Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Joanna Runge - Lissowska, Sędzia NSA Irena Kamińska - spr., Sędzia del. WSA Maria Werpachowska, Protokolant Kamil Wertyński, po rozpoznaniu w dniu 16 lipca 2008 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej J. P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 5 grudnia 2007 r. sygn. akt II SA/Bd 739/07 w sprawie ze skargi J. P. na decyzję Odwoławczej Komisji Stypendialnej Uniwersytetu [...] w T. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie przyznania stypendium socjalnego oddala skargę kasacyjną

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy wyrokiem z dnia 5 grudnia 2007 r. oddalił skargę J. P. na decyzję Odwoławczej Komisji Stypendialnej Uniwersytetu [...] w T. z dnia [...] w przedmiocie przyznania stypendium socjalnego.

W uzasadnieniu wyroku przedstawiono następujący stan faktyczny sprawy.

Decyzją z dnia [...] Komisja Stypendialna Wydziału Filologicznego Uniwersytetu [...] w T. nie przyznała J. P. stypendium socjalnego. Przyznała jej tylko stypendium na wyżywienie w wysokości 60 zł w roku akademickim 2006/2007 na okres 9 miesięcy, od 1 października 2006 r. do 30 czerwca 2007 r. W uzasadnieniu decyzji organ stwierdził, iż z dokumentów dostarczonych przez stronę z Urzędu Skarbowego wynika, że dochód netto na 1 członka rodziny wynosi [...] zł miesięcznie, a tymczasem stypendium socjalne przyznawane jest, jeśli dochód nie przekroczył 450 zł netto na 1 osobę w rodzinie miesięcznie, stypendium zaś żywieniowe i mieszkaniowe, jeśli ten dochód nie przekracza 572 zł. Wydziałowa Komisja Stypendialna wyjaśniła też, że uwzględniła utratę dochodu przez ojca skarżącej B. P. w roku podatkowym 2005 r., a dochód matki R. P. obliczony został z tytułu wynagrodzenia ze stosunku pracy oraz działalności wykonywanej osobiście i pomniejszony o składki na ubezpieczenie społeczne, składki na ubezpieczenie zdrowotne i podatek należny. Dochód z pozarolniczej działalności gospodarczej (gdzie wykazana jest strata) został odrzucony w myśl ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Komisja wyjaśniła ponadto, że stratę, jaką wykazał podatnik z pozarolniczej działalności gospodarczej nie można było odjąć od dochodu z innego źródła, gdyż podatnik ma możliwość odliczenia jej w ciągu następnych 5 lat z tytułu prowadzonej działalności może, bowiem pomniejszyć swój dochód w następnym roku podatkowym w myśl art. 9 powyższej ustawy.

Odwołanie od przedmiotowej decyzji wniosła J. P.. W założonym odwołaniu wniosła o uchylenie kwestionowanej decyzji w części odmawiającej przyznania stypendium socjalnego i przyznania tego świadczenia w roku akademickim 2006/2007 w wysokości 300 złotych. Zarzuciła wyrokowi nietrafne opieranie się przy rozstrzyganiu jej sprawy na przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r., o podatku dochodowym od osób fizycznych, albowiem przepis art. 179 ust 5 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r., Prawo o szkolnictwie wyższym, stanowi, że miesięczną wysokość dochodu na osobę w rodzinie studenta uprawniającego do ubiegania się o stypendium socjalne, stypendium na wyżywienie i stypendium mieszkaniowe, ustala się na zasadach określonych w ustawie z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych. Określona w tej ustawie przepisem art. 3 pkt 1 lit. a. definicja dochodu, obejmuje pojęcie "przychodów podlegających opodatkowaniu na zasadach ogólnych na podstawie przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych, pomniejszonych o koszty uzyskania przychodu, należny podatek dochodowy od osób fizycznych, składki na ubezpieczenie społeczne niezaliczone do kosztów uzyskania przychodu oraz składki na ubezpieczenie zdrowotne. Według skarżącej, w sytuacji uzyskiwania przez jej matkę dochodów z trzech różnych źródeł, przy prawidłowym obliczeniu dochodu rodziny, należało najpierw zsumować przychody jej członków ze wszystkich źródeł, a następnie od tej sumy odjąć zsumowane wcześniej koszty uzyskania przychodu.

Stypendialna Komisja Odwoławcza Uniwersytetu [...] w T. decyzją z dnia [...] utrzymała w mocy zaskarżoną decyzję. Organ odwoławczy wyjaśnił, że zgodnie z przepisem art. 179 ustawy - Prawo o szkolnictwie wyższym, oraz Regulaminu przyznawania pomocy materialnej studentom Uniwersytetu, wysokość stypendium socjalnego zależy od przeciętnego miesięcznego dochodu przypadającego na jedną osobę w rodzinie studenta, uzyskanego w roku podatkowym poprzedzającym rok, w którym student ubiega się o stypendium. Wysokość dochodu uprawniającego do ubiegania się o stypendium socjalne ustala Rektor w porozumieniu z Radą Studentów Uniwersytetu. Miesięczną wysokość dochodu na osobę w rodzinie ustala się na zasadach określonych w ustawie z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. Nr 228, poz. 2255 z późn. zm.). W roku akademickim 2006/2007, Rektor Uniwersytetu [...] w porozumieniu z Radą Studentów ustalił kwoty uprawniające do otrzymywania stypendium socjalnego w następujących wysokościach:

I - próg 0 -150 zł na osobę - stypendium w wysokości 300 zł.

II - próg 151-250 zł na osobę - stypendium w wysokości 250 zł.

III - próg 251-400 zł na osobę - stypendium w wysokości 200 zł.

IV- próg 401-450 zł na osobę - stypendium w wysokości 100 zł.

Organ odwoławczy stwierdził też, że w rozpatrywanej sprawie ustalił dochód w wysokości 452 zł. przypadający na członka rodziny skarżącej, co oznaczało, że przekroczone zostały progi uprawniające do przyznania stypendium.

W skardze złożonej do Sądu, skarżąca domagała się uchylenia zaskarżonej i poprzedzającej ją decyzji, z uwagi na wydanie ich z naruszeniem przepisów art. 179 ust. 5 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym, w związku z art. 3 pkt 1 lit. a, ustawy z dnia 28 listopada 2003 roku o świadczeniach rodzinnych, podtrzymując zawartą w odwołaniu argumentację.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie, podkreślając, że skarga jest nieuzasadniona, a zaskarżona decyzja została wydana w oparciu o obowiązujące przepisy prawa. Ponadto organ podniósł, że organy wydające rozstrzygnięcie w sprawie, licząc dochód przypadający na osobę w rodzinie skarżącej oparły swoje rozstrzygnięcie na zaświadczeniu Naczelnika Urzędu Skarbowego w W. z dnia [...] października 2007 r., z którego wynikał dochód uzyskany przez członków rodziny skarżącej. Z wydanego zaświadczenia wynikało, że w zakresie informacji dotyczącej R. P. (matki strony) nie jest dopuszczalne wliczenie (odliczenie) straty wynikającej z pozarolniczej działalności gospodarczej do dochodu uzyskanego z wynagrodzenia ze stosunku pracy oraz działalności wykonywanej osobiście. Zdaniem organu podatkowego, zgodnie z wydanym zaświadczeniem, wynikająca strata nie jest zaliczona do innych dochodów R. P.. Organ odwoławczy wyjaśnił też, że nie podziela stanowiska strony w zakresie liczenia dochodu. Obliczając dochód przypadający na członka rodziny, organy były związane, informacjami wynikającymi z zaświadczenia Naczelnika Urzędu Skarbowego w W. z dnia [...] października 2007 r. Dodatkowo organ wyjaśnił, że w aktualnym stanie faktycznym, nie jest możliwe przyznanie skarżącej żądanego świadczenia stypendialnego z uwagi na fakt, iż J. P. z dniem 6 lipca 2007 r. przestała być studentką Uniwersytetu w T. w wyniku uzyskania stopnia zawodowego magistra.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w uzasadnieniu wyroku podkreślił, że w rozpoznawanej sprawie okolicznością bezsporną był fakt przyznania skarżącej stypendium na wyżywienie.

Kwestie stypendium socjalnego służącego studentom znajdującym się w trudnej sytuacji materialnej reguluje ustawa z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym. Przepis art. 179 ust. 2 i 3 tej ustawy stanowi dla rektora uczelni w porozumieniu z uczelnianym organem samorządu studenckiego, delegację do ustalenia maksymalnej wysokość dochodu - na osobę w rodzinie studenta -uprawniającą do ubiegania się o stypendium socjalne.

Jak wynika z akt administracyjnych rozpoznawanej sprawy, rektor wraz z radą studentów uczelni, w ramach wskazanego wyżej przepisu ustalił, że stypendium socjalne służy studentom, których dochód na osobę w rodzinie nie przekracza maksymalnie kwoty 450 zł. Przepis art. 179 ust. 5 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym przewiduje, że miesięczną wysokość dochodu na osobę w rodzinie studenta uprawniającego do ubiegania się o stypendium socjalne, ustala się na zasadach określonych w ustawie z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych z uwzględnieniem dochodów osiąganych przez studenta, małżonka studenta oraz jego rodziców, opiekunów prawnych lub faktycznych. Ustawa ta nie zna pojęcia "miesięcznej wysokości dochodu na osobę w rodzinie studenta". Definiuje natomiast w art. 3 pkt 1 lit. a pojęcie "dochodu", które określa jako: "przychody podlegające opodatkowaniu na zasadach ogólnych na podstawie przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych, pomniejszone o koszty uzyskania przychodu, należny podatek dochodowy od osób fizycznych, składki na ubezpieczenia społeczne niezaliczone do kosztów uzyskania przychodu oraz składki na ubezpieczenie zdrowotne". W oparciu o powyższy przepis brak byłoby jednak podstaw, jak wyjaśniał Sąd, do przyjętej przez stronę skarżącą metody obliczenia miesięcznej wysokości dochodu na osobę w rodzinie studenta, w ten sposób by od zsumowanych przychodów skarżącej i jej rodziców, dokonać z kolei odjęcia zsumowanych jej i jej rodziców kosztów uzyskania przychodów, podatków dochodowych oraz składek ubezpieczeniowych. Trzeba było mieć na względzie, że wskazana ustawa o świadczeniach rodzinnych, poza pojęciem "dochodu", definiuje też w art. 3 pkt 2 pojęcie ,,dochodu rodziny" określając je jako: "przeciętny miesięczny dochód członków rodziny uzyskany w roku kalendarzowym poprzedzającym okres zasiłkowy". Przepis ten, z mocy art. 179 ust. 5 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym, ma zastosowanie również w niniejszej sprawie. Z przepisu tego bowiem wynika, że zsumowaniu podlegają już obliczone (zgodnie z art. 3 pkt 1 lit a) dochody członków rodziny, w celu ustalenia ich przeciętnej wartości, co wyklucza sumowanie przychodów, a następnie pomniejszanie od ich sumy kosztów uzyskania przychodów, podatków dochodowych oraz składek ubezpieczeniowych, poszczególnych członków rodziny. Z powyższego wynika zupełnie inna istota operacji rachunkowych, niż przedstawiona przez skarżącą. Najpierw bowiem należy dokonać na podstawie art. 3 pkt 1 lit a w/w ustawy, obliczenia dochodu każdego z osobna członka rodziny (w przypadku przedmiotowej sprawy: strony i jej rodziców), by następnie obliczyć średnią tego dochodu. Jedynie w procesie obliczania tych poszczególnych dochodów występuje uwzględnienie wartości kosztów uzyskania dochodów, należnego podatku, i składek ubezpieczeniowych, przy czym w sytuacji, kiedy jednak koszt uzyskania dochodu przerósłby przychód. W ujęciu rachunkowym dochód ten miałby wartość zero, nie zaś wartość ujemną, co odpowiada przyjętej przez ustawodawcę w wyżej wymienionym przepisie art. 3 pkt 2 ustawy o świadczeniach rodzinnych, zasadzie, że najpierw oblicza się dochód członka rodziny z wykorzystaniem możliwości pomniejszenia przychodu o wartość kosztu jego uzyskania, a po tym procesie, w zakresie dalszych działań co do uśrednienia dochodu, nie występuje już jakakolwiek możliwość wprowadzania do operacji rachunkowych wartości ujemnych, jako kosztów uzyskania przychodu, albowiem możliwość ich uwzględnienia, tj. odjęcia od przychodu, ujęta została przez ustawodawcę jedynie w procesie obliczania dochodu poszczególnego członka rodziny. Należy zwrócić uwagę na fakt, że przepis art. 3 pkt 1 lit a ustawy o świadczeniach rodzinnych, odnosi się do przychodów podlegających opodatkowaniu na zasadach ogólnych na podstawie przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r., o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r., Nr 14, poz. 176). Ustawa ta wprowadza w art. 9 ust. 2 pojęcie "straty", która ma miejsce w sytuacji, kiedy koszty uzyskania przychodów z danego ich źródła przekraczają sumę przychodów. Ich różnica stanowi "stratę" ze źródła przychodów. Ma to o tyle znaczenie w rozpoznawanej sprawie, że art. 9 ust. 3 tej ustawy wprowadził możliwość obniżenia dochodu z tytułu poniesionej straty. Przepis ten, bowiem stanowi, że "o wysokość straty ze źródła przychodów, poniesionej w roku podatkowym, można obniżyć dochód uzyskany z tego źródła w najbliższych kolejno po sobie następujących pięciu latach podatkowych, z tym, że wysokość obniżenia w którymkolwiek z tych lat nie może przekroczyć 50% kwoty tej straty". Uregulowanie tego rodzaju dodatkowo przemawia za brakiem możliwości zarówno sumowania kosztów uzyskania przychodów różnych członków, jak i łącznego pomniejszania ich przychodów od łącznej kwoty kosztów ich uzyskania. Sąd nie podzielił natomiast stanowiska organu, co tego, że w aktualnym stanie faktycznym z uwagi na zakończenie przez stronę studiów, nie jest możliwe przyznanie jej żądanego stypendium socjalnego. Sąd administracyjny przypomniał, że organ administracji publicznej wydaje decyzję administracyjną na podstawie stanu faktycznego i przepisów prawa, obowiązujących w chwili jej wydania.

Skargę kasacyjną od tego wyroku złożyła skarżąca. Rozstrzygnięciu Sądu I instancji na podstawie art. 174 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi zarzuciła naruszenie przepisu art. 145 § 1 pkt 1 lit c P.p.s.a. mające istotny wpływ na wynik sprawy, z uwagi na:

1) niedokonanie kontroli zaskarżonej decyzji pod względem jej

zgodności z prawem, czym Sąd uchybił przepisowi art. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.),

2) stwierdzenie bezpodstawnie, że nie narusza ona przepisów prawa, przez co Sąd naruszył przepis art. 145 § 1 pkt 1 c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w uzasadnieniu wyroku stwierdził, że zaskarżona decyzja odmawiająca przyznania stypendium socjalnego nie narusza przepisów prawa. Nie wiadomo na jakiej podstawie Sąd dokonał takiej oceny, ponieważ nie przeprowadził kontroli zaskarżonej decyzji pod kątem sposobu wyliczenia dochodu. Uzasadnienie wyroku sprowadza się tylko do oceny wyliczeń dokonanych przez skarżącą.

Zgodnie z przepisem art. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej, której podstawowym celem jest eliminowanie z porządku prawnego aktów organów administracji publicznej niezgodnych z prawem. Dokonana przez Sąd I instancji krytyczna ocena sposobu wyliczenia dochodu przez skarżącą jest niewystarczająca, aby obiektywnie rozpatrzyć skargę.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie zawiera usprawiedliwionych podstaw prawnych.

Stosownie do treści art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej P.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, z urzędu zaś bierze pod uwagę tylko enumeratywnie wymienione przesłanki nieważności postępowania wymienione w § 2 tego przepisu, które w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego w rozpoznawanej sprawie nie występują. Związanie Naczelnego Sądu Administracyjnego podstawami skargi kasacyjnej wymaga prawidłowego ich określenia w samej skardze. Oznacza to konieczność powołania konkretnych przepisów prawa, którym zdaniem skarżącego – uchybił Sąd, uzasadnienia ich naruszenia, a w razie zgłoszenia zarzutu naruszenia prawa procesowego – wskazania dodatkowo, że wytknięte naruszenie mogło mieć wpływ na wynik sprawy.

Skargę kasacyjną kierowaną do Naczelnego Sądu Administracyjnego można, zgodnie z art. 174 P.p.s.a., oprzeć na podstawie naruszenia prawa materialnego polegającej na błędnej jego wykładni lub niewłaściwym zastosowaniu albo na naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

W rozpoznawanej sprawie pełnomocnik skarżącej zarzucił zaskarżonemu rozstrzygnięciu, na podstawie art. 174 pkt 2 P.p.s.a., naruszenie przepisu art. 145 § 1 pkt 1 lit. c P.p.s.a. mające istotny wpływ na wynik sprawy. Zdaniem pełnomocnika J. P., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy nie dokonał kontroli zaskarżonej decyzji, czym naruszył przepis art. 1 P.p.s.a.

W odniesieniu do tego zarzutu wskazać trzeba, że naruszenie przepisów postępowania stanowi, zgodnie z art. 174 pkt 2 P.p.s.a., podstawę kasacyjną jeżeli uchybienie to mogło mieć wpływ na wynik sprawy. Oznacza to, że pomiędzy uchybieniem procesowym, a wydanym w sprawie orzeczeniem podlegającym kontroli musi zachodzić związek przyczynowy. W doktrynie przyjmuje się, że wystarczającym jest, aby skarżący tylko uprawdopodobnił istnienie potencjalnego związku przyczynowego między uchybieniem proceduralnym, a wynikiem postępowania. Niemniej jednak, aby ocenić występowanie tego rodzaju związku przyczynowego koniecznym jest wskazanie uchybienia proceduralnego jakiemu to miał się Sąd rozpoznający sprawę dopuścić.

Pełnomocnik skarżącej zarzucił Sądowi I instancji naruszenie art. 1 P.p.s.a. poprzez niedokonanie kontroli działalności administracji, która w sprawie skarżącej podjęła kwestionowane rozstrzygnięcia. Krytyczna ocena, podjęta przez Sąd, sposobu wyliczenia dochodu przez skarżącą nie była, jak argumentował autor skargi kasacyjnej wystarczająca, aby obiektywnie rozpoznać skargę.

Wskazać jednak należy, że kontrola działalności administracji publicznej, sprawowana przez sądy administracyjne ma charakter ograniczony, samoistny oraz przebiega w sformalizowanym postępowaniu wzorowanym na procesie. Ograniczony charakter sądowej kontroli przestrzegania prawa polega na objęciu nią jedynie działań administracji wskazanych w ustawie i to dopiero po dopełnieniu przez skarżącego określonych warunków. Sąd administracyjny w postępowaniu sądowoadministracyjnym mającym na celu skontrolowanie kwestionowanej, a oznaczonej przez skarżącego decyzji, kieruje się zasadą legalności. Zasada ta, jako zasada postępowania sądowoadministracyjnego, jest wywodzona z faktu, że sąd administracyjny kontroluje zaskarżone akty tylko w zakresie ich zgodności z prawem oraz charakteru środków prawnych stosowanych przez sąd.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, zarzut skargi kasacyjnej niedokonania przez Sąd Wojewódzki kontroli zaskarżonej decyzji jest chybiony. Sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej, zaś jej podstawowym celem jest eliminowanie z porządku prawnego aktów organów administracji publicznej niezgodnych z prawem. Tyle tylko, że eliminacja tych aktów następuje w sytuacji uznania przez sąd, że kontrolowany akt jest niezgodny z prawem.

W niniejszej sprawie, kwestionowana decyzja została uznana przez Sąd I instancji za wydaną zgodnie z obowiązującym przepisami. Ustalenie przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy innej metody wyliczenia dochodu i wskazanie przy tym, iż metoda obliczenia miesięcznej wysokości dochodu na osobę w rodzinie przyjęta przez skarżącą jest nieprawidłowa mieściło się w ramach podjętej kontroli zaskarżonego aktu. Nie można się, bowiem zgodzić z pełnomocnikiem skarżącej, co do tego, że Sąd I instancji nie sprawdził czy dochód wyliczony przez organy administracji na członka rodziny J. P. został wyliczony właściwie. Metoda, o której wspomina Sąd jest metodą odmienną od tej, o której pisze skarżąca. Niemniej jednak, w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku szczegółowo opisane zostało dlaczego, zdaniem Sądu, sposób wyliczenia dochodu przez organ na członka rodziny skarżącej, a co za tym idzie jego kontrolowane rozstrzygnięcie jest prawidłowe.

Kwestie stypendium socjalnego, jak słusznie wskazał Sąd Wojewódzki, reguluje art. 179 ust. 2 i 3 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym. Stosownie do treści tego przepisu rektor w porozumieniu z uczelnianym organem samorządu studenckiego ustala maksymalną wysokość dochodu przypadającą na osobę w rodzinie studenta, która uprawnia do ubiegania się o przyznanie stypendium socjalnego. Miesięczną wysokość dochodu na osobę w rodzinie studenta ustala się, jak wskazał Sąd, w oparciu o zasady określone w ustawie z dnia 28 listopada 2003r. o świadczeniach rodzinnych z uwzględnieniem dochodów osiąganych przez studenta, małżonka studenta oraz jego rodziców, opiekunów prawnych lub faktycznych. Co prawda ustawa ta nie posługuje się pojęciem ,,miesięczna wysokość dochodu na osobę w rodzinie studenta", ale definiuje pojęcie dochodu. W myśl art. 3 pkt 1 lit. a przedmiotowej ustawy pod pojęciem dochodu należy rozumieć przychody podlegające opodatkowaniu na zasadach ogólnych na podstawie przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych, pomniejszone o koszty uzyskania przychodu, należny podatek dochodowy od osób fizycznych, składki na ubezpieczenie społeczne niezaliczone do kosztów uzyskania przychodu oraz składki na ubezpieczenie zdrowotne. Ponadto powołana ustawa w art. 3 pkt 2 definiuje również pojęcie ,,dochodu rodziny" określając je jako ,,przeciętny miesięczny dochód członków rodziny uzyskany w roku kalendarzowym poprzedzającym okres zasiłkowy". Z treści tego przepisu wynika, że zsumowaniu podlegają obliczone już dochody członków rodziny osoby ubiegającej się o przyznanie jej konkretnego świadczenia – w celu ustalenia ich przeciętnej wartości.

Kwestią sporną w niniejszej sprawie był rodzaj wybranej metody do wyliczenia przeciętnego miesięcznego dochodu rodziny skarżącej. Wskazać trzeba, iż w myśl przepisów powołanych powyżej Sąd I instancji prawidłowo przyjął, że miesięczny dochód członków rodziny powinien być wyliczony poprzez w pierwszej kolejności obliczenie dochodu każdego z osobna członka rodziny, a następnie poprzez obliczenie średniej tego dochodu. Skoro ustawodawca w art. 3 pkt 1 lit a ustawy o świadczeniach rodzinnych statuuje wyraźnie, że zasadą jest zsumowanie obliczonych dochodów członków rodziny w celu ustalenia ich przeciętnej wartości, to wykluczył tym samym sumowanie przychodów, a następnie kosztów ich uzyskania. Warto zauważyć, iż dochód w ujęciu rachunkowym ma nawet w przypadku starty wartość zero, a nie ujemną. Odpowiada to również przyjętej przez ustawodawcę zasadzie na gruncie ustawy o świadczeniach rodzinnych. Oznacza to, że kiedy koszty uzyskania przychodów z danego źródła przekraczają sumę przychodów mamy do czynienia, jak prawidłowo wyjaśnił Sąd, ze stratą w rozumieniu ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. W takiej zaś sytuacji ustawodawca przewidział możliwość odliczenia straty przez podatnika, stosownie do powołanej regulacji, w kolejnych latach podatkowych.

Konkludując te rozważania, podkreślić trzeba, że Wojewódzki Sąd Administracyjny nie tylko skontrolował kwestionowaną decyzję organu w myśl zasad obowiązujących na gruncie ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, ale także w ramach tej kontroli prawidłowo uznał, że zaskarżone rozstrzygnięcie zostało wydane zgodnie z prawem.

Odnosząc się natomiast do zarzutu skargi kasacyjnej dotyczącego naruszenia przez Sąd art. 145 § 1 pkt 1 lit c P.p.s.a. polegającego na bezpodstawnym stwierdzeniu, iż zaskarżony akt nie narusza powołanego przepisu, wskazać należy, że Naczelny Sąd Administracyjny w postępowaniu sądowoadministracyjnym ocenia przede wszystkim prawidłowość podjętego przez Sąd Wojewódzki rozstrzygnięcia, a więc przy tym proces jego wnioskowania. Analizując ten proces, Naczelny Sąd Administracyjny bierze pod uwagę prawidłowość oceny dokonanej przez Sąd I instancji działań podejmowanych przez organy administracji publicznej w postępowaniu administracyjnym, a mających oparcie między innymi w przepisach Kodeksu postępowania administracyjnego. W niniejszej sprawie, zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego Wojewódzki Sąd Administracyjny prawidłowo ustalił, że organy administracji rozpoznając sprawę skarżącej nie naruszyły przepisów prawa.

Mając powyższe na uwadze, jak też to, że skarga kasacyjna nie zawiera usprawiedliwionych podstaw prawnych Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 P.p.s.a., orzekł jak w sentencji.