Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Maciej Dybowski Sędziowie sędzia NSA Paweł Miładowski sędzia del. WSA Ewa Kręcichwost-Durchowska (spr.) po rozpoznaniu w dniu 27 stycznia 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej K. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 25 lipca 2018 r., sygn. akt II SA/Go 389/18 w sprawie ze skargi K. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w G. z dnia [...] kwietnia 2018 r., nr [...] w przedmiocie odmowy wydania prawa jazdy kat. B 1. uchyla zaskarżony wyrok w całości i zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Starosty S. z dnia [...] stycznia 2018 r., nr [...]; 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w G. na rzecz K. S. kwotę 1257 (tysiąc dwieście pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Wyrokiem z 25 lipca 2018 r., sygn. akt II SA/Go 389/18, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim po rozpoznaniu sprawy ze skargi K. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w G. z [...] kwietnia 2018 r., nr [...], w przedmiocie odmowy wydania prawa jazdy kat. B, oddalił skargę.

Wyrok został wydany w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy.

W dniu [...] lutego 2017 r. K. S., obywatel [...], złożył do Starosty S. wniosek o wydanie polskiego prawa jazdy kat. B. Organ zwrócił się do [...] Urzędu Transportu w N. celem zbadania, czy wnioskodawca nie posiada [...] krajowego prawa jazdy. Pismem z [...] maja 2017 r. [...] Urząd Transportu poinformował, że wnioskodawca kilkakrotnie tracił prawo jazdy z uwagi na jazdę pod wpływem alkoholu i nie posiada ważnego [...] prawa jazdy, gdyż [...] listopada 2002 r. na okres 8 miesięcy został on pozbawiony uprawnień do kierowania pojazdami z powodu prowadzenia pojazdu pod wpływem alkoholu. Warunkiem odzyskania [...] prawa jazdy jest przy tym pozytywny wynik badań lekarsko-psychologicznych przeprowadzonych w N., co warunkuje dopuszczenie wnioskodawcy do kierowania pojazdami mechanicznymi po drogach publicznych.

Następnie organ wskazał, że zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 5 u.k.p. prawo jazdy nie może być wydane osobie, która uzyskała za granicą krajowe prawo jazdy, a to prawo jazdy zostało zatrzymane lub uprawnienie do kierowania pojazdami zostało cofnięte, w okresie zatrzymania prawa jazdy lub cofnięcia uprawnienia.

Wobec ustalenia negatywnej przesłanki wydania K. S. polskiego krajowego prawa jazdy, tj. cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdami, Starosta S., decyzją z [...] stycznia 2018 r., odmówił wnioskodawcy wydania krajowego prawa jazdy kat. B.

Po rozpatrzeniu odwołania wniesionego przez K. S. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w G., decyzją z [...] kwietnia 2018 r., nr [...], utrzymało w mocy decyzję Starosty S.

W uzasadnieniu decyzji Kolegium wskazało, że zgodnie z art. 4 ust. 2 u.k.p. kierowca może posiadać tylko jedno ważne prawo jazdy. Na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nie jest uznawane za ważne prawo jazdy wydane w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej, Konfederacji Szwajcarskiej lub państwie członkowskim Europejskiego Porozumienia o wolnym Handlu (EFTA) - stronie umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym, jeżeli na terytorium któregokolwiek z tych państw zostało ono zatrzymane lub czasowo albo na stałe cofnięto posiadane uprawnienie do kierowania pojazdem.

Organ odwoławczy wyjaśnił, że pozytywne przesłanki wydania prawa jazdy uregulowane zostały w art. 11 ust. 1 u.k.p., zaś przesłanki negatywne jego wydania ujęte zostały w art. 12 ust. 1 u.k.p. Zgodnie z art. 12 ust. 2a i 2b u.k.p., w celu wydania prawa jazdy właściwy organ wydający prawo jazdy zwraca się do odpowiednich organów państw członkowskich Unii Europejskiej, Konfederacji Szwajcarskiej lub państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - stron umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym, o potwierdzenie, że osoba ubiegająca się o uprawnienie nie posiada prawa jazdy wydanego w jednym z tych państw ani nie rozpoczęła procedury wymiany prawa jazdy na krajowe prawo jazdy lub procedury wydania wtórnika polskiego krajowego prawa jazdy. Starosta S. wystosował [...] marca 2017 r. do [...] Urzędu Komunikacji w F., za pośrednictwem Europejskiej Sieci Praw Jazdy, zapytanie o informacje dotyczące posiadanych uprawnień do kierowania pojazdami przez skarżącego. Pismem z [...] maja 2017 r. [...] organ odpowiedział, że K. S. nie posiada ważnego [...] prawa jazdy, ponieważ zostało ono wstrzymane do [...] listopada 2017 r. za "umyślny stan upojenia alkoholowego w ruchu drogowym", i że może on ponownie uzyskać prawo do kierowania pojazdami w N., gdy przedłoży pozytywną opinię medyczno-psychologiczną. Organ [...] przekazał również znajdujące się w [...] rejestrze informacje o wcześniejszych wykroczeniach drogowych popełnionych przez skarżącego, a także zwrócił uwagę, że jego wniosek może być związany z tzw. turystyką w zakresie uzyskania prawa jazdy z uwagi na chęć obejścia przepisów [...].

Organ odwoławczy wskazał, że wobec pozbawienia skarżącego przez okres 12 miesięcy prawa jazdy, do [...] listopada 2017 r., dopiero po upływie tego okresu istnieje możliwość odzyskania dokumentu potwierdzającego posiadanie uprawnień do kierowania pojazdami kat. B. Jednak by dokument został zwrócony, strona musi przedłożyć pozytywne wyniki badań medyczno-psychologicznych. Do momentu przedstawienia orzeczeń, [...] prawo jazdy faktycznie pozostaje zatrzymane. Decyzja wydana na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 5 u.k.p. ma charakter związany, co oznacza obligatoryjność jej wydania w każdym przypadku, kiedy tylko wnioskodawca spełnia chociaż jedną ze wskazanych przesłanek, jak miało to miejsce w niniejszej sprawie.

Skargę na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Wielkopolskim złożył K. S., zarzucając jej naruszenie prawa materialnego, tj. art. 12 ust. 1 pkt 5 u.k.p. przez niemające podstaw faktycznych i błędne, w zakresie oceny materialno-prawnej, uznanie przez SKO, że ubiegając się o wydanie polskiego prawa jazdy strona skarżąca, posiadając na terenie N. uprawnienia do kierowania pojazdami mechanicznymi, wypełnia tym samym negatywną przesłankę określoną w ww. przepisie, gdy tymczasem z dokumentów załączonych do akt postępowania administracyjnego wprost wynika, że skarżący nie posiada na terenie N. ważnego prawa jazdy, a ponowne uzyskanie przez niego (na terenie N.) uprawnień do kierowania pojazdami może mieć miejsce po wykonaniu i przedłożeniu badań lekarsko-psychologicznych, co tym samym nie sprzeciwia się możliwości ubiegania się o wydanie polskiego prawa jazdy po spełnieniu wymogów określonych w art. 11 u.k.p.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w G. wniosło o jej oddalenie, podtrzymując w całości stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny, oddalając skargę, stwierdził m.in., że zasady wydawania prawa jazdy regulują przepisy ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami, a podstawę odmowy wydania prawa jazdy w rozpoznawanej sprawie stanowił art. 12 ust. 1 pkt 5 tej ustawy, zgodnie z którym prawo jazdy nie może być wydane osobie, która uzyskała za granicą prawo jazdy, a to prawo jazdy zostało zatrzymane lub uprawnienie do kierowania pojazdami zostało cofnięte – w okresie obowiązywania zatrzymania prawa jazdy lub cofnięcia uprawnienia.

W ocenie sądu wojewódzkiego, dokonane przez organy ustalenia co do wystąpienia okoliczności uzasadniających odmowę wydania skarżącemu polskiego prawa jazdy znajdują odzwierciedlenie w zgromadzonym materiale dowodowym.

Z pisma [...] Urzędu Ruchu Drogowego we F. i dołączonych do niego załączników wynika, że skarżący nie posiada ważnego [...] prawa jazdy – na mocy kolejnych orzeczeń sądowych, w których orzekano wobec niego zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych z powodu prowadzenia pojazdu w ruchu drogowym w stanie nietrzeźwości. Skarżący może ponownie uzyskać uprawnienie do kierowania pojazdami jeżeli przedłoży pozytywną opinię medyczno-psychologiczną. Jak wynika z załączników do pisma, zatarcie poszczególnych kar nastąpi odpowiednio [...] stycznia 2018 r., [...] listopada 2021 r., [...] kwietnia 2031 i [...] listopada 2031 r.

Powyższe informacje wskazują, że skarżący uzyskał prawo jazdy w N., ale jego uprawnienia do kierowania pojazdami zostały cofnięte i mogą być przywrócone dopiero po uprzednim przedłożeniu stosownej opinii lekarsko-psychologicznej. Oznacza to, że wystąpiła sytuacja opisana w art. 12 ust. 1 pkt 5 ustawy, tj. skarżący uzyskał za granicą prawo jazdy, ale jego uprawnienie do kierowania pojazdami zostało okresowo cofnięte i to do czasu przedstawienia opinii lekarsko-psychologicznej. Jak wynika z treści skargi, skarżący błędnie utożsamia okres cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdami w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 5 ustawy z orzeczonym przez sąd okresem zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych. Tymczasem po upływie tego okresu, w którym skarżący w ogóle nie mógł odzyskać uprawnień do kierowania pojazdami, nadal z mocy obowiązujących przepisów [...] trwa okres cofnięcia tych uprawnień, które skarżący może odzyskać tylko po spełnieniu warunku w postaci przedłożenia pozytywnej opinii lekarsko-psychologicznej. Dopiero po ostatnim ze wskazanych wyżej okresów, tj. po [...] listopada 2031 r., skarżący będzie mógł ubiegać się o nowe [...] prawo jazdy bez przedstawiania takiej opinii.

Wobec powyższego, w świetle prawidłowo ustalonych w oparciu o dokument urzędowy (pismo [...] Urzędu Ruchu Drogowego) okoliczności faktycznych istniała, w ocenie sądu wojewódzkiego, prawna podstawa do wydania decyzji odmawiającej skarżącemu wydania polskiego prawa jazdy, którą stanowił art. 12 ust. 1 pkt 5 ustawy o kierujących pojazdami. Sąd podkreślił, że przepis art. 12 ust. 1 pkt 5 stanowi odzwierciedlenie regulacji zawartych w art. 11 ust. 4 Dyrektywy 2006/126/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. w sprawie praw jazdy (Dz.U.UE.L.2006.403.18), zgodnie z którym państwo członkowskie odmawia wydania prawa jazdy osobie, której prawo jazdy podlega ograniczeniu, zawieszeniu lub cofnięciu w innym państwie członkowskim. Państwo członkowskie może także odmówić wydania prawa jazdy osobie ubiegającej się o prawo jazdy, której prawo jazdy zostało w innym państwie członkowskim unieważnione.

Celem tych przepisów jest uniemożliwienie osobom, które zostały wykluczone z uczestnictwa w ruchu drogowym na terytorium jednego z krajów członkowskich Unii Europejskiej, ominięcia sankcji nałożonych mocą prawomocnych orzeczeń właściwych władz i niedopuszczenie ich do ruchu drogowego bez uprzedniego spełnienia określonych przepisami prawa warunków do odzyskania uprawnień do kierowania pojazdami.

Skoro zatem aby ubiegać się o ponowne wydanie uprawnienia do kierowania pojazdami w N. skarżący musiałby spełnić dodatkowy warunek (przedstawić pozytywną opinię lekarsko-psychologiczną potwierdzającą jego zdolność do uczestnictwa w ruchu drogowym), to oczywistym jest, że wydanie mu polskiego prawa jazdy, bez spełnienia tego warunku, prowadziłoby do obejście prawa [...].

Za niezasadne uznał sąd wojewódzki powoływanie się przez skarżącego na naruszenie zasad swobody przemieszczania się i osiedlania osób zamieszkałych na terytorium UE. Wskazane przepisy i system koordynacji, dotyczące takich jak rozpatrywany przypadków, nie wprowadzają bowiem ograniczeń tej zasady tylko zawierają rozwiązania chroniące bezpieczeństwo w ruchu drogowym, a więc w szczególności życie i zdrowie ludzkie przed osobami, które naruszają regulacje krajowe chroniące najistotniejsze dobra i wartości. Mając na względzie jednolitą i skuteczna ochronę tych wartości na terenie całej Unii, rozwiązania koordynujące należy uznać za w pełni uzasadnione.

Sąd zauważył też, że z zasad, na które powołuje się skarżący, nie da się wyprowadzić wniosku, że prawa, które przysługują stronie w innym kraju członkowskim, muszą być szersze niż prawa przysługujące jej w dotychczasowym miejscu zamieszkania. Przyjęcie stanowiska strony prowadziłoby do nadużycia tych zasad, godząc w inne, co najmniej równe im zasady i wartości, a zatem legalizacji bardzo niebezpiecznego zjawiska określanego mianem "turystyki w zakresie praw jady", które sprowadza się do wykorzystywania różnic w prawie wewnętrznym państw członkowskich do obchodzenia sankcji i rygorów, które wynikały z naruszenia podstawowych zasad porządku i bezpieczeństwa w ruchu drogowym na terenie danego państwa (tu: N.). Tego typu naruszenia i okoliczności popełnienia czynów karalnych niosą za sobą takie same zagrożenia i konsekwencje, niezależnie od tego, na jakim terytorium zostały popełnione, i jakie konkretnie sankcje za nie wymierzono, co powoduje, że również organy polskie muszą je brać pod uwagę.

Gwarancje wynikające z prawa unijnego, na które powołuje się skarżący, znajdują zastosowanie w innej sytuacji, a mianowicie, gdy państwo członkowskie bezterminowo odmawia uznania ważności prawa jazdy osoby, której na terytorium tego państwa cofnięto lub unieważniono prawo jazdy, wydanego ewentualnie w innym państwie członkowskim w późniejszym czasie, to jest po upływie okresu obowiązywania takiego zakazu.

Sąd wojewódzki przypomniał też, że w powołanym przez skarżącego wyroku TSUE z 26 kwietnia 2012 r. w sprawie C-419/10 Trybunał uznał, że art. 2 ust. 1 i art. 11 ust. 4 akapit drugi dyrektywy 2006/126/WE należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie odmowie uznania przez państwo członkowskie – poza okresem obowiązywania zakazu ubiegania się o nowe prawo jazdy orzeczonego wobec posiadacza prawa jazdy wydanego w innym państwie członkowskim i w sytuacji gdy spełniony jest warunek zwykłego miejsca zamieszkania zainteresowanego na terytorium drugiego z tych państw członkowskich – ważności wspomnianego prawa jazdy, jeżeli jego posiadaczowi cofnięto poprzednie prawo jazdy na terytorium pierwszego z tych państw członkowskich.

Ponadto, zgodnie ze stanowiskiem TSUE wyrażonym w wyroku z 1 marca 2012 r. w sprawie C-467/10 Baris Akyüz, przepisy art. 1 ust. 2 oraz art. 8 ust. 2 i 4 dyrektywy Rady 91/439/EWG w związku z art. 2 ust. 1 oraz z art. 11 ust. 4 dyrektywy 2006/126/WE w sprawie praw jazdy należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one przepisom przyjmującego państwa członkowskiego, które pozwalają, aby odmówiło ono uznania na swoim terytorium prawa jazdy wydanego w innym państwie członkowskim, jeżeli wobec posiadacza owego prawa jazdy przyjmujące państwo członkowskie nie zastosowało żadnego środka w rozumieniu rzeczonych art. 8 ust. 4 dyrektywy 91/439 lub art. 11 ust. 4 akapit drugi dyrektywy 2006/126, lecz w tym ostatnim państwie odmówiono mu wydania pierwszego prawa jazdy na tej podstawie, że zgodnie z przepisami wskazanego państwa nie spełniał on fizycznych i psychologicznych wymogów bezpiecznego prowadzenia pojazdu silnikowego.

W niniejszej sprawie, w ocenie Sądu pierwszej instancji, właściwy według prawa [...] organ zastosował środki przewidziane w art. 11 ust. 4 akapit drugi dyrektywy 2006/126, wobec czego odmowa wydania dokumentu również przez organ krajowy (polski) była uzasadniona.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł K. S., zaskarżając go w całości.

Skargę kasacyjną oparto na:

I. naruszeniu przepisów postępowania, które to uchybienia miały istotny wpływ na wynik sprawy (art. 174 pkt 2 p.p.s.a.), tj. na naruszeniu:

1. art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c p.p.s.a. i art. 135 p.p.s.a. w zw. z art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz.U. z 2017, poz. 1257 t.j. ze zm.) w zw. z art. 104 k.p.a. oraz art. 12 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (tekst jedn. z 2017 r., poz. 978 ze zm.), a także art. 11 ust. 1 u.k.p. przez oddalenie skargi skarżącego i uznanie, że zaskarżona decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w G. oraz decyzja ją poprzedzająca odpowiadają prawu, podczas gdy skarżącemu odmówiono wydania prawa jazdy kat. B wobec uznania, że uzyskał on za granicą prawo jazdy, a uprawnienie do kierowania pojazdami zostało cofnięte i trwa okres cofnięcia uprawnienia, w którym prawo jazdy nie może być skarżącemu wydane, podczas gdy okres "cofnięcia" uprawnień skarżącemu (a w istocie czas trwania zakazu udzielenia skarżącemu nowych uprawnień do kierowania pojazdami) ustał [...] listopada 2017 r. i po tym dniu – w świetle regulacji prawa [...] – skarżący może ubiegać się o wydanie nowego prawa jazdy, co też uczynił, składając wniosek do Starosty S.; organy odmówiły skarżącemu wydania prawa jazdy pomimo spełnienia przez niego wszystkich przesłanek uzyskania prawa jazdy w Polsce;

2. art. 145 § 1 pkt 1 lit. c w zw. z art. 134 § 1 p.p.s.a. oraz 141 § 4 p.p.s.a. w zw. z art. 6, art. 7, art. 8, art. 11 i art. 77 oraz art. 107 § 3 k.p.a. przez brak rozpatrzenia sprawy z punktu widzenia zgodności z prawem całego postępowania administracyjnego oraz brak odniesienia się w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku do wszystkich zarzutów skargi. Sąd I instancji całkowicie pominął, że organ zobowiązany był podjąć wszelkie niezbędne działania w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego i prawnego sprawy, a takich czynności zaniechał. Przede wszystkim organ nie wyjaśnił należycie treści decyzji cofającej skarżącemu uprawnienia do kierowania pojazdami, treści przepisów prawnych regulujących rodzaj i skutki zastosowanego wobec skarżącego środka oraz czasu trwania cofnięcia uprawnień, a także możliwości odzyskania lub nabycia nowych uprawnień przez skarżącego; bez ustalenia treści [...] regulacji prawnokarnych, znaczenia orzeczonych wobec skarżącego środków karnych i ich porównania z regulacjami polskimi, organ nie był w stanie ustalić, czy wobec skarżącego zachodzą przesłanki wskazane w art. 12 ust. 1 pkt 5 u.k.p. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim powielił całkowicie błędne i dowolne stanowisko organów administracji, że skarżącemu cofnięto uprawnienia i w dalszym ciągu okres cofnięcia tych uprawnień trwa, podczas gdy w świetle zastosowanego wobec skarżącego środka karnego, skarżący został pozbawiony uprawnień i nie mógł ubiegać się o ich udzielenie na nowo przez okres 12 miesięcy, zaś okres ten upłynął przed dniem złożenia wniosku o wydanie prawa jazdy kat. B. Nie wiadomo, na jakiej podstawie Sąd I instancji doszedł do wniosku, że skarżący może odzyskać uprawnienia tylko po przedłożeniu pozytywnej opinii lekarsko-psychologicznej. Taki wniosek nie wynika ani z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, ani tym bardziej z polskich przepisów prawa (które nota bene nie zostały przez Sąd przywołane w uzasadnieniu wyroku);

3. art. 145 § 1 pkt 1 lit. c w zw. z art. 134 § 1 p.p.s.a. oraz 141 § 4 p.p.s.a. w zw. z art. 7 k.p.a. w zw. z art. 27 zd. 1 Konstytucji, art. 4 pkt 2 ustawy z dnia 7 października 1999 r. o języku polskim (tekst jedn. Dz. U z 2018 r., poz. 931 ze zm.) i art. 5 ust. 1 u.j.p. przez brak rozpatrzenia sprawy z punktu widzenia zgodności z prawem całego postępowania administracyjnego. Sąd I instancji całkowicie pominął, że organ zobowiązany był do dokonania wszelkich czynności mających na celu prawidłowe ustalenie treści [...] dokumentów w języku polskim, umożliwiającym właściwe odczytanie i zrozumienie treści tych dokumentów i informacji;

4. art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. i art. 135 p.p.s.a. w zw. z art. 84 § 1 k.p.a. oraz art. 7a k.p.a. przez oddalenie skargi skarżącego w sytuacji, w której zaskarżona decyzja oraz decyzja ją poprzedzająca są wadliwe, bowiem organy zobowiązane były należycie ustalić treść [...] norm prawnych dotyczących cofnięcia skarżącemu uprawnień do kierowania pojazdami i dopiero wówczas dokonać kwalifikacji w świetle istnienia przesłanek z art. 12 ust. 1 pkt 5 u.k.p. Przede wszystkim organy powinny były zwrócić się do biegłego z zakresu [...] prawa karnego, bowiem w sprawie wymagane są wiadomości specjalne konieczne do ustalenia, jakiego rodzaju decyzje dot. prawa jazdy zostały wydane wobec skarżącego w oparciu o przepisy [...] Kodeksu karnego i [...] Kodeksu postępowania karnego, jaki jest czas obowiązywania tych decyzji, ewentualnie w razie istnienia wątpliwości co do treści regulacji [...] dotyczących decyzji o cofnięciu skarżącemu prawa jazdy i czasie trwania tego cofnięcia organy powinny je rozstrzygnąć na korzyść skarżącego, tzn. uznać, że decyzja o cofnięciu uprawnień w stosunku do skarżącego wygasła [...] listopada 2017 r. i po tym dniu dopuszczalne jest wydanie nowego prawa jazdy skarżącemu. Organ, jak też Sąd, całkowicie pominęły ustalenie znaczenia wskazanego w informacji z [...] Urzędu Komunikacji okresu, na który prawo jazdy zostało cofnięte (12 miesięcy);

5. art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. i art. 135 p.p.s.a. w zw. z art. 12 ust. 2a u.k.p. poprzez oddalenie skargi, pomimo że SKO wadliwą decyzją utrzymało w mocy decyzję Starosty, który przed jej wydaniem zwrócił się w tym celu do organów [...] przy użyciu Europejskiej Sieci Praw Jazdy, z wnioskiem o udzielenie informacji w daleko szerszym zakresie niż przewiduje to kompetencja organu, podczas gdy przepis art. 12 ust. 2a u.k.p. pozwala organowi wyłącznie na potwierdzenie, że ubiegający się o uprawnienie nie posiada prawa jazdy wydanego w tym państwie ani nie rozpoczął procedury wymiany prawa jazdy na krajowe prawo jazdy lub procedury wydania wtórnika polskiego krajowego prawa jazdy. Co za tym idzie organy, wydając decyzję, nie mogły opierać się na informacjach uzyskanych z przekroczeniem kompetencji (nie mogły włączyć tych informacji do materiału dowodowego);

II. naruszeniu prawa materialnego (art. 174 pkt 1 p.p.s.a.), tj. na naruszeniu:

1. art. 11 ust. 1 u.k.p. w zw. z ust. 6 u.k.p. przez niewłaściwe zastosowanie:

a. i odmowę wydania skarżącemu krajowego prawa jazdy pomimo spełnienia przez niego wszystkich przesłanek uzyskania prawa jazdy,

b. i uznanie, że do czasu przedstawienia opinii lekarsko-psychologicznej skarżący nie może odzyskać uprawnienia do kierowania pojazdami, które zostało mu cofnięte w N., zaś wydanie mu polskiego prawa jazdy bez spełnienia tego warunku prowadziłoby do obejścia prawa [...], podczas gdy przepisy prawa polskiego nie wymagają od skarżącego przedstawienia opinii lekarsko-psychologicznej. Skoro wobec skarżącego nie została wydana decyzja o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdami w trybie art. 103 ust. 1 pkt 2 lub 3 u.k.p. ani skarżący nie wnosił o przywrócenie mu cofniętego uprawnienia, lecz o udzielenie mu uprawnień na nowo,

2. art. 12 ust. 1 pkt 5 u.k.p. poprzez niewłaściwe zastosowanie i odmowę wydania skarżącemu krajowego prawa jazdy wobec uznania, że skarżący uzyskał za granicą prawo jazdy, a uprawnienie do kierowania pojazdami zostało cofnięte i trwa okres cofnięcia uprawnienia, podczas gdy okres "cofnięcia" uprawnień skarżącemu (a w istocie czas trwania zakazu udzielenia skarżącemu nowych uprawnień do kierowania pojazdami) ustał [...] listopada 2017 r. i po tym dniu, w świetle regulacji prawa [...], skarżący mógł ubiegać się o wydanie nowego prawa jazdy (a nie przywrócenie poprzednio przysługujących mu uprawnień).

Na podstawie przytoczonych wyżej zarzutów, skarżący kasacyjnie wniósł o uwzględnienie skargi kasacyjnej, uchylenie zaskarżonego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 25 lipca 2018 r. (sygn. akt IV SA/Go 389/18) w całości i rozpoznanie skargi oraz orzeczenie zgodnie z jej wnioskami, ewentualnie o uwzględnienie skargi kasacyjnej, uchylenie zaskarżonego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 25 lipca 2018 r. (sygn. akt: IV SA/Go 389/18) w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gorzowie Wielkopolskim oraz o zasądzenie od organu na jego rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W piśmie z [...] grudnia 2020 r. skarżący kasacyjnie podtrzymał skargę kasacyjną i rozszerzył jej argumentację.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Na wstępie należy wskazać, że zarządzeniem z [...] listopada 2020 r. Przewodniczący Wydziału I Izby Ogólnoadministracyjnej, na podstawie art. 15 zzs⁴ ust. 3 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1842, dalej jako "uCOVID-19"), skierował sprawę do rozpoznania na posiedzeniu niejawnym. Wyjaśnić trzeba, że prawo do publicznej rozprawy nie ma charakteru absolutnego i może podlegać ograniczeniu, w tym także ze względu na treść art. 31 ust. 3 Konstytucji RP, w którym jest mowa o ograniczeniach w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw, gdy jest to unormowane w ustawie oraz tylko wtedy, gdy jest to konieczne w demokratycznym państwie m.in. dla ochrony zdrowia. Nie ulega wątpliwości, że celem stosowania konstrukcji przewidzianych przepisami uCOVID-19 jest m.in. ochrona życia i zdrowia ludzkiego w związku z zapobieganiem i zwalczaniem zakażenia wirusem COVID-19, a w obecnym stanie faktycznym istnieją takie okoliczności, które w pełni nakazują uwzględnianie rozwiązań powyższej ustawy w praktyce działania organów wymiaru sprawiedliwości. Z perspektywy zachowania prawa do rzetelnego procesu sądowego najistotniejsze jest zachowanie prawa przedstawienia przez stronę swojego stanowiska w sprawie (gwarancja prawa do obrony). Dopuszczalne przepisami szczególnymi odstępstwo od posiedzenia jawnego sądu administracyjnego na rzecz formy niejawnej winno bowiem następować z zachowaniem wymogów rzetelnego procesu sądowego. Ten standard ochrony praw stron i uczestników został zachowany, skoro zarządzeniem Przewodniczącego Wydziału strony zostały powiadomione o skierowaniu sprawy na posiedzenie niejawne i miały możliwość zajęcia stanowiska w sprawie. W konsekwencji skład Sądu rozpoznający niniejszą sprawę uznał, że dopuszczalne jest rozpoznanie wniesionej skargi kasacyjnej na posiedzeniu niejawnym, albowiem przeprowadzenie wymaganej przez ustawę rozprawy mogłoby wywołać nadmierne zagrożenie dla zdrowia osób w niej uczestniczących.

Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm. - dalej jako "p.p.s.a."), Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. W sprawie nie występują, enumeratywnie wyliczone w art. 183 § 2 p.p.s.a., przesłanki nieważności postępowania sądowoadministracyjnego. Z tego względu, przy rozpoznaniu sprawy, Naczelny Sąd Administracyjny związany był granicami skargi kasacyjnej.

Skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach:

1) naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie;

2) naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 174 p.p.s.a.).

Granice skargi kasacyjnej wyznaczają wskazane w niej podstawy. Oznacza to, że przytoczone w skardze kasacyjnej przyczyny wadliwości prawnej zaskarżonego wyroku determinują zakres kontroli dokonywanej przez sąd drugiej

instancji, który w odróżnieniu od sądu pierwszej instancji nie bada całokształtu sprawy, lecz tylko weryfikuje zasadność zarzutów podniesionych w skardze kasacyjnej.

Wskazać należy, że w sytuacji, kiedy skarga kasacyjna zarzuca naruszenie prawa materialnego oraz naruszenie przepisów postępowania, co do zasady w pierwszej kolejności rozpoznaniu podlegają zarzuty naruszenia przepisów postępowania. W niniejszej sprawie jednak, mając na uwadze charakter podniesionych zarzutów, Naczelny Sąd Administracyjny dokona łącznie oceny zaskarżonego wyroku, odnosząc się do istoty postępowania kontrolowanego przez Sąd pierwszej instancji.

Na wstępie należy wskazać, że zgodnie z art. 4 ust. 2 zd. 1 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (Dz. U z 2017 r., poz. 978 ze zm. - dalej jako "u.k.p."), kierowca może posiadać tylko jedno ważne prawo jazdy.

W rozpoznawanej sprawie Samorządowe Kolegium Odwoławcze w G. decyzją z [...] kwietnia 2018 r., nr [...], utrzymało w mocy decyzję Starosty S. z [...] stycznia 2018 r., nr [...]r., odmawiającą K. S. wydania polskiego prawa jazdy kat. B.

Decyzja Starosty została wydana na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 5 u.k.p. W myśl tego przepisu prawo jazdy nie może być wydane osobie, która uzyskała za granicą prawo jazdy, a to prawo jazdy zostało zatrzymane lub uprawnienie do kierowania pojazdami zostało cofnięte – w okresie obowiązywania zatrzymania prawa jazdy lub cofnięcia uprawnienia.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 26 maja 2020 r., sygn. akt I OSK 776/19 (wyrok dostępny w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych pod adresem internetowym: orzeczenia.nsa.gov.pl – dalej jako "CBOSA") wskazał, że od daty wstąpienia Rzeczpospolitej Polskiej w struktury Unii Europejskiej unijny porządek prawny stał się elementem obowiązującego w naszym kraju porządku prawnego, zatem krajowe organy i sądy muszą brać pod uwagę również uregulowania unijne. Wyrażona w art. 4 ust. 3 Traktatu o Unii Europejskiej zasada lojalności zobowiązuje państwa członkowskie do podjęcia wszelkich środków ogólnych lub szczególnych właściwych dla zapewnienia wykonania zobowiązań wynikających z Traktatów lub aktów instytucji Unii. Obowiązek ten skierowany jest również do organów krajowych stosujących prawo, a jednym z jego przejawów jest nakaz tzw. prounijnej wykładni przepisów krajowych. Reguła ta oznacza dążenie do takiej wykładni prawa krajowego, która w jak najszerszym stopniu będzie uwzględniała uregulowania prawa unijnego. W dziedzinie uznawania zagranicznych dokumentów potwierdzających prawo kierowania pojazdami kluczowe znaczenie mają dwie dyrektywy unijne: dyrektywa Rady z 29 lipca 1991 r. w sprawie praw jazdy (91/439/EWG, Dz. Urz. WE, seria L, nr 237, s. 1, z późn. zm.) oraz zastępująca ją od dnia 19 stycznia 2007 r. dyrektywa 2006/126/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 20 grudnia 2006 r. w sprawie praw jazdy (Dz.Urz.UE, seria L, nr 403, s. 18). Obydwie dyrektywy wprowadzają przepisy pozwalające na odmowę wydania prawa jazdy osobie, której prawo jazdy podlega ograniczeniu, zawieszeniu lub cofnięciu na terytorium wydającego państwa (art. 8 ust. 4 dyrektywy nr 91/439/EWG, art. 11 ust. 4 dyrektywy nr 2006/126/WE). Dyrektywy wprowadzają zakaz posiadania przez jedną osobę praw jazdy wydanych przez więcej niż jedno państwo członkowskie (art. 7 ust. 5 dyrektywy nr 91/439/EWG, art. 7 ust. 5 lit. a dyrektywy nr 2006/126/WE – "jedna osoba nie może posiadać więcej niż jedno prawo jazdy"). Celem tych przepisów jest uniemożliwienie osobom, które zostały wykluczone z uczestnictwa w ruchu drogowym na terytorium jednego z krajów członkowskich Unii Europejskiej, ominięcia sankcji nałożonych mocą prawomocnych orzeczeń właściwych władz i niedopuszczenie ich do ruchu drogowego bez uprzedniego spełnienia określonych przepisami prawa warunków do odzyskania uprawnień do kierowania pojazdami. Zgodnie ze stanowiskiem Trybunału Sprawiedliwości UE, wyrażonym w wyroku z 1 marca 2012 r. w sprawie C-467/10 Baris Akyüz, przepisy art. 1 ust. 2 oraz art. 8 ust. 2 i 4 dyrektywy Rady 91/439/EWG w związku z art. 2 ust. 1 oraz z art. 11 ust. 4 dyrektywy 2006/126/WE w sprawie praw jazdy należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one przepisom przyjmującego państwa członkowskiego, które pozwalają, aby odmówiło ono uznania na swoim terytorium prawa jazdy wydanego w innym państwie członkowskim, jeżeli wobec posiadacza owego prawa jazdy przyjmujące państwo członkowskie nie zastosowało żadnego środka w rozumieniu rzeczonych art. 8 ust. 4 dyrektywy 91/439 lub art. 11 ust. 4 akapit drugi dyrektywy 2006/126, lecz w tym ostatnim państwie odmówiono mu wydania pierwszego prawa jazdy na tej podstawie, że zgodnie z przepisami wskazanego państwa nie spełniał on fizycznych i psychologicznych wymogów bezpiecznego prowadzenia pojazdu silnikowego.

Przepis art. 12 ust. 1 pkt 5 u.k.p. stanowi odpowiednik regulacji zawartej w art. 11 ust. 4 Dyrektywy 2006/126/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. w sprawie praw jazdy (Dz.U.UE.L2006.403.18 ze zm.).

Należy wskazać, że w toku postępowania administracyjnego Starosta S. [...] marca 2017 r zwrócił się do [...] Urzędu ds. Ruchu Drogowego w F. o udzielenie informacji dotyczących posiadanych uprawnień do kierowania pojazdami przez K. S. Pismem z [...] maja 2017 r., [...] organ przekazał informację, która została, wbrew twierdzeniom skarżącego kasacyjnie, przetłumaczona przez tłumacza przysięgłego języka [...]. Z treści ww. pisma wynika, że K. S. nie ma ważnego [...] prawa jazdy, bowiem zostało mu ono wstrzymane do [...] listopada 2017 r. Jednocześnie organ wskazał, że będzie on mógł ponownie wejść w posiadanie prawa jazdy, jeżeli przedłoży "pozytywną opinię medyczno-psychologiczną".

Zauważyć jednak należy, że w orzecznictwie wskazano, iż wynikający z treści art. 12 ust. 1 pkt 5 u.k.p. zakres ustaleń organu obejmuje badanie, czy wnioskodawca uzyskał prawo jazdy za granicą, czy to prawo jazdy zostało zatrzymane lub uprawnienie do kierowania pojazdami cofnięte, za istotny przyjmując okres, na który prawo jazdy zostało zatrzymane lub uprawnienie cofnięto, albowiem tylko w tym okresie ukonstytuowany analizowanym przepisem zakaz wydania prawa jazdy może obowiązywać (zob. wyrok NSA z 7 września 2016 r., sygn. akt I OSK 718/16, CBOSA).

W zaskarżonej decyzji organy wskazały, że skarżący ma wstrzymane prawo jazdy i będzie mógł je ponownie uzyskać dopiero po [...] listopada 2017 r., po przedłożeniu badan lekarsko-psychologicznych. Ponadto Sąd pierwszej instancji zauważył, że z pisma [...] Urzędu Ruchu Drogowego i załączników do tego pisma wynika, że skarżący nie posiada ważnego [...] prawa jazdy na mocy kolejnych orzeczeń sądowych. Z załączników do pisma wynika, że zatarcie poszczególnych kar nastąpi odpowiednio [...] stycznia 2018 r., [...] listopada 2021 r., [...] kwietnia 2031 i [...] listopada 2031 r. Powyższe informacje wskazują, że skarżący uzyskał prawo jazdy w N., ale jego uprawnienia do kierowania pojazdami zostały cofnięte i mogą być przywrócone dopiero po uprzednim przedłożeniu stosownej opinii lekarsko-psychologicznej. Oznacza to, że wystąpiła sytuacja opisana w art. 12 ust. 1 pkt 5 ustawy, tj. skarżący uzyskał za granicą prawo jazdy, ale jego uprawnienie do kierowania pojazdami zostało okresowo cofnięte i to do czasu przedstawienia opinii lekarsko-psychologicznej. Jak wynika z treści skargi, skarżący błędnie utożsamia okres cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdami w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 5 ustawy z orzeczonym przez Sąd okresem zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych. Tymczasem po upływie tego okresu, w którym skarżący w ogóle nie mógł odzyskać uprawnień do kierowania pojazdami, nadal z mocy obowiązujących przepisów [...] trwa okres cofnięcia tych uprawnień, które skarżący może odzyskać tylko po spełnieniu warunku w postaci przedłożenia pozytywnej opinii lekarsko-psychologicznej. Dopiero po ostatnim z wskazanych wyżej okresów tj. po [...] listopada 2031 r. skarżący będzie mógł ubiegać się o nowe [...] prawo jazdy bez przedstawiania takiej opinii.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego dokonane przez Sąd pierwszej instancji i organy ustalenia co do wystąpienia okoliczności uzasadniających odmowę wydania skarżącemu polskiego prawa jazdy są przedwczesne z powodu niewyjaśnienia okoliczności faktycznych istotnych dla zastosowanej kwalifikacji prawnej. Z nadesłanego bowiem przez [...] Urzędu ds. Ruchu Drogowego w F. do Starostwa Powiatowego w S. pisma z [...] maja 2017 r. nie wynika jednoznacznie, czy skarżący pozostaje w N. w okresie cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdami stosownie do art. 12 ust. 1 pkt 5 u.k.p., jak przyjął Sąd pierwszej instancji. Należy wskazać, że organy nie ustaliły znaczenia prawnego dat wskazanych w dokumencie [...] i przetłumaczonych przez tłumacza przysięgłego jako data umorzenia (w oryginale [...]). Z materiału dowodowego nie wynika w sposób jednoznaczny, iż do wskazanych dat nastąpiło terminowe cofnięcie skarżącemu uprawnień do kierowania pojazdami. Takiej informacji nie zawiera pismo [...] Urzędu ds. Ruchu Drogowego z [...] maja 2017 r.

Uzyskane przez organ informacje organu administracji publicznej władz [...], przedmiotowo właściwych z zakresu ruchu drogowego, stanowią dokumenty urzędowe i mają moc dowodową równą polskimi dokumentom urzędowym (zob. wyrok NSA z 30 października 2012 r., sygn. akt II OSK 1966/11, CBOSA). Zauważyć jednak trzeba, że zgodnie z art. 76 § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2020 r., poz. 256 ze zm. - dalej jako "k.p.a."), przepis art. 76 § 1 k.p.a., w myśl którego dokument urzędowy stanowi dowód tego, co zostało w nim urzędowo stwierdzone, nie wyłącza możliwości przeprowadzenia dowodu przeciwko treści takiego dokumentu. Tym bardziej, że skarżący kasacyjnie nie kwestionuje popełnionych przez niego wykroczeń, a jedynie kwestionował skutki prawne, jakie zdaniem Sądu pierwszej instancji i organów wynikają z tego pisma dla niego, na podstawie art. 12 ust.1 pkt 5 u.k.p. Na poparcie stanowiska, że nieuzasadniona jest odmowa wydania skarżącemu prawa jazdy, pełnomocnik skarżącego kasacyjnie przedłożył do skargi kasacyjnej opinię prawną sporządzoną przez [...] adwokata, która dotyczy ustalenia znaczenia "cofnięcie uprawnień" w rozumieniu przepisów art. 12 ust. 5 u.k.p. w kontekście prawa [...], z uwzględnieniem pojęć zawartych w nadesłanym piśmie organu [...], a która to opinia, z oczywistych względów, nie mógła być przedmiotem rozważań organów i Sądu pierwszej instancji.

Postępowanie administracyjne przeprowadzone przed wydaniem przez organ administracji publicznej decyzji powinno zapewnić dokładne wyjaśnienie stanu faktycznego sprawy. Obowiązek ten wynika w szczególności z art. 7 k.p.a. Przepis ten nakłada na organ administracji obowiązek zbadania sprawy, zarówno pod względem okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, jak i stosowania norm prawa materialnego. Z mocy art. 77 § 1 k.p.a. organ administracji publicznej jest obowiązany do wyczerpującego zebrania w danej sprawie materiału dowodowego i rozpatrzenia całego materiału dowodowego. Niedopełnienie tych obowiązków stanowi naruszenie podstawowych zasad postępowania administracyjnego w stopniu wywierającym istotny wpływ na wynik sprawy i w rozpoznawanej sprawie uniemożliwia prawidłowe zastosowanie prawa materialnego. Ponadto w rozpoznawanej sprawie doszło do naruszenia też art. 8 § 1 k.p.a. i art. 11 k.p.a., które nakazują organom wyjaśnić stronie zasadność wydanego rozstrzygnięcia.

Z wyżej wskazanych względów zasadne okazały się zarzuty naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. a p.p.s.a. w zw. z art. 12 ust. 1 pkt 5 u.k.p., art. 134 p.p.s.a. i 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w zw. z art. 7, 8, 11, 77 § 1 i 138 § 1 pkt 1 k.p.a. i niezasadne - zarzuty naruszenia art. 12 ust. 2a u.k.p., art. 27 zd. 1 Konstytucji i art. 4 pkt 2 ustawy o języku polskim.

Z tych samych względów przedwczesne jest odnoszenie się do zarzutu naruszenia art. 11 ust. 1 u.k.p. w zw. z ust. 6 u.k.p. i art. 5 ust. 1 u.j.p.

Niezasadny okazał się zarzut naruszenia art. 7a k.p.a. Zgodnie z jego treścią, jeżeli przedmiotem postępowania administracyjnego jest nałożenie na stronę obowiązku, bądź ograniczenie lub odebranie stronie uprawnienia, a w sprawie pozostają wątpliwości co do treści normy prawnej, wątpliwości te są rozstrzygane na korzyść strony, chyba że sprzeciwiają się temu sporne interesy stron albo interesy osób trzecich, na które wynik postępowania ma bezpośredni wpływ. Przepis ten nie ma w sprawie zastosowania, albowiem sprawa niniejsza nie dotyczy nałożenia obowiązku czy też odebrania skarżącemu praw, lecz odmowy wydania prawa jazdy.

|Także zarzut naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. nie zasługuje na uwzględnienie. Artykuł 141 § 4 p.p.s.a. można naruszyć wtedy, gdy |

|uzasadnienie orzeczenia nie pozwala jednoznacznie ustalić przesłanek, jakimi kierował się Sąd pierwszej instancji, podejmując |

|zaskarżone orzeczenie, a wada ta wyklucza kontrolę kasacyjną orzeczenia lub brak jest uzasadnienia któregokolwiek z rozstrzygnięć |

|sądu, albo gdy uzasadnienie obejmuje rozstrzygnięcie, którego nie ma w sentencji orzeczenia. Ponadto, przyjmuje się, że jeżeli |

|uzasadnienie zaskarżonego orzeczenia wskazuje, jaki stan faktyczny sprawy został przyjęty, wówczas powołany przepis nie może stanowić |

|wystarczającej podstawy kasacyjnej. Uzasadnienie zaskarżonego w niniejszej sprawie wyroku sporządzone zostało w sposób umożliwiający |

|zapoznanie się ze stanowiskiem Sądu pierwszej instancji, jak również zawiera wszystkie elementy wymienione w tym przepisie. Podkreślić|

|należy, że polemika z merytorycznym stanowiskiem Sądu pierwszej instancji nie może sprowadzać się do zarzutu naruszenia art. 141 § 4 |

|p.p.s.a., poprzez który nie można skutecznie zwalczać ani prawidłowości przyjętego za podstawę orzekania stanu faktycznego, ani |

|stanowiska sądu co do wykładni bądź zastosowania prawa (zob. wyrok NSA z 26 listopada 2014 r. sygn. akt II OSK 1131/13; wyrok NSA z |

|20 stycznia 2015 r. sygn. akt I FSK 2081/13; wyrok NSA z 12 marca 2015r. sygn. akt I OSK 2338/13; wyrok NSA z18 marca 2015 r. sygn. |

|akt I GSK 1779/13, wyrok NSA z 10 kwietnia 2018 r. sygn. akt II GSK 1995/16, CBOSA). |

|W tym stanie rzeczy, stwierdzając, że skarga kasacyjna ma częściowo usprawiedliwione podstawy, Naczelny Sąd Administracyjny miał |

|podstawy do uchylenia zaskarżonego wyroku i do rozpoznania skargi w oparciu o art. 188 p.p.s.a, a w następstwie tego do uchylenia |

|zaskarżonej decyzji i decyzji Starosty S. z [...] stycznia 2018 r., na podstawie art. 145 § 1 ust. 1 lit. a i c w zw. z art. 135 |

|p.p.s.a. |

|Rozpoznając sprawę ponownie Starosta S. związany będzie oceną prawną i wskazaniami wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku I OSK 3939/18. W |

|szczególności zadaniem organu będzie dokładne i wyczerpujące ustalenie stanu faktycznego sprawy, w tym zweryfikowanie wyżej wskazanych|

|wątpliwości dotyczących informacji uzyskanych od [...] Urzędu ds. Ruchu Drogowego w F. Organ może zwrócić się o stosowną informację do |

|[...] Urzędu ds. Ruchu Drogowego bądź dopuścić dowód z opinii biegłego. Organ winien w swoich ustaleniach uwzględnić i ocenić dołączona|

|do akt opinię prawną. |

|O kosztach postępowania sądowego orzeczono na podstawie art. 200, 203 pkt 1, art. 205 § 2 p.p.s.a. oraz § 14 ust. 2 lit. b w związku z|

|§ 14 ust. 1 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców |

|prawnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 265). Zasądzono na rzecz skarżącego kasacyjnie kwotę 1257 zł, tj.: 200 zł tytułem zwrotu uiszczonego|

|wpisu od skargi, 100 zł tytułem zwrotu uiszczonego wpisu od skargi kasacyjnej, 100 zł tytułem zwrotu opłaty kancelaryjnej za |

|uzasadnienie, 17 zł tytułem zwrotu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz 840 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika będącego radcą |

|prawnym. |

| |

| |

| |

| |

| |

| |

| |

| |

| |

| |

| |