Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział I w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Paweł Janicki (spr.) Sędziowie: Sędzia WSA Joanna Grzegorczyk-Drozda Sędzia WSA Bożena Kasprzak Protokolant: Sekretarz sądowy Dominika Borowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 grudnia 2015 r. sprawy ze skargi A – J. P. Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie uchylenia w całości decyzji organu pierwszej instancji określającej zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług oraz nadwyżki podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy za poszczególne miesiące 2009 r. oddala skargę.

Zaskarżoną decyzją z [...] r., Dyrektor Izby Skarbowej w Ł. uchylił w całości decyzję Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego w Ł. z [...] r., określającą A spółce z o.o. w S. zobowiązanie podatkowe w podatku VAT za poszczególne miesiące od stycznia do maja, ponadto od lipca do września oraz za grudzień 2009r., a także nadwyżkę podatku naliczonego na należnym do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy za czerwiec, październik i listopad 2009 r.

W toku postępowania ustalono, że w 2009 r. spółka dokonywała odliczenia podatku VAT naliczonego z faktur dokumentujących zakup usług budowlanych, a wystawionych przez B spółkę z o.o. w P.. W konsekwencji decyzją z [...] 2014 r. organ pierwszej instancji dokonał dla spółki rozliczenia w zakresie podatku od towarów i usług za w/w miesiące 2009 r. W uzasadnieniu wskazał, że spółka nie miała prawa odliczyć podatku VAT naliczonego z faktur wystawionych przez B, gdyż dokumenty te stwierdzały czynności, które nie zostały dokonane.

Spółka A wniosła odwołanie od tej decyzji organu pierwszej instancji, zarzucając naruszenie następujących przepisów:

- art. 120, art. 121 § 1 oraz art. 122 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.), poprzez naruszenie zasad postępowania podatkowego określonych w tych przepisach, mające istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy przy ustalaniu stanu faktycznego;

- art. 123 § 1 i art. 200 o.p., poprzez uniemożliwienie stronie wypowiedzenia się w sprawie zebranego materiału dowodowego, co stanowi kwalifikowaną wadę procesową i nie udzielenie odpowiedzi na wniesione uwagi i zastrzeżenia w dacie wydania decyzji;

- art. 180, art. 187 i 188 o.p., poprzez zastąpienie dowodów bezpośrednich materiałem dowodowym z innego postępowania, w którym strona nie uczestniczyła i nie miała możliwości zadawania pytań, a także nieuwzględnienie żądania strony dotyczącego załączenia do materiału dowodowego kserokopii deklaracji PIT-4R za 2009 r. złożonej przez spółkę B, celem wyjaśnienia rzeczywistych rozmiarów zatrudnienia w tej spółce w 2009 r., co uniemożliwiło wykazanie, że faktury VAT wystawione przez B dokumentują faktyczne zdarzenia gospodarcze;

- art. 86 ust. 1 i art. 88 ust. 3a pkt 1 lit. a) ustawy o VAT, poprzez brak zastosowania tego przepisu i pozbawienie prawa do odliczenia podatku naliczonego;

- art. 249 Traktatu Ustanawiającego Wspólnoty Europejskie w związku z art. 17 ust. 1 i 6 VI Dyrektywy, poprzez brak zastosowania tego przepisu i pozbawienie prawa do odliczenia podatku naliczonego.

W uzasadnieniu odwołania A stwierdziła, iż miała prawo do zaewidencjonowania i obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z faktur wystawionych przez firmę B, gdyż prawidłowo dokonana ocena materiału dowodowego wskazuje, że kwestionowane przez organ pierwszej instancji zdarzenia gospodarcze miały miejsce, zarówno pod względem przedmiotowym jak i podmiotowym. Twierdzenie, iż roboty budowlane nie zostały wykonane oparte zostało na wyjaśnieniach inwestorów, z których wynika, że podmioty te nie posiadają żadnych danych o firmie B. Niemniej jednak żaden z inwestorów nie udzielił informacji, z której jednoznacznie wynikałoby, że spółka samodzielnie, bez pomocy podwykonawcy, wykonała roboty budowlane. Ponadto spółka zaznaczyła, że prawo do odliczenia podatku naliczonego jest podstawowym i fundamentalnym prawem podatnika.

Ponadto zdaniem spółki w rozpatrywanej sprawie doszło do przedawnienia zobowiązania podatkowego określonego w zaskarżonej decyzji, gdyż w sprawie nie doszło do przerwania ani zawieszenia biegu terminu przedawnienia. Samo wszczęcie postępowania karnego skarbowego (20 października 2014 r.) nie wywołało skutku w postaci zawieszenia biegu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego. Natomiast z zawiadomienia organu pierwszej instancji z 30 października 2014 r. nie wynika, że zawieszenie biegu terminu przedawnienia ma związek z wszczęciem w/w postępowania. Spółka zaakcentowała, iż wprawdzie 7 stycznia 2015 r. członkom zarządu ogłoszono zarzuty w sprawie karnej skarbowej, jednak zdarzenie to nie rodzi skutku prawnego w rozpatrywanej sprawie, gdyż miało ono miejsce po upływie okresu przedawnienia. Końcowo spółka podniosła, że przed upływem okresu przedawnienia członkowie zarządu odebrali wezwanie do osobistego stawiennictwa w charakterze podejrzanych w sprawie o przestępstwo skarbowe, jednakże wezwanie nie zawierało informacji pozwalających na stwierdzenie, iż w przedmiotowej sprawie został zawieszony bieg terminu przedawnienia zobowiązań podatkowych.

Dyrektor Izby Skarbowej w Ł. wskazaną na wstępie decyzją z [...]2015 r. uchylił w całości powyższą decyzję organu pierwszej instancji i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez ten organ.

W uzasadnieniu organ wskazał, że wbrew twierdzeniom strony nie doszło do upływu terminu przedawnienia określonego w art. 70 § 1 o.p. Postanowieniem z [...] 2014 r. Naczelnik [...]Urzędu Skarbowego w Ł. wszczął śledztwo w sprawie podania nieprawdy w krótkich odstępach czasu, przez A w deklaracjach VAT-7 za miesiące od stycznia 2009 r. do października 2010 r. w wyniku czego podatek VAT za te miesiące narażony został na uszczuplenie w kwocie co najmniej 1 133 506 zł, to jest o przestępstwo skarbowe z art. 56 § 1 kks, w związku z art. 6 § 2 kks, w związku z art. 37 § 1 pkt 1 kks. O okoliczności zawieszającej bieg terminu przedawnienia spółka została zawiadomiona pismem z 30 października 2014 r. W piśmie tym Naczelnik [...] Urzędu Skarbowego w Ł. wskazał (stosownie do art. 70c o.p.), że z dniem 20 października 2014 r., na skutek przesłanki z art. 70 § 6 pkt 1 o.p. nastąpiło zawieszenie biegu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego spółki A, z tytułu podatku VAT w okresie od 25 lutego 2009 r. do 25 listopada 2010r., za miesiące od stycznia 2009 r. do października 2010 r. Zawiadomienie to zostało doręczone spółce w trybie art. 150 o.p. 17 listopada 2014 r., tj. przed upływem okresu przedawnienia. Ponadto z akt sprawy wynika, że członkowie zarządu spółki pismami z 24 listopada 2014 r. zostali wezwani do osobistego stawiennictwa w Urzędzie Skarbowym w dniu 8 grudnia 2014 r., w charakterze podejrzanych w sprawie o przestępstwo skarbowe z art. 56 § 1, w związku z art. 6 § 2, art. 9 § 3 i art. 37 § 1 pkt 1 kks. Wezwania te zostały doręczone członkom zarządu 1 grudnia 2014 r. Tym samym A przed upływem terminu przedawnienia, tj. przed 31 grudnia 2014 r., wiedziała, że toczy się postępowanie w sprawie o przestępstwo skarbowe odnośnie podania przez spółkę nieprawdy w deklaracjach VAT-7 za miesiące od stycznia 2009 r. do października 2010 r., zatem nie doszło do upływu terminu przedawnienia (art. 70 § 6 pkt 1 i art. 70c o.p.).

Dalej przypomniano, że zdaniem organu pierwszej instancji A w okresie od stycznia do grudnia 2009 r. dokonała odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur VAT wystawionych przez B, a faktury wystawione przez ten podmiot nie dokumentują rzeczywistych zdarzeń gospodarczych, w konsekwencji, na podstawie art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a ustawy o VAT odmówiono A prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony z nich wynikający.

Organ odwoławczy stwierdził, że stanowisko to nie zostało poparte wystarczającymi dowodami. Nie przeprowadzono bowiem stosownego postępowania, w celu wyjaśnienia wszystkich okoliczności mających istotny wpływ na wynik sprawy. Zatem wniosek, że A ujęła w rozliczeniu podatku naliczonego kwoty podatku wynikające z faktur wystawionych przez B, które nie dokumentowały rzeczywistych zdarzeń gospodarczych, jest przedwczesny.

W protokole przesłuchania z 26 października 2011 r. I. B. (prezes zarządu B) wskazała, że w 2009 roku B świadczyła usługi na rzecz A, której właścicielem jest J. P.. Osobiście z J. P. nie rozmawiała o sprawach technicznych. Rozmawiała dwu, trzykrotnie z K. P. - żoną właściciela A, na temat realizacji zleceń. Z tego co pamięta umowa z tą firmą była jedna, a na poszczególne roboty otrzymywała wraz z J. F. (udziałowcem B) zlecenia. Do S. jeździła z J. F. . Kontakt z J. i K. P. nawiązał J. F. . J. F. uczestniczył przy podpisywaniu zleceń. Podejrzewa że rozmawiał on z J. P. na temat robót prowadzonych przez B.

Spółka A w trakcie postepowania wskazała, że ze strony spółki funkcje kierowników budów lub robót na budowach, na których B, jako podwykonawca miała świadczyć usługi budowlane pełnili: K. S., Z. W., A. T., P. S. i S. G.. Spółka wyjaśniła, że po odbiorze robót przez inwestora lub generalnego wykonawcę od A, uznawano, że roboty zrealizowane przez B były prawidłowo wykonane i odebrane. Powyższe stanowiło podstawę podpisania protokołów "częściowego odbioru wykonanych prac", jako załączników do faktur. Ze strony A protokoły podpisywał prezes zarządu J. P. , a ze strony B - prezes zarządu I. B..

Ze względu na powyższe w zakresie zakwestionowanych transakcji gospodarczych zasadnym było przesłuchanie członków zarządu spółki A, tj. J. P. oraz K. P. , a także pracowników tej spółki: K. S., Z. W., A. T., P. S. i S. G., na okoliczność transakcji udokumentowanych zakwestionowanymi fakturami VAT.

Ponadto z akt sprawy wynika, że A w 2009 r. była wykonawcą robót budowlanych m.in. na budowie stacji uzdatniania wody w: N., B. gmina K., w E., G., w Ł.. Jednocześnie spółka wykonywała prace budowlane na innych obiektach związanych z infrastrukturą hydro-techniczną, np. na terenie Oczyszczalni Ścieków C w W., czy też na budowie oczyszczalni ścieków w S. .

Organ odwoławczy zauważył, że wstęp na wskazane obiekty, z uwagi na fakt, iż stanowią one "infrastrukturę krytyczną o szczególnej ochronie", winien podlegać kwalifikowanym procedurom rejestracji osób, czy też firm wykonujących tam prace. Wobec tego organ pierwszej instancji powinien rozważyć wystąpienie do zarządców obiektów z infrastrukturą hydro-techniczną o udostępnienie ewentualnych dokumentów zawierających rejestrację wejść i wyjść na te obiekty, celem ustalenia, czy oprócz pracowników A prace budowlane na tych obiektach wykonywali pracownicy B lub podwykonawcy tej spółki, tj. D, Firma Handlowo Usługowa E, Zakład Remontowo Montażowy F, Przedsiębiorstwo Handlowo Usługowe G.

Organ pierwszej instancji winien również przeprowadzić postępowanie wyjaśniające w kwestii złożonego przez B do Dyrektora Izby Skarbowej w W. wniosku z 30 marca 2015 r. o wznowienie postępowania podatkowego zakończonego decyzją ostateczną z [...] 2014 r.. Rozstrzygnięciem tym utrzymano bowiem w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w P. z [...] 2014 r., wydaną dla B w przedmiocie rozliczenia podatku VAT za I -IV kwartał 2009 r., I - IV kwartał 2010 r. oraz określenia podatku podlegającego zapłacie na podstawie art. 108 ust. 1 ustawy o VAT za okres od stycznia do grudnia 2009 r. oraz od stycznia do października 2010 r. Jak wynika bowiem z pisma A z 25 kwietnia 2015 r. podstawą wniosku o wznowienie postępowania jest zestawienie zatrudnionych pracowników w B, w okresie od 1 stycznia 2009 r. do 30 grudnia 2010 r. W opinii A z dokumentu tego wynika, że firma B w w/w okresie zatrudniała około 30 pracowników na umowę o pracę oraz na umowę zlecenie. Zdaniem organu odwoławczego wyjaśnienie powyższej kwestii może rzutować na rozstrzygnięcie przedmiotowej sprawy.

Dopiero po dokonaniu powyżej wskazanych czynności możliwe będzie stwierdzenie, że faktury wystawione przez B nie dokumentują rzeczywistych transakcji gospodarczych, tj. wiążą się one z przestępstwem w dziedzinie podatku od wartości dodanej i z jakim charakterem przestępstwa mamy konkretnie do czynienia w tej sprawie. Organ pierwszej instancji powinien w sposób jednoznaczny wykazać, czy kwestionowane faktury są "pustymi" fakturami kosztowymi, czy też dokumentami niezgodnymi pod kątem podmiotowym. W tym ostatnim przypadku, w świetle aktualnej linii orzeczniczej TSUE oraz sądów administracyjnych, zakwestionowanie prawa do odliczenia wymaga ustalenia, czy podatnik wiedział lub mógł wiedzieć, że transakcje mające stanowić podstawę do odliczenia podatku naliczonego wiązały się z przestępstwem popełnionym przez wystawcę spornych faktur.

Spółka A zaskarżyła powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, wnosząc o jej uchylenie i umorzenie postępowania z uwagi na przedawnienie zobowiązania podatkowego z dniem 31 grudnia 2014 r., ewentualnie o przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Zaskarżonej decyzji zarzuciła rażące naruszenie:

- art. 120, art. 121 § 1 o.p., poprzez naruszenie zasad postępowania podatkowego określonego w tych przepisach, mających istotny wpływ na rozstrzygnięcie niniejszej sprawy, a przede wszystkim poprzez przyjęcie, iż w przedmiotowej sprawie nie doszło do przedawnienia zobowiązania podatkowego za okres od stycznia 2009 r. do grudnia 2009 r.,

- art. 70 § 6 pkt 1 o.p., poprzez niewłaściwą wykładnię przepisu i w efekcie niewłaściwe jego zastosowanie.

W ocenie spółki w sprawie nie doszło do przerwania ani zawieszenia biegu terminu przedawnienia spornych zobowiązań podatkowych, bowiem nie wystąpiły przesłanki określone w art. 70 § 6 pkt 1 o.p., a przywołane w zaskarżonej decyzji zawiadomienie z dnia 30 października 2014 r. nie spełnia warunków określonych we wskazanej regulacji. Pismo z 30 października 2014 r., nie zawiera elementarnych informacji pozwalających na ustalenie czy zaistniała przesłanka zawieszenia biegu terminu przedawnienia zatem zawiadomienie nie spełnia wszystkich wymogów, jakie postawił Trybunał Konstytucyjny dokumentowi wywołującemu taki skutek. Co prawda pismo to zostało zaadresowane do spółki i wskazano w nim datę zawieszenia biegu terminu przedawnienia, powołano jako podstawę zawieszenie biegu tego terminu art. 70 § 6 pkt 1 o.p., jednakże z pisma tego nie wynika, iż w postępowaniu tym członkowie zarządu spółki są podejrzanymi, jak i jaki czyn zabroniony został im zarzucony, a przede wszystkim czy wiąże się ten czyn z niewykonaniem zobowiązania podatkowego. Z pisma tego można jedynie domniemywać, iż chodzi o wszczęcie postępowania karnego skarbowego.

Dalej wskazano, że wystosowane do członków zarządu spółki wezwanie z 24 listopada 2014 r. do stawiennictwa w charakterze podejrzanych w sprawie o przestępstwo skarbowe nie zawiera żadnych informacji, które wskazywałoby na jakikolwiek związek z zawiadomieniem z 30 października 2014 r. Z wezwania tego można dowiedzieć się jedynie, że członkowie zarządu spółki wzywani są w charakterze podejrzanych w sprawie o przestępstwo skarbowe. Nie można więc uznać, że w chwili odbioru wezwań przez członków zarządu, spółka uzyskała informacje pozwalające na stwierdzenie, że został zawieszony bieg terminu przedawnienia jej zobowiązania podatkowego w podatku VAT za miesiące styczeń 2009 r. - grudzień 2009 r. Również biorąc pod uwagę całokształt sprawy, a także składane w późniejszym okresie korekty deklaracji dla podatku od towarów i usług za lata 2010-2014 oraz korekty zeznań podatkowych CIT-8 za lata 2009-2013 wskazują, że spółka nie mogła domyślać się za jakiego zakresu i jakiego podatku dotyczy wszczęte postępowanie karne skarbowe. Zatem warunek wynikający z art. 70c, w związku z art. 70 § 6 pkt 1 o.p nie został spełniony i w konsekwencji doszło do przedawnienia zobowiązań spornych podatkowych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi zważył, co następuje:

Nie ma racji strona skarżąca podnosząc, że zobowiązanie podatkowe będące przedmiotem sporu w rozpoznawanej sprawie uległo przedawnieniu.

W rozpoznawanej sprawie sporne zobowiązania podatkowe dotyczące poszczególnych miesięcy od stycznia do listopada 2009 r. (po sprecyzowaniu zakresu czasowego skargi przez pełnomocnika strony skarżącej na rozprawie w dniu 14 grudnia 2015 r.), co do zasady przedawniły się z dniem 31 grudnia 2014 r.

Jednak z dniem 15 października 2013 r., zaczął obowiązywać art. 70c o.p. Zgodnie z powołanym przepisem organ podatkowy właściwy w sprawie zobowiązania podatkowego, z którego niewykonaniem wiąże się podejrzenie popełnienia przestępstwa skarbowego lub wykroczenia skarbowego, zawiadamia podatnika o nierozpoczęciu lub zawieszeniu biegu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego w przypadku, o którym mowa w art. 70 § 6 punkt 1, najpóźniej z upływem terminu przedawnienia, o którym mowa w art. 70 § 1 o.p.(...).

W aktach sprawy znajduje się pismo Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego z 30 października 2015 r. skierowane do spółki skarżącej, które w ocenie sądu I instancji spełnia przesłanki cytowanego przepisu.

Po pierwsze zostało wystosowane przez właściwy organ podatkowy.

Po wtóre na podstawie tego pisma podatnik zyskał informację o tym, że bieg terminu przedawnienia uległ zawieszeniu na skutek zajścia przesłanki z art. 70 § 6 punkt 1 o.p. W myśl art. 70 § 6 punkt 1 o.p. bieg terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego nie rozpoczyna się, a rozpoczęty ulega zawieszeniu, z dniem wszczęcia postępowania w sprawie o przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe, o którym podatnik został zawiadomiony, jeżeli podejrzenie popełnienia przestępstwa lub wykroczenia wiąże się z niewykonaniem tego zobowiązania.

Faktem jest, co akcentowała strona skarżąca, iż rzeczone pismo nie wskazuje o jakie przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe chodzi. W zasadzie zaś nie daje informacji o tym, czy wszczęto postępowanie o przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe związane ze spornym zobowiązaniem w podatku VAT za poszczególne miesiące od stycznia do listopada 2009 r.

Jednak, co należy podkreślić z cała mocą, w piśmie tym wskazano, że nastąpiło zawieszenie biegu przedawnienia zobowiązań w podatku VAT za okres od stycznia 2009 r. do października 2010 r. Nie jest więc zatem tak, że strona skarżąca była nieświadoma tego, jakiego zobowiązania podatkowego dotyczy zawieszenie biegu przedawnienia.

Ponadto w cytowanym piśmie wskazano, że przyczyną zawieszenia przedawnienia we wskazanych wyżej zobowiązaniach w podatku VAT stało się wystąpienie przesłanki z art. 70 § 6 punkt 1 o.p. Przepis ten, jak wyżej wskazano, dotyczy zawieszenia postępowania z jednej tylko przyczyny a mianowicie wszczęcia postępowania o przestępstwo lub wykroczenie skarbowe związane z niewykonanym (zdaniem organów podatkowych) zobowiązaniem podatkowym. Skoro zatem w treści omawianego pisma wskazano, że zawieszenie biegu przedawnieni dotyczy podatku VAT za okresy od stycznia 2009 r. do października 2010 r. to nie mogło być wątpliwości dla strony skarżącej, że tego właśnie zobowiązania dotyczy zawieszenie biegu przedawnienia.

Zauważyć należy, że art. 70 § 6 punkt 1 o.p. w brzmieniu obowiązującym 30 października 2014 r. był elementem obowiązującego prawa od 1 września 2005r., został opublikowany zgodnie z obowiązującymi przepisami. W związku z tym nie można skutecznie tłumaczyć się nieznajomością tego przepisu, gdyż nie nasuwa on żadnych wątpliwości interpretacyjnych i choćby jego pobieżna lektura pozwala zrozumieć jego treść i znaczenie.

Wreszcie, co także nie jest bez znaczenia, w aktach sprawy znajduje się informacja Komendy Miejskiej Policji w S. o doręczeniu K. P. i J. P. wezwania do stawiennictwa celem przedstawienia zarzutów o popełnienie przestępstwa z art. 56 § 1 kks, w związku z art. 6 § 2 kks i art. 37 § 1 punkt 1 kks, w związku z art. 9 § 3 kks, dotyczących narażenia na uszczuplenie należności Skarbu Państwa z tytułu podatku VAT za miesiące od lutego 2009 r. do listopada 2010 r.

Przedmiotowe wezwanie zostało doręczone 1 grudnia 2014 r., wobec czego już z tym dniem strona skarżąca winna była powziąć wiedzę, że zawieszenie biegu przedawnienia dotyczy zobowiązań podatkowych w podatku VAT za wskazane okresy rozliczeniowe.

W aktach sprawy brak jest bowiem informacji o wszczęciu innego postępowania przeciwko stronie skarżącej za ten sam okres.

Powyższego spostrzeżenia nie są w stanie zmienić wezwania dla strony skarżącej złożone na rozprawie w dniu 14 grudnia 2015 r., gdyż dotyczą przesłuchań w charakterze świadka a nie strony.

Nie jest też uprawnione stanowisko strony skarżącej, iż dopiero przedstawienie zarzutów, (które w rozpoznawanej sprawie miało miejsce już po upływie terminu przedawnienia spornych zobowiązań) rodzi skutek w postaci zawieszenia biegu terminu przedawnienia.

Spór orzeczniczy dotyczący tego czy zawieszenie biegu terminu przedawnienia następuje z dniem wszczęcia postępowania w sprawie o przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe czy też z dniem ogłoszenia podejrzanemu postanowienia o przedstawieni u zarzutów dotyczy stanu prawnego sprzed 15 października 2013 r.

Z tym dniem, jak wyżej wskazano, obowiązuje art. 70 c o.p., który skutek ten wiąże nie z samą datą wszczęcia postępowania w sprawie o przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe lub przedstawienia zarzutów podejrzanemu, lecz z datą zawiadomienia podatnika o wszczęciu takiego postępowania w sprawie o przestępstwo lub wykroczenie skarbowe. Przepis ten wymaga jedynie tego, by zawiadomienie dotarło do podatnika przed upływem terminu przedawnienia.

W rozpoznawanej sprawie warunek ten został spełniony, gdyż przedmiotowe zawiadomienie zostało skutecznie doręczone w dniu 18 listopada 2014 r. to jest przed upływem terminu przedawnienia.

Nie ma zatem podstaw by skutecznie kwestionować zastosowania przez organy podatkowe art. 70c o.p.

Nie jest przy tym tak, jak widzi to strona skarżąca, to znaczy, że przedmiotowe zawiadomienie nie spełnia wymogów wynikających z wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 17 lipca 2012 r., sygn. akt P 30/11.

Należy zauważyć, że w końcowej części uzasadnienia cytowanego wyroku Trybunał Konstytucyjny wywiódł, iż art. 70 § 6 punkt 1 o.p. w brzmieniu obowiązującym w dacie orzekania przez TK również zawiera normę uznaną w tym wyroku za niekonstytucyjną. Jak wskazał "w związku z tym skutkiem niniejszego wyroku jest konieczność nowelizacji tego przepisu w sposób gwarantujący, że podatnik z chwilą upływu 5-letniego terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego zostanie poinformowany, że przedawnienie nie nastąpi z uwagi na zawieszenie jego biegu".

Zdaniem WSA w Łodzi spełnieniem cytowanego wyżej obowiązku nałożonego na ustawodawcę przez Trybunał Konstytucyjny jest wprowadzenie do porządku prawnego art. 70c, które, jak wskazano, nastąpiło w dniu 15 października 2013 r.

WSA w Łodzi wyraża pogląd, iż dopóki powołany przepis obowiązuje i nie została podważona jego konstytucyjność spełnienie przez organy podatkowe w rozpoznawanej sprawie jego przesłanek, co miało miejsce w rozpoznawanej sprawie, jest wystarczające dla zaistnienia skutku w postaci zawieszenia biegu terminu przedawnienia spornych zobowiązań podatkowych.

Jedynie na marginesie, wobec braku zarzutów w tym zakresie, zauważyć należy, że zdaniem sądu I instancji doręczenie przedmiotowego zawiadomienia w trybie art. 150 § 1-2 o.p. nie ma żadnego wpływu na skuteczność jego doręczenia. Jak bowiem wskazał NSA w wyroku z dnia 11 marca 2014 r., w sprawie o sygn. akt I FSK 1880/13 (cytowanym przez organ odwoławczy) "poinformowanie podatnika może nastąpić także w warunkach przyjęcia fikcji doręczenia przesyłki zawierającej wymagana przez Trybunał informację."

Jedynie dodatkowo należy zauważyć, że fikcja doręczenia, którą przewiduje art. 150 o.p. jest, z woli ustawodawcy, zrównana w skutkach z doręczeniem właściwym.

Mając na uwadze powyższe okoliczności WSA w Łodzi stoi na stanowisku, że zobowiązania podatkowe będące przedmiotem sporu w rozpoznawanej sprawie nie przedawniły się.

Jednocześnie sąd I instancji akcentuje zasadność rozstrzygnięcia zawartego w zaskarżonej decyzji związaną z koniecznością pogłębienia w znacznej części materiału dowodowego w sprawie.

Mając na uwadze wszystkie powyższe okoliczności i nie znajdując podstaw do uwzględnienia skargi na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zmianami) należało rzec jak w sentencji. mko