drukuj    zapisz    Powrót do listy

648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego 658, Dostęp do informacji publicznej, Inne, Oddalono skargę kasacyjną, I OSK 2035/12 - Wyrok NSA z 2012-12-06, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

I OSK 2035/12 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2012-12-06 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2012-08-13
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Irena Kamińska /sprawozdawca/
Marzenna Linska - Wawrzon /przewodniczący/
Zygmunt Zgierski
Symbol z opisem
648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego
658
Hasła tematyczne
Dostęp do informacji publicznej
Sygn. powiązane
IV SAB/Wr 29/12 - Wyrok WSA we Wrocławiu z 2012-05-23
Skarżony organ
Inne
Treść wyniku
Oddalono skargę kasacyjną
Powołane przepisy
Dz.U. 2012 poz 270 art.184
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jednolity.
Dz.U. 2001 nr 112 poz 1198 art.4ust.1
Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej.
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Marzenna Linska-Wawrzon Sędziowie NSA Irena Kamińska (spr.) del. NSA Zygmunt Zgierski Protokolant st. asystent sędziego Łukasz Pilip po rozpoznaniu w dniu 6 grudnia 2012 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej O. A. Z. Z. w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 23 maja 2012 r. sygn. akt IV SAB/Wr 29/12 w sprawie ze skargi O. A. Z. Z. w W. na bezczynność Rzecznika Dyscyplinarnego dla Nauczycieli przy Wojewodzie Dolnośląskim w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 23 maja 2012 r., sygn. akt IV SAB/Wr 29/12 Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu oddalił skargę O. A. Z. Z. w W. na bezczynność Rzecznika Dyscyplinarnego dla Nauczycieli przy Wojewodzie Dolnośląskim w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej.

W uzasadnieniu wyroku Sąd pierwszej instancji wskazał, iż pismem z dnia 14 lutego 2012 r. Prezes O. A. Z. Z. w W. J. B. skierował do Rzecznika Dyscyplinarnego dla Nauczycieli przy Wojewodzie Dolnośląskim wniosek o udostępnienie informacji publicznej poprzez podanie wykazu: a) czynności, które rzecznik dyscyplinarny zaplanował, oraz b) czynności, które rzecznik dyscyplinarny przeprowadził w postępowaniu wyjaśniającym dotyczącym odpowiedzialności dyscyplinarnej Dyrektora Gimnazjum nr 8 we Wrocławiu.

W odpowiedzi na powyższe pismo Rzecznik Dyscyplinarny dla Nauczycieli przy Wojewodzie Dolnośląskim pismem z dnia 20 lutego 2012 r. poinformowała wnioskodawcę, że Rzecznik Dyscyplinarny dla Nauczycieli przy Wojewodzie Dolnośląskim nie jest organem ani podmiotem obowiązanym do udostępniania informacji publicznej w rozumieniu art. 4 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Poinformowano ponadto, że żądana informacja nie jest informacją publiczną w rozumieniu ustawy. Podniesiono także, że przepis § 18 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 22 stycznia 1998r. w sprawie komisji dyscyplinarnych dla nauczycieli i trybu postępowania dyscyplinarnego (Dz.U. Nr 15, poz. 64) dokładnie określa osoby i organy, które rzecznik dyscyplinarny zawiadamia o terminie i miejscu przeprowadzenia czynności podejmowanych w toku postępowania wyjaśniającego. W konsekwencji Rzecznik uznała, że nie jest uprawniona do przekazywania Ogólnopolskiemu Akademickiemu Związkowi Zawodowemu jakichkolwiek informacji na temat toczącego się postępowania wyjaśniającego.

Pismem z dnia 1 marca 2012 r. O. A. Z. Z. w W. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu skargę na bezczynność organu – Rzecznika Dyscyplinarnego dla Nauczycieli przy Wojewodzie Dolnośląskim w sprawie udzielenia informacji publicznej zgodnie z żądaniem skarżącego zawartym w piśmie z dnia 14 lutego 2012 r. W motywach podał, że zaskarżony podmiot pozostaje w bezczynności w załatwieniu przedmiotowej sprawy, do dnia wniesienia skargi nie udostępnił żądanej informacji, a taki stan rzeczy narusza art. 61 ust. 1 zd. 1 i ust. 2 Konstytucji RP.

W odpowiedzi na skargę Rzecznik Dyscyplinarny dla Nauczycieli przy Wojewodzie Dolnośląskim wniósł o jej odrzucenie, ewentualnie o oddalenie skargi. W motywach podał, że nie ma legitymacji biernej w tak sformułowanym sporze, bowiem nie spełnia wymogów określonych w art. 4 ustawy o dostępie do informacji publicznej, a nawet gdyby przyjąć, że jego stanowisko nie ma podstaw prawnych to nie pozostaje w bezczynności, gdyż odpowiedzi udzielił niezwłocznie.

Wydając zaskarżony wyrok Sąd pierwszej instancji wskazał, iż postępowanie wyjaśniające prowadzone w sprawach przewinień dyscyplinarnych nauczycieli, w ujęciu systematyki ustawowej przyjętej w Karcie Nauczyciela, jest częścią szerzej rozumianego postępowania dyscyplinarnego. Z faktu, że nauczyciel jest zatrudniony w jednostce organizacyjnej, która wykonuje zadania publiczne w zakresie edukacji można wywieść, iż dotyczące go postępowanie dyscyplinarne pozostaje w określonym związku z wykonywaniem zadań publicznych. Należy jednak pamiętać, że postępowanie takie prowadzone w sprawach pracowników ma zawsze mieszany: publiczno-pracowniczy charakter przesądzający o międzygałęziowym usytuowaniu tej instytucji. W sferze publicznej funkcją tej odpowiedzialność jest ochrona powagi i godności danego zawodu lub służby oraz niezbędnego do ich prawidłowego funkcjonowania zaufania społecznego. Jednym ze sposobów osiągnięcia tego zamierzenia jest dyscyplinowanie i kontrola osób zatrudnionych w tych zawodach w celu wykonywania funkcji publicznych (zawodów zaufania publicznego) z uwagi na specyfikę realizowanych przez nich celów (zadań) publicznych oraz wynikające stąd wymagania w zakresie standardów zawodowych i etycznych. Akt władztwa sprawowanego przez organ władzy dyscyplinarnej polegający na wymierzeniu sankcji dyscyplinarnej wyraża ujemną ocenę służbową pracownika rodzącą negatywne skutki w sferze publicznoprawnej ( utrata funkcji publicznej, ograniczenie możliwości ubiegania się o taką funkcję, pozbawienie na czas określony niektórych uprawnień służbowych lub korporacyjnych, pozbawienie prawa ponownego powołania do służby). W sferze pracowniczej akt wspomnianego władztwa rodzi skutki obligacyjne w postaci czynności zmiany treści lub rozwiązania albo stwierdzenia ustania stosunku pracy bądź pozbawienia albo ograniczenia ekspektatywy uzyskania określonych świadczeń płacowych. Z uwagi na wskazane aspekty odpowiedzialności dyscyplinarnej łączącej w sobie pierwiastek służbowy (publiczny) oraz pracowniczy (zobowiązaniowy), ogólnie traktowanym informacjom związanym z publicznoprawną sferą postępowania dyscyplinarnego należy przypisać walor informacji publicznych. Takie też stanowisko, dotyczące dokumentów wytworzonych przez rzecznika dyscyplinarnego w ramach toczącego się postępowania dyscyplinarnego, wyrażono w orzecznictwie sądowoadministracyjnym. Przyjęto w nim, że dokumenty takie wytworzone przez rzecznika dyscyplinarnego, dotyczące nauczyciela akademickiego pozostają w związku z realizacją zadań publicznych, wobec czego winny być uznane za dokumenty stanowiące informację publiczną (por. np. wyrok NSA z 8 czerwca 2011 r., I OSK 391/11). Zdaniem Sądu pierwszej instancji stanowisko takie rodzi następujące skutki. Po pierwsze, pozwala również odnieść je do dokumentów wytworzonych przez rzecznika dyscyplinarnego w ramach toczącego się postępowania dyscyplinarnego dotyczącego nauczyciela. Po drugie, stwarza podstawę do analizowania innych czynności podejmowanych przez rzecznika dyscyplinarnego w ramach toczącego się postępowania dyscyplinarnego dotyczącego nauczyciela, jako pozostających w związku z realizacją zadań publicznych. Kolejna kwestia dotyczy odpowiedzi na pytanie, czy podmiot, do którego skierowano wniosek o udzielenie informacji, tzn. Rzecznik Dyscyplinarny dla Nauczycieli przy Wojewodzie Dolnośląskim jest podmiotem właściwym w sprawie jej udostępnienia. W celu rozwiązania tego problemu należy sięgnąć do przepisów ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. – Karta Nauczyciela (Dz.U. z 2006 r. Nr 97, poz. 674 ze zm.) oraz przepisów rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 22 stycznia 1998 r. w sprawie komisji dyscyplinarnych dla nauczycieli i trybu postępowania dyscyplinarnego (Dz.U. Nr 15, poz. 64), które normują status i pozycję rzecznika dyscyplinarnego dla nauczycieli w postępowaniu dyscyplinarnym. Rozważania dotyczące statusu rzecznika dyscyplinarnego dla nauczycieli należy rozpocząć od wskazania treści art. 79 Karty Nauczyciela, zgodnie z którym organ przy którym została powołana komisja dyscyplinarna wyznaczy, w drodze zarządzenia, dla każdej komisji dyscyplinarnej rzecznika dyscyplinarnego i odpowiednią liczbę jego zastępców z grona podległych sobie pracowników. Kwestię identyfikacji organu przy którym została powołana komisja dyscyplinarna reguluje art. 77 ust. 1 Karty Nauczyciela, który stanowi, iż jest to wojewoda. Rzecznik dyscyplinarny jest związany zaleceniami organu, który go powołał do tej funkcji (art. 78 ust. 2). W myśl art. 80 ust. 1 cytowanej ustawy postępowanie dyscyplinarne wszczyna komisja dyscyplinarna na wniosek rzecznika dyscyplinarnego. Ramowe unormowania ustawy dotyczące określenia statusu rzecznika dyscyplinarnego zostały sprecyzowane i skonkretyzowane przez przepisy podanego wyżej rozporządzenia wykonawczego z 1998 r., które wyposażają ten podmiot w różnorakie kompetencje odnoszące się do przebiegu postępowania. Niektóre z nich, w szczególności dotyczące sposobu prowadzenia postępowania wyjaśniającego, przeprowadzania czynności procesowych i dowodowych koniecznych dla wyjaśnienia sprawy mają względnie autonomiczny charakter, gdyż rzecznik działa tu w zasadzie samodzielnie, jednak w myśl przyjętych unormowań może być zobowiązany do wykonywania zaleceń wojewody w każdej sprawie odnoszącej się do postępowania. Inne kompetencje, np. składanie wniosków o wszczęcie i umorzenie postępowania wyjaśniającego, wnoszenie środków zaskarżenia od orzeczeń komisji dyscyplinarnej mają niesamodzielny charakter, tzn. wymagają każdorazowego zatwierdzenia przez organ, który wyznaczył rzecznika dyscyplinarnego.

Według Sądu pierwszej instancji z dokonanego zestawienia wynika, że rzecznik dyscyplinarny dla nauczycieli nie tyle jest pracownikiem organu, przy którym została powołana komisja dyscyplinarna, ile jest podmiotem uprawnionym do podejmowania i określania sposobu przeprowadzania określonych czynności procesowych w tym postępowaniu. Mogą to jednak być wyłącznie czynności mieszczące się w ramach przedmiotu prowadzonego postępowania dyscyplinarnego, mieszczące się w jego celu i skierowane do jego uczestników. Z uwagi na to, że czynności rzecznika dyscyplinarnego w najistotniejszych sprawach dotyczących rozstrzygnięć odnoszących się do postępowania wymagają zatwierdzenia przez organ go wyznaczający (w tym wypadku przez wojewodę), a w innych sprawach jest on związany jego zaleceniami, rzecznik jest w istocie reprezentantem organu przy którym została powołana komisja dyscyplinarna, działa w imieniu tego organu. Powyższe rozważania pozwalają stwierdzić, że rzecznik dyscyplinarny dla nauczycieli może podejmować określone czynności procesowe wyłącznie w sprawach objętych stosunkami wytyczonymi ramami postępowania dyscyplinarnego, na użytek tego postępowania i tylko wobec podmiotów uczestniczących w różnych rolach w postępowaniu. Rzecznik dyscyplinarny nie został natomiast wyposażony w atrybuty samodzielności, które pozwalałyby mu we własnym imieniu, w przypisanej formie występować na zewnątrz z informacjami w sprawach objętych stosunkami wytyczonymi ramami postępowania dyscyplinarnego, w tym zwłaszcza ferować we własnym imieniu w tych sprawach decyzje lub inne akty albo czynności administracyjne. W związku z tym skierowany do rzecznika dyscyplinarnego przez podmiot nie będący stroną postępowania wniosek o udostępnienie informacji polegających na podaniu wykazu czynności przeprowadzonych przez niego w postępowaniu wyjaśniającym nie pochodzi od uprawnionego uczestnika postępowania dyscyplinarnego, nie dotyczy aktów lub czynności podejmowanych na użytek tego postępowania i odnoszących się do jego celu lecz inicjuje samodzielną w stosunku do postępowania dyscyplinarnego sprawę administracyjną związaną z dostępem do informacji publicznej.

W opinii Sądu pierwszej instancji, podmiotem obowiązanym do rozpatrzenia wniosku o udostępnienie informacji publicznej wytworzonej przez rzecznika dyscyplinarnego dla nauczycieli w związku z realizowanymi przez niego zadaniami publicznymi jest wojewoda jako organ władzy publicznej realizujący zadania administracji rządowej w województwie i dysponujący uprawnieniami pozwalającymi mu we własnym imieniu, w przypisanej formie występować na zewnątrz, w tym zwłaszcza ferować w tych sprawach decyzje lub inne akty albo czynności administracyjne. Wniosek taki znajduje odpowiednio uzasadnienie w wyroku NSA z 8 czerwca 2011 r., I OSK 391/11, uznającym rektora, a nie rzecznika dyscyplinarnego za organ obowiązany do udostępnienia informacji publicznej związanej z realizacją zadań rzecznika dyscyplinarnego szkoły wyższej. Na marginesie należy postawić pytanie, czy rzecznik dyscyplinarny, który otrzymał przedmiotowy wniosek był zobowiązany do jego przekazania organowi właściwemu, tzn. wojewodzie. Zdaniem Sądu pierwszej instancji, odpowiedź powinna być negatywna, bowiem w systemie brak jest normy, która nakładałaby na rzecznika dyscyplinarnego tak sformułowaną powinność prawną. Podstawy takiej nie można doszukiwać się w treści art. 65 kodeksu postępowania administracyjnego (k.p.a.), który odnosi skutki braku właściwości w sprawie tylko do organów administracji publicznej. Przepisy w sprawie postępowania dyscyplinarnego mają zamknięty charakter, co – wobec braku stosownych regulacji odsyłających – oznacza niedopuszczalność posiłkowego stosowania w tym zakresie regulacji procesowych dotyczących postępowania administracyjnego. Wynika to z faktu, że sprawy dyscyplinarne nie należą do sfery przedmiotowej administracji publicznej sensu stricte. Podstawy takiej nie stwarzają także przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej, które przyzwalają na stosowanie norm k.p.a. w sprawach informacji publicznej w ograniczonym zakresie, jedynie w sytuacjach wskazanych w art. 16 i 17 ustawy, które nie odnoszą się do rozważanej kwestii. Wreszcie obowiązek taki nie znajduje uzasadnienia w regulacjach prawa pracy. Rzecznik jest wprawdzie pracownikiem organu, działa w jego imieniu, jednak łączący ich w tej sprawie stosunek nie jest oparty na relacji pracownik-pracodawca wymuszającej powinność skierowania złożonego wniosku drogą służbową do właściwego przełożonego, lecz jest on określony normami prawa dyscyplinarnego, które nie odnoszą się do stosunków związanych z udostępnianiem informacji publicznej.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł O. A. Z. Z. w W. zarzucając mu naruszenie:

1. art. 4 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej przez błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że rzecznik dyscyplinarny dla nauczycieli nie zalicza się do kategorii podmiotów ("innych podmiotów wykonujących zadania publiczne") obowiązanych do udostępnienia informacji publicznej,

2. art. 4 ust. 3 ustawy o dostępie do informacji publicznej przez niezastosowanie

3. art. 16 ustawy z dnia 18 lutego 2000 r. o zmianie ustawy Karta nauczyciela – przez zastosowanie nieobowiązującego z dniem 6 października 2000 r. rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 22 stycznia 1998 r. w sprawie komisji dyscyplinarnych dla nauczycieli i trybu postępowania dyscyplinarnego

Powołując się na powyższe wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji oraz zasądzenie od strony przeciwnej na rzecz skarżącego zwrotu kosztów wg norm

przypisanych.

W motywach skargi kasacyjnej wskazano, iż wadliwość rozstrzygnięcia Sądu dotyczy "odpowiedzi na pytanie, czy podmiot, do którego skierowano wniosek o udzielenie informacji, tzn. Rzecznik Dyscyplinarny dla Nauczycieli przy Wojewodzie Dolnośląskim jest podmiotem właściwym w sprawie jej udostępnienia". W celu rozwiązania tego problemu Sąd sięgnął do nieobowiązującego rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 22 stycznia 1998 r. w sprawie komisji dyscyplinarnych dla nauczycieli i trybu postępowania dyscyplinarnego, które na podstawie art. 16 ustawy z 18 lutego 2000 r. o zmianie ustawy Karta nauczyciela – utraciło moc obowiązującą z dniem 6 października 2000 r. Utrata mocy obowiązującej rozporządzenia nastąpiła z mocy ustawy i w tej sytuacji utraty mocy obowiązywania aktu nie reanimuje uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z 18 maja 2011 r. (III PZP 1/11) oparta na miałkich argumentach (podważeniu kompetencji Sejmu do spowodowania w drodze ustawy uchylenia mocy obowiązującej rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej oraz na prognozie, że nowe rozporządzenie niewiele różniłoby się od poprzedniego). W orzecznictwie sądów administracyjnych (zob. wyrok WSA w Gorzowie Wlkp. z 15 września 2011 r., II SA/Go 263/11) prezentowane jest rzeczowa argumentacja dot. utraty mocy obowiązywania tego rozporządzenia. Ani atrybutu (nie)"samodzielności" rzecznika, ani przyimek "przy" wchodzący w nazwę organu – rzecznik dyscyplinarny dla nauczycieli przy Wojewodzie Dolnośląskim – nie stanowią podstawy do przerzucenia przez Sąd obowiązku udostępnienia informacji – wiążących się z zakresem kompetencji rzecznika dyscyplinarnego – na wojewodę. Elementy te są bez znaczenia, natomiast istotne znaczenie ma prawidłowa wykładnia pojęcia "innego organu wykonującego zadania publiczne" (art. 4 ust. 1). Sąd wykluczając rzecznika dyscyplinarnego z zakresu właśnie tego pojęcia, dopuścił się naruszenia prawa materialnego, ponieważ rzecznik dyscyplinarny do takiej kategorii podmiotów właśnie należy. Sprawy odpowiedzialności dyscyplinarnej nauczycieli będących osobami pełniącymi funkcje publiczne są sprawami publicznymi, a rzecznik dyscyplinarny jest organem w tych sprawach. W systemie prawa rzecznik dyscyplinarny jest organem związanym z odpowiedzialnością dyscyplinarną/zawodową, która jest sferą prawa publicznego. W orzecznictwie (zob. postanowienie WSA w W. z 28 września 2010 r., II SAB/Wa 87/10) np. rzecznik dyscyplinarny sędziów sądów wojskowych został uznany za organ zobowiązany do udzielenia informacji. Wnioskowanie Sądu "per analogiam" negujące rzecznika jako podmiot, o którym mowa w art. 4 ust. 1, a wywodzone z uzasadnienia wyroku NSA z 8 czerwca 2011 r., I OSK 391/11, "uznającym rektora, a nie rzecznika dyscyplinarnego za organ obowiązany do udostępnienia informacji publicznej związanej z realizacją zadań rzecznika dyscyplinarnego szkoły wyższej" jest błędne i wynika z pominięcia zastosowania przepisu art. 4 ust. 3 zgodnie z którym obowiązane do udostępnienia informacji są m.in. podmioty. będące w posiadaniu takich informacji. Klasyczne pojęcie właściwości organu w sprawach udostępnienie informacji publicznej nie znajduje zastosowania, ponieważ ze względu na specyfikę prawa do informacji, ze względu na treść informacji obowiązanych udostępnienia informacji może być równocześnie kilka podmiotów. Racjonalny ustawodawca postanowił zatem w art. 4 ust. 3, że obowiązek udostępnienia informacji spoczywał na każdym z tych podmiotów, który będzie w posiadaniu informacji. Zatem oceny istnienia obowiązku udostępnienia informacji ustawa nakazuje dokonywać poprzez przesłankę posiadania takich informacji, co może dotyczyć kilku podmiotów równocześnie. W takiej sytuacji możliwy jest wybór podmiotu ( i taka sytuacja wystąpiła w sprawie I OSK 391/11; rektor lub/i rzecznik dyscyplinarny), do którego adresowany jest wniosek udostępnienie informacji.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zarzuty skargi kasacyjnej uznać należy za nieusprawiedliwione.

Trzeba w pierwszej kolejności zacząć od zarzutu naruszenia art. 4 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, który zawiera pięć punktów, natomiast skarga kasacyjna nie wskazuje, jakie jest właściwie brzmienie naruszonej zdaniem skarżącego normy prawnej. W realiach rozpoznawanej sprawy należy jednak uznać, że zarzut skargi kasacyjnej dotyczy naruszenia art. 4 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p. Jak trafnie wskazał sąd I instancji Rzecznik Dyscyplinarny dla Nauczycieli przy Wojewodzie Dolnośląskim nie został wyposażony w atrybuty samodzielności, które pozwalałyby mu we własnym imieniu występować na zewnątrz z informacji w sprawach objętych ramami postępowania dyscyplinarnego. Żaden też przepis prawa nie pozwala na wydawanie rzecznikowi dyscyplinarnemu decyzji administracyjnych dotyczących informacji publicznej, która to kompetencja musi być przypisana organowi właściwemu do rozpoznania wniosku o udzielenie informacji publicznej.

Zgodnie z art. 49 Karty Nauczyciela Rzecznika dyscyplinarnego wyznacza w drodze zarządzenia organ, przy którym powołana została komisja dyscyplinarna, a w omawianej sprawie organem tym jest wojewoda. Wojewoda jest zatem organem władzy publicznej, który zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p. jest zobowiązany do rozpoznania wniosku o udostępnienie informacji. Kompetencje rzecznika dyscyplinarnego ograniczają się wyłącznie do przeprowadzenia określonych czynności procesowych w postępowaniu dyscyplinarnym i nie może on we własnym imieniu rozpoznawać wniosku o udostępnienie informacji publicznej, w tym również wydać decyzji odmownej w oparciu o art. 16 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Tak więc uznać należy, że podmiot, do którego skierowano wniosek nie był zobowiązany do jego rozpoznania, wobec czego nie mógł pozostawać w bezczynności, a zarzuty dotyczące naruszenia art. 4 ust. 1 i 3 u.d.i.p. należy uznać za nieuzasadnione.

Nieskuteczny jest także zarzut naruszenia art. 16 ustawy z dnia 18 lutego 2000 r. o zmianie ustawy Karta Nauczyciela przez zastosowanie nieobowiązującego rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 22 stycznia 1998 r. Naczelny Sąd Administracyjny podziela pogląd sądu I instancji co do dalszego obowiązywania ww. rozporządzenia oraz zgadza się z argumentacją zawartą w uchwale siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z 18 maja 2011 r. w sprawie III PZP 1/11 dotyczącej tej kwestii. Jednak problem dotyczący dalszego obowiązywania wskazanego w skardze kasacyjnej rozporządzenia nie ma tak istotnego znaczenia w rozpoznawanej sprawie, jakie przydaje mu autor skargi kasacyjnej. Rozporządzenie to określa zakres czynności i kompetencji rzecznika dyscyplinarnego w postępowaniu dyscyplinarnym, nie określa jednak jego pozycji wobec organu powołującego, jakim jest wojewoda, bo te uregulowania zawiera ustawa z dnia 26 stycznia 1982 r. – Karta Nauczyciela (Dz.U. z 2006 r. Nr 97, poz. 674 ze zm.) w art. 77-80. Sąd I instancji posługiwał się tym rozporządzeniem posiłkowo, aby wykazać, że nawet w czynnościach dotyczących postępowania dyscyplinarnego rzecznik nie jest całkowicie samodzielny, powołał jednak przepisy ustawy wskazując na organ powołujący rzecznika i zakres kompetencji.

Należy też zgodzić się z sądem I instancji, iż adresat wniosku nie miał obowiązku przekazać wniosku organowi właściwemu. Ani przepisy o postępowaniu dyscyplinarnym, ani też przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej nie nakazują w omawianej sprawie stosowania art. 65 k.p.a. Ustawa o dostępie do informacji publicznej w art. 16 ust. 2 stanowi, że przepisy k.p.a. ze wskazanymi odmiennościami stosuje się do decyzji administracyjnej wydanej w oparciu o ust. 1, a nie co do całego postępowania wywołanego wnioskiem o udostępnienie informacji publicznej.

Mając wszystko to na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 p.p.s.a. orzek, jak w sentencji.



Powered by SoftProdukt