drukuj    zapisz    Powrót do listy

6119 Inne o symbolu podstawowym 611, Egzekucyjne postępowanie, Dyrektor Izby Skarbowej, Uchylono zaskarżony wyrok oraz postanowienie organu II instancji, II FSK 3447/16 - Wyrok NSA z 2017-03-03, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II FSK 3447/16 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2017-03-03 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2016-11-24
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Anna Maria Świderska
Maciej Jaśniewicz /przewodniczący sprawozdawca/
Stanisław Bogucki
Symbol z opisem
6119 Inne o symbolu podstawowym 611
Hasła tematyczne
Egzekucyjne postępowanie
Sygn. powiązane
III SA/Wa 2116/15 - Wyrok WSA w Warszawie z 2016-06-28
Skarżony organ
Dyrektor Izby Skarbowej
Treść wyniku
Uchylono zaskarżony wyrok oraz postanowienie organu II instancji
Powołane przepisy
Dz.U. 2014 poz 1619 art. 34 par. 4, art. 59 par. 1 pkt 2, art. 60
Ustawa z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji - tekst jednolity
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący – Sędzia NSA Maciej Jaśniewicz (sprawozdawca), Sędzia NSA Stanisław Bogucki, Sędzia NSA del. Anna Maria Świderska, Protokolant Anna Dziewiż-Przychodzeń, po rozpoznaniu w dniu 3 marca 2017 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej "M." sp. z o.o. z siedzibą w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 czerwca 2016 r., sygn. akt III SA/Wa 2116/15 w sprawie ze skargi "M." sp. z o.o. z siedzibą w W. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (obecnie: Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie) z dnia 29 maja 2015 r., nr [...] w przedmiocie uznania za nieuzasadniony zarzutu w postępowaniu zabezpieczającym 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości, 2) uchyla postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 29 maja 2015 r., nr [...], 3) zasądza od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie na rzecz "M." sp. z o.o. z siedzibą w W. kwotę 677 (słownie: sześćset siedemdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

1.1. Wyrokiem z dnia 28 czerwca 2016 r., o sygn. akt III SA/Wa 2116/15 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę M. Sp. z o.o. z siedzibą w W. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 29 maja 2015r. w przedmiocie uznania za nieuzasadniony zarzut w postępowaniu zabezpieczającym.

1.2. W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, że Naczelnik P. Urzędu Skarbowego W. postanowieniem z 27 lutego 2015 r. za nieuzasadniony uznał zarzut w postępowaniu zabezpieczającym zgłoszony przez Skarżącą o przedawnieniu zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób prawnych za 2007 r. W podstawie prawnej wskazano art. 33 § 1 pkt 1, art. 34 § 4 i art. 166b ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2014 r., poz. 1619 ze zm., zwana dalej: "u.p.e.a."). W uzasadnieniu podkreślono, że na podstawie zarządzenia zabezpieczenia z dnia 5 listopada 2014 r. zabezpieczono przybliżoną kwotę zobowiązań w podatku dochodowym za 2007 r. Zawiadomieniami z 13 listopada 2014 r. NUS zabezpieczył prawa majątkowego stanowiące wierzytelność z rachunków bankowych prowadzonych na rzecz Skarżącej odpowiednio przez Bank B. S.A. i P. S.A. Skarżąca odebrała ww. zawiadomienia o zajęciu zabezpieczającym z odpisem zarządzenia zabezpieczenia w dniu 17 listopada 2014 r. Bank B. w piśmie z 19 listopada 2014 r. poinformował, iż saldo rachunku jest niewystarczające do rozpoczęcia realizacji zawiadomienia, zaś Bank P. S.A. w piśmie z 21 listopada 2014 r. poinformował, iż na rachunku bankowym należącym do Spółki brak jest wierzytelności podlegającej zabezpieczeniu.

1.3. Naczelnik Urzędu Skarbowego wyjaśnił, że prowadził wobec Skarżącej postępowanie egzekucyjne na podstawie tytułu wykonawczego z 29 listopada 2013 r. obejmującego należności w podatku dochodowym od osób prawnych za 2007 r. określone w decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia 19 listopada 2013 r. W jego toku, w dniu 10 grudnia 2013 r. zajęto rachunki bankowe Spółki w P. S.A. i Bank B. S.A., a zawiadomienie o zajęciu ww. rachunków wraz z odpisem ww. tytułu wykonawczego Skarżąca odebrała 30 grudnia 2013 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w toku postępowania egzekucyjnego, decyzją z 21 lipca 2014 r. uchylił decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego stanowiącą podstawę wystawienia tytułu wykonawczego, której nadano rygor natychmiastowej wykonalności. W związku z tym postanowieniem z dnia 2 września 2014 r. umorzono postępowanie egzekucyjne, na mocy art. 59 § 1 pkt 2 i § 3 u.p.e.a. W ocenie Naczelnika Urzędu Skarbowego, w świetle tej okoliczności nie zasługiwał na uwzględnienie zarzut przedawnienia obowiązku podatkowego, bo bieg terminu przedawnienia zobowiązania przerwano przez zastosowanie środków egzekucyjnych, tj. zajęcie rachunków bankowych na podstawie tytułu wykonawczego. Uchylenie decyzji stanowiącej podstawę wystawienia tytułu wykonawczego i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia nie miało zdaniem Naczelnika Urzędu Skarbowego wpływu na bieg przedawnienia i nie powodowało utraty mocy prawnej dokonanych przez organ egzekucyjny środków egzekucyjnych na podstawie uchylonej decyzji i wystawionego tytułu wykonawczego. W zażaleniu Skarżąca zarzuciła naruszenie art. 33 § 1 pkt 1 w związku z art. 59 § 1 pkt 2 i art. 60 § 1 u.p.e.a. przez prowadzenie czynności mających na celu zabezpieczenie roszczenia, które uległo przedawnieniu i powołała się na uchwałę Naczelnego Sądu Administracyjnego z 28 kwietnia 2014 r., o sygn. akt I FPS 8/13.

1.4. Dyrektor Izby Skarbowej postanowieniem z dnia 29 maja 2015 r. utrzymał w mocy postanowienie organu I instancji na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 i art. 144 ustawy z 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r., poz. 267 ze zm., zwana dalej: "k.p.a.") w związku z art. 18 u.p.e.a. Dyrektor wyjaśnił, że skoro w sprawie wszczęto egzekucję 10 grudnia 2013 r., zawiadamiając o tym Skarżącą 30 grudnia 2013 r., to doszło do skutecznego przerwania biegu terminu przedawnienia, a kolejny środek egzekucyjny zastosowano 28 lipca 2014 r. – pobierając od Skarżącej 15.000 zł. I niezasadny był zarzut Skarżącej oparty na art. 33 § 1 pkt 1 u.p.e.a. Zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej nietrafny był też pogląd, zgodnie z którym uchylenie czynności egzekucyjnych w wyniku umorzenia postępowania egzekucyjnego zniwelowało skutek w postaci przerwania biegu terminu przedawnienia. Z art. 60 u.p.e.a. wynika, że następuje uchylenie tylko czynności egzekucyjnych, co nie ma wpływu na przerwanie biegu przedawnienia zobowiązania podatkowego dokonane wcześniej. Uchylenie czynności egzekucyjnych oznacza, że czynności te pozostawały w mocy do chwili umorzenia postępowania. Samo uchylenie czynności egzekucyjnych wywołuje skutek ex nunc i nie zmienia skutków materialnoprawnych, w tym skutków w zakresie przerwania przedawnienia na podstawie art. 70 § 4 Ordynacji podatkowej. Zdaniem organu odwoławczego uchwała NSA o sygn. akt I FPS 8/13 nie miała zastosowania w sprawie, gdyż z akt sprawy wynikało, że rygor natychmiastowej wykonalności skutecznie nadano decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego i nie był on kwestionowany. Tym samym decyzja ta zaopatrzona w rygor natychmiastowej wykonalności mogła być wykonywana.

2.1. W skardze do WSA w Warszawie Skarżąca wniosła o uchylenie postanowień organu I i II instancji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Spółka zarzuciła naruszenie art. 34 § 4 w zw. z art. 33 § 1 pkt 1 i art. 59 § 1 pkt 2 oraz art. 60 § 1 w zw. z art. 166b u.p.e.a. przez prowadzenie czynności mających na celu zabezpieczenie roszczenia, które uległo przedawnieniu, gdy należało umorzyć postępowanie zabezpieczające; art. 70 § 4 Ordynacji podatkowej w zw. z art. 60 § 1 u.p.e.a. przez jego niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że doszło do przerwania biegu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego podlegającemu zabezpieczeniu, choć postępowanie egzekucyjne umorzono, a czynności egzekucyjne uchylono z mocy prawa.

2.2. W odpowiedzi na skargę, organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie.

2.3. W uzasadnieniu Sąd I instancji stwierdził, że w sprawie nie zaszła żadna z przesłanek pozwalająca na wyeliminowanie z obrotu prawnego wydanych w sprawie postanowień. WSA w Warszawie wskazał, że jest zobowiązany uwzględniać stwierdzenia zawarte w prawomocnym wyroku tego Sądu z dnia 28 kwietnia 2015 r., o sygn. akt III SA/Wa 3072/14. Wyrok ten nie został zakwestionowany przez Skarżącą i Sąd ten postanowieniem stwierdził jego prawomocność. W rezultacie zaistniała konieczność uwzględniania przez Sąd I instancji treści przepisów: art. 170 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270, dalej zwana: "p.p.s.a.") oraz art. 153 p.p.s.a. W przywołanym prawomocnym wyroku WSA w Warszawie wskazał, że w aktach sprawy znajdują się dowody, na podstawie których Dyrektor Izby Skarbowej stwierdził, iż na podstawie art. 70 § 4 Ordynacji podatkowej doszło do przerwania biegu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego za 2007 r. Tym samym skoro kwestia przedawnienia została przesądzona w prawomocnym wyroku wydanym wobec Skarżącej, Sąd I instancji rozpoznając skargę, nie mógł zająć innego stanowiska względem tej kwestii. Organy administracyjne wydając zaskarżone postanowienia przyjęły, tak jak Sąd w sprawie o sygn. akt III SA/Wa 3072/14, że nie doszło do przedawnienia zobowiązania. Z uwagi na związanie oceną prawną wyrażoną w orzeczeniu o sygn. akt III SA/Wa 3072/14, Sąd I instancji za prawidłowe uznał stanowisko organów administracyjnych w zakresie interpretacji art. 70 § 4 Ordynacji podatkowej w związku z art. 33 § 1 pkt 1 i art. 166b u.p.e.a. Sąd I instancji podzielił także stanowisko Dyrektora Izby Skarbowej wyrażone w zaskarżonym postanowieniu, że stan faktyczny rozpoznawanej sprawy nie przystawał do tezy wyrażonej w uchwale NSA z 28 kwietnia 2014 r. o sygn. akt I FPS 8/13. WSA wskazał, że przedmiotem rozpatrywanej sprawy były ewentualne skutki prawne wiążące się z uchylenie decyzji organu pierwszej instancji, która stanowiła podstawę tytułu wykonawczego i w konsekwencji umorzenie postępowania, przy jednoczesnym wydaniu wobec Skarżącej prawomocnego wyroku, w którym przesądzono, że doszło do skutecznego przerwania biegu terminu przedawnienia zobowiązania objętego tytułem wykonawczym.

3.1. Spółka wywiodła skargę kasacyjną, którą zaskarżyła wyrok w całości i w której wniosła o uchylenie orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Autor skargi kasacyjnej na podstawie art. 174 pkt 2 p.p.s.a. zarzucił naruszenie przepisów postępowania, w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

- art. 151 i art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) p.p.s.a w zw. z art. 34 § 4 u.p.e.a. w zw. z art. 59 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej oraz art. 60 § 1 u.p.e.a., a także art. 70 § 4 Ordynacji podatkowej w zw. z art. 60 § 1 u.p.e.a. polegające na tym, że Sąd I instancji dokonał błędnej kontroli legalności postanowienia Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 29 maja 2015 r. w przedmiocie uznania za nieuzasadniony zarzut w postępowaniu zabezpieczającym i oddalił skargę podczas gdy skarga zasługiwała na uwzględnienie albowiem organ II instancji zaniechał uwzględnienia zarzutów i umorzenia postępowania zabezpieczającego w sytuacji gdy postępowanie zabezpieczające dotyczyło zobowiązania przedawnionego z uwagi na uchylenie decyzji organu I instancji zaopatrzonej w rygor natychmiastowej wykonalności i w konsekwencji umorzenie na podstawie art. 59 § 1 pkt 1) i art. 60 § 1 u.p.e.a. postępowania egzekucyjnego, a w konsekwencji unicestwienie materialnoprawnych skutków zastosowania środka egzekucyjnego, w postaci przerwania biegu terminu przedawnienia na podstawie art. 70 § 4 Ordynacji podatkowej.

- art. 170 p.p.s.a. oraz 171 p.p.s.a. poprzez przyjęcie, że prawomocny wyrok WSA w Warszawie z dnia 28 kwietnia 2015 r. o sygn. akt. III SA/Wa 3072/14 jest wiążący w sprawie dotyczącej rozpoznania zarzutów na postępowanie zabezpieczające w zakresie w jakim stwierdza, że "w aktach sprawy znajdują się dowody, na podstawie których DIS stwierdził, iż na podstawie art. 70 § 4 o.p. doszło do przerwania biegu terminu przedawnienia".

Ponadto na podstawie art. 174 pkt 1 p.p.s.a. zarzucono naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 70 § 4 Ordynacji podatkowej w zw. z art. 60 § 1 u.p.e.a. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że bieg terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego podlegającego zabezpieczeniu został przerwany wskutek zastosowania środka egzekucyjnego, o którym podatnik został zawiadomiony, pomimo że postępowanie, egzekucyjne zostało umorzone, a czynności egzekucyjne uchylone z mocy prawa w związku z uchyleniem decyzji, której nadano rygor natychmiastowej wykonalności.

3.2. Odpowiedzi na skargę kasacyjną nie wniesiono.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

4.1. Skarga kasacyjna zasługuje na uwzględnienie.

4.2. Stosownie do art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, z urzędu zaś bierze pod rozwagę jedynie nieważność postępowania. Analiza akt sprawy wskazuje, że nie zachodzi żadna z przesłanek wskazanych w art. 183 § 2 p.p.s.a. Rozważania Naczelnego Sądu Administracyjnego mogą zatem dotyczyć jedynie naruszeń przepisów wskazanych w skardze kasacyjnej.

4.3. Za zasadne należało uznać podniesione w skardze kasacyjnej naruszenie przepisów art. 151 i art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) p.p.s.a w zw. z art. 34 § 4 u.p.e.a. i w zw. z art. 59 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej oraz art. 60 § 1 u.p.e.a., a także art. 70 § 4 Ordynacji podatkowej w zw. z art. 60 § 1 u.p.e.a. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, zarówno Sąd I instancji jak i organ błędnie uznały, iż w sprawie nieuzasadniony był zarzut zgłoszony w postępowaniu zabezpieczającym. Na wstępie należy zauważyć, że w powoływanej przez obydwie strony uchwale składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 kwietnia 2014 r. o sygn. akt I FPS 8/13 stwierdzono, że uchylenie postanowienia o nadaniu decyzji nieostatecznej rygoru natychmiastowej wykonalności i w konsekwencji umorzenie na podstawie art. 59 § 1 pkt 1 i art. 60 § 1 u.p.e.a. postępowania egzekucyjnego powoduje unicestwienie materialnoprawnych skutków zastosowania środka egzekucyjnego, w postaci przerwania biegu terminu przedawnienia na podstawie art. 70 § 4 Ordynacji podatkowej. Wprawdzie uchwała ta dotyczyła nieco innej sytuacji, a więc uchylenia postanowienia o nadaniu decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, a co za tym idzie, formalnie rzecz biorąc nie ma zastosowania do niniejszej sprawy, niemniej zaprezentowane w niej argumenty i wnioskowanie mają niewątpliwie szerszy wymiar, wykraczający poza sytuację bezpośrednio nią objętą, na co trafnie wskazano m.in. w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 września 2015 r., w sprawie II FSK 2040/13 (publ. Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych, www.orzeczenia.nsa.gov.pl, dalej zwana: "CBOSA"). Kluczowe znaczenie dla prawidłowego rozstrzygnięcia niniejszej sprawy ma właściwa wykładnia art. 60 § 1 u.p.e.a., zgodnie z którą na jego podstawie następuje uchylenie nie tylko czynności egzekucyjnych, ale również i skutków wywołanych przez te czynności na gruncie stosunków z zakresu zobowiązań podatkowych. Wynikający z tej normy skutek umorzenia postępowania egzekucyjnego, polega zaś na przywróceniu stanu istniejącego przed wszczęciem egzekucji i tym samym odpowiada sankcji wzruszalności orzeczeń administracyjnych o skutkach ex tunc - za wyjątkiem przypadków nabycia praw przez osoby trzecie. Należy także przywołać wypowiedź Naczelnego Sądu Administracyjnego co do kwestii skutków uchylenia decyzji zaopatrzonej w rygor natychmiastowej wykonalności oraz skutków umorzenia postępowania egzekucyjnego w wyniku uchylenia takiej decyzji zawartą w wyroku z dnia 4 marca 2016 r., o sygn. akt II FSK 235/14 (publ. CBOSA). Stwierdzono w nim, że skoro umorzenie postępowania egzekucyjnego z przyczyny, o której mowa w art. 59 § 1 pkt 2 u.p.e.a. powoduje uchylenie dokonanych czynności egzekucyjnych (zastosowanych środków egzekucyjnych) to tym samym odpada przesłanka do przyjęcia dalszego trwania podstawy przerwania biegu terminu przedawnienia. Uchylenie przez organ odwoławczy decyzji organu I instancji określającej wysokość zobowiązania podatkowego, której nadano rygor natychmiastowej wykonalności - w oparciu o którą zastosowano w postępowaniu egzekucyjnym środki egzekucyjne - i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania powoduje unicestwienie materialnoprawnych skutków zastosowania tych środków egzekucyjnych w postaci przerwania biegu terminu przedawnienia na podstawie art. 70 § 4 Ordynacji podatkowej bez względu na to, czy również postanowienie o nadaniu rygoru natychmiastowej wykonalności zostało uchylone. Podkreślenia wymaga, że powyższe poglądy Naczelny Sąd Administracyjny w składzie rozpoznającym skargę kasacyjną w całości podziela. Z tego względu należy uznać, że nie może wywoływać skutku prawnego środek egzekucyjny, który został uchylony z uwagi na wadliwość (brak legalności) podstawy prawnej jego zastosowania. Gdyby przyjąć, że uchylenie czynności egzekucyjnej, a tym samym zastosowanego środka egzekucyjnego, wywołuje skutki jedynie od momentu umorzenia postępowania egzekucyjnego, a nie uchyla skutków, które już nastąpiły w oparciu o zastosowane środki, oznaczałoby to, że po pierwsze nie zostaje przywrócony stan istniejący przed wszczęciem postępowania egzekucyjnego, a tym samym po drugie organ egzekucyjny nie ma obowiązku zwrotu, np. środków pieniężnych zajętych w wyniku zastosowania, opartego o wadliwą podstawę prawną, środka egzekucyjnego (zob. przywołany już powyżej wyrok NSA z dnia 25 września 2015 r., o sygn. akt II FSK 2040/13).

4.4. Przenosząc powyższe rozważania na grunt analizowanej sprawy stwierdzić należy, że uchylenie przez organ odwoławczy decyzji, której został nadany rygor natychmiastowej wykonalności spowodowało w dalszej konsekwencji wygaśnięcie skutków prawnych zajęcia przez organ egzekucyjny rachunków bankowych, gdyż w wyniku tego uchylenia doszło w rezultacie do uchylenia wszystkich czynności egzekucyjnych (w tym także wszystkich dokonanych zajęć), a następnie umorzenia postępowania egzekucyjnego, co jest w sprawie niesporne. To oznacza, że nie można mówić, iż doszło do zaistnienia przesłanki o której mowa w art. 70 § 4 Ordynacji podatkowej, a tym samym przepis ten nie mógł mieć w rozpatrywanej sprawie zastosowania. W konsekwencji zasadny był zarzut naruszenia 70 § 4 Ordynacji podatkowej w zw. z art. 60 § 1 u.p.e.a.

4.5. Na uwzględnienie zasługiwał również zarzut naruszenia art. 170 p.p.s.a. oraz art. 171 p.p.s.a. Istota mocy wiążącej prawomocnego orzeczenia sądu, o której mowa w art. 170 p.p.s.a. wyraża się w tym, że nie tylko sąd wydając rozstrzygniecie, ale także inne sądy i inne organy muszą brać pod uwagę fakt istnienia i treść prawomocnego orzeczenia sądu. Moc wiążąca orzeczenia w odniesieniu do sądów oznacza, że muszą one przyjmować, iż dana kwestia prawna kształtuje się tak, jak stwierdzono w prawomocnym orzeczeniu. Oznacza to, że w kolejnym postępowaniu, w którym pojawia się dana kwestia, nie może być ona ponownie badana. Ratio legis art. 170 p.p.s.a. polega na tym, że gwarantuje on zachowanie spójności i logiki działania organów państwowych, zapobiegając funkcjonowaniu w obrocie prawnym rozstrzygnięć nie do pogodzenia w całym systemie sprawowania władzy(zob. wyrok NSA z dnia 6 września 2016 r., sygn. akt II FSK 1901/14, publ. CBOSA). Słusznie podniesiono w skardze kasacyjnej, że w orzeczeniu z dnia 28 kwietnia 2015 r. WSA w Warszawie, w sprawie III SA/Wa 3072/14 rozpoznawał, czy doszło do przedawnienia w momencie wydania decyzji Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 21 lipca 2014 r. Na ten moment rzeczywiście zastosowane były środki egzekucyjne, które spowodowały przerwanie biegu terminu przedawnienia. Niemniej konsekwencją wejścia do obrotu prawnego decyzji Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 21 lipca 2014 r., było wydanie postanowienia z dnia 2 września 2014 r. o umorzeniu postępowania egzekucyjnego. Efektem tych zdarzeń, co zostało wyjaśnione powyżej, było wygaśnięcie skutków prawnych zastosowanych środków egzekucyjnych. Natomiast w orzeczeniu z dnia 28 kwietnia 2015 r. WSA w Warszawie, o sygn. akt III SA/Wa 3072/14, dokonał kontroli decyzji z dnia 21 lipca 2014 r., a nie skutków prawnych nią wywołanych. To oznacza, że na dzień wydania tej decyzji bieg terminu przedawnienia był przerwany, a więc Sąd ten uprawniony był do zawarcia stwierdzenia w tym zakresie. Niezależnie jednak od powyższych rozważań podkreślić należy, że uwaga poczyniona w wyroku z dnia 28 kwietnia 2015 r., w sprawie III SA/Wa 3072/14 wskazuje jedynie, że dowody na podstawie których organ uznał, iż doszło do przerwania biegu terminu przedawnienia znajdują się w aktach sprawy. Takie stwierdzenie nie jest kategoryczną wypowiedzią tego Sądu co do tego, iż w sprawie doszło do przerwania biegu terminu przedawnienia. Powaga rzeczy osądzonej w rozumieniu art. 171 p.p.s.a. dotyczyła zatem wyłącznie stanu faktycznego i prawnego, który istniał w dniu wydania ostatecznej decyzji kasacyjnej organu odwoławczego z dnia 21 lipca 2014 r., a nie skutków, które w następstwie jej podjęcia nastąpiły wpierw w postępowaniu egzekucyjnym, a następnie ich konsekwencji dla biegu terminu przedawnienia. Z uwagi na powyższe nie można stwierdzić, że WSA w Warszawie rozpoznający skargę był związany wcześniejszym orzeczeniem z dnia 28 kwietnia 2015 r., w sprawie III SA/Wa 3072/14.

4.6. Uznając, że istota sprawy jest dostatecznie wyjaśniona, Naczelny Sąd Administracyjny, działając na podstawie art. 188 p.p.s.a. uchylił zaskarżony wyrok w całości i rozpoznał skargę. O zwrocie kosztów postępowania sądowego w sprawie orzeczono na podstawie art. 203 pkt 1) p.p.s.a. oraz art. 200 p.p.s.a.



Powered by SoftProdukt