Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Małgorzata Malinowska-Grakowicz Sędziowie Sędzia NSA Halina Filipowicz-Kremis Sędzia WSA Magdalena Jankowska-Szostak (sprawozdawca) Protokolant Aneta Szmyt po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 9 grudnia 2015 r. sprawy ze skargi P. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego we W. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia uprawnienia diagnosty do wykonywania badań technicznych pojazdów oddala skargę w całości.

Decyzją z dnia [...] r. oznaczoną numerem [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze we W. działając na podstawie na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (j.t. Dz. U. z 2013 poz. 267 ze zm. dalej k.p.a.) utrzymało w mocy decyzję Starosty S. z dnia [...] r. (nr [...]) o cofnięciu P. S.(skarżącemu, diagnoście) uprawnienia do wykonywania badań technicznych pojazdów.

W uzasadnieniu decyzji SKO we W. wskazało, że organ I instancji na podstawie art. 104 k.p.a., art. 84 ust.3 pkt.1 i 2 w zw. z art. 81 ust.12 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. Nr z 2012 r poz.1137), cofnął skarżącemu uprawnienie diagnosty do wykonywania badań technicznych pojazdów ponieważ P. S. przeprowadził badania techniczne pojazdu o numerze rejestracyjnym [...], który był wyposażony w instalację do zasilania gazem i pozytywnie zaopiniował stan tego samochodu w dniu [...] r. pomimo, że samochód nie miał ważnego dokumentu wydanego przez Transportowy Dozór Techniczny świadczącego o właściwym stanie technicznym tego zbiornika z gazem.

Organ II instancji przypomniał, że P. S. pomimo braku ważnej decyzji zezwalającej na eksploatację zbiornika gazu LPG dnia [...] r. z wynikiem pozytywnym przeprowadził okresowe badanie techniczne pojazdu o numerze rejestracyjnym [...], wyposażonego w ten zbiornik, dopuszczając tym samym pojazd z nieskontrolowaną (niewłaściwie skontrolowaną) instalacją gazową do ruchu. Decyzja zezwalająca na eksploatację zbiornika gazu LPG została wydana dopiero dnia [...] r. P.S. nie zamieścił w rejestrze informacji o dopuszczeniu urządzenia technicznego do eksploatacji oraz dokonał wpisu w dowodzie rejestracyjnym (seria [...]) określającego następny termin badania technicznego. Samorządowe Kolegium Odwoławcze wskazało, że diagnosta przyznał się do dopuszczenia się zarzucanej mu nieprawidłowości stanowiącej podstawę do wydania decyzji o cofnięciu uprawnień do wykonywania badań technicznych pojazdów w swoich wyjaśnieniach z dnia z dnia [...] r.

Organ odwoławczy podkreślił, że w tej sytuacji doszło do rażącego naruszenia art. 81 ust. 12 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Organ drugiej instancji podkreślił, że zakres i sposób przeprowadzania badań technicznych określa rozporządzenie Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia z dnia 26 czerwca 2012 r. w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach (Dz. U. 2012 r. poz. 996 ze zm. dalej rozporządzenie). Organ wskazał, że zgodnie z rozporządzeniem w przypadku gdy w pojeździe stwierdzono usterki istotne, uprawniony diagnosta zamieszcza wpis o nich w zaświadczeniu o przeprowadzonym badaniu technicznym pojazdu i określa wynik badania technicznego jako negatywny. Uprawniony diagnosta informuje posiadacza pojazdu o konieczności przeprowadzenia badania technicznego pojazdu, o którym mowa w ust. 6 (§ 6 ust. 2 rozporządzenia).

Zgodnie natomiast, pokreślił organ odwoławczy, z załącznikiem 1 do rozporządzenia WYMAGANIA DOTYCZĄCE KONTROLI ORAZ WYTYCZNE DOTYCZĄCE OCENY USTEREK PODCZAS PRZEPROWADZANIA OKRESOWEGO BADANIA TECHNICZNEGO POJAZDU (10.5.a), w przypadku pojazdu przystosowanego do zasilania gazem, brak dokumentu wydanego przez Transportowy Dozór Techniczny i tabliczki znamionowej na zbiornik lub butlę, potwierdzających jego sprawność, jest usterką skutkującą uznaniem stanu technicznego pojazdu za niezadowalający, która jest usterką istotną. W przypadku badania technicznego pojazdu z zamontowanym urządzeniem technicznym, o którym mowa w art. 81 ust. 12 ustawy, uprawniony diagnosta w rejestrze zamieszcza informacje o dopuszczeniu urządzenia technicznego do eksploatacji, podając numer i datę wystawienia protokołu oraz decyzji dopuszczającej urządzenie do eksploatacji wydanej przez właściwy organ dozoru technicznego. Dla zbiorników gazu LPG, dla których nie określono numeru protokołu lub numeru decyzji wydanej przez właściwy organ dozoru technicznego, zamieszcza się numer zbiornika oraz datę ważności decyzji wydanej przez ten organ (§ 6 ust. 7 rozporządzenia).

Samorządowe Kolegium Odwoławcze we W. w uzasadnieniu decyzji wskazało, że zgodnie z art. 84 ust. 3 ustawy Prawo o ruchu drogowym starosta cofa diagnoście uprawnienie do wykonywania badań technicznych, jeżeli w wyniku kontroli, stwierdzono: 1. przeprowadzenie przez diagnostę badania technicznego niezgodnie z określonym zakresem i sposobem wykonania, 2. wydanie przez diagnostę zaświadczenia albo dokonanie wpisu do dowodu rejestracyjnego pojazdu niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami.

Kolegium wyjaśniło, że przywołany przepis jednoznacznie wskazuje, że starosta musi cofnąć uprawnienia diagnosty, jeżeli w toku czynności kontrolnych zostało stwierdzone, że przeprowadził on badania techniczne pojazdu niezgodnie z zakresem i sposobem wykonania, albo zostało stwierdzone wydanie przez diagnostę zaświadczenia albo dokonanie wpisu do dowodu rejestracyjnego pojazdu niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami.

Organ wskazał ponadto, że tego co uczynił w analizowanym przypadku diagnosta nie można zakwalifikować jako oczywistej omyłki w rozumieniu § 9 rozporządzenia.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze podsumowując wyjaśniło, że organ pierwszej instancji prawidłowo przeprowadził postępowanie pierwszoinstancyjne w przedmiotowej sprawie. Strona została zawiadomiona o wszczęciu postępowania, miała możliwość wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów.

SKO podkreśliło, że organ pierwszej instancji uzasadnił też motywy podjętego rozstrzygnięcia, odwołując się do konkretnych ustaleń faktycznych mających oparcie w zebranym materiale dowodowym. W ocenie Kolegium, zarówno ustalenia faktyczne, jak i dokonana przez organ pierwszej instancji subsumcja norm prawa do tych ustaleń, odpowiadają prawu i nie naruszają granic swobodnej oceny dowodów.

Z powyższą decyzją nie zgodził się skarżący i wywiódł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we W.

Zaskarżonemu rozstrzygnięciu zarzucił naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnię niewłaściwe zastosowanie przepisu art. 84 ust. 3 pkt 1 i 2 ustawy - Prawo ruchu drogowym poprzez nieprawidłowe uznanie, że diagnosta swoim postępowaniem wypełnił znamiona przeprowadzenia badania technicznego niezgodnie z określonym zakresem i sposobem wykonania jak również wydania zaświadczenia albo dokonania wpisu do dowodu rejestracyjnego pojazdu niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami oraz naruszył szereg przepisów rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 26 czerwca 2012 r. w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach.

Skarżący zarzucił również naruszenie procedury administracyjnej tj. art. 6, 7 ,8 ,9, 10 § 1, 77, 79, 80, 107 w zw. z art. 140 kpa poprzez:

a) niewystarczające i niepełne rozważenie materiału dowodowego, niedokładne wyjaśnienie i określenie stanu faktycznego i prawnego sprawy co w konsekwencji doprowadziło do wadliwego wydania decyzji o cofnięciu skarżącemu uprawnień diagnosty,

b) błędne i niepełne uzasadnienie prawne i faktyczne decyzji,

c) wobec zaniechania przez Kolegium zbadania zasadności i treści zarzutów złożonego odwołania i zawartego w nim stanowiska dotyczącej przyjętej interpretacji przepisów prawa oraz faktyczne ponowne rozstrzygniecie sprawy w oparciu jej decyzji jedynie o stanowisko Organu I instancji,

d) wobec zaniechania powiadomienia pełnomocnika Strony o zakończeniu postępowania dowodowego w II instancji i możliwości wypowiedzenia się na temat materiału dowodowego sprawy.

Podnosząc ww. zarzuty skarżący wnosił o uchylenie zaskarżonej decyzji Kolegium oraz poprzedzającej ją decyzji Prezydenta Miasta W. Nadto domagał się zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

W obszernym uzasadnieniu przywołał orzeczenia sądów administracyjnych i wskazał na rażąco surową sankcję wynikającą z treści art. 84 ust. 4 Prawa o ruchu drogowym wobec faktu, że organy nie udowodniły skarżącemu celowości i umyślności działania w realiach niniejszej sprawy.

W odpowiedzi na skargę organ podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie wnosząc o jej oddalenie.

W rozważaniach nad stanem faktycznym i prawnym spawy Wojewódzki Sąd Administracyjny przyjął, co następuje;

Według art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości między innymi poprzez kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej (art. 1 § 2 tej ustawy). Kryterium legalności przewidziane w art. 1 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., zwanej dalej w skrócie "p.p.s.a.") umożliwia sądowi administracyjnemu wyeliminowanie z obrotu prawnego zarówno decyzji administracyjnej uchybiającej prawu materialnemu, jeżeli naruszenie to miało wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a), jak też rozstrzygnięcia dotkniętego wadą warunkującą wznowienie postępowania administracyjnego (lit. b), a także wydanego bez zachowania reguł postępowania. W tym ostatnim przypadku chodzi jednak wyłącznie o sytuacje, gdy uchybienie przepisom prawa procesowego mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (lit. c).

Dokonując kontroli legalności zaskarżonej decyzji, Sąd stosownie do zapisu art. 134 powołanej wyżej ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, nie jest związany granicami skargi. Przepis ten umożliwia Sądowi wszechstronne i obiektywne zbadanie sprawy niezależnie od podniesionych zarzutów.

Uwzględniając przytoczone zasady oceny dokonywanej przez sądy administracyjne, należało przyjąć, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie albowiem zaskarżone rozstrzygnięcie nie narusza prawa.

Biorąc pod uwagę podnoszone przez skarżącego zarzuty w pierwszej kolejności należy zbadać czy w niniejszej sprawie postępowanie procesowe było prowadzone z zachowaniem reguł zawartych w ustawie z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postepowania administracyjnego, ze szczególnym uwzględnieniem zachowania zasady czynnego udziału strony w postępowaniu zawartej w art. 10 k.p.a. Zgodnie z tą regulacją "Organy administracji publicznej obowiązane są zapewnić stronom czynny udział w każdym stadium postepowania, a przed wydaniem decyzji umożliwić im wypowiedzenie się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań (§1). Organy administracji publicznej mogą odstąpić od zasady określonej w § 1 tylko w przypadkach, gdy załatwienie sprawy nie cierpi zwłoki ze względu na niebezpieczeństwo dla życia lub zdrowia ludzkiego albo ze względu na grożącą niepowetowaną szkodę materialną (§2). Organ administracji publicznej obowiązany jest utrwalić w aktach sprawy, w drodze adnotacji przyczyny odstąpienia od zasady określonej w § 1 (§3)".

Bezspornie w rozpatrywanej sprawie nie ma zastosowania przepis art. 10 § 2 bowiem żadna z tych przesłanek, w ocenie Sądu, nie wystąpiła w niniejszej sprawie, zresztą organ również nie wskazywał na żadną z nich, chociaż po myśli § 3 obowiązany jest utrwalić w aktach sprawy, w drodze adnotacji, przyczyny odstąpienia od zasady określonej w § 1. Natomiast odnosząc się do aspektów poprawności procesowej Sąd stwierdza, że postępowanie przed organem pierwszej instancji zostało przeprowadzone w sposób, który zapewnił skarżącemu czynny w nim udział. W szczególności skarżący został zawiadomiony o wszczęciu postępowania administracyjnego na adres Okręgowej Stacji Kontroli Pojazdów, w której pracuje, zawiadomienie zostało odebrane w dniu [...] r. P.S. był także na podstawie art. 50 § 1 k.p.a. wezwany do złożenia wyjaśnień i w trakcie przesłuchania zeznał : "...przeoczyłem datę ważności legalizacji zbiornika LPG, która utraciła ważność. Na swoje usprawiedliwienie chciałbym uwzględnić, że w dniu wykonania tego badania na stacji diagnostycznej panował bardzo duży ruch.... co mogło przyczynić się do niedopilnowania przeze mnie daty ważności zbiornika LPG". Skarżący zaznajomił się również z protokołem ze spisanymi swoimi wyjaśnieniami, który podpisał nie wnosząc uwag do spisanej relacji. Pismem z dnia [...] r. skarżący został również zawiadomiony o możliwości wypowiedzenia się w sprawie zgromadzonego materiału dowodowego, zgodnie z zasadami zawartymi w art. 10 § 1 k.p.a. Skarżący nie skorzystał z możliwości wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów w sprawie. Powyższe działania organu wskazują jednoznacznie, że wypełnił on obowiązek udzielania informacji faktycznej i prawnej stronom postępowania wyrażonej w art. 9 k.p.a.

Decyzję Starosty S. z dnia [...] r. odebrano w dniu [...] r. i zgodnie z pouczeniem odwołanie do Samorządowego Kolegium Odwoławczego we W. zostało wniesione przez profesjonalnego pełnomocnika w terminie. Dodatkowo z treści protokołu kontroli Stacji Kontroli Pojazdów z dnia [...] r. znajdującego się w aktach administracyjnych sprawy wynika, że skarżący uczestniczył i udzielał wyjaśnień między innymi w kwestiach dotyczących wykonywania przeglądu technicznego pojazdów oraz prawidłowości prowadzenia wykonanej dokumentacji. W tak ustalonym stanie faktycznym Samorządowe Kolegium Odwoławcze we W. na posiedzeniu niejawnym rozpatrzyło odwołanie skarżącego. W tym miejscu uzasadnienia odnosząc się do zarzutów skargi dotyczących naruszenia zasad postępowania administracyjnego przez organ drugiej instancji wskazać należy na treść art. 17 ust. 1 zd. 1 ustawy z dnia 12 października 1994 r. o samorządowych kolegiach odwoławczych (Dz. U. z 2001 Nr 79 poz.856 ze zm.) "Orzeczenia kolegium zapadają po przeprowadzeniu rozprawy lub na posiedzeniu niejawnym", zgodnie zaś z treścią art. 19 ust. 1 ustawy "Do wykonywania przez kolegium zadań, o których mowa w art. 1 i 2, stosuje się przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego oraz ordynacji podatkowej z uwzględnieniem przepisów niniejszej ustawy." Samorządowe Kolegium Odwoławcze mogło rozpatrzeć niniejszą sprawę na posiedzeniu niejawnym nie naruszając przy tym art. 89 k.p.a. W trakcie postępowania odwoławczego nie prowadzono bowiem postępowania dowodowego z dokumentów, nie przesłuchiwano świadków, nie dopuszczono również dowodu z opinii biegłego, Organ II instancji orzekając w niniejszej sprawie w całości oparł się na materiale dowodowym zebranym w trakcie postępowania przez Starostę S., również sam skarżący nie wnosił o przeprowadzenie rozprawy w tej sprawie.

Należy zgodzić się ze skarżącym, że Samorządowe Kolegium Odwoławcze we W. nie umożliwiło skarżącemu wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów, przez co nie wywiązało się z obowiązku nałożonego nań przepisem art. 10 § 1 k.p.a.. Wskazując jednak na treść art. 145 § 1 pkt c p.p.s.a , należy wskazać, że tylko takie naruszenie przepisów postępowania Sąd bierze pod uwagę , które mogło mieć istotny wpływ na wynik danej sprawy, innymi słowy ewentualne naruszenie przez organ administracji zasady czynnego udziału strony w postępowaniu musi być skorelowane ze skutkami tego naruszenia wobec wyniku danej sprawy, co oznacza, że niezbędnym jest wykazanie istotnego wpływu tego rodzaju uchybienia na rozstrzygnięcie organu czy wykazanie, że naruszenie tej zasady uniemożliwiło stronie dokonania kluczowych czynności procesowych czy dowodowych (zob. wyrok NSA w Warszawie z dnia 1 lutego 2011 r., II OSK 1098/10 LEX 786594, wyrok WSA w Warszawie z dnia 13 kwietnia 2011 r., VII SA/Wa 212/11, LEX 996668)

Z lektury akt sprawy bezspornie wynika, że wydając decyzję Samorządowe Kolegium Odwoławcze oparło się wyłącznie o materiał dowodowym zebranym w trakcie postępowania przed organem pierwszej instancji, w którym to postepowaniu skarżący brał czynny udział. Nadto nie bez znaczenia w ocenie Sądu dla oceny wagi wskazanego uchybienia procesowego miało wyjaśnienie skarżącego, w których przyznał się do dopuszczenia się zarzucanej mu nieprawidłowości stanowiącej podstawę do wydania decyzji o cofnięciu uprawnień do wykonywania badań technicznych pojazdów. Przypomnienia bowiem wymaga, że decyzja ta nie ma charakteru uznaniowego, jak bowiem wynika z treści art. 84 ust. 3 pkt 1 i 2 ustawy prawo o ruchu drogowym Starosta cofa diagnoście uprawnienia do wykonywania badań technicznych, jeżeli w wyniku przeprowadzonej kontroli, o której mowa w art. 83 ust. 6, stwierdzono: 1) przeprowadzenie przez diagnostę badania technicznego niezgodnie z określonym zakresem i sposobem wykonania; 2) wydanie przez diagnostę zaświadczenia albo dokonanie wpisu do dowodu rejestracyjnego pojazdu niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami. W tym stanie rzeczy opisane naruszenie art. 10 k.p.a. nie mogło wywrzeć istotnego wpływu na wynik rozstrzygnięcia.

Sąd stwierdza, że art. 84 ust. 3 u.p.r.d. - jako przepis o charakterze sankcyjnym, powinien być stosowany w sposób ścisły. Orzeczenie to należy rozumieć w ten sposób, że cofnięcie diagnoście uprawnienia do wykonywania badań technicznych pojazdów powinno mieć miejsce w sytuacji niebudzącego wątpliwości zaistnienia jednej z przesłanek ustawowych. Jeżeli więc zachowanie skarżącego nie było ewidentnym naruszeniem przepisów, a wynikało z możliwej ich interpretacji, to wszelkie wątpliwości należało tłumaczyć na korzyść skarżącego. Jednak, z czym zgadza się Sąd, w orzecznictwie sądów administracyjnych podkreśla się, że nie ulega wątpliwości, że celem interpretowanego przepisu art. 84 ust. 3 jest odsunięcie od czynności diagnostycznych nierzetelnych diagnostów. Konsekwencje naruszania podstawowych zasad wykonywania zawodu diagnosty i dopuszczenie do ruchu pojazdów o niesprawdzonym stanie technicznym doprowadziłyby do zagrożenia najistotniejszych dóbr chronionych prawem, jakimi są życie i zdrowie ludzkie.

Sąd zauważył, że w rozpatrywanej sprawie z powodu działania skarżącego w okresie od [...] do [...] r. instalacja gazowa LPG zamontowana w pojeździe o numerze rejestracyjnym [...] była eksploatowana bez ważnego poświadczenia oraz decyzji dopuszczającej zbiornik do eksploatacji, ponieważ skarżący pomimo braku ważnej decyzji dopuszczającej zbiornik gazu LPG nr [...] do eksploatacji z wynikiem pozytywnym przeprowadził okresowe przeglądy techniczne pojazdu wyposażonego w ten zbiornik dopuszczając tym samym pojazd z nieskontrolowaną (niewłaściwie skontrolowaną) instalacją gazową do ruchu. Należy również podkreślić, że z informacji udzielonej Staroście S. przez Transportowy Dozór Techniczny wynika, że data eksploatacji spornego zbiornika skończyła się w lipcu 2013 r.

Oczywistym jest, że gwarancją prawidłowego – zgodnego z prawem (art. 6 k.p.a.) – rozpoznania sprawy jest ustalenie stanu faktycznego sprawy, zgodnie z wymogami wynikającymi z zasady prawdy obiektywnej określonej w art. 7 k.p.a. Obowiązek wyczerpującego zbadania wszystkich okoliczności faktycznych istotnych w sprawie i ustalenie w ten sposób prawidłowej podstawy faktycznej dla zastosowania przepisu prawa, powinien być realizowany poprzez czynności określone w przepisach regulujących postępowanie dowodowe, w tym między innymi art. 77 § 1 k.p.a. Jako dowolne należy traktować ustalenia faktyczne znajdujące wprawdzie potwierdzenie w materialne dowodowym, ale niekompletnym, czy nie w pełni rozpatrzonym. Zarzut dowolności zostaje zaś wykluczony ustaleniami dokonanymi w całokształcie zebranego materiału dowodowego (art. 80 k.p.a.), zgromadzonego i rozpatrzonego w sposób wyczerpujący, a więc przy podjęciu wszelkich kroków niezbędnych dla dokładanego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, jako warunku niezbędnego dla wydania decyzji o prawidłowej treści (por. wyrok SN z dnia 23 listopada 1994 r. II ARN 55/94, OSNP 1995/7/83). Stanowisko organu prowadzącego postępowanie winno być w sposób przekonujący wyrażone w uzasadnieniu decyzji, stosownie do art. 107 k.p.a. Odniesienie się w uzasadnieniu decyzji do wszystkich istotnych faktów i dowodów oraz podanie przyczyn nieuwzględnienia niektórych z nich jest przy tym niezbędne również z uwagi na realizację, określonej w art. 8 k.p.a., zasady pogłębiania zaufania obywateli do organów państwa.

Mając powyższe na uwadze Sąd podkreśla, że nie znajduje uzasadnienia zarzut skarżącego naruszenia przepisów prawa procesowego mającego istotny wpływ na wynik sprawy, poprzez naruszenie w szczególności zasad ogólnych wynikających z art. 6, art. 7,art. 77, art. 79, art. 80, art. 107 Kodeksu postępowania administracyjnego. Organy działały na podstawie obowiązujących przepisów prawa, wybrały i ustaliły znaczenie przepisu mającego zastosowanie w danej sprawie, ustaliły dla rozpatrywanego przypadku konsekwencje prawne. Podjęły niezbędne kroki do dokładnego ustalenia stanu faktycznego w sprawie. Dokonane ustalenia organów są zgodne ze stanem rzeczywistym potwierdzonym prowadzonym postępowaniem dowodowym. Nie można więc także mówić o prowadzeniu postępowania w sposób naruszający zaufanie obywateli do organów Państwa (art. 8 k.p.a.).

Zdaniem Sądu ustalony przez organy stan faktyczny uzasadnia przyjęcie tezy, że P. S. przeprowadził badania techniczne pojazdu niezgodnie z określonym zakresem i sposobem wykonywania oraz wydał zaświadczenie niezgodnie ze stanem faktycznym.

Sąd stwierdzał, że w przypadku braku ważnego poświadczenia dokumentującego stan techniczny zbiornika na gaz wynik okresowego badania technicznego pojazdu z zamontowaną instalacją do zasilania gazem powinien być negatywny. W konsekwencji uniemożliwia diagnoście dokonanie wpisu do dowodu rejestracyjnego pojazdu oraz nakłada na niego obowiązek wydania zaświadczenia z przeprowadzonego badania z wynikiem negatywnym. Natomiast w postępowaniu prowadzonym przez organy administracji zostało wykazane, że przeprowadzane przez skarżącego okresowe badania techniczne pojazdu nr rej. DST 8E36 zostały zakończone z wynikiem pozytywnym, pomimo braku ważnej decyzji dopuszczającej zbiornik gazu znajdujący się w samochodzie do eksploatacji.

Z tego tez powodu nie doszło do naruszenia art. 84 ust. 3 pkt 1 i 2 Prawa o ruchu drogowym.

Sąd podkreśla ponownie że powyższe ustalenia znalazły potwierdzenie w zeznaniach samego skarżącego złożonych w dniu [...] r. zapisanych w protokole , kiedy był słuchany w charakterze strony i który podpisał bez żadnych uwag.

Z powyższych przyczyn orzeczono jak w sentencji na podstawie art. 151 p.p.s.a.