Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Piotr Borowiecki, Sędzia WSA Sławomir Fularski, Sędzia WSA Andrzej Góraj (spr.), , Maryla Wiśniewska, Protokolant sekretarz sądowy, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 września 2020 r. sprawy ze skargi R. K. na decyzję Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych z dnia [...] sierpnia 2019 r. nr [...] w przedmiocie odmowy uwzględnienia wniosku 1. uchyla zaskarżoną decyzję, 2. zasądza od Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych na rzecz skarżącego R. K. kwotę 200 (słownie: dwieście) złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Postępowanie w sprawie zainicjowała skarga Pana R. K., zwanego dalej Skarżącym, na nieprawidłowości w procesie przetwarzania jego danych osobowych przez Wojewódzki Zespół Specjalistyczny w [...] Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej z siedzibą w [....], przy ul. [....], zwany dalej SPZOZ, polegające na udostępnieniu danych osobowych Skarżącego osobie nieuprawnionej, tj. żonie Skarżącego Pani R. K..

W toku prowadzonego postępowania administracyjnego, Prezes Urzędu Ochrony Danych Osobowych uzyskał wyjaśnienia odnośnie okoliczności sprawy i ustalił następujący stan faktyczny:

1. Skarżący wskazał, że w dniu [...] czerwca 2018 r. SPZOZ wydał zawierające dane osobowe Skarżącego kopie dokumentacji z sesji terapeutycznych prowadzonych w latach 2008-2012 żonie Skarżącego - Pani R. K.. Wskazane powyżej kopie z sesji terapeutycznych zawierały dane zwykłe Skarżącego oraz dane dotyczące stanu zdrowia Skarżącego, w tym dane dotyczące efektów terapii psychologicznej, (dowód: skarga z dnia [...] sierpnia 2018 r. wraz z załącznikami),

2. Wskazane przez Skarżącego sesje terapeutyczne dotyczyły psychologicznej terapii małżeńskiej i uczestniczyli w nich Skarżący wraz z żoną (dowody: załączniki do skargi z dnia [...] sierpnia 2018 r.).

3. Skarżący wskazał, że w przypadku, gdy psycholog wykonuje swój zawód w zakładzie leczniczym, zgodnie z wyjaśnieniami Ministerstwa Zdrowia z dnia [...] czerwca 2017 r. (znak: [...]) należy przyjąć, że do dokumentacji psychologicznej mają zastosowanie przepisy dotyczące dokumentacji medycznej (dowód: skarga z dnia [...] sierpnia 2018 r. wraz z załącznikami).

4. SPZOZ wyjaśnił, że przetwarzał dane osobowe Skarżącego w związku z prowadzeniem przez Poradnię Psychologiczną SPZOZ małżeńskich sesji terapeutycznych, w których Uczestniczył Skarżący wraz z żoną. SPZOZ podniósł, że powyższe sesje odbywały się za zgodą Skarżącego, jak i jego żony. SPZOZ wyjaśnił ponadto, że z uwagi na wspólny udział małżonków w terapii część ze znajdującej się w ich aktach dokumentacji była wytworzona wspólnie (dowód: pismo SPZOZ z dnia [...] października 2018 r. wraz z załącznikami).

5. Jak wskazał SPZOZ, w dniu [...] czerwca 2018 r., do SPZOZ zgłosiła się Pani R. K. z wnioskiem o udostępnienie dokumentacji z małżeńskiej terapii psychologicznej, wobec czego po zweryfikowaniu jej tożsamości otrzymała ona dostęp do tej dokumentacji. SPZOZ wyjaśnił, że udostępniona Pani R. K. dokumentacja znajdowała się wyłącznie w jej teczce oraz wskazał, że nie zostały jej udostępnione jakiekolwiek materiały znajdujące się w indywidualnej dokumentacji Skarżącego. Jako podstawę prawną ww. udostępnienia SPZOZ wskazał art. 15 RODO (dowód: pismo SPZOZ z dnia [...] października 2018 r. wraz z załącznikami).

6. SPZOZ podzielił pogląd Skarżącego, iż dokumentacja psychologiczna nie jest tożsama z dokumentacją medyczną i wskazał, że Państwo K. zostali poinformowani o celu postępowania, jego przebiegu, wynikach i sposobie ich udostępnienia, a każda podejmowana czynność w toku terapii odbywała się za ich akceptacją, zgodnie z art. 13 ustawy o zawodzie psychologa i samorządzie zawodowym psychologów. Brak było zatem jakichkolwiek podstaw do odmowy udostępnienia dokumentacji Pani R. K. (dowód: pismo SPZOZ z dnia [...] października 2018 r. wraz z załącznikami).

Po zapoznaniu się ze zgromadzonym materiałem dowodowym, Prezes Urzędu Ochrony Danych Osobowych decyzją z [...] sierpnia 2019r. odmówił uwzględnienia wniosku.

W uzasadnieniu wskazał, że Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r., zwane dalej RODO, określa obowiązki administratora danych, do których należy przetwarzanie danych osobowych z zachowaniem przesłanek określonych w tym rozporządzeniu. Przepisem uprawniającym administratorów danych do przetwarzania zwykłych danych osób fizycznych jest art. 6 ust. 1 RODO, zgodnie z którym, przetwarzanie danych jest dopuszczalne tylko wtedy, gdy spełniona jest jedna z przesłanek wskazanych w tym przepisie. Katalog przesłanek wymienionych w art. 6 ust. 1 RODO, jest zamknięty. Każda z przesłanek legalizujących proces przetwarzania danych osobowych ma charakter autonomiczny i niezależny. Oznacza to, że przesłanki te co do zasady są równoprawne, a wobec tego spełnienie co najmniej jednej z nich stanowi o zgodnym z prawem przetwarzaniu danych osobowych. W konsekwencji zgoda osoby, której dane dotyczą nie jest jedyną podstawą przetwarzania danych osobowych, bowiem proces przetwarzania danych będzie zgodny z RODO również wówczas, gdy administrator danych wykaże spełnienie innej z wyżej wymienionych przesłanek. Niezależnie od zgody osoby, której dane dotyczą (art. 6 ust. 1 lit. a RODO) przetwarzanie danych osobowych jest dopuszczalne między innymi wtedy, gdy jest to niezbędne do wypełnienia obowiązku prawnego ciążącego na administratorze (art. 6 ust. 1 lit. c RODO). Przesłanki legalności przetwarzania szczególnych kategorii danych osobowych, w tym danych osobowych dotyczących zdrowia, określone zostały natomiast w art. 9 ust. 2 RODO. Przesłanki te mają charakter autonomiczny, wobec czego aby uznać proces przetwarzania danych osobowych przez administratora za zgodny z prawem, wystarczy spełnienie przez niego jednej z tych przesłanek. Sformułowany w art. 9 ust. 2 RODO katalog okoliczności legalizujących proces przetwarzania szczególnych kategorii danych obejmuje m.in. zgodę osoby, której dane dotyczą (art. 9 ust. 2 lit. a RODO) czy sytuację, gdy przetwarzanie jest niezbędne do celów profilaktyki zdrowotnej lub medycyny pracy, do oceny zdolności pracownika do pracy, diagnozy medycznej, zapewnienia opieki zdrowotnej lub zabezpieczenia społecznego, leczenia lub zarządzania systemami i usługami opieki zdrowotnej lub zabezpieczenia społecznego na podstawie prawa Unii lub prawa państwa członkowskiego (art. 9 ust. 2 lit. h RODO). Zgodnie z definicją zawartą w art. 4 RODO dane osobowe oznaczają informacje o zidentyfikowanej lub możliwej do zidentyfikowania osobie fizycznej. Możliwą do zidentyfikowania osobą fizyczną jest zaś osoba, którą można bezpośrednio lub pośrednio zidentyfikować. W szczególności na podstawie identyfikatora takiego jak imię i nazwisko, numer identyfikacyjny, dane o lokalizacji, identyfikator internetowy lub jeden bądź kilka szczególnych czynników określających fizyczną, fizjologiczną, genetyczną, psychiczną, ekonomiczną, kulturową lub społeczną tożsamość osoby fizycznej. Do szczególnych kategorii danych osobowych, zgodnie z art. 9 ust. 1 RODO zaliczyć natomiast należy dane osobowe ujawniające pochodzenie rasowe lub etniczne, poglądy polityczne, przekonania religijne lub światopoglądowe, przynależność do związków zawodowych oraz dane genetyczne, biometryczne, przetwarzane w celu jednoznacznego zidentyfikowania osoby fizycznej lub dane dotyczące zdrowia, seksualności lub orientacji seksualnej osoby, której dane te dotyczą. Do danych osobowych dotyczących zdrowia, jak stanowi motyw 35 RODO, należy zaliczyć wszystkie dane o stanie zdrowia osoby, której dane dotyczą, ujawniające informacje o przeszłym, obecnym lub przyszłym stanie fizycznego lub psychicznego zdrowia osoby, której dane dotyczą. Do danych takich należą ponadto informacje o danej osobie fizycznej zbierane podczas jej rejestracji do usług opieki zdrowotnej lub podczas świadczenia jej usług opieki zdrowotnej; numer, symbol lub oznaczenie przypisane danej osobie fizycznej w celu jednoznacznego zidentyfikowania tej osoby fizycznej do celów zdrowotnych; informacje pochodzące z badań laboratoryjnych lub lekarskich części ciała lub płynów ustrojowych, w tym danych genetycznych, próbek biologicznych; wszelkie informacje, na przykład o chorobie, niepełnosprawności, ryzyku choroby, historii medycznej, leczeniu klinicznym lub stanie fizjologicznym lub biomedycznym osoby, której dane dotyczą, niezależnie od ich źródła, którym może być na przykład lekarz lub inny pracownik służby zdrowia, szpital, urządzenie medyczne lub badanie diagnostyczne in vitro.

Organ podał również, że zgodnie z art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta (Dz. U. z 2017 r. poz. 1318), pacjent ma prawo do dostępu do dokumentacji medycznej dotyczącej jego stanu zdrowia oraz udzielonych mu świadczeń zdrowotnych, natomiast na podstawie art. 24 ust. 1 podmiot udzielający świadczeń zdrowotnych jest obowiązany prowadzić, przechowywać i udostępniać dokumentację medyczną w sposób określony w przedmiotowej ustawie oraz w ustawie z dnia 28 kwietnia 2011 r. o systemie informacji w ochronie zdrowia (Dz. U. z 2016 r. poz. 1535, 1579 i 2020 oraz z 2017 r. poz. 599), a także zapewnić ochronę danych zawartych w tej dokumentacji. Katalog dokumentów, stanowiących dokumentację medyczną indywidualną wewnętrzną określony został w § 2 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 9 listopada 2015 r. w sprawie rodzajów, zakresu i wzorów dokumentacji medycznej oraz sposobu jej przetwarzania. Katalog ten jest katalogiem otwartym, o czym świadczy posłużenie się przez prawodawcę w powołanym przepisie zwrotem "w szczególności". Jak stanowi § 6 ust. 5 ww. Rozporządzenia dokument włączony do dokumentacji medycznej indywidualnej wewnętrznej nie może być z niej usunięty. Stosownie do art. 26 ust. 1 ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta, podmiot udzielający świadczeń zdrowotnych udostępnia dokumentację medyczną pacjentowi lub jego przedstawicielowi ustawowemu, bądź osobie upoważnionej przez pacjenta. Podniesiono ponadto, że w obecnym stanie prawnym brak jest odrębnych przepisów regulujących zasady i sposób prowadzenia i udostępniania dokumentacji psychologicznej. Artykuł 13 ust. 1 regulującej zasady i warunki wykonywania zawodu psychologa ustawy z dnia 8 czerwca 2001 r. (Dz. U. z 2001 r., Nr 73, poz. 763 ze zm.) o zawodzie psychologów i samorządzie zawodowym psychologów stanowi, że psycholog poinformuje klienta o celu postępowania, jego przebiegu, wynikach i sposobie ich udostępniania oraz powinien uzyskać akceptację planowanych czynności, ponadto z art. 14 ust. 1 ww. ustawy wynika obowiązek psychologa do zachowania w tajemnicy informacji związanych z klientem, uzyskanych w związku z wykonywaniem zawodu.

W niniejszej sprawie w SPZOZ jak podkreślił organ, wytworzona została dokumentacja medyczna, w postaci dokumentacji ze wspólnych małżeńskich sesji terapeutycznych z psychologiem, w których uczestniczyli Skarżący oraz jego żona, Pani R. K.. W dokumentacji tej znajdowały się dane osobowe Skarżącego, w tym dane zwykłe oraz dane dotyczące stanu zdrowia. Powyższe dane osobowe przekazane zostały przez Skarżącego oraz przez jego żonę R. K. podczas wspólnych małżeńskich sesji terapeutycznych, w których uczestniczyły ww. osoby, a następnie zostały utrwalone przez prowadzących ww. sesje psychologów w dokumentacji z tych sesji. Prezes Urzędu Ochrony Danych Osobowych nie podzielił stanowiska Skarżącego oraz SPZOZ, że wytworzona w SPZOZ dokumentacja psychologiczna nie stanowi w przedmiotowej sprawie dokumentacji medycznej. Z analizy powołanych wyżej przepisów Rozporządzenia Ministra Zdrowia w sprawie rodzajów, zakresu i wzorów dokumentacji medycznej oraz sposobu jej przetwarzania wynika bowiem, że katalog dokumentów, stanowiących dokumentację medyczną indywidualną wewnętrzną nie jest zamknięty, zaś dokumenty włączone do dokumentacji medycznej indywidualnej wewnętrznej, nie mogą być z tej dokumentacji usunięte. Zgodnie z powyższym, dokumentacja ze wspólnych małżeńskich sesji terapeutycznych z psychologiem, która włączona została do prowadzonej w SPZOZ dokumentacji medycznej indywidualnej wewnętrznej zarówno Skarżącego jak i Pani R. K., stała się częścią dokumentacji medycznej indywidualnej wewnętrznej tych osób. Istotnym jest by podnieść, że dokumentacja powyższa wytworzona została w zobowiązanym do prowadzenia dokumentacji medycznej podmiocie leczniczym. Odnosząc się zatem do zarzucanego przez Skarżącego udostępnienia osobie nieuprawnionej - Pani R. K., jego danych osobowych, to jest danych zwykłych oraz ww. danych dotyczących stanu zdrowia, wskazać należy, że SPZOZ zobowiązany był jako podmiot udzielający świadczeń zdrowotnych do udostępnienia na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta, dokumentacji medycznej pacjentowi SPZOZ Pani R. K., której zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy przysługiwało prawo do dostępu do dokumentacji medycznej dotyczącej jej stanu zdrowia oraz udzielonych jej świadczeń zdrowotnych. Podniesiono, że SPZOZ udostępnił Pani R. K. dokumentację medyczną, która włączona była do prowadzonej w SPZOZ dokumentacji medycznej indywidualnej wewnętrznej Pani R. K.. Dane osobowe Skarżącego, w tym dane zwykłe oraz dotyczące stanu zdrowia Skarżącego znajdowały się w tej dokumentacji z uwagi na charakter świadczeń zdrowotnych, udzielonych wspólnie Skarżącemu oraz Pani R. K. w formie wspólnych sesji psychologicznej terapii małżeńskiej, w których dobrowolnie uczestniczyli małżonkowie, tj. Skarżący i Pani R. K.. Ustalone powyżej okoliczności potwierdzają, że udostępnienie Pani R. K. danych osobowych Skarżącego, zawartych w prowadzonej w SPZOZ dokumentacji medycznej Pani R. K., nastąpiło zgodnie z art. 6 ust. 1 lit. c oraz art. 9 ust. 2 lit. h RODO. Ocena dokonywana przez Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych w każdym przypadku służy zbadaniu zasadności skierowania pod adresem określonego podmiotu nakazów, odpowiadających dyspozycjom art. 58 ust. 2 RODO, służących przywróceniu stanu zgodnego z prawem, w procesie przetwarzania danych - jest więc ona uzasadniona i potrzebna tylko o tyle, o ile nieprawidłowości w procesie przetwarzania danych osobowych istnieją. W ocenie Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych, brak jest możliwości nakazania przywrócenia stanu zgodnego z prawem w niniejszej sprawie. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wykazał, że w niniejszej sprawie doszło do udostępnienia danych osobowych Skarżącego jego żonie Pani R. K., jednak udostępnienie to znajdowało oparcie w obowiązujących przepisach prawa, brak było zatem zarzucanych przez Skarżącego nieprawidłowości w powyższym procesie.

Od powyższej decyzji skargę do tut. Sądu wywiódł R. K. zarzucając jej naruszenie przepisów prawa materialnego, to jest art. 6 ust. 1 lit. c, art. 9, art. 58 i art, 15 ust. 3 i 4 Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz dyrektywy 95/46WE (Dz.U. UE 4.5.2016 L.119) i wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych z dnia [...] sierpnia 2019 r. znak: [...], i o zasądzenie od Prezesa Urzędu Ochrony Danych osobowych na rzecz skarżącego kosztów postępowania.

W uzasadnieniu skarżący rozwinął powyższe zarzuty.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią przepisu art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2019 r., poz. 2167 z późn. zm.) Sąd Administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę pod względem zgodności z prawem skarżonej decyzji administracyjnej. Jest więc to kontrola legalności rozstrzygnięcia zapadłego w postępowaniu administracyjnym, z punktu widzenia jego zgodności z prawem materialnym i procesowym. Oceniając przedmiotową decyzję według powyższych kryteriów, uznać należy, iż powinna zostać wyeliminowana z obrotu prawnego jako wadliwa.

Istota sprawy w niniejszym postępowaniu sprowadzała się do wykładni art. 23 ust. 1 i 26 ust. 1 ustawy z 6 listopada 2008r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta. Ten przepis prawa materialnego organ wskazał bowiem jako legalizujący udostępnienie danych osobowych z dokumentacji medycznej skarżącego.

Zgodnie z treścią pierwszej z w/powołanych norm prawnych pacjent ma prawo do dostępu do dokumentacji medycznej dotyczącej jego stanu zdrowia oraz udzielonych mu świadczeń zdrowotnych. W myśl zaś art. 26 ust. 1 omawianej ustawy podmiot udzielający świadczeń zdrowotnych udostępnia dokumentację medyczną pacjentowi lub jego przedstawicielowi ustawowemu, bądź osobie upoważnionej przez pacjenta.

Z przywołanych unormowań prawnych wyłania się oczywisty wniosek, że podmiotem uprawnionym do żądania udostępnienia własnej dokumentacji medycznej jest pacjent, którego ta dokumentacja dotyczy. Co szczególnie istotne, przedmiotem udostępnienia może więc być tylko i wyłącznie dokumentacja medyczna dotycząca stanu zdrowia pacjenta występującego z wnioskiem o jej udostępnienie, oraz dokumentacja dotycząca świadczeń zdrowotnych udzielonych tej osobie.

Tylko więc taka dokumentacja może być przedmiotem udostępnienia konkretnemu pacjentowi, jego przedstawicielowi ustawowemu lub osobie upoważnionej przez pacjenta.

Wyjątkowego podkreślenia wymaga także to, że żaden z przepisów omawianej ustawy nie rozszerza prawa pacjenta do domagania się wglądu w dokumentację medyczną innej niż on osoby i to nawet wtedy, gdy dokumentacja ta została wytworzona podczas szeroko rozumianych świadczeń zdrowotnych prowadzonych przy udziale innych pacjentów. Omawiany akt prawny, ani żaden inny, nie wprowadza bowiem pojęcia "wspólna dokumentacja medyczna kilku pacjentów".

W związku z powyższym, zasady logicznego rozumowania nakazują przyjąć, ze nawet podczas wieloosobowych świadczeń zdrowotnych (np. jak w niniejszej sprawie podczas wspólnych sesji terapeutycznych), wytwarzane są indywidualne dokumentacje medyczne dotyczące każdej z osobna osoby, uczestniczącej w danych świadczeniach zdrowotnych.

Biorąc pod uwagę powyższą argumentację dokonana przez organ wykładnia art. 23 ust. 1 ustawy o prawach pacjenta (...) jawiła się jako contra legem a także jako sprzeczna z celem omawianej regulacji. Przyjęcie sposobu rozumowania zaprezentowanego przez organ, mogłoby prowadzić do wręcz kuriozalnych przypadków, gdy np. obce dla siebie osoby, lecz uczestniczące we wspólnej (wieloosobowej) terapii, mogłyby skutecznie domagać się udostępnienia dokumentacji medycznej dotyczącej innych uczestników tej terapii.

Na omawianą problematykę nie sposób także patrzeć z pominięciem przepisu art. 14 ustawy z 8 czerwca 2001 r. o zawodzie psychologa i samorządzie psychologów, nakładającego na psychologa obowiązek zachowania w tajemnicy informacji związanych z klientem, a uzyskanych w związku z wykonywaniem zawodu. Żaden z przepisów w/w ustawy nie zwalnia zaś psychologa z przedmiotowego obowiązku wobec innych niż dany pacjent osób, choćby uczestniczyły we wspólnej sesji terapeutycznej.

Przechodząc do meritum niniejszej sprawy uznać należało, iż skarżona decyzja jest wadliwa. Organ prowadzący postępowanie nie tylko dokonał bowiem błędnej wykładni normy prawnej na której się oparł, ale także nie ustalił w sposób wyczerpujący stanu faktycznego. Nie uczynił bowiem żadnych ustaleń w przedmiocie tego, czy SPZOZ udostępnił żonie skarżącego wyłącznie dokumentację medyczną, która tylko jej dotyczyła (do czego byłby uprawniony w świetle art. 23 ust. 1 ustawy o prawach pacjenta), czy też udostępnił także bezprawnie dokumentację medyczną traktującą o stanie zdrowia skarżącego i o udzielonych mu świadczenia zdrowotnych. Samo ustalenie, że żona strony otrzymała materiały znajdujące się w jej dokumentacji medycznej nie wyjaśnia powyższej wątpliwości, skoro sesje terapeutyczne prowadzone były wspólnie z udziałem obydwojga małżonków.

Bez zaś poczynienia ustaleń w w/w zakresie, skarżone rozstrzygnięcie organu jawiło się jako przedwczesne, bowiem oparte na niepełnym materiale dowodowym.

W związku z powyższym, uznając że skarżona decyzja narusza prawo, Wojewódzki Sad Administracyjny w Warszawie orzekł jak w pkt. 1 wyroku na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz.2325 z późn. zm.).

O kosztach rozstrzygnięto stosownie do dyspozycji art. 200 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., 2325 z późn. zm.).

Ponownie rozpoznając sprawę organ będzie zobowiązany do tego, aby uwzględniając zaprezentowaną w niniejszym uzasadnieniu wykładnię art. 23 ust.1 ustawy o prawach pacjenta, dokonać wyczerpujących ustaleń faktycznych.