materiału dowodowego w sprawie, tj. w szczególności decyzji Ministra Sportu i Turystyki, na mocy której Minister udzielił upomnienia władzom P., w której stwierdził, że po dacie [...] października 2012 r. P. nie może legitymować się wyłącznymi uprawnieniami w sporcie, który organizuje i w której stwierdził, że "polski związek sportowy nie spełniając wymogu przynależności do międzynarodowej federacji uznawanej przez MKOI, nie może także właściwie korzystać z uprawnień gwarantowanych mu przez dyspozycję art. 13 ust. 1 ustawy o sporcie";

- naruszenie art. 80 k.p.a. przez brak oceny sprawy na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego, w szczególności przez zignorowanie faktu, że z zaświadczenia wydanego przez WDSF wynika bezsprzecznie, iż wyłącznie wnioskodawca, tj. Federacja Tańca Sportowego przynależy do organizacji międzynarodowej działającej w "sporcie tanecznym", a więc w sporcie, w jakim zamierza utworzyć P.;

- naruszenie art. 107 k.p.a. poprzez nie wskazanie należytego uzasadnienia faktycznego i prawnego decyzji, w szczególności faktów, które organ uznał za udowodnione dowodów, na których się oparł, oraz przyczyn, z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej;

- naruszenie przepisów postępowania administracyjnego - art. 35 § 3 k.p.a. i art. 12 k.p.a. polegające na prawie półrocznym rozpatrywaniu wniosku Wnioskodawcy i wydaniu decyzji dopiero w dniu [...] lutego 2013 r. i tym samym naruszeniu zasady szybkości postępowania;

2) Naruszenie przepisów prawa materialnego, mające wpływ na wynik sprawy, tj.

- art. 11 ust. 3 ustawy o sporcie przez jego błędne zastosowanie polegające na uznaniu, że postanowienia § 5 projektu statutu polskiego związku sportowego działającego w sporcie "sport taneczny" są sprzeczny z prawem tj. z art. 13 ustawy o sporcie;

- art. 13 ust. 1 pkt 1 ustawy o sporcie przez błędne uznanie, że P. posiada wyłączne uprawnienia w sporcie, w jakim zamierza zostać utworzony P., tj. w sporcie tanecznym;

- naruszenie art. 7 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 2 pkt 4 ustawy o sporcie przez błędne uznanie, że "sport taneczny", w jakim zamierza organizować współzawodnictwo P. oraz "taniec sportowy" (w jakim działa P.), to pojęcia tożsame i nie może zostać utworzony polski związek sportowy w sporcie tanecznym, albowiem już istnieje i działa polski związek sportowy w tańcu sportowym;

- naruszenie art. 82 ust. 2 ustawy o sporcie przez błędne uznanie, że P. posiada wyłączne uprawnienie w sporcie, w jakim zamierza organizować współzawodnictwo P., tj. w sporcie tanecznym, pomimo faktu, że do dnia [...] października 2012 P. nie dostosował swojej działalności wymogów ustawy o sporcie.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasowe stanowisko.

Na rozprawie w dniu 24 stycznia 2014 r. skarżąca wniosła o dopuszczenie dowodu z dokumentów w postaci:

1) kopii decyzji organu dotyczących P. na okoliczność braku przynależności P. do Międzynarodowej Federacji Sportowej przy MKOL oraz braku posiadania przez ten związek wyłącznych uprawnień w sporcie tanecznym a także

2) oświadczenia Światowej F. na okoliczność przynależności skarżącej do Międzynarodowej Federacji Sportowej uznanej przez MKOL.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie należy wyjaśnić kwestię udziału P. w niniejszym postępowaniu sądowoadministracyjnym w charakterze uczestnika postępowania (art. 33 § 1 p.p.s.a.).

Nie podlega dyskusji, że tworzenie polskich związków sportowych stanowi przejaw konstytucyjnej wolności zrzeszania się (art. 12 i 58 Konstytucji RP) a polski związek sportowy należy uznać za szczególny rodzaj organizacji społecznej.

Jak wynika z akt sprawy, pismem z dnia [...] września 2012 r. organ zawiadomił o wszczęciu niniejszego postępowania administracyjnego kilka organizacji społecznych, w tym P., pouczając je o prawie wystąpienia z wnioskiem o dopuszczenie do udziału w postępowaniu (art. 31 § 1 k.p.a.).

W odpowiedzi na to zawiadomienie, P. wniósł o dopuszczenie do udziału w tym postępowaniu administracyjnym (v. k. 9 akt adm.). Zdaniem Sądu, pomimo, że Minister Sportu i Turystyki nie wydal w rozpatrywanej sprawie wymaganego przez art. 31 § 2 k.p.a. formalnego postanowienia o dopuszczeniu do udziału w postępowaniu organizacji społecznej to przedstawione poniżej fakty należy uznać, jako dopuszczenie P. do udziału w niniejszym postępowaniu administracyjnym:

- organ kierował do tej organizacji wezwania w trybie art. 50 § 1 k.p.a.,

- przyjmował składane przez P. oświadczenia

- informował P. o złożonym przez skarżącą wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy

- udostępnił P. akta sprawy (przepis art. 73 §1 kpa przewiduje obowiązek umożliwienia stronie, a także podmiotom działającym na prawach strony, korzystającym z praw takich jak strona, przeglądanie akt sprawy. Niedopuszczalne jest natomiast udostępnienie akt sprawy podmiotowi niedopuszczonemu do udziału w sprawie), ponadto

- doręczał P. wydane w toku tej sprawy postanowienia i decyzje

Należy dodać, że skarżąca nie kwestionowała udziału P. w niniejszym postępowaniu administracyjnym, na co wskazuje treść pism Federacji Tańca Sportowego wymienianych w toku korespondencji z organem.

Przechodząc do merytorycznej oceny zaskarżonej decyzji Ministra Sportu i Turystyki z dnia i [...] kwietnia 2013 r. odmawiającej skarżącej F. zgody na utworzenie polskiego związku sportowego w sporcie tanecznym pod nazwą P. należy wskazać, ze zakwestionowane rozstrzygnięcie organu nie narusza prawa.

Zaskarżona decyzja została wydana na podstawie art. 11 ust. 3 i 7 w związku z art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 2010 r. o sporcie.

W myśl art. 11 ust. 3 ustawy o sporcie: Minister właściwy do spraw kultury fizycznej odmawia wyrażenia zgody na utworzenie polskiego związku sportowego, jeżeli wnioskodawca nie przedłoży dokumentów, o których mowa w ust. 2, albo jeżeli postanowienia projektu statutu są niezgodne z przepisami prawa, w szczególności naruszają wymagania określone w ustawie.

Niezgodność postanowień projektu statutu polskiego związku sportowego z przepisami prawa dotyczy sprzeczności z regulacjami wszystkich aktów normatywnych zawierających normy generalne i abstrakcyjne, stanowiących źródło powszechnie obowiązującego prawa w rozumieniu art. 87 i następnych Konstytucji RP, tj. samą Konstytucją, ustawami, ratyfikowanymi umowami międzynarodowymi oraz rozporządzeniami. Z kolei przesłanka naruszenia wymogów określonych w ustawie dotyczy niedostosowania treści statutu do przepisów ustawy o sporcie, co może dotyczyć w szczególności art. 7-9 komentowanej ustawy.

Według art. 11 ust. 4 ustawy o sporcie Polski związek sportowy działa w jednym sporcie, chyba że minister właściwy do spraw kultury fizycznej wyrazi zgodę na działanie polskiego związku sportowego w więcej niż jednym sporcie.

Dla rozstrzygnięcia organu w przedmiocie wniosku o wyrażenie zgody na utworzenie polskiego związku sportowego ustawodawca ustanowił formę decyzji administracyjnej (v. art. 11 ust. 7 ustawy o sporcie).

Stosownie do art. 13 ust. 1 ustawy o sporcie P. ma wyłączne prawo do:

1) organizowania i prowadzenia współzawodnictwa sportowego o tytuł Mistrza Polski oraz o Puchar Polski w danym sporcie;

2) ustanawiania i realizacji reguł sportowych, organizacyjnych i dyscyplinarnych we współzawodnictwie sportowym organizowanym przez związek;

3) powołania kadry narodowej oraz przygotowania jej do igrzysk olimpijskich, igrzysk paraolimpijskich, igrzysk głuchych, mistrzostw świata lub mistrzostw Europy;

4) reprezentowania tego sportu w międzynarodowych organizacjach sportowych.

Według organu, w rozpatrywanej sprawie nie można było wyrazić zgody na utworzenie polskiego związku sportowego w sporcie tanecznym, albowiem działalność wnioskodawcy określona w przedłożonym projekcie statutu wkracza w domenę działalności P. (P.), który jest polskim związkiem sportowym w rozumieniu ustawy o sporcie, w tym samym sporcie, w jakim ma zamiar działać wnioskodawca (sporcie tanecznym). Innymi słowy, postanowienia projektu przedłożonego statutu P. naruszają art. 13 ustawy o sporcie.

Zdaniem Sądu, z powyższym stanowiskiem należy się zgodzić. Jak wynika z § 5 przedłożonego projektu statutu P. ma wyłączne prawo do:

- organizowania i prowadzenia współzawodnictwa sportowego o tytuł Mistrza Polski i Puchar Polski w sporcie tanecznym;

- ustanawiania i realizacji reguł sportowych, organizacyjnych i dyscyplinarnych współzawodnictwie sportowym organizowanym przez związek;

- powołania kadry narodowej oraz przygotowania jej do igrzysk olimpijskich, igrzysk paraolimpijskich, igrzysk głuchych, mistrzostw świata lub mistrzostw Europy;

- reprezentowania tego sportu w międzynarodowych organizacjach sportowych

Analizując treść ww. postanowienia projektu statutu należy wskazać, że stanowi on w istocie odwzorowanie przepisu art. 13 ustawy o sporcie dla sportu tanecznego. Tymczasem powyższe uprawnienia, stanowią wyłączne prawa P. (P.), który na podstawie decyzji Prezesa Urzędu Kultury Fizycznej i Turystyki z dnia [...] marca 1997 roku numer: [...] uzyskał zgodę na prowadzenie działalności, jako polski związek sportowy dla dyscypliny sport taneczny. P. na mocy art. 82 ust. 1 ustawy o sporcie, z chwilą wejścia w życie ustawy o sporcie, nabył status polskiego związku sportowego w rozumieniu tejże ustawy (art. 82 ust. 1 Polskie związki sportowe oraz podmioty o statusie polskiego związku sportowego stają się polskimi związkami sportowymi w rozumieniu niniejszej ustawy).

Status ten, jak słusznie wywodzi organ, pozostaje nadal aktualny, o czym będzie mowa w dalszej części uzasadnienia.

Należy także podzielić stanowisko organu, że pojęcia tańca sportowego i sportu tanecznego są pojęciami synonimicznymi. Wyjaśnienia organu w tym zakresie zawarte w uzasadnieniu decyzji nie zostały skutecznie podważone przez skarżącą. Nazwa sport taneczny, jest szerszym określeniem formy aktywności fizycznej - sportu, który pozwala na odejście od uniwersalnej terminologii odnoszącej się do tańca, jako dziedziny sztuki. Z powyższych względów za niezasadne należy uznać zarzuty skargi dotyczące naruszenia art. 7 k.p.a. przez brak dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz uznanie, że w sporcie, w którym zamierza zostać utworzony P. działa już polski związek sportowy, tj. P..

Co prawda ustawodawca w obecnie obowiązującej ustawie o sporcie nie wskazał expressis verbis faktu uprzedniego utworzenia i funkcjonowania polskiego związku sportowego w danym sporcie za przesłankę odmowy wyrażenia zgody na utworzenie związku, jak uczynił to na gruncie poprzedniej ustawy (por. art. 8 ust. 3 ustawy o sporcie kwalifikowanym) jednakże, zdaniem Sądu, ze względów celowościowych i systemowych należy przyjąć, że taka okoliczność w dalszym ciągu stanowi podstawę wydania decyzji odmownej. Należy bowiem zwrócić uwagę, że realizacja uprawnień wyłącznych polskiego związku sportowego, przyznanych mu na mocy art. 13 ust. 1 ustawy o sporcie, byłaby niemożliwa w sytuacji, gdyby w jednym sporcie działało więcej polskich związków sportowych. Należy także zauważyć, że drugi podmiot z reguły nie uzyska członkostwa w międzynarodowej federacji sportowej. Ich statuty przewidują, że członkiem organizacji może być tylko jeden podmiot z jednego państwa.

F. zarzuca w skardze naruszenie art. 82 ust. 2 ustawy o sporcie. Podnosząc ten zarzut strona wskazuje, że organ błędnie uznał, iż P. posiada wyłączne uprawnienie w sporcie, w jakim zamierza organizować współzawodnictwo wnioskowany P., tj. w sporcie tanecznym. Zdaniem skarżącej tak nie jest, gdyż do dnia [...] października 2012 r. P. nie dostosował swojej działalności wymogów ustawy o sporcie.

Zdaniem Sądu, powyższy zarzut również nie zasługuje na uwzględnienie.

Faktem jest, że w dniu [...] października 2012 r. upłynął 2-letni okres dostosowawczy dla polskich związków sportowych oraz osób prawnych będących ich członkami na dostosowanie ich działalności, w szczególności obowiązujących w nich statutów oraz regulaminów do wymagań ustawy o sporcie. Obowiązek ten został ustanowiony w art. 82 ust. 2 ustawy o sporcie (art. 82 ust. 2 Polskie związki sportowe, o których mowa w ust. 1, a także osoby prawne będące ich członkami dostosują swoją działalność, w szczególności obowiązujące w nich statuty oraz regulaminy, do wymagań niniejszej ustawy w terminie 2 lat od dnia wejścia w życie tej ustawy.).

Niewątpliwie obowiązek dostosowania działalności w zakresie, w jakim dotyczy członków polskich związków sportowych, należy rozumieć, jako ciążący na nich wymóg takiego dostosowania standardów ich funkcjonowania (w tym ustalenia brzmienia statutów bądź regulaminów), aby działalność ta mogła być prowadzona bez ryzyka niezgodności z działaniem polskiego związku sportowego według nowych, tj. wprowadzonych przez przepisy ustawę rygorów (tak: Marcin Badura, Hubert Basiński, Grzegorz Kałużny, Marcin Wojcieszak w komentarzu do art. 82 ustawy o sporcie, publikacja LEX).

Jednakże należy zwrócić uwagę, że przepisy omawianej ustawy nie przewidują żadnej sankcji z tytułu braku owego dostosowania a jedynie dopuszczają zastosowanie środków nadzoru o których mowa w art. 22 ustawy o sporcie.

Art. 22. 1. Jeżeli działalność władz polskiego związku sportowego narusza prawo lub postanowienia statutu, minister właściwy do spraw kultury fizycznej, w zależności od stopnia stwierdzonych nieprawidłowości, jest uprawniony do:

1) udzielenia władzom polskiego związku sportowego upomnienia i zażądania od nich podjęcia działań mających na celu zapewnienie stanu zgodnego z prawem;

2) wstrzymania wykonania decyzji władz polskiego związku sportowego i wezwania ich do jej zmiany lub uchylenia w określonym terminie;

3) uchylenia decyzji władz polskiego związku sportowego, o której mowa w pkt 2, w przypadku niespełnienia przez związek żądania jej zmiany lub uchylenia;

4) wystąpienia do sądu rejestrowego z wnioskiem o zastosowanie środka, o którym mowa w art. 23 ust. 1.

2. Czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1-3, minister właściwy do spraw kultury fizycznej dokonuje w drodze decyzji.

Pomijając nawet, że poza ramami niniejszego postępowania administracyjnego pozostaje zarówno kwestia dostosowania (bądź braku dostosowania) działalności przez P. do ustawy o sporcie a także postępowanie prowadzone wobec tego podmiotu na podstawie art. 22 ustawy o sporcie, należy stwierdzić, że na dzień wydania zaskarżonej decyzji brak jest podstaw do odmówienia P. statusu "polskiego związku sportowego".

Należy bowiem zwrócić uwagę, że podmiot ten nadal istnieje, wymieniona wyżej decyzja Prezesa Urzędu Kultury Fizycznej i Turystyki z dnia [...] marca 1997 r. pozostaje w obrocie prawnym a zatem w stosunku do P. ma w pełni zastosowanie przepis art. 82 ust. 1 ustawy o sporcie.

Istnienie polskiego związku sportowego w danym sporcie powoduje, że w zakresie określonym w art. 13 ustawy o sporcie, sfera wolności uprawniania sportu (v. art. 68 ust. 5 Konstytucji RP) jest ograniczona wyłącznymi uprawnieniami tego związku sportowego. W praktyce pojawia się problem, gdy w danym sporcie istnieje określony polski związek sportowy, ale nie posiada właściwej przynależności do określonego typu międzynarodowej organizacji sportowej (art. 11 ust. 2 pkt 4 i art. 13 ust. 1 pkt 4 ustawy o sporcie) a jednocześnie istnieje podmiot mogący wykazać się taką przynależnością. Powstaje wówczas pytanie czy można utworzyć kolejny polski związek sportowy w danym sporcie, skoro z istoty wyłącznych uprawnień wynika, że istnienie polskiego związku sportowego w danym sporcie uniemożliwia realizację tych uprawnień przez inny podmiot.

Jak się wydaje z tego rodzaju problemem mamy do czynienia na gruncie rozpatrywanej sprawy, gdyż skarżąca w toku postępowania administracyjnego oraz w skardze do Sądu wywodziła, że w odróżnieniu od P. przynależy do organizacji międzynarodowej działającej w "sporcie tanecznym" a więc w sporcie, w jakim zamierza utworzyć polski związek sportowy.

F. zarzuca, że powyższa okoliczność, udokumentowana stosownym zaświadczeniem, została zignorowana przez organ przy rozpoznawaniu niniejszego wniosku, co zdaniem strony, świadczy o naruszeniu art. 80 k.p.a.

Zdaniem Sądu, powyższy zarzut nie zasługuje na uwzględnienie.

Należy podkreślić, że kontrolując zaskarżoną decyzję Sąd ograniczył się do zbadania jej zgodności w świetle przepisów mających zastosowanie w sprawie.

Nie leży bowiem w kognicji Sądu wdawanie się w rozważania w zakresie celowości i skuteczności rozwiązań wynikających z obowiązującego prawa.

Tymczasem, jak już wywiedziono, na gruncie przepisów obowiązujących w dacie wydania zaskarżonej decyzji, nie ma podstaw do wyprowadzenia wniosku, że istnienie polskiego związku sportowego, który nie dostosował swojej działalności do wymagań ustawy o sporcie, stoi na przeszkodzie w utworzeniu kolejnego polskiego związku sportowego w tym samym sporcie.

W tym stanie rzeczy skargę należało oddalić na podstawie art. 151 p.p.s.a. jako, że nie miała usprawiedliwionych podstaw.

Nie uwzględniając wniosków dowodowych skarżącej, Sąd na uwadze, że ocena prawna decyzji dotyczących P. leży poza granicami niniejszej sprawy a skutki wynikające z tych decyzji zostały omówione przez organ w treści zaskarżonego rozstrzygnięcia. Gdy chodzi z kolei o oświadczenie Światowej F. na okoliczność przynależności skarżącej do Międzynarodowej Federacji Sportowej uznanej przez MKOL jest to dokument, który nie jest niezbędny do wyjaśnienia istotnych wątpliwości w sprawie. Należy dodać, że wzmiankowana przynależność nie jest kwestionowana przez organ (v. oświadczenie pełnomocnika organu złożone na rozprawie). Zdaniem Sądu, powyższe okoliczności wyczerpują dyspozycję art. 106 § 3 p.p.s.a., co doprowadziło do oddalenia ww. wniosków dowodowych.



Powered by SoftProdukt