drukuj    zapisz    Powrót do listy

6202 Zakłady opieki zdrowotnej 6402 Skargi organów nadzoru na uchwały rady powiatu w przedmiocie ... (art. 81 ustawy o samorządzie  powiatowym), Służba zdrowia, Rada Powiatu, Uchylono zaskarżony wyrok i oddalono skargę, II OSK 1304/07 - Wyrok NSA z 2007-11-09, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II OSK 1304/07 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2007-11-09 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2007-08-13
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Andrzej Gliniecki
Teresa Kobylecka
Wojciech Chróścielewski /przewodniczący sprawozdawca/
Symbol z opisem
6202 Zakłady opieki zdrowotnej
6402 Skargi organów nadzoru na uchwały rady powiatu w przedmiocie ... (art. 81 ustawy o samorządzie  powiatowym)
Hasła tematyczne
Służba zdrowia
Sygn. powiązane
III SA/Wr 510/06 - Wyrok WSA we Wrocławiu z 2007-04-18
Skarżony organ
Rada Powiatu
Treść wyniku
Uchylono zaskarżony wyrok i oddalono skargę
Powołane przepisy
Dz.U. 1991 nr 91 poz 408 art. 60 ust. 4b pkt 5 ust. 6 i 43 ust. 2 w zw. z art. 60 ust. 2 i 60 ust. 6
Ustawa z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej.
Dz.U. 2005 nr 8 poz 60 art. 128
Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa - tekst jedn.
Dz.U. 2000 nr 98 poz 1071 art. 12 par. 1
Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r.- Kodeks postępowania administracyjnego - tekst jednolity
Dz.U. 1997 nr 78 poz 483 7.2.16 ust. 2
Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. uchwalona przez Zgromadzenie Narodowe w dniu 2 kwietnia 1997 r., przyjęta przez Naród w referendum konstytucyjnym w dniu 25 maja 1997 r., podpisana przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 16 lipca 1997 r.
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Wojciech Chróścielewski (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Andrzej Gliniecki Sędzia NSA Teresa Kobylecka Protokolant Andżelika Borek po rozpoznaniu w dniu 9 listopada 2007 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Rady Powiatu L. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 18 kwietnia 2007 r. sygn. akt III SA/Wr 510/06 w sprawie ze skargi Wojewody D. na uchwałę Rady Powiatu L. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie zmiany uchwały w sprawie likwidacji Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej w L. 1. uchyla zaskarżony wyrok i oddala skargę; 2. zasądza od Wojewody D. na rzecz Powiatu L. kwotę 400 (słownie: czterysta) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego .

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wyrokiem z dnia 18 kwietnia 2007 r., III SA/Wr 510/06, stwierdził nieważność zaskarżonej przez Wojewodę D. uchwały Rady Powiatu L. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie zmiany uchwały w sprawie likwidacji Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej w L.. Wyrok został wydany w następujących okolicznościach sprawy. Rada Powiatu L. uchwałą z dnia [...] nr [...] na podstawie art. 12 pkt 8 lit. i ustawy z 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz.U. z 2001 r. nr 142, poz. 1592 ze zm.), art. 36, art. 43 i art. 60 ust. 3 i 4b ustawy z 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz.U. nr 91, poz. 408 ze zm.), zmieniła swoją uchwałę z dnia [...], nr [...] w sprawie likwidacji Samodzielnego Publicznego Zespołu Opieki Zdrowotnej w L. w ten sposób, że § 8 tej uchwały otrzymał nowe brzmienie: "Termin zakończenia czynności likwidacyjnych ustala się na dzień [...] grudnia 2009 r.". W uzasadnieniu uchwały zmieniającej wskazano, że termin likwidacji określony na dzień [...] grudnia 2006 r. nie może zostać zachowany, gdyż proces likwidacji nie został zakończony, a jej cel nie został osiągnięty. Nie wszyscy wierzyciele zostali zaspokojeni. Znaczna ich część odmawia prowadzenia rzetelnych negocjacji z Zarządem Powiatu, oczekując na możliwość podjęcia egzekucji wobec majątku Powiatu.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu Wojewoda D. wniósł o stwierdzenie nieważności tej uchwały. Jego zdaniem jedynym powodem wydłużenia terminu likwidacji Zakładu jest brak możliwości finansowej przejęcia przez Powiat zobowiązań finansowych. Istotne znaczenie mają tu trzy okoliczności – pierwsza to fakt, że Powiat przejmuje zobowiązania na podstawie umów o przejęcie długu, druga, – iż ZOZ z własnych środków nie pokrywa żadnych wierzytelności, trzecia – Powiat nie kończy likwidacji tylko ze względu na brak możliwości finansowej przejęcia przez Powiat zobowiązań finansowych Zakładu.

Według Wojewody D., zaskarżona uchwała została podjęta z istotnym naruszeniem art. 60 ust. 6 ustawy z 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej oraz art. 2 i 7 Konstytucji RP. Jego zdaniem, przedłużenie likwidacji Samodzielnego Publicznego Zespołu Opieki Zdrowotnej w L. do dnia [...] grudnia 2009 r. ma na celu opóźnienie przejścia obowiązków spłaty długów na Powiat, a tym samym uniemożliwienie skutecznego i szybkiego dochodzenia roszczeń przez wierzycieli tego Zespołu. Podjęcie zaskarżonej uchwały nastąpiło z obejściem art. 60 ust. 6 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej, Powiat – zamiast przejąć zobowiązania – w sztuczny sposób podtrzymuje likwidację, spłacając zobowiązania na podstawie umów o przejęcie długów. Według Wojewody D., jeżeli w terminie oznaczonym w uchwale likwidacyjnej nie udało się spłacić wszystkich wierzycieli, to oznacza, że możliwości ich zaspokojenia z majątku zakładu zostały wyczerpane, a więc należy zastosować art. 60 ust. 6 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej przewidujący przejście zobowiązań na powiat. Wybiórcze przejmowanie zobowiązać w drodze umów jest – zdaniem organu nadzoru - nie tylko sprzeczne z powołanym przepisem, ale może prowadzić do naruszenia zasady równości.

W odpowiedzi na skargę Powiat L. wniósł o oddalenie skargi i o zasądzenie od strony skarżącej kosztów postępowania. Podniesiono, że Wojewoda mógł zaopiniować zaskarżoną uchwałę, czego nie uczynił. Mógł także wydać rozstrzygniecie nadzorcze stwierdzające jej nieważność.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w uzasadnieniu swego wyroku uznał, że art. 43 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej ma zastosowanie do każdej likwidacji publicznego zakładu opieki zdrowotnej. Przepis ten wymaga określenia w rozporządzeniu lub uchwale o likwidacji publicznego zakładu opieki zdrowotnej sposobu i formy zapewnienia pacjentom nieprzerwanego udzielania takich samych świadczeń oraz terminu zakończenia działalności likwidowanego zakładu, nie wcześniej niż 3 miesiące od daty wydania uchwały o likwidacji, przy czym projekt aktu o likwidacji zakładu opieki zdrowotnej podlega – przewidzianej w art. 43 ust. 2 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej – procedurze opiniowania. Wskutek likwidacji publicznego zakładu opieki zdrowotnej, jego majątek po zaspokojeniu wierzytelności, staje się własnością Skarbu Państwa lub właściwej jednostki samorządu terytorialnego lub własnością publicznej uczelni medycznej albo publicznej uczelni prowadzącej działalność dydaktyczną i badawczą w dziedzinie nauk medycznych, a o jego przeznaczeniu decyduje podmiot, który utworzył publiczny zakład opieki zdrowotnej. Wyjątkowe unormowania zawiera natomiast art. 60 tej samej ustawy, który dotyczy tylko samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej i reguluje szczególny rodzaj ich likwidacji albo przekształcenia wówczas, gdy ujemny wynik finansowy zakładu nie może zostać pokryty we własnym zakresie (art. 60 ust. 3 w związku z ust. 1 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej). Zakresem zastosowania art. 60 tej ustawy objęto zatem likwidację samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej z powodów finansowych. Z tego względu przepis ten zawiera dalsze, szczególne wymagania stawiane aktowi o likwidacji. Jeżeli akt taki przybiera postać uchwały w swej treści musi zawierać nie tylko elementy wskazane w art. 43 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej, ale również postanowienia dodatkowe, wymienione w art. 60 ust. 4b ustawy o zakładach opieki zdrowotnej, w tym wskazane w pkt 5 - oznaczenie dnia zakończenia czynności likwidacyjnych.

Z zestawienia art. 43 ust. 1 i art. 60 ust. 4b ustawy o zakładach opieki zdrowotnej wynika, że konieczność wskazania daty zakończenia czynności likwidacyjnych, występuje tylko w przypadku likwidacji prowadzonej w trybie art. 60 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej, co należy łączyć z istnieniem przy takiej likwidacji licznych długów i zobowiązań, które powinny zostać zaspokojone w toku postępowania likwidacyjnego. Z postanowień art. 60 ust. 6 w związku z art. 60 ust. 4b pkt 5 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej wynika zaś, że z upływem dnia zakończenia czynności likwidacyjnych zobowiązania i należności postawionego w stan likwidacji samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej stają się zobowiązaniami i należnościami jego organu założycielskiego. W orzecznictwie Sądu Najwyższego, wywiedziono, że likwidacja zakładu w rozumieniu art. 60 ust. 6 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej nie następuje ani z dniem zaprzestania udzielania świadczeń zdrowotnych, ani z dniem utraty osobowości prawnej. Zarówno wykładnia językowa, jak i systemowa oraz funkcjonalna wskazują, że użyty w art. 60 ust. 6 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej zwrot "po jego likwidacji" oznacza sytuację zaistniałą po zakończeniu procesu likwidacyjnego zakładu, co pozwala utożsamić wyrażenie "po jego likwidacji" z określeniem "po zakończeniu likwidacji" (uchwała z dnia 14 lipa 2005 r. III CZP 34/05, OSNC 2006, nr 6, poz. 97). Z tych powodów oznaczenie dnia zakończenia czynności likwidacyjnych, jako jednego z elementów uchwały o likwidacji zakładu opieki zdrowotnej, powinno być dokonane z uwzględnieniem realnych możliwości wykonania ciążących na likwidowanej jednostce zobowiązań. Jeżeli jednak do tego dnia zaspokojenie wierzycieli w toku postępowania likwidacyjnego okaże się niemożliwe, odpowiedzialność ex lege przechodzi na podmioty wskazane w art. 60 ust. 6. Z tych też względów termin określony w uchwale o likwidacji nie może być wyodrębniony (wydzielony) ze zbioru wszystkich niezbędnych elementów tego aktu i traktowany niezależnie od pozostałych składników treści aktu, a więc nie może stanowić przedmiotu samodzielnych uchwał. Tym samym niedopuszczalne jest na gruncie art. 60 ust. 4b w związku z art. 60 ust. 6 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej przedłużenie tego terminu, skoro w uchwale likwidacyjnej oznaczono ostatecznie dzień zakończenia czynności likwidacyjnych, z którym to zdarzeniem ustawodawca związał istotne dla wierzycieli i sukcesorów zlikwidowanego zakładu opieki zdrowotnej skutki prawne. Interpretacja przywołanych unormowań, dopuszczająca możliwość przedłużania tego terminu, mogłaby prowadzić niejednokrotnie do zachwiania zasady bezpieczeństwa obrotu gospodarczego, do destabilizacji stosunków prawnych, w których stroną pozostawał likwidowany zakład opieki zdrowotnej, odsuwając w nieokreśloną przyszłości skutki sukcesji, o której mowa w art. 60 ust. 6 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej. Dopuszczenie przedłużenia tego terminu osobną uchwałą byłoby również sprzeczne z kompleksowym charakterem uchwały likwidacyjnej, o której mowa w art. 60 ust. 3 i ust. 4b, gdyż przez takie działanie organ założycielski mógłby obejść przewidziane w art. 43 ust. 2 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej przesłanki skuteczności takiego aktu, zwłaszcza zaś pominąć proces opiniowania. Przeciwko możliwości podejmowania samodzielnych uchwał dotyczących jedynie przedłużenia terminu likwidacji zakładu przemawia brak odpowiedniej normy kompetencyjnej. Z unormowań upoważniających organy założycielskie do podejmowania uchwały o likwidacji zakładu opieki zdrowotnej, której elementem istotnym jest "oznaczenie dnia zakończenia czynności likwidacyjnych", nie można wnioskować o uprawnieniach tychże organów do przedłużenia tego terminu osobną uchwałą. Art. 7 Konstytucji nakłada na organy władzy publicznej obowiązek działania na podstawie i w granicach prawa, dlatego niedopuszczalne jest domniemanie kompetencji tych organów, czy też wywodzenie ich uprawnień z podobnych rozwiązań legislacyjnych. Wszelkie działania organu władzy publicznej powinny być oparte na wyraźnie określonej normie kompetencyjnej (postanowienie SN z dnia 18 stycznia 2005 r. WK 22/04, OSNKW 2005, nr 3, poz. 29).

Na podstawie przedstawionych wyżej wywodów Sąd I instancji uznał, że przedłużenie oznaczonego w uchwale o likwidacji samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej terminu zakończenia czynności likwidacyjnych (art. 60 ust. 3 w związku z ust. 4b pkt 5 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej) odrębną uchwałą nie znajduje podstaw w obowiązującym prawie, a więc zaskarżona uchwała, jako podjęta bez podstawy prawnej, rażąco narusza prawo, co - stosownie do dyspozycji art. 147 § 1 ustawy - Prawo o postępowanie przed sądami administracyjnymi - uzasadnia stwierdzenie jej nieważności.

W skardze kasacyjnej Powiat L. zaskarżył wyrok Sądu I instancji w całości, zarzucając mu naruszenie prawa materialnego:

1) błędną wykładnię art. 60 ust. 3, ust. 4b i ust. 6 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej w zw. z art. 36 tej samej ustawy w zw. z art 12 pkt 8 lit. i ustawy o samorządzie powiatowym polegająca na przyjęciu, że rada powiatu nie może odrębną uchwałą przedłużyć termin zakończenia czynności likwidacyjnych;

2) niewłaściwe zastosowanie art. 60 ust. 3 w zw. z ust. 4b ustawy o zakładach opieki zdrowotnej po przez przyjęcie, iż uchwała likwidacyjna ma charakter kompleksowy i dlatego przedłużenie terminu czynności likwidacyjnych miałoby na celu obejście opiniowania takiej uchwały wynikającego z art. 43 ust. 2 tej samej ustawy;

3) niewłaściwe zastosowanie art. 43 ust. 2 w zw. z art. 60 ust. 2 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej po przez nieprzyjęcie, że opinie wojewody i innych organów mają na celu stwierdzenie czy nie istnieją poza ujemnym wynikiem finansowym pozostałe przesłanki do podjęcia uchwały o likwidacji;

a także naruszenie przepisów postępowania, których uchybienie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy:

4) art. 147 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. nr 153, poz. 1270 z późn. zm. – dalej – p.p.s.a.) w zw. z art. 1 § 1 i 2 ustawy z 25 sierpnia 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. nr 153, poz. 1169 - dalej – p.u.s.a.) przez taką wykładnię art. 60 ust. 3, ust. 4b i ust. 6 w zw. z art. 36 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej w zw. z art. 12 pkt 8 lit. i ustawy o samorządzie powiatowym, która prowadzi do kontroli działalności administracji publicznej z punktu widzenia celowości a nie legalności;

5) art. 134 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 1 § 1 i 2 po przez wyjście poza granice rozpoznania skargi zakreślone kryterium legalności działań administracji publicznej;

6) art. 141§ 4 w zw. z art. 3 § 1 p.p.s.a. poprzez nieprzedstawienie w uzasadnieniu wyroku zwięzłego stanu sprawy, w szczególności nieustalenie, że nie wszystkie czynności likwidacyjne zostały zakończone, a więc nie może jeszcze dojść do sukcesji generalnej z art. 60 ust. 6 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej oraz niewskazanie podstawy prawnej rozstrzygnięcia i jej wyjaśnienia;

7) art. 113 § 1 p.p.s.a. przez zamknięcie rozprawy w sytuacji, gdy sprawa nie jest dostatecznie wyjaśniona.

Wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku i oddalenie skargi oraz zasądzenie od Wojewody D. na rzecz Powiatu L. kosztów postępowania według norm przepisanych względnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji oraz zasądzenie od Wojewody D. na rzecz Powiatu L. kosztów postępowania według norm przepisanych.

W obszernym uzasadnieniu skargi kasacyjnej wywodzono, że likwidacja zakładu ma charakter procesu ciągłego i powinna realizować dwa cele – rozdysponowanie składników wchodzących w jego skład oraz zaspokojenie wierzycieli, dlatego, gdy termin na dokonanie tych czynności określony w uchwale o likwidacji okazał się zbyt krótki, to istnieje nie tylko możliwość, ale obowiązek zmiany tego terminu. Podniesiono, iż nie sposób zgodzić się z poglądem Sądu, iż termin określony w uchwale o likwidacji nie może być wyodrębniany ze wszystkich niezbędnych elementów takiej uchwały, a więc nie może stanowić przedmiotu samodzielnych uchwał. Przy przyjęciu takiej wykładni nie byłoby również możliwe podjecie uchwały o skróceniu terminu zakończenia czynności likwidacyjnych. Zdaniem składającego skargę kasacyjną istotą opiniowania uchwały o likwidacji zakładu opieki zdrowotnej jest stwierdzenie, że zapewniona zostanie osobom korzystającym z jego usług dalsze nieprzerwane korzystanie z jego świadczeń. Skoro takie opinie zostały już wydane, to nie można mówić o obejściu art. 43 ust. 2 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej zwłaszcza, że proces opiniowania uchwały przedłużającej termin zakończenia likwidacji miała miejsce. Podniesiono także, iż możliwość dokonania zmian uchwały jest pochodną samej kompetencji do ich stanowienia.

Wojewoda D. w odpowiedzi na skargę kasacyjną wnosił o jej oddalenie jako bezzasadnej i zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego według norm przepisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. W sprawie nie występują, enumeratywnie wyliczone w art. 183 § 2 p.p.s.a., przesłanki nieważności postępowania sądowoadministracyjnego. Z tego względu, przy rozpoznaniu sprawy, Naczelny Sąd Administracyjny związany był granicami skargi kasacyjnej.

Skarga kasacyjna została oparta na usprawiedliwionych podstawach. Sąd w składzie rozpoznającym niniejszą skargę kasacyjną w całości podziela poglądy prawne zaprezentowane w wyroku NSA z 6 września 2007 r., II OSK 784/07.

W zaskarżonym wyroku Sąd dokonał wadliwej wykładni art. 60 ust. 4b pkt 5 ustawy z 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz.U. nr 91, poz. 408 ze zm.). Zgodnie z art. 60 ust. 4b pkt 5 powołanej ustawy o zakładach opieki zdrowotnej obligatoryjnym elementem uchwały o likwidacji zakładu opieki zdrowotnej jest określenie terminu likwidacji. Z tego rozwiązania prawnego nie można wyprowadzić ograniczenia kompetencji organu stanowiącego jednostki samorządu terytorialnego do dokonania zmiany uchwały o likwidacji samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej. Nie daje temu podstawy ani art. 7 Konstytucji RP, ani przepisy art. 60 powołanej ustawy o zakładach opieki zdrowotnej. Działanie na podstawie i w granicach prawa to działanie w granicach przyznanej kompetencji. Przepisy art. 60 powołanej ustawy przyznają kompetencje do podjęcia uchwały o likwidacji publicznego zakładu opieki zdrowotnej. Z przyznanej kompetencji do podjęcia uchwały o likwidacji wynika kompetencja do zmiany uchwały o likwidacji. Zakaz zmiany uchwały można wyprowadzić tylko z obowiązujących rozwiązań prawnych, a takich brak. W zakresie działalności organów władzy publicznej zakaz dowolności zmiany ustanawiają jedynie przepisy prawa procesowego (art. 12 § 1 k.p.a., art. 128 Ordynacji podatkowej). Zakaz ten nie jest bezwzględny, w granicach określonych przepisami prawa dopuszczalne jest bowiem podważanie nawet praw dobrze nabytych (art. 161 § 1 k.p.a.). Przyjęta w zaskarżonym wyroku wykładnia wyprowadza bezwzględny zakaz zmiany uchwały, co nie znajduje oparcia w obowiązujących rozwiązaniach prawnych. Trudno wyprowadzić taki zakaz z przedstawionych wartości przyjętych w Konstytucji RP jak ochrona praw nabytych wypływających z zasady demokratycznego państwa prawnego (art. 2 Konstytucji RP). Prowadziłoby to do bezwzględnego zakazu zmiany działalności władzy publicznej. Należy też podkreślić, że uchwała o likwidacji samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej nie tworzy praw nabytych dla wierzycieli zakładów opieki zdrowotnej.

Wadliwa wykładnia art. 60 ust. 4b pkt 5 i ust. 6 powołanej ustawy o zakładach opieki zdrowotnej wynika też z rozwiązań przyjętych w Konstytucji RP. Art. 60 powołanej ustawy o zakładach opieki zdrowotnej stanowiący o likwidacji musi być interpretowany w związku z przepisami Konstytucji RP. Według art. 16 ust. 2 Konstytucji RP samorząd terytorialny wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność, w tym i odpowiedzialność finansową. Podjęcie uchwały o likwidacji zakładu opieki zdrowotnej musi uwzględnić odpowiedzialność finansową jednostki samorządu terytorialnego. Przepisy art. 60 powołanej ustawy o zakładach opieki zdrowotnej należy zatem interpretować z uwzględnieniem odpowiednich przepisów o finansach jednostki samorządu terytorialnego.

Z wyżej powołanych względów trafne są dwa pierwsze zarzuty skargi kasacyjnej. Zasadne jest także stanowisko przyjęte w trzecim z postawionych zarzutów. Projekt uchwały o likwidacji zakładu opieki zdrowotnej podlega opinii wojewody oraz opinii właściwych organów tych jednostek samorządu terytorialnego, których ludności zakład udziela świadczeń zdrowotnych. Opinie te zgodnie z art. 43 ust. 2 w zw. z art. 60 ust. 2 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej dotyczą wszystkich przesłanek likwidacji zakładu opieki zdrowotnej, to jest także stwierdzenia czy zapewnione będzie osobom korzystającym ze świadczeń zakładu dalsze nieprzerwanie udzielania takich świadczeń, a także terminu zakończenia działalności.

Nie zasługują jednak na uwzględnienie sformułowane w skardze kasacyjnej zarzuty naruszenia przepisów postępowania. Wbrew twierdzeniom składającego skargę kasacyjną Sąd I instancji nie dokonywał kontroli zaskarżonej uchwały pod względem jej celowości, a jedynie dokonał jej pod kątem legalności. Okoliczność, iż błędnie przy tym przeprowadził wykładnię wskazanych wyżej przepisów ustawy o zakładach opieki zdrowotnej nie może mieć wpływu na tą ocenę. Z tego powodu zarzuty 4 i 5 skargi kasacyjnej nie są trafne. Chybiony całkowicie jest także 6 zarzut skargi kasacyjnej. W obszernym uzasadnieniu wyroku Sądu I instancji przedstawiono w sposób wyczerpujący stan sprawy, nie nastąpiło więc naruszenie art. 141 § 4 p.p.s.a. Okoliczność zaś czy wszystkie czynności likwidacyjne zostały zakończone w rozumieniu art. 60 ust. 6 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej nie ma istotnego znaczenia z punktu widzenia możliwości zmiany uchwały o likwidacji zakładu poprzez ustalenie nowego terminu zakończenia tej likwidacji. Z tych samych powodów nie można uznać za trafny zarzutu naruszenia przez Sąd I instancji art. 113 § 1 p.p.s.a. przez zamknięcie rozprawy mimo ze sprawa nie była dostatecznie wyjaśniona.

Skoro w sprawie wystąpiło wyłącznie naruszenie przepisu prawa materialnego Naczelny Sąd Administracyjny z uwagi na brzmienie art. 188 p.p.s.a. postanowił uchylić zaskarżony wyrok i rozpoznać skargę.

Rozpoznając ją Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że skoro zaskarżone uchwała nie naruszała prawa to wniesiona skarga powinna zostać oddalona.

Mając na uwadze podniesione wyżej względy na podstawie art. 188 w zw. z art. 151 p.p.s.a. orzeczono jak w sentencji. O kosztach orzeczono na podstawie art. 203 pkt 2 tej samej ustawy.



Powered by SoftProdukt