Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Henryk Wach, Sędziowie Sędzia WSA Mirosław Kupiec, Sędzia WSA Barbara Orzepowska-Kyć (spr.), Protokolant St. sekr. sąd. Beata Kujawska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 marca 2012 r. przy udziale – sprawy ze skargi Z. M. na postanowienie Dyrektora Izby Celnej w K. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie podatku akcyzowego oddala skargę.

Dyrektor Izby Celnej w K. postanowieniem z [...] nr [...], po rozpatrzeniu zażalenia Z.M. utrzymał w mocy postanowienie Naczelnika Urzędu Celnego w R. z [...] nr [...], odmawiające wszczęcia postępowania podatkowego w sprawie zwrotu nadpłaty w podatku akcyzowym z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego samochodu osobowego marki Mercedes – Benz wraz z odsetkami liczonymi od dnia powstania nadpłaty tj. od dnia 6 lipca 2004 r. do 18 sierpnia 2008 r. W podstawie prawnej powołał m.in. art. 233 § 1 pkt 1 w zw. z art. 239 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tj.: Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm., zwanej w skrócie O.p.).

Jak wynika z akt sprawy w dniu 9 września 2010 r. Z.M. wystąpił do Naczelnika Urzędu Celnego w B. z wnioskiem o zwrot nadpłaty w podatku akcyzowym z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego samochodu osobowego marki Mercedes - Benz wraz z odsetkami liczonymi od dnia powstania nadpłaty, tj. od 6 lipca 2004 r. do 18 sierpnia 2008 r. Jako podstawę prawną żądania wskazał art. 2 ustawy z 9 maja 2008 r. o zwrocie nadpłaty w podatku akcyzowym zapłaconym z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego albo importu samochodu osobowego (Dz. U. Nr 118, poz. 745, zwaną dalej ustawą z 9 maja 2008 r. o zwrocie nadpłaty) oraz art. 74 O.p. W uzasadnieniu wniosku przywołał wyrok z 17 lipca 2008 r. wydany przez Europejski Trybunał Sprawiedliwości (ETS) w sprawie [...], (D. K. przeciwko Dyrektorowi Izby Celnej w B.) dotyczący zgodności z prawem wspólnotowym polskich przepisów w zakresie opodatkowania podatkiem akcyzowym każdej sprzedaży samochodów osobowych przed ich pierwszą rejestracją na terytorium kraju.

Wraz z wnioskiem przedłożył:

- wycenę pojazdu z 7 lipca 2004 r.,

- dokument potwierdzający zapłatę akcyzy na terytorium kraju od samochodu osobowego w nabyciu wewnątrzwspólnotowym,

- potwierdzenie zapłaty akcyzy na rachunek bankowy Izby Celnej w K..

Zgodnie z właściwością miejscową wniosek strony rozpoznawał Naczelnik Urzędu Celnego w R., który zgromadził następujący materiał dowodowy w sprawie: deklarację uproszczoną nabycia wewnątrzwspólnotowego AKC-U, umowę kupna sprzedaży, niemieckie dokumenty rejestracyjne ww. pojazdu, wniosek o wydanie dokumentu potwierdzającego zapłatę akcyzy, dowody zapłaty, zaświadczenie o przeprowadzonym badaniu technicznym pojazdu, dokument identyfikacyjny pojazdu, dokument potwierdzający zapłatę akcyzy na terytorium kraju od samochodu osobowego w nabyciu wewnątrzwspólnotowym.

Następnie postanowieniem z [...], w oparciu o art. 165 a) w związku z art. 79 § 2 O.p., odmówił wszczęcia postępowania w sprawie zwrotu nadpłaty w podatku akcyzowym z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego samochodu osobowego marki Mercedes - Benz o nr nadwozia [...]. Stwierdził przy tym, że Z.M. złożył deklarację uproszczoną AKC-U nabycia wewnątrzwspólnotowego spornego samochodu w dniu 6 lipca 2004 r., zatem wniosek o zwrot nadpłaty został złożony po upływie 5-letniego terminu do jego złożenia.

W zażaleniu na to postanowienie Z.M. wniósł o jego uchylenie, zarzucając nieprawidłowe zastosowanie i interpretację przepisów odnoszących się do zwrotu akcyzy. Stwierdził, iż nie złożył wniosku o zwrot nadpłaty w podatku akcyzowym z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego samochodu osobowego marki Mercedes - Benz lecz wniosek o zwrot akcyzy na podstawie art. 2 ustawy z 9 maja 2008 r. o zwrocie nadpłaty w zw. z art. 74 O.p. Zaznaczył też, iż do zadań Urzędu Celnego nie należy "stwierdzanie nadpłaty" lecz jej zwrot. Fakt powstania nadpłaty został stwierdzony orzeczeniem Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z 17 lipca 2008 r. sygn. [...] oraz w ustawie z 9 maja 2008 r. o zwrocie nadpłaty. Zwrócił uwagę na fakt, że Naczelnik Urzędu Celnego w R. przywołał art. 73 § 2 O.p., którego skarżący nie wskazywał we wniosku o zwrot nadpłaty. Przepis ten wg strony nie dotyczy sytuacji, gdy nadpłata powstaje w wyniku orzeczenia Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Strona podkreśliła też, że w treści art. 74 O.p. ustawodawca zawarł zapis: "Jeżeli nadpłata powstała w wyniku orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego, lub orzeczenia Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości." Interpretacja językowa tego przepisu nie pozostawia wątpliwości, że momentem powstania nadpłaty, jest moment wydania orzeczenia przez Trybunał Konstytucyjny bądź Europejski Trybunał Sprawiedliwości. Dowodzi tego użyte przez ustawodawcę sformułowanie "powstała w wyniku orzeczenia".

Tym samym w ocenie strony przysługujące jej prawo do wystąpienia z wnioskiem o zwrot nadpłaty nie uległo przedawnieniu.

Zaskarżonym postanowieniem Dyrektor Izby Celnej w K. utrzymał w mocy rozstrzygnięcie organu pierwszej instancji.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, Z.M. wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia oraz poprzedzającego go rozstrzygnięcia pierwszoinstancyjnego, zarzucając naruszenie prawa, poprzez:

1/ całkowicie błędne i wybiórcze zastosowanie przepisów O.p. poprzez zastosowanie art. 73 § 2 pkt 2 O.p. zamiast art. 74 O.p., a tym samym uznanie, iż nadpłata powstała z dniem złożenia deklaracji podatku akcyzowego, a nie w wyniku orzeczenia Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości;

2/ złamanie art. 32 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej, poprzez takie zastosowanie przepisów O.p., które narusza zasadę równości wobec prawa, równego traktowania przez władze publiczne — skutkujące nierównym traktowaniem podatnika przy korzystaniu z przepisów ustawy o zwrocie nadpłaty w podatku akcyzowym zapłaconym z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego albo importu samochodu osobowego.

W uzasadnieniu cytując treść art. 74 i 78 § 5 O.p., po zmianach wprowadzonych ustawą z 9 maja 2008 r. o zwrocie nadpłaty, wyjaśnił, że w art. 74 O.p. ustawodawca zawarł całkowicie odrębny tryb postępowania, który dotyczy sytuacji, kiedy nadpłata powstała w wyniku orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego lub orzeczenia Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Wobec tego od daty wydania orzeczenia należy liczyć termin skutkujący wygaśnięciem prawa do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty. Na tę okoliczność przywołał wyrok WSA z 25 lutego 2010 r. sygn. akt I SA/Gd 880/09.

Podniósł też, że uznanie, iż nadpłata powstała na mocy art. 73 § 2 ustawy O.p. prowadzi do sytuacji, gdy podatnik, który dokonał nabycia wewnątrzwspólnotowego pojazdu później, ma więcej czasu na skorzystanie z ustawy o zwrocie nadpłaty, a to prowadzi do złamania art. 32 Konstytucji.

Zarzucił też, że organy obu instancji niewłaściwie uzasadniły zastosowanie art. 73 § 2 pkt 2 ustawy O.p. i nie odniosły się do przywołanego wyroku WSA w Gdańsku z 27 października 2010 r.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Celnej w K. wniósł o jej oddalenie podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Wyjaśnił też, że organy podatkowe prowadzą postępowanie związane z podatkami w oparciu o przepisy O.p. Z kolei zasady ustalania nadpłaty w podatku akcyzowym zapłaconym z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego albo importu samochodu osobowego, dokonanego w okresie od dnia 1 maja 2004 r. do dnia 30 listopada 2006 r., na podstawie ustawy z 23 stycznia 2004 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 29, poz. 257, ze zm.), zostały określone w ustawie z 9 maja 2008 r. o zwrocie nadpłaty. Stosownie do brzmienia art. 6 tej ustawy - w zakresie nieuregulowanym ustawą, do zwrotu nadpłaty stosuje się przepisy O.p. z wyłączeniem obowiązku składania korekty deklaracji.

Zaznaczył też, że w każdym przypadku badania zasadności wniosku podatnika o zwrot nadpłaty organ musi nie tylko stwierdzić, czy faktycznie występuje stan noszący znamiona nadpłaty, lecz przede wszystkim ustalić, czy w sprawie nie zachodzi negatywna przesłanka do stwierdzenia nadpłaty jaką jest przedawnienie prawa do uzyskania jej zwrotu. Zgodnie z art. 73 § 2 pkt 2 O.p. dla podatników podatku akcyzowego nadpłata powstaje z dniem złożenia deklaracji podatku akcyzowego. Zauważył też, że w art. 79 § 2 pkt 2 O.p. wskazano, że po upływie określonego w tym przepisie terminu podatnik nie może skutecznie domagać się ukształtowania stosunku prawnego, w którym stanie się wierzycielem żądającym zaliczenia nadpłaty na poczet obciążających go zobowiązań podatkowych albo też dokonania jej zwrotu,

Ustosunkowując się do stanowiska strony, iż dzień powstania nadpłaty przypada na dzień wydania wyroku ETS, organ wyjaśnił, iż nadpłata jest ściśle powiązana z obowiązkiem lub zobowiązaniem podatkowym.

Wskazał, że zarówno w O.p. jak i w ustawie o zwrocie nadpłaty w podatku akcyzowym zapłaconym z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego albo importu samochodu osobowego, brak jest przepisu, który określałby dzień powstania nadpłaty w podatku na dzień wydania orzeczenia Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (obecnie: Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej).

Zaznaczył, że art. 6 ustawy o zwrocie nadpłaty w podatku akcyzowym zapłaconym z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego albo importu samochodu osobowego stanowi, by w zakresie nieuregulowanym ustawą, do zwrotu nadpłaty stosować przepisy ustawy O.p. z wyłączeniem obowiązku składania korekty deklaracji. Stąd zastosowanie do rozpatrzenia przedmiotowej sprawy przepisów — art. 73 i art. 79 O.p. jest uzasadnione.

Zauważył też, że w rozpoznawanej sprawie obowiązek podatkowy powstał na podstawie art. 76 ust. 1 ustawy z dnia 23 stycznia 2004 r. o podatku akcyzowym, który stanowi, iż podatnicy dokonujący nabycia wewnątrzwspólnotowego wyrobów akcyzowych niezharmonizowanych są obowiązani po dokonaniu przywozu na terytorium kraju złożyć deklarację uproszczoną do właściwego naczelnika urzędu celnego i dokonać zapłaty akcyzy w terminie 5 dni, licząc od dnia powstania obowiązku podatkowego. Z kolei zgodnie z art. 73 § 2 pkt 2 O.p. (w brzmieniu obowiązującym w 2004 r.) dla podatników podatku akcyzowego, nadpłata powstaje z dniem złożenia deklaracji podatku akcyzowego. Z treści tych przepisów wynika zatem, że nadpłata w podatku akcyzowym uiszczonym w związku z nabyciem wewnątrzwspólnotowym samochodu osobowego marki Mercedes - Benz powstała w dniu złożenia deklaracji AKC-U, tj. 6 lipca 2004 r.

Następnie organ zacytował art. 79 O.p. w brzmieniu obowiązującym na dzień złożenia deklaracji podatku akcyzowego i stwierdził, że z mocy § 2 pkt. 2 tego przepisu, prawo do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty wygasa po upływie 5 lat od dnia złożenia deklaracji.

Zauważył też, że termin do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty jest terminem materialnoprawnym, który nie może być ani odroczony w myśl art. 48 § 1, ani też przedłużony zgodnie z zapisami art. 50 O.p. Po jego upływie wniosek o stwierdzenie nadpłaty nie wszczyna postępowania, a jeżeli postępowanie było prowadzone, mimo że wniosek został złożony po upływie terminu, to powinno być ono umorzone.

Dla potwierdzenia tego stanowiska przywołał wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 11 marca 2009 r. sygn. akt I FSK 1907/07 (publ.: LEX nr 529936) oraz wyrok NSA z 26 lutego 2010 r. sygn. I FSK 194/09.

Odnosząc się do przywołanego przez stronę wyroku ETS z 17 lipca 2008 r. w sprawie [...], D. K. przeciwko Dyrektorowi Izby Celnej w B., wskazał, że dotyczył on opodatkowania podatkiem akcyzowym każdej sprzedaży samochodów osobowych przed ich pierwszą rejestracją na terytorium kraju, natomiast kwestię opodatkowania podatkiem akcyzowym samochodów osobowych, w związku z ich wewnątrzwspólnotowym nabyciem, rozstrzygał wyrok ETS z 18 stycznia 2007 r. w sprawie [...], M. B. przeciwko Dyrektorowi Izby Celnej w W..

Zaznaczył również, iż tryb postępowania przyjęty przez Dyrektora Izby Celnej w K. wynika z art. 233 § 2 O.p. w którym przewidziano wyjątkową możliwość kasacyjnego (a więc niemerytorycznego) załatwienia sprawy przez organ odwoławczy. Możliwość taka przysługuje organowi odwoławczemu jedynie wyjątkowo, gdy organ I instancji nie przeprowadził postępowania wyjaśniającego lub też przeprowadził je jedynie w nieznacznej części albo też zostało ono przeprowadzone z rażącym naruszeniem przepisów procesowych.

Odnosząc się do zarzutów dotyczących naruszenia przepisów prawa materialnego, Dyrektor Izby Celnej zauważył, że zgodnie z art. 120 O.p., organy podatkowe są obowiązane działać na podstawie przepisów prawa. Oparcie działalności administracyjnej na przepisach prawnych wynika z konstytucyjnej zasady praworządności, w myśl której wszystkie organy państwowe działają na podstawie przepisów, a ich przestrzeganie jest obowiązkiem każdego organu państwa i każdego obywatela. Działania organów podatkowych są ściśle zdeterminowane przez prawo. Wymaga się, aby działania takie miały podstawę zarówno w przepisach prawa materialnego, jak i formalnego — ustrojowego i proceduralnego. Są też one dokładnie opisane ze względu na ich dopuszczalność, moc prawną i wywoływane skutki.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył co następuje.

Na wstępie należy podkreślić, iż zgodnie z art. 1 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej. Ustalenie, że zaskarżona decyzja lub postanowienie zostały wydane z naruszeniem prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, z naruszeniem prawa dającym podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego lub z innym naruszeniem przepisów postępowania, jeżeli mogło mieć ono istotny wpływ na wynik sprawy, może skutkować uchyleniem przez Sąd zaskarżonej decyzji lub postanowienia zgodnie z art. 145 § 1 P.p.s.a.

Dokonane w zakreślonych ramach badanie sprawy nie wykazało, że organy podatkowe przy wydawaniu zaskarżonego postanowienia naruszyły przepisy prawa.

W pierwszym rzędzie wskazać trzeba, że Sąd podziela ustalenia stanu faktycznego i poglądy prawne organu podatkowego w rozpoznawanej sprawie i przyjmuje jako własne.

Słusznie zatem organy podatkowe rozpoczęły badanie wniosku pod względem formalnoprawnym i wykluczyły jego rozpoznanie w trybie art. 74 O.p.

W tym miejscu wskazać trzeba, że zgodnie z treścią tego przepisu, nadaną art. 7 ustawy z 9 maja 2008 r. o zwrocie nadpłaty: "Jeżeli nadpłata powstała w wyniku orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego lub orzeczenia Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, a podatnik, którego zobowiązanie podatkowe powstaje w sposób przewidziany w art. 21 § 1 pkt 1:

1) złożył jedną z deklaracji, o których mowa w art. 73 § 2, lub inną deklarację, z której wynika wysokość zobowiązania podatkowego - wysokość nadpłaty określa podatnik we wniosku o jej zwrot, składając równocześnie skorygowaną deklarację;

2) został rozliczony przez płatnika - wysokość nadpłaty określa podatnik we wniosku o jej zwrot, składając równocześnie zeznanie (deklarację), o którym mowa w art. 73 § 2 pkt 1;

3) nie był obowiązany do składania deklaracji - wysokość nadpłaty określa podatnik we wniosku o jej zwrot."

Interpretację tego przepisu zawarł Naczelny Sąd Administracyjny w uzasadnieniu wyroku z 1 czerwca 2011 r. sygn. akt I FSK 1085/10 (publ.: http://orzeczenia.nsa. gov.pl), stwierdzając, że: "W przepisie tym wskazano na zależność funkcjonalną między orzeczeniem ETS a powstaniem nadpłaty, nawiązując do tego w związku z czym nadpłata powstaje (jakie jest jej źródło), ale nie przesądzając jednocześnie kiedy ona powstaje. Przepis wspomina wyłącznie o zdarzeniu leżącym u podstaw nadpłaty (orzeczeniu ETS), które może zostać odpowiednio skonsumowane. Orzeczenie ETS daje więc podstawę do tego, aby podatnik - powołując się na jego skutki - zweryfikował stan swoich rozliczeń podatkowych, żądając zwrotu kwot podatku, których nie musiał (jak się okazało) uiścić z uwagi na podjęte orzeczenie. Skoro analizowany przepis uzależnia złożenie wniosku o zwrot nadpłaty od wystąpienia zdarzenia w postaci "orzeczenia Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości", w wyniku którego "nadpłata powstała" i orzeczenie takie zapada po tym jak podatnik uprzednio złożył już deklarację, z której wynikała wysokość zobowiązania podatkowego, to późniejsze w stosunku do tej czynności pojawienie się orzeczenia ETS uznać należy za determinant przesądzający o stosowaniu art. 74 O.p. Jego działanie odnosi się bowiem do stanu faktycznego w postaci wydania orzeczenia ETS generującego sytuację kwalifikowaną jako stan powstania nadpłaty, a ściślej rzecz ujmując: stan, który może zostać przez podatnika wykorzystany dla wykazania istnienia nadpłaty. Dopiero więc pojawienie się takiej możliwości daje podstawę do zastosowania rzeczonego przepisu.

Ponadto, art. 74 O.p. generalnie określa, jaki jest tryb postępowania w przypadku wystąpienia stanu "nadpłaty powstałej w wyniku orzeczenia /.../ Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości". Zawiera zatem normy o charakterze procesowym, nakreślające sposób, w jaki ma postępować podatnik aby uzyskać zwrot nadpłaty płynącej z wydanego orzeczenia. Stosowanie przepisów tego rodzaju następuje według reguły bezpośredniego działania nowego prawa."

W uzasadnieniu tym Sąd wskazał też na motywy zmiany art. 74 O.p., jak i korespondujących z nią zmian w art. 78 § 5 i art. 241 § 2 pkt 2 O.p., dokonanych przez art. 7 pkt 1 ustawy z dnia 9 maja 2008 r. o zwrocie nadpłaty. Zaznaczył, że w uzasadnieniu do tych zmian wskazano, że: - przepisy te wprowadzają tryb postępowania oraz regulują kwestię zwrotu odsetek wynikających z nadpłat w przypadku wyroków ETS, wprowadzając oprocentowanie takich nadpłat; - wynikają z konieczności dostosowania polskiego ustawodawstwa do wyroków ETS i zakładają identyczny tryb postępowania oraz naliczania odsetek, jak w przypadku wyroków stwierdzających nadpłaty wydanych przez Trybunał Konstytucyjny; - przyjęte rozwiązania są zbieżne z utrwalonym orzecznictwem ETS, zgodnie z którym zasady postępowania w sprawach mających na celu zapewnienie ochrony uprawnień podmiotów prawa wynikających z prawa wspólnotowego nie mogą być mniej korzystne niż w przypadku podobnych postępowań o charakterze wewnętrznym, czyli zwrotów nadpłaty podatków wynikających ze zmiany przepisów, które były przedmiotem rozstrzygnięcia Trybunału Konstytucyjnego. Tak rozumiana rola nowego rozwiązania prawnego tym bardziej uzasadniała jego natychmiastowe stosowanie.

W świetle tych rozważań uprawniony jest pogląd, że przepis art. 74 O.p. jest przepisem prawa procesowego, zatem nie można w nim upatrywać momentu powstania nadpłaty.

Oznacza to, że moment powstania nadpłaty reguluje art. 73 § 2 pkt 2 O.p., w brzmieniu obowiązującym w 2004 r., gdyż kolejna zmiana tego przepisu obowiązująca od 1 stycznia 2009 r. wprowadzona ustawą z 7 listopada 2008 r. o zmianie ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 209, poz. 1318) nie zawierała przepisów intertemporalnych. Skoro zaś przepisy intertemporalne inaczej nie stanowią, to do zdarzeń zaistniałych przed wejściem w życie nowej ustawy stosuje się przepisy z dnia zajścia zdarzenia. Zatem w myśl tego przepisu nadpłata dla podatników podatku akcyzowego powstaje z dniem złożenia deklaracji podatku akcyzowego.

Po ustaleniu momentu powstania nadpłaty należało rozstrzygnąć czy nie upłynął termin do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty.

W tym zakresie zasadnie organ przeanalizował treść art. 79 § 2 pkt. 2 O.p., wskazując, iż zgodnie z tym przepisem, w wersji obowiązującej w dacie powstania nadpłaty tj. 6 lipca 2004 r., prawo do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty wygasa po upływie 5 lat od dnia złożenia deklaracji.

W tym miejscu wskazać trzeba, że termin wygaśnięcia prawa do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty jest terminem prawa materialnego o charakterze prekluzyjnym, który nie podlega przywróceniu (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z 14 maja 2010 r. sygn. akt I FSK 660/09, z 11 marca 2009 r. sygn. akt I FSK 1907/07, z 26 lutego 2010 r. sygn. akt I FSK 194/09, dostępne w internetowej bazie orzeczeń http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Co do zasady więc, jak już wcześniej wspomniano w przypadku przepisów materialnoprawnych, jeżeli przepisy intertemporalne inaczej nie stanowią, do zdarzeń zaistniałych przed wejściem w życie nowej ustawy stosuje się przepisy obowiązujące w dniu zaistnienia zdarzenia tj. w tym przypadku w dniu powstania nadpłaty.

Z kolei zgodnie z art. 165a § 1 O.p., gdy żądanie wszczęcia postępowania zostało wniesione przez osobę niebędącą stroną lub z jakichkolwiek przyczyn postępowanie to nie może być wszczęte, organ podatkowy wydaje postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania. Jako powód odmowy wszczęcia postępowania podatkowego wskazuje się w doktrynie m.in. sytuację, w której brak w przepisach podatkowych podstawy do rozpatrzenia treści danego żądania w trybie postępowania podatkowego. Stwierdzenie, że z określonych powodów postępowanie nie może być wszczęte winno być każdorazowo wyprowadzane z obowiązujących przepisów prawa (zob. m.in. C. Kosikowski i in., Ordynacja podatkowa. Komentarz, LEX 2009, wyd. III - komentarz do art. 165a O.p.).

Zasadnie zatem organ I instancji orzekł w sprawie na podstawie art. 165a § 1 O.p. uznając, iż nie można wszcząć postępowania w przedmiocie wniosku o stwierdzenie nadpłaty podatku akcyzowego od wewnątrzwspólnotowego nabycia samochodu, gdyż prawo do złożenia tego wniosku wygasło po upływie 5 lat od dnia złożenia deklaracji w podatku akcyzowym.

Mając na uwadze powyższe rozważania niezasadne okazały się zarzuty skargi dotyczące niewłaściwego zastosowania art. 73 O.p. w zakresie powstania momentu nadpłaty podatku akcyzowego z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy samochodu osobowego. Niewłaściwym zatem okazało się stanowisko strony skarżącej, że moment powstania nadpłaty określony został w art. 74 O.p.

Zaznaczyć też należy, że organy prawidłowo rozpoznały wniosek o stwierdzenie nadpłaty w oparciu o przepisy art. 73 § 2 pkt 2 i art. 79 § 2 pkt 2 O.p., mimo, iż strona skarżąca wskazała, że wniosek ten opiera na przepisie art. 2 ustawy o zwrocie nadpłaty w zw. z art. 74 O.p.

Zauważyć też przyjdzie, iż ustawa z dnia 9 maja 2008 r. o zwrocie nadpłaty określiła zasady ustalania nadpłaty w podatku akcyzowym zapłaconym z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego albo importu samochodu osobowego dokonanego w okresie od 1 maja 2004 r. do 30 listopada 2006 r. na podstawie ustawy z 23 stycznia 2004 r. o podatku akcyzowym.

W ustawie tej nie zamieszczono przepisu w zakresie ustalenia momentu powstania nadpłaty, zatem ma zastosowanie art. 6 tej ustawy, który stanowi, że w zakresie nieuregulowanym ustawą, do zwrotu nadpłaty stosuje się przepisy O.p. z wyłączeniem obowiązku składania korekty deklaracji.

Niezasadny okazał się też zarzut, że organy podatkowe w niniejszej sprawie naruszyły art. 32 Konstytucji, albowiem zastosowały przepisy obowiązującego prawa, dokonując ich prawidłowej wykładni. W żaden sposób też nie naruszyły zasady równego traktowania podatnika przy korzystaniu z przepisów ustawy.

Sąd nie dopatrzył się też uchybień organów w sporządzeniu uzasadnień zaskarżonych orzeczeń.

Odnosząc się zaś do przywołanego przez skarżącego wyroku WSA w Gdańsku z 25 lutego 2010 r. sygn. akt I SA/Gd 880/09, wskazać przyjdzie, że NSA nie podzielił prezentowanego tam stanowiska i wyrokiem z 1 czerwca 2011 r. sygn. akt I FSK 1085/10, uchylił to orzeczenie. (oba publ.: http://orzeczenia. nsa.gov.pl).

Na zakończenie wskazać przyjdzie stronie, że słusznie zauważył organ, iż kwestię opodatkowania podatkiem akcyzowym samochodów osobowych, w związku z ich wewnątrzwspólnotowym nabyciem, rozstrzygał wyrok ETS z 18 stycznia 2007 r. w sprawie [...], M. B. przeciwko Dyrektorowi Izby Celnej w W., a nie wyrok z 17 lipca 2008 r. w sprawie [...], D. K. przeciwko Dyrektorowi Izby Celnej w B..

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, że organ zasadnie odmówił wszczęcia postępowania co do stwierdzenia nadpłaty i na mocy art. 151 P.p.s.a. oddalił skargę.