Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Krzysztof Dziedzic Sędziowie Sędzia WSA Grażyna Staniszewska (spr.) Asesor WSA Jarosław Piątek Protokolant referent stażysta Magdalena Komar po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 marca 2018 r. sprawy ze skargi W.S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie zasiłku celowego I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Burmistrza z dnia [...] r., nr [...], II. przyznaje od Skarbu Państwa – Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp. na rzecz adwokata J.S. kwotę 240 (dwieście czterdzieści) zł powiększoną o należną stawkę podatku od towarów i usług tytułem pomocy prawnej udzielonej skarżącemu z urzędu.

Decyzją nr [...] z dnia [...] lipca 2017r. Zastępca Dyrektora Ośrodka Pomocy Społecznej przyznał W.S. w miesiącu czerwcu 2017 r. świadczenie pieniężne w formie zasiłku celowego w wysokości 250 zł.

W uzasadnieniu decyzji organ I instancji wskazał, że w dniu 2 czerwca 2017 r. oraz w dniu 26 czerwca 2017 r. W.S. złożył wnioski, które wszczęły postępowanie administracyjne dotyczące sprawdzenia, czy zachodzą ustawowe przesłanki uznające stronę za osobę uprawnioną do świadczenia pieniężnego w formie zasiłku celowego.

Na podstawie rodzinnego wywiadu środowiskowego oraz zebranej dokumentacji organ ustalił, że strona spełnia przesłanki z art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy

o pomocy społecznej kwalifikujące do przyznania świadczenia pieniężnego. Ustalił mianowicie, że strona prowadzi jednoosobowe gospodarstwo domowe, dochód strony wynosi 0,00 zł miesięcznie i wobec tego nie przekracza kryterium dochodowego ustalonego zgodnie z art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o pomocy społecznej, tj. kwoty 634 zł.

Organ ustalił też, że najpilniejszą potrzebą strony jest częściowe pokrycie kosztów zakupu żywności, energii elektrycznej i uregulowanie długu w wysokości 20 zł za zakupione leki. W związku z powyższym organ przyznał świadczenie pieniężne

w formie zasiłku celowego w miesiącu czerwcu 2017 r. w wysokości 250 zł.

Ustalając wysokość świadczenia organ wziął pod uwagę zarówno sytuację życiową świadczeniobiorcy, jak również możliwości finansowe Ośrodka Pomocy Społecznej oraz potrzeby innych osób ubiegających się o tę formę pomocy. Wskazał, że wysokość miesięcznej transzy MOPS na zasiłki celowe wynosi 21.667 zł, średnio o zasiłek celowy w miesiącu ubiega się 42 osób. Ponadto z wymienionych środków finansowych Ośrodek pokrywa wzmożone potrzeby osób i rodzin w okresie jesiennym i zimowym np. zakup opału, ciepłej odzieży, obuwia itp. Ponieważ organ jest obowiązany w sposób wyczerpujący zebrać i rozpatrzyć cały materiał dowodowy, pracownik socjalny w dniu [...] czerwca 2017 r. pobrał raport - Aktualny status osoby z aplikacji Samorządowa Elektroniczna Platforma Informacyjna SEP I (PUP). Z informacji zawartych w Raporcie wynika, iż strona nie figuruje w ewidencji osób bezrobotnych i poszukujących pracy, ponadto strona utraciła status osoby bezrobotnej z dniem [...] września 2007 r. z powodu odmowy przyjęcia propozycji pracy bez uzasadnionej przyczyny i od tej pory nie wykazywała zainteresowania i gotowości do podjęcia pracy. Ustosunkowując się do pozostałych kwestii zawartych we wnioskach strony z dnia [...] czerwca 2017 r. oraz z dnia [...] czerwca 2017 r., w piśmach z dnia [...] lipca 2017 r. oraz z dnia [...] lipca 2017 r. organ poinformował, że zastrzeżenia strony zgłaszane od wielu lat, a dotyczące niewłaściwych treści i wątpliwości co do prawidłowości złożonych podpisów zawartych w wywiadach środowiskowych w ciągu ubiegłych lat były wielokrotnie rozpatrywane w toku postępowań administracyjnych przez organ I instancji, jak i organ odwoławczy SKO, WSA, Prokuraturę, Sąd itd., a zakończone zostały ostatecznymi decyzjami administracyjnymi bądź to odpowiednimi pismami. Ponadto organ zauważył, że przez wiele lat zgodnie z sytuacją życiową strony, właściwymi przepisami prawa oraz możliwościami budżetowymi Ośrodka strona korzystała ze świadczeń pomocy społecznej co także kończyło się wydaniem stosownych, ostatecznych decyzji administracyjnych (również po zastosowaniu trybu odwoławczego).

W kwestii zastrzeżeń skarżącego dotyczących lokalu mieszkalnego organ poinformował, że organem kompetentnym w tym zakresie jest Burmistrz.

Od powyższej decyzji W.S. złożył odwołanie, w którym wniósł o:

1. uchylenie decyzji rażąco naruszającej jego prawo do świadczeń pomocy społecznej w ustaleniu nabycia przez niego od dnia [...] września 1984 r. prawa do samodzielnego lokalu mieszkalnego z dodatkową izbą mieszkalną w związku z przyjęciem go do pracy w szkole z innej miejscowości. Brak mieszkania w dalszym ciągu uniemożliwia mu powrót do przerwanej pracy zawodowej przez co, zostając zmuszonym przez Gminę bez podstawy prawnej i w sposób sprzeczny z wyrokiem Sądu Rejonowego z dnia [...] listopada 2008 r. - sygn. akt: [...], do zamieszkania w niespełniającym nawet warunków pomieszczenia tymczasowego pokoju wspólnego lokalu socjalnego zamieszkałego przez nieuprawnionych współlokatorów;

2. przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia innej jednostce pomocy społecznej, albo też jednostce lub osobie zajmującej się udzielaniem pomocy

z powodu ciągłego niedopełniania przez Ośrodek Pomocy Społecznej obowiązku zebrania z urzędu całości materiału dowodowego posiadanego przez Gminę. Podniósł też, że mieszkania spółdzielczego nigdy otrzymał, ponieważ nigdy nie był i być nie mógł członkiem jakiejkolwiek spółdzielni mieszkaniowej;

3. dopełnienie z art. 304 § 2 kpk obowiązku zawiadomienia właściwych organów ścigania o znęcającym się niedopełnianiu wobec niego w/w obowiązków funkcjonariuszy publicznych obu w/w jednostek i tworzeniem przez nich fałszu intelektualnego w dokumentach urzędowych o jego sytuacji osobistej i rodzinnej oraz dochodowej, a także majątkowej ze źródłami utrzymania włącznie i zmuszanie go do życia w skrajnej biedzie przy zerowym dochodzie zagrażającej zdrowiu psychicznemu i fizycznemu oraz życiu ze skutkiem zatrucia pokarmowego

i konieczności skorzystania z pomocy pogotowia ratunkowego.

Po przeprowadzeniu postępowania odwoławczego Samorządowe Kolegium Odwoławcze wydało dnia [...] września 2017 r. decyzję nr [...], którą utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję organu I instancji.

Podstawę prawną decyzji stanowiły przepisy art. 39 ust. 5 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t. j. Dz. U. z 2016 r., poz. 446 ze zm.), art. 1 i 2 ustawy z dnia 12 października 1994 r. o samorządowych kolegiach odwoławczych

(t. j. Dz. U. z 2015 r., poz. 1659 ze zm.), art. 2 ust. 1, art. 3, art. 7 pkt 1, 4, art. 8 ust. 1 pkt 1, art. 36 pkt 1c, art. 39 ust. 1, 2, ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (t. j. Dz. U. z 2016 r., poz. 930 ze zm.). § 1 pkt 1a Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 14 lipca 2015 r. w sprawie zweryfikowanych kryteriów dochodowych oraz kwot świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej (Dz. U. z 2015 r., poz. 1058), a także art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t. j. Dz. U. z 2017, poz. 1257).

W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy podzielił stanowisko organu

I instancji i wskazał, że W.S. mieści się w granicach kryterium dochodowego osoby samotnie gospodarującej kwalifikującego do otrzymania pomocy finansowej. Dochód odwołującego wynosi 0,00 zł, tym samym nie przekracza kwoty 634 zł, ustalonej w art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o pomocy społecznej. Skarżący prowadzi jednoosobowe gospodarstwo domowe, nie figuruje w ewidencji osób bezrobotnych i poszukujących pracy. W dniu 26 lipca 2017 r. dostarczył do organu I instancji dokumentację, dotyczącą przyczyny utraty statusu osoby bezrobotnej, z której wynika, że z własnej winy przerwał szkolenie, ponownie nie zarejestrował się w Powiatowym Urzędzie Pracy.

Następnie Kolegium wskazało, że zasiłek celowy jest świadczeniem

o charakterze uznaniowym, przyznawanym stosownie do potrzeb wnioskodawcy oraz możliwości finansowych ośrodka. Konstrukcja prawna tego świadczenia polega na fakultatywności jego przyznania, jak i jego wysokości. Stąd decyzja o jego przyznaniu zależy nie tylko od rozpoznanej indywidualnej sytuacji osoby i rodziny ubiegającej

się o pomoc, ale również możliwości finansowych Ośrodka, z uwzględnieniem potrzeb pozostałych podopiecznych, także zwracających się o pomoc.

Rozstrzygnięcie w sprawie zasiłku celowego zapada w ramach uznania administracyjnego, które co prawda nie pozwala organowi na dowolność w załatwieniu sprawy, ale też nie nakazuje mu spełnienia każdego żądania obywatela.

Decyzja w zakresie przyznania prawa do zasiłku celowego powinna uwzględnić zasady ogólne określone w kodeksie postępowania administracyjnego, a w zakresie meritum rozstrzygnięcia - zasady zawarte w ustawie o pomocy społecznej.

SKO stwierdziło, że z dokonanych ustaleń wynika, iż organ I instancji wnikliwie i szczegółowo uzasadnił powody, dla których nie uwzględnił żądań skarżącego. Podkreśliło też, że W.S. przez wiele lat zgodnie z sytuacją życiową i właściwymi przepisami prawa oraz możliwościami Ośrodka Pomocy Społecznej korzystał ze świadczeń pomocy społecznej, co kończyło się wydaniem ostatecznych decyzji administracyjnych.

Biorąc powyższe pod uwagę zdaniem Kolegium organ orzekający w I instancji nie przekroczył granic uznania. Uznanie administracyjne obejmuje prawo organu do oceny hierarchii zgłaszanych potrzeb, które należy ustalać w kontekście ogólnej liczby osób ubiegających się o pomoc oraz zgłoszonych przez nich żądań, a także wysokości środków finansowych przeznaczonych na świadczenia z zakresu pomocy społecznej. Zdaniem Kolegium nie ulega wątpliwości, że organ nie może zabezpieczyć wszystkich potrzeb osób ubiegających się o pomoc, jak również udzielać świadczeń w oczekiwanej przez te osoby wysokości. Podzieliło również pogląd organu I instancji, iż wykazana ograniczona wysokość środków, jakie posiada Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej na realizację zadań pomocy społecznej w pierwszej kolejności nakazuje zabezpieczyć niezbędne potrzeby bytowe osób i rodzin ubiegających się o pomoc. Organ I instancji podejmując decyzje o przyznaniu zasiłku celowego dla W.S. w kwocie 250 zł, wziął pod uwagę środki jakie zostały zaplanowane w budżecie na realizację zadań własnych oraz ilość rodzin i osób które zgłaszają się o pomoc w formie zasiłków celowych, w tym ustaloną wysokość świadczenia.

W świetle powyższego, zdaniem organu odwoławczego, nie można postawić organowi I instancji zarzutu dowolności w kwestii podjętego w skarżonej decyzji rozstrzygnięcia.

Skargę na decyzję Kolegium z dnia [...] września 2017 r. złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp. W.S., w której wniósł o uwzględnienie przedłożonych w przesłanym w dniu 6 października 2017 r. i w dniu 11 października 2017 r. drogą komunikacji elektronicznej ePUAP do Samorządowego Kolegium Odwoławczego piśmie z dnia [...] września 2017 r. do Ośrodka Pomocy Społecznej okoliczności wraz z zeskanowanym materiałem dowodowym:

- uzasadniających przyznanie mu pomocy odpowiedniej do przyczyny trudnej sytuacji majątkowej i dochodowej oraz rodzinnej, a także majątkowej pomocy społecznej

w celu przezwyciężenia nadużywania władzy przede wszystkim przez Gminę przez niedopełnienie obowiązku ustalenia i wykonania nabytego od dnia [...] września 1984 r. prawa do samodzielnego lokalu mieszkalnego z dodatkową izbą mieszkalną;

- dowodzącym rażącego niedopełnienia na jego szkodę od 1996 r. do dzisiaj włącznie przez Ośrodek Pomocy Społecznej określonych w art. 2 ust. 1 i art. 3 ust. 1-4 oraz art. 100 ustawy o pomocy społecznej - obowiązku udzielenia pomocy społecznej w przezwyciężeniu w/w nadużycia władzy zmuszającego go w dalszym ciągu do pozostawania bez pracy bez własnej woli i winy z niewykonywanym prawem do zabezpieczenia społecznego i samodzielnego lokalu mieszkalnego z dodatkową izbą;

Jednocześnie skarżący wniósł o uchylenie decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] września 2017 r. i odpowiednio decyzji Ośrodka Pomocy Społecznej z dnia [...] lipca 2017 r. z zobowiązaniem Ośrodka Pomocy Społecznej do wykonania określonego w art. 7 i n. kpa obowiązku zebrania z urzędu całości materiału dowodowego i udzielenia potrzebnej mu pomocy i przekazanie z art. 65 kpa sprawy innej właściwej jednostce publicznej do załatwienia, jeżeli ewentualnie taką właściwą jednostką nie jest Ośrodek Pomocy Społecznej.

W uzasadnieniu skargi W.S. podał, że jego pracodawca – Gmina, nie dopełnił wobec niego obowiązku ustalenia i wykonana nabytego przez skarżącego od dnia [...] września 1984 r. majątkowego prawa do samodzielnego lokalu mieszkalnego z dodatkową izbą mieszkalną, co skutkowało pozostawaniem bez zarobkowej pracy zawodowej w szkole i bez możliwości prowadzenia zgłoszonej działalności gospodarczej oraz możliwości nawiązania zerwanych więzi gospodarczych i emocjonalnych z jego synem. Poza tym skarżący zarzucił, że Ośrodek Pomocy Społecznej nie dopełnił obowiązku zebrania z urzędu całości materiału dowodowego na okoliczność ustalenia przyczyny jego trudnej sytuacji majątkowej i dochodowej oraz rodzinnej, a także osobistej i nie dopełnił wobec mnie obowiązku udzielenia potrzebnej mu pomocy w usunięciu w/w przyczyny trudnej sytuacji życiowej i zapobieżenia jej pogorszenia się.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze podtrzymało argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji i wniosło o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wlkp. zważył, co następuje.

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tj.: Dz. U. z 2017 r. poz. 2188) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Stwierdzenie, że zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszeniem prawa dającym podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, innym naruszeniem przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy obliguje Sąd do uchylenia zaskarżonej decyzji (art. 145 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi; tj.: Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, zwanej dalej ustawą p.p.s.a.).

Dokonując kontroli zaskarżonej decyzji na zasadach wyżej opisanych Sąd stwierdził jej niezgodność z prawem procesowym, która mogła mieć wpływ na wynik sprawy.

Zaskarżona została decyzja organu odwoławczego utrzymująca w mocy decyzję organu pierwszej instancji przyznającą skarżącemu zasiłek celowy w wysokości 250 zł. Materialnoprawną podstawę orzekania w kontrolowanej sprawie stanowiły przepisy ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2016 r. poz. 930 z późn. zm., jak już wyżej: u.p.s.).

Jak wynika z przepisów tej ustawy pomoc społeczna w postaci zasiłku celowego jest udzielana osobom i rodzinom, które spełniają jednocześnie dwa kryteria: kryterium dysfunkcji określone w art. 7 u.p.s. oraz kryterium dochodowe, o którym mowa w art. 8 ust. 1 u.p.s. Zgodnie z art. 39 ust. 1 i 2 u.p.s., w celu zaspokojenia niezbędnej potrzeby bytowej stronie może być przyznany zasiłek celowy. Zasiłek celowy może zostać przyznany w szczególności na pokrycie części lub całości kosztów zakupu żywności, leków i leczenia, opału, odzieży, niezbędnych przedmiotów użytku domowego, drobnych remontów i napraw w mieszkaniu, także kosztów pogrzebu.

Z brzmienia powołanego unormowania i użytego w nim zwrotu "może", wynika, że decyzja wydana w tym trybie przez organ administracji, ma charakter uznaniowy, co oznacza, że zasiłek celowy jest świadczeniem przyznawanym w ramach uznania administracyjnego. Okoliczność ta, jak już wielokrotnie podkreślano w orzecznictwie sądowoadministracyjnym, powoduje, że nawet fakt spełnienia kryteriów ustawowych nie oznacza automatycznego przyznania osobie zainteresowanej tego świadczenia i w wysokości zgodnej z jej oczekiwaniami.

Zgodnie z art. 7 k.p.a. organ administracji publicznej stojąc na straży praworządności, z urzędu lub na wniosek stron, powinien podejmować wszelkie kroki niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli. Przepis prawa materialnego upoważniając wyraźnie organ administracji do działania na zasadzie uznania, jednocześnie przyznaje temu organowi możliwość kształtowania treści rozstrzygnięcia. Norma prawna nie przewiduje obowiązku określonego zachowania się organu, lecz możliwość wyboru sposobu załatwienia sprawy. Możliwość ta powinna zostać zdeterminowana wyważeniem interesu społecznego i słusznego interesu obywateli.

Decyzje uznaniowe podlegają kontroli sądu administracyjnego w ograniczonym zakresie. Sąd nie może poddawać ocenie, czy dokonany przez organ administracji państwowej wybór jest słuszny, a zatem Sąd nie jest uprawniony do badania merytorycznej zasadności (celowości) decyzji administracyjnej; takie rozstrzygnięcie należy wyłącznie do organów administracyjnych. Decyzja uznaniowa w pełnym zakresie podlega natomiast badaniu, co do jej zgodności z przepisami proceduralnymi i ocenie czy organ administracji publicznej prawidłowo zgromadził materiał dowodowy, czy wyciągnięte wnioski w zakresie merytorycznym mają swoje uzasadnienie w zebranym w sprawie materiale dowodowym oraz, czy dokonana ocena mieści się w ustawowych granicach, zaś wyciągnięte wnioski są logiczne i poprawne. Decyzja uznaniowa może być przez Sąd uchylona w przypadku stwierdzenia, że została wydana z takim naruszeniem przepisów prawa materialnego czy procesowego, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy. O tego rodzaju naruszeniach można mówić, gdy organ pozostawił poza swoimi rozważaniami argumenty podnoszone przez stronę, pominął istotny dla rozstrzygnięcia materiał dowodowy lub dokonał jego oceny wbrew zasadom logiki i doświadczenia życiowego.

Sąd stwierdza, że orzekające w sprawie organy prawidłowo ustaliły jej stan faktyczny w zakresie okoliczności relewantnych prawnie, a ustalenia te znajdują potwierdzenie w dokumentach znajdujących się w aktach sprawy. Bezspornie skarżący jest osobą bezrobotną, samotnie gospodarującą oraz nie osiąga żadnego dochodu. Jak wynika z wywiadu środowiskowego z tytułu użytkowania lokalu mieszkalnego na skarżącym ciążą zaległości z tytułu nieopłaconych rachunków za energię elektryczną. Tym samym zasadnie organy przyjęły, że warunki formalne do przyznania skarżącemu zasiłku celowego, wynikające z ustawy o pomocy społecznej, zostały w tej sprawie spełnione. W świetle tych ustaleń faktycznych bezsporne jest, iż skarżącemu mogła być udzielona pomoc w postaci zasiłku celowego. Skarżący kwestionuje wysokość przyznanej pomocy podnosząc zarówno okoliczności związane ze swoją trudną sytuacją finansową oraz życiową.

Oceniając legalność wydanych w sprawie decyzji administracyjnych należy zauważyć, że przyznając zasiłek celowy organ I inst. nie określił celu na jaki pomoc została skarżącemu przyznana. Organ wskazał kwotę przyznanego zasiłku celowego (250 zł), ale nie określił na zaspokojenie której z potrzeb, wymienionej w art. 39 u.p.s. oraz wnioskowanej przez skarżącego, dana pomoc jest przeznaczona. Trzeba mieć na uwadze, że skarżący nie osiąga żadnych dochodów, co może implikować konieczność zaspokojenia niezbędnych potrzeb bytowych o zróżnicowanym rodzaju – mieszczących się w ramach dyspozycji art. 39 ust. 2 u.p.s.

Jak wyżej podniesiono, myśl art. 39 ust. 2 u.p.s. zasiłek celowy może być przyznany w szczególności na pokrycie części lub całości kosztów zakupu żywności, leków i leczenia, opału, odzieży, niezbędnych przedmiotów użytku domowego, drobnych remontów i napraw w mieszkaniu, a także kosztów pogrzebu. Z akt sprawy wynika, że skarżący zgłaszał konieczność zaspokojenia różnorakich potrzeb bytowych, mieszczących się w dyspozycji art. 39 u.p.s.

Z wywiadu środowiskowego wynika, że na skarżącym ciążą zaległości z tytułu nieopłaconych rachunków za energię elektryczną, należy jednak zauważyć, że nie ustalono wysokości tej zaległości, co oznacza że stan faktyczny sprawy nie został w pełni ustalony. W treści wywiadu środowiskowego rekomendowano przyznanie skarżącemu zasiłku celowego na częściowe pokrycie kosztów zakupu leków, żywności oraz energii elektrycznej, jednakże w rozstrzygnięciu kończącym postępowanie organ nie wskazał celu na jaki przyznano skarżącemu pomoc finansową, przy czym powyższe nie wynika również z uzasadnienia decyzji. Uchybienie to należy ocenić jako mogące mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Rozstrzygnięcie w przedmiocie zasiłku celowego powinno odnosić się do zgłaszanej przez stronę potrzeby bytowej, w przeciwnym wypadku nie spełnia koniecznych wymogów decyzji administracyjnej, bowiem nie załatwia sprawy co do meritum. Należy mieć przy tym na uwadze, że w sytuacji braku wskazania w decyzji celu na jaki zasiłek celowy został przyznany, w wypadku ewentualnych późniejszych wniosków strony o przyznanie zasiłku celowego, ustalenie w tych sprawach stanu faktycznego sprawy, w tym zakresu niezbędnych potrzeb bytowych strony, może być utrudnione.

Wskazać również przyjdzie, że rozstrzygając sprawę organ pominął dyrektywy ogólne ustawy o pomocy społecznej wynikające z art. 2 oraz art. 3 tej ustawy. W myśl art. 2 ust. 1 u.p.s. pomoc społeczna jest instytucją polityki społecznej państwa, mającą na celu umożliwienie osobom i rodzinom przezwyciężanie trudnych sytuacji życiowych, których nie są one w stanie pokonać, wykorzystując własne uprawnienia, zasoby i możliwości. Stosownie do treści art. 3 ust. 1 i 2 pomoc społeczna wspiera osoby i rodziny w wysiłkach zmierzających do zaspokojenia niezbędnych potrzeb i umożliwia im życie w warunkach odpowiadających godności człowieka. Zadaniem pomocy społecznej jest zapobieganie sytuacjom, o których mowa w art. 2 ust. 1, przez podejmowanie działań zmierzających do życiowego usamodzielnienia osób i rodzin oraz ich integracji ze środowiskiem.

W stanie faktycznym rozpoznawanej sprawy, w tym wobec trudnej sytuacji bytowej i życiowej skarżącego, przyznana mu pomoc w wysokości 250 zł nie może traktowana jako zaspokojenie wszystkich niezbędnych jego potrzeb bytowych. W tej sytuacji, mając na uwadze zasady ogólne ustawy o pomocy społecznej, organ winien rozważyć możliwość podjęcia dalszych działań w celu przezwyciężenia trudnej sytuacji życiowej w jakiej obecnie skarżący się znajduje, a ustalenia w tym zakresie powinny mieć odzwierciedlenie w uzasadnieniu rozstrzygnięcia. W analizowanej sprawie organ do powyższej kwestii nie odniósł się.

Rozpatrując sprawę w wyniku odwołania od decyzji I inst., organ odwoławczy powyższych uchybień nie dostrzegł, co skutkowało wadliwością również decyzji organu II inst.

Jak już wyżej zaznaczono decyzja w przedmiocie przyznania zasiłku celowego ma charakter uznaniowy, co oznacza że nawet w sytuacji spełnienia przez wnioskodawcę kryteriów formalnych, wnioskowana pomoc może nie zostać przyznana lub może zostać przyznana w rozmiarze mniejszym, aniżeli wnioskowany. Należy jednak pamiętać, że w wypadku decyzji o uznaniowym charakterze szczególne znaczenie ma jej uzasadnienie, w którym winny być zawarte wszystkie motywy rozstrzygnięcia, tak aby oczywistym było, że rozstrzygniecie nie ma charakteru dowolnego, lecz przy jego podjęciu organ kierował się motywami o charakterze prawnym. Przyznając świadczenie organ winien uzasadnić wysokość przyznanej pomocy, przy czym winien mieć na uwadze aktualne możliwości finansowe Ośrodka, ale również sytuację materialną i życiową strony, tak aby zadania pomocy społecznej zostały w danej sprawie wypełnione.

W przedstawionych okolicznościach sprawy Sąd stwierdził, że zaskarżona decyzja oraz decyzja ją poprzedzająca wydane zostały z naruszeniem art. 7, art. 77 oraz 107§ 3 kpa.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. "c" p.p.s.a. oraz art. art. 135 p.p.s.a. decyzje organów obu instancji zostały uchylone.