Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Małgorzata Stahl /spr./ Sędzia NSA Jerzy Stelmasiak Sędzia del. WSA Mieczysław Górkiewicz Protokolant Mariusz Szufnara po rozpoznaniu w dniu 8 czerwca 2010 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi o wznowienie postępowania [...] S.A. z siedzibą w K. od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 lipca 2009 r. sygn. akt II OSK 1186/08 w sprawie ze skargi kasacyjnej [...] S.A. z siedzibą w K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 13 sierpnia 2007 r. sygn. akt II SA/Kr 520/05 w sprawie ze skargi [...] S.A. z siedzibą w K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Krakowie z dnia [...] lutego 2005 r. nr [...] w przedmiocie wznowienia postępowania oddala skargę o wznowienie postępowania.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem dnia 17 lipca 2009 r., sygn. akt II OSK 1186/08, oddalił skargę kasacyjną [...] S.A. z siedzibą w K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 13 sierpnia 2007r., sygn. akt II SA/Kr 520/05, oddalającego skargę [...] S.A. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Krakowie z dnia [...] lutego 2005 r., nr [...] w przedmiocie warunków zabudowy dla realizowanego przez [...] Sp. z o.o. zamierzenia inwestycyjnego pod nazwą "budowa budynku centrum handlowo – usługowego z częścią biurową i hotelem wraz z infrastrukturą techniczną i budynkami infrastruktury technicznej, drogami dojazdowymi i parkingami".

Ze skargą o wznowienie postępowania zakończonego powyższym wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego wystąpiła [...] S.A., reprezentowana przez adwokata. W uzasadnieniu pełnomocnik spółki wskazał, że w dniu 5 października 2009 r. strona skarżąca uzyskała wiadomość, iż na rozprawie w dniu 17 lipca 2009 r. zapadł wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego, o którym to terminie pełnomocnik strony skarżącej nie został prawidłowo powiadomiony, przez co strona nie była należycie reprezentowana będąc pozbawiona możności działania. Wskazano, że w styczniu 2009 r. pełnomocnik strony skarżącej zmienił siedzibę kancelarii zachowując do miesiąca kwietnia 2009 r. wyłączny dostęp do skrzynki pocztowej przynależnej do poprzedniej siedziby. Z uwagi na rozpoczęcie działalności w zwalnianym lokalu przez inną spółkę adwokatów, pełnomocnik otrzymał zapewnienie przekazywania zawiadomień o wszystkich przesyłkach do niego kierowanych na poprzedni adres.

Pełnomocnik Spółki zawiadomił również wszystkie sądy, w tym Sąd pierwszej instancji w niniejszej sprawie, o zmianie adresu pełnomocnika. Pomimo tego, w przypadku korespondencji zawierającej zawiadomienie o terminie rozprawy przed Sądem Rejonowym dla Krakowa - [...] Wydział [...] Cywilny, doszło do nieprawidłowego doręczenia, czego dowodem jest odpowiedź Poczty Polskiej z dnia [...] czerwca 2009 r. W niniejszej zaś sprawie pełnomocnik strony skarżącej nie dysponuje informacją, czy brak zawiadomienia go o rozprawie jaka miała się odbyć w dniu 17 lipca 2009 r. wynikał z wysłania tego zawiadomienia przez Sąd na poprzedni adres pełnomocnika i jego nieprawidłowego zwrotu przez Pocztę Polską bez podjęcia próby doręczenia, tym niemniej pełnomocnik dysponuje potwierdzeniem, że Naczelny Sąd Administracyjny dysponował aktualnym jego adresem co najmniej od dnia 24 czerwca 2009 r.

Wskazując na powyższe, pełnomocnik [...] S.A. stwierdził, że strona skarżąca na rozprawie wyznaczonej na dzień 17 lipca 2009 r. nie była należycie reprezentowana oraz została pozbawiona możności działania wskutek naruszenia przepisów prawa, tj. art. 26 ust. 2 pkt 1 lit. b i c, art. 46, art. 48 oraz art. 48a ustawy z dnia 12 czerwca 2003 r. Prawo pocztowe (Dz.U. z 2008 r. Nr 189, poz. 1159 ze zm.) oraz art. 70 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., dalej p.p.s.a.).

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Przede wszystkim należy stwierdzić, że rozpatrywana skarga o wznowienie postępowania sądowego jest wniesiona w ustawowym terminie i opiera się na ustawowej podstawie wznowienia, w związku z czym zarządzeniem z dnia 16 marca 2010 r., stosownie do art. 280 § 1 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny skierował przedmiotową skargę na rozprawę. Na rozprawie Sąd po rozważeniu stanu sprawy połączył badanie dopuszczalności wznowienia z rozpoznaniem sprawy (art. 281 p.p.s.a.).

Wskazany w skardze o wznowienie postępowania przepis art. 271 pkt 2 p.p.s.a. statuuje jedną z przesłanek nieważności postępowania skutkującą uchyleniem prawomocnego orzeczenia bez względu na to czy nieważność miała wpływ na rozstrzygnięcie. Zgodnie z jego brzmieniem można żądać wznowienia postępowania z powodu nieważności jeżeli strona nie miała zdolności sądowej lub procesowej albo nie była należycie reprezentowana lub jeżeli wskutek naruszenia przepisów prawa była pozbawiona możności działania. Wymienione w tym przepisie podstawy mają charakter bezwzględny. Niemożność działania, czyli niemożność obrony swych praw jest pozbawieniem możliwości podejmowania w procesie czynności procesowych. Należy przy tym wskazać, że konieczne jest wykazanie, iż zachodzi związek przyczynowy między naruszeniem prawa procesowego a pozbawieniem strony możliwości działania. O pozbawieniu strony możliwości działania można mówić wtedy, gdy nie dano jej w ogóle możliwości działania.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego uznać należy, że powyższa przesłanka do wznowienia postępowania została w niniejszej sprawie spełniona. Z analizy akt sprawy wynika, że pomimo zwrotu niepojętej przez pełnomocnika skarżącej Spółki przesyłki zawierającej zawiadomienie o terminie rozprawy przed Naczelnym Sądem Administracyjnym zawierającej adnotację, że adresat wyprowadził się, Sąd rozpoznał sprawę. Jednocześnie, jak wykazał pełnomocnik Spółki, dochował on należytej staranności zapewniając odbiór korespondencji wpływającej na poprzedni adres kancelarii, przez co nie można stwierdzić, że ponosi on odpowiedzialność za nieprawidłowości w doręczaniu przesyłek. Powyższe doprowadziło do sytuacji, w której Spółka wobec niedoręczenia jej pełnomocnikowi zawiadomienia, została pozbawiona możności działania poprzez brak możliwości udziału w rozprawie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym.

Naczelny Sąd Administracyjny po ponownym rozpoznaniu sprawy stwierdził, co następuje:

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 13 sierpnia 2007 r., sygn. akt II SA/Kr 520/05, odpowiada prawu. Jak zasadnie stwierdził Sąd I instancji, z samego faktu wydania decyzji o warunkach zabudowy nie można wywodzić naruszenia interesów osób trzecich, nie może w niej bowiem dojść do naruszenia prawa własności i innych praw tych osób, jak również nie uprawnia ona do wykonania inwestycji. Ochrona osób trzecich realizowana jest przede wszystkim na etapie wydawania pozwolenia na budowę. Z uwagi na powyższe nie jest zasadny podniesiony w skardze kasacyjnej zarzut naruszenia art. 365 § 1 k.p.c. oraz art. 7 Konstytucji RP. Za nieusprawiedliwiony należało też uznać zarzut błędnej wykładni i niewłaściwego zastosowania art. 63 ust. 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80, poz. 717 ze zm.) oraz art. 61 ust. 1 pkt 1 tej ustawy. Przyjąć bowiem należy, że działką sąsiednią będzie nie tylko ta bezpośrednio granicząca z daną nieruchomością, ale też będą to działki, na które planowana inwestycja może w jakiś sposób oddziaływać.

Podniesiony w skardze kasacyjnej zarzut naruszenia art. 65 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nie mógł zostać przez Sąd rozpoznany, z uwagi na to, że nie została wskazana jednostka redakcyjna tego przepisu, który zawiera ustępy i punkty, nie wskazano również, czy zarzut ten odnosi się do błędnej wykładni czy niewłaściwego zastosowania.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 52 ust. 2 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym stwierdzić należy, że w przepisie tym określono formę graficzną, w jakiej złożony zostać powinien wniosek o ustalenie warunków zabudowy. Jak wynika z tego przepisu na mapie powinien zostać zakreślony obszar oddziaływania planowanej inwestycji. Przepis tej jednak, wbrew twierdzeniu skarżącej Spółki, nie obliguje organu do badania wpływu planowanej inwestycji na nieruchomości sąsiadujące oraz rozmiaru ingerencji.

Nie jest uzasadniony również zarzut naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. Stwierdzić należy, że uzasadnienie wyroku Sądu I instancji zawiera wszystkie wymienione w powołanym przepisie elementy. Oceny tej nie może zmienić sposób przedstawienia sprawy przez Sąd I instancji i nieodniesienie się oddzielnie do każdego z zarzutów podniesionych w skardze.

W konsekwencji należy uznać, że stanowisko zawarte w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 lipca 2009 r., sygn. akt II OSK 1186/08, jest prawidłowe.

W tym stanie sprawy, Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że brak jest przesłanek do uwzględnienia skargi.

Biorąc pod uwagę Naczelny Sąd Administracyjny po ponownym rozpoznaniu sprawy na podstawie art. 282 § 2 p.p.s.a. oddalił skargę o wznowienie postępowania.