Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Elwira Brychcy Sędziowie Sędzia WSA Barbara Drzazga Sędzia WSA Danuta Rzyminiak-Owczarczak (spr.) Protokolant st. sekr. sąd. Ewa Wąsik po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 listopada 2009 r. sprawy ze skargi Z. J. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą "A" z siedzibą w C. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. z dnia (...) Nr (...) w przedmiocie odmowy przeniesienia zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie zbierania i transportu odpadów o d d a l a s k a r g ę /-/ D.Rzyminiak-Owczarczak /-/ E.Brychcy /-/ B.Drzazga

Starosta C. decyzją z dnia (...) lutego 2009 r. nr (...) orzekł o odmowie przeniesienia na Z. J., prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą "A" z siedzibą w C., praw i obowiązków wynikających z decyzji wydanej przez Starostę C. z dnia (...) marca 2006 r. nr (...), zezwalającej M. J., prowadzącemu działalność gospodarczą pod nazwą "B" z siedzibą w T. na prowadzenie działalności w zakresie zbierania i transportu odpadów.

W uzasadnieniu powyższej decyzji wskazano, że w dniu (...) stycznia 2009 r. wpłynął do Starostwa Powiatowego w C. wniosek Z. J., w sprawie potwierdzenia przejścia zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie zbierania i transportu odpadów wynikającego z decyzji wydanej w dniu (...) marca 2006 r. na rzecz M. J. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą "B" na przedsiębiorcę Z. J., prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą "A". Do złożonego wniosku załączona została umowa darowizny przedsiębiorstwa z dnia (...) grudnia 2008 r. zawarta pomiędzy M. J. prowadzącym działalność gospodarczą pod nazwą "B" M. J., wpisanym do ewidencji działalności gospodarczej prowadzonej przez Burmistrza Miasta C. pod numerem (...), REGON (...) zwanym darczyńcą, a Z. J., prowadzącym działalność gospodarczą pod nazwą "A" Z. J., wpisanym do ewidencji działalności gospodarczej przez Burmistrza Miasta C. pod numerem (...), REGON (...) będącym obdarowanym.

W opinii organu I instancji przeniesienie zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie zbierania i transportu odpadów – na mocy decyzji z dnia (...) marca 2006 r., nie mogło nastąpić w oparciu o art. 552 w związku z art. 551 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks Cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 ze zm.) bowiem decyzja zezwalająca na prowadzenie działalności w zakresie zbierania i transportu odpadów została wydana na rzecz osoby fizycznej M. J. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą "B" i stanowi składnik majątku osobistego M. J. nie zaś przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 552 wskazanej powyżej ustawy. W dalszej kolejności podniesiono, że gdyby nawet uznać, że zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie zbierania i transportu odpadów stanowiło własność przedsiębiorstwa, to zgodnie z treścią art. 552 Kodeksu Cywilnego czynność prawna mająca za podmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko, co wchodzi w skład przedsiębiorstwa, chyba że co innego wynika z treści czynności prawnej albo z przepisów szczególnych. Tym samym, zgodnie z zasadami prawa administracyjnego, możliwość przeniesienia decyzji może wynikać jedynie z przepisów szczególnych. Podkreślono, że w ustawie z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach (Dz. U. z 2007 r., Nr 39, poz. 251 ze zm.) możliwość przeniesienia decyzji przewiduje jedynie art. 53 ust. 6 ustawy, który dotyczy przeniesienia decyzji zatwierdzającej instrukcję eksploatacji składowiska odpadów na rzecz innej osoby, jeżeli wyrazi ona zgodę na przyjęcie wszystkich warunków zawartych w tej decyzji. Tym samym obowiązujące przepisy nie przewidują możliwości przenoszenia praw i obowiązków wynikających z decyzji zezwalającej na prowadzenie działalności w zakresie zbierania i transportu odpadów

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł Z. J. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą "A" z siedzibą w C., reprezentowany przez radcę prawnego D. C. W opinii odwołujących organ I instancji błędnie przyjął, że zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie zbierania i transportu odpadów nie wchodzi w skład przedsiębiorstwa i stanowi część majątku osobistego przedsiębiorcy. Wskazano, że art. 552 Kodeksu Cywilnego podważa ogólną zasadę nieprzenoszalności na gruncie prawa publicznego uprawnień i licencji. Tym samym zawarta umowa darowizny, w treści której wyraźnie wskazano, że obejmuje całość przedsiębiorstwa, w tym zezwolenia, przeniosła z mocy prawa zezwolenie z dnia (...) marca 2008 r. na zbieranie i transport odpadów. Podniesiono, że przytoczone w treści rozstrzygnięcia z dnia (...) lutego 2009 r. artykuły ustawy o ochronie środowiska oraz o odpadach dotyczą zupełnie innych sytuacji, niż występująca w przedmiotowej sprawie. Wreszcie wskazano, że na organie administracji spoczywał w przedmiotowej sprawie obowiązek wydania decyzji deklaratoryjnej, potwierdzającej przeniesienie zezwolenia. Jedynie w przypadku stwierdzenia przez organ niespełnienia przez nabywcę przedsiębiorstwa warunków udzielenia i posiadania zezwolenia możliwe byłoby wszczęcie postępowania w przedmiocie cofnięcia zezwolenia.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia (...) kwietnia 2009 r., nr (...), utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję Starosty C. z dnia (...) lutego 2009 r.

Oceniając stan faktyczny i prawny sprawy Kolegium wskazało, iż jakkolwiek przedłożona umowa darowizny przedsiębiorstwa z dnia (...) grudnia 2008 r. wskazała na przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 551 Kodeksu Cywilnego jako na jej przedmiot, to wyszczególnione w niej składniki miały wyłącznie charakter niematerialny co budziło poważne wątpliwości, czy w rzeczywistości dotyczyła ona przedsiębiorstwa, czy tylko poszczególnych jego elementów. Ponadto wskazano, że nie została zachowana forma prawna dla czynności zbycia przedsiębiorstwa wynikająca z treści art. 890 w związku z art. 75 § 1 Kodeksu Cywilnego co dodatkowo poddawało w wątpliwość jej ważność.

Kolegium nie podzieliło opinii odwołującego, że z chwilą zbycia przedsiębiorstwa w drodze czynności cywilnoprawnej pomiędzy przedsiębiorcami będącymi osobami fizycznymi, nabywca staje się automatycznie z mocy samego prawa podmiotem zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie zbierania i transportu odpadów. Zdaniem organu II instancji zastrzeżenia w tym względzie zawiera brzmienie samego przepisu art. 552 Kodeksu cywilnego stanowiący, że czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko co wchodzi w skład przedsiębiorstwa, chyba, że co innego wynika z treści czynności prawnej albo z przepisów szczególnych. Mająca zastosowanie w przedmiotowej sprawie ustawa o odpadach nie zawiera postanowienia, który pozwalałby na przeniesienia na inny podmiot zezwoleń na prowadzenie działalności w zakresie gospodarowania odpadami. Jedynie przepis art. 53 ust. 6 ustawy o odpadach przewiduje taką możliwość wprost w odniesieniu do decyzji zatwierdzającej instrukcję eksploatacji składowiska odpadów. Wskazano, że w doktrynie przyjmuje się, ze przejście praw i obowiązków wypływających z decyzji administracyjnych odbywa się tylko wtedy, gdy przepis prawa przewiduje taką możliwość. Tym samym w rozpatrywanym przypadku nie powinno się mówić o możliwości przechodzenia z mocy prawa pozwolenia na prowadzenie działalności w zakresie odzysku odpadów, czy przejścia praw i obowiązków z niego wynikających ze względu na brak umocowania w ustawie o odpadach. A zatem uzyskanie przedmiotowego zezwolenia może nastąpić tylko w trybie administracyjnym. Stąd, w przedmiotowej sprawie, brak jest materialnoprawnych podstaw do wydania decyzji na zasadach żądanych przez stronę. Kolegium podzieliło opinię organu I instancji, że przedsiębiorstwo w znaczeniu przedmiotowym przysługuje określonemu podmiotowi w tym wypadku przedsiębiorcy, który jest osobą fizyczną i zezwolenia dotyczy tej osoby. Na marginesie swoich rozważań Kolegium wskazało, iż istotne w tym aspekcie jest miejsce prowadzenia działalności w zakresie sposobu oraz rodzaju magazynowania odpadów. W rozpatrywanej sprawie, zgodnie z treścią dotychczasowej decyzji prowadzenie działalności miało odbywać się w T. przy ul. (...) podczas gdy starający się o potwierdzenie przeniesienia wskazuje miejsce siedziby firmy w C. przy ul. (...).

Skargę na powyższe rozstrzygnięcie wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu Z. J. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą "A" z siedzibą w C., reprezentowany przez radcę prawnego D. C. W uzasadnieniu skargi podtrzymano argumenty zaprezentowane w treści odwołania od decyzji organu I instancji przemawiające za przejściem zezwolenia z mocy prawa. Tym samym decyzja organu I instancji była bezprzedmiotowa, bowiem odnosiła się do sytuacji, gdy zezwolenie zostało przeniesione na nabywcę z mocy prawa. Wskazano, że o tym jakie składniki należą do przedsiębiorstwa przesądza treść art. 551 Kodeksu Cywilnego a sama umowa darowizny na skutek spełnienia świadczenia, była umową ważną. Podniesiono również, że Kolegium w sposób wadliwy podważało zgodność postanowień dotychczasowego zezwolenia z zamierzeniami nowego podmiotu. Zdaniem strony skarżącej decyzja organu I instancji rażąco narusza prawo, w szczególności art. 551 kc w zw. z art. 512 kc. Wskazano, iż decyzja odmawiająca przeniesienia zezwolenia jest bezprzedmiotowa, bowiem wydana została w sytuacji, gdy zezwolenie takie zostało przeniesione na nabywcę przedsiębiorstwa z mocy prawa. Nie jest dopuszczalna zmiana skutków wywołanych czynnościami cywilnoprawnymi poprzez decyzje administracyjne, a organ administracyjny nie posiada kompetencji do wydania decyzji dotyczących zgody lub odmowy przeniesienia zezwolenia. Wnioskodawca w istocie zwrócił się do organu o potwierdzenie przejścia zezwolenia, stąd decyzja powinna jedynie potwierdzać fakt przejścia zezwolenia, a więc mieć charakter deklaratoryjny.

W odpowiedzi na skargę Kolegium podtrzymało swoje stanowisko i wniosło o jej oddalenie. Zdaniem Kolegium podniesiona w skardze nowa argumentacja nie koresponduje z treścią przedłożonej umowy darowizny. Wskazano, iż nawet przy założeniu ważności zawartej umowy, przeszkodą dla przejścia zezwolenia na jej podstawie byłby rodzaj podmiotów będących stronami tej umowy - osób fizycznych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga okazała się niezasadna.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zgodnie z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270) sprawuje kontrolę działalności administracji publicznej, a stosownie do przepisu art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269) kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. W niniejszej sprawie kontroli Sądu podlegają decyzje wydane w rozpatrzeniu wniosku Z. J., prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą "A", o potwierdzenie przeniesienia praw i obowiązków wynikających z decyzji Starosty C. z dnia (...) marca 2006 r. znak (...), orzekającej o wydaniu zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie zbierania i transportu odpadów na rzecz M. J., prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą ""B" M. J.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż umową darowizny z dnia (...) grudnia 2008 r. M. J., prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą "B" M. J., darował Z. J. prowadzącemu działalność gospodarcza pod nazwą "A" Z. J. przedsiębiorstwo pod nazwą "B" M. J. w rozumieniu art. 551 Kodeksu Cywilnego. Sąd w tym miejscu wskazuje iż jakkolwiek umowa powyższa nie została zawarta w formie aktu notarialnego, co przewidują przepisy Kodeksu, to jednakże fakt przeniesienia przedsiębiorstwa nie budzi wątpliwości. Tym samym umowę powyższą uznać należało, zgodnie z art. 890 § 1 Kodeksu Cywilnego, za ważną. Nie może budzić również najmniejszej wątpliwości, że przedmiotem umowy było przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 551 Kodeksu Cywilnego, a więc zorganizowany zespół składników niematerialnych i materialnych przeznaczonych do prowadzenia działalności gospodarczej.

Na podstawie umowy darowizny z dnia (...) grudnia 2008 r. Z. J. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą "A" zgłosił roszczenie przeniesienia na prowadzone przez siebie przedsiębiorstwo praw i obowiązków wynikających z decyzji wydanej przez Starostę C. z dnia (...) marca 2006 r. zezwalającej M. J., prowadzącemu działalność gospodarczą pod nazwą "B", na prowadzenie działalności w zakresie zbierania i transportu odpadów. Zgodnie z zaprezentowanym stanowiskiem skarżącego możliwość nabycia przez niego zezwolenia wynikała z mocy ustawy, bowiem zgodnie z art. 552 Kodeksu Cywilnego czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko, co wchodzi w skład przedsiębiorstwa, chyba że co innego wynika z treści czynności prawnej albo z przepisów szczególnych. Stanowisko powyższe nie może jednak zostać uznane za trafne.

Sąd wskazuje, że rozwiązanie zakładające możliwość przenoszenia skutków prawnych decyzji administracyjnych na inny podmiot jest rzadkością w prawie administracyjnym, który zawsze znajduje swoje oparcie w przepisach prawa. Co do zasady przyjmuje się nawet, ze brak regulacji przewidującej taką możliwość jest równoznaczny z jej zakazem (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 lutego 2007 r., sygn. akt II OSK 350/06). Uzasadnienie powyższego stanowiska znajduje swoje oparcie w fakcie, iż zezwolenie jest decyzją administracyjną stanowiącym akt publicznoprawny, którego przedmiotem jest udzielenie uprawnień publicznoprawnych, regulowanych przepisami prawa publicznego, ukierunkowanymi na ochronę interesu publicznego. Stąd to właśnie ochrona interesu publicznego tkwi u podstaw zasady nieprzenoszalności uprawnień wynikających z koncesji, zezwoleń i licencji. Nie można bowiem zapominać, że zezwolenie jako władczy akt administracyjny, umożliwiający prowadzenie określonej działalności gospodarczej, jest ściśle związane z podmiotem, na rzecz którego zostało wydane i stanowi szczególny rodzaj uprawnienia, który nie może zostać przyznany wszystkim podmiotom, uczestnikom obrotu gospodarczego.

Podkreślenia wymaga, że wbrew twierdzeniom skarżącego ogólnej zasady nieprzenoszalności, na gruncie prawa publicznego, uprawnień wynikających z koncesji, zezwoleń i licencji, nie podważa przepis art. 552 Kodeksu Cywilnego, który wprowadzając zasadę, iż czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko, co wchodzi w skład przedsiębiorstwa, zastrzega jednocześnie że nie ma ona zastosowania gdy co innego wynika z treści tej czynności prawnej albo z przepisów szczególnych. Pogląd taki znajduje oparcie także w doktrynie; i tak C. Kosikowski określając koncesję jako akt publicznoprawny stwierdza, że nie może być ona przedmiotem obrotu a faktu tego nie zmienia rozwiązanie przyjęte w art. 551 pkt 5 Kodeksu Cywilnego ponieważ koncesja jest aktem ściśle związanym z właściwościami podmiotu, któremu jest udzielana (C. Kosikowski, Nowe regulacje prawne w zakresie swobody działalności gospodarczej, Państwo i Prawo 2004, Nr 10 s. 5). Powyższe stwierdzenie musi zostać odniesione także do zezwoleń mających publicznoprawny a zarazem, jak wyżej wskazano, osobisty charakter. Wskazać nadto należy, iż wynikająca z przepisów prawa okoliczność, iż osoba fizyczna działa pod określoną firmą, a firma ta stosownie do art. 30 ust. 1 pkt 1 ustawy z 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej podlega wpisowi do ewidencji, nie może mieć wpływu na to, że stroną postępowania administracyjnego w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą jest zawsze tylko przedsiębiorca, tzn. określona osoba fizyczna lub prawna prowadząca tę działalność.

Jak wynika z art. 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach, jej celem jest takie określenie zasad postępowania z odpadami, które zapewnia ochronę życia i zdrowia ludzi oraz ochronę środowiska zgodnie z zasadą zrównoważonego rozwoju, a także zapobieganie powstawaniu odpadów, ograniczenie ich ilości i negatywnego oddziaływania na środowisko, odzysk i unieszkodliwianie. Realizacji tych celów podporządkowane są dalsze uregulowania ustawy, która w licznych przepisach przewiduje daleko idącą reglamentację działalności związanej z odpadami. Artykuł 28 ust. 1 ustawy o odpadach ustanawia zasadę ogólną, że "prowadzenie działalności w zakresie zbierania odpadów oraz prowadzenie działalności w zakresie transportu odpadów wymaga zezwolenia, z zastrzeżeniem art. 31 ust. 1, art. 32 ust. 1 i art. 33 ust. 1a i 4".

Zgodnie z art. 28 ust. 5 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach, do wniosku o wydanie decyzji zezwalającej na prowadzenie działalności w zakresie zbierania lub transportu odpadów, konieczne jest wyszczególnienie rodzajów odpadów przewidywanych do zbierania lub transportu; oznaczenie obszaru prowadzenia działalności – w przypadku transportu odpadów lub miejsca prowadzenia działalności – w przypadku zbierania odpadów; w przypadku zbierania odpadów wskazanie miejsca i sposobu oraz rodzaju magazynowanych odpadów, a także opis sposobu dalszego zagospodarowania odpadów; wskazanie sposobu i środków transportu odpadów; przedstawienie możliwości technicznych i organizacyjnych pozwalających należycie wykonywać działalność w zakresie zbierania lub transportu odpadów; przewidywany okres wykonywania działalności w zakresie zbierania lub transportu odpadów. Tym samym wydanie decyzji jest możliwe jedynie w przypadku spełnienia przez wnioskodawcę ściśle określonych wymogów dotyczących warunków prowadzenia działalności w zakresie zbierania i transportu odpadów – w tym przypadku padniętych i ubitych zwierząt oraz odpadowej tkanki zwierzęcej. Dopuszczenie możliwości przeniesienia z mocy prawa zezwolenia na podmiot, który nabył przedsiębiorstwo, a który niekoniecznie musi dysponować środkami technicznymi oraz organizacyjnymi umożliwiającymi dalsze prowadzenie działalności w sposób opisany w treści wniosku oraz w decyzji, wydanej w rozpatrzeniu tego wniosku, sprzeciwiłby się zasadzie ochrony interesu publicznego. Skoro bowiem ustawodawca dopuszcza do prowadzenia działalności w zakresie zbierania lub transportu odpadów jedynie podmiot spełniający wszystkie opisane powyżej warunki, możliwość automatycznego przeniesienia uprawnienia bez konieczności wcześniejszego badania, czy wszystkie kryteria uzasadniające wydanie przedmiotowej decyzji są spełnione, umożliwiałby w gruncie rzeczy obejście prawa i nabycie decyzji przed podmiot nie spełniający ustawowych wymagań. Posiadane przez przedsiębiorcę M. J. zezwolenie na zbieranie i transport odpadów o kodzie 02 01 80* jest decyzją administracyjną i uprawnia do działania w jego zakresie tylko ten podmiot, dla którego zezwolenie było wydane - do którego decyzja była skierowana. W świetle powyższego możliwość uzyskania przedmiotowego zezwolenia jest dopuszczalna jedynie w drodze postępowania administracyjnego w przedmiocie wydania zezwolenia.

Dodatkowo tezę o nieprzenoszalności zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie zbierania lub transportu odpadów potwierdza art. 53 ust. 6 ustawy o odpadach, zgodnie z którym możliwe jest przeniesienie decyzji zatwierdzającej instrukcję eksploatacji składowiska odpadów na rzecz innej osoby, jeżeli wyrazi ona zgodę na przyjęcie wszystkich warunków zawartych w tej decyzji. Dokonana na podstawie powyższego przepisu wykładnia systemowa ustawy o odpadach pozwala przyjąć, że ustawodawca dopuszcza możliwość przeniesienia decyzji na nowy podmiot jedynie w sytuacji wyjątkowej, gdy przewidziane jest to przepisami ustawy, po spełnieniu dodatkowych warunków. Gdyby bowiem przyjąć tezę skarżącego o automatycznym przeniesieniu uprawnień z mocy prawa, regulacja art. 53 ust. 6 ustawy byłaby regulacją zbędną, gdyż każda decyzja przewidziana przedmiotową ustawą mogłaby zostać z mocy samego prawa przeniesiona na inny podmiot. Z tych przyczyn Sąd nie podziela argumentacji przytoczonej przez stronę skarżącą.

W ocenie Sądu nie zasługuje również na uwzględnienie zarzut skargi co do bezprzedmiotowości prowadzonego przez organ I instancji postępowania. Zważyć należy, iż wnioskiem z dnia (...) stycznia 2009 r. (data wpływu wniosku do organu I instancji) strona skarżąca wystąpiła do starosty o potwierdzenie przejścia praw i obowiązków wynikających z decyzji z dnia (...) marca 2006 r. Organ I instancji wniosek ten rozpatrzył decyzją odmowną z dnia (...) lutego 2009 r. Organ II instancji w rozpatrzeniu odwołania od decyzji z dnia (...) lutego 2009 r., działając na podstawie art. 138 §1 pkt 1 kpa oraz art. 28 ustawy o odpadach, orzekł o utrzymaniu w mocy zaskarżonej decyzji. Niewątpliwie przepisy ustawy o odpadach nie zawierają przepisu, który mógłby zostać zastosowany do sytuacji, o której stanowił wniosek z dnia (...) stycznia 2009 r. Nie ulega również wątpliwości, iż podstawę prawną do działania starosty w przypadku wystąpienia z wnioskiem dotyczącym zamierzenia prowadzenia działalności podlegającej reglamentacji tej ustawy, stanowi przepis jej art. 28 – powołany w sentencji decyzji organu II instancji. Skoro wnioskodawca domagał się potwierdzenia przejścia na niego praw wynikających z zezwolenia udzielonego innemu podmiotowi, to bezzasadność takiego żądania winna być wykazana w decyzji załatwiającej sprawę co do jej istoty, a nie prowadzić do umorzenia postępowania. W świetle powyższego nie zachodziły przesłanki do zastosowania instytucji umorzenia postępowania, przy czym w tym miejscu wskazać należy, iż przepis art. 105 kpa nie ma materialnoprawnego charakteru, a wyżej wskazana okoliczność nie stanowi przesłanki procesowej prowadzącej do umorzenia postępowania.

W tym stanie rzeczy na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) skargę oddalono.

D. Rzyminiak – Owczarczak E. Brychcy B. Drzazga