Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Dorota Wdowiak po rozpoznaniu w dniu 25 lutego 2016 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku G. D. o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi G. D. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z [...] października 2014 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej postanawia wstrzymać wykonanie zaskarżonej decyzji

Skarżący – G. D. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z [...] października 2014 r., nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej. W skardze skarżący zawarł wniosek o "wstrzymanie rygoru wykonalności do czasu rozpatrzenia odwołania przez organ II instancji".

W wykonaniu zarządzenia z 30 stycznia 2015 r. wezwano skarżącego do sprecyzowania zakresu wniosku, poprzez wskazanie aktu, którego dotyczy. Na wykonanie wezwania zakreślono stronie termin 7 dni pod rygorem uznania, iż intencją strony było wstrzymanie wykonania decyzji [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z [...] kwietnia 2014 r. nr [...]. Pomimo upływu terminu skarżący nie określił zakresu wniosku.

Postanowieniem z 16 marca 2015 r. sygn. akt VI SA/Wa 4231/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odmówił skarżącemu wstrzymania wykonania decyzji [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z [...] kwietnia 2014 r. wskazując, iż skarżący nie wykazał okoliczności uzasadniających niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub trudnych do odwrócenia skutków.

Wnosząc zażalenie od powyższego postanowienia skarżący sprecyzował, iż przedmiotem zawartego w treści skargi wniosku było wstrzymanie wykonania decyzji Głównego Inspektora Transportu Drogowego z [...] października 2014 r. nr [...]. Podkreślił, że prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą, w ramach której, jako kierowca pojazdu ciężarowego, wykonuje przewozy wyłącznie na potrzeby budowy dróg. Ilość zleceń związana jest z sezonowością prac ziemnych. Wskazał, iż konieczność jednorazowej zapłaty kary pieniężnej w wysokości określonej w zaskarżonej decyzji w sposób rzeczywisty i bezpośredni wpłynie na poprawne funkcjonowanie jego przedsiębiorstwa, bowiem zakłóci jego płynność finansową, a kondycja finansowa firmy znacznie się pogorszy.

Postanowieniem z 4 września 2015 r. sygn. akt II GZ 432/15 Naczelny Sąd Administracyjny uchylił postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 14 marca 2015 r., wskazując, iż Sąd I instancji nie ustalił, czy organ II instancji wydał postanowienie o wstrzymaniu wykonania zaskarżonej decyzji, do czego z mocy prawa był zobowiązany.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył co następuje:

Zgodnie z art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.; dalej p.p.s.a.), po przekazaniu sądowi skargi sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, o których mowa w § 1 tego przepisu, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków (...).

Z treści cytowanego przepisu wynika, że wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu lub czynności ma charakter wyjątkowy i może nastąpić tylko na wniosek strony skarżącej, w którym uprawdopodobni istnienie przesłanek wymienionych w art. 61 § 3 powołanej ustawy. Katalog przesłanek warunkujących wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu lub czynności jest zamknięty. Sąd uprawniony jest do uwzględnienia wniosku, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Inicjatywa zaś do wykazania (uprawdopodobnienia) okoliczności potwierdzających istnienie przesłanek uzasadniających wstrzymanie wykonania decyzji przysługuje stronie skarżącej.

Przedmiotem zawisłego przed Sądem wniosku o wstrzymanie wykonania jest decyzja Głównego Inspektora Transportu z [...] października 2014 r. nr [...], utrzymująca w mocy decyzję [...] Inspektora Transportu Drogowego z [...] kwietnia 2014 r. nr [...] o nałożeniu na skarżącego kary pieniężnej w wysokości 6 660 złotych. Podstawę faktyczną rozstrzygnięcia stanowiło, stwierdzone w trakcie kontroli drogowej przeprowadzonej w dniu 4 kwietnia 2012 r., przekroczenie dopuszczalnych nacisków osi na drodze, na której jest dopuszczalny ruch pojazdów o naciskach osi do 8,0 t. dla podwójnej osi napędowej pojazdów silnikowych, przy odległości pomiędzy osiami składowymi nie mniejszej niż 1,3 i mniejszej niż 1,8 m oraz przekroczenie dopuszczalnej masy całkowitej czteroosiowego pojazdu samochodowego z dwoma osiami kierowanymi, jeżeli oś napędowa jest wyposażona w opony bliźniacze i zamieszenie pneumatyczne lub równoważne albo jeżeli każda z osi napędowych jest wyposażona w opony bliźniacze, a maksymalny nacisk każdej z tych osi nie przekracza 9,5 t. W ustalonym stanie faktycznym podstawę prawną decyzji stanowił art. 13g ust. 1 ustawy z 21 marca 1985 r. o drogach publicznych w brzmieniu obowiązującym do dnia 18 października 2012 r.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 18 sierpnia 2011 r. o zmianie ustawy Prawo o ruchu drogowym oraz niektórych innych ustaw, do spraw wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe (Dz. U. z 2011 r. Nr 222, poz. 1321). W myśl art. 8 ww. ustawy zmieniającej ustawa wchodzi w życie po upływie 12 miesięcy od dnia ogłoszenia, które nastąpiło w dniu 18 października 2011 r.

Stosując się do wytycznych Naczelnego Sądu Administracyjnego zawartych w treści rozstrzygnięcia z 4 września 2015 r. Sąd wezwał organ do zajęcia stanowiska, czy w niniejszej sprawie wydał postanowienie o wstrzymaniu wykonania zaskarżonej decyzji. W odpowiedzi na powyższe, pismem z 23 grudnia 2015 r. organ wskazał, iż nie orzekał w przedmiocie wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji.

Przechodząc do merytorycznej oceny wniosku, Sąd uznał go za zasadny. Obowiązkiem strony skarżącej było uprawdopodobnienie, że wykonanie zaskarżonej decyzji wiązać się będzie z niebezpieczeństwem wyrządzenia znacznej szkody lub trudnych do odwrócenia skutków. Zadaniem Sądu, temu wymogowi przedmiotowy wniosek sprostał. Skarżący w treści pisma z 27 kwietnia 2015 r. uprawdopodobnił zaistnienie w niniejszej sprawie przesłanki do zastosowania ochrony tymczasowej.

Jak wynika z uzasadnienia wniosku, skarżący prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą, polegającą na świadczeniu usługi przewozu. Jako kierowca pojazdu ciężarowego wykonuje przewozy wyłącznie na potrzeby budowy dróg, a ilość zleceń związana jest z sezonowością prac ziemnych. Wskazał, iż uiszczenie jednorazowo kwoty pieniężnej określonej zaskarżoną decyzją w sposób rzeczywisty i bezpośredni wpłynie na funkcjonowanie przedsiębiorstwa.

Dokonując rzetelnej oceny wskazanych we wniosku okoliczności z uwzględnieniem zasad logicznego rozumowania, doświadczenia życiowego, dostępnej wiedzy oraz innych elementów, które pozwalają domniemywać, że wskazane okoliczności mieszczą się w hipotezie art. 61 § 3 p.p.s.a. Sąd dał wiarę oświadczeniu skarżącego i uznał, że wykonanie decyzji może mieć realny i znaczący wpływ na prowadzoną przez niego działalność gospodarczą.

Na marginesie podkreślić należy, iż rozstrzygnięcie w przedmiocie wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji nie jest uzależnione od zasadności samej skargi. Rozpoznanie wniosku o wstrzymanie wykonania decyzji abstrahuje bowiem od ostatecznego rozstrzygnięcia sprawy sądowoadministracyjnej. Podejmowane jest na wstępnym etapie postępowania, gdy brak jest podstaw do wyrokowania o zasadności skargi.

Mając powyższe na uwadze, Sąd na podstawie art. 61 § 3 i § 5 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji.