Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Włodzimierz Ryms, , Sędziowie NSA Elżbieta Stebnicka, Zbigniew Rausz (spr.), Protokolant Agnieszka Majewska, po rozpoznaniu w dniu 19 sierpnia 2004 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Spółdzielni Mieszkaniowej "W." w W. od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 listopada 2003 r. sygn. akt II SAB 200/03 w sprawie ze skargi Ludwika P. na bezczynność Spółdzielni Mieszkaniowej "W." w W. w przedmiocie udzielenia informacji publicznej oddala skargę kasacyjną.

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 14 listopada 2003 r. II SAB 200/03 zobowiązał Spółdzielnię Mieszkaniową "W." do udzielenia odpowiedzi na wniosek Ludwika P. z 30 grudnia 2002 r. w terminie siedmiu dni od zwrotu akt sprawy.

W uzasadnieniu wyroku Sąd podniósł, że Ludwik P. złożył w dniu 30 grudnia 2002 r. pismo do Spółdzielni Mieszkaniowej "W." żądając udostępnienia informacji dotyczącej pobrania przez administrację osiedla od członków spółdzielni budynku przy ulicy Bolkowska 6 kwoty łącznej za podgrzanie ciepłej wody oraz centralnego ogrzewania za sezony 1999-2002 i udostępnienia na ten temat wysokości kwot zapłaconych SPEC za ciepło w ww. okresie.

W dniu 10 lipca 2003 r. złożył skargę do NSA wnosząc o zobowiązanie Spółdzielni do udzielenia odpowiedzi.

Spółdzielnia w odpowiedzi na skargę zakwestionowała objęcie jej obowiązkiem informacyjnym z ustawy o dostępie do informacji publicznej. Wskazała, że reprezentuje jedynie prywatne interesy swoich członków. Nie gromadzi też informacji publicznych. Wszelkie prawa i obowiązki reguluje ustawa z 16.09.1982 r. - Prawo spółdzielcze oraz ustawa z 15.12.2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi.

Sąd podkreślił, że ustawodawca konstytucyjny formułując w art. 61 Konstytucji RP zasadę "prawa do informacji" wyznaczył tym samym podstawowe zasady jego wykładni. Jeżeli bowiem stanowi ono prawo konstytucyjne, to ustawy określające tryb dostępu do informacji powinny być interpretowane w taki sposób, aby gwarantować obywatelom i innym osobom i jednostkom szerokie uprawnienia w tym zakresie, a wszelkie wyjątki winny być rozumiane wąsko. Oznacza to stosowanie w odniesieniu do tych ustaw takich zasad wykładni, które sprzyjają poszerzaniu, a nie zwężaniu obowiązku informacyjnego.

Z tego względu Naczelny Sąd Administracyjny przyjął szerokie rozumienie podmiotów zobowiązanych, wymienionych w art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy z 6.09.2001 r. o dostępie do informacji publicznej /Dz.U. nr 112 poz. 1198/. Uznał też, że wśród podmiotów reprezentujących inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym, znajdują się także spółdzielnie mieszkaniowe. Reprezentują one bowiem nie tylko interesy swoich członków i nie stanowią typowych spółdzielni nastawionych wyłącznie na działalność gospodarczą prowadzoną dla osiągnięcia zysku, ale mają na celu zaspokajanie potrzeb mieszkaniowych społeczeństwa. Mieści się to w kategorii szeroko pojętych zadań publicznych, gdyż zgodnie z art. 75 Konstytucji RP władze publiczne prowadzą politykę sprzyjającą zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych obywateli, w szczególności przeciwdziałają bezdomności, wspierają rozwój budownictwa socjalnego oraz popierają działania obywateli zmierzające do uzyskania własnego mieszkania. Z tego też względu spółdzielnie mieszkaniowe korzystają w szerokim stopniu z pomocy państwa i pomocy jednostek samorządu terytorialnego, m.in. w postaci uzyskiwania terenów pod budownictwo.

Państwo udziela też pomocy w spłacie niektórych kredytów mieszkaniowych - na podstawie ustawy z 30.11.1995 r. o pomocy państwa w spłacie niektórych kredytów mieszkaniowych, udzielaniu premii gwarancyjnych oraz refundacji bankom wypłaconych premii gwarancyjnych /Dz.U. 2003 nr 110 poz. 115/, obejmuje poręczeniem niektóre spłaty kredytów - ustawa z 29.11.2000 r. o objęciu poręczeniami Skarbu Państwa spłaty niektórych kredytów mieszkaniowych /Dz.U. 2000 nr 122 poz. 1310 ze zm./, a także popiera niektóre formy budownictwa mieszkaniowego - por. ustawa z 26.X.1995 r. o niektórych formach popierania budownictwa mieszkaniowego /Dz.U. 2000 nr 98 poz. 1070 ze zm./. Na podstawie tej ostatniej ustawy utworzono m.in. Krajowy Fundusz Mieszkaniowy, służący realizacji zadań wynikających z polityki państwa w zakresie gospodarki mieszkaniowej oraz rozwoju budownictwa mieszkaniowego /art. 16 ustawy/.

Jego środki mogą być przeznaczone, zgodnie z art. 18 m.in. na pośrednie formy pomocy spółdzielniom mieszkaniowym na przedsięwzięcia inwestycyjno-budowlane mające na celu budowę lokali mieszkalnych na wynajem itp. Państwo wspiera też budownictwo mieszkaniowe przez różnorodne formy kredytowania oraz ulgi podatkowe związane z zaspokajaniem potrzeb mieszkaniowych. Z tego względu spółdzielnie mieszkaniowe można uznać za podmioty objęte obowiązkiem informacyjnym, na podstawie art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Podmioty te zobowiązane są do udzielania informacji o sprawach publicznych. Do informacji tych należą m.in. dane dotyczące wysokości zapłaconych kwot a lata 1999-2002 za zobowiązania, o których mowa we wniosku z 30.12.2002 r. Zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, udostępnienie tej informacji następuje bez zbędnej zwłoki, nie później niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, chyba, ze organ odmawia jej udzielenia w formie decyzji. W przewidzianym terminie spółdzielnia nie udzieliła skarżącemu żądanych informacji, ani nie wydała decyzji o odmowie z uwagi na prawnie chronione tajemnice. Pozostawała więc w bezczynności.

Od powyższego wyroku skargę kasacyjną wniosła do Naczelnego Sądu Administracyjnego Spółdzielnia Mieszkaniowa "W." reprezentowana przez radcę prawnego Dariusza W. zaskarżając ten wyrok w całości i wnosząc o jego zmianę i oddalenie skargi, względnie jej odrzucenie. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono: 1/ naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, a to art. 26 w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 1-4 oraz art. 20 ust.1 i 2 ustawy z 11.05.1995 r. o NSA przez ich błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, 2/ naruszenie prawa materialnego, a to: a/ art. 1 ust. 1 ustawy z 6.09.2001 r. o dostępie do informacji publicznej poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że żądane przez skarżącego dane stanowią informację publiczną w rozumieniu tej ustawy, b/ art. 4 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej przez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie poprzez uznanie, iż Spółdzielnia Mieszkaniowa "W." wykonuje zadania publiczne, polegające w szczególności na zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych społeczeństwa, c/ art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy o dostępie do informacji publicznej przez jego niewłaściwe zastosowanie przez przyjęcie, iż Spółdzielnia Mieszkaniowa "W." reprezentuje inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym, d/ art. 6 ust. 2 i art. 13 ustawy o dostępie do informacji publicznej przez ich niewłaściwe zastosowanie, e/ art. 17 ustawy o dostępie do informacji publicznej przez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że odmowa udostępnienia każdej informacji, bez względu czy jest ona informacją publiczną w rozumieniu ustawy i przez każdy podmiot winna następować w formie decyzji, f/ naruszenie art. 61 Konstytucji RP poprzez wykładnię przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej wbrew treści tej normy konstytucyjnej, g/ naruszenie art. 1 par. 1 ustawy z 16.09.1982 r. Prawo spółdzielcze oraz art. 1 ust. 1 ustawy z 15.12.2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych przez ich błędną wykładnię i przyjęcie, iż celem spółdzielni mieszkaniowe jest nie tylko zaspokajanie potrzeb członków, lecz zaspokajanie potrzeb mieszkaniowych społeczeństwa.

Wnosząca skargę kasacyjną Spółdzielnia podniosła w jej uzasadnieniu, że zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, rozstrzygnięcie w drodze decyzji wymaga wyłącznie odmowa udostępnienia informacji publicznej oraz umorzenie postępowania o udostępnieniu takiej informacji w przypadku określonym w art. 14 ust. 2 ustawy. Jeśli więc treść żądania nie dotyczy informacji publicznej lecz innych danych, to odmowa ich udostępnienia nie wymaga formy decyzji /wyrok NSA w W-wie z 19.12.2002 r. II SA 3301/02, z 25.03.2003 r. II SA 4059/02 - Monitor Prawniczy 2003 nr 10 str. 436, z 15.07.2003 r. II SA 1214/03 - Monitor Prawniczy 2003 nr 19 str. 868/.

Art. 21 ustawy o dostępie do informacji publicznej wyraźnie stwierdza, że przepisy ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, stosuje się do skarg rozpatrywanych w postępowaniu o udostępnienie informacji publicznej, a więc w postępowaniu którego efektem może być udostępnienie informacji bądź wydanie decyzji o odmowie. Dla spraw o udostępnienie innych danych, lub wobec podmiotów nie określonych w art. 4 ustawy o dostępie do informacji publicznych, ustawa nie ma zastosowania, czego konsekwencją jest brak kompetencji sądu administracyjnego w rozpoznawaniu skargi.

Tym samym dla zbadania kompetencji Sądu administracyjnego w rozpatrywaniu skargi, wymagane jest - zdaniem Spółdzielni - ustalenie dwóch okoliczności. Po pierwsze, czy Spółdzielnia Mieszkaniowa "W." należy do grupy podmiotów określonych w art. 4 powołanej ustawy, a po drugie, czy żądane przez skarżącego dane stanowią informację publiczną w rozumieniu tej ustawy. Dopiero pozytywne ustalenie powyższych okoliczności pozwala na przyjęcie, iż toczy się postępowanie o udostępnienie informacji publicznej i merytoryczne rozstrzygnięcie, czy Spółdzielnia w istocie jest bezczynna w tym postępowaniu.

Z pisma skarżącego z 30.12.2002 r. nie wynika aby żądał on od spółdzielni jakiejkolwiek informacji publicznej. Żądaniem objęta jest informacja na temat kwot opłat pobranych i wypłaconych przez Spółdzielnię od i na rzecz osób trzecich, w żaden sposób nie mogąca być uznaną za informację o sprawach publicznych w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Sąd Administracyjny rozstrzygnięcie swoje oparł o twierdzenie, ze spółdzielnie mieszkaniowe mają na celu zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych społeczeństwa. Twierdzenie to narusza podstawowe zasady funkcjonowania spółdzielni. Celem działania spółdzielni mieszkaniowych jest zaspokajanie potrzeb mieszkaniowych członków i ich rodzin /art. 1 ust. 1 ustawy z 15.12.2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych/. Wnosząca skargę kasacyjną podkreśliła, że jako spółdzielnia mieszkaniowa nie jest zobowiązana do zaspokajania potrzeb mieszkaniowych społeczeństwa. Obowiązek taki nie wynika ani z żądnej normy prawnej ani z umów, które mogłyby Spółdzielnię łączyć z organami władz publicznych.

Zgodnie z art. 1 par. 1 ustawy z 16.12.1982 r. Prawo spółdzielcze, spółdzielnia jest dobrowolnym zrzeszeniem nieograniczonej liczby osób, o zmiennym składzie osobowym i zmiennym funduszu udziałowym, które w interesie swoich członków prowadzi wspólna działalność gospodarczą. Zgodnie z art. 3 tej ustawy, majątek spółdzielni stanowi prywatną własność jej członków.

Powyższe ogólne zasady funkcjonowania spółdzielni, w tym także spółdzielni mieszkaniowych, określają jednoznacznie, że spółdzielnia mieszkaniowa jest korporacyjną osobą prawną i samodzielnie decydującą o swoim składzie osobowym, kierującą się wyłącznie interesem własnych członków /a nie interesem społecznym / i nie wykonującą co do zasady żądnych funkcji publicznych. Nie zostało też w postępowaniu ustalone, że Spółdzielnia Mieszkaniowa "W." korzysta z pomocy publicznej ani, że wniosek skarżącego w jakiś sposób z taką pomocą może się wiązać.

Wniosek ten nie dotyczy ani pomocy państwa w spłacie kredytu mieszkaniowego, ani udzielenia skarżącemu premii gwarancyjnej, ani nieruchomości, które Spółdzielnia miałaby nabyć na preferencyjnych warunkach. Spółdzielnia "W." nie reprezentuje również żadnych osób ani jednostek, które wykonywałyby zadania publiczne lub dysponowały majątkiem publicznym. Żądania skarżącego nie wiążą się też z taką reprezentacją.

Według Spółdzielni Sąd dokonał błędnej wykładni przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej, rozszerzając zakres podmiotów zobowiązanych na mocy tej ustawy o podmioty nie obarczone obowiązkiem informacyjnym. Przepis art. 61 Konstytucji wyraźnie wskazuje na prawo obywatela do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne.

Prawo to obejmuje także uzyskiwanie informacji o działalności samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa. Z powyższym prawem wiąże się odpowiadający mu obowiązek udostępnienia takich informacji przez podmioty określone w art. 61 Konstytucji.

Jest oczywiste, że spółdzielnie mieszkaniowe nie są wymienione w tym przepisie, zaś Sąd Administracyjny w zaskarżonym wyroku nie wykazał aby żądanie skarżącego wiązało się z wykonywaniem przez Spółdzielnię Mieszkaniową "W." jakichkolwiek zadań władzy publicznej ani z gospodarką mieniem publicznym.

Objęcie spółdzielni mieszkaniowych - co do zasady - obowiązkiem informacji publicznych, spowoduje powstanie obowiązku spółdzielni do udzielenia każdemu informacji o swojej organizacji, przedmiocie działalności i majątku, którym dysponują. Naruszałoby to prawa spółdzielni jako niepublicznej osoby prawnej i uczestnika obrotu gospodarczego.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje.

Współczesny standard obywatelskiego prawa dostępu do informacji publicznej opiera się na zasadzie, że wszelka działalność jednostek sektora publicznego poddana jest kontroli publicznej. Zasada "prawa do uzyskiwania informacji" została sformułowana w art. 61 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Wynika z niego, że wszelkie informacje o działalności organów władzy publicznej, osób pełniących funkcje publiczne oraz organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa, powinny być ujawniane. Prawo do uzyskiwania informacji obejmuje również dostęp do dokumentów oraz wstęp na posiedzenia kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z wyborów powszechnych. W świetle tych unormowań zgodzić się należy ze stanowiskiem wyrażonym przez Sąd w zaskarżonym wyroku, że skoro prawo obywateli do uzyskiwania informacji wynika z normy ustawy zasadniczej, to ustawy określające tryb udzielania informacji powinny być interpretowane w taki sposób, aby gwarantować podmiotom uprawnionym do uzyskiwania informacji szerokie uprawnienia w tym zakresie, a wszelkie ograniczenia - jak wskazuje Konstytucja - winny być rozumiane jako wyjątek od zasady prawa do informacji. Taką ustawą regulującą tryb udzielania informacji, o których wyżej mowa jest ustawa z 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej /Dz.U. nr 112 poz. 1198 ze zm./. Ustawa ta w art. 4 zawiera katalog podmiotów obowiązanych do udostępniania obywatelom informacji publicznej. Ustawodawca katalog ten podzielił na dwie zasadnicze kategorie. Po pierwsze do udzielania informacji publicznej zobowiązane zostały władze publiczne i inne podmioty wykonujące zadania publiczne / art. 4 ust. 1/, przy czym katalog zamieszczony w art. 4 ust. 1 ma charakter przykładowy /wskazuje na to sformułowanie "w szczególności" zawarte w tym przepisie/. Oznacza to, że każdy podmiot jest zobowiązany do udostępnienia informacji publicznej, jeśli wykonuje zadania publiczne i ma tą informacje. Drugą kategorię tworzą wymienione w ust. 2 art. 4 związki zawodowe i ich organizacje oraz partie polityczne, które są zobowiązane do udostępniania informacji publicznej, jeżeli takowe znajdują się w ich posiadaniu.

Naczelny Sąd Administracyjny mając na uwadze wskazania normy konstytucyjnej, gwarantującej obywatelom "prawo do uzyskiwania informacji" uznał w zaskarżonym skargą kasacyjną wyroku, że wśród podmiotów wymienionych w art. 4 ust. 1 pkt 5 powołanej ustawy - reprezentujących inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym - znajdują się także spółdzielnie mieszkaniowe.

Reprezentują oni bowiem - zdaniem Sądu - nie tylko interesy swoich członków, ale mają również na celu zaspokajanie potrzeb mieszkaniowych społeczeństwa.

Wbrew zarzutom skargi kasacyjnej jest to pogląd słuszny. Przemawiają za nim następujące względy. Zgodnie z art. 1 par. 1 ustawy z 16.09.1982 r. - Prawo spółdzielcze /Dz.U. 1995 nr 54 poz. 288 ze zm./, który na podstawie art. 1 ust. 7 ustawy z 15.12.2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych /Dz.U. 2003 nr 119 poz. 1116/ ma zastosowanie do spółdzielni mieszkaniowych - spółdzielnia jest dobrowolnym zrzeszeniem nieograniczonej liczby osób o zmiennym składzie osobowym i zmiennym funduszu udziałowym, które w interesie swoich członków prowadzi wspólną działalność gospodarczą. Wskazuje to, że spółdzielnia nie jest jednostką organizacyjną ograniczoną do ściśle określonego kręgu osób.

Przystąpić do niej może każdy, kto spełnia wymogi postawione ustawą oraz statutem spółdzielni.

Zatem od strony organizacyjnej spółdzielnia jest jednostką o charakterze powszechnym, a więc w pewnym sensie i publicznym. Nie bez znaczenia dla funkcji jaką spełniają spółdzielnie mieszkaniowe w gospodarce mieszkaniowej kraju jest aspekt historyczny dotyczący rozwoju spółdzielczości mieszkaniowej w Polsce po II-ej Wojnie Światowej i jej roli w zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych społeczeństwa. Nie pozostaje to bowiem bez wpływu na obecną rolę spółdzielczości mieszkaniowej w gospodarce mieszkaniowej. Przypomnieć trzeba, że w latach 70-tych i 80-tych ubiegłego stulecia w wyniku decyzji ówczesnych władz państwowych, spółdzielczość mieszkaniowa stała się podstawową /i w zasadzie poza budownictwem mieszkaniowym zakładów pracy jedyną/ formą zaspokajania potrzeb mieszkaniowych ludności w budownictwie wielorodzinnym. Wprawdzie po zapoczątkowanych w 1989 r. zmianach ustrojowych państwa, spółdzielnie mieszkaniowe uwolnione zostały z tego narzuconego im "obowiązku" ale wcale nie umniejszyło to znaczenia spółdzielczości mieszkaniowej w rozwiązywaniu potrzeb mieszkaniowych ludności.

Zgodnie z art. 75 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej władze publiczne /państwowe i samorządu terytorialnego/ prowadza politykę sprzyjającą zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych obywateli, w szczególności przeciwdziałają bezdomności, wspierają rozwój budownictwa socjalnego oraz popierają działania obywateli zmierzające do uzyskiwania własnego mieszkania.

Sprzyjanie zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych obywateli, o jakim mowa w powołanym przepisie przejawia się w różnorodnych formach pomocy tworzonej przez Państwo oraz jednostki samorządu terytorialnego mającej na celu rozwijanie budownictwa mieszkaniowego oraz utrzymanie w należytym stanie istniejącego zasobu mieszkaniowego.

Z pomocy tej korzystają również spółdzielnie mieszkaniowe. Jedną z takich form pomocy jest możliwość pozyskania przez spółdzielnie mieszkaniowe terenów pod budownictwo mieszkaniowe stanowiących własność Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego w oparciu o ustawę z 21.08.1997 r. o gospodarce nieruchomościami /Dz.U. nr 46 poz. 543 ze zm./. Państwo udziela spółdzielniom mieszkaniowym pomocy w spłacie niektórych kredytów mieszkaniowych - na podstawie ustawy z 30.11.1995 r. o pomocy państwa w spłacie niektórych kredytów mieszkaniowych, udzielaniu premii gwarancyjnej oraz refundacji bankom wypłaconych premii gwarancyjnych /Dz.U. 2003 nr 119 poz. 1115 ze zm./ - art. 4 - udziela dopłat do oprocentowania kredytów mieszkaniowych o stałej stopie procentowej, udzielanych na cele związane z budownictwem mieszkaniowym, na podstawie ustawy z 5.12.2002 r. o dopłatach do oprocentowania kredytów mieszkaniowych o stałej stopie procentowej /Dz.U. Nr 230 poz. 1192 ze zm./ - art. 3 ust. 2 pkt 2, udziela poręczeń spłaty kredytów mieszkaniowych spłacanych na zasadach określonych w ustawie z 30.11.1995 r. o pomocy państwa w spłacie niektórych kredytów mieszkaniowych... na podstawie ustawy z 29.11.2000 r. o objęciu poręczeniami Skarbu Państwa spłaty niektórych kredytów mieszkaniowych /Dz.U. nr 122 poz. 1310 ze zm./, popiera rozwój budownictwa mieszkaniowego w oparciu o ustawę z 26.11.1995 r. o niektórych formach popierania budownictwa mieszkaniowego /Dz.U. 2000 nr 98 poz. 1070 ze zm./. Na podstawie tej ustawy utworzono Krajowy Fundusz Mieszkaniowy, służący zgodnie z art. 16 ust. 1 realizacji zadań wynikających z polityki państwa w zakresie gospodarki mieszkaniowej oraz rozwoju budownictwa mieszkaniowego. Środki tego Funduszu przeznacza się m.in. na udzielenie na warunkach preferencyjnych kredytów spółdzielniom mieszkaniowym na przedsięwzięcia inwestycyjno-budowlane mające na celu budowę lokali mieszkaniowych na wynajem /art. 18 pkt 1 ustawy/. Lokale mieszkalne w budynku wzniesionym przy wykorzystaniu kredytu, o którym mowa w art. 18 pkt 1 ustawy mogą być wynajęte lub oddane do używania na zasadach spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu wyłącznie osobom fizycznym, o jakich stanowi ustawa w art. 30 /spełniającym określone ustawą kryteria dochodowe/.

Z postanowień tej ostatniej ustawy wynika wyraźnie, że korzystając ze środków Krajowego Funduszu Mieszkaniowego, spółdzielnie mieszkaniowe uczestniczą w realizacji zadań wynikających z polityki państwa w zakresie rozwoju budownictwa mieszkaniowego. Państwo wspiera też budownictwo mieszkaniowe przez wprowadzanie ulg podatkowych związanych z zaspokajaniem potrzeb mieszkaniowych. Powyższe wskazuje, że stwierdzenie, iż spółdzielnie mieszkaniowe mają na celu zaspokajanie potrzeb mieszkaniowych społeczeństwa, znajduje uzasadnienie. Mieści się to zatem - jak słusznie podkreślił Sąd w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku - w kategorii szeroko pojętych zadań publicznych, nie ma znaczenia przy tym czy ze stworzonych przez państwo i samorząd terytorialny form pomocy, skorzystała określona spółdzielnia. Ważne jest to, że istnieją formy pomocy wspierania podmiotów zajmujących się gospodarką mieszkaniową i budownictwem mieszkaniowym, o których wyżej mowa i spółdzielnie mieszkaniowe mogą z nich korzystać i korzystają.

Stąd też spółdzielnie mieszkaniowe mieszczą się w katalogu podmiotów objętych obowiązkiem informacyjnym wskazanych w art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Podmioty te obowiązane są udzielać informacji dotyczących spraw publicznych. Art. 5 powołanej ustawy o dostępie do informacji publicznej przewiduje, kiedy prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniom. W przypadku kiedy zaistnieją określone w tej normie przesłanki, podmiot zobowiązany do udostępnienia informacji publicznej może odmówić jej udostępnienia.

W świetle powyższych rozważań należy dojść do wniosku, że skarga kasacyjna Spółdzielni Mieszkaniowej "W." w W. nie ma usprawiedliwionych podstaw.

Z tych względów na podstawie art. 184 ustawy z 30.08.2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270/ -, skarga kasacyjna podlegała oddaleniu.