Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Joanna Zdzienicka-Wiśniewska Sędziowie: WSA Elżbieta Kowalik-Grzanka WSA Arkadiusz Despot-Mładanowicz (spr.) Protokolant Hanna Tarnawska po rozpoznaniu w dniu 19 października 2005 r. na rozprawie sprawy ze skargi A. R. w przedmiocie wymierzenia grzywny Dyrektorowi Izby Celnej za niewykonanie wyroku uchylającego decyzję oraz zasądzenia odszkodowania I. oddala skargę w części dotyczącej niewykonania przez organ wyroku oraz żądania wymierzenia grzywny; II. odrzuca skargę w części dotyczącej zasądzenia odszkodowania.

Jedno z żądań skargi wniesionej przez A. R. w dniu 11 października 2004 r. stanowi żądanie zasądzenia od Izby Celnej odszkodowania, na które składa się nadpłata należności celnej w kwocie 2336,02 zł oraz odszkodowanie za utracony zysk. Jako podstawę prawną tego żądania skarżący wskazał art. 31 ust. 4 i 5 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że z dniem 1 stycznia 2004 r. weszła w życie ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) i jednocześnie utraciła moc ustawa z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (art. 1 i art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Przepisy wprowadzające ustawę – Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi). W związku z tym przedmiotowa skarga rozpatrywana mogła być wyłącznie na podstawie obowiązujących w dacie jej wniesienia przepisy ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

W ustawie – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi odpowiednikiem art. 31 ust. 4 i 5 ustawy o NSA jest przepis art. 154 § 4 i 5. Wobec tego ten przepis stanowi podstawę oceny zgłoszonego przez skarżącego żądania zasądzenia odszkodowania.

W myśl art. 154 § 4 p.p.s.a. osobie, która poniosła szkodę wskutek niewykonania orzeczenia sądu, służy roszczenie o odszkodowanie na zasadach określonych w Kodeksie cywilnym. Niniejsze odszkodowanie przysługuje od organu, który nie wykonał orzeczenia sądu i jeżeli organ w terminie trzech miesięcy od dnia złożenia wniosku o odszkodowanie nie wypłacił odszkodowania, uprawniony podmiot może wnieść powództwo do sądu powszechnego (art. 154 § 5 p.p.s.a.).

Zatem jak wynika wyraźnie z regulacji zawartej w cytowanych wyżej przepisach roszczenie o odszkodowanie za szkodę poniesioną wskutek niewykonania orzeczenia sądu administracyjnego jest roszczeniem cywilnoprawnym i jako takie w razie sporu podlega rozstrzygnięciu przez sąd powszechny. Oznacza to, że sąd administracyjny nie jest rzeczowo właściwy do rozpoznania tego typu żądań. Sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej, jednakże mogą czynić to w zakresie wynikającym z art. 3 § 2 Prawa o postępowaniu przed sadami administracyjnymi, zakres ten – co wyraźnie wynika z powołanych przepisów - jednakże nie obejmuje rozstrzygania o roszczeniach odszkodowawczych. W konsekwencji skarga w przedmiocie zasądzenia odszkodowania od organu administracji publicznej jako nie należąca do właściwości sądu administracyjnego podlega odrzuceniu (art. 58 § 1 pkt 1 p.p.s.a.).

Wobec powyższego Sąd na mocy art. 58 § 1 pkt 1 p.p.s.a. odrzucił skargę w części dotyczącej zasądzenia odszkodowania.

Jednocześnie należy wyjaśnić, że mimo tego, iż o odrzuceniu skargi Sąd orzekł w punkcie II wyroku orzeczenie to w istocie rzeczy jest postanowieniem zawartym w wyroku. Wobec tego jako ogłoszone na rozprawie i zaskarżalne podlega uzasadnieniu z urzędu i doręczeniu stronom (art. 163 § 1 p.p.s.a.). Z tego względu przedmiotowe uzasadnienie dotyczy wyłącznie, zawartego w punkcie II wyroku, postanowienia o odrzuceniu skargi w części dotyczącej zasądzenia odszkodowania. Uzasadnienie wyroku w punkcie I podlega zasadom określonym w art. 141 § 1 i 2 p.p.s.a.