Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Renata Czeluśniak Sędziowie : WSA Agnieszka Nawara-Dubiel (spr.) WSA Paweł Darmoń Protokolant : Małgorzata Piwowar po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 marca 2014 r. sprawy ze skargi K. S. i J. S. na postanowienie Nr [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w K. z dnia 31 października 2013 r. znak: [...] w przedmiocie kary pieniężnej z tytułu nielegalnego użytkowania skargę oddala

W dniu 16 kwietnia 2013 r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w W. wydał postanowienie znak: [....] , którym wymierzono inwestorowi K.S. i J.S. karę z tytułu nielegalnego użytkowania budynku mieszkalnego z częścią usługową na parterze (kategoria obiektu XIII) zlokalizowanego na działce nr [....] w miejscowości C. w kwocie 20.000 zł.

Zażalenie na to postanowienie złożyli K.S. i J.S. podnosząc, że brak jest podstaw do uznania, że użytkowa część budynku (warsztat) była użytkowana. Obiekt, w tym część usługowa została wyposażona w urządzenia, natomiast nie były one użytkowane - były odłączone i przygotowane do eksploatacji w przyszłości. Ponadto podnieśli, że nałożona kara jest drastycznie wysoka biorąc pod uwagę fakt, że tylko jedno z nich wykonuje pracą zarobkową, natomiast drugie zajmuje się wychowaniem trójki małych dzieci.

Po rozpoznaniu zażalenia [....] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w K. postanowieniem z dnia 31 października 2013 r., znak [....] utrzymało zaskarżone postanowienie w mocy.

W uzasadnieniu wskazano, że przedmiotem postępowania w niniejszej sprawie jest kontrola legalności użytkowania budynku mieszkalnego z częścią usługową na parterze (kategoria obiektu XVIII), zlokalizowanego na dz. ewid. nr [....] w miejscowości C. z naruszeniem przepisów art. 55 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane, tj. bez wymaganego prawem pozwolenia na użytkowanie.

Skarżone postanowienie zostało wydane w oparciu o art. 57 ust. 7 ustawy Prawo budowlane, który przewiduje, że w przypadku stwierdzenia przystąpienia do użytkowania obiektu budowlanego lub jego części z naruszeniem przepisów art. 54 i 55, właściwy organ wymierza karę z tytułu nielegalnego użytkowania obiektu budowlanego. Do kary tej stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące kar, o których mowa w art. 59f ust. 1, z tym że stawka opłaty podlega dziesięciokrotnemu podwyższeniu. Kara wymierzona na podstawie art. 57 ust. 7 ustawy Prawo budowlane jest wyrazem administracyjnego represjonowania prawnie niepożądanych zachowań inwestorów, którzy z pominięciem przepisów prawa budowlanego przystępują do użytkowania obiektu budowlanego, na którego wzniesienie było wymagane pozwolenie na budowę.

Decyzją Starosta W. z dnia 14 kwietnia 2008 r., znak: [....] zatwierdził projekt budowlany i udzielił pozwolenia na budowę budynku mieszkalnego z częścią usługową w parterze na działce nr [....] w miejscowości C. Powyższy obiekt został zaliczony do kategorii obiektów budowlanych - XIII pozostałe budynki mieszkalne.

Zgodnie z art. 55 ustawy Prawo budowlane "Przed przystąpieniem do użytkowania obiektu budowlanego należy uzyskać ostateczną decyzję o pozwoleniu na użytkowanie, jeżeli: 1) na wzniesienie obiektu budowlanego jest wymagane pozwolenie na budowę i jest on zaliczony do kategorii V, IX-XVIII, XX, XXII, XXIV, XXVII-XXX, o których mowa w załączniku do ustawy; 2) zachodzą okoliczności, o których mowa w art. 49 ust. 5 albo art. 51 ust. 4; 3) przystąpienie do użytkowania obiektu budowlanego ma nastąpić przed wykonaniem wszystkich robót budowlanych".

Warunki wymienione w w/w decyzji Starosty [....] wskazują, iż inwestor jest zobowiązany uzyskać pozwolenie na użytkowanie obiektu budowlanego.

Podczas obowiązkowej kontroli pracowników PINB w W. w dniu 19 marca 2013 r. stwierdzono, że budynek mieszkalny z częścią usługową na parterze jest użytkowany. Materiał zdjęciowy stanowiący dowód w sprawie świadczy o przystąpieniu do użytkowania. Mając na uwadze fakt braku legalnej definicji pojęcia użytkowanie organ odwoławczy wyjaśnił, że w znaczeniu potocznym użytkowanie oznacza używanie czegoś, korzystanie z czegoś, eksploatację, przy czym ocena spełnienia przesłanek użytkowania uzależniona jest od indywidualnych cech każdej sprawy, w tym zwłaszcza rodzaju zrealizowanej inwestycji. Na zdjęciach wykonanych w trakcie kontroli widoczne są w budynku urządzenia, materiały, produkty. Kuchnia, łazienka i pokoje są umeblowane. W pomieszczeniach tych znajdują się stoły, szafy, biurka, łóżka, regały. Ponadto w kuchni znajdują się produkty spożywcze, a w łazienkach i pokojach - kosmetyki, środki czystości. "Przejawy podjęcia użytkowania budynku mieszkalnego w myśl orzecznictwa może wskazywać obecność przedmiotów codziennego użytku, takich jak pościel, naczynia a także zapasów żywności, pamiątek rodzinnych czy wreszcie obecność roślin doniczkowych, które z natury swojej wymagają systematycznej pielęgnacji." (por. wyrok WSA w Krakowie z dnia 13 stycznia 2013 r., sygn. akt 1610/11).

Mając na uwadze materiał zdjęciowy i sposób wyposażenia budynku, szczególnie w części mieszkalnej, w realiach danego przypadku organ stwierdził, że ma miejsce przystąpienie do użytkowania, zatem prawidłowo nałożono skarżonym postanowieniem obowiązek uiszczenia kary za nielegalne użytkowanie obiektu budowlanego.

Zdaniem MWINB w K. sposób ustalenia wysokości kary przez organ I instancji nie budzi zastrzeżeń, bowiem zgodnie z art. 59f i art. 57 ust 7 ustawy Prawo budowlane karę z tytułu nielegalnego użytkowania obiektu budowlanego oblicza się według wzoru:

(S x K x W) x 10, gdzie:

S - oznacza stawkę opłaty, która wynosi 500 zł (art. 59f ust. 2 ustawy Prawo budowlane),

K - oznacza współczynnik kategorii obiektu budowlanego - przedmiotowemu obiektowi przypisano kategorię XIII, dla której współczynnik wynosi 4,

W - oznacza współczynnik obiektu budowlanego, zależy od kubatury obiektu, która w przedmiotowym przypadku wynosi 1, gdyż kubatura nie przekracza 2500 m3,

10 - współczynnik dziesięciokrotnego podwyższenia przyjęty na podstawie art. 57 ust. 7 ustawy Prawo budowlane

Kara z tytułu nielegalnego użytkowania obiektu budowlanego obliczonego na podstawie w/w wzoru i współczynników, która w tym przypadku wynosi:

(S x K x W) x 10 = ( 500 x 4 x l) x 10 = 20.000 zł (dwadzieścia tysięcy złotych)

Organ I instancji prawidłowo określił zarówno kategorię obiektu - XIII, współczynnik kategorii obiektu - 4, jak i jego kubaturę - 476,60 m3, określającą współczynnik wielkości obiektu - 1 a w konsekwencji, również kwotę kary za nielegalne przystąpienie do użytkowanie w wysokości 20.000 zł.

W odniesieniu do zarzutów zawartych w zażaleniu organ odwoławczy wyjaśnił, że materiał dowodowy zebrany podczas obowiązkowej kontroli przeprowadzonej w dniu 19 marca 2013 r., zgodnie z art. 35 § 2 k.p.a. stanowi wystarczający dowód na użytkowanie przedmiotowego obiektu budowlanego. Zarzuty dotyczące braku przyjęcia za wiarygodne oświadczenia inwestora, że nie użytkuje obiektu pozostaje w sprzeczności ze zgromadzonym materiałem, który odzwierciedla użytkowanie budynku dla celów innych niż realizacja robót budowlanych, albo pilnowanie budowy.

Organ odwoławczy zauważył, że w świetle art. 57 ust. 7 ustawy Prawo budowlane, nie mają znaczenia motywy, jakimi kierował się inwestor podejmując użytkowanie. Nie ma również znaczenia argument dotyczący poniesienia przez inwestora znacznych strat finansowych. Charakter inwestycji wymagał uzyskania pozwolenia na użytkowanie obiektu budowlanego przed jego rozpoczęciem, a dokonane przez organ administracji ustalenia faktyczne wskazują na to, że użytkowanie obiektu rozpoczęło się pomimo braku takiego pozwolenia, to wymienione przepisy nakładają na organ administracji obowiązek wymierzenia kary.

Wysokość kary jest również ściśle określona w przepisach prawa, które nie pozostawiają organom administracji możliwości jej miarkowania, (por. wyrok WSA w Krakowie z dnia 13 stycznia 2013 r., sygn. akt 1610/11).

Odnosząc się do zarzutu uchybienia przez organ administracji w kwestii uzasadnienia "Skoro charakter inwestycji wymagał uzyskania pozwolenia na użytkowanie obiektu budowlanego przed jego rozpoczęciem, a dokonane przez organ administracji ustalenia faktyczne wskazują na to, że użytkowanie obiektu rozpoczęło się pomimo braku takiego pozwolenia to organ administracji miał obowiązek wymierzenia kary. Wysokość kary jest ściśle określona w przepisach prawa, które nie pozostawiają organom administracji możliwości jej miarkowania" (por. wyrok NSA z dnia 22 lutego 2011 r., sygn. akt II OSK 368/10).

Odnosząc się do pozostałych zarzutów zawartych w zażaleniu stwierdzono, iż uzasadnienie niniejszego postanowienia stanowi odpowiedź na poruszone kwestie. Reasumując MWINB w K. stwierdził, że kwestionowana kara pieniężna za nielegalne przystąpienie do użytkowania obiektu budowlanego, została nałożona zgodnie z obowiązującym prawem, tj. bez naruszenia norm prawa materialnego i bez mogącego mieć wpływ na wynik sprawy naruszenia norm procesowych.

Postanowienie to zaskarżyli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie K.S. i J.S. , zarzucając mu

1. Błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, iż inwestorzy przystąpili do użytkowania budynku;

2. Naruszenie przepisu art. 7, 77 § 1 i 80 kpa poprzez niewyjaśnienie stanu faktycznego sprawy, nie przeprowadzenie koniecznych dowodów w sprawie oraz ustalenie i uznanie przyjętych okoliczności za udowodnione jedynie na podstawie zdjęć, dokonanie ustaleń sprzecznych z treścią materiału dowodowego (tj. zdjęciami) ustalenie, iż na zdjęciach widoczne są produkty żywnościowe, kosmetyki i środki czystości, podczas gdy ze zdjęć powyższe nie wynika;

3. Naruszenie prawa materialnego tj. art. 57 § 7 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (zwanej dalej prawo budowlane) (Dz. U. z 2010 r. Nr 243, póz. 1623 z zm.), poprzez błędną jego wykładnię, polegającą na przyjęciu, iż umieszczenie mebli i sprzętu w budynku mieszkalnym oznacza "przystąpienie do użytkowania" w rozumieniu ww. przepisu, podczas gdy utrwalone orzecznictwo sądowe przyjmuje, iż nie jest użytkowaniem samo umieszczenie sprzętu, mebli czy odzieży;

4. Naruszenie prawa materialnego tj. art. 57 § 7 w zw. z art. 55 prawa budowlanego poprzez jego zastosowanie w sytuacji, gdy organ zarzucił inwestorowi nieprawidłowości w przedmiocie zgodności obiektu budowlanego z projektem zagospodarowania działki lub terenu oraz projektem architektoniczno-budowlanym, uznając że inwestor dokonał istotnych odstępstw od projektu.

Na podstawie art. 106 § 3 p.p.s.a. strona skarżąca wniosła o przeprowadzenie uzupełniającego dowodu z dokumentów w postaci:

1. Umowy użyczenia z dnia 01.10.2005 r.;

2. Decyzji o podatku od nieruchomości za rok 2011, 2012 i 2013.

3. Kserokopii dowodu osobistego

- na okoliczność, że skarżący zamieszkują i prowadzą działalność gospodarczą w budynku rodziców.

Na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) ppsa skarżący wnieśli o uchylenie zaskarżone postanowienia w całości i poprzedzającego go postanowienia organu l instancji zasadzenie kosztów postępowania według norm przewidzianych.

W odpowiedzi na skargę [....] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w K. wniósł o jej oddalenie i w całości podtrzymał stanowisko wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia.

Na rozprawie w dniu 4 marca 2014 r. strona skarżąca podtrzymała podnoszone dotychczas zarzuty oraz dołączyła do akt sprawy decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w W. z dnia 20 stycznia 2014 r. nr [....] o udzieleniu skarżącym pozwoleniu na użytkowanie przedmiotowego budynku.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje.

Zgodnie z treścią art. 3 ustawy z dnia z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity Dz.U. z 2012 poz. 270 ze zm.) dalej zwana p.p.s.a., sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. W ramach swej kognicji sąd bada, czy przy wydaniu zaskarżonego aktu nie doszło do naruszenia prawa materialnego i przepisów postępowania, nie będąc przy tym związany granicami skargi (art. 134 p.p.s.a.). Stosownie do treści art. 145 § 1 pkt 1 ustawy uwzględnienie przez sąd administracyjny skargi i uchylenie zaskarżonej decyzji bądź postanowienia w całości lub w części następuje wtedy gdy sąd stwierdzi: a) naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, b) naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, c) inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Dokonując tej oceny sąd nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi, ani powołaną podstawą prawną. Granice sądowej kontroli ograniczają tylko granice sprawy i zakaz orzekania na niekorzyść skarżącego przy braku przesłanek do stwierdzenia nieważności aktu.

Dokonując oceny zaskarżonego postanowienia według przytoczonych wyżej kryteriów należy uznać, że jest ono prawidłowe a skarga nie może zostać uwzględniona.

Materialnoprawną przesłanką zaskarżonego postanowienia stanowiły przepisy ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 1409). W myśl art. 54 ww. ustawy do użytkowania obiektu budowlanego, na którego wzniesienie jest wymagane pozwolenie na budowę, można przystąpić, z zastrzeżeniem art. 55 i 57, po zawiadomieniu właściwego organu o zakończeniu budowy, jeżeli organ ten, w terminie 21 dni od dnia doręczenia zawiadomienia, nie zgłosi sprzeciwu w drodze decyzji. Stosownie natomiast do art. 57 ust. 7 tej ustawy w przypadku stwierdzenia przystąpienia do użytkowania obiektu budowlanego lub jego części z naruszeniem przepisów art. 54 i 55, właściwy organ wymierza karę z tytułu nielegalnego użytkowania obiektu budowlanego. Do kary tej stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące kar, o których mowa w art. 59f ust. 1, z tym że stawka opłaty podlega dziesięciokrotnemu podwyższeniu. W art. 57 ust. 7 Prawa budowlanego ustawodawca wprowadził więc administracyjną karę pieniężną jako konsekwencję kształtującą odpowiedzialność z tytułu przystąpienia do użytkowania obiektu budowlanego lub jego części bez prawnego zakończenia procesu budowlanego.

W pierwszej kolejności należy odnieść się należy do zarzutu nieprawidłowego ustalenia przez organy stanu faktycznego oraz naruszenie przez ten fakt przepisu art. 7, 77 § 1 i 80 kpa oraz ustalenie jedynie na podstawie zdjęć, że budynek jest użytkowany. W niniejszej sprawie ustalenia stanu faktycznego rzeczywiście zostały dokonane podczas czynności kontrolnych w dniu 19 marca 2013r. – na podstawie protokołu kontroli oraz zdjęć stanowiących załącznik do tego protokołu. Jednakże należy stwierdzić, że zdjęcia te wystarczająco i w sposób nie budzący wątpliwości dokumentują fakt użytkowania co najmniej części mieszkalnej budynku. Zdjęcia pokazują całkowicie umeblowane pokoje, kuchnię, łazienkę. Nie jest to też taki rodzaj urządzenia mieszkania który wskazuje na to, że są to tylko ustawione, nieużywane meble, co mogłoby być uznane za przygotowanie do użytkowania. W kuchni znajdują się naczynia, ściereczki kuchenne, kwiaty, naklejki na lodówce. W sypialni jest zaścielone pościelą łóżko, fotografie na ścianach, firanki. W łazience kosmetyki, ręczniki, suszarka na pranie. W pokojach dziecięcych na ścianach wiszą plakaty, na łóżku znajduje się pościel – innymi słowy wszystkie pomieszczenia są zamieszkałe i używane w typowy sposób. W tej sytuacji nie można czynić organowi zarzutu, że przy tak ewidentnych dowodach zdjęciowych nie prowadził szczególnego, dodatkowego postępowania dowodowego, gdyż byłoby ono zbędne.

Ze zdjęć nie wynika tylko jednoznacznie czy użytkowany był warsztat. Zdaniem skarżących (zarzut odwołania) nie było podstaw do stwierdzenia, że rozpoczęto użytkowanie warsztatu. W tym miejscu wskazać należy, że nie jest możliwe ustalenie opłaty legalizacyjnej proporcjonalnie do części obiektu będącego samowolą. Karę z tytułu nielegalnego użytkowania wymierza się jako iloczyn stawki 500 zł, współczynnika kategorii obiektu budowlanego oraz współczynnika obiektu budowlanego zależnego od kubatury. Oznacza to, że nawet gdyby przyjąć, że warsztat rzeczywiście nie był użytkowany, wysokość opłaty nie jest uzależniona od powierzchni czy kubatury tylko tej części budynku, której użytkowanie rozpoczęto. Przy niewątpliwym użytkowaniu części mieszkalnej, kwestia rozpoczęcia użytkowania warsztatu jest bez znaczenia. Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 19 kwietnia 2013 r. sygn. II OSK 2559/11 - nie ma wystarczających podstaw, aby w drodze wykładni przyjąć takie rozumienie art. 48, art. 49 i art. 59f ust. 1 p.b., które pozwalałoby na zrekonstruowanie normy prawnej umożliwiającej określenie wysokości opłaty legalizacyjnej w zależności od tego czy przedmiotem samowoli budowlanej jest cały obiekt budowlany czy jego część.

W tej sytuacji nie mogły odnieść oczekiwanego przez skarżących skutku dowody dołączone do skargi a to umowa użyczenia z dnia 01.10.2005 r.; decyzja o podatku od nieruchomości za rok 2011, 2012 i 2013 oraz kserokopia dowodu osobistego załączone na okoliczność stwierdzenia, że skarżący zamieszkują i prowadzą działalność gospodarczą w budynku rodziców.

Po pierwsze wskazać należy, że w dowodzie osobistym ujawnione jest miejsce zameldowania, niemniej z faktu zameldowania określonym miejscu nie wynika jeszcze fakt zamieszkiwania tamże - są to dwie różne kwestie. Z załączonych decyzji w sprawie podatku od nieruchomości wynika tylko tyle, ze J.Z. i S.Z. płacą podatek od nieruchomości, a część tego podatku obliczona jest według stawki jak dla działalności gospodarczej. Nie wynika z nich natomiast kto rzeczywiście te działalność prowadzi (skarżący czy J.Z. i S.Z. ), nie ma też przeszkód żeby działalność prowadzona była w kilku miejscach. Ponownie podkreślić należy, że okoliczności te mogłyby mieć znaczenie, gdyby kara uzależniona była – jak wyżej wskazano – od powierzchni której użytkowanie rozpoczęto.

Nie jest też zasadny zarzut naruszenia prawa materialnego tj. art. 57 § 7 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (zwanej dalej prawo budowlane) (Dz. U. z 2010 r. Nr 243, póz. 1623 z zm.), poprzez błędną jego wykładnię, polegającą na przyjęciu, iż umieszczenie mebli i sprzętu w budynku mieszkalnym oznacza "przystąpienie do użytkowania" w rozumieniu ww. przepisu, podczas gdy utrwalone orzecznictwo sądowe przyjmuje, iż nie jest użytkowaniem samo umieszczenie sprzętu, mebli czy odzieży.

Jak wyżej wskazano, w niniejszej sprawie nie mamy do czynienia z umieszczeniem mebli i wyposażenia mieszkania w poszczególnych pomieszczeniach ale – o czym świadczą zdjęcia w aktach administracyjnych – z pełnym korzystaniem z mieszkania zgodnie z jego funkcją.

Nie okazał się również zasadny zarzut naruszenia prawa materialnego tj. art. 57 § 7 w zw. z art. 55 prawa budowlanego poprzez jego zastosowanie w sytuacji, gdy organ zarzucił inwestorowi nieprawidłowości w przedmiocie zgodności obiektu budowlanego z projektem zagospodarowania działki lub terenu oraz projektem architektoniczno-budowlanym, uznając że inwestor dokonał istotnych odstępstw od projektu. W orzecznictwie sądowoadministracyjnym szeroko akceptowany jest pogląd, zgodnie z którym ukarać karą administracyjną można jedynie osobę, która legalnie, zgodnie z zatwierdzonym projektem budowlanym i na podstawie ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę realizuje inwestycję, a dopuszcza się jedynie deliktu administracyjnego w postaci odstępstwa od projektu przed wydaniem przez właściwy organ administracji decyzji o pozwoleniu na użytkowanie. Karze tej nie podlega natomiast sprawca samowoli budowlanej, który dodatkowo nielegalnie użytkuje budynek. W niniejszej sprawie skarżący dołączyli do akt sprawy decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w W. z dnia 20 stycznia 2014 r. nr [....] o udzieleniu skarżącym pozwoleniu na użytkowanie przedmiotowego budynku. Oznacza to, że organy nie doszukały się istotnych odstępstw od projektu budowlanego i tym samym nie toczy się wobec tego budynku i jego inwestorów postępowanie legalizacyjne. Jednocześnie uzyskanie wymaganego pozwolenia na użytkowanie po uprzednim przystąpieniu do użytkowania nie usuwa skutku bezprawności takiego użytkowania i nie czyni bezprzedmiotowym postępowania w przedmiocie nałożenia kary z art. 57 ust. 7 p.b.

W myśl art. 80 k.p.a. organ administracji publicznej na podstawie całokształtu materiału dowodowego ocenia, czy dana okoliczność została udowodniona. [....] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w sposób wyczerpujący rozważył cały materiał dowodowy zgromadzony w aktach sprawy, nie przekraczając granicy swobodnej oceny dowodów.

Materiał dowodowy pozwala na jednoznaczne ustalenie, że strona skarżąca przystąpiła do użytkowania obiektu budowlanego przed uzyskaniem pozwolenia na użytkowanie. Ustalenie takie obliguje organ nadzoru budowlanego do wymierzenia kary, o której mowa w art. 57 ust. 7 prawa budowlanego. Sposób wyliczenia kary jest prawidłowy i nie budzi wątpliwości.

Reasumując w niniejszej sprawie Sąd nie stwierdził ani naruszenia przepisów postępowania, ani też naruszenia prawa materialnego. Zaskarżona decyzja okazała się więc prawidłowa, a skarga, jako bezzasadna, podlegała oddaleniu na podstawie art. 151 p.p.s.a.