Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

|Sygn. akt I SA/Kr 462/13 | W Y R O K W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 6 czerwca 2013 r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, w składzie następującym:, Przewodniczący Sędzia: WSA Maja Chodacka, Sędzia: WSA Grażyna Firek, Sędzia: WSA Piotr Głowacki (spr.), Protokolant: Anna Boczkowska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 czerwca 2013 r., sprawy ze skargi Domu Pomocy Społecznej w K., na interpretację indywidualną Ministra Finansów, z dnia 17 grudnia 2012 r. Nr [...], w przedmiocie podatku od towarów i usług, I. uchyla zaskarżoną interpretację indywidualną, II. zasądza od Ministra Finansów na rzecz strony skarżącej koszty postępowania w kwocie 200 zł (dwieście złotych).

Pismem z 17 września 2012r. Dom Pomocy Społecznej w K. złożył wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie obowiązku ewidencjonowania usług pomocy społecznej przy zastosowaniu kasy rejestrującej. W/w. wniosek został uzupełniony pismami z dnia 30 listopada 2012r. oraz z dnia 5 grudnia 2012r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący opis zdarzenia przyszłego:

Dom Pomocy Społecznej jest gminną jednostką budżetową finansowaną z budżetu miasta. Dochody odprowadza do budżetu miasta, na wydatki otrzymuje środki z budżetu miasta. Dom Pomocy Społecznej świadczy usługi pomocy z zakwaterowaniem (dział 87 PKWiU z 2008r). Mieszkańcy są kierowani do DPS na podstawie decyzji Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej. Decyzja ta określa również odpłatność za pobyt w DPS, którą ponosi mieszkaniec. Odpłatność mieszkańca za pobyt w DPS wynosi 70% dochodów otrzymywanych przez mieszkańca. Wpłaty te co do zasady (na podstawie upoważnienia mieszkańca) przekazywane są przez ZUS w postaci przelewów bankowych. Przelewy z ZUS nie pokrywają w całości odpłatności obciążającej mieszkańca. Różnica pomiędzy kwotą przekazywaną przez ZUS, a kwotą określoną w decyzji o odpłatności wydaną przez MOPS wynika z przepisów ZUS (decyzja MOPS wydana na podstawie ustawy o pomocy społecznej określa 70% świadczenia mieszkańca, natomiast ZUS może potrącić 65% świadczenia brutto, co wynika z art. 140 ust. 4 pkt 3 ustawy o emeryturach i rentach z FUS). Wyżej opisana różnica w 2012r. była wpłacana przez mieszkańców na konto bankowe DPS. Z ewidencji dokumentujących transakcje za pośrednictwem banku wynika jakich konkretnie transakcji zapłata dotyczy. Dom Pomocy Społecznej poza dochodami z tytułu odpłatności za pobyt nie uzyskuje innych dochodów. Do końca 2012r. DPS korzysta ze zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania obrotu przy pomocy kasy rejestrującej na podstawie § 2 w zw. z poz. 37 rozporządzenia z dnia 26 lipca 2010r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących.

W uzupełnieniu wniosku podano, iż zapłata za usługi, które świadczy Dom Pomocy Społecznej dokonywane są w całości bezgotówkowo czyli wyłącznie w formie przelewu na konto bankowe. Przychody osiągnięte w 2011 r. przekroczyły kwotę 40.000 zł. Dom Pomocy Społecznej jest zwolniony z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 22 ustawy o VAT. Dom Pomocy Społecznej do chwili obecnej nie rozpoczął ewidencjonowania sprzedaży świadczenia w/w. usług pomocy społecznej wraz z zakwaterowaniem za pomocą kasy rejestrującej. Liczba świadczonych przez wnioskodawcę usług w poprzednim roku podatkowym przekroczyła 50 oraz liczba odbiorców tych usług była większa niż 20. W stosunku do Domu Pomocy Społecznej w K. ma zastosowanie art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, co potwierdza Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 22 sierpnia 2012r., sygn. akt III SA/Wa 3092/11.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

czy w stosunku do Domu Pomocy Społecznej utworzonego przez jednostkę samorządu terytorialnego ma zastosowanie art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług, który nie uznaje za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami, a w konsekwencji DPS nie ma obowiązku rejestrowania obrotu za pomocą kasy fiskalnej?

Zdaniem wnioskodawcy w stosunku do Domu Pomocy Społecznej utworzonego przez jednostkę samorządu terytorialnego ma zastosowanie art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, który nie uznaje za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących organ w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami, a wobec powyższego Dom Pomocy Społecznej nie ma obowiązku rejestrowania obrotu za pomocą kasy fiskalnej.

Interpretacją indywidualną z dnia 17 grudnia 2012r. znak: [...], Minister Finansów, na podstawie art. 14b § 1 i § 6 Ordynacji podatkowej uznał, że stanowisko w zakresie:

- braku obowiązku rejestrowania obrotu przy zastosowaniu kasy fiskalnej jest prawidłowe;

- uznania, że w stosunku do wnioskodawcy ma zastosowanie art. 15 ust. 6 ustawy o VAT jest nieprawidłowe.

W uzasadnieniu wskazano, że w art. 111 ust. 8 ustawy o VAT zawarto upoważnienie dla ministra właściwego do spraw finansów publicznych do zwolnienia w drodze rozporządzenia na czas określony niektórych grup podatników oraz niektórych czynności z obowiązku, o którym mowa w ust. 1 ustawy, ze względu na rodzaj prowadzonej działalności lub wysokość obrotu. Z dniem 1 stycznia 2011r. weszło w życie rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 lipca 2010r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz. U. nr 138, poz. 930). Stosownie do § 2 ust. 1 pkt 1 w/w. rozporządzenia zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania do dnia 31 grudnia 2012r. sprzedaż w zakresie czynności wymienionych w załączniku do rozporządzenia.

W poz. 37 w/w. załącznika do rozporządzenia wskazano, że czynnością zwolnioną z obowiązku ewidencjonowania za pomocą kasy rejestrującej jest świadczenie usług, za które zapłata w całości następuje za pośrednictwem poczty, banku lub spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej (odpowiednio na rachunek bankowy podatnika lub na rachunek podatnika w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, której jest członkiem), pod warunkiem, że z ewidencji i dowodów dokumentujących transakcję jednoznacznie wynika, jakiej transakcji zapłata dotyczyła, przy czym przepis ten nie dotyczy podatników, którzy rozpoczęli ewidencjonowanie tych usług przed dniem 1 stycznia 2011 r.

W świetle wyżej wskazanych przepisów prawa podatkowego stwierdzić należy, iż prawo do zwolnienia przysługuje w sytuacji, gdy zapłata za świadczone usługi w całości następuje za pośrednictwem poczty lub banku na rachunek bankowy podatnika, bez względu na rodzaj wykonywanej usługi. Istotne jest, aby było możliwe zidentyfikowanie transakcji, której zapłata dotyczy. Ponadto przepis § 3 ust. 1 pkt 2 w/w. rozporządzenia stanowi, że zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania do dnia 31 grudnia 2012r. również podatników, u których kwota obrotu z działalności, o której mowa w art. 111 ust. 1 ustawy, nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym kwoty 40.000 zł i jeżeli wcześniej nie powstał wobec nich obowiązek ewidencjonowania, z zastrzeżeniem ust. 6. Zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, traci moc po upływie dwóch miesięcy, licząc od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiło w ciągu roku podatkowego przekroczenie kwoty obrotów w wysokości 40.000 zł z działalności, o której mowa w art. 111 ust. 1 ustawy.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż wnioskodawca świadczy usługi pomocy z zakwaterowaniem. Przychody z tego tytułu w 2011 r. przekroczyły kwotę 40.000 zł. Zaplata za usługi dokonywane są w całości bezgotówkowo czyli wyłącznie w formie przelewu na konto bankowe. W 2012r. mieszkańcy dokonywali wpłat na konto bankowe DPS. Z ewidencji dokumentujących transakcje za pośrednictwem banku wynika jakich konkretnie transakcji zapłata dotyczy. Wnioskodawca do chwili obecnej nie rozpoczął ewidencjonowania obrotu z tytułu sprzedaży usług pomocy wraz z zakwaterowaniem za pomocą kasy rejestrującej.

Istotne jest, aby było możliwe zidentyfikowanie transakcji, której zaplata dotyczy i by podatnik nie rozpoczął ewidencjonowania tych usług przed 1 stycznia 2011 r.

Uwzględniając powyższe w sytuacji opisanej we wniosku wnioskodawca ma prawo do zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania obrotu z tej sprzedaży do dnia 31 grudnia 2012r.

Jednocześnie jednak w stosunku do wnioskodawcy nie ma zastosowania art. 15 ust. 6 ustawy o VAT. Wnioskodawca jest podatnikiem podatku VAT z tytułu świadczenia usług w zakresie pomocy z zakwaterowaniem, natomiast świadczone przez niego usługi, za które mieszkańcy wnoszą opłaty na konto bankowe korzystają ze zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania ich za pomocą kasy do dnia 31 grudnia 2012r.

Pismem z dnia 31 grudnia 2012r. wnioskodawca wezwał organ do usunięcia naruszenia prawa.

Organ podatkowy pismem z dnia 4 lutego 2013r. udzielił odpowiedzi na w/w wezwanie, stwierdzając brak podstaw do zmiany interpretacji indywidualnej.

Dom Pomocy Społecznej przy ul. Ł. w K. złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę na powyższą interpretację w części w jakiej stanowisko strony skarżącej zostało uznane za nieprawidłowe, zarzucając naruszenie prawa materialnego polegające na błędnej wykładni art. 15 ust. 6 ustawy o VAT poprzez przyjęcie, że skarżący jest podatnikiem VAT z tytułu świadczenia usług dla mieszkańców DPS.

Uzasadniając zarzut strona skarżąca wskazała, iż na pytanie czy zobowiązana jest w zakresie swojej statutowej działalności do prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących, należało odpowiedzieć przecząco, co potwierdził organ w interpretacji. Podano także, iż tylko podatnicy podatku od towarów i usług mają obowiązek ewidencjonować obroty przy użyciu kas rejestracyjnych, a zatem organ musiał uznać, iż art. 15 ust. 6 ustawy o VAT nie znajduje zastosowania. DPS będący jednostką utworzoną przez Prezydenta Miasta Krakowa do realizacji zadań miasta z zakresu władzy publicznej spełnia obie przesłanki wskazane w art. 15 ust. 6 ustawy o VAT. Strona skarżąca wskazała na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 maja 2010 r., sygn. akt I FSK 761/2009 oraz z dnia 23 marca 2010 r. sygn. akt I FSK 273/09, a także wyrok WSA w Warszawie z dnia 22 sierpnia 2012 sygn. akt III SA/Wa 3092/11. Nadto przywołując wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 10 grudnia 2002 r. P 6/02 podano, że czynności wykonywane przez DPS są czynnościami ze sfery publicznoprawnej. Skarżący jako gminna jednostka budżetowa działa na odmiennych zasadach niż podmioty prowadzące działalność gospodarczą w tym samym zakresie (niepubliczne domy pomocy społecznej). Utworzenie i utrzymanie Domu Pomocy Społecznej należy do zadań własnych gminy o charakterze obowiązkowym. Zarówno umieszczenie danej osoby w domu pomocy społecznej jak i opłata za pobyt lub zwolnienie z niej wynikają z decyzji administracyjnej, przy czym wysokość tej opłaty ustalana jest w sposób określony w ustawie o pomocy społecznej (art. 60 i nast). Zatem to organ samorządu terytorialnego decyduje w ramach sprawowania władztwa publicznego kto i za ile zostanie umieszczony w domu pomocy społecznej. Opłaty pobrane przez DPS za pobyt w nim odprowadzane są do budżetu gminy. Wydatki pokrywane są z budżetu gminy. Pobrane opłaty mają charakter daniny publicznej, ponieważ jest ona pobierana przez organ samorządowy w interesie osoby przebywającej w domu pomocy społecznej, a pobierana jest w związku z ustawowym obowiązkiem organu

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Sąd administracyjny w ramach kontroli działalności administracji publicznej, przewidzianej w art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r.- Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm. - oznaczanej dalej jako p.p.s.a.), uprawniony jest do badania czy przy wydaniu zaskarżonego aktu nie doszło do naruszenia przepisów prawa materialnego i przepisów postępowania, nie będąc przy tym związanym granicami skargi (art. 134 p.p.s.a.). Orzekanie - w myśl art. 135 p.p.s.a. - następuje w granicach sprawy będącej przedmiotem kontrolowanego postępowania administracyjnego, w której został wydany zaskarżony akt lub podjęta została czynność i odbywa się z uwzględnieniem wówczas obowiązujących przepisów prawa. Zgodnie z art. 146 § 1 p.p.s.a. sąd, uwzględniając skargę na akt lub czynność, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 i 4a, uchyla ten akt lub interpretację albo stwierdza bezskuteczność czynności. W wypadku zaś nieuwzględnienia skargi, sąd, w myśl art. 151 p.p.s.a., skargę oddala.

Skarga jest uzasadniona. Punktem wyjścia dla takiej oceny jest stwierdzenie, że w przedmiotowym stanie faktycznym występuje dom pomocy społecznej będący jednostką budżetową gminy. Stosownie do postanowień art. 2 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 Nr 142, poz. 1591 ze zm.) gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność (ust. 1). Gmina posiada osobowość prawną (ust. 2). Art. 6 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym stanowi, iż do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Z kolei w myśl postanowień art. 7 ust. 1 pkt 6 tej ustawy do zadań własnych gminy należy pomoc społeczna, w tym ośrodki i zakłady opiekuńcze. Według treści art. 9 ust. 1 przywołanej ustawy w celu wykonywania zadań gmina może tworzyć jednostki organizacyjne, a także zawierać umowy z innymi podmiotami, w tym z organizacjami pozarządowymi. Z przytoczonych przepisów wynika m.in., że jednym z zadań własnych gminy jest świadczenie pomocy społecznej, tworzenie i utrzymywanie ośrodków i zakładów opiekuńczych, oraz że zadanie to gmina może realizować poprzez jednostki organizacyjne lub poprzez inne podmioty zawierając z nimi umowy. Zatem ustawodawca pozostawił gminie do wyboru dwie formy realizacji tych zadań: utworzenie przez gminę jednostki organizacyjnej, której celem jest realizacja zadania (lub zadań), bądź też zawarcie umowy z podmiotem zewnętrznym, m.in. z organizacją pozarządową. W pierwszym przypadku wykreowana zostaje jednostka pozostająca w obrębie struktury organizacyjnej gminy, w tym jednostka budżetowa. Zasady funkcjonowania tych jednostek określają przepisy szczególne (np. ustawa o pomocy społecznej). W ustawie z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych jednostki budżetowe zaliczone zostały do sektora finansów publicznych (art. 9 pkt 3).

Stosownie do treści art.11 tej ustawy jednostkami budżetowymi są jednostki organizacyjne sektora finansów publicznych nieposiadające osobowości prawnej, które pokrywają swoje wydatki bezpośrednio z budżetu, a pobrane dochody odprowadzają na rachunek odpowiednio dochodów budżetu państwa albo budżetu jednostki samorządu terytorialnego (ust. 1). Jednostka budżetowa działa na podstawie statutu określającego w szczególności jej nazwę, siedzibę i przedmiot działalności (ust. 2). Podstawą gospodarki finansowej jednostki budżetowej jest plan dochodów i wydatków (ust. 3). Jednostka budżetowa nie posiada zatem osobowości prawnej, pobrane przez nią dochody odprowadza do budżetu państwa albo do budżetu jednostki samorządu terytorialnego, jej wydatki są pokrywane z budżetu. Cechą charakterystyczną jednostek budżetowych jest to, że pełnią one funkcję reprezentanta interesów Skarbu Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego i podejmują za nie czynności. Tak więc jednostka budżetowa za pomocą, której gmina realizuje zadania własne nałożone na nią przepisami prawa nie może być traktowana jako odrębny organ. Jest ona wówczas jednostką organizacyjną wykonującą zadania gminy.

W realiach niniejszej sprawy niewątpliwie mamy do czynienia z domem opieki społecznej będącym jednostką budżetową gminy, dlatego należy wziąć pod rozwagę przepisy ustawy z 12 marca 2004r. o pomocy społecznej. I tak art. 17 ust. 1 pkt 16 i 18 tej ustawy stanowi, że do zadań własnych gminy o charakterze obowiązkowym należy kierowanie do domu pomocy społecznej i ponoszenie odpłatności za pobyt mieszkańca gminy w tym domu, a także utworzenie i utrzymywanie ośrodka pomocy społecznej, w tym zapewnienie środków na wynagrodzenia pracowników. Według postanowień art. 110 ust. 1 ustawy zadania pomocy społecznej w gminach wykonują jednostki organizacyjne - ośrodki pomocy społecznej. Ośrodek pomocy społecznej wykonując zadania własne gminy w zakresie pomocy społecznej, kieruje się ustaleniami wójta (burmistrza, prezydenta miasta) - art. 110 ust. 3. Decyzję o skierowaniu do domu pomocy społecznej i decyzję ustalającą opłatę za pobyt w domu pomocy społecznej wydaje organ gminy właściwej dla tej osoby w dniu jej kierowania do domu pomocy społecznej (art. 59 ust. 1). Decyzję o umieszczeniu w domu pomocy społecznej wydaje organ gminy prowadzącej dom pomocy społecznej (art. 59 ust. 2). Pobyt w domu pomocy społecznej jest odpłatny do wysokości średniego miesięcznego kosztu utrzymania (art. 60 ust. 1). Z przytoczonych przepisów jasno wynika, że w przywołanym stanie faktycznym dom opieki społecznej będący jednostką budżetową gminy realizuje zadania własne gminy wynikające z przepisów prawa i wobec tego nie może być traktowany jako odrębny organ, lecz jest jednostką organizacyjną wykonującą zadania gminy. W takim zaś zakresie w jakim realizuje w/w. zadania stanowi organ władzy publicznej. Samorząd terytorialny uczestniczy bowiem w sprawowaniu władzy publicznej (art. 16 ust. 2 Konstytucji RP). Przysługującą mu w ramach ustaw istotną część zadań publicznych samorząd wykonuje w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Z kolei w art. 163 Konstytucji wskazano, że samorząd terytorialny wykonuje zadania publiczne nie zastrzeżone przez Konstytucję lub ustawy dla organów innych władz publicznych. Powyższe wprost wskazuje, że ustrojodawca powierzył samorządowi terytorialnemu wykonywanie zadań administracji publicznej niezastrzeżonych do kompetencji innych organów władzy państwowej. W działaniach tych organy samorządu mogą korzystać ze środków prawnych o charakterze władczym, właściwych władzy państwowej.

W związku z tym z istoty regulacji zawartej w art. 15 ust. 6 ustawy o VAT oraz z innych powołanych wyżej przepisów wynika, że dom opieki społecznej będący jednostką budżetową gminy realizuje zadania własne gminy wynikające z przepisów prawa i wobec tego nie może być traktowany jako odrębny organ, lecz jest jednostką organizacyjną wykonującą zadania tejże gminy. W takim zaś zakresie w jakim realizuje w/w. zadania stanowi organ władzy publicznej. (wyrok WSA w Warszawie z dnia 22 sierpnia 2012r. sygn. III SA/Wa 3092/11, wyrok WSA w Poznaniu z dnia 20 marca 2013r. sygn. I SA/Po 60/13 - a co do innych zadań publicznych wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 31 stycznia 2012 r., I FSK 627/11, z dnia 13 grudnia 2011 r., I FSK 491/11, z dnia 11 października 2011 r., I FSK 965/11, z dnia 2 grudnia 2010 r., I FSK 2064/09, z dnia 25 maja 2010 r., I FSK 761/09 i I FSK 852/09, z dnia 18 listopada 2008 r., I FSK 1148/07, z dnia 3 stycznia 2008 r., I FSK 116/07 – dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych http://orzeczenia.nsa.gov.pl). W wyroku z dnia 31 stycznia 2012 r., I FSK 627/11 Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że treść art. 15 ust. 6 ustawy o VAT wskazuje, że regulacje te odnoszą się do podmiotów, które będąc powołane na podstawie przepisów prawa do realizacji określonych zadań, wyposażone są przy ich realizacji we władztwo publiczne, tj. występują w pozycji nadrzędnej w stosunku do innych podmiotów uczestniczących w danej czynności faktycznej. Sąd ten podzielił stanowisko orzecznictwa co do spełniania przez gminę wymogów koniecznych do uznania jej za organ władzy publicznej, a w konsekwencji uznania, że jest to podmiot mieszczący się w zakresie podmiotowym wyłączenia z opodatkowania, o którym mowa w art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, ale za konieczne uznał, przy rozważaniu możliwości zastosowania w danej sprawie w/w. przepisu ustalenie, czy określone wykonywane przez niego czynności są czynnościami ze sfery cywilnoprawnej czy publicznoprawnej. Badając zatem te kryteria uznać należy, iż czynności wykonywane przez gminny dom pomocy społecznej są czynnościami ze sfery publicznoprawnej. Przede wszystkim dom opieki społecznej działa na odmiennych zasadach niż podmioty prowadzące działalność gospodarczą w tym samym zakresie (zasady działania domu opieki społecznej zostały wskazane powyżej, natomiast działalność gospodarcza w tym zakresie została unormowana w Rozdziale 3 ustawy o pomocy społecznej). Jak wyżej zaznaczono tworzenie i utrzymanie domu pomocy społecznej należy do zadań własnych gminy o charakterze obowiązkowym. Zarówno umieszczenie danej osoby w domu opieki społecznej jak i opłata za pobyt lub zwolnienie z niej wynika z decyzji administracyjnej, przy czym wysokość tej opłaty ustalana jest jak wskazano w sposób określony w ustawie o pomocy społecznej (art. 60 i nast.). Zatem to organ samorządu terytorialnego (np. gminy) decyduje w ramach sprawowania władztwa publicznego kto i na jakich zasadach zostanie umieszczony w domu opieki społecznej. Opłaty pobrane przez dom za pobyt w nim odprowadzane są do budżetu gminy. Wydatki domu pokrywane są z budżetu gminy. Pobrane przez dom opłaty mają charakter daniny publicznej, ponieważ jest ona pobierana przez organ samorządowy w interesie osoby przebywającej w domu opieki społecznej (vide art. 54 ust. 1 i art. 55 ust. 1 cyt. ustawy), a pobierana jest w związku z ustawowym obowiązkiem organu samorządu terytorialnego do prowadzenia domów opieki społecznej i jest związana z realizacją celu publicznego.

Zaakcentować należy, że kryteria w postaci konieczności opodatkowania wskazywanych usług zakwaterowania odnoszące się do zrównywania sytuacji prawnej podmiotów prywatnych świadczących takie usługi w celu zapewnienia konkurencyjności, wobec brzmienia art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, pozostają bez znaczenia i nie mogą być uwzględnione. Należy mieć bowiem na uwadze, że podmioty prywatne nie mają ograniczeń w zakresie pobierania opłat i w zakresie finansowania, ani też obowiązku prowadzenia domu pomocy i kierują się wolnorynkowymi zasadami.

W ocenie sądu zachodzi zatem konieczność dokonania ponownej wykładni stanowiska strony zaprezentowanego we wniosku o wydanie interpretacji z uwzględnieniem oceny prawnej wyrażonej w uzasadnieniu niniejszego orzeczenia.

Mając na uwadze powyższe, orzeczono jak w sentencji wyroku, na podstawie art. 146 § 1 ustawy o p.p.s.a, o kosztach (wobec braku wniosku o przyznanie kosztów zastępstwa prawnego) rozstrzygając na podstawie art. 200 p.p.s.a.