Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 20 sierpnia 2019 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Zofia Flasińska Sędziowie Sędzia NSA Zdzisław Kostka Sędzia del. NSA Anna Żak (spr.) po rozpoznaniu w dniu 20 sierpnia 2019 roku na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej J. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 13 lutego 2018r. sygn. akt II SA/Lu 1095 /17 w sprawie ze skargi J. K. na decyzję Wojewody Lubelskiego z dnia [...] września 2017r., nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej pozwolenia na budowę oddala skargę kasacyjną.

Wyrokiem z dnia 13 lutego 2018 r., sygn. II SA/Lu 1095/17, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie oddalił skargę J. K. na decyzję Wojewody Lubelskiego z dnia [...] września 2017 r., nr [...], w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej pozwolenia na budowę.

Wyrok został wydany w następujących istotnych okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy.

W dniu 6 października 2016 r. A. S. i J. K. złożyli wniosek o wznowienie postępowania zakończonego decyzją ostateczną Prezydenta Miasta Chełm z dnia [...] sierpnia 2016 r., znak: [...], zatwierdzającą projekt budowlany i udzielającą pozwolenia na budowę budynku gospodarczo-garażowego na działkach nr [...] i [...] położonych w C. przy ul. [...]. Podnieśli, że nie zapewniono im jako stronom udziału w tym postępowaniu w sytuacji, gdy ich działka znajduje się w obszarze oddziaływania inwestycji.

Po wznowieniu postępowania, decyzją z dnia [...] sierpnia 2017 r., znak: [...], Prezydent Miasta Chełm odmówił uchylenia kwestionowanej w postępowaniu wznowieniowym decyzji, z uwagi na to, że wnioskodawcom nie przysługuje przymiot strony w postępowaniu zakończonym tą decyzją, w rozumieniu art. 28 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane ("p.bud."). Opisaną na wstępie decyzją z dnia [...] września 2017 r. Wojewoda Lubelski utrzymał w mocy decyzję organu I instancji, podzielając stanowisko w niej wyrażone.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie J. K. podkreślił, że jego działka znajduje się w strefie oddziaływania budynku gospodarczo-garażowego, co potwierdza wyrok WSA w Lublinie z dnia 12 października 2017 r., sygn. II SA/Lu 316/17, uchylający decyzje Prezydenta Miasta Chełm i Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Chełmie w przedmiocie naruszenia stosunków wodnych przez właściciela sąsiedniej nieruchomości, na której został wzniesiony w/w budynek. Jego zdaniem Prezydent, jako organ prowadzący państwowy zasób geodezyjny i kartograficzny powinien był z urzędu przeprowadzić postępowanie dotyczące naruszenia przepisów w zakresie prawidłowości do dołączonej do projektu budowlanego mapy. Zarzucił też, że organy nie rozważyły należycie oddziaływania budynku inwestora na jego nieruchomość polegającego na zakłócania pracy urządzeń elektronicznych należących do skarżącego. Wniósł o nakazanie organom przeprowadzenia dowodu z opinii biegłych z zakresu: geodezji i geologii – na okoliczność nawiezienia przez sąsiada ziemi oraz informatyki – na okoliczność zakłócania pracy urządzeń elektronicznych skarżącego przez budynek sąsiada. W piśmie z dnia 3 lutego 2018 r. wniósł o zawieszenie postępowania do czasu zakończenia postępowania w sprawie II SA/Lu 316/17.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie oddalając skargę wskazał, w kontekście art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a. w zw. z art. 28 ust. 2 p.bud., że przedłożony przez inwestora projekt zagospodarowania terenu przewiduje budowę budynku gospodarczo-garażowego w odległości 4,52 m od granicy z działką nr [...]. Najmniejsza odległość pomiędzy budynkiem mieszkalnym skarżącego a kwestionowanym budynkiem wynosi 10,0 m. W ocenie Sądu zatwierdzony kwestionowaną decyzją projekt budowlany nie daje podstaw do stwierdzenia, że w wyniku projektowanych robót budowlanych zmianie ulegnie kierunek spływu wód opadowych, albowiem odpowiada on naturalnemu ukształtowaniu terenu przed budową. Nie budzi zarazem wątpliwości, że projekt zagospodarowania działki, który nie przewiduje zmian ukształtowania kierujących wody opadowe na działkę skarżącego, został sporządzony przez uprawnionego geodetę na aktualnej mapie do celów projektowych, przyjętej do zasobu geodezyjno-kartograficznego, co potwierdza stosowna adnotacja na tej mapie. Prawidłowo wskazały organy, że nie mogą one, co do zasady, kwestionować mocy prawnej takiej mapy pochodzącej od właściwego organu administracji geodezyjnej i kartograficznej.

W odniesieniu do wyroku WSA w Lublinie w sprawie II SA/Lu 316/17 Sąd pierwszej instancji wskazał, że wyrok ten wydany został w odrębnej sprawie, rozstrzyganej w trybie przepisów ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne, przez odrębne organy administracji. W uzasadnieniu tego wyroku nie zostało przesądzone, że działania podjęte na działce inwestora nr ew. [...] doprowadziły do zmiany stanu wody na gruncie, a jedynie wskazano na konieczność wnikliwego wyjaśnienia tej kwestii. Nie było zatem podstaw do powoływania w niniejszej sprawie dowodu z opinii biegłego z zakresu geodezji i geologii, na okoliczność nawiezienia ziemi na sąsiedniej nieruchomości. Z tych względów niezasadny był wniosek o zawieszenie postępowania sądowego.

Odnosząc się do zarzutów dotyczących zakłóceń w pracy urządzeń elektronicznych. Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził, że ewentualne takie zakłócenia nie mogą być kwalifikowane, jako podstawa do przyjęcia, że projektowany obiekt wprowadza ograniczenia w zagospodarowaniu nieruchomości skarżącego. Bezzasadne było więc żądanie skarżącego dotyczące obowiązku przeprowadzenia z urzędu dowodu z opinii biegłego z zakresu informatyki.

Podsumowując, Sąd pierwszej instancji stwierdził, że obszar oddziaływania projektowanej inwestycji, określony w decyzji Prezydenta Miasta Chełm z dnia [...] sierpnia 2016 r. nie obejmuje działki skarżącego nr ew. [...], a więc skarżący, jako jej współwłaściciel, nie posiada przymiotu strony w postępowaniu zakończonym wydaniem tej decyzji, co uzasadniało odmowę uchylenia kwestionowanej decyzji, na podstawie art. 151 § 1 pkt 1 k.p.a.

W skardze kasacyjnej J. K. zarzucił powyższemu wyrokowi naruszenie:

I. na podstawie art. 174 pkt 2 p.p.s.a. przepisów postępowania, tj.:

1) art. 145 § 1 pkt 1 lit. c, art. 151 i art. 144 § 4 p.p.s.a. przez oddalenie skargi i nie wyjaśnienie wszystkich przesłanek rozstrzygnięcia, mimo że prowadzone w sprawie postępowanie zawierało wady polegające na naruszeniu:

a) art. 151 § 1 pkt 1 w zw. z art. 28 k.p.a. i art. 28 ust. 2 p.bud. przez uznanie, że zaistniały podstawy do odmowy uchylenia zaskarżonej decyzji ze względu na brak interesu prawnego skarżącego;

b) art. 7, art. 77 § 1, art. 80 i art. 10 § 3 k.p.a. poprzez niewyjaśnienie wszystkich okoliczności mających znaczenie dla sprawy, tj.:

i. nieprzeprowadzenie dowodów z opinii biegłych z zakresu geodezji i geologii, stosunków wodnych oraz telekomunikacji i informatyki w celu ustalenia, czy kwestionowana budowa znajduje się w strefie oddziaływania na nieruchomość skarżącego;

ii. pominięcie treści wyroku WSA w Lublinie z dnia 12 października 2017 r. sygn. II SA/Lu 316/17, z którego wynika, że sposób zagospodarowania terenu przez właścicieli działki nr [...] mógł powodować zmianę naturalnego spływu wód opadowych na nieruchomość sąsiednią;

iii. niedoniesienie się do zarzutu, że projekt zabudowy działki nr [...] pozbawia skarżącego dostępu do usług telekomunikacyjnych;

iv. pominięcie, że wskutek intensywnego nawożenia ziemi doszło do podniesienia poziomu działki w stosunku do danych wynikających z map zaewidencjonowanych w zasobie geodezyjno-kartograficznym;

2) art. 125 § 1 p.p.s.a. poprzez nierozstrzygnięcie wniosku o zawieszenie postępowania do czasu prawomocnego zakończenia postępowania w sprawie II SA/Lu 316/17;

II. na podstawie art. 174 pkt 1 p.p.s.a. prawa materialnego, tj.:

1) art. 5 ust. 1 pkt 2a p.bud. poprzez błędne przyjęcie, że w trakcie postępowania o udzielenie pozwolenia na budowę organy nie mają kompetencji do oceny, czy zamierzenie inwestycyjne umożliwia właścicielowi działki sąsiedniej korzystanie z usług telekomunikacyjnych;

2) art. 28 ust. 2 p.bud. poprzez wadliwe przyjęcie, że właściciel działki sąsiedniej nie posiada przymiotu strony w postępowaniu o udzielenie pozwolenia na budowę, w sytuacji gdy działka ta znajduje się w strefie oddziaływania inwestycji;

3) § 29 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie przez jego niezastosowanie, w sytuacji gdy projektowane prace mogły skutkować (i skutkowały) zmianą naturalnego spływu wód opadowych i kierowaniem ich na teren działki sąsiedniej.

W oparciu o powyższe zarzuty skarżący kasacyjnie wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i uwzględnienie skargi poprzez uchylenie decyzji organów obu instancji, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd pierwszej instancji oraz o zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu podniesiono, że przymiot strony nie jest zależny od tego, czy oddziaływanie zamierzonej inwestycji przekracza ustalone normy. W niniejszej sprawie wybudowanie przedmiotowego budynku zakłóciło istniejące stosunki wodne. W wyroku w sprawie II SA/Lu 316/17 WSA w Lublinie stwierdził, że właściciele działki nr [...] dokonali nawiezienia ziemi, działka nr [...] ma niekorzystne położenie względem działki nr [...] i prowadzone prace mogły doprowadzić do zakazanej zmiany stosunków wodnych na działce skarżącego. Zdaniem skarżącego kasacyjnie wyrok ten przesądził de facto o tym, że ma on interes prawny w postępowaniu o uzyskanie pozwolenia na budowę. W ocenie skarżącego przedstawił on dowody na to, że usytuowanie budynku pozbawia go dostępu do usług telekomunikacyjnych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2018 r. poz. 1302 ze zm.), dalej "p.p.s.a.", Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej. Z urzędu bierze pod uwagę tylko nieważność postępowania.

W rozpoznawanej sprawie nie zachodzi żadna z przesłanek nieważności postępowania, wymienionych w art. 183 § 2 p.p.s.a. Sprawa ta mogła być zatem rozpoznana przez Naczelny Sąd Administracyjny tylko w granicach zakreślonych w skardze kasacyjnej.

Skarga kasacyjna analizowana w opisanym zakresie nie zasługuje na uwzględnienie, ponieważ nie zawiera usprawiedliwionych podstaw.

W skardze kasacyjnej zawarto zarzuty naruszenia zarówno przepisów postępowania, jak i prawa materialnego. Ponieważ jednak wszystkie zmierzają do wykazania, że skarżący kasacyjnie powinien być uznany za stronę postępowania zakończonego decyzją Prezydenta Miasta Chełm z dnia [...] sierpnia 2016 r. – w rozumieniu art. 28 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz.U. z 2017 r., poz. 1332 ze zm.), dalej "p.bud." – zostaną rozpoznane łącznie, tym bardziej, że zarzut naruszenia ww. przepisu autor skargi kasacyjnej sformułował w ramach obu podstaw kasacyjnych z art. 174 p.p.s.a.

Zgodnie z art. 28 ust. 2 p.bud. stronami w postępowaniu w sprawie pozwolenia na budowę są: inwestor oraz właściciele, użytkownicy wieczyści lub zarządcy nieruchomości znajdujących się w obszarze oddziaływania obiektu. Przepis ten stanowi lex specialis w stosunku do art. 28 k.p.a., ustalającego generalną zasadę, że stroną w postępowaniu administracyjnym jest każdy, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie, albo kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek. Z tego powodu ani organ, ani Sąd pierwszej instancji nie mogły naruszyć tego ostatniego przepisu, ponieważ go nie stosowały.

Obszar oddziaływania obiektu został przez ustawodawcę zdefiniowany jako teren wyznaczony w otoczeniu obiektu budowlanego na podstawie przepisów odrębnych, wprowadzających związane z tym obiektem ograniczenia w zagospodarowaniu, w tym zabudowy, tego terenu (art. 3 pkt 20 p.bud.). Powyższe rozwiązanie, ograniczające zakres podmiotowy postępowania w sprawie pozwolenia na budowę, wprowadzono po to, by oprócz inwestora brały w nim udział wyłącznie te podmioty, które w związku z prowadzeniem robót budowlanych doznają ograniczenia w zagospodarowaniu nieruchomości, do których mają tytuł prawny. Wyznaczenie obszaru oddziaływania obiektu powinno więc nastąpić na potrzeby każdej konkretnej sprawy, przy uwzględnieniu funkcji, formy, konstrukcji projektowanego obiektu i innych jego cech charakterystycznych, sposobu zagospodarowania terenu znajdującego się w otoczeniu projektowanego zamierzenia, z jednoczesnym uwzględnieniem treści nakazów i zakazów zawartych w przepisach odrębnych. Innymi słowy, dopiero gdy istnieje możliwość spowodowania szkodliwego oddziaływania inwestycji na otoczenie ze względu na indywidualne cechy projektowanego obiektu, zagospodarowanie terenu otaczającego działkę inwestora (istniejące i projektowane), podmiot legitymujący się tytułem prawnym do działki położonej na tak wyznaczonym obszarze oddziaływania obiektu jest stroną w postępowaniu w sprawie o pozwolenie na budowę.

W realiach niniejszej sprawy obowiązkiem organów było więc – przy dokonywaniu oceny, czy stanowiąca współwłasność skarżącego kasacyjnie działka nr ewid. [...] znajduje się w obszarze oddziaływania inwestycji zaprojektowanej na działkach nr ewid. [...] i [...], polegającej na budowie parterowego budynku gospodarczo-garażowego – uwzględnienie cech inwestycji i sposobu zagospodarowania (w tym potencjalnej zmiany sposobu zagospodarowania) działek sąsiednich, determinowanego obowiązującymi w odniesieniu do nieruchomości inwestorów regulacjami prawnymi oraz sposobem zagospodarowania działek sąsiednich.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego słusznie w sprawie uznano, że działka skarżącego nr ew. [...] nie znajduje się w obszarze oddziaływania spornej inwestycji w postaci parterowego budynku z garażem jednostanowiskowym, zapleczem technicznym garażu i magazynem sprzętu ogrodniczego . Inwestycja ta została bowiem zaprojektowana w sposób zgodny z wymaganiami wynikającymi z przepisów prawa, w tym norm wynikających z rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz.U. z 2015 r. poz. 1422) i jako taka nie wprowadza żadnych ograniczeń w zagospodarowaniu działki nr [...]. Bezsporne jest, że przedłożony przez inwestorów projekt zagospodarowania terenu przewiduje budowę budynku gospodarczo-garażowego w odległości 4,52 m od granicy działki nr [...]. Natomiast najmniejsza odległość pomiędzy budynkiem mieszkalnym skarżącego kasacyjnie, a spornym budynkiem gospodarczo-garażowym wynosi 10,0 m. Takie usytuowanie obiektu, jego przeznaczanie (funkcja gospodarczo-garażowa), rozmiary (wysokość w kalenicy do 6 m), w żaden sposób nie ograniczają zagospodarowania, w tym zabudowy działki nr [...] (art. 3 pkt 20 p.bud.).

Zatwierdzony kwestionowaną decyzją projekt budowlany nie daje także podstaw do stwierdzenia, że w wyniku projektowanych robót budowlanych zmianie ulegnie kierunek spływu wód opadowych, skoro odpowiada on naturalnemu ukształtowaniu terenu przed budową. Projekt zagospodarowania działki nie przewiduje zmian ukształtowania terenu w wyniku, których wody opadowe zostałyby skierowane na działkę skarżącego kasacyjnie. Zgodnie z treścią art. 35 ust. 4 p.bud., w postępowaniu o wydanie decyzji udzielającej pozwolenia na budowę organ administracji architektoniczno-budowlanej dokonuje oceny, czy przedłożony projekt, wraz z projektem zagospodarowania działki, spełnia wymogi, o których mowa w art. 35 ust. 1 p.bud. Ewentualne istotne odstępstwa w toku realizacji inwestycji stanowią podstawę do wszczęcia przez organy nadzoru budowlanego postępowania w trybie art. 50 ust. 1 pkt 4 p.bud. Obowiązkiem inwestora jest zrealizowanie planowanego obiektu zgodnie z warunkami pozwolenia na budowę. Zasięg obszaru oddziaływania projektowanego obiektu w rozumieniu art. 3 pkt 20 p.bud. determinują więc warunki pozwolenia na budowę, a nie to, w jaki sposób projektowany obiekt zostanie w rzeczywistości zrealizowany. Jak to wyżej wskazano, w tej sprawie projekt zagospodarowania działki nie przewiduje zmian ukształtowania terenu, które prowadziłyby do kierowania wód opadowych na działkę nr ew.[...].

W konsekwencji, nie było podstaw do powoływania w tej sprawie dowodu z opinii biegłego z zakresu geodezji i geologii na okoliczność nawiezienia ziemi na sąsiedniej nieruchomości.

Nie było też podstaw do zawieszenia postępowania do czasu prawomocnego zakończenia postępowania w sprawie II SA/Lu 316/17 WSA w Lublinie , ponieważ źródłem interesu prawnego skarżącego kasacyjnie w postępowaniu zakończonym decyzją z dnia [...] sierpnia 2016 r. nie może być również treść wyroku wydanego w tej sprawie w dniu 12 października 2017 r. Zapadł on w odrębnej sprawie, rozstrzyganej w trybie przepisów ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne (Dz.U. z 2015 r. poz. 2019 ze zm.). Tak jak trafnie to wskazał Sąd pierwszej instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, nie zostało przesądzone, że działania podjęte na działce nr [...] doprowadziły do zmiany stanu wody na gruncie, a jedynie (uchylając decyzje obu organów odmawiających zobowiązania do przywrócenia stosunków wodnych na gruncie) Sąd w sprawie II SA/Lu 316/17 wskazał na konieczność wnikliwego wyjaśnienia tej kwestii. Zarazem Sąd ten stwierdził że "zgodnie z zatwierdzonym w odrębnym postępowaniu projektem budowlanym – inwestorzy wykonali urządzenia służące odprowadzeniu wód opadowych z terenu ich działki nr [...] do zbiornika bezodpływowego znajdującego się na tej działce". Z urzędu wiadomo Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu orzekającemu w tej sprawie, że wyrok WSA w Lublinie z dnia 12 października 2017 r., sygn. II SA/Lu 316/17 jest prawomocny, ponieważ skarga kasacyjna od tego wyroku została oddalona wyrokiem NSA z dnia 15 stycznia 2019r. w sprawie sygn. akt II OSK 649/18. Wobec tego okoliczność czy doszło do niedozwolonej zmiany stosunków wodnych na gruncie skarżącego będzie wyjaśniana w odrębnym postępowaniu, które nie ma wpływu na ocenę przymiotu strony skarżącego w tej sprawie.

Źródłem interesu prawnego właściciela działki nr ew.[...] nie mogły być również wskazywane przez niego ograniczenia w dostępie do usług telekomunikacyjnych. Trudno znaleźć racjonalne podstawy by uznać, że realizacja parterowego budynku gospodarczo-garażowego, o wymiarach i konstrukcji wskazanych w projekcie budowlanym, stanowić może źródło zakłóceń pracy urządzeń elektronicznych. Przede wszystkim są to jednak hipotetyczne niczym nie udokumentowane twierdzenia wnoszącego skargę kasacyjną. Całkowicie bezzasadne było więc żądanie dotyczące obowiązku przeprowadzenia z urzędu dowodu z opinii biegłego z zakresu informatyki. Przepis art. 5 ust. 1 pkt 2a p.bud., którego naruszenie zarzucono w skardze kasacyjnej dotyczy obowiązku zapewnienia obiektowi projektowanemu i budowanemu dostępu do usług telekomunikacyjnych, w szczególności w zakresie szerokopasmowego dostępu do Internetu. Nie odnosi się więc w żadnym stopniu do istniejących budynków sąsiednich. Zarzut naruszenia tego przepisu jest więc całkowicie chybiony.

Podsumowując, skoro należąca do skarżącego kasacyjnie nieruchomość nie znajduje się w obszarze oddziaływania przedmiotowej inwestycji, to w myśl art. 28 ust. 2 w zw. z art. 3 pkt 20 pr.bud. a contrario, nie przysługiwał mu status strony w postępowaniu w przedmiocie udzielenia pozwolenia na budowę. Niezapewnienie mu udziału w charakterze strony w postępowaniu zakończonym kwestionowaną decyzją Prezydenta Miasta Chełm z dnia [...] sierpnia 2016 r. nie wypełnia więc przesłanki z art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a. i tym samym nie mogło stanowić podstawy do uchylenia tej decyzji w wyniku wznowienia postępowania. Wbrew zarzutom skarżącego, organy obu instancji wyjaśniły w sprawie wszystkie istotne okoliczności sprawy, zgodnie z wymogami określonymi w art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a., a uzasadnienia decyzji tych organów odpowiadają wymaganiom art. 107 § 3 k.p.a.

W tym stanie sprawy, Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że skarga kasacyjna nie opiera się na usprawiedliwionych podstawach i w związku z tym oddalił ją na podstawie art. 184 p.p.s.a. Miał przy tym na uwadze, że zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a. NSA rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod rozwagę jedynie nieważność postępowania oraz że w myśl art. 193 zdanie ostatnie p.p.s.a. uzasadnienie wyroku oddalającego skargę kasacyjną może zawierać jedynie ocenę zarzutów skargi kasacyjnej. Wobec tego, że skarżący w skardze kasacyjnej zrzekł się rozprawy, a organ administracji w terminie czternastu dni od dnia doręczenia mu odpisu skargi kasacyjnej, nie zażądał przeprowadzenia rozprawy, NSA – na podstawie art. 182 § 2 i 3 p.p.s.a. – skargę kasacyjną rozpoznał na posiedzeniu niejawnym w składzie trzech sędziów.